Μωρο 11 μηνων-προσωπικος χρονος 0

[Μπουρμπουρ1]

Εξάλλου, το να μένει μια μαμά με ένα παιδί σπίτι είναι μια κατάσταση που έγινε "νορμάλ" μόλις τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι νορμάλ αυτό για το ανθρώπινο είδος. Το νορμάλ είναι να ζει το κύτταρο της οικογένειας σε μια γειτονιά, κάπου που να μπορεί κάποιος να πει μια κουβέντα, τέλος πάντων και όπου τα παιδιά παίρνουν άλλου είδους ερεθίσματα. Στο κλείσιμο κάποια παιδιά προσαρμόζονται εύκολα σχετικά, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι και το καλύτερο πράγμα. Αν είναι μόνα με τη μαμά, δεν ακούνε καταρχήν πώς είναι ο νορμάλ ανθρώπινος διάλογος μεταξύ ενηλίκων. Αντί για αυτό μπορεί να ακούνε μια μαμά να "παραμιλάει" όλη μέρα.

 

Υπάρχει και το γνωστό:

 

"It takes a village to raise a child" που ισχύει κυρίως για τα πολύ ζωηρά παιδιά. Τα άλλα, κάπως προσαρμόζονται.

Ακολουθω σε γενικες γραμμες τις αρχες του attachment pareting, οχι πιστα, οπως αισθανομαι καθε φορα κι επειδη ετσι αισθανομαι-αλλωστε το εφαρμοσα πρωτου μαθω οτι υπαρχει.

Εχω διαβασει το βιβλιο "ποση μητερα χρειαζεται ενας ανθρωπος" και συμφωνω με την κεντρικη ιδεα του -αλλα μονο με αυτην- που λεει οτι το μεγαλωμα των παιδιων δεν πρεπει να ειναι αποκλειστικη ευθυνη της μητερας. Προς αυτη την κατευθυνση προσπαθω να το φερω σε επαφη με ατομα που εμπιστευομαι καπως αλλα δεν βοηθαει το οτι ειναι δυσκολο παιδακι, ουτε καθεται στους αλλους (εκτος αν το αφησω να κλαιει και φυγω, πραγμα που δεν προκειται να κανω) αλλα και οι αλλοι φοβουνται να το αναλαβουν.

Επισης θα ηθελα να συχνοτιζεται και με αλλα παιδακια χωρις την παρεμβαση μου αλλα προς το παρον δεν υπαρχουν αλλα παιδακια συνομηλικα. Μακαρι να βρισκαμε παρεα ή καποιον σταθμο.

Στον μπαμπα της ξεκινησε να καθεται 5' μετα τους 6 μηνες κι εχουν κανει εκτοτε τρομερη προοδο. Εχει καθε καλη διαθεση, το απασχολει για δεκαλεπτα μεσα στη μερα και μια ωρα το απογευμα οταν μπορει εκεινος κι οταν συνεργαζεται το παιδι. Αυτη την ωρα την χρησιμοποιω ειτε για να κανω δυσκολες δουλειες ειτε σαν προσωπικο χρονο. Τυχαινουν μερες στη σειρα ομως που αυτο δεν ειναι εφικτο και τοτε αρχιζω και κλαταρω ψυχολογικα.

Στους παπουδες καθεται 5' απο τον 9ο μηνα ολο και πιο ευκολα. Παρα τις ανησυχιες που ανεφερες και με εκφραζουν απολυτα, λεω να αποπειραθω να την αφησω σε παππου/γιαγια για 20'.

 

 

 

Το θεμα για καθε μαμα πιστευω ειναι:

-να μην παλευει με το μωρο για τα βασικα καθημερινα, τα οποια για μενα οτι ειναι πιατα, μαγειρεμα, σφουγγαρισμα (ενα σπιτι βεβαια δεν συντηρειται για πολυ καιρο μονο με αυτα αλλα οκ, για γυναικα δεν παιζει-τα οικονομικα μας ειναι χαλια). Μεχρι προτεινως το μωρο ηταν συνεργασιμο και τα καναμε μαζι αλλα τελευταια οχι, παραξενευομαι και ψαχνω την αιτια.

-λιγος προσωπικος χρονος ειναι απαραιτητος γιατι χρειαζεται ο ανθρωπος να ξελαμπικαρει.(Κι εν πασει περιπτωσει βαρεθηκα ενα χρονο τωρα να κυκλοφορω σαν λετσος.)

-μινιμουμ χρονος κι ενεργεια για τα αλλα μελη της οικογενειας (στην περιπτωση μας ο αντρας μου και τα δυο παραμελημενα μας σκυλια).

 

Παντως χτες καναμε 4ωρη βολτα, σημερα πηγαμε 2ωρες βολτα το πρωι και 2ωρες το απογευμα, περασαμε ολοι καλα και ξεσκασαμε, αντιθετα με τον τελευταιο καιρο που ημασταν αρρωστοι και δεν πολυβγαιναμε.

[AthinaP]

To ατάτσμεντ το είχα βρει και εγώ γοητευτικό πριν γεννήσω και μετά το εφάρμοσα στην πράξη αναγκαστικά, γιατί δεν ήθελα να αφήσω το ζωηρό παιδί για κανένα λόγο, για ένα διάστημα, που συνέπεσε με τον ένα χρόνο που διάφορες πηγές βάζουν ως όριο που η μαμά είναι πιο δεμένη με το μωρό. Κοντεύεις! Πάντως είδα μετά το χρόνο αλλαγές στο παιδί και εμπιστευόμουν περισσότερο, πρώτα το σύζυγο όπως ήδη έγραψα.

 

Με το ατάτσμεντ όμως νομίζω έχουν γίνει κάποιες υπερβολές/υπεραπλουστεύσεις... Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο! Εν ολίγοις, μιλάει για παραδοσιακό τρόπο ανατροφής, αλλά χαρακτηριστικά παραλείπει να πει ότι παραδοσιακά δεν είναι μόνη με το παιδί μέσα σε τοίχους μια γυναίκα. Παραδοσιακά υπάρχει και μια γιαγιά εκεί γύρω, να ξεμοναχιαστεί το ζευγάρι για λίγα λεπτά, ένα κάτι βρε παιδί μου... Επίσης, αν στους ιθαγενείς του αμαζονίου από τους οποίους εμπνεύστηκε το μπειμπιγέαρινγκ ο Δρ Sears τους παρουσίαζαν καρότσια και κούνιες, να δεις για πότε θα πετάγαν τους μάρσιπους!

 

Τέλος πάντων, με τον τρόπο μας εφαρμόσαμε το ατατσμεντ και σε αυτά που ρωτάς έχω να πω:

 

-Δουλειές πρωί, που το παιδί και εσύ είστε πιο ξεκούραστοι.

-Μετά βόλτα για όσο πάει. Όσο μεγαλώνει το παιδί έχετε και πιο πολλές επιλογές φαγητού για έξω και πραγματικά δεν βρίσκω κανέναν λόγο να γυρίσετε το μεσημέρι σπίτι. Αν ξεφύγεις από το "πρέπει" του μεσημεριανού ύπνου στο κρεβάτι, είναι τρομερή ελευθερία, μπορείτε να πάτε σε άπειρα μέρη. Ύπνος μεσημέρι αυτοκίνητο, ξαπλώστρα παραλίας, καρότσι όταν δεν κάνει ζέστη. Όσο μάθει το παιδί ότι θα του αφιερώσεις πλήρως όλη τη μέρα εκτός από το πρωί, θα σε αφήνει και πιο ήσυχη να κάνεις τις όποιες δουλειές το πρωί. Αν το κάνετε αυτό, θα περάσει πολύ ομορφα το τωρινό διάστημα. Για εμενα τότε ήταν αξέχαστη, μαγική εποχή, που ανακαλύψαμε με τα παιδιά πολλές γωνιές του λεκανοπεδίου, με τις συγκοινωνίες! Τώρα το καλοκαίρι είναι πιο περιορισμένες οι επιλογές, μάλλον malls και παραλίες. Το χειμώνα προσφέρεται για βόλτες. Όταν φυσάει δεν βγαίνετε γιατί; Μεγαλώνοντας το παιδί θα σου κακοφανεί, γιατί υποχρεωτικά θα μπείτε σε προγράμματα και ρουτίνες, για το "σχολείο", όποτε πάτε. Φυσάει δεν φυσάει, δεν θα περπατάτε αργότερα για το σχολείο; Μήπως το ντύνεις πολύ το παιδί και ιδρώνει; Πιθανολογώ ότι την ίωση την κολλήσατε από άνθρωπο και όχι από τα καιρικά φαινόμενα. Αν αποφεύγεις κλειστούς χώρους, πχ παιδότοπους, και τηρείς πλύσιμο χεριών είσαι γενικά ΟΚ. Τώρα έχετε τη δυνατότητα να "αλητεύετε". Μετά, όλοι αργά ή γρήγορα μπαίνουν στη λογική του σχολείου.

-Χρόνος με τον άντρα... δύσκολο. Κυρίως μόλις το παιδί κάνει τον πρώτο ύπνο που είναι πιο βαθύς. Αυτό αν είναι βράδυ και είσαι κουρασμένη είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Θα μου πεις, είχες μάθει να χαλαρώνεις για να έρθει η όρεξη... και σε αυτό συμφωνώ απόλυτα με τις προλαλήσασες, ότι πρέπει να ξεχάσεις ό,τι ήξερες! Αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει, ενώ άλλα πράγματα γύρω από την ανατροφή του παιδιού μπορείς να τα φέρεις στα μέτρα σου, ειδικά αν δεν δουλεύεις έξω από το σπίτι. Αν ήθελες παλιά χαλάρωση και γενικά να μην αισθάνεσαι ότι ειναι κάποις άλλος εκεί γύρω,εκτός από εσένα και το σύντροφο, ε, δεν παίζει, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Άμα σου πω ότι βρήκαμε λύση σε αυτό, ψέματα θα σου πω... Απλά το δέχτηκα, όπως κάναν και οι υπόλοιπες;;;; Τέλος πάντων, είναι και λίγο ευαίσθητο θέμα...

-Χρόνος για εσένα ή μόνοι με τον άντρα σου... Πλησιάζει νομίζω η ώρα που παρακολουθώντας το παιδί θα δεις ότι μπορείς να το αφήσεις σταδιακά για μεγαλύτερα διαστήματα.

 

Τέλος πάντων, είναι δύσκολο να γίνουν όλα καλά ή πολύ καλά, ίσως πρέπει να δεχτείς ότι κάτι από όλα θα γίνει μέτρια ή ίσως αργότερα που θα έχεις κάπως περισσότερο χρόνο. Πάντως, για να σου πω την αλήθεια εμένα μου έμεινε ολίγον τραύμα από λίγες δύσκολες περιόδους των παιδιών και παρόλο που είχαμε βοήθεια, δεν ήταν αρκετή η βοήθεια και οι συνθήκες κατάλληλες έτσι ώστε να ξεσκάω πραγματικά. Βέβαια λες ότι κάπου αξίζει, κάπου το αποτέλεσμα μπορεί να σε δικαιώσει, αλλά δεν πάυει να είναι μια άσχημη έκπληξη, αυτά τα ζόρια της παιδικής ηλικίας των παιδιών, που πιστεύω οι μαμάδες των ήρεμων παιδιών τη βιώνουν σε μικρότερο βαθμό, αν τη βιώνουν και ποτέ. Κάθονται λέει για τη διακοσιοστή φορά και παρακολουθούν μαγειρική !!!

 

Και ένα κουοτ από σχόλια σε βίντεο για το ατατσμεντ που με βρίσκει σύμφωνη:

 

There's a fine line with parenting: how much is too much and how much is too little. It seems as if you are under scrutiny for your individual choices, as if everyone else knows better. Do what's best for you and for your child.  You're not out there to impress or please everyone else.

[sofi@p]

και μόλις βρείτε τους ρυθμούς με το πρώτο παιδί, έρχεται το δεύτερο κι εκεί να δεις γλέντια....

κορίτσια υπομονή....

εμείς, τώρα πια, είμαστε σε σχετικά καλή φάση

[Μπουρμπουρ1]

Επι του πρακτεου

δεν εχω δικο μου αυτοκινητο, μενω επαρχια και συγκοινωνια εχει 4 φορες τη μερα!

 

Το θεμα δεν ειναι τι βιωνεις αλλα πως το βιωνεις και θελω κι εγω αυτη τη φαση με το μωρο να την βλεπω οχι αγχωτικα αλλα ως ευκαιρια να περναμε ολοι καλα (αφου δεν δουλευω κι ολας). Θεωρω πως οι βολτες ειναι ενας τροπος να "ξεφορτωνεσαι" το μωρο αφου κατα τη διαρκεια της βολτας απασχολειται με αλλα ερεθισματα και δεν εξαρταται η διασκεδαση του αποκλειστικα απο μενα. Οι συνεχεις,ατελειωτες βολτες ομως δεν μου φαινονται σωστες για τη σχεση μας γιατι πρεπει την επικοινωνια μας να την βρουμε και σε αλλα πλαισια (τη λειτουργια της οικογενειας, ακομη κι αν αυτο αφορα τη βαρεμαρα μες το σπιτι, πραγματα που μαθαινεις οχι διασκεδαστικα κτλ). Ειναι ιδιοτροπη η αποψη μου; Ουτε και σαν ιδιοσυγκρασια μου ταιριαζει να ειμαι συνεχως εκτος σπιτιου.

 

Παρολ'αυτα τις εξοδους δεν τις στερω οπως σου ειπα, τις εχει και με το παραπανω, πιο πολυ απο καθε παιδακι που ξερω, γιατι κι "αλητεια" εχει τη χρησιμοτητα της για το παιδι και ξεκουραζει και τη μαμα.

Τον εντονο αερα ειδικα το χειμωνα τον θεωρω τον πιο επικινδυνο καιρο για κρυωματακια αλλα και ωτιτιδες στις οποιες ειναι επιρρεπη τα παιδια.Με βροχη βγαινουμε. Παντα ντυνομαστε ελαφρια (μερικες φορες μαλιστα το παρακανα και το ξεπαγιασα το παιδι:oops:). Ολο το χειμωνα δεν αρρωστησαμε, τωρα κολλησαμε ιωση απο τον παππου.

 

Ενεργεια για τον αντρα μου εννοω μπορεσουμε να κανουμε μια συζητηση, να του φτιαξω ενα μπελαλιδικο φαγητο που του αρεσει ή ενα καφε βρε αδερφε. Για τα "υπολοιπα" εχω αποδεχτει την υπαρξη του μωρου στη ζωη μας, σιγα σιγα βρισκουμε τις ισορροπιες μας, εχουμε μεγαλη βελτιωση σε σχεση με τους πρωτους μηνες (με την ελλειψη προσωπικου χρονου που λεγαμε ειχα ξεχασει ακομα και τι σημαινει μπανιο που διαθεση για "αλλα").

Προσπαθουμε να καθομαστε μαζι το βραδυ εκμεταλλευομενοι τον πρωτο τον βαθυ υπνο οπως λες. Το τελευταιο διμηνο αυτο ηταν ιδιαιτερα δυσκολο γιατι το παιδι ειχε αστατο ωραριο και μπορει να μας πηγαινε μεχρι αργα ή πιο νωρις αλλα εξαντλητικα. Εχεις προσεξει οτι τα παντα εχουν να κανουν με τις προσδοκιες; Αν προσδοκεις οτι το παιδι θα κοιμηθει στις 10 και τελικα κοιμαται στις 11 αυτη η μια ωρα που δεν υπολογιζες σε σκοτωνει σωματικα και ψυχολογικα.Ας εχεις αντεξει σθεναρα ολη την ημερα ως τοτε, αυτος ο επιπλεον χρονος που δεν υπολογιζες μπορει να σε κανει ρακος.

Γενικα το τελευταιο διμηνο το μωρο εχει αστατη συμπεριφορα, νυσταζε και δε νυσταζε, ποτε κοιμαται ποτε οχι, ποτε τρωει ποτε οχι. Ολα αυτα με κουρασαν. Προγραμμα δεν εχουμε, ειχαμε μια στοιχειωδη ρουτινα ομως.

 

Περισσοτερο κι απο τον αντρα μου τυψεις εχω -θα σου φανει περιεργο- για τα σκυλια. Τα εχω τρομερα παραμελημενα ακομη και στο θεμα του φαγητου. Κατεληξα οτι πρεπει να ασχολουμαι μαζι τους μπροστα στο παιδι κι οχι οταν αυτο κοιμαται, για να μαθει κι εκεινο να τα υπολογιζει στη ζωη μας -ηδη τα λατρευει- αλλα δεν το 'χω βρει ακομα αρκετα...

 

 

ΥΓ

για το ΑΡ

συμφωνω με τις αρχες και με τις τακτικες που προτεινει, εχει καποια υπερβολη,δεν εχω εντοπισει ακριβως που ξεκινα να με ενοχλει, εκει που αρχιζει να απορριπτει ανθρωπινες αρνητικες αντιδρασεις??? στη μη παραδοχη "οριων"???

[Μπουρμπουρ1]

και μόλις βρείτε τους ρυθμούς με το πρώτο παιδί, έρχεται το δεύτερο κι εκεί να δεις γλέντια....

κορίτσια υπομονή....

εμείς, τώρα πια, είμαστε σε σχετικά καλή φάση

Ωστε υπαρχει πιο καλη φαση???

Ελπιδοφορα μηνυματα!

[Macorina]

Αυτή η ηλικία είναι λίγο δύσκολη (όλες οι ηλικίες έχουν τις δυσκολίες τους βέβαια) γιατί ούτε να περπατήσουν μπορούν ακόμα (συνήθως), ούτε να μιλήσουν για να σου πούν τι θέλουν. Και έχουν και τον καημό να περπατήσουν (χρειάζονται διάβασα κάπου, 3000 ώρες προπόνησης για να κατακτήσουν τη βάδιση) και δεν μπορούν ακόμα. Οπότε θέλουν να τα κρατάς για να περπατάνε.

Στην ηλικία της δικής σου εμείς είχαμε στρωμένο κάτω ένα διπλό πάπλωμα που κάλυπτε σχεδόν το μισό σαλόνι. Του είχαμε ένα καλάθι με παιχνίδια και ένα βαγονάκι με τουβλάκια. Του έβαζα μουσική και τον άφηνα μόνο του. Μπουσούλαγε μόνο τότε και σηκωνόταν στα έπιπλα. Είχαμε βέβαια αποκλείσει τα πολύ επικίνδυνα και είχαμε μπαντάρει (ακόμα έτσι είναι) όλες τις γωνίες στα έπιπλα. Οι πόρτες από δωμάτια που δεν ήθελα να πάει (μπάνιο, το δώμάτιό μου κλπ). Έκανα μια δουλίτσα και πήγαινα και τον κοιτούσα. Αν έκλαιγε, τον έπαιρνα από τα χεράκια και τον περπατούσα μέχρι εκεί που ήμουν. Τον άφηνα στο πάτωμα και έκανα τις δουλειές μου. Άνοιγε ό,τι ντουλάπι του είχα ανοιχτό και τα έβγαζε όλα έξω. Μέχρι να το κάνει τελείωνα κι εγώ τη δουλειά μου. Και μετά κατά κύριο λόγο τον κρατούσα να περπατάει.

Προσωπικό χρόνο όντως δεν είχα τότε γιατί δεν κοιμόταν ακόμα βέβαια σερί το βράδι, αλλά είχα λίγο χρόνο από τις 8:30 που κοιμόταν μέχρι τις 11-12 που ξυπνούσε. Τότε έκανα το μπάνιο μου ό,τι άλλο ήθελα, διάβαζα κανένα βιβλίο ή απλά κοιμόμουν.

Μόλις περπάτησε ηρεμήσαμε αρκετά. Πλεον, σταμάτησε να γκρινιάζει γιατί είχε ένα ολόκληρο σπίτι να ανακαλύψει και από άλλο ύψος (ήταν όρθιος βλέπεις). Μπορεί να φάει και μία ώρα να ανοιγοκλείνει μια πόρτα (με προστατευτικό φυσικά).

Έχουμε άλλα βέβαια, τώρα κάνει ζημιές (ανοιγοκλείνει την τηλεόραση ή μπαίνει στο μπάνιο αν δεν το έχω προβλέψει) και βάζει τα χέρια στη λεκάνη, ή ξετυλίγει όλο το χαρτί υγείας και άλλα τέτοια όμορφα. Την άλλη φορά ανακάλυψε τη sudocrem και εμφανίστηκε άσπρος από πάνω μέχρι κάτω, η κρέμα παντού στο πάτωμα στα έπιπλα παντού. Άστα να πάνε...

Προσπαθώ να μη βρίσκει να κάνει ζημιές γιατί δεν θέλω να τον έχω συνέχεια στο μη. Υπομονή και αποδοχή των καταστάσεων χρειάζεται... Να δεχτείς ότι το σπίτι θα είναι συνεχώς χάλια, και ότι θα λερωθεί το παιδί, ή θα βραχεί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

[sofi@p]

Έχουμε άλλα βέβαια, τώρα κάνει ζημιές (ανοιγοκλείνει την τηλεόραση ή μπαίνει στο μπάνιο αν δεν το έχω προβλέψει) και βάζει τα χέρια στη λεκάνη, ή ξετυλίγει όλο το χαρτί υγείας και άλλα τέτοια όμορφα. Την άλλη φορά ανακάλυψε τη sudocrem και εμφανίστηκε άσπρος από πάνω μέχρι κάτω, η κρέμα παντού στο πάτωμα στα έπιπλα παντού. Άστα να πάνε...

Προσπαθώ να μη βρίσκει να κάνει ζημιές γιατί δεν θέλω να τον έχω συνέχεια στο μη. Υπομονή και αποδοχή των καταστάσεων χρειάζεται... Να δεχτείς ότι το σπίτι θα είναι συνεχώς χάλια, και ότι θα λερωθεί το παιδί, ή θα βραχεί ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

 

αυτό το είχε κάνει κι ο γιος μου, λίγο μεγαλύτερος, και ήρθε όλο χαρά και μου λέει: κοίτα μαμά, είμαι ο κακός ο λύκος (διαβάζαμε τότε τα 7 κατσικάκια....)

[newbie G]

Τον εντονο αερα ειδικα το χειμωνα τον θεωρω τον πιο επικινδυνο καιρο για κρυωματακια αλλα και ωτιτιδες στις οποιες ειναι επιρρεπη τα παιδια.Με βροχη βγαινουμε. Παντα ντυνομαστε ελαφρια (μερικες φορες μαλιστα το παρακανα και το ξεπαγιασα το παιδι:oops:). Ολο το χειμωνα δεν αρρωστησαμε, τωρα κολλησαμε ιωση απο τον παππου.

 

Πάρε ένα απ' αυτά τα διάφανα πλαστικά προστατευτικά που έχουν τα καρότσια και να βγαίνετε και με τον αέρα. Εμείς και με αέρα βγαίναμε και με παγωνιά, αλλά με βροχή όχι. Όχι τόσο για το παιδί, αφού αυτό ήταν προστατευμένο, αλλά γιατί εγώ δεν μπορούσα να κρατάω και καρότσι και ομπρέλα. Δε μ' έκοψε να πάω να πάρω ένα άνορακ με κουκούλα βλέπεις. Αλλά δεν υπάρχει καλύτερη προστασία από τα μικρόβια από το να βγάλεις το μωρό καλά ντυμένο στο κρύο. Αν δεν το βγάζεις με το κρύο, με την πρώτη δροσιά της άνοιξης, αρρωσταίνει.

 

.........................

 

Προσπαθουμε να καθομαστε μαζι το βραδυ εκμεταλλευομενοι τον πρωτο τον βαθυ υπνο οπως λες. Το τελευταιο διμηνο αυτο ηταν ιδιαιτερα δυσκολο γιατι το παιδι ειχε αστατο ωραριο και μπορει να μας πηγαινε μεχρι αργα ή πιο νωρις αλλα εξαντλητικα. Εχεις προσεξει οτι τα παντα εχουν να κανουν με τις προσδοκιες; Αν προσδοκεις οτι το παιδι θα κοιμηθει στις 10 και τελικα κοιμαται στις 11 αυτη η μια ωρα που δεν υπολογιζες σε σκοτωνει σωματικα και ψυχολογικα.Ας εχεις αντεξει σθεναρα ολη την ημερα ως τοτε, αυτος ο επιπλεον χρονος που δεν υπολογιζες μπορει να σε κανει ρακος.

Γενικα το τελευταιο διμηνο το μωρο εχει αστατη συμπεριφορα, νυσταζε και δε νυσταζε, ποτε κοιμαται ποτε οχι, ποτε τρωει ποτε οχι. Ολα αυτα με κουρασαν. Προγραμμα δεν εχουμε, ειχαμε μια στοιχειωδη ρουτινα ομως.

 

Μεγάλη αλήθεια αυτή!

[Μπουρμπουρ1]

Λοιπον αυτες τις μερες ειμαστε πολυ καλυτερα.

Το βραδυ κοιμαται πιο καλα, μεγαλη διαφορα με τους τελευταιους μηνες, ισως εφταιγαν τα δοντια. Ακομη και την ημερα κοιμαται περισσοτερο.

 

Εστρωσα χαλια σε ολο το σπιτι. Πανω στα χαλια απλωσα βαμβακερα σεντονια, για λογους καθαριοτητας και για τη ζεστη. Δε βλεπω να το εκμεταλλευεται αρκετα και να τριγυρναει πολυ, παλι πισω μου ειναι. Παντως παρα την τσαντηριοποιηση παρατηρησα οτι το σπιτι μαζευεται πιο ευκολα τωρα. :shock:

Υποψιαζομαι οτι τελευταια την πιεζα πολυ να τελειωσουμε τις δουλειες μας. Ετσι τωρα πρωτα παιζουμε κι οταν την δω πιο χαλαρη ασχολουμαι με τα υπολοιπα.

Εν τω μεταξυ μεσα σε λιγες μερες μου φαινεται οτι εμαθε παρα πολλα πραγματα, εχει κανει μεγαλη προοδο στη συνεννοηση.

[AthinaP]

Θεωρω πως οι βολτες ειναι ενας τροπος να "ξεφορτωνεσαι" το μωρο αφου κατα τη διαρκεια της βολτας απασχολειται με αλλα ερεθισματα και δεν εξαρταται η διασκεδαση του αποκλειστικα απο μενα. Οι συνεχεις,ατελειωτες βολτες ομως δεν μου φαινονται σωστες για τη σχεση μας γιατι πρεπει την επικοινωνια μας να την βρουμε και σε αλλα πλαισια (τη λειτουργια της οικογενειας, ακομη κι αν αυτο αφορα τη βαρεμαρα μες το σπιτι, πραγματα που μαθαινεις οχι διασκεδαστικα κτλ). Ειναι ιδιοτροπη η αποψη μου; Ουτε και σαν ιδιοσυγκρασια μου ταιριαζει να ειμαι συνεχως εκτος σπιτιου.

 

Ίσα ίσα σε αυτή την ηλικία οι βόλτες είναι ευκαιρία για πιο πλούσια ερεθίσματα σε σχέση με το σπίτι. Στο σπίτι όσες κότες, αεροπλάνα, εκσκαφείς, βουνά, δέντρα να δειξεις, από βιβλία ή και βίντεο, το παιδί θα τα μάθει "λάθος" ή πιο επιφανειακά, σε σχέση με το να τα βιώσει στα αλήθεια. Θα μου πεις, σιγά, κάποτε θα τα μάθει. Αλλά κάποτε, θα είναι και πιο εύκολο να περνάει η ώρα σπίτι, έτσι και αλλιώς, γιατί το παιδί θα είναι πιο ώριμο. Επίσης στις βόλτες μπορεί να μάθει την έννοια του χρόνου καλύτερα. Πιο εύκολο να μάθει πχ την έννοια του χθες αν έκανε εχθές κάτι που δεν κάνει κάθε μα κάθε μέρα. Επίσης να μάθει ότι οι ενήλικες συνομιλούν μεταξύ τους όλη μέρα, κάτι που δεν πιάνει το ίδιο και το ίδιο γρήγορα, αν ακούει μόνο εσένα και τον μπαμπά το απόγευμα να το κάνετε αυτό. Εν τέλει υπάρχει σπίτι κάτι καλύτερο ως ερεθίσματα, σε σχέση με τις βόλτες; Το παιδί ωριμάζοντας θα μάθει να διαχειρίζεται το χρόνο του και να μη χρειάζεται κάτι να κάνεις εσύ για να το απασχολείς. Αλλά ειλικρινά, πιστεύεις ότι το να παίζει μόνο του ένα παιδί, για αρκετή ώρα, σε αυτή την ηλικία, το καλλιεργεί περισσότερο;

 

Αυτό βέβαια με την ιδιοσυγκρασία είναι κατανοητό. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι που δεν σου πάει με το ζόρι. Καταλήγεις να μην το χαίρεσαι. Σε αυτό, ταιριάζαμε με το δικό μου ζωηρό μικρό, είχαμε μικρές αντοχές μέσα στο σπίτι.

 

 

Το θεμα για καθε μαμα πιστευω ειναι:

-να μην παλευει με το μωρο για τα βασικα καθημερινα, τα οποια για μενα οτι ειναι πιατα, μαγειρεμα, σφουγγαρισμα (ενα σπιτι βεβαια δεν συντηρειται για πολυ καιρο μονο με αυτα αλλα οκ, για γυναικα δεν παιζει-τα οικονομικα μας ειναι χαλια). Μεχρι προτεινως το μωρο ηταν συνεργασιμο και τα καναμε μαζι αλλα τελευταια οχι, παραξενευομαι και ψαχνω την αιτια.

 

Απλά βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια και δεν μπορεί να απασχολήσει το μυαλό του με κάτι πιο ενδιαφέρον, όσο γύρω του γίνονται τα ίδια και τα ίδια, όπως κάνουν οι ενήλικες. Αρκετά αργότερα θα μπορεί να το κάνει αυτό.

 

Πάντως φαίνεται ότι έχεις ένα ζωηρούτσικο και έξυπνο παιδάκι που δεν αρκείται στα λίγα! Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο για το γονιό, σε σχέση με άλλα παιδάκια πάντα, που αφήνουν και στο γονιό να πάρει μια ανάσα. Με μια έννοια τα πιο ήρεμα παιδάκια είναι πιο ώριμα, ενώ μπορεί να είναι το ίδιο έξυπνα ή δουλεμένα, με τα ζωηρά, εφόσον ο γονιός του ήρεμου παιδιού είναι και πιο ξεκούραστος, και μπορεί να έχει πιο πολλά αποθέματα. Αλλά τα πιο ήρεμα παιδιά συνήθως διεκδικούν και λιγότερο.

[Μπουρμπουρ1]

Ίσα ίσα σε αυτή την ηλικία οι βόλτες είναι ευκαιρία για πιο πλούσια ερεθίσματα σε σχέση με το σπίτι. Στο σπίτι όσες κότες, αεροπλάνα, εκσκαφείς, βουνά, δέντρα να δειξεις, από βιβλία ή και βίντεο, το παιδί θα τα μάθει "λάθος" ή πιο επιφανειακά, σε σχέση με το να τα βιώσει στα αλήθεια. Θα μου πεις, σιγά, κάποτε θα τα μάθει. Αλλά κάποτε, θα είναι και πιο εύκολο να περνάει η ώρα σπίτι, έτσι και αλλιώς, γιατί το παιδί θα είναι πιο ώριμο. Επίσης στις βόλτες μπορεί να μάθει την έννοια του χρόνου καλύτερα. Πιο εύκολο να μάθει πχ την έννοια του χθες αν έκανε εχθές κάτι που δεν κάνει κάθε μα κάθε μέρα. Επίσης να μάθει ότι οι ενήλικες συνομιλούν μεταξύ τους όλη μέρα, κάτι που δεν πιάνει το ίδιο και το ίδιο γρήγορα, αν ακούει μόνο εσένα και τον μπαμπά το απόγευμα να το κάνετε αυτό. Εν τέλει υπάρχει σπίτι κάτι καλύτερο ως ερεθίσματα, σε σχέση με τις βόλτες; Το παιδί ωριμάζοντας θα μάθει να διαχειρίζεται το χρόνο του και να μη χρειάζεται κάτι να κάνεις εσύ για να το απασχολείς. Αλλά ειλικρινά, πιστεύεις ότι το να παίζει μόνο του ένα παιδί, για αρκετή ώρα, σε αυτή την ηλικία, το καλλιεργεί περισσότερο;

 

Πραγματικα πολυ καλα επιχειρηματα, τα περισσοτερα ουτε που τα ειχα σκεφτει. Χαιρομαι που το σχολιασες γιατι περιμενα τη γνωμη σου σε αυτο το θεμα. Να διευκρινησω οτι τον ορο "ξεφορτωνομαι" δεν τον χρησιμοποιω αρνητικα -περισσοτερο ως "ξεκουραζομαι".

 

Δεν επιθυμω καν το παιδι να παιζει για πολλη ωρα μονο του, αλλα να καθεται λιγη ωρα χωρις να το απασχολω εγω και να συγκεντρωνεται σε ερεθισματα απο το περιβαλλον του θεωρω οτι ναι, του κανει καλο. Η επιθυμια μου αφορα περισσοτερο τη προθυμια της σε πραγματα που της προτεινω να κανουμε μαζι.

 

Αυτό βέβαια με την ιδιοσυγκρασία είναι κατανοητό. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι που δεν σου πάει με το ζόρι. Καταλήγεις να μην το χαίρεσαι. Σε αυτό, ταιριάζαμε με το δικό μου ζωηρό μικρό, είχαμε μικρές αντοχές μέσα στο σπίτι.

 

Και παλι θα τονισω οτι την εβγαζα εξω συνεχως, τις βολτες που εχει παει θα τις ζηλευε καθε παιδακι. Προσπαθω να ξεπερνω τον εαυτο μου σε αυτα τα θεματα (τωρα προσπαθω να της βρω συνομηλικες παρεες) για το χατηρι της γιατι αναγνωριζω τη χρησιμοτητα του "εξω" για τα παιδια και για τη διανοηση και για τη ψυχολογια τους. Απλως θεωρω οτι ειναι εξ ισου υγιες να μενουμε και στο σπιτι αρκετες ωρες, με δραστηριοτητες εντος και επαφη/επικοινωνια κατα μονας.

 

 

 

Απλά βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια και δεν μπορεί να απασχολήσει το μυαλό του με κάτι πιο ενδιαφέρον, όσο γύρω του γίνονται τα ίδια και τα ίδια, όπως κάνουν οι ενήλικες. Αρκετά αργότερα θα μπορεί να το κάνει αυτό.

 

Αυτο πρεπει να συνεβη, γιατι κατοπιν ξαφνικα εμαθε πολλα πραγματα που σημαινει οτι το ειχε αναγκη. Ανακαλυψαμε και νεα παιχνιδια και τωρα ειναι πολυ πιο ηρεμη απο πριν. Ηταν ομως και η ασθενεια που μας εκοβε απο πολλες δραστηριοτητες.

 

Πάντως φαίνεται ότι έχεις ένα ζωηρούτσικο και έξυπνο παιδάκι που δεν αρκείται στα λίγα! Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο για το γονιό, σε σχέση με άλλα παιδάκια πάντα, που αφήνουν και στο γονιό να πάρει μια ανάσα. Με μια έννοια τα πιο ήρεμα παιδάκια είναι πιο ώριμα, ενώ μπορεί να είναι το ίδιο έξυπνα ή δουλεμένα, με τα ζωηρά, εφόσον ο γονιός του ήρεμου παιδιού είναι και πιο ξεκούραστος, και μπορεί να έχει πιο πολλά αποθέματα. Αλλά τα πιο ήρεμα παιδιά συνήθως διεκδικούν και λιγότερο.

 

Ναι, κανεις μια καλη περιγραφη των πλεονεκτηματων ηρεμων/ανησυχων παιδιων. Μου αρεσει που χρησιμοποιεις τη λεξη διεκδικουν κι οχι απαιτουν.

Τελικα δεν με νοιαζει αν εχω ενα ηρεμο/ η ενα ανησυχο παιδακι, με ενδιαφερει να μπορω να συνεργαζομαι* με το παιδι μου σε οποια ηλικια κι αν ειναι, να το ακουω αλλα και να με ακουει (που προυποθετει και να με εμπιστευεται) ανεξαρτητα αν ταιριαζουν οι ιδιοσυγκρασιες μας τελικα.

 

*συνεννοουμαι

[sfinaki]

Ax βρε κοριτσια, κι εγω με το μαρσιπο την ειχα μεχρι τωρα και τα κουτσοκαταφερναμε, αλλα τωρα πια μεγαλωσε δεν πολυθελει, ασε που ειναι και για μενα πιο δυσκολο.Πανω στον παγκο την βαζω για να της φτιαξω φουτοκρεμα ή για να πλυνω τα πιατα -εκτος απο δυσκολο ειναι και ριψοκινδυνο βεβαια. Την τελευταια φορα βουτηξε τη σπατουλα του καφε κι εγλειφε τον εσπρεσσο.

Στρατα, κουνια κι αλλα τετοια περιοριστικα δεν τα χρησιμοποιησαμε ποτε. Στο πατωμα ελευθερη την αφηνω να πηγαιοερχεται να μπουσουλαει και να ανοιγει ντουλαπια, δεν της φτανει να την επιβλεπω απο ψηλα, θελει να τα κανουμε μαζι.Εν τω μεταξυ θελει εμενα οχι κανεναν αλλο. Και βεβαια οσο κι αν εχω διαμορφωσει το χωρο για να ειναι ασφαλης παλι κατι θα κανει που θα πρεει να τρεξω.

Το πηρα απο την αρχη αποφαση οτι αλλαξε η ζωη μου αλλα ενα φαγητο εχω την απαιτηση να το μαγειρευουμε εστω και μαζι και μετα να μπορω να φαω ενα πιατο-ε, πολλες φορες ειναι δυσκολο κι αυτο. Το βραδυ κοιμομαστε μαζι κι ομως ξυπναει καθε μια ωρα, οκ μωρο ειναι.

 

Κι αναρρωτιεμαι ειναι φαση και θα περασει, ή ετσι ειναι κι οσο παει θα χειροτερευει και θα γραφω σε 2 χρονια θεμα με τιτλο "βοηθεια πολυ ζωηρο παιδι", φταιει το αγχος αποχωρισμου;τι να κανω για να την ηρεμησω λιγο;

 

Κοαλακι οταν μπουσουλαει σε ολο το σπιτι την ακολουθεις σε καθε δωματιο;

 

βρε κορίτσια κ εγω νόμιζα οτι περναω δύσκολα!!! το παίρνω πίσω! ο γιος μου κ κοιμάται ολη τη νύχτα...δηλαδη απο τησ 8 το βραδυ μεχρι 7 το πρωι! κ στο παρκο κάθεται κ παιζει πανω απο μια ωρα αν ειναι φαγωμένο, κ στο καρεκλακι του καθεται κ βλεπει καμια ωρα ζουζουνια κ φυσικα τρελαινεται για τη περπατουρα!κ επειδη ειμαι αισθητικος κ δουλευω στο σπιτι οταν ερχονται πελατισσες τον απασχολουν κ παιζουν μαζι του μεχρι να τελειωσω... αρκει να με βλεπει καπου εκει γυρω κ δεν γκρινιαζει.... φαντασου τωρα αρχισαμε να βγαζουμε δοντια κ δεν το καταλαβα καν...μονο οταν ειδα το δοντι!!! αφου το καυμενο δεν αλλαξε συμπεριφορα..μονο λιγη γκρινια παραπανω.... για να πω την αληθεια ομως τωρα που βγαζουμε κ το αλλο δοντακι ξυπναει 2 3 φορες τη νυχτα κ τον κουναω....του δινω κ λιγο ντεπονακι κ αμεσως χαλαρωνει κ κοιμαται.... υπομονη θα κανουμε μανουλες μου...ειμαι εξαντλημενη γιατι συνδιαζω δουλεια, μωρο κ δουλειες του σπιτιου αλλα φανταζομαι αυτο κανουμε ολες... σημερα κοιταχτηκα στον καθρεφτη κ οι μαυροι κυκλοι μου εχουν φτασει στο πατωμα!!! την καλημερα μου...παω να βγαλω τα φρυδια μου!!!:D:D