Η κατάθεση ψυχής μιας μάνας.....!

[mother's heart]

το πρωι το ειδα στα μνμ μου στο φεις κ αμεσως το κοινοποιησα.....τοσο μα τοσο συγκινητικο.... ενιωσα εναν κομπο στον λαιμο....

 

 

Η κατάθεση ψυχής μιας μάνας

 

Αφού ένιωσα την καρδιά μου να σπάει όταν άκουσα για τον χαμό του μικρού Ηλία κ μετά από σκέψη, θα τα βγάλω από μέσα μου!

 

Θα μιλήσω με παράπονο για τους ''κυρίους'' με τα ατσαλάκωτα κουστούμια κ την τσαλακωμένη ψυχή, γι' αυτούς που δεν είναι μόνο υπεύθυνοι για τον χαμό του Ηλία κ άλλων αγγέλων, είναι υπεύθυνοι για τα κρύα κορμιά στους δρόμους, για τα άσιτα σώματα, για τα απλωμένα χέρια για μια σακούλα πατάτες, για την αξιοπρέπεια που λύγισε, για τους ηλικιωμένους με τα δακρυσμένα μάτια, για τις ενοχές των γονιών να μην μπορούν να πάρουν μια παραπάνω σοκολάτα στο παιδί τους που τη λαχταράει, για τα κομμένα φτερά! Και δεν με νοιάζουν ρε φίλε τα δικά μου φτερά, αλλά των παιδιών μου, όλων των παιδιών! Το μέλλον τους ανήκει κ φοβάμαι ότι δεν θα είμαστε περήφανοι για το μέλλον που θα τους δώσουμε κ ντρέπομαι γι' αυτό! Ενώ άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται!

 

Σκέφτομαι συνεχώς την μητέρα του Ηλία, προσπαθώ να νιώσω τον πόνο της..αν στη θέση του Ηλία ήταν το δικό μου παιδί, το δικό σου?? Πώς ένα κράτος αφαιρεί ζωές, πώς πονάει έτσι μια μητέρα, πώς στερεί απ' αυτόν τον κόσμο ένα παιδικό χαμόγελο, δύο τεράστια μάτια γεμάτα λάμψη?? Κάθε φορά που φεύγει ένα παιδί, νιώθω τον κόσμο φτωχότερο....

 

Το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει, όχι μόνο από την έλλειψη βασικών αναγκών, αλλά κ από την έλλειψη συναισθημάτων! Δεν θέλω κύριε να περιμένεις φακελάκι για να σώσεις το παιδί μου, δεν θέλω να με κοιτάς σαν να είμαι ένα τεράστιο χαρτονόμισμα..... που είναι η ανθρωπιά να σώσεις μια ζωή κ μαζί μ'αυτήν κ τη δική σου?? Πού είναι εκείνα τα μάτια των γιατρών που στεναχωριούνται να σε βλέπουν να αγωνιάς για το παιδί σου, τον άντρα σου, την μητέρα σου???

 

Δεν έχετε την ανάγκη να νιώσετε ΑΝΘΡΩΠΟΙ????? Όλα για μια γεμάτη τσέπη?? Όλα για μια ευκατάστατη ζωή?? Να λογαριάζετε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι την ύστατη στιγμή κανένα από τα πολλά χαρτονομίσματά σας δεν θα έρθουν μαζί σας, θα έρθει μόνο η ψυχή σας!!

 

Όμως παρά την άθλια αυτή κατάσταση, παρά τον φόβο μου ότι λιγοστεύουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είδα πως υπάρχουν τελικά! Όσοι κ αν είναι αυτοί! Είδα πολλούς να στέλνουν χρήματα σε άλλους για να βοηθήσουν, είδα μαμάδες να χαρίζουν ένα παραπανίσιο γάλα για να μην πεινάει το παιδάκι στο γειτονικό σπίτι, είδα να αδειάζουν ντουλάπες και να στέλνονται ρούχα σε άπορους, άστεγους!

 

Μέσα σε φόρουμ, μέσα στο φέις είναι μεγάλες οι κινητοποιήσεις κ αυτό δείχνει ότι ναι μπορούμε! Όσοι στέκονται στα πόδια τους ακόμα, βοηθούν κ άλλους να σταθούν, να χαμογελάσουν! Ένα μικρό λιθαράκι ο καθένας! Να μπορούμε όταν θα ''φύγουμε'' πια να πούμε ότι κάναμε κάτι, έστω μικρό, έστω αόρατο στα μάτια των άλλων, ότι περισώσαμε κάτι!! Δεν χρειάζεται επανάσταση, αλλά μικρές κινήσεις στον διπλανό μας, σ' αυτόν που διψάει, πεινάει, έχει εγκαταλείψει....

 

Μου τη σπάει να κάθομαι στον καναπέ κ να παρακολουθώ μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού μου τα δελτία ειδήσεων, μου τη σπάει να βλέπω άλλους αμέριμνους, βολεμένους στην τέλεια ζωή τους, να βλέπω ανθρώπους να προσπερνάνε απλωμένα χέρια, κάποιοι να κοιμούνται ήσυχοι, ενώ στο διπλανό σπίτι το παιδί πεινάει ή κρυώνει....

Συχνά νιώθω να βουλιάζω στις τόσες σκέψεις, να μην μπορώ να αναπνεύσω, άλλα μετά σκέφτομαι ότι δεν είναι εποχές για κατάθλιψη, είναι εποχές για μάχη!

 

Οι αυτοκτονίες όλο κ αυξάνονται κ έχουν γίνει πια τόσο συνηθισμένες που το ακούμε σαν κάτι φυσιολογικό! Δεν είναι φυσιολογικό όμως φίλε μου να πεθαίνεις από τα χρέη, από άγχος, από σπασμένη αξιοπρέπεια!

 

Ας μου πάρουν το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα πάντα....αλλά δεν θα πέσω..γιατί αυτός ο κόσμος με χρειάζεται μέχρι την ώρα που ο Θεός αποφασίσει να φύγω! Δεν με χρειάζεται επειδή είμαι κάτι σημαντικό, κάτι πολύτιμο.... με χρειάζεται να δώσω μάχες, για να φύγω κ να μείνουν ασφαλή τα παιδιά μου κ τα παιδιά όλου του κόσμου, για να βοηθήσω τη γριούλα να περάσει τον δρόμο, για να δώσω γάλα στην μαμά στη γωνία του δρόμου με το μωρό της αγκαλιά, για να πολεμήσω μέσα στα νοσοκομεία τις αδίστακτες ψυχές που σε πουλάνε κ σε αγοράζουν, για να σηκώσω αυτόν που πέφτει, για να βάζω μια παραπάνω μερίδα στο κολατσιό του παιδιού μου στο σχολείο, μήπως το παιδάκι δίπλα του δεν έχει κολατσιό, για να χαρίζω ρούχα κ παπούτσια, για να δώσω μια κουβέρτα στον άνθρωπο στη άκρη του δρόμου που δεν χαίρεται το χιόνι, όσο το χαίρομαι εγώ γιατί παγώνει! Χρειάζομαι σ' αυτόν τον κόσμο, χρειάζεσαι κ συ, κ συ κ συ! Όλοι μας!

 

Πέρσι σκεφτόμουν έντονα να φύγω για εξωτερικό, να ζήσω καλύτερα με την οικογένειά μου, να αφήσω πίσω μου την γονατισμένη Ελλάδα μου! Φέτος σκέφτομαι αλλιώς! Είμαι νέα κ το αίμα κυλάει πιο γρήγορα, το μυαλό σκέφτεται πιο καθαρά, τα χέρια κ τα πόδια μου είναι σε καλή φυσική κατάσταση! Κ θέλω να φύγω κ να πάω που??? Κ οι ηλικιωμένοι με την κούραση κ τα χρόνια να τους βαραίνουν θα μείνουν πίσω?? Μόνοι??? Φεύγουν οι νέοι κ κείνοι μένουν να κοιτάνε το κατεστραμμένο τοπίο, χωρίς κουράγιο, χωρίς δύναμη, χωρίς αντοχές να αλλάξουν κάτι! Κ οι μεγάλες καρδιές μέσα στα νεανικά σώματα αποχωρούν, αποχωρεί η ελπίδα τους! Έλεγα θα φύγω για να δώσω ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μου, μια φυσιολογική ζωή, αλλά τα δικά μου παιδιά θα ζουν πια με αξιοπρέπεια, ενώ άλλα θα ζουν δυστυχισμένα! Μου φαίνεται σαν ήττα η εγκατάλειψη....

 

Πονάω που λίγοι πια γύρω μου χαμογελάνε, πονάω που βλέπω παιδικά ματάκια να προσπαθούν να δουν στα μάτια των γονιών τους λίγη ξενοιασιά, πονάω που βλέπω παιδιά με σκισμένα ρούχα στο σχολείο, που βλέπω ηλικιωμένους να κλαίνε επειδή δεν μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι στο εγγονάκι τους!

 

Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια γύρω μου για λεφτά, λεφτά, λεφτά, για σπίτια, εφορίες, τράπεζες, κινητά κ ακίνητα....χάνουμε τη ζωή μας κ ούτε που το καταλαβαίνουμε! Μέσα σε χρέη, μέσα στο βουνό των λογαριασμών, μέσα στις ουρές της εφορίας κ των τραπεζών για διακανονισμούς! Γονείς με τόσο άγχος κ θλίψη μέσα τους, ξεχνάνε να παίξουν με τα παιδιά ους, ξεχνάνε να κοιτάξουν βαθιά μέσα στα μάτια τους....δεν φταίνε φυσικά.... οπωσδήποτε δεν φταίνε!

 

Όλα γρήγορα, όλα βιαστικά, όλα μηχανικά, σχεδόν ρομποτικά! Μέσα σε πόλεις, τρέχοντας για το σχολείο των παιδιών, τρέχοντας για την τράπεζα, την εφορία, τρέχοντας για απλήρωτους λογαριασμούς...κ κάπου εκεί ξεχάσαμε να ζούμε, να αναπνέουμε φυσιολογικά, χωρίς να κρατάμε την ανάσα μας κ να την ξεφυσάμε με αναστεναγμό, ξεχάσαμε να κοιτάζουμε μέσα στα μάτια, αφού είμαστε συνεχώς σκυφτοί κ λυγισμένοι, ξεχάσαμε να χαμογελάμε, ξεχάσαμε....και βουλιάζουμε!

 

Αυτά είχα να πω κ άλλα τόσα σίγουρα! Δεν θα αναφέρω το όνομά μου, δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε, δεν με νοιάζει αν αυτό το κείμενο θα διαβαστεί κ ας είναι κομμάτια της ψυχής μου εδώ μέσα! Θέλω μόνο να έχουμε πίστη, να μαχόμαστε όχι με όπλα, αλλά με την καρδιά μας, με το σθένος της ψυχής μας!

 

Είμαι μόνο μια μαμά, φοβισμένη για τα παιδιά της κ για όλα τα παιδιά, λυγισμένη από τα κλειστά βλέφαρα του μικρού Ηλία κ κάθε παιδιού που φεύγει....στεναχωρημένη για τα μάτια της μαμάς του Ηλία που τα βράδια θα κλαίει σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι... ένιωσα να κουρελιάζομαι όταν άκουσα την είδηση κ άμα δεν μίλαγα για όσα με βαραίνουν νομίζω η καρδιά μου θα έσπαγε...

 

Τέλος να πω στην γενναία μαμά Σουζάνα να συνεχίσει να είναι δυνατή κ να κάνει κουράγιο, να την βλέπει ο μικρός Ηλίας κ να είναι ευτυχισμένος....

 

Σουζανα είσαι τυχερή που ήρθε στη ζωή σου το θαυματάκι που λέγεται Ηλίας, είμαι σίγουρη πως σου δίδαξε πολλά, σε έμαθε να κοιτάς τη ζωή αλλιώς! Ήταν ένας ήρωας, ένα λιλιπούτειο ανθρωπάκι που όχι μόνο άλλαξε τη ζωή της οικογένειάς του.. άλλαξε ένα κομμάτι του κόσμου αυτού....!

 

Ε.

[αστεράκι!!!]

το πρωι το ειδα στα μνμ μου στο φεις κ αμεσως το κοινοποιησα.....τοσο μα τοσο συγκινητικο.... ενιωσα εναν κομπο στον λαιμο....

 

 

Η κατάθεση ψυχής μιας μάνας

 

Αφού ένιωσα την καρδιά μου να σπάει όταν άκουσα για τον χαμό του μικρού Ηλία κ μετά από σκέψη' date=' θα τα βγάλω από μέσα μου!

 

Θα μιλήσω με παράπονο για τους ''κυρίους'' με τα ατσαλάκωτα κουστούμια κ την τσαλακωμένη ψυχή, γι' αυτούς που δεν είναι μόνο υπεύθυνοι για τον χαμό του Ηλία κ άλλων αγγέλων, είναι υπεύθυνοι για τα κρύα κορμιά στους δρόμους, για τα άσιτα σώματα, για τα απλωμένα χέρια για μια σακούλα πατάτες, για την αξιοπρέπεια που λύγισε, για τους ηλικιωμένους με τα δακρυσμένα μάτια, για τις ενοχές των γονιών να μην μπορούν να πάρουν μια παραπάνω σοκολάτα στο παιδί τους που τη λαχταράει, για τα κομμένα φτερά! Και δεν με νοιάζουν ρε φίλε τα δικά μου φτερά, αλλά των παιδιών μου, όλων των παιδιών! Το μέλλον τους ανήκει κ φοβάμαι ότι δεν θα είμαστε περήφανοι για το μέλλον που θα τους δώσουμε κ ντρέπομαι γι' αυτό! Ενώ άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται!

 

Σκέφτομαι συνεχώς την μητέρα του Ηλία, προσπαθώ να νιώσω τον πόνο της..αν στη θέση του Ηλία ήταν το δικό μου παιδί, το δικό σου?? Πώς ένα κράτος αφαιρεί ζωές, πώς πονάει έτσι μια μητέρα, πώς στερεί απ' αυτόν τον κόσμο ένα παιδικό χαμόγελο, δύο τεράστια μάτια γεμάτα λάμψη?? Κάθε φορά που φεύγει ένα παιδί, νιώθω τον κόσμο φτωχότερο....

 

Το σύστημα υγείας έχει καταρρεύσει, όχι μόνο από την έλλειψη βασικών αναγκών, αλλά κ από την έλλειψη συναισθημάτων! Δεν θέλω κύριε να περιμένεις φακελάκι για να σώσεις το παιδί μου, δεν θέλω να με κοιτάς σαν να είμαι ένα τεράστιο χαρτονόμισμα..... που είναι η ανθρωπιά να σώσεις μια ζωή κ μαζί μ'αυτήν κ τη δική σου?? Πού είναι εκείνα τα μάτια των γιατρών που στεναχωριούνται να σε βλέπουν να αγωνιάς για το παιδί σου, τον άντρα σου, την μητέρα σου???

 

Δεν έχετε την ανάγκη να νιώσετε ΑΝΘΡΩΠΟΙ????? Όλα για μια γεμάτη τσέπη?? Όλα για μια ευκατάστατη ζωή?? Να λογαριάζετε όμως στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι την ύστατη στιγμή κανένα από τα πολλά χαρτονομίσματά σας δεν θα έρθουν μαζί σας, θα έρθει μόνο η ψυχή σας!!

 

Όμως παρά την άθλια αυτή κατάσταση, παρά τον φόβο μου ότι λιγοστεύουν οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είδα πως υπάρχουν τελικά! Όσοι κ αν είναι αυτοί! Είδα πολλούς να στέλνουν χρήματα σε άλλους για να βοηθήσουν, είδα μαμάδες να χαρίζουν ένα παραπανίσιο γάλα για να μην πεινάει το παιδάκι στο γειτονικό σπίτι, είδα να αδειάζουν ντουλάπες και να στέλνονται ρούχα σε άπορους, άστεγους!

 

Μέσα σε φόρουμ, μέσα στο φέις είναι μεγάλες οι κινητοποιήσεις κ αυτό δείχνει ότι ναι μπορούμε! Όσοι στέκονται στα πόδια τους ακόμα, βοηθούν κ άλλους να σταθούν, να χαμογελάσουν! Ένα μικρό λιθαράκι ο καθένας! Να μπορούμε όταν θα ''φύγουμε'' πια να πούμε ότι κάναμε κάτι, έστω μικρό, έστω αόρατο στα μάτια των άλλων, ότι περισώσαμε κάτι!! Δεν χρειάζεται επανάσταση, αλλά μικρές κινήσεις στον διπλανό μας, σ' αυτόν που διψάει, πεινάει, έχει εγκαταλείψει....

 

Μου τη σπάει να κάθομαι στον καναπέ κ να παρακολουθώ μέσα στη ζεστασιά του σπιτιού μου τα δελτία ειδήσεων, μου τη σπάει να βλέπω άλλους αμέριμνους, βολεμένους στην τέλεια ζωή τους, να βλέπω ανθρώπους να προσπερνάνε απλωμένα χέρια, κάποιοι να κοιμούνται ήσυχοι, ενώ στο διπλανό σπίτι το παιδί πεινάει ή κρυώνει....

Συχνά νιώθω να βουλιάζω στις τόσες σκέψεις, να μην μπορώ να αναπνεύσω, άλλα μετά σκέφτομαι ότι δεν είναι εποχές για κατάθλιψη, είναι εποχές για μάχη!

 

Οι αυτοκτονίες όλο κ αυξάνονται κ έχουν γίνει πια τόσο συνηθισμένες που το ακούμε σαν κάτι φυσιολογικό! Δεν είναι φυσιολογικό όμως φίλε μου να πεθαίνεις από τα χρέη, από άγχος, από σπασμένη αξιοπρέπεια!

 

Ας μου πάρουν το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα πάντα....αλλά δεν θα πέσω..γιατί αυτός ο κόσμος με χρειάζεται μέχρι την ώρα που ο Θεός αποφασίσει να φύγω! Δεν με χρειάζεται επειδή είμαι κάτι σημαντικό, κάτι πολύτιμο.... με χρειάζεται να δώσω μάχες, για να φύγω κ να μείνουν ασφαλή τα παιδιά μου κ τα παιδιά όλου του κόσμου, για να βοηθήσω τη γριούλα να περάσει τον δρόμο, για να δώσω γάλα στην μαμά στη γωνία του δρόμου με το μωρό της αγκαλιά, για να πολεμήσω μέσα στα νοσοκομεία τις αδίστακτες ψυχές που σε πουλάνε κ σε αγοράζουν, για να σηκώσω αυτόν που πέφτει, για να βάζω μια παραπάνω μερίδα στο κολατσιό του παιδιού μου στο σχολείο, μήπως το παιδάκι δίπλα του δεν έχει κολατσιό, για να χαρίζω ρούχα κ παπούτσια, για να δώσω μια κουβέρτα στον άνθρωπο στη άκρη του δρόμου που δεν χαίρεται το χιόνι, όσο το χαίρομαι εγώ γιατί παγώνει! Χρειάζομαι σ' αυτόν τον κόσμο, χρειάζεσαι κ συ, κ συ κ συ! Όλοι μας!

 

Πέρσι σκεφτόμουν έντονα να φύγω για εξωτερικό, να ζήσω καλύτερα με την οικογένειά μου, να αφήσω πίσω μου την γονατισμένη Ελλάδα μου! Φέτος σκέφτομαι αλλιώς! Είμαι νέα κ το αίμα κυλάει πιο γρήγορα, το μυαλό σκέφτεται πιο καθαρά, τα χέρια κ τα πόδια μου είναι σε καλή φυσική κατάσταση! Κ θέλω να φύγω κ να πάω που??? Κ οι ηλικιωμένοι με την κούραση κ τα χρόνια να τους βαραίνουν θα μείνουν πίσω?? Μόνοι??? Φεύγουν οι νέοι κ κείνοι μένουν να κοιτάνε το κατεστραμμένο τοπίο, χωρίς κουράγιο, χωρίς δύναμη, χωρίς αντοχές να αλλάξουν κάτι! Κ οι μεγάλες καρδιές μέσα στα νεανικά σώματα αποχωρούν, αποχωρεί η ελπίδα τους! Έλεγα θα φύγω για να δώσω ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μου, μια φυσιολογική ζωή, αλλά τα δικά μου παιδιά θα ζουν πια με αξιοπρέπεια, ενώ άλλα θα ζουν δυστυχισμένα! Μου φαίνεται σαν ήττα η εγκατάλειψη....

 

Πονάω που λίγοι πια γύρω μου χαμογελάνε, πονάω που βλέπω παιδικά ματάκια να προσπαθούν να δουν στα μάτια των γονιών τους λίγη ξενοιασιά, πονάω που βλέπω παιδιά με σκισμένα ρούχα στο σχολείο, που βλέπω ηλικιωμένους να κλαίνε επειδή δεν μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι στο εγγονάκι τους!

 

Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια γύρω μου για λεφτά, λεφτά, λεφτά, για σπίτια, εφορίες, τράπεζες, κινητά κ ακίνητα....χάνουμε τη ζωή μας κ ούτε που το καταλαβαίνουμε! Μέσα σε χρέη, μέσα στο βουνό των λογαριασμών, μέσα στις ουρές της εφορίας κ των τραπεζών για διακανονισμούς! Γονείς με τόσο άγχος κ θλίψη μέσα τους, ξεχνάνε να παίξουν με τα παιδιά ους, ξεχνάνε να κοιτάξουν βαθιά μέσα στα μάτια τους....δεν φταίνε φυσικά.... οπωσδήποτε δεν φταίνε!

 

Όλα γρήγορα, όλα βιαστικά, όλα μηχανικά, σχεδόν ρομποτικά! Μέσα σε πόλεις, τρέχοντας για το σχολείο των παιδιών, τρέχοντας για την τράπεζα, την εφορία, τρέχοντας για απλήρωτους λογαριασμούς...κ κάπου εκεί ξεχάσαμε να ζούμε, να αναπνέουμε φυσιολογικά, χωρίς να κρατάμε την ανάσα μας κ να την ξεφυσάμε με αναστεναγμό, ξεχάσαμε να κοιτάζουμε μέσα στα μάτια, αφού είμαστε συνεχώς σκυφτοί κ λυγισμένοι, ξεχάσαμε να χαμογελάμε, ξεχάσαμε....και βουλιάζουμε!

 

Αυτά είχα να πω κ άλλα τόσα σίγουρα! Δεν θα αναφέρω το όνομά μου, δεν έχει καμιά σημασία άλλωστε, δεν με νοιάζει αν αυτό το κείμενο θα διαβαστεί κ ας είναι κομμάτια της ψυχής μου εδώ μέσα! Θέλω μόνο να έχουμε πίστη, να μαχόμαστε όχι με όπλα, αλλά με την καρδιά μας, με το σθένος της ψυχής μας!

 

Είμαι μόνο μια μαμά, φοβισμένη για τα παιδιά της κ για όλα τα παιδιά, λυγισμένη από τα κλειστά βλέφαρα του μικρού Ηλία κ κάθε παιδιού που φεύγει....στεναχωρημένη για τα μάτια της μαμάς του Ηλία που τα βράδια θα κλαίει σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι... ένιωσα να κουρελιάζομαι όταν άκουσα την είδηση κ άμα δεν μίλαγα για όσα με βαραίνουν νομίζω η καρδιά μου θα έσπαγε...

 

Τέλος να πω στην γενναία μαμά Σουζάνα να συνεχίσει να είναι δυνατή κ να κάνει κουράγιο, να την βλέπει ο μικρός Ηλίας κ να είναι ευτυχισμένος....

 

Σουζανα είσαι τυχερή που ήρθε στη ζωή σου το θαυματάκι που λέγεται Ηλίας, είμαι σίγουρη πως σου δίδαξε πολλά, σε έμαθε να κοιτάς τη ζωή αλλιώς! Ήταν ένας ήρωας, ένα λιλιπούτειο ανθρωπάκι που όχι μόνο άλλαξε τη ζωή της οικογένειάς του.. άλλαξε ένα κομμάτι του κόσμου αυτού....!

 

Ε.[/quote']

 

τι να πεις μετά από αυτό το μήνυμα????

και ποιος να σου δώσει απαντήσεις????

και ποιος θα φέρει όλες τις χαμένες ζωές πίσω???

:(:(