Τελικά μας απασχολεί τι θα πεί ο κόσμος?

[daisy1]

Βρήκα αυτό το άρθρο απο τη Ράνια Θρασκιά και το θεώρησα ευκαιρία για συζήτηση... Εχω βρεθεί κάποιες φορές σε αυτή τη θέση και ενώ δε με νοιάζει και πολύ τι θα πούν οι άλλοι η αλήθεια είναι οτι τα βλέματα με κάνουν και νιώθω λίγο αμήχανα..... Εσείς?

 

http://www.paidorama.com/paidoblog/gramma-se-sena-pou-se-apasxolei-ti-tha-pei-o-kosmos.html

[LA LATINA]

Όποιος έχει παιδιά........καταλαβαίνει.......τόσο απλά!

Δεν μου έτυχε να κάνουν κάτι δημοσίως τα λουλούδια μου (στο σπίτι τα κάνουν όλα και έξω είναι Παναγίτσες) αλλά καταλαβαίνω και δεν σχολιάζω καν. Και όπως λέει και η μαμά μου, ότι τρίβεις στο πιάτο σου, στο κουτάλι σου έρχεται, οπότε καλό είναι να μην κρίνουμε και επικρίνουμε.

[daisy1]

Μιλάω πιο πολύ για γκρίνια απο κούραση που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε! Παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα η μικρή είχε κουραστεί πολύ καθώς περιμέναμε στον πάγκο των αλλαντικών στο σμ και άρχισε να κλαίει.... Εγώ δεν της έδινα σημασία γιατί ξέρω οτι όταν είναι κουρασμένη η πολύ κουβέντα τα κάνει χειρότερα. Πολλοί με κοιτούσαν σαν να έλεγαν κοίτα την αναίσθητη και άλλοι προσπαθούσαν να της μιλήσουν/μαλώσουν γιατί είναι γκρινιάρα παίρνοντας βέβαια τις ανάλογες απαντήσεις "φύγε εσύ" και τέτοια απο το παιδί.... Μου φάνηκε αιώνας μέχρι να πάρω τα πράγματα και να φύγουμε και ως δια μαγείας να σταματήσει το κλάμα

[xena]

Όποιος έχει παιδιά........καταλαβαίνει.......τόσο απλά!

Δεν μου έτυχε να κάνουν κάτι δημοσίως τα λουλούδια μου (στο σπίτι τα κάνουν όλα και έξω είναι Παναγίτσες) αλλά καταλαβαίνω και δεν σχολιάζω καν. Και όπως λέει και η μαμά μου, ότι τρίβεις στο πιάτο σου, στο κουτάλι σου έρχεται, οπότε καλό είναι να μην κρίνουμε και επικρίνουμε.

 

ΑΚΡΙΒΩΣ.

[alexele]

Θέλω μόνο να είναι καλά τα παιδιά μου! Το κόσμο τον είχα και τον έχω πάντα γρ.............. δεν με απασχολεί ούτε κατά διάνοια!

[free dom]

Το θεωρω φυσικο και αυτονοητο οτι μπορει τα παιδακια μας να αναστατωθουν καποια στιγμη.. Κατανοηση δε ζουμε σε ενα κοσμο μονο ενηλικων. Ωστοσο οταν μου συμβαινει νιωθω κι εγω αμηχανια και σε περιπτωσεις που ενοχλει πραγματικα (θεατρικη παρασταση, εστιατοριο κτλ) προτιμω να φυγουμε απ το να τους εκνευρισουμε ολους..

[sofi@p]

εγώ πάλι δεν είναι ότι νιώθω ντροπή για το τί θα σκεφτεί ή τί θα πει ο κόσμος, σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά νιώθω άσχημα γιατί βλέπω πως ενοχλούμε. και επειδή κι εγώ είμαι διακριτικός άνθρωπος, που σέβομαι τους άλλους και δε θέλω να ενοχλώ, αλλά ούτε και να με ενοχλούν, παίρνω τα παιδιά μου και φεύγω αν δω ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση.

 

υπάρχει, εννοείται, κατανόηση (γιατί όλοι τα περάσαμε ή θα τα περάσουμε) αλλά υπάρχουν και γαιδουρινές συμπεριφορές γονιών που δεν νοιάζονται αν το βλαστάρι τους ενοχλεί. και δε μιλάμε για μωρά ή νήπια αλλά και για μεγαλύτερα παιδάκια, που πλέον είναι κοινωνικοποιημένα (ή μάλλον θα έπρεπε να είναι). εκεί η δικαιολογία "έχω χ...ένο τον κόσμο" ακούγεται κάπως...

[Lisa_NM]

Επειδη ειχα ενα παρομοιο περιστατικο προσφατα, επαθα και εμαθα!!!

 

Βρισκω λιγο ατοπη τη συνδεση "αν μας νοιαζει τι λεει ο κοσμος" με το να κλαιει σπαρακτικα ενα παιδι στη μεση του δρομου/καφε/εστιατοριου/σουπερ μαρκετ κλπ.

Δεν με νοιαζει τι θα πει ο κοσμος ή μαλλον δεν ειναι το Νο1. Με νοιαζει περισσοτερο που ενοχλω τους αλλους που δεν μου φταινε σε τιποτα.

Επισης να διαχωρισουμε καλυτερα αναμεσα σε διαφορετικες περιπτωσεις. Το παραδειγμα "εμεις θελαμε να δουμε την παρασταση και ο μικρος οχι", ειναι υπερ του παιδιου, δηλ το παιδι δεν ερωτηθη στη συγκεκριμενη περισταση. Το παραδειγμα "ειμαι στο σουπερ μαρκετ, θελει καραμελες ενω ξερει πως δεν επιτρεπεται και αρχιζει να ουρλιαζει", δεν ειναι υπερ κανενος γιατι και ο γονιος κατι λαθος θα εχει κανει.

Και στις δυο περιπτωσεις, βεβαια, θα το παρω και θα φυγω, για να μην ενοχλω. Μπορουμε σε β χρονο να μιλησουμε. Σε καθε περιπτωση, λοιπον, δεν βρισκω το λογο να συνεχισω να πινω τον καφε μου πχ και να λεω "δεν με νοιαζει ο κοσμος, καποια στιγμη θα σταματησει". Αυτο δειχνει εγωισμο και κατι αλλο...

[alexele]

Εννοείται ότι θα προσπαθήσεις είτε να ηρεμήσεις το παιδί σου είτε να το πάρεις και να φύγεις για να ηρεμήσει κλπ. Αλλά θα το κάνω για να ηρεμήσει το παιδί μου και όχι γιατί θα σκέφτομαι τι θα σκέφτεται ο κόσμος, οπότε ας απομκρύνω το παιδί για να μη λέει ο κόσμος!!! Ας απομακρύνω το παιδί για να ηρεμήσει το ίδιο!!!!!!

[LA LATINA]

Δεν νιώθω την ανάγκη να τα διαχωρίσω.....μέσα στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι και το να μάθει να φέρεται μέσα σε κόσμο....δεν υποτίθεται ότι τα στέλνουμε από μικρά στους παιδικούς για να κοινωνικοποιηθούν? Ε, κοινωνικοποίηση δεν είναι μόνο τα χαχανητά και τα παιχνίδια, είναι και ο σεβασμός προς το σύνολο και τον συνάνθρωπο.

Άρα, αν ένα παιδί αρχίσει να ουρλιάζει και να επιμένει και να ενοχλεί σε ένα μέρος όπου υπάρχει κόσμος, σημαίνει ότι κάποιους από τους κανόνες συμπεριφοράς δεν έχει κατανοήσει ακόμα. Αυτό είναι που μας κάνει να "ντρεπόμαστε" τους γύρω μας......

[daisy1]

Εννοείται ότι θα προσπαθήσεις είτε να ηρεμήσεις το παιδί σου είτε να το πάρεις και να φύγεις για να ηρεμήσει κλπ. Αλλά θα το κάνω για να ηρεμήσει το παιδί μου και όχι γιατί θα σκέφτομαι τι θα σκέφτεται ο κόσμος, οπότε ας απομκρύνω το παιδί για να μη λέει ο κόσμος!!! Ας απομακρύνω το παιδί για να ηρεμήσει το ίδιο!!!!!!

 

 

 

Ακριβώς!

[alexele]

Ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά δεν έχουν τη διακριτηκότητα που έχουν οι μεγάλοι! Πόσες φορές και εμείς δεν έχουμε δυσανασχετήσει σε μία κατάσταση αλλά δεν εκφραζόμαστε ελεύθερα σαν τα παιδιά. Με τα χρόνια θα το μάθουν και αυτό!

Το κυριότερο εκείνη την ώρα του πανικού είναι να το κατανοήσω όσο μπορώ περισσότερο!

 

Εξαρτάται βέβαια και για τι ηλικίες παιδιών μιλάμε!

[Melina22]

Δεν μου έχει συμβεί ακόμα αλλά διαφωνώ (μιλώ για μικρές ηλικίες 2μιση είναι ο γιος μου) στο να βλέπουμε το συμβάν υπό αυτό το πρίσμα, του να σεβόμαστε τον κόσμο. Θα προσπαθήσω να διαχειριστώ την κατάσταση με στόχο να μάθει σιγά σιγά το παιδί πως να εκφράζεται ανάλογα με το συναίσθημα του. Αν δεν τα καταφέρω να ηρεμήσει τότε εγώ ως γονιός θα σεβαστώ τον κόσμο και θα πράξω αναλόγως. Όμως για το τόσο μικρό παιδί είναι ανέφικτο εφόσον είναι σε μια διαδικασία εκμάθησης του πως εκφράζουμε ένα συναίσθημα να σκεφτεί ως λόγο για να μην "κλάψει" το ότι θα ενοχλήσει.

 

Σε άλλες στιγμές ναι, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως λόγος για να κάνουμε κάτι η ενόχληση, ώστε να μαθαίνει κ το ίδιο σιγά σιγά ότι σεβόμαστε τον διπλανό μας.

 

Πιστεύω ότι η "ντροπή" από τέτοια περιστατικά πηγάζει απ' το ότι έχεις να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση απαιτητική και ξαφνικά σε κοιτάζουν ταυτόχρονα

50 ζευγάρια μάτια. Και τον καφέ σου να πίνεις που λέει ο λόγος, αν γυρίσουν και σε κοιτούν όλοι οι γύρω ταυτόχρονα κάπως θα σου φανεί, πόσο μάλλον όταν έχεις κάτι τέτοιο να κάνεις.

 

Συμφωνώ με την alexele στο ότι αν κινηθείς έχοντας ως κύριο στόχο το καλό του παιδιού και όχι με βάση την όποια ντροπή και το τι θα πουν οι άλλοι, τότε έχεις μεγάλες πιθανότητες να τα καταφέρεις.