Ιδανικο εκπαιδευτικο προγραμμα - φιλοσοφια & πραξη

[naina]

Ηθελα να ρωτησω ποια χαρακτηριστικα εχει το ιδανικο εκπαιδευτικο προγραμμα Δημοτικου για σας: Να ειναι φιλελευθερο (και τι σημαινει αυτο); Να ειναι καινοτομο; Με ποια εννοια; Να καλλιεργει τη γνωση σε βαθος η σε πλατος; Να "φορτωνει" τα παιδια με καθηκοντα η οχι; Να περιλαμβανει project που θελουν δουλεια στο σπιτι; Να περιλαμβανει εργασιες υψηλης δυσκολιας για τον μεσο μαθητη; Τι ειδικες δεξιοτητες να καλλιεργει στα παιδια (κριτικη σκεψη, ηγετικες ικανοτητες κλπ) και πως;;

Το σχολειο στο οποιο φοιτα το παιδι σας ποσο κοντα ειναι στο ιδανικο εκπαιδευτικο μοντελο για σας;

Τι αναζηταμε τελικα εμεις οι γονεις απο την εκπαιδευση των παιδιων μας;

[Βερενίκη]

Καλημέρα naina και σε όλες τις προβληματισμένες μαμάδες (νομίζω). Το θέμα που θέτεις είναι δύσκολο αλλά απλοποιείται αν παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Όπως και στα γλυκά. Υπάρχει ιδανικό γλυκό?

Επίσης, επειδή η σχολική ζωή είναι ένα μόνο μέρος της ζωής των παιδιών μας, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα να έχει διαφορετική επίπτωση σε διαφορετικά παιδιά. Το πιο γενικευμένο παράδειγμα είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών στην Ελλάδα, το δημόσιο σχολείο. Με τα ίδια σχεδόν δεδομένα (που δεν είναι και πολύ ... ψαγμένα κατά την προσωπική μου γνώμη) βγαίνουν από τη μία παιδιά αγράμματα από την άλλη παιδιά αστέρια.

Στο χώρο των ιδιωτικών σχολείων, υπάρχει μεγάλη ποικιλία.

Σχολεία μεγάλα ή μικρά

Σχολεία με έμφαση σε μία γλώσσα και σε έναν πολιτισμό ή χωρίς

Σχολεία αυστηρά έως και θρησκευτικά, σχολεία πιο χαλαρά

Σχολεία καινοτόμα ή παραδοσιακά

Σχολεία πιεστικά ή χαλαρά

Σχολεία που αναλαμβάνουν το σύνολο της εκπαίδευσης ή πιο διακριτικά, που θεωρούν δεδομένο ότι το παιδί θα κάνει και δουλειά στο σπίτι

Και όλα αυτά στη συνέχεια εξειδικεύονται με την δασκάλα που θα έχει το παιδί, το συγκεκριμένο περιβάλλον της τάξης, τις δυνατότητες του ίδιου του παιδιού, τις προσδοκίες της οικογένειας για το σχολείο και για το παιδί κλπ.

Σημασία έχει να έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα στο μυαλό μας τι θέλουμε από την εκπαίδευση του παιδιού

Σημασία επίσης έχει το σχολείο να έχει ξεκάθαρο σύστημα και να μας το έχει πει.

Εμείς επιλέξαμε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο, με έμφαση σε στα γαλλικά και δευτερευόντως στα αγγλικά και μία παραδοσιακή εκπαιδευτική προσέγγιση. Θεωρώ το σχολείο μας καλή επιλογή, γιατί σε όλα τα μαθήματα είναι πολύ προσεγμένο, δεν ανοίγεται πολύ πολύ και τα 5 πράγματα που κάνει τα κάνει πολύ καλά. Μας είπε ότι δεν φορτώνει τα παιδιά με υπερβολική δουλειά στο σπίτι, αυτό κάνει. Μας είπε ότι στις ξένες γλώσσες θα τα φτάσεις μέχρι αυτό το επίπεδο, εκεί θα τα φτάσει. Θα προτιμούσα περισσότερη έμπνευση αλλά δεν μου το υποσχέθηκε κανείς. Θα προτιμούσα η δουλειά στο σπίτι να ήταν πιο δημιουργική και όχι ασκήσεις και φυλλάδια, αλλά αυτό θα απαιτούσε ... ένα άλλο σχολείο.

Αυτά για αρχή...

[Maya]

Σπάνια οι γονείς, όταν επιλέγουν ένα ιδιωτικό σχολείο, έχουν στο νου τους μία συγκεκριμένη φιλοσοφία. Συνήθως επιλέγουμε σχολείο για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι και η φιλοσοφία του. Και επίσης από την προσωπική μου άποψη, τα περισσότερα σχολεία δεν είναι 'ξακάθαρης' φιλοσοφίας (εκτός από τις περιπτώσεις των θρησκευτικών σχολείων που και πάλι τα τελευταία χρόνια έχουν ρίξει πολύ νερό στο κρασί τους).

Εμένα θα μου άρεσε ένα σχολείο που τοποθετεί το παιδί σε ένα περιβάλλον προσωπικής και κοινωνικής ανάπτυξης και συνεχούς αυτοβελτίωσης και ανεξαρτησίας. Και θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, γιατί η αρχή αυτή μπορεί να εξειδικευτεί σε πολλές μικρές πρακτικές.

Αυτά που ρωτάς:

Ναι το παιδί πρέπει να αισθάνεται ελεύθερο να μιλήσει, να διαφοροποιηθεί, να φέρει αντίρρηση. Πρέπει να μάθει να λέει όχι, να εκφράσει τα συναισθήματά του. Να εκπαιδεύεται στο να λέει τη γνώμη του, ακόμα και αν ξέρει ότι δεν θα αρέσει. Το όριό του θα πρέπει να είναι η ευπρέπεια και ο σεβασμός των κανόνων που θα του έχουν εξηγηθεί λεπτομερώς. Οι δάσκαλοι πρέπει να μάθουν να 'δυσκολεύονται' με τα παιδιά, να ξοδεύουν χρόνο να τα πείσουν, όχι να τα διαχειρίζονται με όπλο τον φόβο. Ακόμα και αν αυτό χρειάζεται περισσότερο χρόνο και υπομονή από όλη την ομάδα -και από τα άλλα παιδιά.

Κάποια αντικείμενα πρέπει να διδάσκονται σε βάθος. Ναι, το παιδί πρέπει να ξέρει ιστορία. Να ξέρει καλά ιστορία. Εδώ το 'πολύ' δεν έχει νόημα, αν δεν συνοδεύεται από το 'καλά'. Σε άλλα αντικείμενα πάλι το 'πολύ' είναι καλύτερο. Αν πχ. κάνει ένα πέρασμα από 10 αθλήματα, είναι καλύτερο από το να ξεκινήσει από τα 7 καράτε και να κάνει μόνο αυτό.

Η δυσκολία πρέπει να είναι τέτοια που να 'τραβάει' τα παιδιά προς τα πάνω. Να μπορεί το ίδιο πράγμα να γίνει σε διάφορα επίπεδα, ώστε να ενδιαφέρει όλα τα παιδιά. Ο στόχος δεν είναι μία ομοιογενής τάξης, αλλά μία τάξη που να συνεργάζεται καλά.

Το θέμα με τη δουλειά στο σπίτι είναι μεγάλη ιστορία. Εμένα δεν με χαλάει να γίνεται δουλειά στο σπίτι, αρκεί αυτή να είναι εμπέδωση και όχι μαθησιακή. Αν το παιδί έρχεται στο σπίτι και ξέρει ακριβώς τι να κάνει και πώς να το κάνει, τότε ναι, δεν με χαλάει. Δεν θα μου άρεσε να αναγκάζομαι να του μαθαίνω πράγματα. Άλλωστε έχω τόσα να του μάθω.....

Για τις εργασίες στο σπίτι δεν έχω ξεκάθαρη άποψη. Από τη μία αρέσουν στα παιδιά, από την άλλη τις περισσότερες φορές τις κάνουν οι γονείς ή κυρίως οι γονείς ή τις κάνουν τα παιδιά με τον τρόπο που θέλουν οι γονείς κλπ. Νομίζω ότι, αν μία εργασία δουλευτεί σε ομάδα στο σχολείο, το παιδί κερδίζει πολύ περισσότερα και σίγουρα το ευχαριστιέται περισσότερο.

Τώρα για τις δεξιότητες. Υπάρχουν κάποιες βασικές δεξιότητες που πρέπει να καλλιεργεί ένα σχολείο και αυτές για μένα είναι η αυτοεκτίμηση, ο ισχυρός χαρακτήρας και η δυνατότητα να λειτουργούν κάτω από πίεση. Από κει και πέρα, πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού και να μην προσπαθούμε να τα κάνουμε όπως ονειρευόμαστε. Εγώ έχω δύο παιδιά, το ένα είναι ηγετική φυσιογνωμία και το άλλο όχι. Το ένα πιο δύσκολα, το άλλο πιο εύκολα έχουν τοποθετηθεί στην ομάδα εκεί ακριβώς που αισθάνονται βολικά και είναι ασφαλή, χαρούμενα και δημιουργικά.

 

Αν τα έχω βρει? Θα σου πω σε τρία χρόνια. Έχω πάντως καλά σημάδια.

[Aimee]

Μπράβο naina, ωραίο θέμα!

 

Συμφωνώ με τη Βερενίκη και τη Maya. Και οι δύο εξέφρασαν αυτά που σκέφτομαι.

 

Καταρχάς, κοιτάζουμε το παιδί: τις κλίσεις-τις δυνατότητες-τις αδυναμίες του. Αυτό, όμως, εκτός από προφανείς περιπτώσεις, γίνεται όλο και πιο επιτακτικό, όταν το παιδί πλησιάζει στην εφηβεία.

 

Μετά, είναι και αυτά που εμείς πιστεύουμε ότι θα του ταίριαζαν ή ότι θα του χρειάζονταν. Προσωπικά μιλώντας, η διδασκαλία σε πάρα πολύ καλό επίπεδο των βασικών μαθημάτων και της ξένης γλώσσας, είναι αδιαπραγμάτευτα.

 

Και μετά, με ενδιαφέρει ο δάσκαλος να ενδιαφέρεται προσωπικά για τον κάθε μαθητή, και όχι μόνο σε μαθησιακό επίπεδο. Να ενδιαφέρεται δηλαδή για τον "χαρακτήρα" του:αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση, κοινωνικότητα, άμιλλα, καλλιέργεια διαλόγου και πνεύματος ανοχής στη διαφορετικότητα κλπ.

Με ενδιαφέρει επίσης να νοιάζεται το προσωπικό του σχολείου, για το αν παίζει με φίλους στο διάλειμμα ή τριγυρίζει μόνος του, αν φαίνεται αφηρημένος στην τάξη, αν πετάει το φαγητό του στα σκουπίδια, αν πετά σκουπιδάκια στο πάτωμα της τάξης ή στην αυλή, αν φοράει το μπουφάν όταν έχει κρύο... Με ενδιαφέρει δηλαδή αυτή η "μαμαδίστικη έγνοια".

 

Και ακολούθως, θα ήθελα να λειτουργεί το σχολείο σαν παράθυρο στον κόσμο: να φέρει το παιδί μου σε επαφή με τη φύση / άλλα επαγγέλματα / διάφορα αθλήματα / βιβλία / μουσικά όργανα / τέχνες / με ανθρώπους από άλλες χώρες / με ανθρώπους μη προνομιούχους.

Θα ήθελα δηλαδή το παιδί μου να πάρει μια "μυρωδιά" από πολλά διαφορετικά αντικείμενα, ώστε να επιλέξει -τελικά- αυτό που πράγματι του αρέσει.

Όλη η υπόθεση της φιλελεύθερης παιδαγωγικής προσέγγισης και της καλλιέργειας της υπευθυνότητας νομίζω ότι στηρίζονται στο ότι το παιδί πράγματι επιλέγει και, έτσι, τελικά υποστηρίζει και την επιλογή του. Είναι σύνθετο θέμα, για το οποίο "ψάχνομαι" ακόμα.

 

Την εργασία στο σπίτι τη θεωρώ χρήσιμη, αφού το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ολοκληρώνεται στις 14:00. Λαμβάνω ως δεδομένο ότι ο χρόνος διδασκαλίας δεν αρκεί για την εμπέδωση. Οπότε νομίζω ότι είναι απολύτως εύλογο να ασχολούνται οι μαθητές για 1-1,5 ώρα επιπλέον με τα μαθήματά τους.

 

Ελπίζω το μέλλον να δικαιώσει την επιλογή μας.

Αν και μέχρι στιγμής, δεν έχουν χτυπήσει "καμπανάκια" για το αντίθετο...

[MarcoPolo]

Μπράβο naina, ωραίο θέμα!

 

Συμφωνώ με τη Βερενίκη και τη Maya. Και οι δύο εξέφρασαν αυτά που σκέφτομαι.

 

Καταρχάς, κοιτάζουμε το παιδί: τις κλίσεις-τις δυνατότητες-τις αδυναμίες του. Αυτό, όμως, εκτός από προφανείς περιπτώσεις, γίνεται όλο και πιο επιτακτικό, όταν το παιδί πλησιάζει στην εφηβεία.

 

Μετά, είναι και αυτά που εμείς πιστεύουμε ότι θα του ταίριαζαν ή ότι θα του χρειάζονταν. Προσωπικά μιλώντας, η διδασκαλία σε πάρα πολύ καλό επίπεδο των βασικών μαθημάτων και της ξένης γλώσσας, είναι αδιαπραγμάτευτα.

 

Και μετά, με ενδιαφέρει ο δάσκαλος να ενδιαφέρεται προσωπικά για τον κάθε μαθητή, και όχι μόνο σε μαθησιακό επίπεδο. Να ενδιαφέρεται δηλαδή για τον "χαρακτήρα" του:αυτογνωσία, αυτοεκτίμηση, κοινωνικότητα, άμιλλα, καλλιέργεια διαλόγου και πνεύματος ανοχής στη διαφορετικότητα κλπ.

Με ενδιαφέρει επίσης να νοιάζεται το προσωπικό του σχολείου, για το αν παίζει με φίλους στο διάλειμμα ή τριγυρίζει μόνος του, αν φαίνεται αφηρημένος στην τάξη, αν πετάει το φαγητό του στα σκουπίδια, αν πετά σκουπιδάκια στο πάτωμα της τάξης ή στην αυλή, αν φοράει το μπουφάν όταν έχει κρύο... Με ενδιαφέρει δηλαδή αυτή η "μαμαδίστικη έγνοια".

 

Και ακολούθως, θα ήθελα να λειτουργεί το σχολείο σαν παράθυρο στον κόσμο: να φέρει το παιδί μου σε επαφή με τη φύση / άλλα επαγγέλματα / διάφορα αθλήματα / βιβλία / μουσικά όργανα / τέχνες / με ανθρώπους από άλλες χώρες / με ανθρώπους μη προνομιούχους.

Θα ήθελα δηλαδή το παιδί μου να πάρει μια "μυρωδιά" από πολλά διαφορετικά αντικείμενα, ώστε να επιλέξει -τελικά- αυτό που πράγματι του αρέσει.

Όλη η υπόθεση της φιλελεύθερης παιδαγωγικής προσέγγισης και της καλλιέργειας της υπευθυνότητας νομίζω ότι στηρίζονται στο ότι το παιδί πράγματι επιλέγει και, έτσι, τελικά υποστηρίζει και την επιλογή του. Είναι σύνθετο θέμα, για το οποίο "ψάχνομαι" ακόμα.

 

Την εργασία στο σπίτι τη θεωρώ χρήσιμη, αφού το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ολοκληρώνεται στις 14:00. Λαμβάνω ως δεδομένο ότι ο χρόνος διδασκαλίας δεν αρκεί για την εμπέδωση. Οπότε νομίζω ότι είναι απολύτως εύλογο να ασχολούνται οι μαθητές για 1-1,5 ώρα επιπλέον με τα μαθήματά τους.

 

Ελπίζω το μέλλον να δικαιώσει την επιλογή μας.

Αν και μέχρι στιγμής, δεν έχουν χτυπήσει "καμπανάκια" για το αντίθετο...

 

 

Aν έχεις βρει σχολείο με τα μισά από αυτά πραγματικά με ενδιαφέρει να μάθω ποιο είναι μιας και είμαι σε συνεχές ψάξιμο αλλά δεν έχω βρει ακόμα κάποιο να πληρεί τα περισσότερα.

 

Μελλοντικό πρωτάκι ο γιος μου και άκρη ακόμα δεν έχω βγάλει,σύντομα πρέπει να αποφασίσω όμως.

[Aimee]

MarcoPolo μου, φοβάμαι ότι παραείστε μακριά...

 

Δεν ξέρω μήπως τα "μεγένθυνα" τα πράγματα αλλά:

- Πολύ καλή διδασκαλία των βασικών μαθημάτων και μιας ξένης γλώσσας νομίζω ότι γίνεται στα περισσότερα σχολεία.

- Ενδιαφέρον του δασκάλου για τον μαθητή: είναι θέμα "ανθρώπου" αλλά και ποιότητας του δυναμικού του κάθε σχολείου. Στο δικό μας, οι δάσκαλοι αγαπούν το αντικείμενό τους και τα παιδιά. Νομίζω, και πάλι, ότι αυτό συμβαίνει στα περισσότερα σχολεία.

-Το ενδιαφέρον του προσωπικού του σχολείου: Δηλαδή όχι μόνο η δασκάλα αλλά και η διευθύντρια,καθώς και η νοσοκόμα, η ψυχολόγος, οι επιμελητές, οι θυρωροί να ξέρουν το παιδί και να παρατηρούν τι κάνει. Αυτό συμβαίνει συνήθως στα "μικρά" σχολεία ή και στα σχολεία με "οικογενειακή" νοοτροπία.

-Για το σχολείο που λειτουργεί ως "παράθυρο στον κόσμο". Αυτό εξαρτάται και από τις προσδοκίες του κάθε γονιού. Για παράδειγμα: Αν το σχολείο αφιερώνει 1 ώρα κάθε εβδομάδα στη μουσική και 2 ώρες στα καλλιτεχνικά και 4 ώρες σε αθλητικές δραστηριότητες, πηγαίνει τα παιδιά τουλάχιστον 5 φορές σε θεατρικές παραστάσεις, τα βοηθάει να γνωρίσουν τα όργανα (με επίσκεψη σε Ωδείο / ακούσματα των ήχων), εμπλέκει όλα τα παιδιά στην προετοιμασία μίας σχολικής γιορτής-παράστασης κάθε έτος, τα φέρνει κάθε εβδομάδα σε επαφή με τα βιβλία, αφιερώνει κάθε εβδομάδα ένα δίωρο για τη λειτουργία σε ομάδα, διοργανώνει επίσκεψη σε αθλητικό καμπ για να δουν πολλά είδη σπορ και προβάλλει (στο σχολείο) και αγώνες, αν υπάρχουν έστω και ημερήσια προγράμματα για τον κύκλο του νερού, της ζωής, τα ζώα, την υγιεινή, τη φιλανθρωπία .... τότε -για μένα- έχει δώσει στο παιδί αρκετά ερεθίσματα.

 

Εκεί που θα έλεγα ότι "χωλαίνει" το δικό μας σχολείο είναι στις ευκαιρίες που δίνει εν συνεχεία στο παιδί, για να καλλιεργήσει αυτό που έχει επιλέξει. Εκεί, δυστυχώς, επιστρέφουμε στα βασικά: δηλαδή ποδόσφαιρο-μπασκετ-πιανο-κιθαρα. Εκτός και αν γίνονται εκτός σχολικού ωραρίου, ιδιωτικά δηλαδή.

Είναι ένα πρόβλημα που συνήθως αντιμετωπίζουμε οι γονείς μετά την Γ Δημοτικού. Μέχρι τότε, προσωπικά τουλάχιστον, δεν μας ενοχλεί ο πειραματισμός. Κάθε άλλο, θα έλεγα...

Σε δύο χρόνια όμως, που θα είμαστε -με το καλό- στη Δ Δημοτικού, ίσως να δυσανασχετώ που θα πρέπει να αναζητήσουμε λύσεις εκτός σχολείου για να καλλιεργήσει το παιδί μας την κλίση του.

 

Είδες; Τίποτα δεν είναι τέλειο...

[MarcoPolo]

Μέχρι στιγμής δεν έχω νιώσει σε μεγάλα σχολεία που είδα την δυνατότητα ταυτόχρονα ενός οικογενειακού περιβάλλοντος που θα σκύψει στην προσωπικότητα του παιδιού και δεν θα αποτελεί γιαυτούς άλλον ένα αριθμό και όλα τα άλλα που προυποθέτουν την σωστή εκπαιδευτική και όχι μόνο εξέλιξη του παιδιού.

 

Οπότε αναγκαστικά μπαίνει στην λογική να επιλέξεις ανάμεσα σε οικογενειακό και μαζεμένο σχολείο ή να επικεντρωθείς στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα μόνο και στην αποτελεσματικότητα των μεγάλων δυνατών σχολείων που σου αφήνουν μια αίσθηση τουλάχιστον σε εμένα ότι είναι απρόσωπα παρά την δυναμική τους. Είναι και τι ταιριάζει στο παιδί σου βέβαια αλλά εγώ δεν έχω λύσει αυτήν την εξίσωση ακόμα ή ίσως δεν έχω βρει το κατάλληλο σχολείο.

[Maya]

To οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορείς να το διαπιστώσεις σε μία επίσκεψη σε ένα σχολείο. Έχεις κάποιες ενδείξεις βέβαια. Πρέπει να παρακολουθείς το σχολείο και να γνωρίζεις παιδιά και απόφοιτους. Άλλωστε το οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι απλώς να γνωρίζουν το παιδί με το όνομά του (αλίμονο αν δεν τον γνωρίζουν, δεν νομίζω ότι υπάρχουν σχολεία που τα παιδιά είναι ... αριθμοί) αλλά να λειτουργούν όλα στο 'μέγεθός του' και να το κάνουν να αισθάνεται ασφάλεια.

Και επειδή το οικογενειακό περιβάλλον ταυτίζεται συνήθως με τα μικρά σχολεία, αλήθεια τι θεωρείτε εσείς που το αναφέρετε, ως 'οικογενειακό' περιβάλλον?

[Aimee]

Marco Polo, σχετικά με την "οικογενειακή ατμόσφαιρα" μπορείς να πάρεις έγκυρες πληροφορίες από γονείς νυν μαθητών.

Νομίζω ότι αυτή η ατμόσφαιρα συνήθως υπάρχει στα μικρά ιδιωτικά. Όχι όμως ότι και τα μεγάλα στοιχεία είναι απρόσωπα. Αν στα μεγάλα σχολεία αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως αριθμούς, δεν θα το είχαν αντιληφθεί οι γονείς;

 

Ο χαρακτήρας του παιδιού έχει σημασία: Για παράδειγμα, το πρώτο μου παιδάκι φαιέται στην αρχή "κλειστός". Δείχνει ανασφαλής, φοβισμένος, ντρέπεται να κάνει το πρώτο βήμα, δεν θα μπει σε ένα παιχνίδι αν δεν τον καλέσουν. Και επιπλέον, το θέλει το χάδι στα μαλλιά και τον ενθαρρυντικό λόγο.

Θεωρήσαμε, και είχαμε δίκιο, ότι θα του ταίριαζε το συγκεκριμένο σχολείο. Είναι συμμαζεμένο, όλοι ξέρουν όλους, πρωτάκια-δευτεράκια προαυλίζονται χωριστά και υπάρχει αυτή η αίσθηση της "έγνοιας" (έχω γράψει πώς την εννοώ και τη βιώνουμε).

Θυμάμαι, όμως, ότι τις πρώτες μέρες της Α Δημοτικού καθόταν με έναν φίλο του σε μια γωνίτσα της αυλής και απλά παρακολουθούσαν τα άλλα παιδιά. Εκεί βοήθησε το "οικογενειακό" περιβάλλον: άμεσα αντιλαμβανόταν το προσωπικό ποια παιδιά δεν έπαιζαν σε ομάδα και συνέχεια τα παρακινούσαν και έβρισκαν τρόπο να τα εντάσσουν σε παρέες και παιχνίδια. (Όπως θα δεις, η δασκάλα της τάξης δεν είναι παρούσα στην αυλή σε κάθε διάλειμμα).

Κάτι άλλο, ακόμα και η θυρωρός θα σου πει "σήμερα είδα τον ... κουρασμένο μετά το μάθημα ... / στενοχωρημένο που καυγάδισε με τον ... / πολλά γκολ έβαλε !!!".

 

Αυτή η ζεστή και φιλική προσέγγιση μπορώ να πω ότι ωφέλησε ΠΟΛΥ το παιδί μας. Ανοίγεται πλέον εύκολα, είναι κοινωνικός και δείχνει αυτοπεποίθηση, σε βαθμό πολύ πέραν των προσδοκιών μου.

[MarcoPolo]

Aυτό που περιγράφετε ως οικογενειακό περιβάλλον και επιθυμώ και εγώ η "εγνοια" σε προσωπικό επίπεδο το να ασχοληθούν με ένα παιδί σε μια φάση που πρέπει να παρατηρήσουν κάτι ή να βελτιώσουν εγώ το ζούσα 3 χρόνια τώρα στον παιδικο νήπιο και προνήπιο που πήγαινε μέχρι τώρα. Και το ένιωσα από την πρώτη επαφή που είχα κάνει με το σχολείο όταν έψαχνα τότε,κάτι που δεν συμβαίνει τώρα που ψάχνω δημοτικό.

Και εννοείται το παιδί μεγάλωσε και δεν έχω την απαίτηση της ίδιας προσοχής αλλά θα επιθυμούσα πέρα από το εκπαιδευτικό κομμάτι να υπάρχει μια ουσιαστική ζεστή προσέγγιση και βοήθεια του σχολείου σε οτιδήποτε θα μπορεί να τον πάει ένα βήμα παραπέρα.

 

Και νομίζω οτι το δικό μου πρόβλημα στην επιλογή είναι οτι εκεί που ήμασταν τα στανταρ ήταν πολύ υψήλα σε όλους τους τομείς του σχολείου αυτά που θεωρώ εγώ απαραίτητα τουλάχιστον και τώρα αυτομάτως πέφτω σε συγκρίσεις μιας και τα σχολεία που είδα κάπου έχουν κενά. Το πακέτο "οικογενειακό επί της ουσίας,με σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού,άρτιο εκπαιδευτικά με ερεθίσματα καλλιτεχνικά και αθλητικά και με επίκεντρο το παιδί στην βιωματική μάθηση" άντε να το βρω σε δημοτικό.

 

Ακόμα ψάχνω πάντως.

[Βερενίκη]

Κάτι άλλο, ακόμα και η θυρωρός θα σου πει "σήμερα είδα τον ... κουρασμένο μετά το μάθημα ... / στενοχωρημένο που καυγάδισε με τον ... / πολλά γκολ έβαλε !!!".

 

.

Φαίνεται λοιπόν ότι το οικογενειακό περιβάλλον είναι πολύ σημαντικό για εμάς του γονείς. Η αλήθεια ήταν ότι και για μας ήταν σημαντικό κριτήριο για το δημοτικό, αν και στο γυμνάσιο έχουμε αποφασίσει να επιλέξουμε πιο μεγάλο σχολείο.

 

Εγώ πάντως διατηρώ επιφυλάξεις σε κάθε δήλωση τύπου 'αγαπάμε τα παιδιά, με το που είδαμε το παιδί σας πέσαμε κάτω ξεροί, όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας κλπ. Αυτό που έχει σημασία είναι ο επαγγελματισμός. Ναι, η δασκάλα πρέπει να ξέρει πώς περνάει το παιδί στο διάλειμμα του και αν το παιδάκι έχει ενταχθεί στην ομάδα. Επίσης πρέπει να το υποστηρίζει σε αυτό. Το σχολείο, η δασκάλα, όχι το προσωπικό σε εθελοντική βάση. Επίσης όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να το γνωρίζουν με το όνομά του σιγά σιγά, να το φροντίζουν, να ενισχύουν την αυτονομία του, να το αποδέχονται και να το υποστηρίζουν. Αν λείψει από το σχολείο, τη δεύτερη ή τρίτη μέρα πρέπει να μου κάνουν ένα τηλέφωνο για να δουν τι κάνει το παιδί. Αν λερωθεί, πρέπει να το βοηθήσουν να αλλάξει, αν χτυπήσει να το φροντίσυν όχι μόνο σωματικά αλλά ψυχικά, να το κάνουν να αισθανθεί άνετα.

 

Όλα αυτά το παιδί τα εκλαμβάνει ως αγάπη και αυτό το κάνει να αισθάνεται καλά. Και αυτή την αγάπη την ανταποδίδει και αυτό είναι το κέρδος αυτών που ασχολούνται με τα παιδιά. Τα παιδιά αγαπάνε εύκολα.

 

Τώρα, το αν θα μου πει η θυρωρός για το πώς πέρασε το παιδί μου την ημέρα, αγαπητή Aimee με αφήνει λίγο αδιάφορη. Εφόσον δεν είναι μέσα στη δουλειά της, θα το εκλάβω ως 'κάθομαι εδώ πέρα και παρατηρώ τα παιδιά και οκ λέω και κάτι να περάσει η ώρα'. Δεν θα το προσθέσω στα συν του σχολείου.

 

Επειδή έχω εμπειρία από δύο μικρά ιδιωτικά, μπορώ να πω πλέον ότι ανάμεσα στο 'οικογενειακό περιβάλλον' (που οδηγεί αναπόφευκτα σε μία αφύσικη οικειότητα, ειδικά στην αρχή) και στον 'επαγγελματισμό', όπου όλοι είναι σωστοί απέναντι στην οικογένεια και στο παιδί, εγώ σαν γονιός προτιμώ το δεύτερο. Το παιδί εισέπραττε αγάπη και στις δύο περιπτώσεις..

[MarcoPolo]

Για μένα τουλάχιστον το οικογενειακό περιβάλλον σημαίνει και επαγγελματισμό αλλά επί της ουσίας όχι να γίνουμε κολητάρια με τις δασκάλες ή να θεωρούν το παιδί μου Μεσσία. Δεν μου αρκεί όμως να είναι παρών η δασκάλα στο προαυλιο μόνο, θα εκτιμήσω την σωστή της παρατήρηση και παρέμβαση σε οτιδήποτε αφορά στο δικό μου παιδί σε οτιδήποτε προκύψει εκείνη την ώρα.

Στο πως θα διαχειριστούν καταστάσεις ξέροντας την προσωπικότητα του παιδιού μου και πως θα είναι σύμμαχοι μου στην προσπάθεια να ανοίξει τα φτερά του σε οποιαδήποτε πρόκληση ή μεταβατική φάση. Και το ξαναείπα μπορεί εγώ να είμαι υπερβολική σε αυτά που ζητάω μιας και όλα αυτά τα ζήσαμε στην πράξη στην μέχρι τώρα προσχολική του παιδεία με εξαιρετική πορεία του παιδιού,αποτέλεσμα της άψογης συνεργασίας σχολείου και οικογένειας.

[Βερενίκη]

Ενάμιση χρόνο μετά, επαναφέρω το θέμα, γιατί πλέον εμείς πρέπει να προσανατολιστούμε σε γυμνάσιο του παιδιού μας και θέλουμε να έχουμε ως βασικό κριτήριο της φιλοσοφία του σχολείου. Δεν θέλω να το πολυαναλύσω στην παρούσα φάση, θα προσπαθήσω να είμαι περιληπτική και σύντομη.

Το σχολείο μας είναι ένα μικρό σχετικά ιδιωτικό της γειτονιάς, με το οποίο είμαστε ευχαριστημένοι. Οι επιλογές μας για γυμνάσιο είναι:

1. ένα πρότυπο γυμνάσιο (ο γιος μας είναι πολύ καλός μαθητής, επομένως έχει πιθανότητα να περάσει στις εξετάσεις), το οποίο όμως συνιστά ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον στα παιδιά και αυτή είναι η βασική μας επιφύλαξη

2. ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο, σχετικά φιλελεύθερο και πολύ απαιτητικό, όπως μαθαίνουμε, το οποίο ακολουθεί τα σύγχρονα πρότυπα εκπαίδευσης. Γενικά θεωρούμε ότι το σχολείο αυτό θα βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει τη δυναμική του, φοβόμαστε την απόσταση από το σπίτι μας και το μεγάλο φόρτο εργασίας που θα απαιτείται.

3. το ιδιωτικό γυμνάσιο που θα πάνε οι περισσότεροι συμμαθητές του γιου μου. Είναι πολύ παραδοσιακό, μαζεμένο σχολείο, θα μάθει και θα πάρει τα διπλώματα των δύο ξένων γλωσσών που κάνει μέσα στο σχολείο, θα περάσει -αν είμαστε και τυχεροί- στις πανελλήνιες, γιατί το σχολείο προσανατολίζεται σε αυτό και γενικά θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο από πολλές πλευρές

 

Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας σε αυτό και τα παλιά και τα νέα κορίτσια. Έχουμε αποφασίσει να επενδύσουμε στην εκπαίδευση των παιδιών, σε καιρούς δύσκολους, και, όπως καταλαβαίνετε, θέλουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

[ΑΡΓΚ]

Ποιος είναι ο στόχος σας; Τι θέλετε εσείς από το σχολείο;

Αν και κάποια σχολεία θα τα έλεγε πιθανώς κανείς κακά με οποιαδήποτε κριτήρια, για ένα "μέσο" σχολείο, παίζει τεράστειο ρόλο τι εσείς θέλετε να μάθει το παιδί τελικά από το σχολείο.

 

Να πάρει συγκεκριμένες αρχές (περισσότερο ή λιγότερο π.χ. "συντηρητικές"; )

Να εκτεθεί σε ένα περισσότερο ή λιγότερο πολυπολιτισμικό περιβάλλον;

Να προστατευθεί από καταστάσεις δυσάρεστες ή να μάθει να επιβιωνει και στα πιο δύσκολα από μικρό;

Να εκτεθεί σε παιδιά από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες ή να μείνει σε ένα πιο οικείο κοινωνικό περίγυρο;

Να έχει φίλους στη γειτονιά;

Να προσανατολιστεί σε ένα πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον μαθησιακά;

Να έχει πιο πολύ ελεύθερο χρόνο για κάποια άλλη δραστηριότητα που αγαπά ή στην οποία έχει καλές επιδόσεις;

Να δωθεί έμφαση σε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι της εκπαίδευσης; (αθλητισμός, μουσική κλπ)

 

Δεδομένου ότι μιλάς για ιδιωτικά σχολεία, υποπτεύομαι ότι οι απαντήσεις που θα δώσεις είναι π.χ. πολύ διαφορετικές από τις απαντήσεις της δικής μου οικογένειας, οπότε πιθανότατα αυτό που εγώ θα ήθελα για τα παιδιά μου να μην κάνει για τη δική σου οικογένεια και το ανάποδο. Δεν υπάρχει απάντηση που να τους καλύπτει όλους

[Βερενίκη]

Έχεις δίκιο και σίγουρα δεν θέλω να κάνω γκαλοπ ούτε να αποφασίσει κάποιος άλλος για εμάς.

Εγώ απλά θέλω την προσωπική γνώμη κάθε ... εθελοντή, με κριτήριο το τι θα επέλεγε εκείνος για τα παιδιά του. Θεωρώ ότι κάθε μία από τις τρεις μας επιλογές έχει τα αρνητικά και τα θετικά της.Δεν είναι άσπρο μαύρο δυστυχώς.

Δηλαδή το να έχει πάρει το παιδί τις πιστοποιήσεις των ξένων γλωσσών μέσα από το σχολείο, είναι σημαντικό. ισοσταθμίζει όμως ένα συντηρητικό και πολύ ορθιοθετημένο εκπαιδευτικό σύστημα?

[Dragonfly]

Ενάμιση χρόνο μετά, επαναφέρω το θέμα, γιατί πλέον εμείς πρέπει να προσανατολιστούμε σε γυμνάσιο του παιδιού μας και θέλουμε να έχουμε ως βασικό κριτήριο της φιλοσοφία του σχολείου. Δεν θέλω να το πολυαναλύσω στην παρούσα φάση, θα προσπαθήσω να είμαι περιληπτική και σύντομη.

Το σχολείο μας είναι ένα μικρό σχετικά ιδιωτικό της γειτονιάς, με το οποίο είμαστε ευχαριστημένοι. Οι επιλογές μας για γυμνάσιο είναι:

1. ένα πρότυπο γυμνάσιο (ο γιος μας είναι πολύ καλός μαθητής, επομένως έχει πιθανότητα να περάσει στις εξετάσεις), το οποίο όμως συνιστά ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον στα παιδιά και αυτή είναι η βασική μας επιφύλαξη

2. ένα μεγάλο ιδιωτικό σχολείο, σχετικά φιλελεύθερο και πολύ απαιτητικό, όπως μαθαίνουμε, το οποίο ακολουθεί τα σύγχρονα πρότυπα εκπαίδευσης. Γενικά θεωρούμε ότι το σχολείο αυτό θα βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει τη δυναμική του, φοβόμαστε την απόσταση από το σπίτι μας και το μεγάλο φόρτο εργασίας που θα απαιτείται.

3. το ιδιωτικό γυμνάσιο που θα πάνε οι περισσότεροι συμμαθητές του γιου μου. Είναι πολύ παραδοσιακό, μαζεμένο σχολείο, θα μάθει και θα πάρει τα διπλώματα των δύο ξένων γλωσσών που κάνει μέσα στο σχολείο, θα περάσει -αν είμαστε και τυχεροί- στις πανελλήνιες, γιατί το σχολείο προσανατολίζεται σε αυτό και γενικά θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο από πολλές πλευρές

 

Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας σε αυτό και τα παλιά και τα νέα κορίτσια. Έχουμε αποφασίσει να επενδύσουμε στην εκπαίδευση των παιδιών, σε καιρούς δύσκολους, και, όπως καταλαβαίνετε, θέλουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

 

θα σου πω το τι θα επέλεγα εγώ:

 

1) Δεν θα ήθελα κάποιο "υπερβολικά ανταγωνιστικό περιβάλλον" για το παιδί μου. Αργά ή γρήγορα είτε το ίδιο θα αποθαρρυνθεί και θα νιώθει ανεπαρκές, είτε θα γίνει εξίσου ανταγωνιστικό για να επιβιώσει. Ο κακώς εννοούμενος ανταγωνισμός δεν θέλω να είναι στοιχείο του χαρακτήρα των παιδιών μου.

 

2) Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοείς ως φιλελεύθερο σχολείο, αλλά συνήθως τα πολύ μεγάλα ιδιωτικά σχολεία εμφυτεύουν και πολύ συγκεκριμένες απόψεις στους μαθητές και δεν θα το ήθελα αυτό.

 

3) όπως καταλαβαίνεις θα διάλεγα το Νο τρία. Θα ήθελα ένα ας πούμε ουδέτερο σχολείο

[bobonela]

Η ΑγγεΚ έχει δίκιο στα υποθέματα που θέτει. Είναι το τί ζητάει καθένας και φυσικά το πόσο "τραβάει" ένα παιδί. Γιατί δεν μπορείς να στείλεις στη 2η επιλογή σου (δυναμικό σχολείο) ένα παιδί που δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα. Το παιδί αυτό μπορεί κάλλιστα να πάει αρκετά καλά σε ένα μέτριο περιβάλλον χωρίς πολλή πίεση, αλλά σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και με απαιτήσεις σχολείο, να είναι αδύνατον να λειτουργήσει. Γιαυτό και φεύγουν από τέτοια σχολεία κάποια παιδιά και πάνε σε χαμηλότερου προφίλ, οπότε και προχωράνε μια χαρά.

Προσωπικά λοιπόν, αν είχα ένα παιδί Στ'δημ. που έβλεπα ότι "τραβάει", ότι είναι συστηματικό στο διάβασμά του, ότι πάει καλά σε ελληνικά και μαθηματικά και μπορεί να ανταπεξέλθει σε έξτρα εργασίες και άλλες δραστηριότητες, που διαβάζει σχετικά γρήγορα και δεν θέλει τη μαμά από πάνω του...., τότε με κλειστά μάτια θα διάλεγα το δυναμικό και καινοτόμο σχολείο. Αυτό θα του έδινε τεράστια ώθηση και θα το έκανε να μην βαριέται που πάει κάθε μέρα στο σχολείο, όπως άλλα παιδιά.

Αν το παιδί σου έχει όρεξη και διάθεση να μαθαίνει καινούρια πράγματα, θα έχει πάντα κίνητρο για τη μάθηση εκεί. Είναι κρίμα να χαθεί τέτοια ευκαιρία. Οσον αφορά στις παν/νιες και γενικά στις σπουδές, είναι νωρίς για να ξερεις τι θα αποφασίσει, κυρίως το ίδιο. Δεν είναι απαραίτητο να φύγει έξω. Ολα τα παιδιά δίνουν και εδώ κανονικά, απλά κάποια είναι ήδη αποφασισμένα για έξω. Εχεις ακόμη χρόνια γιαυτό μπροστά. Το βασικό είναι να "χτίσει βιογραφικό" ό,τι κι αν κάνει μελλοντικά. Τα παιδιά που βγάζουν ένα τέτοιο σχολείο είναι "άπιαστα" σε στυλ, προσωπικότητα, συμπεριφορά, γνώσεις και δεξιότητες.

Αν το παιδί αντέχει σε πίεση και έχει γενικά ενδιαφέροντα, μην το σκέφτεσαι. Ο,τιδήποτε άλλο θα το μετανοιώσεις στην πορεία μετά από 1-2 χρόνια, γιατί θα πρέπει να συμβιβαστείς με κάτι κατώτερο, ενώ θα μπορούσες να έχεις κάτι πολύ ανώτερο.

Το ΠΑΙΔΙ θα σου δείξει τι πρέπει να κάνεις.

Θυμάσαι κι εμείς όταν ήμασταν στη θέση σου.... τι τραβήξαμε. Ο γνώμονας είναι το παιδί (και φυσικά η τσέπη σου, η οποία είναι δεδομένο ότι θα αδειάσει, όπως σε όλους μας Αλλά χαλάλι τους!)

Καλή επιτυχία!

[Βερενίκη]

θα σου πω το τι θα επέλεγα εγώ:

 

 

2) Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοείς ως φιλελεύθερο σχολείο, αλλά συνήθως τα πολύ μεγάλα ιδιωτικά σχολεία εμφυτεύουν και πολύ συγκεκριμένες απόψεις στους μαθητές και δεν θα το ήθελα αυτό.

 

3) όπως καταλαβαίνεις θα διάλεγα το Νο τρία. Θα ήθελα ένα ας πούμε ουδέτερο σχολείο

 

Τι θέλεις να πεις με πολύ συγκεκριμένες απόψεις? Δεν μου είναι απόλυτα κατανοητό.

Ως φιλελεύθερο, θεωρώ το σχολείο που βασίζεται πολύ στην αυτενέργεια του μαθητή και στην εξατομικευμένη αντιμετώπισή του, μέσα βέβαια από διαδικασίες. Επειδή ο όρος αυτός συγχέεται πολλές φορές με την έλλειψη οργάνωσης (κοινώς ... μπάχαλο), θέλω να διευκρινίσω ότι αυτός είναι και ένας φόβος μας σε κάθε σχολείο που δηλώνει φιλελεύθερο. Απλά για το συγκεκριμένο έχουμε πολύ αξιόπιστες πληροφορίες ότι συνήθως καταφέρνει να διατηρήσει μία καλή ισορροπία.

 

Τώρα το ουδέτερο σχολείο λίγο μας προβληματίζει, γιατί δεν είναι και φτηνό, οπότε το κόστος - όφελος είναι λίγο αρνητικό. Δηλαδή δίνεις κάποια χρήματα που σήμερα δεν θα τα έλεγες και λίγα, για να πάρεις αυτό που θα μπορούσε να σου δώσει ένα καλό και οργανωμένο δημόσιο σχολείο. Κατά τα άλλα κι εμείς αισθανόμαστε πιο ασφαλείς με τη λύση αυτή.

[Βερενίκη]

Είναι το τί ζητάει καθένας και φυσικά το πόσο "τραβάει" ένα παιδί.

 

καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά πιστεύω ότι κάθε παιδί, είτε τραβάει είτε όχι, μπορεί να κερδίσει από ένα καλό σχολείο. Εξαιρούνται βέβαια τα σχολεία που απευθύνονται σε άριστους μαθητές, τα οποία είναι έτσι δομημένα, που απλά δεν 'παίζουν' στα άλλα παιδιά και συνήθως έχουν εξετάσεις.

όλα τα άλλα είναι θέμα επιλογής φιλοσοφίας και εκπαιδευτικής προσέγγισης. Γι αυτό προβληματίζομαι. Επίσης νομίζω ότι το σχολείο πρέπει να κινητοποιεί το παιδί. Δηλαδή ένα παιδί με θετική διάθεση μπορεί σε ένα σωστό περιβάλλον να γίνει αυτό που περιγράφεις δηλ. 'συστηματικό στο διάβασμα, με όρεξη για μάθηση και κίνητρο να γίνει καλύτερο'. Αντίθετα ένα παιδί μπορεί να βρεθεί σε ένα ανιαρό εκπαιδευτικό περιβάλλον και να χάσει και τον ενθουσιασμό που έχει. Δηλαδή από τη μία αισθάνομαι βολικά να συνεχίσει το παιδί στο ίδιο εκπαιδευτικό περιβάλλον και να μην έχουμε προσαρμογές, και .... εκπλήξεις, από την άλλη φοβάμαι μήπως χάσει σταδιακά τον ενθουσιασμό του και 'καθίσει'.

[ΑΡΓΚ]

Στη δική μας περίπτωση να σου πω τι βάρυνε:

- Προετοιμάζει το σχολείο το παιδί για τον κόσμο που θα ζήσει; Θα έχει συμμαθητές τους ανθρώπους που θα συναντά κάθε μέρα γύρω του; Δεν θα στέλναμε τα παιδιά κάπου που θα ξεχώριζαν, π.χ. γιατί θα ήταν τα παιδιά που μετα βίας και στερήσεων πήγαν σε ένα πανάκριβο σχολείο όπου οι συμμαθητές φοράνε πολύ ακρβότερα ρούχα και πάνε πολύ ακριβότερες διακοπές κλπ, γιατί δεν θα εντάσσονταν ποτέ ή θα τους δημιουργούσαμε ψευδείς εντυπώσεις. Υπάρχουν π.χ. σχολεία όπου σχεδόν όλα τα παιδιά ξέρουν ότι τα περιμένει στρωμένη δουλειά, ή σπουδές σε ιδιωιτικό κολλέγιο. Τα παιδιά μας πρέπει να προετοιμαστουν για πανελλήνιες ή υποτροφία στο εξωτερικό κλπ και πρέπει και το κλίμα γύρω τους να τους δημιουργει αυτή την προσδοκία, οπότε κάποια ιδιωτικά αποκλείστηκαν εξ αρχής.

- Συναναστρέφονται με ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα; Εκτίθεται σε διαφορετικές εμπειρίες; Το ότι ζούμε σε μία γειτονιά όπου υπάρχει στο Δημόσιο και το παιδί του γιατρού και του μπακάλη και του εργάτη και μετανάστες από διαφορετικές χώρες, ήταν για εμάς θετικό.

- Σχολεία πολύ συντηρητικά δεν τα σκεφτήκαμε καν.

- Είναι το περιβάλλον στοιχειωδώς αξιοπρεπές; Μπορεί να μην μας νοιάζει το σχολείο να έχει πισίνα, αλλά αν το Δημόσιο της περιοχής ήταν ένα ετοιμόρροπο κτίριο π.χ. θα είχαμε προσανατολιστεί σε κάποιο μικρό ιδιωτικό ίσως.

- Χανεται άσκοπα χρόνος σε μετακινήσεις; Σκεφτήκαμε το Πειραματικό για το Γυμνάσιο, αλλά από εμπειρία μας από γειτόνισσα θα σήμαινε αναχώρηση πριν τις 7 από το σπίτι και πάνω από ώρα στο δρόμο το μεσημέρι, έναντι των 3 λεπτών που παίρνουν τώρα οι μετακινησεις. Αν ζούσαμε σε ποιο λογική απόσταση από Πειραματικό, θα το είχαμε σκεφτεί σοβαρά. Αλλα οι 1 1/2 -2 ωρες στο δρόμο μας φάνηκαν ότι δεν αξίζουν, αφού θα σήμαιναν ή λιγότερο διάβασμα ή λιγότερη ξεκουραση. Πόσο να τρέξουν πια αυτα τα παιδιά;

- Παρέες. Σκεφτήκαμε σχολείο γειτονικής περιοχής, γιατί εχει πολύ καλή φήμ. Για το παιδί ήτνα πολύ σημαντικό να διατηρήσει τις παρέες του, και το σεβαστήκαμε. Ισως το ξανασκεφτούμε στο Λύκειο, βλέποντας και κάνοντας.

[lydiap]

Θα σου απαντήσω πώς θα σκεφτόμουν εγώ, για να πάρεις και μία διαφορετική άποψη

Εγώ το πρώτο σχολείο που θα απέρριπτα θα ήταν το 3).

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος να πληρώνεις ένα ιδιωτικό σχολείο όταν δεν έχει να σου προσφέρει τίποτα το διαφορετικό από ένα καλό δημόσιο. Τα διπλώματα ξένων γλωσσών, τα διάφορα εξωσχολικά και η τυχόν στήριξη που μπορεί να χρειαστεί το παιδί -σε περιπτώσεις που υστερεί σε κάποιο μάθημα, όχι ''προληπτικά'' όπως πολλοί κάνουν, αν είναι δυνατόν- νομίζω ότι μπορείς να τα κάνεις και εξωσχολικά, με καλύτερα αποτελέσματα, λιγότερο κόπο για το παιδί -λιγότερες ώρες και εξατομικευμένο στις ανάγκες του πρόγραμμα- και φυσικά με λιγότερο κόστος.

Τώρα όσον αφορά στα άλλα 2 σχολεία...

Το 1)-πρότυπο, τι περισσότερο έχει να προσφέρει στο παιδί σε σχέση με το μέσο δημόσιο? Θα ακολουθούν διαφορετικά πρότυπα διδασκαλίας, θα έχουν ίσως ομίλους εμβάθυνσης σε μαθησιακά αντικείμενα που ενδιαφέρουν το παιδί, θα δίνει γενικά περισσότερα ερεθίσματα στο παιδί? Όταν λες ανταγωνιστικό περιβάλλον, εννοείς ότι καλλιεργείται από τα παιδιά ή από τους καθηγητές? Αυτό το τελευταίο θα με προβλημάτιζε, είναι η αλήθεια.

Η επιλογή νο2 ενώ μου φαίνεται ιδανική ως προς το σκέλος του τρόπου διδασκαλίας, καθώς πιστεύω ότι θα δώσει στο παιδί άλλα ερεθίσματα, πχ ένα σχολείο με πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο χημείας θα εξοικειώσει το παιδί με την εκτέλεση πειραμάτων, ίσως να του δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχει και σε σχολικούς διαγωνισμούς, όπως ο euso, αν έχεις ακουστά, ή ομίλους ρητορικής κλπ πράγμα που 1) θα καλλιεργήσει το παιδί, θα του δώσει ερεθίσματα, θα το μορφώσει πολύπλευρα και 2) θα το βοηθήσει να ''χτίσει βιογραφικό'', δυστυχώς είναι η αλήθεια, όσο κι αν σιχαίνομαι την έκφραση! Στην επιλογή αυτή θα με προβλημάτιζαν 3 πράγματα: α) η απόσταση από το σπίτι, πράγμα που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, ιδίως στις κοινωνικές συναναστροφές του παιδιού, ειδικά τώρα που μπαίνει στην εφηβεία β) ο φόρτος εργασίας. Είναι κρίμα να πιεστεί το παιδί από τις αρχές του γυμνασίου και να μπει ''καμένο'' από την κούραση στις απαιτητικές τάξεις του λυκείου και γ) το ελιτιστικό περιβάλλον που συχνά συναντάται σε τέτοιου είδους σχολεία, καθώς το θεωρώ ανασταλτικό παράγοντα για τη σωστή ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Τέλος, αν και είμαι σίγουρη ότι το έχεις υπόψη σου, απλά το αναφέρω, θα σου πρότεινα να το συζητήσετε με το ίδιο το παιδί, γιατί εαν το ίδιο πχ θέλει να πάει στο σχολείο που θα πάνε και οι φίλοι του και είναι αμετάπειστος, υπάρχει κίνδυνος να του βγει αντίδραση!

Νομίζω ότι αν σκεφτείτε κάπως έτσι και σταθμίσετε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε επιλογής θα καταλήξετε στη σωστή για εσάς επιλογή!

[Βερενίκη]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Με βοήθησαν πολύ οι σκέψεις σας, πρέπει να πω ότι μου έδειξαν διαστάσεις που δεν τις είχα σκεφτεί.

ΑγγεΚ δεν ξέρω σε τι κόσμο θα ζήσει το παιδί μου, δεν θέλω να το περιορίσω, πραγματικά είμαστε προβληματισμένοι σε αυτό. Το σχολείο νο 2 δείχνει να είναι πιο ʽανοιχτόʼ στον κόσμο, αλλά μήπως το παιδί μπερδευτεί? Μήπως χαθεί στις απεριόριστες επιλογές?.

Αν θα έχει συμμαθητές, αυτούς που συναντά κάθε μέρα. Χμμμ, στο πρότυπο σίγουρα όχι, θα έχει παιδιά πολύ ʽδυνατάʼ ακαδημαϊκά. Στο μεγάλο ιδιωτικό σίγουρα όχι, θα έχει συμμαθητές από όλη την Αθήνα, κάποιους πολύ εύπορους, κάποιους σαν κι εμάς αλλά επίσης παιδιά με γονείς που έχουν τελειώσει ένα λύκειο και παιδιά με γονείς καθηγητές πανεπιστημίου, αλλοδαπά παιδάκια, παιδάκια με άλλη θρησκεία κλπ. Αν όμως έχει συμμαθητές αυτούς που συναντά κάθε μέρα, πώς θα συναναστρέφεται με ανθρώπους από διαφορετικά περιβάλλοντα και θα εκτίθεται σε διαφορετικές εμπειρίες, όπως πολύ σωστά λες ότι είναι σημαντικό?

Το τρίτο σχολείο είναι συντηρητικό, πραγματικά. Αυτό δημιουργεί ασφάλεια αλλά μήπως τελικά τα προβλήματα κρύβονται κάτω από το χαλί? Έφηβοι είναι, δεν μπορεί να μην έχουν προβλήματα. Πού ξεβράζουν τα προβλήματα αυτά, αν το σχολείο δεν έχει ευελιξία?

Όμως το τρίτο σχολείο έχει τα πολύ θετικά της απόστασης και της παρέας.

Lydiap, στο πρότυπο η επιλογή των παιδιών όπως ξέρεις είναι καθαρά η επίδοσή τους στα μαθηματικά και στα ελληνικά. Ξέρω για το συγκεκριμενο πρότυπο ότι ο μαθητής του 18 θεωρείται κακός μαθητής. Εμείς βέβαια δίνουμε μεγάλη σημασία στο να είναι το παιδί καλός μαθητής, αλλά δεν θέλουμε να αισθάνεται άσχημα αν δεν γράψει καλά σε ένα διαγώνισμα. Κατά τα άλλα το πρότυπο έχει αυτά που αναφέρεις, θα έχουν ομίλους, δράσεις, θα παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς, γενικά θα έχουν μία πιο σύγχρονη και συμμετοχική εκπαιδευτική προσέγγιση. Δηλαδή το πρότυπο προσεγγίζει την δουλειά του βʼ υποψήφιου σχολείου, όχι του τρίτου.

 

Ελιτίστικο περιβάλλον έχουν και τα τρία αυτά σχολεία. Το πρότυπο επειδή είναι ʽάριστοιʼ, τα άλλα επειδή όλα τα ιδιωτικά θέλουν να περνούν στους μαθητές τους το μήνυμα ότι είναι τα καλύτερα. Το έχουμε αντιμετωπίσει αυτό ήδη από παλιά, το έχουμε ρίξει στην πλάκα και πορευόμαστε.

 

Αυτό που λες για το παιδί είναι πολύ σωστό. Από την αρχή του δημοτικού ξέρει ότι θα αλλάξει σχολείο στο γυμνάσιο και το έχει αποδεχτεί. Είναι εύκολος στις αλλαγές, άλλωστε ήδη έχει αλλάξει σχολείο στην γ΄δημοτικού λόγω μετακόμισης. Το σχολείο μας θεωρητικά έχει γυμνάσιο αλλά πρακτικά, επειδή το γυμνάσιο είναι μακριά και έχει άλλο ονομα, δεν φαίνεται στα παιδιά σαν συνέχεια του δημοτικού. Και για τις τρεις επιλογές είναι ανοιχτός. Γι αυτό εμείς θέλουμε να καταλήξουμε νωρίς, για να τον προσανατολίσουμε σε ένα, μην το φέρουμε το παιδί σε δύσκολη θεση, να ετοιμάζεται πχ για το πρότυπο, να δώσει ενδεχομένως εξετάσεις και μετά να του πούμε, μήπως καλύτερα να πας στο άλλο? Αν είναι δυνατόν, στην αρχή της στʼ δημοτικού πρέπει να υπάρχει αʼ και βʼ επιλογή κοινή για όλη την οικογένεια.

[Βερενίκη]

Η ΑγγεΚ έχει δίκιο στα υποθέματα που θέτει. Είναι το τί ζητάει καθένας και φυσικά το πόσο "τραβάει" ένα παιδί. Γιατί δεν μπορείς να στείλεις στη 2η επιλογή σου (δυναμικό σχολείο) ένα παιδί που δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα. Το παιδί αυτό μπορεί κάλλιστα να πάει αρκετά καλά σε ένα μέτριο περιβάλλον χωρίς πολλή πίεση, αλλά σε ένα άκρως ανταγωνιστικό και με απαιτήσεις σχολείο, να είναι αδύνατον να λειτουργήσει. Γιαυτό και φεύγουν από τέτοια σχολεία κάποια παιδιά και πάνε σε χαμηλότερου προφίλ, οπότε και προχωράνε μια χαρά.

Προσωπικά λοιπόν, αν είχα ένα παιδί Στ'δημ. που έβλεπα ότι "τραβάει", ότι είναι συστηματικό στο διάβασμά του, ότι πάει καλά σε ελληνικά και μαθηματικά και μπορεί να ανταπεξέλθει σε έξτρα εργασίες και άλλες δραστηριότητες, που διαβάζει σχετικά γρήγορα και δεν θέλει τη μαμά από πάνω του...., τότε με κλειστά μάτια θα διάλεγα το δυναμικό και καινοτόμο σχολείο. Αυτό θα του έδινε τεράστια ώθηση και θα το έκανε να μην βαριέται που πάει κάθε μέρα στο σχολείο, όπως άλλα παιδιά.

Αν το παιδί σου έχει όρεξη και διάθεση να μαθαίνει καινούρια πράγματα, θα έχει πάντα κίνητρο για τη μάθηση εκεί. Είναι κρίμα να χαθεί τέτοια ευκαιρία. Οσον αφορά στις παν/νιες και γενικά στις σπουδές, είναι νωρίς για να ξερεις τι θα αποφασίσει, κυρίως το ίδιο. Δεν είναι απαραίτητο να φύγει έξω. Ολα τα παιδιά δίνουν και εδώ κανονικά, απλά κάποια είναι ήδη αποφασισμένα για έξω. Εχεις ακόμη χρόνια γιαυτό μπροστά. Το βασικό είναι να "χτίσει βιογραφικό" ό,τι κι αν κάνει μελλοντικά. Τα παιδιά που βγάζουν ένα τέτοιο σχολείο είναι "άπιαστα" σε στυλ, προσωπικότητα, συμπεριφορά, γνώσεις και δεξιότητες.

Αν το παιδί αντέχει σε πίεση και έχει γενικά ενδιαφέροντα, μην το σκέφτεσαι. Ο,τιδήποτε άλλο θα το μετανοιώσεις στην πορεία μετά από 1-2 χρόνια, γιατί θα πρέπει να συμβιβαστείς με κάτι κατώτερο, ενώ θα μπορούσες να έχεις κάτι πολύ ανώτερο.

Το ΠΑΙΔΙ θα σου δείξει τι πρέπει να κάνεις.

Θυμάσαι κι εμείς όταν ήμασταν στη θέση σου.... τι τραβήξαμε. Ο γνώμονας είναι το παιδί (και φυσικά η τσέπη σου, η οποία είναι δεδομένο ότι θα αδειάσει, όπως σε όλους μας Αλλά χαλάλι τους!)

Καλή επιτυχία!

 

Αν θυμάμαι λέει:lol:!

 

Αυτά που λες, για τις ιδιαίτερες απαιτήσεις ως προς τα παιδιά, ισχύουν πράγματι μόνο για το πρότυπο, και γι αυτό έχουμε τις πιο πολλές επιφυλάξεις. Τα άλλα δύο σχολεία νομίζω ότι είναι για όλα τα παιδιά. Μόνο η φιλοσοφία διαφέρει (γι αυτό το έβαλε εδώ το θέμα μου, γιατί για εμάς εκεί είναι το πρόβλημα). Το συστηματικό διάβασμα και η οργάνωση, νομίζω ότι ότι είναι ίδιον κάθε καλού μαθητή σε όποιο σχολείο. Θα μου πεις, άλλο να υπάρχουν χ απαιτήσεις και άλλο 2χ. Σωστά. Όμως α) το σχολείο -κάθε σχολείο- που απαιτεί τέτοιες δεξιότητες από τα παιδιά, τις φτιάχνει κιόλας, τις δουλεύει μέσα στο πρόγραμμά του (και αυτό είναι ένα κέρδος) και β) παρατηρώ ότι και στα δύο σχολεία υπάρχουν και κακοί και μέτριοι και άριστοι μαθητές.

 

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν σχολεία που βγάζουν επιτυχημένους μαθητές εξ ορισμού. Υπάρχουν σχολεία που δίνουν προσανατολισμό και ευκαιρίες.

[lydiap]

Αν θυμάμαι λέει:lol:!

 

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν σχολεία που βγάζουν επιτυχημένους μαθητές εξ ορισμού. Υπάρχουν σχολεία που δίνουν προσανατολισμό και ευκαιρίες.

 

Νομίζω ότι έχεις δώσει τις σωστές προεκτάσεις στο θέμα και σκέφτεσαι σωστά!

Θα σταθώ στο τελευταίο που έγραψες. Για να βρείτε, λοιπόν, το ιδανικό για εσάς σχολείο πρέπει να σταθμίσεις ποιες ευκαιρίες και ποιον προσανατολισμό από αυτόν που σας προσφέρουν οι 3 επιλογές-σχολεία θέλετε για το παιδί.

Δύσκολο, ξέρω

Εσύ πώς το σκέφτεσαι?

[Βερενίκη]

Εσύ πώς το σκέφτεσαι?

 

Εγώ έχω βάλει κάτω πολλές φορές τα υπέρ και τα κατά.

Στο πρότυπο θα είναι δωρεάν (υπέρ) και θα πρέπει να είναι σίγουρα σε κάποιο ακαδημαϊκό επίπεδο (υπέρ), θα κάνουν ιδιαίτερα, πρωτότυπα και ενδιαφέροντα πράγματα (υπερ) και θα έχει φίλους με τα ίδια ενδιαφέροντα (υπέρ και κατά, γιατί εγώ νομίζω ότι από τους διαφορετικούς ανθρώπους κερδίζεις περισσότερα), οπότε δεν θα υπάρχουν πειρασμοί. Πίεση για επιδόσεις (κατά), καλλιέργεια κλίματος πνευματικής ελίτ (κατά), ανταγωνισμός (θα μπορεί κανείς να κάνει φίλους, αν επικρατεί τέτοιο ανταγωνιστικό περιβάλλον?)

 

Στο μεγάλο σχολείο θα έχει άριστο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, πολλά ερεθίσματα, καλλιέργεια δεξιοτήτων (υπέρ), σίγουρα περισσότερους αντιπερισπασμούς σε προσωπικό(κατά) και σε εκπαιδευτικό επίπεδο (υπέρ και κατά), θα πρέπει να προσαρμοστεί σε άλλες απαιτήσεις και αυτό, όσο να το κάνεις θέλει χρόνο (κατά), κόστος (κατά) και δυσκολία στις κοινωνικές σχέσεις, γιατί μπορεί να κάνει φίλους που να μένουν μακριά (κατά, αλλά αυτό αφορά εμάς που θα τον γυρίζουμε εδώ κι εκεί, όχι το παιδί).

 

Μικρό ιδιωτικό. Παρόμοιο εκπαιδευτικό περιβάλλον με αυτό του δημοτικού (υπέρ ή ίσως κατά??), πολύ καλή δουλειά ακαδημαϊκά αλλά περιορισμένου εύρους (υπέρ και κατά), προσανατολισμός σε πολύ παραδοσιακά πράγματα (κατά), πιο 'ασφαλές' και ελεγχόμενο περιβάλλον (υπέρ ή κατά??), καμία απαίτηση προσαρμογής (υπέρ).

 

Αυτά σε γενικές γραμμές......