2ο παιδί και ενοχές!

[Maiden1]

Νιώθετε ποτέ ενοχές για το 2ο παιδάκι;

 

Που δεν ασχολείστε μαζί του όσο ασχολιόσασταν στο 1ο;

Που δεν τρέξατε στα μαγαζιά να του πάρετε πολλά καινούρια ρουχαλάκια;

Που πολλές φορές κάνετε τα απαραίτητα (καθαριότητα, τάισμα και λίγη κουβεντούλα και τραγουδάκια και that's it?)

 

Την βλέπω να κάθεται στο ρηλάξ με τα ρουχαλάκια της αδερφής της να με κοιτάει με ικανοποίηση και να μου γελάει όταν της λέω "ε μπεμπέ, κοίτα τι ωραία που πάιζουμε με την Α.." και σκέφτομαι ότι έχει μάθει να αρκείται στα λίγα όταν η αδερφή της ήταν όλο αγκαλιές, παιχνίδια, κουδουνίστρες, γυμναστήριο και τόσα άλλα. Την παίρνω κι αυτή δίπλα μας αλλά δεν είναι το ίδιο.

 

Πήγαμε στην παιδίατρο όταν ήταν 4 μηνών, την έβαλε μπρούμυτα και καθόταν σαν τον πιγκουίνο με την κοιλιά στο κρεβάτι και δεν ήξερε τι να κάνει με τα χέρια της. Επαθα ένα ψιλοσοκ. Την πρώτη την έβαζα μπρούμυτα, της έδειχνα πως να βάζει τα χέρια της για να στηριχτεί και σ'αυτή την ηλικία στηριζόταν στους βραχίονες. Αυτο...πιγκουινάκι! Αρχίσαμε εντατικά μαθήματα κινητικής ανάπτυξης όπως λέω αλλά σκέφτομαι πόσο "ριγμένο" είναι το μικρό και στεναχωριέμαι ώρες ώρες.

 

Πήγα πήρα και ωραία ρουχαλάκια για την μικρή αλλά της πρώτης είναι καλύτερα γιατί δεν είχαμε στριμωχτεί τόσο πολύ τότε και φυσικά τα απαραίτητα γιατί δεν είναι εποχές για σπατάλες.

 

Θα μου πείτε "κοπελιά εδώ ο κόσμος χάνεται" και θα έχετε και δίκιο. Απλά ασχολούμαι με πιο light θέματα γιατί αν πιάσω τα άλλα θα μαυρίσω γενικότερα.

 

Εσείς το νιώσατε; Και κυρίως τα 2α σας νιώσανε λίγο "ριγμένα" σε σχέση με τα πρώτα;

[Λαΐδα]

ειναι νωρις ακομη....σε λιγο θα διεκδικησει τον δικο του χωρο και θα δεις ποσο εντονα θα δηλωσει την παρουσια του στη ζωη σας.....τοτε θα σου φυγει καθε ενοχη πιστευω.

[alcyon]

Αυτά τα βλέπεις από τα μάτια της μαμάς.

Για άλλαξε λίγο σημείο αναφοράς και δες για μια στιγμή από τα μάτια του παιδιού:

 

- Μμμμ ένα σπίτι με παιδάκι... Αυτό μου μοιάζει περισσότερο! Θέλω να κάνω ότι κάνει! Οι μεγάλοι κάνουν δύσκολα πράγματα, αλλά αυτό το παιδάκι κάνει πράγματα που ίσως κι εγώ μπορώ να δοκιμάσω να πετύχω!

 

- Φοράω τα ρουχαλάκια του! Άρα μεγάλωσα κι εγώ και καταφέρνω να το "φτάσω"!

 

- Δε βαριέμαι ποτέ! Μπορώ να παίζω συνέχεια με κάποιον που δε βαριέται τα παιχνίδια μου!!

 

Εγώ θα σου έλεγα να δεις πόσα λιγότερα έχει το πρώτο παιδί σε σχέση με το δεύτερο για να αντιληφθείς πόσο πιο ευνοημένο είναι το δεύτερο έναντι του πρώτου!

Τα παιδιά νιώθουν μεγάλο καμάρι με το να φορέσουν τα ρούχα του μεγαλύτερου παιδιού. Αισθάνονται πως γίνονται "σαν αυτό", πως μεγαλώνουν. Τους αρέσει πολύ!! Τα μάτια τους να δεις μόνο όταν τους λες πως ήρθε η σειρά τους να το φορέσουν... !!

 

Επίσης, επειδή τα αδέρφια τους βρίσκονται ηλικιακά εγγύτερα σε σχέση με εμάς, έχουν έναν εκπληκτικό τρόπο να "επικοινωνούν" και έτσι μεταφέρουν τις δεξιότητες που κατέκτησαν προς τα μικρότερα παιδιά.

 

Τα ερεθίσματα που δέχονται τα μικρότερα παιδιά είναι κατά πολύ πλουσιότερα σε σχέση με τα πρώτα. Μπορεί εμείς να μην ασχολούμαστε μαζί τους τόση ώρα, αλλά εκτός από εμάς ασχολείται το αδερφάκι του. Άρα ο πραγματικός χρόνος αλληλεπίδρασης με μέλη της οικογένειας είναι πολύ μεγαλύτερος και φυσικά τα ενδιαφέροντα υψηλότερα!

Προσωπικά παρατήρησα πως ενώ με τη μικρή μου (4ο παιδί της οικογένειας), δεν έχω "ασχοληθεί" ξεχωριστά για να της μάθω π.χ. χρώματα, ή ίσως να παίξουμε με κάποια γραμματάκια ή τραγουδάκια κτλ ... Εκείνη ξέρει πάρα πολλά και η κύρια πηγή πληροφόρησής της είναι τα αδέρφια της!

 

Επίσης μεγαλώνει από την αρχή μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και μαθαίνει πιο εύκολα δεξιότητες όπως υπομονή, τρόπους να συνεργάζεται, τρόπους να διεκδικεί, μαθαίνει να ελίσσεται στη συμπεριφορά και πολλά πολλά ακόμα...

 

Κάθε παιδί λαμβάνει διαφορετικά πράγματα από εμάς, αλλά μεγαλώνει και σε διαφορετικό κοινωνικό σύνολο από το αδερφάκι του. Έτσι είναι η "ποικιλία" της οικογένειας...

 

Να ευχαριστηθείς τα παιδιά σου και τη διαφορετικότητά τους στη σειρά, στις δεξιότητες, στο χρόνο, στο χαρακτήρα και σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικογενειακής σας ζωής!

[mmdad]

Νιώθετε ποτέ ενοχές για το 2ο παιδάκι;

 

Που δεν ασχολείστε μαζί του όσο ασχολιόσασταν στο 1ο;

Που δεν τρέξατε στα μαγαζιά να του πάρετε πολλά καινούρια ρουχαλάκια;

Που πολλές φορές κάνετε τα απαραίτητα (καθαριότητα, τάισμα και λίγη κουβεντούλα και τραγουδάκια και that's it?)

 

Την βλέπω να κάθεται στο ρηλάξ με τα ρουχαλάκια της αδερφής της να με κοιτάει με ικανοποίηση και να μου γελάει όταν της λέω "ε μπεμπέ, κοίτα τι ωραία που πάιζουμε με την Α.." και σκέφτομαι ότι έχει μάθει να αρκείται στα λίγα όταν η αδερφή της ήταν όλο αγκαλιές, παιχνίδια, κουδουνίστρες, γυμναστήριο και τόσα άλλα. Την παίρνω κι αυτή δίπλα μας αλλά δεν είναι το ίδιο.

 

Πήγαμε στην παιδίατρο όταν ήταν 4 μηνών, την έβαλε μπρούμυτα και καθόταν σαν τον πιγκουίνο με την κοιλιά στο κρεβάτι και δεν ήξερε τι να κάνει με τα χέρια της. Επαθα ένα ψιλοσοκ. Την πρώτη την έβαζα μπρούμυτα, της έδειχνα πως να βάζει τα χέρια της για να στηριχτεί και σ'αυτή την ηλικία στηριζόταν στους βραχίονες. Αυτο...πιγκουινάκι! Αρχίσαμε εντατικά μαθήματα κινητικής ανάπτυξης όπως λέω αλλά σκέφτομαι πόσο "ριγμένο" είναι το μικρό και στεναχωριέμαι ώρες ώρες.

 

Πήγα πήρα και ωραία ρουχαλάκια για την μικρή αλλά της πρώτης είναι καλύτερα γιατί δεν είχαμε στριμωχτεί τόσο πολύ τότε και φυσικά τα απαραίτητα γιατί δεν είναι εποχές για σπατάλες.

 

Θα μου πείτε "κοπελιά εδώ ο κόσμος χάνεται" και θα έχετε και δίκιο. Απλά ασχολούμαι με πιο light θέματα γιατί αν πιάσω τα άλλα θα μαυρίσω γενικότερα.

 

Εσείς το νιώσατε; Και κυρίως τα 2α σας νιώσανε λίγο "ριγμένα" σε σχέση με τα πρώτα;

 

Και εγω ετσι τα βλεπω και ετσι τα ζω... Οταν αρχισα να δουλευω ο μικρος με εχασε τελειως, Δεν με ειχε ποτε δικη του οπως ο μεγαλος... Τα περισσοτερα ρουχα του ειναι ηδη φορεμενα γιατι εχουν 2 χρονια διαφορα ακριβως και τα ειχα φυλαξει.

Ομως οταν περνω καινουργια ρουχα για τον μεγαλο (γιατι μεγαλωνει) ο μικρος ρωτ;ει που ειναι τα δικα του... Αλλα και ο μεγαλος ζηταει να παρουμε κατι για τον αδελφο του.

Η μαμα μου λεει οτι τα δευτερα μεγαλωνουν στην σκια του πρωτου. Ειναι απο μεγαλη οικογενεια οποτε μαλλον εχει δικιο...

Α! με το μπρομυτα εγω τον μικρο τον εβαζα απο οταν γυρισαμε απο την κλινικη γιατι ο μεγαλος ειχε πλαγιοκεφαλια θεσης...

[MariaMpampis]

εγω ακομα δεν γεννησα το 2ο

αλλα νομιζω οτι θα ζοριστω με το μεγαλο κοριτσακι μου και οχι με τον μικρο, δηλαδη τι θα νιωθει η κορη μου που θα εχουμε και αλλο μωρο, που θα το θηλαζω καθε τοσο κτλπ...

[pax]

Χμ... και τη μεγαλύτερη από πεποίθηση με μεταχειρισμένα ρούχα και με ελάχιστα επίσης μεταχειρισμένα παιχνίδια την είχα, οπότε ως προς αυτό δεν ένιωσα τύψεις, τις χαίρομαι που είναι ευχαριστημένες έτσι.

 

Επίσης πολλά απ΄αυτά που λες ότι έκανες στο πρώτο και δεν κάνεις στο δεύτερο, είναι απασχόληση για γονείς και όχι για παιδιά. Κινητικές ασκήσεις για να "μάθει" κάτι που είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου και όλα τα υγιή παιδιά το κατακτούν κάποια στιγμή, δεν προσφέρουν τίποτε στο μωρό. Δεν το λέω για να σε επικρίνω, απλά μου φαίνεται ότι το δεύτερο μεγαλώνει πιο φυσιολογικά, όπως όλα τα υστερότοκα (είμαι πρωτότοκη, φαίνεται; ).

Εκεί που νιώθω μερικές φορές τύψεις είναι που δεν με εντυπωσιάζουν τόσο πολύ τα επιτεύγματα της δεύτερης. Αλλά από μια άποψη είναι τυχερή που της βγαίνουν όλα τόσο φυσικά, που δεν κατάλαβα πότε έμαθε να μετρά, πότε έμαθε τα χρώματα, πότε έμαθε όλα τα τραγουδάκια που ξέρει...

 

A, και βρίσκει πάντα τρόπο η καθεμιά να διεκδικήσει λίγα λεπτά αποκλειστικότητας, και προπαντός λίγη ώρα τελείως μόνη της.

 

Συμφωνώ και με την alcyon.

 

Περίμενε λίγο ακόμη και θα δεις πως θα βλέπεις πιο χαλαρά τα πράγματα. Καλή συνέχεια!

[Maiden1]

Alcyon το μήνυμά σου είναι ιδιαιτερα ενθαρρυντικό, θα το διαβάζω κάθε φορά που νιώθω έτσι!

 

Η πρώτη ως πολυαναμενόμενο εγγόνι, ανήψι, ξαδερφάκι κτλ. είχε τα κάλυτερα. Να φανταστείτε η κουνιάδα μου μας είχε πει να μην ψωνίσουμε ρούχα γιατί θα πήγαινε αυτή να της πάρει. Πήγε στα Lapin που εγώ ούτε απ΄έξω δεν περνάω και της έφτιαξε ολόκληρη γκαρνταρόμπα. Υπερβολή θα μου πείτε και συμφωνώ αλλά έτσι κάνανε όλοι οι συγγενείς τότε. Η 2η γεννήθηκε διαφορετική εποχή (Ιούνιο ενώ η πρώτη Γενάρη) και της είχαμε πάρει δικά της αλλά τα περισσότερα ήταν της αδερφής της καθώς το καλοκάιρι το έβγαλε με μία εφτάδα εσώρουχα (λόγω κάυσωνα) και 3 φορμάκια που της πήρα εγώ για το καλό. Τώρα φοράει της αδερφής της. Δεν με πειράζει τόσο αυτό, κι εγώ της αδερφής μου έπαιρνα και από την άλλη ήταν τόσο καλά τα ρούχα της πρώτης και τόσο ελάχιστα φορεμένα που δεν υπήρχε περίπτωση να μην φορεθούν ξανά. Της παίρνω τώρα ρουχαλάκια γιατί 6 μηνών η μεγάλη ήταν μέσα στο καλοκαίρι αλλά πολύ πολύ πιο οικονομικά (καλά Lapin σε καμία περίπτωση, οι τύποι μας κοροιδεύουν κανονικά)

 

Το τι φωτογραφίες έχω βγάλει με την πρώτη δεν λέγεται, στην 2η ελάχιστες.

 

Αλλά βλέπω ότι την 2η την προσέχω μόνο εγώ και στεναχωριέμαι γι'αυτό. Η πρώτη είναι 21 μηνών και η 2η 5 μηνών. Όλοι οι συγγενείς για να μην ζηλεύει η πρώτη κοιτάνε την μικρή από μακριά και παίζουν με την μεγάλη. Και το μικρό κάθεται και παρατηρεί. Όταν την παίρνω εγώ αγκαλιά ή της λένε καμιά κουβεντούλα κάνει πάρτυ!

 

Την παίζει και η μεγάλη και χαίρεται πολύ απλώς αισθάνομαι ότι δεν εισπράτει την ίδια αγάπη. Χθες την βάλαμε κι αυτήν στο καρεκλάκι και τρώγαμε όλοι μαζί, εκεί να δείτε χαρές!

 

Και μέσα σε όλα λόγω κρίσης, άγχους και ανασφάλειας η μικρή αντιμετωπίζει μία κατήφεια που έχει φωλιάσει σε όλους μας και ακόμα και το χαμόγελο έχει μια σκιά. Ο πατέρας της έρχεται κατάκοπος και το πολύ να την πάρει μία αγκαλιά, οι παπουδογιαγιάδες σκέφτονται τις περικοπές στις συντάξεις τους, εγώ είμαι μέσα στην ανασφάλεια και φοβάμαι ότι το μικρό δεν μεγαλώνει σε τόσο χαρούμενο περιβάλλον. Άσε που τα κάνω όλα στο φτερό. Μέχρι και το μασάζ μετά το μπάνιο είναι σε fast forward. Υπάρχει αγχος στο περιβάλλον της μικρής για τα οικονομικά, για τον χρόνο για όλα και φοβάμαι ότι όσο και να προσπαθούμε να αφήσουμε τα παιδιά έξω απ'αυτά τελικά τους περνάει.

 

Mariampampis περίμενε να έρθει και θα δεις τότε πως θα είναι. Μπορεί να είναι ήσυχο το 2ο, να τρώει και να κοιμάται οπότε θα έχεις χρόνο και για το 1ο. Εμένα δυστυχώς δεν ήταν έτσι, δεινοπάθησα με τον θηλασμό ως πρωτάρα και τελικά το έκοψα με αφορμή την στασιμότητα και στην πορεία την απώλεια βάρους της μικρής. Η αιτία ήταν όμως τα παράπονα της μεγάλης και κάποιες αντιδράσεις που είχε. Δεν άντεχα να το παλέψω πιο πολύ. Εχει να κάνει και με την ηλικία των παιδιών μην τα προεξοφλείς τα πράγματα.

[ψαράκι]

ειναι νωρις ακομη....σε λιγο θα διεκδικησει τον δικο του χωρο και θα δεις ποσο εντονα θα δηλωσει την παρουσια του στη ζωη σας.....τοτε θα σου φυγει καθε ενοχη πιστευω.

 

Συμφωνώ απόλυτα! Kαι με όσα γράφει η Alcyon

 

Επιπλέον σε λίγο καιρό θα κάνει πράγματα που το πρώτο δεν τα έκανε, ή τα έκανε αφού ασχολιόσασταν εσείς. Θα μείνεις κατάπληκτη πόσο γρήγορα μαθαίνει και... πόσο αποτελεσματικά, χωρίς δικό σου "κόπο", γιατί απλά βλέπει και μαθαίνει από το αδελφάκι του!

 

Επίσης το δεύτερο μεγαλώνει με περισσότερη "ελευθερία" και του δίνεται η ευκαιρία να ξεδιπλώσει τις ικανότητες και τα ταλέντα του με λιγότερο παρεμβατισμό και πίεση, ακολουθώντας τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης. Δηλ. γίνεται πιο ανεξάρτητο και αυτάρκες.

 

Επίσης μετά από κάποια ηλικία προσωπικά αισθάνθηκα ότι την ηλικία των δύο ετών και μετά του 2ο παιδιού την βιώνω πιο έντονα.

Δηλαδή ότι ασχολούμαι περισσότερο από ότι ασχολούμουν όταν ο μεγάλος ήταν αντίστοιχα 2! Κι αυτό γιατί όταν ο μεγάλος ήταν 21 μηνών και μετά 2 ετών κλπ. ο μικρός ήταν νεογέννητο ή βρέφος, και ασχολούμουν μαζί του (στα βασικά δηλ. θηλασμός, ύπνος, άλλαγμα κλπ) όταν ο μεγάλος είχε ανάγκη να παίξει.

Έτσι νιώθω καμιά φορά τώρα ενοχές για τον... μεγάλο, αλλά... ο μικρός παίρνει το αίμα του πίσω !!! (σημ. δεν δουλεύω, οπότε έχω όλο το πρωινό δικό μου με τον μικρό, μέχρι του χρόνου που θα πάει παιδικό).

 

Παρεπιπτόντως να σημειώσω πως δεν είμαι ικανοποιημένη από την "απόδοση" μου σαν μαμά όλο τον πρώτο χρόνο του μικρού και αντίστοιχα την περίοδο 2 - 3 ετών του μεγάλου.

Η μικρή διαφορά ηλικίας (21 μήνες) μας έπεσε βαριά! Ένα μπάχαλο! Αλλά μετά τον 2ο χρόνο του μικρού έχουμε δει μεγάλη διαφορά! Και στη δική μου ψυχολογία, αλλά και τα παιδιά παίζουν πλέον μαζί... και πολύ όμορφα!

[erma79]

Πιστεύω οτι ολε ςαυτες οι ενοχς ειναι στο μυαλό μας. Και ο δικος μου ο δευτερος φοράει ρουχα και παίζει με τα παιχνίδια του πρώτου. εαν το δουμε ρεαλιστικά δεν μπορούμε να πάρουμε άλλα. Στο πρώτο κάναμε τα πάντα σε υπερβολοκό βαθμό δεν ξέρω όμως εαν μας βγει και σε κάλο αυτό. Ο δευτερός θα είναι πιο σκληραγωγημενος.Δεν πειράζει ας μάθει στα απαραίτητα οπως θα επρεπε να μάθει και ο πρώτος π.χ

Αυτό που κάνω είναι να ασχολούμε με το 2 παιδάκι οσο περισσότερο μπορώ και του αφιερώνω χρόνο αποκλειστικά τα πρωινά και οταν ερχεται ο μεγαλος απο το παιδικό το πάω μια βόλτα ή ασχολούμε και με αυτόν αποκλειστικά.Οταν μεγαλώσουν θα κανουμε πολλά απο μαζί.

Ολα ειναι στο μυαλό μας .

[alexele]

Μaiden ακριβώς ίδιες σκέψεις, το δεύτερο παιδί είναι λίγο "παραμελημένο", αλλά τελικά δεν είναι έτσι.

Το δεύτερο σε εμάς, είναι η χαρά του σπιτιού, είναι πολύ γελαστός, πολύ χαρούμενος και το τι έχει μάθει από τον αδελφό του, δεν το πιστεύω!

Η αλήθεια όμως είναι ότι με το μικρό μου όλοι (ακόμα και ο μπαμπάς τους) άρχισε να ασχολείται μετά το χρόνο, όταν θέλαν να με ξεκουράσουν απασχολόντας ένα άπό τα δύο παιδιά, για να μην έχω την έννοια και των δύο για λίγο, πάντα επέλεγαν το μεγάλο. Γνώριζαν τις συνήθειές του, ήταν και είναι πολύ ήρεμο παιδί και τον "προτιμούσαν".

Τώρα όμως είναι ισότιμοι και οι δύο σε όλα!

[alcyon]

Maiden1

Μη μπαίνεις στη διαδικασία σύγκρισης "περισσότερο-λιγότερο". Είναι εξ ορισμού διαφορετικά και σε ποσότητα και σε ποιότητα όσα κάνετε.

 

Εσύ αρκεί να προσπαθείς για μια ισορροπία εντός οικογένειας. Δείκτης ότι τα πράγματα πάνε καλά είναι οι καλές στιγμές. Όσο αυτές υπάρχουν, διατηρούνται (ή αυξάνονται), τότε τα πράγματα πάνε καλά και η "δουλειά" σου ως μαμά είναι σε καλό επίπεδο.

 

Μην ξεχνάς να κοιτάς από τα μάτια των παιδιών. Τώρα που είναι μικρό το δεύτερο, βάλτο να χωθεί στη ζωή του μεγάλου σου, σαν ενισχυτής. Δηλαδή... θες να παίξεις με το μεγάλο; Πάρε και το μικρό από κοντά και πες στο μεγάλο σου: "θέλει να μας βλέπει να παίζουμε για να σε θαυμάζει!". Το μεγάλο καμαρώνει... το μικρό μαθαίνει... και τα δυο "ζυμώνονται" μεταξύ τους με θετικές εικόνες.

 

Στις στιγμές που φοβάσαι πως κάποιο από τα δύο μπορεί να ζηλέψει, προσπάθησε να τονίσεις το θετικό όφελος που θα έχει το καθένα τους. Και τότε αντιστρέφεις τη ζήλια σε σύμπνοια και ομόνοια!

 

Καλή διασκέδαση με τα παιδάκια σου!

[ekavi_]

Και εγώ έχω τύψεις. Νιώθω ότι το δεύτερο το έχω βάλει στον αυτόματο και δεν έχω ασχοληθεί όπως θα έπρεπε...

 

Παράλληλα στην αρχή ειδικά είχα τύψεις και για το πρώτο... Στην εγκυμοσύνη γιατί του στερούσα τις αγκαλιές ή ένιωθα πολύ χάλια για να ασχοληθώ μαζί του. Μετά είχα τύψεις γιατί ήμουν κουρασμένη από το μωρό και δεν μπορούσα να σχοληθώ με το μεγαλύτερο... Όταν μου έφυγαν οι τύψεις για το μεγαλύτερο, άρχισα να έχω τύψεις για το μικρότερο. Γιατί στην προσπάθειά μου να μην ρίξω το πρώτο, τελικά έριχνα το δεύτερο... Μύλος...

Νομίζω μετά τα δύο χρόνια βρήκα ισορροπία...

[alcyon]

Επίσης μια τεχνική που έκανα στα πιτσιρίκια μου όταν ήταν μικρότερα:

 

Όταν τύχαινε να αγοράσω κάποιο δώρο για το μεγαλύτερο, έλεγα πως το μικρό μου το είπε. Και επειδή τα παιδιά μου δε μάσαγαν κουτόχορτο απαντούσαν: "πώς σου το είπε αφού δε μιλάει;;" και τότε τους έλεγα πως οι μαμάδες ξέρουν μωρουδίστικα. Και όπως καταλαβαίνουν πότε ένα μωρό πεινάει ή διψάει κτλ κτλ... έτσι καταλαβαίνουν και τι τους λέει ... στα μωρουδίστικα!

Θεωρούσαν με αυτόν τον τρόπο "υπεύθυνα" τα μικρότερα, για το δώρο που τους πήραμε. (Όχι ακριβά πράγματα, απλά κάτι που να δείχνει πως το μικρό σκέφτεται το μεγάλο και του προσφέρει).

 

Όταν τα παιδιά αντιληφθούν πως το μικρό "προσφέρει", σταματούν να νιώθουν απειλή... και η ζήλια "κόβει". Στο τέλος, αρχίζουν με τη σειρά τους να προσφέρουν στο μικρότερο για να διατηρήσουν αυτόν τον... νέο σύμμαχο!

[ekavi_]

Επίσης μια τεχνική που έκανα στα πιτσιρίκια μου όταν ήταν μικρότερα:

 

Όταν τύχαινε να αγοράσω κάποιο δώρο για το μεγαλύτερο, έλεγα πως το μικρό μου το είπε. Και επειδή τα παιδιά μου δε μάσαγαν κουτόχορτο απαντούσαν: "πώς σου το είπε αφού δε μιλάει;;" και τότε τους έλεγα πως οι μαμάδες ξέρουν μωρουδίστικα. Και όπως καταλαβαίνουν πότε ένα μωρό πεινάει ή διψάει κτλ κτλ... έτσι καταλαβαίνουν και τι τους λέει ... στα μωρουδίστικα!

Θεωρούσαν με αυτόν τον τρόπο "υπεύθυνα" τα μικρότερα, για το δώρο που τους πήραμε. (Όχι ακριβά πράγματα, απλά κάτι που να δείχνει πως το μικρό σκέφτεται το μεγάλο και του προσφέρει).

 

Όταν τα παιδιά αντιληφθούν πως το μικρό "προσφέρει", σταματούν να νιώθουν απειλή... και η ζήλια "κόβει". Στο τέλος, αρχίζουν με τη σειρά τους να προσφέρουν στο μικρότερο για να διατηρήσουν αυτόν τον... νέο σύμμαχο!

 

Το έκανα και εγώ αυτό. Μόνο που δεν έλεγα ότι ήξερα μωρουδίστικα. Έλεγα ότι πήγα το μωρό στο ράφι του καταστήματος και του έλεγα "τι θέλεις να πάρεις στην αδερφούλα σου για δώρο;" και μετά παρατηρούσα που κοίταζε το μωρο ή που άπλωνε τα χεράκια του ή που χαμογελούσε κτλ

[alcyon]

Το έκανα και εγώ αυτό. Μόνο που δεν έλεγα ότι ήξερα μωρουδίστικα. Έλεγα ότι πήγα το μωρό στο ράφι του καταστήματος και του έλεγα "τι θέλεις να πάρεις στην αδερφούλα σου για δώρο;" και μετά παρατηρούσα που κοίταζε το μωρο ή που άπλωνε τα χεράκια του ή που χαμογελούσε κτλ

 

Πολύπλοκη η εξήγησή σου (αν και είναι ειλικρινέστερη από τη δική μου!! ), για τα 15 μηνών διδυμάκια μου τότε... Τα μωρουδίστικα "φορέθηκαν" ευκολότερα!

[katerina2]

Είχα συζητήσει το θέμα με την ψυχοθεραπεύτριά μου όταν περίμενα το δεύτερο μωρό μου. Μου είπε να μην ανησυχώ. Η φύση έχει προβλέψει και τα δίνει όλα ισορροπημένα και δίκαια στη ζωή. Τα πρώτα μας μωρά έχουν φάει στο κεφάλι τους όλο μας το άγχος που πρώτη φορά γίναμε γονείς. Η τόσο μεγάλη προσοχή και φροντίδα μας τα γεμίζει και αυτά με άγχος που δύσκολα μπορούν να το διαχειριστούν. Η επαφή μόνο με ενήλικες (ώσπου να έρθει το δεύτερο μωρό) τα κάνει να μεγαλώνουν "πιο γρήγορα" και να ταυτίζονται με τις έγνοιες των μεγάλων ενώ τα ίδια και τα μυαλουδάκια τους είναι μικρούλικα. Το σοκ που παθαίνουν όταν έρχεται το επόμενο μωρό είναι πολύ ισχυρό. Και πολλά άλλα, από τα οποία τα δεύτερα και τρίτα κλπ μωρά μας είναι απαλλαγμένα.

Είναι πολλά τα αρνητικά που εισπράτει ένα πρώτο παιδί σε σχέση με τα επόμενα αδέρφια του. Μην ανησυχείτε. Όλα είναι στη ζωή.

[babycobra]

Και εγώ έχω τύψεις. Νιώθω ότι το δεύτερο το έχω βάλει στον αυτόματο και δεν έχω ασχοληθεί όπως θα έπρεπε...

 

Παράλληλα στην αρχή ειδικά είχα τύψεις και για το πρώτο... Στην εγκυμοσύνη γιατί του στερούσα τις αγκαλιές ή ένιωθα πολύ χάλια για να ασχοληθώ μαζί του. Μετά είχα τύψεις γιατί ήμουν κουρασμένη από το μωρό και δεν μπορούσα να σχοληθώ με το μεγαλύτερο... Όταν μου έφυγαν οι τύψεις για το μεγαλύτερο, άρχισα να έχω τύψεις για το μικρότερο. Γιατί στην προσπάθειά μου να μην ρίξω το πρώτο, τελικά έριχνα το δεύτερο... Μύλος...

Νομίζω μετά τα δύο χρόνια βρήκα ισορροπία...

 

συμφωνω σχεδόν με όλες..το μωρό είναι τριών μηνών, η μεγάλη έξη..το μικρό σαν να μεγαλώνει στον αυτόματο...κι εγω τη βλέπω στο ριλάξ και τη θεωρώ πολύ ριγμένη..την φιλάω κρυφά ότνα δεν κοιτάει η μεγάλη..βλέπω και τις δύο μαζί και σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι.είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα.

[babycobra]

Είχα συζητήσει το θέμα με την ψυχοθεραπεύτριά μου όταν περίμενα το δεύτερο μωρό μου. Μου είπε να μην ανησυχώ. Η φύση έχει προβλέψει και τα δίνει όλα ισορροπημένα και δίκαια στη ζωή. Τα πρώτα μας μωρά έχουν φάει στο κεφάλι τους όλο μας το άγχος που πρώτη φορά γίναμε γονείς. Η τόσο μεγάλη προσοχή και φροντίδα μας τα γεμίζει και αυτά με άγχος που δύσκολα μπορούν να το διαχειριστούν. Η επαφή μόνο με ενήλικες (ώσπου να έρθει το δεύτερο μωρό) τα κάνει να μεγαλώνουν "πιο γρήγορα" και να ταυτίζονται με τις έγνοιες των μεγάλων ενώ τα ίδια και τα μυαλουδάκια τους είναι μικρούλικα. Το σοκ που παθαίνουν όταν έρχεται το επόμενο μωρό είναι πολύ ισχυρό. Και πολλά άλλα, από τα οποία τα δεύτερα και τρίτα κλπ μωρά μας είναι απαλλαγμένα.

Είναι πολλά τα αρνητικά που εισπράτει ένα πρώτο παιδί σε σχέση με τα επόμενα αδέρφια του. Μην ανησυχείτε. Όλα είναι στη ζωή.

 

και με σενα συμφωνώ..είχα ακουσει μία ψυχολόγο, είχε πει κάτι πολύ εύστοχο, το δεύτερο παιδί το αφήνουν οι γονείς στην ησυχία του..και στην πρώτη έπεσα με τα μούτρα και υπερανέλυα κάθε της κίνηση / κουβέντα...ακόμη δλδ το κάνω..κι εγώ ως πρώτο παιδί και μάλιστα πρόωρο βίωσα αυτό το πνίξιμο από γονείς, γιαγιάδες , θείες..με θυμάμαι να φωνάζω σε καυγάδες πχ 'με πνιγει η αγάπη σας' ..δεν με άφηναν να πάρω ανάσα ήταν ολοι πάνω μου..

[minoan]

Και κυρίως τα 2α σας νιώσανε λίγο "ριγμένα" σε σχέση με τα πρώτα;

 

Ναι! Ακριβώς όπως τα λες....Όχι τόσο για τα παιχνίδια και τα ρούχα όσο για το χρόνο. Και να φανταστείς δε δουλεύω.

 

Διαβάζοντας τα μηνύματα εδώ και κυρίως από Alcyon και pax βλέπω ότι ίσως κακώς στενοχωριόμαστε.

[mmdad]

Χμ... και τη μεγαλύτερη από πεποίθηση με μεταχειρισμένα ρούχα και με ελάχιστα επίσης μεταχειρισμένα παιχνίδια την είχα, οπότε ως προς αυτό δεν ένιωσα τύψεις, τις χαίρομαι που είναι ευχαριστημένες έτσι.

 

 

Ναι αλλα καινουργιο δεν ειναι μονο το καινουργιο αγορασμενο αλλα και το καινουργιο στο σπιτι, Δεν θυματια η μικρη οτι κατι συγκεκριμενο το φοραγε περισι η μεγαλη? Δεν λεει η μεγαλη αυτο το παιχνιδι το ειχα εγω οταν ημουν μικρη?

[pax]

Ναι αλλα καινουργιο δεν ειναι μονο το καινουργιο αγορασμενο αλλα και το καινουργιο στο σπιτι, Δεν θυματια η μικρη οτι κατι συγκεκριμενο το φοραγε περισι η μεγαλη? Δεν λεει η μεγαλη αυτο το παιχνιδι το ειχα εγω οταν ημουν μικρη?

 

Σ΄αυτό έχεις δίκιο, το καινούργιο στο σπίτι έχει άλλη χάρη, αλλά καινούργιο είναι από μια άποψη και το χειμερινό που βγάζεις από τη ντουλάπα και έχουν μήνες να το δουν... Επίσης τώρα πια παίρνουμε και μερικά καινούργια ή καινούργια μεταχειριμένα και στη μικρή, π.χ. τη τσάντα για τον παιδικό, αφού η μεγάλη χρησιμοποιεί ακόμη τη δική της, ή κανένα φορεματάκι τα Χριστούγεννα. Προς το παρόν δεν έχει δείξει να την πειράζει. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν ακόμη από χρήματα και χαίρονται και με ένα τσιμπιδάκι ή με ένα φακελάκι αυτοκόλλητα. Κάποια στιγμή θα αυξηθούν οι απαιτήσεις τους και θα πράξουμε ανάλογα, αλλά αν μπορούμε από τώρα να τους μάθουμε μια υπεύθυνη καταναλωτική συμπεριφορά, γιατί όχι;

[mmdad]

Σ΄αυτό έχεις δίκιο, το καινούργιο στο σπίτι έχει άλλη χάρη, αλλά καινούργιο είναι από μια άποψη και το χειμερινό που βγάζεις από τη ντουλάπα και έχουν μήνες να το δουν... Επίσης τώρα πια παίρνουμε και μερικά καινούργια ή καινούργια μεταχειριμένα και στη μικρή, π.χ. τη τσάντα για τον παιδικό, αφού η μεγάλη χρησιμοποιεί ακόμη τη δική της, ή κανένα φορεματάκι τα Χριστούγεννα. Προς το παρόν δεν έχει δείξει να την πειράζει. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν ακόμη από χρήματα και χαίρονται και με ένα τσιμπιδάκι ή με ένα φακελάκι αυτοκόλλητα. Κάποια στιγμή θα αυξηθούν οι απαιτήσεις τους και θα πράξουμε ανάλογα, αλλά αν μπορούμε από τώρα να τους μάθουμε μια υπεύθυνη καταναλωτική συμπεριφορά, γιατί όχι;

 

Δεν αντιλεγω και πολυ καλα κανεις και τους μαθαινεις μια υπευθυνη καταναλωτικη συμπεριφορα. Το θεμα μας ομως εινα αν τα δευτερα ειναι ριγμενα σε σχεση με τα πρωτα και ειλικρινα δεν θα ηθελα να περνει παντα ο μικρος οτι δεν "κανει" του μεγαλου,,,

[Maiden1]

Εμένα δεν μ'ενοχλούν τόσο τα ρούχα ή τα παιχνίδια. 'Οπως είπα και πριν θα φόραγε της πρώτης η δεύτερη ούτως ή άλλως γιατί ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και ήταν και καλά ρούχα (εκτός από την κουνιάδα έκανα κι εγώ τις υπερβολές μου). Είναι και σε ηλικία που δεν θυμάται και η μεγάλη. Εδώ δεν θυμάται που άφησε την πιπίλα της πριν από 5 λεπτά θα θυμάται το περυσινό ρούχο; Αργότερα βέβαια θα το θυμάται αλλά ως τότε βλέπουμε. Θα χρησιμοποιήσω κάποια τεχνάσματα για να ωραιοποιήσω την κατάσταση.

 

Μ'ενοχλεί ο χρόνος που αφιερώνω που είναι σαφώς λιγότερος αλλά όχι πάντα πιο ποιοτικός. Είμαι πιο συνειδητοποιημένη στο 2ο αυτό είναι αλήθεια αλλά και δεν έχω χρόνο να τα κάνω όλα πιο σωστά. Επίσης καλά οι λοιποί συγγενείς αλλά ο άντρας μου δεν δίνει και πολύ σημασία. Παρακολουθεί το μωρό σαν μια ταινία που έχει ξαναδεί, με μειωμένο ενδιαφέρον. Έπιασε το μωρό τα πόδια του 4 μηνών και τον φώναξα να το δει την ώρα που δούλευε με το laptop. "Και με σήκωσες γι'αυτό;;;" αυτή ήταν η απάντηση. Την πρώτη την κάναμε μπάνιο παρέα. Της έλουζε πάντα το κεφαλάκι και όταν το έκανα εγώ από κεκτημένη ταχύτητα νευρίαζε. Το μωρό ή κάνει μπάνιο ή όχι ένα και το αυτό. Τις πρώτες μέρες μου κράταγε το μπουρνούζι να την ακουμπήσω στην αγκαλιά του, σε 2 βδομάδες έστρωνα το μπουρνούζι στο ρηλαξ, ακουμπούσα το μωρό εκεί, την τύλιγα και μετά την πήγαινα για ντύσιμο. Δεν ερχόταν να την πάρει, όλο κάτι προφασιζόταν. Την αγαπάει δε λέω παιδί του είναι αλλά είναι πιο αποστασιοποιημένος.

 

Άσχετο αλλά αυτές που κρατάνε πολύ καλά τις ισορροπίες είναι οι γιαγιάδες. Τώρα που το μωρό ξεπετάχτηκε το κανακεύουν πιο πολύ αλλά κρατάνε και την πρώτη ικανοποιημένη. Στην αρχή είχαμε κι εκεί δράματα όμως.

 

Ekavi_ τα ίδια νιώθω κι εγώ με τα μικρά. Κάποια στιγμή είπα στον άντρα μου "δεν ξέρω για ποιό παιδί να νιώσω άσχημα. Για την πρώτη που αισθάνεται παραμελημένη και ζηλεύει ή για την 2η που είναι όντως παραμελημένη;"

[mmdad]

Εμένα δεν μ'ενοχλούν τόσο τα ρούχα ή τα παιχνίδια. 'Οπως είπα και πριν θα φόραγε της πρώτης η δεύτερη ούτως ή άλλως γιατί ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και ήταν και καλά ρούχα (εκτός από την κουνιάδα έκανα κι εγώ τις υπερβολές μου). Είναι και σε ηλικία που δεν θυμάται και η μεγάλη. Εδώ δεν θυμάται που άφησε την πιπίλα της πριν από 5 λεπτά θα θυμάται το περυσινό ρούχο; Αργότερα βέβαια θα το θυμάται αλλά ως τότε βλέπουμε. Θα χρησιμοποιήσω κάποια τεχνάσματα για να ωραιοποιήσω την κατάσταση.

 

Μ'ενοχλεί ο χρόνος που αφιερώνω που είναι σαφώς λιγότερος αλλά όχι πάντα πιο ποιοτικός. Είμαι πιο συνειδητοποιημένη στο 2ο αυτό είναι αλήθεια αλλά και δεν έχω χρόνο να τα κάνω όλα πιο σωστά. Επίσης καλά οι λοιποί συγγενείς αλλά ο άντρας μου δεν δίνει και πολύ σημασία. Παρακολουθεί το μωρό σαν μια ταινία που έχει ξαναδεί, με μειωμένο ενδιαφέρον. Έπιασε το μωρό τα πόδια του 4 μηνών και τον φώναξα να το δει την ώρα που δούλευε με το laptop. "Και με σήκωσες γι'αυτό;;;" αυτή ήταν η απάντηση. Την πρώτη την κάναμε μπάνιο παρέα. Της έλουζε πάντα το κεφαλάκι και όταν το έκανα εγώ από κεκτημένη ταχύτητα νευρίαζε. Το μωρό ή κάνει μπάνιο ή όχι ένα και το αυτό. Τις πρώτες μέρες μου κράταγε το μπουρνούζι να την ακουμπήσω στην αγκαλιά του, σε 2 βδομάδες έστρωνα το μπουρνούζι στο ρηλαξ, ακουμπούσα το μωρό εκεί, την τύλιγα και μετά την πήγαινα για ντύσιμο. Δεν ερχόταν να την πάρει, όλο κάτι προφασιζόταν. Την αγαπάει δε λέω παιδί του είναι αλλά είναι πιο αποστασιοποιημένος.

 

Άσχετο αλλά αυτές που κρατάνε πολύ καλά τις ισορροπίες είναι οι γιαγιάδες. Τώρα που το μωρό ξεπετάχτηκε το κανακεύουν πιο πολύ αλλά κρατάνε και την πρώτη ικανοποιημένη. Στην αρχή είχαμε κι εκεί δράματα όμως.

 

Ekavi_ τα ίδια νιώθω κι εγώ με τα μικρά. Κάποια στιγμή είπα στον άντρα μου "δεν ξέρω για ποιό παιδί να νιώσω άσχημα. Για την πρώτη που αισθάνεται παραμελημένη και ζηλεύει ή για την 2η που είναι όντως παραμελημένη;"

 

Αυτο με το χρονο ειναι πολυ πονεμενη ιστορια και αν καποιοι τα κατφερνουν να αφειρωνουν τον ιδο χρονο και στα δυο (ή στα περισσοτερα) να μας πουν παρακαλω πως το κανουν. Εμας αυτη την δεδομενη στιγμη ο μεγαλος εχει περισσοτερες υποχρεωσεις (το ελληνικο σχολειο) και ακομη και αν δεν ειμαι συνεχια μαζι του το σαββατο το πρωι ειναι αφιερωμενο σε αυτον. Που σημαινει οτι ο μικρος ειναι "παρατημενος" στην γιαγια του,,

[kourkoumpini]

η α΄ληθεια ειναι οτι και εγω πολλες φορες αισθανομια τυψεις για τον μικρο. κυριως γιατι δεν εχει την αποκλειστικοτητα οπως την ειχε ο μεγαλος. αλλα αυτο εινια απολυτα φυσιολογικο. υπαρχει και αλλο παιδι. επισης ουτε ο μεγαλος πλεον εχει την αποκλειστικοτητα. οποτε υπαρχει ισοτητα και δικαιοσυνη. ναι φυσικα και εγω του φοραω ολα τα ρουχα του μεγαλου. αυτο δεν με πειραζει ουτε με πειραξε ποτε.

 

με τα κατορθωματα του ομως συγκινουμαι και τα δειχνω και στον μεγαλο, τα τονιζω, του λεω μπραβο. εμαθε να παταει τα κουμπακια στα παιχνιδια νωριτερα, ενω ο μεγαλος αν και καθομουν με τις ωρες και τα πατουσαμε μαζι αργησε να το πετυχει ετσι μονος του σε σχεση με τον μικρο.

 

καθομαστε και παιζουμε ολοι μαζι. ειετ τραγουδαμε, παιζουμε παλαμακια κτλ, ειτε με κυβακια, παζλ, μπαλα, βιβλια. με ολα γενικα τα παιχνιδια, οχι συνχεια γιατι εινια και οι δουλειες, αλλα τα βαζω και τα 2 μαζι να παιζουμε και να παιζουν.

 

αυτο που με στενχωρει εινια οτι ο μεγαλος ενω γενικα δεν ζηλευει, δεν δινει τα παιχνιδια. τα αρπαζει κιολας. βεβαια μολις κλαψει ο μικρος ποηγαινει τον χαιδευει και του δινει το παιχνιδια και του φωναζει "μην κλαις, ερχομαι, ερχομαι". επισης φιλαω τον εναν, φλαω και τον αλλο. αιρνω αγκαλια τον εναν, ερχεται και ο αλλος και χωνεται μαζι.

 

ναι η αλκυονη και ραχ εχουν δικιο.

 

αλλα σαν μανα ενω ξερω οτι δεν ισχυει η υπαρξη "ριγμενου" παιδιου, ερχονται στιγμες που το νιωθω, ειτε για τον εναν, ειτε για τον αλλο. κυριως για το μωρο βεβαια.

 

αφου το φιλοσοφησα ομως και εγω, αποφασισα οτι στοχος μου εινια να κανω τα παιδια μου αγαπημενα αδελφια και να μην τα ξεχωριζω, να μην εχω αδυναμια σε κανεναν και να μην δημιουργω αντιζηλειες μεταξυ τους. δεν ξερω αν τον πετυχω το στοχο μου αλλα το ευχομαι και το ποθω. αν ομως εγω εχω ενοχες γιατι τον πρωτο τον τραγουδουσα για να κοιμηθει και τον δευτερο οχι δεν προκειται ποτε να πετυχω το στοχο μου γιατι ηδη τα κξεχωριζω. αλλες οι συνθηκες τοτε αλλες τωρα. αν αποδεχθεις αυτο, τελειωσαν η εστω ελαχιστοποιηθηκαν και οι ενοχες.