Για ποιούς είναι τελικά δύσκολη η εφηβεία?

[ΡΟΥΛΑ]

Γράφει η Ιφιγένεια Μακρή, Ph.D, Post-doctorate Κλινικής Ψυχολογίας

 

Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι γονείς θέλουν και προσπαθούν να κάνουν ό,τι νομίζουν πως είναι καλύτερο για τα παιδιά τους. Τουλάχιστον κάπως έτσι το εκφράζουν, το πιστεύουν και συχνά το επιτυγχάνουν. Όμως εδώ οι λέξεις-κλειδιά είναι ‘νομίζουν’ και ‘καλύτερο’. Πώς ορίζεται το ‘καλύτερο’ και από ποιόν; Ποιος είναι ο ρόλος του γονέα και πώς ο ρόλος αυτός διαμορφώνεται όταν το παιδί του φτάσει στην εφηβεία;

 

Ίσως σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμο να εξετάσουμε κατ’ αρχάς τι θεωρείται φυσιολογική εξέλιξη για έναν έφηβο και ποιες είναι οι διεργασίες μέσα από τις οποίες περνάει εκείνος μέχρι να ενηλικιωθεί.

 

Οι μελέτες και έρευνες της Εξελικτικής Ψυχολογίας, του κλάδου της ψυχολογίας που έχει ως αντικείμενο τη μελέτη της εξέλιξης του ανθρώπου από τις πρώτες μέρες της ζωής του μέχρι τα γεράματα, αναφέρονται στα εξελικτικά στάδια της εφηβείας στα οποία ξεχωρίζουν τρεις διαδοχικές χρονολογικές περίοδοι, η καθεμία από τις οποίες δείχνει κάποιες χαρακτηριστικές τάσεις.

 

Τα τρία στάδια

 

Στην αρχή της εφηβείας, περίπου στα 12 - 14 χρόνια, η κυρίαρχη ψυχολογική διεργασία είναι η κίνηση για ανεξαρτητοποίηση και αυτονομία, απαραίτητη για να μπορέσει να περάσει στο επόμενο εξελικτικό στάδιο. Αυτή η τάση χαρακτηρίζεται από την ανάγκη και τον αγώνα του έφηβου να βρει ταυτότητα, από την εύκολη αλλαγή διάθεσης, την ένδειξη λιγότερης τρυφερότητας προς τους γονείς και την περιοδική αγένεια.

 

Ο έφηβος αντιλαμβάνεται ότι οι γονείς δεν είναι τέλειοι και εντοπίζει τα σφάλματά τους, ενώ οι φίλοι και οι συνομήλικοι αποκτούν μεγαλύτερη επιρροή, κυρίως πάνω στα ενδιαφέροντά του και στο στιλ ντυσίματος. Ακόμη, η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από επαναστατικότητα, αύξηση στις συγκρούσεις με τους γονείς, επιλογή διαφορετικών προτύπων και ταύτιση με αυτά και ενδιαφέρον για το σεξ.

 

Το επόμενο εξελικτικό στάδιο των 14 - 17 ετών χαρακτηρίζεται από παράπονα ότι οι γονείς εμποδίζουν την ανεξαρτησία, από την ενασχόληση με τον εαυτό που μπορεί να περιλαμβάνει υψηλές απαιτήσεις από εκείνον, οι οποίες δεν είναι ρεαλιστικές και μπορεί να συνοδεύεται ταυτόχρονα από αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία από την πλευρά του εφήβου για την εξωτερική του εμφάνιση και το σώμα του, απόσυρση των συναισθημάτων προς τους γονείς και μειωμένη γνώμη για αυτούς, προσπάθειες να κάνει νέους φίλους με μεγάλη έμφαση στην ομάδα των συνομηλίκων που συναναστρέφεται και ακόμη και περίοδοι λύπης, καθώς υφίσταται απώλεια με την απομάκρυνση των γονιών.

 

Τέλος, στο στάδιο 17 - 19 ετών υπάρχει σταθεροποίηση της προσωπικής ταυτότητας, περισσότερο χιούμορ, μειωμένη παρορμητικότητα, μείωση των συγκρούσεων με τους γονείς, ενδιαφέρον για σχέσεις, επιλογή στόχων, ενδιαφέρον και ανησυχία για τους άλλους ανθρώπους και για το μέλλον, δυνατότητα για αισθήματα αγάπης και πάθους και ξεκάθαρη σεξουαλική ταυτότητα.

 

Αυτονομία και ανεξαρτησία

 

Είναι φανερό ότι αυτό που σηματοδοτεί την εφηβεία είναι η κίνηση προς την αυτονομία και την ανεξαρτησία. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία μέσα από την οποία πρέπει να περάσει ο έφηβος για να φτάσει στην ψυχολογική ενηλικίωση.

 

Συχνά αυτή η τάση τρομάζει τους γονείς και αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς μπορεί να μη γνωρίζουν ότι αυτό είναι μια φυσιολογική πορεία και να εκτιμούν λάθος κάποιες από τις πιο πάνω εκδηλώσεις, ως προβληματικές συμπεριφορές. Μπορεί ακόμη να τρομάξουν ότι χάνουν το παιδί τους, γιατί αυτό απομακρύνεται, ή ακόμη συχνότερα να αισθανθούν ότι χάνουν μέρος του εαυτού τους, γιατί ο ρόλος που καλούνται τώρα να παίξουν διαφοροποιείται. Μπορεί, επίσης, να προβάλλουν στο παιδί, χωρίς να το συνειδητοποιούν, δικούς τους φόβους ή εμπειρίες.

 

Μπορεί, τέλος, να νιώθουν ενοχές γιατί εργάζονται πολλές ώρες και είναι απόντες ή γιατί νομίζουν ότι κάπου έσφαλαν. Ωστόσο, δεν είναι χρήσιμο να αναλωθεί ο γονιός σε αρνητικά συναισθήματα. Μπορεί να εστιάσει την προσοχή του στο πώς θα πρέπει να προσαρμόσει το ρόλο του στη συγκεκριμένη ηλικία ώστε να είναι πιο αποτελεσματικός.

 

Βέβαια είναι μεγάλη πρόκληση να μπορεί κανείς να σταθεί δίπλα στον έφηβο με διαφορετικό ρόλο, αφήνοντας πίσω την υπερπροστασία, όταν έχει μπροστά του κάποιον που συχνά δοκιμάζει τα όρια, που ενίοτε φέρεται με αγένεια, που επιζητεί την ανεξαρτησία, όμως φέρεται ανεύθυνα, που είναι πεισματάρης, όμως δείχνει να έχει την ανάγκη των ενηλίκων.

 

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς

 

Ο ρόλος του γονέα στην εφηβεία μπορεί να προσαρμοστεί εστιάζοντας στα παρακάτω σημεία:

 

Μπορεί να γίνει καλός ακροατής. Αυτό σημαίνει ότι αφήνει πίσω του το ρόλο εκείνου που τα γνωρίζει όλα, του δικτάτορα ή αυτού που ασχολείται με την πειθαρχία, και ακούει χωρίς να κρίνει και χωρίς να προδίδει την εμπιστοσύνη του παιδιού. Το να ακούει κανείς μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή ακόμη και όταν κάνει κάτι άλλο, όπως να μαγειρεύει, να πλένει το αυτοκίνητο, ή όταν τρώνε όλοι μαζί. Συχνά οι έφηβοι στις μικρότερες ηλικίες προτιμούν να μιλούν χωρίς οι άλλοι να τους κοιτούν στα μάτια.

Μπορεί να θέσει αξίες και να γίνει πρότυπο. Αυτό θα το κάνει ΟΧΙ με τα λόγια αλλά με τη συμπεριφορά του. Πρέπει ο γονιός να ξεκαθαρίσει κατ’ αρχάς για τον εαυτό του τις πιο σημαντικές αξίες που θα ήθελε να έχουν τα παιδιά του, π.χ. υπομονή, επιμονή, ικανότητα για συμπόνια, ειλικρίνεια, θάρρος και να συμπεριφέρεται ο ίδιος ανάλογα με αυτές τις αξίες.

Μπορεί να εκπαιδεύσει. Ο γονιός μπορεί να ενθαρρύνει το παιδί για μάθηση με το να κάνει ο ίδιος ερωτήσεις, όπως π.χ. όταν το παιδί του ασχολείται με κάτι καινούργιο να ρωτήσει ‘πώς το πέτυχες αυτό, για ξαναδοκίμασέ το’, ή ακόμη να ενθαρρύνει το παιδί όταν έχει απορίες για κάτι να ψάχνει το θέμα σε βιβλία, περιοδικά κ.λπ. Εφόσον το Διαδίκτυο έχει γίνει μέρος της ζωής μας, ο γονέας πρέπει να μάθει στον έφηβο πώς να κρίνει τις πληροφορίες που διαβάζει, εάν είναι αξιόπιστες ή όχι.

Ο γονέας πρέπει να βάζει όρια. Τα όρια πρέπει να αφορούν στα θέματα που ο γονέας θεωρεί πολύ σοβαρά, και όχι σε όλες τις συμπεριφορές. Ακόμα, θα πρέπει να είναι συνεπή με τις αξίες που εκείνος προβάλλει. Οι κανόνες, τα όρια και οι συνέπειες, εάν αυτά ξεπεραστούν, πρέπει να τεθούν εξαρχής και όχι όπως προκύπτουν και οι συνέπειες θα πρέπει να εφαρμοστούν. Έτσι, ο έφηβος καταλαβαίνει τι είναι διαπραγματεύσιμο και τι όχι. Όταν υπάρχουν όρια, ο έφηβος αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια, διότι έχει μια πυξίδα για το προς τα πού οφείλει να κινηθεί και αισθάνεται αυτοπεποίθηση, ανεξάρτητα εάν εξωτερικά εκφράζει δυσαρέσκεια.

Οι νέοι σε κάθε εποχή έχουν ανάγκη να δημιουργούν και να ταυτίζονται με διάφορα πρότυπα. Τα πιο πρόσφατα είναι τα λεγόμενα Emo (από το emotional punk όπως μου είπαν), Trendy ή άλλα παρεμφερή που συνοδεύονται με το ανάλογο ντύσιμο, μουσική. Τα πρότυπα αυτά, όπως και άλλα στο παρελθόν, παρέρχονται ως μόδα χωρίς να αφήνουν πίσω τους σημαντικά ίχνη. Το σοβαρότερο, ίσως, ερώτημα όμως είναι τι επιλογή από πρότυπα έχουν; Τι ποικιλία προτύπων τους παρέχουν οι ενήλικοι και ακόμη τι προσπαθούν να πουν συμβολικά οι έφηβοι μέσα από τις εκάστοτε επιλογές τους;

 

Ίσως, οι απαντήσεις είναι πιο αξιόπιστες, εάν τους ρωτήσουμε απευθείας.

 

ΠΗΓΗ http://www.iatronet.gr

[NTINAT]

Πολυ καλο Ρουλα!!!!

[mata]

Πολύ χρήσιμο!!!!!!!!!!!Εστω κι αν ο δικός μου είναι μικρός, καλό είναι να μαζεύουμε πληροφορίες, για να είμαστε εφοδιασμένοι!!!

[Thomais]

Η δική μου βρίσκεται ακριβώς μετά τα 14. Οπως τα περιγράφει το άρθρο είναι Καθημερινές αντιπαραθέσεις, προσβλητική συμπεριφορά σε μένα, ακόμα και εμπρός σε τρίτους.

[ΡΟΥΛΑ]

Thomais πρεπει να έχουμε γερά νεύρα και γερό στομάχι

[EVA]

Ο μεγάλος μου γιος είναι 11 χρόνων.

Ήταν πάντα ένα ζωηρό και ατίθασο παιδί.

Σκέφτομαι τώρα που θα μπεί και στην εφηβεία τι έχω να αντιμετωπίσω και με πόση υπομονή και δύναμη πρέπει να οπλιστώ.

[Thomais]

Υπομονή. Αλλά πού ξέρεις αν ένα ατίθασο παιδί αντιδράσει διαφορετικά στην εφηβεία?

ίσως κλειστει στον εαυτό του, αλήθεια ανάλογο θέμα υπάρχει?

[EVA]

Λέτε να αλλάξει στην εφηβεία καινα ηρεμήσει;

Δεν ξερω αλλά για να κλειστεί στον εαυτό του δύσκολο μου φαίνεται γιατί είναι πολύ εξωστρεφής και ομιλητικός .

 

Που ξέρεις όμως τίποτα δεν αποκλείεται.

[NTINAT]

....παντως ηδη ζω την πρωτη φαση...με τον γιο μου..11 ετων...

εύκολη αλλαγή διάθεσης, την ένδειξη λιγότερης τρυφερότητας

προς τους γονείς και την περιοδική αγένεια.

 

Οπως και..συχνά δοκιμάζει τα όρια, που ενίοτε φέρεται με αγένεια, που επιζητεί την ανεξαρτησία, όμως φέρεται ανεύθυνα, που είναι πεισματάρης, όμως δείχνει να έχει την ανάγκη των ενηλίκων.

 

Ολα τα ανωτερω τις τελευταιες μερες με εχουν διαλυσει

προσπαθω να του μιλησω ποτε με το καλο ποτε με φωνες

αλλα δεν εχω αποτελεσμα...κοιταει αλλου δεν με κοιτα

στα ματια κ στο τελος που λεω με ακους? μου λεει...τιιιιι?

 

Πληρη χαος...αισθανομαι οτι ζει στο κοσμο του

θελω να τον βοηθησω αλλα δεν ξερω πως....

τον ακουω να γκρινιαζει για τα παντα ολα του φταινε...

 

μπηκαμε στα δυσκολα...

[mamyb]

εγω παντως θυμαμαι την δυσκολη εφηβεια μου και πιστευω οτι ειναι πιο δυσκολη για τα παιδια

περνανε ΦΟΒΕΡΕΣ ορμονικες αλλαγες, συνηδοτοποιουν και καταρηπτουν επισης....τις ροζ πριγκιπισες, τα μπλε συννεφακια τους κιτρινους ηλιους που γεμιζουμε στα δωματια τους...

συναναστρεφωμε συχνα (να μην καθημερηνα ) με παιδια την προεφηβηκη και εφηβηκη φαση ...και μονο δυσαρεστα εχω να πω για το πως τους πληγωνει αυτα που βλεπουν στον μικορκοσμο και μακροκοσμο τους....

απο την αλλη σαν γονιος ελπίζω οταν το αριανοπαιδο φτασει στην εφηβεια να θυμαμαι ακομα το ποσο δυσκολη ειναι ...(εσωτερικα και εξωτερικα) και να της δωσω τον αερα που θελει να ανασανει , να με απορηψει ...και ισως να με βρει μετα στην πορεια....!

[NTINAT]

εγω αντιθετα δεν θυμαμαι την εφηβεια μου

 

γιατι δεν ειχα την "πολυτελεια" του χρονου

 

να ασχοληθω με μενα...ετρεχα για αλλους...δυστυχως

 

τωρα ομως ειμαι εγω εδω για εκεινον εκει που

 

για μενα καποτε δεν ηταν κανεις.....τι κανω

 

λαθος αραγε ρε γμτ?

[mamyb]

ΝΙΤΝΑΤ και για μενα η εφηβεια μου ηταν δυσκολη για τους ιδιους λογους ...γιατι ετρεχα για αλους αλλα εγω δυστηχως τελικα την θυμαμαι...!

να ακολουθησεις το ενστυκτο σου !

δεν υπαρχει λαθος και σωστο

υπαρχει μονο διαφορετικο!!!

!♥♥♥♥

[NTINAT]

εχεις δικιο αριακι...μαλλον πρεπει

να χαλαρωσω κ να μη ειμαι συνεχεια

στην τσιτα.....αντι για καλο μαλλον θα

του κανω κακο...ειναι πολυ λεπτες οι

ισορροπιες...θα ακολουθησω το ενστικτο

μου οπως λες...κ θα δουμε...

 

 

σ ευχαριστω φιλεναδα

[helen18]

Και ΄γω περνάω τα ίδια και νιώθω οτι έχει απομακρυνθεί λίγο από κοντά μου.

Με κριτικάρει,με αμφισβητεί...δεν με στεναχωρεί αυτό γιατί ξέρω οτι μ΄αγαπάει απλά τώρα συνηδητοποιεί οτι δεν είμαι η τέλεια και αλάνθαστη μάνα που νόμιζε.

Πολλές φορές μου πάει κόντρα,άλλες προσπαθεί να με καλοπιάσει.

Έχει γίνει κυκλοθυμικός και νομίζει οτι τα ξέρει όλα.

Τον πρώτο καιρό δεν κατάλαβα αμέσως οτι πρόκειτε περι εφηβίας,γιατί μόλις είχα γεννήσει και είχα δώσει αλλού όλο μου το βάρος.

Δεν τον είχα παραμελήσει,απλά δεν του αφιέρωνα το χρόνο που είχα παλιά.Είχαμε πολλές συγκρούσεις και νιώθω άσχημα όταν τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά.Ίσως δεν έδειξα την κατανόηση που έπρεπε γιατί νόμιζα οτι ήταν ακόμα το παιδάκι που ήξερα.

Όμως στην πραγματικότητα γινόταν τεράστιες αλλαγές μέσα του,κάτι που μας βρήκε απροετοίμαστους και αυτόν και μένα.

Εγώ ζητούσα την κατανόησή του,επειδή είμουν λεχώνα και κείνος ζητούσε το ίδιο επειδή βρισκόταν στο μεταβατικό αυτό στάδιο.

Σιγά σιγά,κατάφερα να ελέγχω τα νεύρα μου και να γίνομαι πιο ανεκτική.

Τώρα προσπαθώ να τον πλησιάσω περισσότερο και να του δείξω οτι τον δέχομαι όπως ακριβώς είναι,με τις καλές του και τις κακές του στιγμές.

Ομολογώ οτι δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο,αλλά προσπαθώ..

Ελπίζω και εύχομαι να τα καταφέρω να σταθώ δίπλα του σε όλες τις φάσεις που περνάει και να τον βοηθήσω όπου με χρειαστεί.

 

Καλή δύναμη σου εύχομαι Ντινατ,θα την χρειαστείς.

[NTINAT]

Οντως helen18 τα πραγματα ετσι ειναι...

χρειαζονται οση στηριξη μπορουμε να τους

δωσουμε χωρις να τα πιεζουμε...ηδη στο σχολειο

πιεζονται γενικα κ απο παρεες κ απο μαθηματα...

 

τελικα το καλυτερο ειναι να βαδιζουμε

πλαι τους κ οχι πιο μπροστα τους...ισως οι

παρατηρησεις κ τα ορια να πρεπει να γινονται

σε πιο ομαλη βαση απο οτι γινοταν πριν..

[sophiesch]

Θα ήθελα την βοήθειά σας.

Εχω μια κόρη 10,5 χρονών. Εχουμε ήδη μπει στην εφηβεία (έχουμε άλλωστε και περίοδο!). Από μικρή είχε φοβερό πείσμα. Με πολύ κόπο καταφέραμε εν μέρη να το περιορίσουμε και να θέσουμε τα απαραίτητα όρια. Βέβαια πάντα προσπαθεί να τα ξεπεράσει.

Είμαι εργαζόμενη μητέρα 2 παιδιών, έχω άλλο ένα αγόρι 8,5 ετών, και προσπαθώ όσο το δυνατόν να προλάβω τις δουλειές του σπιτιού μέσα σε 3-4 ώρες την ημέρα. Πάντα τους έδινα το καλό παράδειγμα όσον αφορά την καθαριότητα και την τακτοποίηση του χώρου τους χωρίς όμως να κάνω υπερβολές. Δεν είμαι τελειομανής με την καθαριότητα ούτε φυσικά την παραμελώ.

 

Τελευταία μας προβληματίζει το γεγονός ότι εδώ και λίγους μήνες η κόρη μου σκορπάει τα πράγματά της σε όλο το σπίτι (σαν παιδάκι 2 ετών). Ακόμη και όταν της ζητάμε να τα μαζέψει (ποτέ δεν τα μαζεύει από μόνη της) απαντάει με ένα ναι, και μετά συνεχίζει να αδιαφορεί. Ακόμη και μετά από 3-4 επαναλήψεις δεν μας δίνει καμιά σημασία.

 

Πραγματικά δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω την εν λόγω κατάσταση. Την έχω βοηθήσει άπειρες φορές να τα μαζέψει, αλλά έχω απελπιστεί από την γενική αδιαφορία της σε ότι της ζητούσουμε και εγώ και ο σύζυγός μου.

Οχι μόνο σε θέματα καθαριότητας ή τακτοποίησης αλλά και σε θέματα συμπεριφοράς. Πάντοτε συζητάμε τα προβλήματά μας μαζί της αλλά δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση.

 

Θα χαρώ πολύ αν με ενημερώσετε για τρόπους αντιμετώπισης παρόμοιων συμπεριφορών, γιατί μας έχει κουράσει η όλη κατάσταση και θέλαμε να βρούμε μια κοινά αποδεχτή λύση ώστε να καλυτερεύσουμε την οικογενειακή μας συμβίωση.

 

Ευχαριστώ, και συγνώμη αν σας κούρασα.

[danel]

Φαίνεται ότι περνάμε τα ίδια και την ίδια στιγμή. Μόλις πριν 15 μέρες αντιμετώπιζα τα ίδια με την 10,5ετών κόρη μου συν ότι παραμελούσα και τα μαθήματά της (υοθετώντας κι ένα αδιάφορο στυλάκι "κάπως"). Πριν 3μέρες όμως άρχισε να επανέρχεται και ελπίζω έτσι να παραμείνει.

Αυτό που έκανα εγώ, ήταν να μαζέψω όλα τα πράγματα από το πάτωμα μέσα σε σακούλες και της έδωσα διορία 1εβδομάδας (άντε 10μέρες) για να τα τακτοποιήσει, αλλιώς θα τα εξαφάνιζα. Επιπλέον, περιορισμούς που κράτησαν όλο το διάστημα των 15 ημερών (και θα το κράταγα κι άλλο αν χρειαζόταν), χωρίς φίλες, τηλεόραση, τηλέφωνα, ηλεκτρονικά - παρόλο που έλεγε ότι δεν την πείραζε. Ακόμα φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο ότι την ημέρα που άρχισε να τακτοποιεί, είχαμε επισκέψεις που την ενδιέφερε να δούνε το δωμάτιό της.

Απο τότε δεν την αφήνω στιγμή να αφεθεί αν δεν κάνει πρώτα ότι οφείλει.

Ελπίζω να έδωσα κάποιες ιδέες που να βοηθήσουν και θα χαρώ να μάθω νεότερά σου.

[sophiesch]

Αγαπητή μου Anapita,

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Με χαροποίησε ιδιαιτέρως. Εχω δοκιμάσει κάτι αντίστοιχο, αλλά της είχα πει ότι θα τα πετάξω κατευθείαν. Και εκείνη είχε ψάξει και τα είχε βρει. Και με το έτσι θέλω τα είχε πάρει πίσω. Ισως έκανα λάθος βέβαια, αλλά θα δοκιμάσω αυτό που μου πρότεινες μήπως και πιάσει. Θα σε ενημερώσω. Χαίρομαι που βρήκα κάποιον με την ίδια ηλικία με την κόρη μου. Θα ήθελα να μιλάμε που και που.

[Γλύκα]

Γεια σας κοπέλες. Κι εμένα ο γιος μου είναι σχεδόν 11 και είναι τελείως "γύφτος" όπως τον λέω κι εγώ για πλάκα. Σκορπάει δεξιά κι αριστερά τα πράγματά του, μπορεί τα παπούτσια του στο σαλόνι, τις κάλτσες του στην κουζίνα!Βέβαια μόλις του κάνω την παρατήρηση σκοτώνεται να τα μαζέψει αλλά την επόμενη θα το ξανακάνει. Όσον αφορά για το δωμάτιό του απορώ πώς βρίσκει ελεύθερο χώρο και διαβάζει.Πάντως, γενικά ενώ με τους υπόλοιπους χώρους είμαι αυστηρή και του φωνάζω να μη σκορπάει τα πράγματά του στον προσωπικό του χώρο τον αφήνω να υποστεί τις συνέπειες. Το Σ/Κ ήρθαν δυο φίλοι του και μάζεψε το δωμάτιό του σε 5 λεπτά..

Χαίρομαι κι εγώ που μπορούμε να μιλάμε και για τα μεγάλα μας παιδιά. Ελπίζω να τα λέμε συχνότερα!

[NTINAT]

....παντως ηδη ζω την πρωτη φαση...με τον γιο μου..11 ετων...

εύκολη αλλαγή διάθεσης, την ένδειξη λιγότερης τρυφερότητας

προς τους γονείς και την περιοδική αγένεια.

 

Οπως και..συχνά δοκιμάζει τα όρια, που ενίοτε φέρεται με αγένεια, που επιζητεί την ανεξαρτησία, όμως φέρεται ανεύθυνα, που είναι πεισματάρης, όμως δείχνει να έχει την ανάγκη των ενηλίκων.

 

Ολα τα ανωτερω τις τελευταιες μερες με εχουν διαλυσει

προσπαθω να του μιλησω ποτε με το καλο ποτε με φωνες

αλλα δεν εχω αποτελεσμα...κοιταει αλλου δεν με κοιτα

στα ματια κ στο τελος που λεω με ακους? μου λεει...τιιιιι?

 

Πληρη χαος...αισθανομαι οτι ζει στο κοσμο του

θελω να τον βοηθησω αλλα δεν ξερω πως....

τον ακουω να γκρινιαζει για τα παντα ολα του φταινε...

 

μπηκαμε στα δυσκολα...

 

 

πρεπει να φωναξω για να μαζεψει τα πραγματα του συν

τα παραπανω.....

[sophiesch]

Πόσο χαίρομαι που βρίσκω συμπαραστάτες! Και εγώ που νόμιζα ότι ήμουνα υπερβολική. Απ' ότι κατάλαβα εφόσον δεν μπορώ να αποφύγω την κατάσταση με την κόρη μου λόγω προεφηβίας, πρέπει να το απολαύσω γιατί τα χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα!

 

Καλό μας κουράγιο κορίτσια! Βοήθειά μας!

 

Πάντως τις τελευταίες ημέρες βλέπω μια ελάχιστη καλυτέρευση και καλύτερα να είμαι ευχαριστημένη, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι έπεται με την εφηβεία.

 

Από έρωτες πως πάτε; Αρχίσανε τα ερωτοχτυπήματα, γιατί εμείς έχουμε και από αυτά. Το καλοκαίρι άλλωστε είχαμε και τις πρώτες ερωτικές απογοητεύσεις της πιτσιρίκας και τα πρώτα κλάματα! Γιατί ήταν στις διακοπές και ο καλός της έφυγε απροσμενα. Και δεν κράτησε και τηλέφωνο ούτε καν το επίθετό του.

 

Πείτε μου και για τα χτυποκάρδια των τέκνων σας.

[Γλύκα]

Ο γιος μου από φέτος δε μου λέει τίποτα, μόνο χαζογελάει. Περυσι μου είχε πει για το"καινούριο όμορφο κορίτσι" που ήρθε στην τάξη του. Όταν κάναμε πάρτυ γενεθλίων, ήρθε όλη η τάξη του και μόλις ήρθε "το πρόσωπο" 'εγινε καζούρα και τον πείραζαν τα άλλα αγόρια χαριτολογώντας. Μετά από λίγο καιρό μου εκμυστηρεύτηκε ότι της ζήτησε να τα φτιάξουν και αυτήν είπε "ναι"!!

Βέβαια τώρα δε λέει κουβέντα, όταν κάποια στιγμή τον ρώτησα, μου είπε "δεν μου αρέσει πια...είναι χαζή!"

Τι να πεις άβυσσος η ψυχή των παιδιών μας!!!

[danel]

Α! Εμένα πάλι έχει κολλήσει χαρτάκια με τ'όνομα τού καλού της σ'όλο το δωμάτιο (κουρτίνες, ντουλάπες, πορτατίφ)!

[sophiesch]

Μήπως τελικά τα παιδιά μας φέρονται αδιάφορα για το που παρατάνε τα πράγματά τους, λόγω του ότι ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΝ;

Μήπως σας θυμίζει κάτι αυτό, αγαπητές μου μαμάδες; Ισως πρέπει τελικά να ανατρέξουμε στις δικές μας συμπεριφορές αντίστοιχης υλικίας.

Εγώ πάντως ρώτησα την μητέρα μου. Μου περιέγραψε πως ήμουν εγώ σ' αυτή την ηλικία και μου ανέφερε ότι ήμουν λίγο (έως πολύ) ξεροκέφαλη, λιγάκι τσαμπουκάς (έως τελείως) αντιδραστική), λιγάκι ακατάστατη - αλλά δεν πέταγα κάτω τα πράγματά μου, μόνο στο γραφείο μου γινόταν την τρελής. Μου άρεσαν βλέπετε οι χαρτοκοπτικές και οι κατασκευές!

 

Και όπως είπαμε εφοδιαστείτε με τεράστια υπομονή γιατί όπως έμαθα από φίλη η κόρη της 13 ετών αρνείται να πάει σχολείο εδώ και 1 μήνα (!!!) γιατί νιώθει κάπως....

Αρα καλά είμαστε ακόμη.

[danel]

Ναι, κι εγώ κάπως έτσι ήμουν μικρή. Αλλά ποιά να είναι τα όρια της υπομονής τελικά; Βέβαια για τον καθένα μας διαφορετικά ανάλογα τις αρχές που έχουμε βάλει. Ωστόσο πάντα αναρωτιέμαι μήπως το παράκανα με την αυστηρότητα ή μήπως παρά είμαι χαλαρή; Η αλήθεια είναι ότι είμαι άτομο που τα βλέπω όλα κάπως υπερβολικά (αγχωτικά θα΄λεγα).

Πεστε του όμως κι εσείς τη γνώμη σας σχετικά με το αν είσαστε ανεκτικοί όταν σας αντιμιλάει και αφήνετε κουβέντες "να πέσουν κάτω", ή πιστεύετε ότι πρέπει απ'την αρχή να κόβεται η φόρα σε μία τέτοια συμπεριφορά. Μία παιδοψυχολόγος είχε πει ότι στην εφηβεία πρέπει να αποφεύγουμε να εμπλακούμε σε καυγά και να αντιδρούμε με ηρεμία στις προκλήσεις των εφήβων. Καλή η θεωρία, αλλά...