Καλημέρα σας,
να ζητησω προκαταβολικά συγγνώμη για την "σφηνα" . Παρόλο που δεν ειμαι ακομη μαμα, συνεπώς δεν γνωρίζω την δυσκολη καθημερινότητα και το κατα ποσο μπορει να σε φτασει στα ορια σου ενα μικρο παιδι, θεωρω πώς οταν βλεπουμε περιστατικα κακοποιησης, ειναι χρεος μας να παρεμβαινουμε. Ως εκπαιδευτικος εχω ερθει σε επαφη με πολλα παιδια κι εχω παρατηρησει παμπολλες περιπτώσεις παιδιων που υφίστανται κακοποίηση. Το πώς θα παρεμβουμε εχει να κανει με πολλους παραγοντες. Αφενος με τη μορφη κακοποιησης, αν πρόκειται δηλ για λεκτική με χαρακτηρισμους και φωνες με στοχο τον εκφοβισμο, για σωματικη με χτυπηματα ή ακόμα και για ψυχολογική με απειλές. Αφετέρου, με τις συνθηκες, οπως προαναφερθηκε, δηλ κατα ποσο "κινδυνευουμε" κι εμεις εκεινη τη στιγμή. Οπως και να 'χει καθε περίπτωση απαιτει λεπτους χειρισμους απο μερους μας. Το γεγονός ότι δεν εχουμε κανενα δικαίωμα να παρεμβουμε στην εκάστοτε οικογενεια, αυτοματα "αναιρειται", κατα τη γνώμη μου, οταν τετοια περιστατικα συμβαινουν σε δημοσιο χωρο.
Θα ηθελα στο σημειο αυτο, αφορμωμενη απο οσα διαβασα παραπανω να σας ρωτησω, η σωστή συμπεριφορά πώς "μαθαινεται"; Οταν δηλ ερχεται ενα παιδι στη ζωή σου πού ανατρεχεις για να μαθεις πράγματα για τη "σωστη" διαπαιδαγωγηση του; (Χρησιμοποιω εισαγωγικα στο σωστη καθως για τον καθενα τι ειναι σωστο και τι οχι ειναι απολυτως σχετικο, αλλα με ενδιαφέρουν οι αποψεις σας). Θα ηθελα πολυ να μου προτείνετε καποια βιβλιογραφια, καποια αρθρα ισως στο διαδίκτυο, εαν σας ειναι ευκολο, καθοτι ως τωρα ο, τι παιδαγωγικο βιβλιο εχει πεσει στα χέρια μου εχει να κανει με την εκπαιδευτική διαδικασια κατα τη σχολικη μοναδα.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων