Τι (δεν) λέτε στα παιδιά σας για το Θεό;

[alcyon]

για τις αμαρτίες όμως δεν λέτε βρε κορίτσια...

 

για την κόλαση....

 

καμία απάντηση...

Μην ανησυχείς ...σύμφωνα με ορισμένους γνωστούς μου, εμείς θα πάμε γραμμή για κόλαση κι έτσι θα μπορείς να έχεις άποψη από πρώτο χέρι!

[moon child]

Μην ανησυχείς ...σύμφωνα με ορισμένους γνωστούς μου, εμείς θα πάμε γραμμή για κόλαση κι έτσι θα μπορείς να έχεις άποψη από πρώτο χέρι!

 

στην κόλαση θα πας εσύ και θα μου στέλνεις τα νέα με quote:idea:

 

εγώ είπαμε, θα ζήσω για πάντα

[moon child]

moon child εγω δεν αναφερομαι στην κολαση σχεδον καθολου' date='ειδικα μπροστα στα παιδια!απλα ναι ενταξει ξερουν πως ο θεουλης ειναι καλος,αλλα υπαρχει κ ενας αλλος που ειναι πολυ κακος,αλλα ο θεος δεν τον αφηνει να μας πειραξει!!για τις αμαρτιες τους λεω αυτο που ειπα κσ ε μια αλλη μ απαντηση,οτι μην κανεις το ταδε γιατι ο θεουλης μπορει να κλαιει!δεν θελω να τους περασω τον θεο σαν κατι τρομερο,βαρβαρο που μπορει ανα πασα στιγμη να ριξει φωτια να μας καψει.....με τιποτα!!θελω να αγαπνε τον θεο κ να τον σεβονται!![/quote']

 

εγώ από την θρήσκια δασκάλα αλιώς τα θυμάμαι... πολύ αλιώς...

[mother's heart]

εγώ από την θρήσκια δασκάλα αλιώς τα θυμάμαι... πολύ αλιώς...

 

 

τι εννοεις??κολλησα τωρα......

[moon child]

μιλάω για γλαφυρές περιγραφές της κολάσεως, για την αμαρτία και την τιμωρία στην κόλαση, για την ανάγκη της εξομολόγησης, για τα δαιμόνια που μπαίνουν μέσα μας και μας οδηγούν στις κακές πράξεις, για εμάς που πρέπει να είμαστε δυνατοί και να μήν τα αφοήνουμε....

 

και όλα αυτά από την 3η δημοτικού...

[Niki81]

Για τα Χριστουγεννα και το Πασχα τι τους λετε?Τι ειναι το Πασχα?Η μεγαλη εβδομαδα?

Τα κοκκινα αυγα?

[mother's heart]

τα μαθαινουν ολα αυτα στο δημοτικο??δεν τα θυμαμαι...ωω θεε μου!!!:shock:κατσε μ'εβαλες σε σκεψεις τωρα! καποια στιγμη βεβαια θα μιλησουμε κ για την κολαση..αλλα ουτε κ γω δεν ειμαι σιγουρη τι ακριβως πιστευω!!μεγαλωσα πιστευοντας οτι ο παραδεισος ειναι καταπρασινος με πολλα ζωακια,πουλακια,ομορφα λουλουδια κ ανθρωπους συνεχεια χαρουμενους διπλα στον θεο!κ μεγαλωσα ακουγοντας για την κολαση οτι πανε οσοι ειναι κακοι κ καιγονται αιωνια σε φωτιες κ καζανια!:shock:τωρα πια εχω ακουσει κ καμποσα αλλα κ πραγμτικα δεν ξερω....κατι που μ'εβαλε σε σκεψεις ειναι μια θεια του αντρα μου που μ ειπε <<δεν υπαρχουν φωτιες κ βασανιστηρια κ ολα αυτα τα τρομερα..απλα οταν πεθανει πχ καποιος που ηταν εθισμενος στο παθος του για το αλκοολ,ακομα κ διπλα στον θεο να παει θα βασανιζεται επειδη δνε θα μπορει να βρει αυτο το παθος του κ αυτη θα ειναι η ταλιπωρια του μετα θανατον.γι'αυτο κ συχνα οι παπαδες κ τα βιβλια λενε απαλλαχθειτε απ'τα παθη σας,θα σας τυραννουν>>!τρομαζω τωρα! αλλα κ αυτο με τα παθη για καποιον βουτηγμενο στα παθη πιστευω ειναι ενα ειδος κολασης!να εισαι μανιωδης καπνιστης κ ομως εκει που θα πας θα θες,αλλα δεν θα το εχεις,δεν θα μπορεις αφου πια θα εισαι ψυχη!αν εισαι πορνη(σορι για την εκφραση) απαλλαγμενη στον αλλο κοσμο απο το σωμα,δεν θα μπορεις να ικανοποιησεις αυτο σου το παθος κ θα βασανιζεσαι!παιδια δεν ξερω τι να πιστεψω κ τι οχι!!εχω ακουσει κ 3-4 ιστοριες ανθρωπων,που ειχαν πεσει σε κωμα κ ειδαν διαφορα!ποσο φοβαμαι... σε ενα χριστιανικο βιβλιο,δεν θυμαμαι ποιο,ειχα διαβασει οτι την ημερα της κρισης ο θεος δεν προκειται να κατσει σαν αρχηγος απεναντι μας κ θα διαταζει ποιος θα παει διπλα του κ ποιος θα καει στο πυρ το εξωτερον,αλλα η ιστορια του καθενος,η ολη ζωη κ οι πραξεις του θα περνανε μπροστα απο τα ματια ολων,κατι σαν δημοειοποιηση κ απο ντροπη μονος του ο καθενας θα παρει τον δρομο που πιστευει του αξιζει!ουφ..σας ζαλισα....

 

νικη για τα χριστουγεννα εγω τους λεω οτι γιορταζουμε τη γεννηση του χριστουλη κ ολη την ιστορια της παναγιτσας που τον γεννησε κ τον κυνηγουσε ο ηρωδης,για τους μαγους....σαν παραμυθακι τα λεω!!!

 

για το πασχα οτι καποιοι κυνηγησαν τον χριστο επειδη θεωρουσαν κατι σαν ''βρισια'' (δεν θα καταλαβουν τη βλασφημια) οτι ελεγε πως ειναι ο υιος του θεου κ τον σταυρωσαν!!εχουν δει κ 2-3 φορες ολοκληρο τον ιησου απ'τη ναζαρετ κ ρωτανε για ολα!χτες ειχε ενα ντοκιμαντερ κ εδειχνε τον ταφο του λαζαρου κ πεταχτηκε ο μεγαλος μου (6χρ) κ λεει <<ααα εκεινος που ειχε πεθανει κ μολις του ειπε ο χριστουλης βγες εξω,εκεινος ζωντανεψε κ βγηκε!εκανε θαυμα ο χριστουλης>>!ειναι ωραια να τα ακους απο μικρα παιδακια!

[goody]

Δεν σκοπευα να συμμετεχω αλλα ...mothers heart αγχωθηκα! Μου δινεις την εντυπωση οτι εισαι πιστη απο φοβο.. δεν αμφιβαλω οτι αγαπας τον Θεο αλλα μαλλον τον αγαπας γιατι αν δεν τον αγαπας μαυρο φιδι που σε εφαγε!

Και τι ειναι ολα αυτα τα δεντρακια και λουλουδακια και καζανια καλε? Μιλαμε για την μετα θανατον ζωη...αρα ψυχες, αρα φανταζομαι,τιποτα υλικο..

πω πω δεν εχω ιδεα τι θα πω στο παιδι μου...και τελειωσα την ελληνικη παιδεια...

Στο σχολειο παντως την κολαση και τον παραδεισο μας τα ειχαν παρουσιασει σαν συναισθηματικη κατασταση της ψυχης, δηλαδη στην κολαση μια αιωνια θλιψη ενω στον παραδεισο ευτυχια. Εγω εχω καταληξει οτι θα μου αρεσε να υπαρχει μετα θανατον ζωη με την εννοια της αιωνιας ψυχης που ξαναγεννιεται ανα τους αιωνες -τυπου μετενσαρκωση αλλα μονο στο ανθρωπινο ειδος οχι μυρμηγκια και τετοια -.

Αυτα ειναι δικες μου σκεψεις βεβαια, μην μου πειτε για τεκμηριωση!

[mother's heart]

Δεν σκοπευα να συμμετεχω αλλα ...mothers heart αγχωθηκα! Μου δινεις την εντυπωση οτι εισαι πιστη απο φοβο.. δεν αμφιβαλω οτι αγαπας τον Θεο αλλα μαλλον τον αγαπας γιατι αν δεν τον αγαπας μαυρο φιδι που σε εφαγε!

Και τι ειναι ολα αυτα τα δεντρακια και λουλουδακια και καζανια καλε? Μιλαμε για την μετα θανατον ζωη...αρα ψυχες, αρα φανταζομαι,τιποτα υλικο..

πω πω δεν εχω ιδεα τι θα πω στο παιδι μου...και τελειωσα την ελληνικη παιδεια...

Στο σχολειο παντως την κολαση και τον παραδεισο μας τα ειχαν παρουσιασει σαν συναισθηματικη κατασταση της ψυχης, δηλαδη στην κολαση μια αιωνια θλιψη ενω στον παραδεισο ευτυχια. Εγω εχω καταληξει οτι θα μου αρεσε να υπαρχει μετα θανατον ζωη με την εννοια της αιωνιας ψυχης που ξαναγεννιεται ανα τους αιωνες -τυπου μετενσαρκωση αλλα μονο στο ανθρωπινο ειδος οχι μυρμηγκια και τετοια -.

Αυτα ειναι δικες μου σκεψεις βεβαια, μην μου πειτε για τεκμηριωση!

 

 

goody ωραια τα εγραψες!!!:smile:

η αληθεια ειναι οτι δν ξερω καν αν πιστευω σε καποια κολαση η' παραδεισο,θελω απλα να πιστευω οτι υπαρχει καποιος εκει πανω που μας περιμενει κ θα ειμαστε ευτυχισμενοι εκει μαζι του!

δνε νομιζα οτι φοβαμαι τον θεο,τονε χω στο μυαλο μου σαν πατερα που θελει ολα του τα παιδια αγαπημενα κ ευτυχισμενα..απλα εμεις τα παιδια του καμια φορα τον ξεχναμε!κ αυτο δεν με φοβιζει..απλα με στεναχωρει!!αν οντως υπαρχει εκει πανω ενας πατερας δεν θα ηθελα να τον κανω να στεναχωριεται εξαιτιας μου!!καπως ετσι,αν καταλαβαινομαι!

ταυτοχρονα βεβαια πιστευω οτι απειρες φορες τον εχω στεναχωρησει με μικρα κ μεγαλα λαθη,αλλα εκεινος ειναι τοσο καλος που δεν με εγκαταλειπει!δεν νομιζω να φοβαμαι καποια κολαση εξαιτιας των λαθων μου..αν μ αξιζει να παω εκει κ αν υπαρχει βεβαια θα το δεχτω!ας πουμε για παραδειγμα μια γνωστη μου ηθελε να κανει εκτρωση κ δεν της ειπα <<ωω μην το ακνεις αυτο θα πας στην κολαση,θα σε τιμωρησει ο θεος..της ειπα κριμα ειναι το παιδακι,ο θεος στο εδωσε κ ο θεος αν θελησει θα στο παρει!δεν ειναι σωστο>>!

βεβαια πιστευω επισης οτι οτιδηποτε καλο η' κακο κανουμε στους αλλους ο θεος μας το επιστρεφει!ισως ναι κ σαν τιμωρια!τωρα θα πω κατι απλο κ ισως μια εντελως συμπτωση,αλλα μου ηρθε τωρα!προπερσι τρακαρα μολις αφησα τον γιο μου στο σχολειο..βασικα επεσαν πανω μου!ηρθαν κοντα μαμαδες απ'το σχολειο,πανδαιμονιο!μια ομως μαμα μου μιλησε ασχημα,μου ειπε οτι ολοι εδω στο νησι ξερουμε τους δρομους κ επρεπε να ξερω τον κινδυνο σ εκεινη την στροφη,οτι εγω εφταιγα κ οποιος δεν προσεχει αυτα παθαινει,αρα να μην μιλαω καθολου!!!ναι οκ το προσπερασα..ακουγα αλλωστε κ τοσα ταυτοχρονα!!

2 εβδομαδες μετα παιρνοντας τον μικρο απ'το σχολειο,στο ιδιο ακριβως σημειο ειχαν πεσει πανω σ'εκεινη την μαμα..τροχαιο..δοξα τον θεο δεν συνεβη τιποτα τραγικο..αλλα χτυπησε το κουδουνακι μεσα μου!απλη συμπτωση η' ενα μικρο ταρακουνημα να προσεχουμε γιατι κρινουμε τον αλλον?/δεν ξερω...αλλα πιο πολυ σοκαριστηκα οταν την ειδα στην ιδια θεση με τη δικη μου,παρα οταν επαθα εγω το ατυχημα!

δεν μπορω να κανω κακο στο παιδι μιας μαμας πχ,γιατι καποτε μπορει κ το δικο μ παιδι να παθει κατι παρομοιο!δεν εξρω αν τιμωρει ο θεος,αν ολα αυτα τελικα ειναι τιμωριες κ μικρες δοκιμασιες για διορθωση,αλλα οταν κανεις κακο περιμενεις ουτως η' αλλως καποτε τις συνεπειες!

 

κ τελος οσον αφορα την κολαση που λεγαμε,το μονο που με φοβιζει μετα θανατον..ειναι ο αποχωρισμος με την οικογενεια μου..αν τελικα διαχωριζομαστε εκει ψηλα θα ηθελα να ειμαι κοντα στον αντρα μου κ στα παιδια μου!θυαμμαι,παιδικο θα ακουστει,οταν πρωτοπαντρευτηκαμε με τον αντρα μου κ μιλουσαμε για τετοια παρομοια του ειχα πει οτι δεν θα ηθελα να ειμαστε ξεχωριστα εκει ψηλα κ κεινος μ ειχε πει <<κ αν εγω ειμαι στην κολαση κ συ στον παραδεισο??>> κ θυμαμαι του ειχα πει οτι θα παρακαλεσω τον θεο να σε φερει μαζι μας επειδη σε αγαπαω πολυ!!συγκινουμαι παλι!!ασχετο με το θεμα!!!

 

σας ζαλισα,αλλα χαιρομαι που συζηταμε!!!

[apeleytheros]

Θαυμάζω τις εκλογικεύσεις που κάνετε. Δηλαδή, αναγνωρίζετε ότι είναι παράλογα και τα εξηγείτε όπως σας φαίνονται λογικά, αλλάζοντας το νόημα τους.

της ειπα κριμα ειναι το παιδακι,ο θεος στο εδωσε κ ο θεος αν θελησει θα στο παρει!δεν ειναι σωστο

Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός από τους λόγους που αντιτίθεμαι στη θρησκεία. Η παραίτηση από το δικαίωμα πρωτοβουλίας. Σε ένα τέτοιο θέμα, η μέλλουσα μητέρα θα έχει να φροντίζει το παιδί για 24ω/365η για αρκετά χρόνια. Δεν θα πρέπει να το επιθυμεί η ίδια, και να έχει τον τελευταίο λόγο; Γιατί «δεν είναι σωστό»;

Δεν είναι τρομερή παρέμβαση στη ζωή της το να της λες «μην κάνεις κάτι επειδή δεν το θέλει ο θεός». Πως σας το είπε ο θεος; Αν κρίνουμε από τα ποσοστά των αποτυχημένων κυήσεων, ο θεός αν υπάρχει δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη ζωή των εμβρύων.

 

Το θέμα της γέννας/αναπαραγωγής είναι ένα από τα ενδεικτικά (αποδεικτικά για εμένα) του τυχαίου της ύπαρξης μας. Πιθανόν να γνωρίζετε για τα (σημαντικά) ποσοστά των αποτυχημένων κυήσεων, των άνω των 4000 γνωστών γενετικών ασθενειών, μην αναφέρω τις πιο ανατριχιαστικές περιπτώσεις, έτσι; Αν μας είχε φτιάξει ένα πάνσοφο ον παντοδύναμο από αγάπη, νομίζω ότι θα προέβλεπε τουλάχιστον τα αθώα παιδιά που γεννιούνται, να μην υποφέρουν πριν προλάβουν καν να αμαρτήσουν. Αλλιώς η δεν είναι πάνσοφο, η δεν είναι παντοδύναμο. η δεν υπάρχει αγάπη.

[goody]

Συμφωνω με τον apeleythero.

Ο βασικοτερος λογος που δεν θα ηθελα ο γιος μου να γινει ιδιαιτερα θρησκος ειναι αυτη η 'προβατοποιηση', υπαρχουν τοσοι κανονες και οδηγιες για το πως να εισαι καλος χριστιανος και τοσες αμαρτιες, οχι μονο δεν υπαρχει πρωτοβουλια αλλα ουτε και δικαιοσυνη. Πχ. εφοσον παντρευτεις στην εκκλησια και ο γαμος ευλογηθει απο το Θεο μετα δεν μπορει να λυθει. Ναι μεν μπορεις να χωρισεις αλλα στα ματια του Θεου αυτος ειναι ο συζυγος σου, οποτε αν χωρισεις το σωστο ειναι να μην κανεις αλλη σχεση γιατι θεωρειται μοιχεια! Γενικα στους κανονες των θρησκειων υπαρχει το γνωστο τσουβαλιασμα, δεν υπαρχουν εξαιρεσεις, πχ η εκτρωση θεωρειται φονος, τελος! Το βρισκω πολυ αδικο να φορτωνεσαι με ενοχες ή να καταπιεζεσαι μια ζωη για να μην αμαρτησεις.

Και με ολο αυτο το 'ξεδιαλεγμα', αυτη την αμαρτια την κραταω, αυτη την θεωρω βλακεια/αναχρονιστικη/παραλογη και την παραβλεπω κτλ τελικα ποσο χριστιανοι ειμαστε? Εγω απο το πολυ ξεδιαλεγμα απλα καποια στιγμη συνειδητοποιησα οτι δεν ειμαι χριστιανη και οταν ετυχε να το πω σε τετοιες συζητησεις αντικρυσα σοκαρισμενα ματια και αντιδρασεις τυπου ''ιιι μην το λες αυτο ειναι αμαρτια!!'' , απο ατομα που πατανε στην εκκλησια συνολικα μιση ωρα το χρονο και ζουν μια μοντερνα ζωη. Στην πορεια της συζητησης φανηκε οτι και οι ιδιοι κανουνε το ιδιο ξεδιαλεγμα με μενα σε πολλα πραγματα, αλλα εχουμε μεγαλωσει με τον φοβο της αμαρτιας οποτε φοβομαστε ακομα και να ξεστομισουμε καποια πραγματα.

Παντως θεωρω οτι οι γενικες οδηγιες περι καλοσυνης,αγαπης κτλ περνανε ενα θετικο μηνυμα οποτε θελω να τα ακουσει ο γιος μου. Και θελω να τα μαθει στα πλαισια της θρησκειας μας για να καλυφθουν ως ενα βαθμο οι πνευματικες του αναζητησεις. Τουλαχιστον αυτο ελπιζω γιατι δεν εχω καμια ορεξη να τον μαζευω απο αιρεσεις/κατηχητικα/εκκλησιες οποιουδηποτε θρησκευματος. Μην σας πω οτι τα φοβαμαι πολυ ολα αυτα, μην μπλεξει πουθενα δηλαδη και φανατιστει με τετοια.

[apeleytheros]

Goody, έχει γίνει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στο θέμα για το μάθημα των θρησκευτικών για το τι μαθαίνουν τα παιδιά και τι όχι. δεν ξέρω πως σκοπεύεις να του μεταδώσεις τις έννοιες που λες, υποθέτω ότι υπονοείς αυτό.

[goody]

Δεν ειμαι σιγουρη οτι καταλαβα τι καταλαβες οτι υπονοω

Οτι θα γνωρισει τις βασικες εννοιες του χριστιανισμου απο τα θρησκευτικα του σχολειου? Ναι θα τις γνωρισει και απο εκει αλλα και απο εμενα. Λογω αλλων θεματων βαφτιστηκε τωρα, οποτε αναγκαστικα επρεπε να του εξηγησω καποια πραγματα γιατι ειχε αποριες.

Του ειπα λοιπον λιγα πραγματα για το Θεο, τον Χριστο κτλ αλλα δεν σκοπευω να του λεω να ειναι καλος γιατι αλλιως ειναι αμαρτια! Τηρουμε τα χριστιανικα εθιμα, πασχα,επιταφιος, ανασταση,χριστουγεννα, γιορτες κτλ και απο εκει και περα οταν μεγαλωσει και τα συζηταμε δεν θα του παρουσιασω τον χριστιανισμο ως την απολυτη αληθεια αλλα ως μια οπτικη. Θα δωσω εμφαση ομως στις βασικες εντολες και θεσεις, οχι ομως σαν οδηγιες για τον παραδεισο αλλα για να ειμαστε καλοι ανθρωποι απλα.

[apeleytheros]

Ναι, με συγχωρείς για την ασάφεια, εννοώ ότι επιθυμείς να του μεταδοθούν οι έννοιες του χριστιανισμού και μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών. θα ήταν καλό να δεις εκείνη τη συζήτηση καθώς το μάθημα είναι ομολογιακό (δλδ καθαρός δογματισμός. ο «καλός θεούλης λέει εκείνο και το άλλο»), & δεν παρουσιάζεται ως οπτική όπως επιθυμείς, αλλά ως απόλυτη αλήθεια*. Οι μοναδικές αναφορές σε άλλα θρησκεύματα είναι σε πολύ μεγάλες τάξεις, και με εξαιρετικά αρνητικό χαρακτήρα. Μπορείς να του πεις ότι θέλεις στο σπίτι, αλλά νομίζω ότι το μάθημα διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από αυτό που επιθυμείς.

 

Η παράγραφος για την αθεΐα πχ, αναφέρει (μεταξύ άλλων μαργαριταριών) ότι λόγος που είναι κάποιος άθεος είναι επειδή θέλει να κάνει μια άσωτη ζωή και οι κανόνες της εκκλησίας δεν τον αφήνουν.

[goody]

Κοιτα...και αγγλικα κανουν στο σχολειο αλλα αν δεν πανε φροντιστηριο lower δεν παιρνουν! χαχα

Το σχολειο θα πει αυτα που εχει να πει και εγω αυτα που θελω. Νομιζω οτι τον σημαντικοτερο ρολο παιζει η σχεση της οικογενειας με την εκκλησια και οχι τι διδασκεται το παιδι στο σχολειο. Σημαντικο φυσικα και το δευτερο αλλα καθοριστικης σημασιας ειναι η σταση των γονιων.

Κι εγω οταν πηγα στην ελληνικη παιδεια ημουν στην εκτη δημοτικου και αρχισα να ζηταω να παμε εκκλησια. Πηγαμε μια φορα μετα μου το κοψανε. Οχι απαγορευτικα αλλα με τον τροπο τους μου δειξαν οτι δεν ακολουθουν αυτο το μοτιβο εκκλησια,προσευχη κτλ. Και παρα την σχολικη πλυση εγκεφαλου τελικα οσες συμμαθητριες μου ειχαν θρησκευτικα ουδετερους γονεις δεν παρεκλιναν και αυτες πολυ απο αυτο που ειχαν μαθει σπιτι τους.

[mother's heart]

Θαυμάζω τις εκλογικεύσεις που κάνετε. Δηλαδή, αναγνωρίζετε ότι είναι παράλογα και τα εξηγείτε όπως σας φαίνονται λογικά, αλλάζοντας το νόημα τους.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα ενός από τους λόγους που αντιτίθεμαι στη θρησκεία. Η παραίτηση από το δικαίωμα πρωτοβουλίας. Σε ένα τέτοιο θέμα, η μέλλουσα μητέρα θα έχει να φροντίζει το παιδί για 24ω/365η για αρκετά χρόνια. Δεν θα πρέπει να το επιθυμεί η ίδια, και να έχει τον τελευταίο λόγο; Γιατί «δεν είναι σωστό»;

Δεν είναι τρομερή παρέμβαση στη ζωή της το να της λες «μην κάνεις κάτι επειδή δεν το θέλει ο θεός». Πως σας το είπε ο θεος; Αν κρίνουμε από τα ποσοστά των αποτυχημένων κυήσεων, ο θεός αν υπάρχει δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη ζωή των εμβρύων.

 

Το θέμα της γέννας/αναπαραγωγής είναι ένα από τα ενδεικτικά (αποδεικτικά για εμένα) του τυχαίου της ύπαρξης μας. Πιθανόν να γνωρίζετε για τα (σημαντικά) ποσοστά των αποτυχημένων κυήσεων, των άνω των 4000 γνωστών γενετικών ασθενειών, μην αναφέρω τις πιο ανατριχιαστικές περιπτώσεις, έτσι; Αν μας είχε φτιάξει ένα πάνσοφο ον παντοδύναμο από αγάπη, νομίζω ότι θα προέβλεπε τουλάχιστον τα αθώα παιδιά που γεννιούνται, να μην υποφέρουν πριν προλάβουν καν να αμαρτήσουν. Αλλιώς η δεν είναι πάνσοφο, η δεν είναι παντοδύναμο. η δεν υπάρχει αγάπη.

 

απελευθερε σεβομαι την αποψη σου κ φυσικα τα εχω ξανακουσει αυτα κ τα σκεφτομαι!δεν ειμαι απολυτη! λεω αυτα που νιωθω...σε 2 χρονια ισως να μην τα νιωθω!!κ να πω ααα ισως ειχε δικιο τοτε ο ταδε!!!δεν ξερω..ειμαι γενικα ανθρωπος που σκεφτομαι πολυ(οχι οτι ειμαι τερας εξυπναδας φυσικα),απλα οτι μου λενε το πλαθω στο μυαλο μου,δεν το προσπερναω!

 

θα ηθελα να μιλησω λιγο κ γω γι'αυτο το θεμα των παιδιων που υποφερουν.γνωρισα μαμα που εχασε το παιδι της 3 χρονων απο καποια ασθενεια κ απο τοτε δεν θελει να ακουει η' να φερνει στο στομα της τη λεξη θεος!τον εχει βγαλει τελειως απ'τη ζωη της επειδη τον κατηγορει που της πηρε το παιδακι της.απ'την αλλη εχω γνωρισει μαμα που εχασε κ κεινη το παιδακι της υστερα απο μεγαλο αγωνα με την ασθενεια του σε νοσοκομεια κ γιατρους,θυμωσε με τον θεο στην αρχη,μετα ομως συνειδητοποιησε οτι ολα υατα που εζησε με το παιδι της την εκαναν καλυτερο ανθρωπο...σαν ο θεος να της το εστειλε για συγκεκριμενο λογο.ο καθενα ςκατι τετοιο το παιρνει οπως νιωθει!κ γω τωρα που καθομαι κ λεω ολα αυτα..ισως αν παθει κατι καποιο παιδι μου να θυμωσω τοσο πολυ κ να εξαφανισω τον θεο απ'τη ζωη μου..αλλα απ'την αλλη πως να τον εξαφανισω..σκεφτομενη οτι το παιδι μου τουλαχιστον θα ειναι καπου ευτυχισμενο μαζι του???δεν ξερω....

για παιδια που υποφερουν..στεναχωριεμαι απιστευτα...αλλα ισως..λεω ισως ο θεος ξερει καλυτερα γιατι συμβαινει αυτο...γιατι περνανε οι γονεις αυτη τη δοκιμασια....

εδω στη μυκονο εχουμε μια μαμα που εχει ενα παιδι 26 χρονων με συνδρομο down.ηξερε οτι το παιδακι θα γεννηθει ετσι κ επελεξε να το κρατησει(κ καλα εκανε κατα τη γνωμη μου).οι γιατροι της ειπαν οτι με το ζορι θα ζησει μεχρι τα 7 του χρονια!κ ομως ειναι 26!η μαμα του εχει παλεψει τοσο μα τοσο πολυ!η μαμα μου μια φορα τη ρωτησε <<μα γιατι κρατησες ενα παιδι που ηξερες οτι θα ταλαιπωρειται μια ζωη κ μαζι με κεινο κ συ???>>κ κεινη ησυχη της απαντησε <,απο την ωρα που γεννηθηκε ευγνωμωνω τον θεο που επελεξε να στειλει σε μενα μια τετοια δοκιμασια,ωστε να γινω καλυτερος ανθρωπος κ να παλευω για κατι που αξιζει!μεσα απο αυτο το παιδι εμαθα τοσ για τη ζωη που αν ειχε ενα φυσιολογικο παιδι ισως να μην τα μαθαινα ποτε!!>>με ειχε συγκινησει τοσο πολυ!!!!δεν θυμωσε με τον θεο για το παιδι της...πηρε την καλη πλευρα της υποθεσης κ ζει ευτυχισμενη,μαθαινει,δοκιμαζεται!!!!

 

οσο για τις εκτρωσεις απελευθερε..φυσικα το σωμα μας ανηκει κ εχουμε επιλογες πανω του,δεν διαφωνω!αλλα ας ξεχασουμε λιγο οτι ειναι αμαρτια να κανεις εκτρωση,δεν μ'αρεσει να λεω αυτη τη φραση ουτως η' αλλως,κ ας το δουμε αλλιως!πες οτι δεν υπαρχει θεος κ η εκτρωση δεν ειναι αμαρτια,ειναι απλα επιλογη του σωματος της καθεμιας....σκοτωνεις????κ ξαναλεω δεν υπαρχει θεος,αλλα η εκτρωση κ χωρις τον θεο νομιζω το ιδιο πραγμα σημαινει..αφαιρεις ζωη!επισης ποτε δεν εχω πει σε καμια κοπελα ωωω εκανες εκτρωση πας κατευθειαν στην κολαση..ωω παναγια μου δεν λεγονται αυτα τα πραγματα!

ξερω καθε μα καθε φορα οτι η μαμα που κανει εκτρωση υποφερει κ θα υποφερει για πολλα χρονια ακομα κ τη συμπονω..δεν την βλεπω σαν την κακια μαμα που εκανε τετοιο πραγμα!κ φυσικα πιστευω στην μετανοια κ την εξομολογηση!αν για κατι εχεις μετανοησει,εξομολογησαι κ προσευχεσαι κ ο θεος θα σε συγχωρεσει!!εχω συναντησει κ μαμαδες που εκαναν εκτρωση κ μετα πηγαν για καφε λες κ δεν εγινε τιποτα..αυτο με στεναχωρει ακομα περισσοτερο!τουλαχιστον νιωσε οτι κατι δεν εκανεςκαλα!

κ ολα αυτα που γραφω πιο πανω δενε χουν σχεση με τον θεο....δεν με στεναχωρει η εκτρωση επειδη σκεφτομαι οτι η ταδε μαμα θα τιμωρηθει η' θα παει στην κολαση...δεν το σκεφτομαι ετσι...το μονο που σκεφτομαι ειναι αφαιρεση ζωης..ενα νημα που κοπηκε χωρις λογο......αυτο μονο.....

[κανίνα]

goody ωραια τα εγραψες!!!:smile:

η αληθεια ειναι οτι δν ξερω καν αν πιστευω σε καποια κολαση η' παραδεισο' date='θελω απλα να πιστευω οτι υπαρχει καποιος εκει πανω που μας περιμενει κ θα ειμαστε ευτυχισμενοι εκει μαζι του!

δνε νομιζα οτι φοβαμαι τον θεο,τονε χω στο μυαλο μου σαν πατερα που θελει ολα του τα παιδια αγαπημενα κ ευτυχισμενα..απλα εμεις τα παιδια του καμια φορα τον ξεχναμε!κ αυτο δεν με φοβιζει..απλα με στεναχωρει!!αν οντως υπαρχει εκει πανω ενας πατερας δεν θα ηθελα να τον κανω να στεναχωριεται εξαιτιας μου!!καπως ετσι,αν καταλαβαινομαι!

ταυτοχρονα βεβαια πιστευω οτι απειρες φορες τον εχω στεναχωρησει με μικρα κ μεγαλα λαθη,αλλα εκεινος ειναι τοσο καλος που δεν με εγκαταλειπει!δεν νομιζω να φοβαμαι καποια κολαση εξαιτιας των λαθων μου..αν μ αξιζει να παω εκει κ αν υπαρχει βεβαια θα το δεχτω!ας πουμε για παραδειγμα μια γνωστη μου ηθελε να κανει εκτρωση κ δεν της ειπα <<ωω μην το ακνεις αυτο θα πας στην κολαση,θα σε τιμωρησει ο θεος..της ειπα κριμα ειναι το παιδακι,ο θεος στο εδωσε κ ο θεος αν θελησει θα στο παρει!δεν ειναι σωστο>>!

βεβαια πιστευω επισης οτι οτιδηποτε καλο η' κακο κανουμε στους αλλους ο θεος μας το επιστρεφει!ισως ναι κ σαν τιμωρια!τωρα θα πω κατι απλο κ ισως μια εντελως συμπτωση,αλλα μου ηρθε τωρα!προπερσι τρακαρα μολις αφησα τον γιο μου στο σχολειο..βασικα επεσαν πανω μου!ηρθαν κοντα μαμαδες απ'το σχολειο,πανδαιμονιο!μια ομως μαμα μου μιλησε ασχημα,μου ειπε οτι ολοι εδω στο νησι ξερουμε τους δρομους κ επρεπε να ξερω τον κινδυνο σ εκεινη την στροφη,οτι εγω εφταιγα κ οποιος δεν προσεχει αυτα παθαινει,αρα να μην μιλαω καθολου!!!ναι οκ το προσπερασα..ακουγα αλλωστε κ τοσα ταυτοχρονα!!

2 εβδομαδες μετα παιρνοντας τον μικρο απ'το σχολειο,στο ιδιο ακριβως σημειο ειχαν πεσει πανω σ'εκεινη την μαμα..τροχαιο..δοξα τον θεο δεν συνεβη τιποτα τραγικο..αλλα χτυπησε το κουδουνακι μεσα μου!απλη συμπτωση η' ενα μικρο ταρακουνημα να προσεχουμε γιατι κρινουμε τον αλλον?/δεν ξερω...αλλα πιο πολυ σοκαριστηκα οταν την ειδα στην ιδια θεση με τη δικη μου,παρα οταν επαθα εγω το ατυχημα!

δεν μπορω να κανω κακο στο παιδι μιας μαμας πχ,γιατι καποτε μπορει κ το δικο μ παιδι να παθει κατι παρομοιο!δεν εξρω αν τιμωρει ο θεος,αν ολα αυτα τελικα ειναι τιμωριες κ μικρες δοκιμασιες για διορθωση,αλλα οταν κανεις κακο περιμενεις ουτως η' αλλως καποτε τις συνεπειες!

 

κ τελος οσον αφορα την κολαση που λεγαμε,το μονο που με φοβιζει μετα θανατον..ειναι ο αποχωρισμος με την οικογενεια μου..αν τελικα διαχωριζομαστε εκει ψηλα θα ηθελα να ειμαι κοντα στον αντρα μου κ στα παιδια μου!θυαμμαι,παιδικο θα ακουστει,οταν πρωτοπαντρευτηκαμε με τον αντρα μου κ μιλουσαμε για τετοια παρομοια του ειχα πει οτι δεν θα ηθελα να ειμαστε ξεχωριστα εκει ψηλα κ κεινος μ ειχε πει <<κ αν εγω ειμαι στην κολαση κ συ στον παραδεισο??>> κ θυμαμαι του ειχα πει οτι θα παρακαλεσω τον θεο να σε φερει μαζι μας επειδη σε αγαπαω πολυ!!συγκινουμαι παλι!!ασχετο με το θεμα!!!

 

σας ζαλισα,αλλα χαιρομαι που συζηταμε!!![/quote']

 

συμφωνω σε ολα οσα λες,κι εγω καπως ετσι το βλεπω το ολο θεμα! επισης ηθελα να σχολιασω το θεμα της κολασεως που αναφερατε,και πολλες φορες εχω παρατηρησει ανθρωπους ,θρησκους χριστιανους,να φοβουνται τοσο πολυ για το αν θα πανε στη κολαση που νιωθω οτι πιστευουν στο θεο για μην καταληξουν εκει....δηλαδη στο δικο μου μυαλο,αυτο μεταφραζεται,οτι τελικα περισσοτερο πιστευουν στην υπαρξη του σατανα,και επειδη τον φοβουνται στρεφονται στο θεο για να τον αποφυγουν..πραγματικα αναρωτιεμαι αν καποιος μας ελεγε οτι δεν υπαρχει σατανας,κολαση και δαιμονες αληθεια ποσοι θα πιστευαν στον θεο?αν δεν υπηρχε αυτη η "απειλη" θα το βλεπαμε με τον ιδιο τροπο?θα υπηρχε η αναγκη να πιστευουμε? εγω θα προτιμουσα να μην αναφερω τιποτα στο παιδι μου περι κολασεως..τουλαχιστον οχι οσο ειναι μικρο!το οτι στον κοσμο υπαρχει καλο και κακο ειναι δεδομενο,ειναι στο χερι μας πως θα ενεργησουμε!προτιμω λοιπον να μαθω στο παιδι μου να ειναι καλος ανθρωπος,οχι για να μην παει στη κολαση,αλλα για να εχει μια ομορφη ζωη,γιατι οταν βοηθας σε βοηθουν(οχι παντα αλλα ποτε δεν χανεις με το να βοηθας),και γιατι αν αγαπας θα σε αγαπουν.....και επισης για να μην ειναι φορτωμενο με ενοχες και φοβιες!

[apeleytheros]

απ'την αλλη εχω γνωρισει μαμα που εχασε κ κεινη το παιδακι της υστερα απο μεγαλο αγωνα με την ασθενεια του σε νοσοκομεια κ γιατρους' date='θυμωσε με τον θεο στην αρχη,μετα ομως συνειδητοποιησε οτι ολα υατα που εζησε με το παιδι της την εκαναν καλυτερο ανθρωπο...[/quote']

Με συγχωρείς, αλλά αν ο θεός ήθελε καλύτερους ανθρώπους ας τους έκανε εξ αρχής, δε χρειάζεται να τους περνά από τέτοια συναισθηματικα βασανιστήρια. Το ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έκανε ακόμα μια εκλογίκευση για να μην «λαλήσει» από τη στενοχώρια της και να προχωρήσει μπροστά στη ζωή της αρνούμενη να απαλλαγεί από τις πεποιθήσεις που της ενστάλαξαν ως παιδί δεν μου λέει οτιδήποτε για το θεό. Ίσως αυτό που έχει ειπωθεί «δε ξέρω αν υπάρχει θεός, αλλά είναι καλύτερο για τη φήμη του να μην υπάρχει».

 

Το ίδιο και για τη γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί με το σύνδρομο down. Είμαι σίγουρος ότι υποφέρει στωικά με την επιλογή της, και χαίρομαι που η οργανωμένη κοινωνία της δίνει τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά μην το φέρουμε και ως παράδειγμα προς μίμηση. Στα 70-80 της, αντί να χαίρεται εγγονάκια και να της ανταποδίδουν τους κόπους της με συναισθήματα, θα είναι ανήμπορη σε μια καρέκλα, μόνη ενώ το παιδί θα είναι σε κάποιο ίδρυμα. Αυτό είναι συναισθηματικό βασανιστήριο, και το «ο θεός με δοκιμάζει» μου φαίνεται εξαιρετικά (επιτρέψτε μου) ηλίθια εκλογίκευση. Δεν «σε δοκιμάζει». Είσαι άτυχη γιατί σου έκατσε μία από τις 4000 ταυτοποιημένες γενετικές ασθένειες στο ένα από τα χιλιάδες κύτταρα που έχεις διαθέσιμα προς γονιμοποίηση, αλλά έχεις την απίστευτη ΤΥΧΗ να μπορείς να το ανιχνεύσεις πριν γίνει «παιδί». Αντι να αδράξεις να εκμεταλλευτείς τα επιτεύγματα της επιστήμης, που έχεις την τύχη να υπάρχουν μόλις τα τελευταία 20; 30; χρόνια από τα 250.000 της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους, επιμένεις συνειδητά στην κακοτυχία σου.

Ο χριστιανισμός όχι μόνο έχει ποινικοποιήσει την χαρά της ζωής (μόνο τη χαρά σχετικά με το θεό δικαιολογεί), έχει αγιοποιήσει και τη δυστυχία.

Άντε να καταλάβω τέτοιες συμπεριφορές πριν 100 χρόνια που δεν υπήρχε εναλλακτική, τον σκοταδισμό στην εποχή μας δεν τον κατανοώ.

 

σκεφτομενη οτι το παιδι μου τουλαχιστον θα ειναι καπου ευτυχισμενο μαζι του???δεν ξερω....

Επειδή τα παραπάνω που λέω ίσως ακούγονται ιδιαίτερα σκληρά' date=' θα προτιμούσα κάποιος άνθρωπος που υποφέρει κάτι τέτοιο να συμβουλεύεται κάποιον ειδικευμένο ψυχολόγο ώστε τον βοηθήσει να ξεπεράσει το την ατυχία του. Όχι να στρέφεται σε ένα δόγμα που παίζει μεγάλη πιθανότητα να του πει ότι ευθύνεται ο ίδιος και οι αμαρτίες του.

 

 

πες οτι δεν υπαρχει θεος κ η εκτρωση δεν ειναι αμαρτια,ειναι απλα επιλογη του σωματος της καθεμιας....σκοτωνεις????κ ξαναλεω δεν υπαρχει θεος,αλλα η εκτρωση κ χωρις τον θεο νομιζω το ιδιο πραγμα σημαινει..αφαιρεις ζωη!

Κοίτα, ζωή υπάρχει από τη στιγμή που το έμβρυο μπορεί να επιβιώσει εκτός του σώματος της μητέρας. Αλλιώς είναι ένα κομμάτι της, με πιθανότητα να γίνει ζωή, αλλά δεν είναι. Αν επιμένεις να το θεωρείς ζωή, τότε πρέπει να θεωρείς και ότι κάθε άντρας που .... είναι μαζικός δολοφόνος, κάθε φορά, καθώς εξολοθρεύει δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια.

 

Μπορεί να νιώθεις ότι κάνεις κάποιο έγκλημα απέναντι σε μια ύπαρξη που δεν υπάρχει ακόμη. Αν όντως έχει κάποια αυτούς τους συναισθηματισμούς, τότε προφανώς αγαπάει το παιδί της περισσότερο από ότι την ενοχλούν τα προβλήματα που θα της δημιουργήσει, οπότε καλύτερο θα ήταν να το κρατήσει.

Δεν δέχομαι όμως τη δημιουργία ενοχών με βάση το σκεπτικό «ο θεός (ο παπάς, για να ακριβολογούμε) είπε». Πρέπει να είναι απόφαση της ίδιας, με βάση τα δικά της συναισθήματα και ενοχές που πιθανό να έχει, και όχι με βάση την κοινωνική «άποψη», είτε βασίζεται στο θεό, είτε όχι.

 

Εδώ θέλω να πω ότι θεωρώ ως υπέρτατο σκοπό τη ζωής την προσωπική ευτυχία, όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας. Άλλος θέλει πισίνες και κότερα, άλλος θέλει 5 παιδιά. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι όταν ο ένας κρίνει τον άλλον με βάσει τα δικά του πιστεύω για την ευτυχία (εννοείται ότι η ευτυχία πρέπει να μην είναι σε βάρος οποιουδήποτε άλλου, δλδ κάνε 5 παιδιά αλλά βεβαιώσου ότι μπορείς να τους παρέχεις τα εφόδια για την δική τους ευτυχία, η πάρε κότερο αλλά χωρίς να έχεις εξοντώσει οικονομικά τους υπαλλήλους σου)

 

εχω συναντησει κ μαμαδες που εκαναν εκτρωση κ μετα πηγαν για καφε λες κ δεν εγινε τιποτα..αυτο με στεναχωρει ακομα περισσοτερο!τουλαχιστον νιωσε οτι κατι δεν εκανεςκαλα!

Θέλω να σταθώ στο ότι κρίνονται οι επιλογές των άλλων με βάση την προσωπική αντίληψη των πραγμάτων. Η νομοθεσία, η ιατρική, η βιολογία έχουν διαφορετική άποψη. Όταν μιλάμε για επιλογές άλλων πρέπει να βασιζόμαστε σε αντικειμενικές παραδοχές, και όχι σε προσωπικές.

[FEHKO]

εδω στη μυκονο εχουμε μια μαμα που εχει ενα παιδι 26 χρονων με συνδρομο down.ηξερε οτι το παιδακι θα γεννηθει ετσι κ επελεξε να το κρατησει(κ καλα εκανε κατα τη γνωμη μου).οι γιατροι της ειπαν οτι με το ζορι θα ζησει μεχρι τα 7 του χρονια!κ ομως ειναι 26!η μαμα του εχει παλεψει τοσο μα τοσο πολυ!η μαμα μου μια φορα τη ρωτησε <<μα γιατι κρατησες ενα παιδι που ηξερες οτι θα ταλαιπωρειται μια ζωη κ μαζι με κεινο κ συ???>>κ κεινη ησυχη της απαντησε <' date='απο την ωρα που γεννηθηκε ευγνωμωνω τον θεο που επελεξε να στειλει σε μενα μια τετοια δοκιμασια,ωστε να γινω καλυτερος ανθρωπος κ να παλευω για κατι που αξιζει!μεσα απο αυτο το παιδι εμαθα τοσ για τη ζωη που αν ειχε ενα φυσιολογικο παιδι ισως να μην τα μαθαινα ποτε!!>>με ειχε συγκινησει τοσο πολυ!!!!δεν θυμωσε με τον θεο για το παιδι της...πηρε την καλη πλευρα της υποθεσης κ ζει ευτυχισμενη,μαθαινει,δοκιμαζεται!!!!

 

[/quote']

 

Ποσο πολυ με συγκινησε αυτο που εγραψες.

 

Θα γραψω και εγω την εμπειρια μου .

 

Οταν ημουν εγκυος , οι πιθανοτητες για συνδρομο down ηταν σχετικα μεγαλες και επρεπε να κανω αμνιοκεντηση.

Λογω μητρικου ενστικτου και ισως λογω ελλειψης συναισθησης , ΄΄δεν πιστεψα ουτε μια στο ενα εκατομμυριο οτι το παιδι μου θα ειχε συνδρομο down.

Στο μυαλο μου ειχε σφηνωθει η ιδεα και δεν μπορουσα να τη βγαλω, οτι εαν κανω αμνιοκεντηση , θα αποβαλλω και θα μου μεινουν στο χερι τα καλα αποτελεσματα της εξετασης, ενω θα εχει χαθει το παιδι μου εξαιτιας μου..

Ο αντρας μου όμως διαφωνουσε και ηθελε να κανουμε αμνιοκεντηση.

Καθε φορα εβρισκα μια δικαιολογια για να μην την κανω. Ετσι για να μας φυγει η αγωνια η η περιεργεια την εκανα στην 27η εβδομαδα ,με πρωτοβουλια δικη μου ( οχι του γιατρου μου που απορω πως με ανεχοταν και δεν με ειχε κυνηγησει ) με το σκεπτικο οτι και εαν ακομα αποβαλλω τουλαχιστον το μωρο μου να εχει πιθανοτητες να ζησει.

Βεβαια στην 27η εβδομαδα, μαλλον εκτρωση δεν μπορει να γινει η ειναι πολυ δυσκολο.

 

 

Η εμπειρια ηταν τρομακτικη.

 

Τη στιγμη που μπηκε η βελονα, το μωρο πιεστηκε , ισως καταλαβε οτι καποιο ξενο σωμα εισεβαλλε στο χωρο του??? και ξαφνικα αρχισε να κλωτσαει τοσο πολυ , τοσο δυνατα που μου κοπηκε η αναπνοη. Ο αντρας μου που εβλεπε τον υπερηχο ειχε κατατρομαξει με το μωρο που εκανε ετσι.

 

Εκεινη την στιγμη συνειδητοποιησα τι παω να κανω και σκεφτηκα ʽʼΘεε μου τι κανωʼʼ? ΄΄Θετω σε κινδυνο τη ζωη του ιδιου μου του παιδιουʼʼ ? ΄΄ Και γιατι το κανω? Για να σκοτωσω το μωρο μου με τα ιδια μου τα χερια, εάν βγει θετικη η εξεταση ΄΄

 

Δεν με ενδιεφερε καμια μα καμια τιμωρια του Θεου. Την τιμωρια , θα την επεβελλα εγω στον ευατο μου, και οχι ο Θεος. Ο Θεος δεν ειναι δυναστης και εγωιστης που τιμωρει οταν δεν τον υπακουμε.

Ο παραδεισος και η κολαση ξεκιναει απο αυτη τη ζωη, που ειναι αποτελεσμα των πραξεων μας.

 

Και το μαρτυριο μου συνεχιστηκε. Μετα την αμνιοκεντηση , ειχα συσπασεις καθε 5 λεπτα.

2 -3 εβδομαδες κατω στο κρεβατι με συσπασεις

Ο Θεος με βοηθησε και δεν απεβαλλα.

 

Το εχω βγαλει απο το μυαλο μου. Δεν αντεχω να το σκεφτομαι, τι πηγα να κανω στο παιδι μου.

 

 

 

Ειμαι πολυ κατα της εκτρωσης , ειναι φονος της ιδιας της μανας , το συνειδητοποιησα πολυ καλα με αυτη την εμπειρια μου , τωρα οταν προκειται για σοβαρους λογους υγειας και δεν μιλαω για το συνδρομο down , , τοτε δεν ξερω., τι να πω.

 

Ειναι πολυ παραγοντες, ποσο σοβαρο ειναι το θεμα υγειας του μωρου η της μανας, οι προηγουμενες εμπειριες της μανας , ποσο ψυχικα ειναι δυνατοι και υγιεις οι γονεις για να στηριξουν το αρρωστο παιδακι και τα υπολοιπα παιδια τους, εαν εχουν και αλλο παιδι με προβλημα, εαν εχει αρρωστησει καποιο αλλο παιδι στην οικογενεια σοβαρα και δεν αντεχουν σε αυτη την ιδεα κτλ.

Ειναι πολυ πολυ πολυπλοκο. Σε ενα παρομοιο θεμα , ειχα υποστηριξει την βιολογικη μητερα που ηθελε να κανει εκτρωση, αλλα ειχε προηγουμενως γεννησει 3 προωρα παιδια, με σοβαρα προβληματα υγειας..

 

 

Τιποτα δεν ειναι απολυτο σε αυτη τη ζωη. Ολα ειναι πολυ σχετικα .

 

Αλλα εγραψα την εμπειρια μου , για να σας δειξω οτι απολυτη συναισθηση της εκτρωσης ισως δεν εχουμε.

Επειδη γινεται σε μικρες ηλικιες του παιδιου και δεν καταλαβαινουμε την αντιδραση του μωρου που σιγουρα υπαρχει αλλα δεν γινεται αισθητη στη μητρα δεν σημαινει οτι δεν εχει και ψυχη.

[Λαΐδα]

Οι ερωτήσεις τέθηκαν στον κύριο Γιωσαφάτ στα πλαίσια των σεμιναρίων του στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

 

Και στην ιατρική ότι άμα πιστεύεις κάτι γίνεται η πίστη πολλές φορές είναι ένα φάρμακο κανονικό. Όταν ήμουν παθολόγος, όταν άρχισα την ειδικότητα μου, έδινα χαπάκια από αλεύρι σε ασθενείς που δεν μπορούσαν να κοιμηθούνε. Τους έλεγα είναι πάρα πολύ δυνατά, να τα πάρετε μόνο εάν έχετε μεγάλο πρόβλημα. Την άλλη μέρα μου φιλούσαν το χέρι και μου έλεγαν με σώσατε! Άρα η πίστη βοηθά, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό. Και μιλάμε για την πίστη με κάθε της μορφή.

Άλλοι πιστεύουν στο Στάλιν, άλλοι στον Θεό. Η πίστη βοηθάει το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο είναι η άμυνα του οργανισμού. Έχει βρεθεί ότι πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στην ιατρική που πιστεύουν στον γιατρό τους παρουσιάζουν βελτίωση. Οι περισσότεροι άρρωστοι όταν βρίσκονται στην αρχή της θεραπείας, βελτιώνονται πάρα πολύ αλλά αυτό δε διαρκεί πολύ. Λένε θα με σώσει, και παροδικά γίνονται καλά. Μετά όμως, κυλούν πάλι και η ίαση γίνεται δύσκολη. Εάν μπορεί να πιστέψει κανένας, τυχερός είναι.

 

http://www.enikos.gr/various/141400,H_pisth_mporei_na_kanei_akoma_kai_8aymat.html

[mother's heart]

απελευθερε νομιζω οτι διαφωνω μαζι σου σε καποια σημεια,αλλα σεβομενη τις αποψεις σου!!

αν εγω πχ εκανα εκτρωση(χτυπα ξυλο) δεν θα φοβομουν τοσο την κολαση,οπως μπορει να πιστεψαν καποιοι απ'τα γραφομενα μου...φοβαμαι εμενα!φοβαμαι τις νυχτες που θα κλαιω,φοβαμαι τον καθε χρονο που θα σκεφτομαι ποσο χρονων θα ηταν τωρα το μωρακι,φοβαμαι το πως θα με βλεπει εκεινο,αν με βλεπει..φοβαμαι τις τυψεις!!η εκτρωση δεν ειναι ωωω παει τελειωσα παω την κολαση....ειναι ο γολγοθας που θα ανεβει η καθε μαμα που πραττει ετσι!δεν την τιμωρει ο θεος..τιμωρειται μονη της!αν εχει συνειδηση φυσικα!

 

επισης αυτο που γραφεις οτι η μαμα αυτη με το παιδι με συνδρομο down,δεν ειναι ευτυχισμενη επειδη δεν θα δει εγγονια,εκεινη θα γερναει μονη της κ το παιδι σε καποιο ιδρυμα...δεν εχει σημασια τοσο μεγαλη για μενα!κ πιστευω αυτα τα ειχε επιλυσει μονη της μεσα της απ'τη στιγμη που ακουσε την ασθενεια!τα ξερει,τα εχει αποδεχτει!νομιζω δεν υπαρχει μεγαλυτερη αξια για κεινη οτι εζησε κοντα στο παιδι της,μοιραστηκαν στιγμες και αναμνησεις!

κ τελικα ποιοι ειμαστε να αφαιρουμε ζωες???κ να αποφασιζουμε εμεις αν θα ζησει καποιος η' θα πεθανει???

 

επιση διαφωνω τελειως με το οτι το μωρο ειναι υπαρξη απ'τη στιγμη που ζει εξω απο το σωμα της μητερας του!

την περασμενη βδομαδα που ακουσα την καρδια του δικου μου κ την ειδα να αναβοσβηνει στον υπερηχο...δεν ειδα κατι λιγοτερο απο εναν νεο ανθρωπο..μια νεα ζωη!κ θα παω εγω η ΜΕΓΑΛΗ κ θα σταματησω αυτον τον χτυπο της καρδιας???ωω θεε μου...ποσο στεναχωριεμαι...!

 

καλα δεν αναφερω καθολου αυτο με τα σπερματοζωαρια....ακυρο!

 

ο καθενα ςεχει τις αποψεις του.κ γω τις δικες μου..το ολο θεμα περι εκτρωσεων εχει μεγαλη συναισθηματικη βαρυτητα για μενα....χωρις καν να ανακατεψω θεο κ κολαση!

[mother's heart]

Ποσο πολυ με συγκινησε αυτο που εγραψες.

 

Θα γραψω και εγω την εμπειρια μου .

 

Οταν ημουν εγκυος , οι πιθανοτητες για συνδρομο down ηταν σχετικα μεγαλες και επρεπε να κανω αμνιοκεντηση.

Λογω μητρικου ενστικτου και ισως λογω ελλειψης συναισθησης , ΄΄δεν πιστεψα ουτε μια στο ενα εκατομμυριο οτι το παιδι μου θα ειχε συνδρομο down.

Στο μυαλο μου ειχε σφηνωσει η ιδεα και δεν μπορουσα να τη βγαλω, οτι εαν κανω αμνιοκεντηση , θα αποβαλλω και θα μου μεινουν στο χερι τα καλα αποτελεσματα της εξετασης, ενω θα εχει χαθει το παιδι μου εξαιτιας μου..

Ο αντρας μου όμως διαφωνουσε και ηθελε να κανουμε αμνιοκεντηση.

Καθε φορα εβρισκα μια δικαιολογια για να μην την κανω. Ετσι για να του φυγει το αγχος την εκανα στην 27η εβδομαδα ,με πρωτοβουλια δικη μου ,( οχι του γιατρου μου που απορω πως με ανεχοταν και δεν με ειχε κυνηγησει ) με το σκεπτικο οτι και εαν ακομα αποβαλλω τουλαχιστον το μωρο μου να εχει πιθανοτητες να ζησει.

Βεβαια στην 27η εβδομαδα, μαλλον εκτρωση δεν μπορει να γινει η ειναι πολυ δυσκολο.

 

 

Η εμπειρια ηταν τρομακτικη.

Τη στιγμη που μπηκε η βελονα, το μωρο μου πιεστηκε , ισως καταλαβε οτι καποιο ξενο σωμα εισεβαλλε στο χωρο του??? και ξαφνικα αρχισε να κλωτσαει τοσο πολυ , τοσο δυνατα που μου κοπηκε η αναπνοη. Ο αντρας μου που εβλεπε τον υπερηχο ειχε κατατρομαξει.

 

Εκεινη την στιγμη συνειδητοποιησα τι παω να κανω και σκεφτηκα ʽʼΘεε μου τι κανωʼʼ? ΄΄Θετω σε κινδυνο τη ζωη του ιδιου μου του παιδιουʼʼ ? ΄΄ Και γιατι το κανω? Για να σκοτωσω το μωρο μου με τα ιδια μου τα χερια, εάν βγει θετικη η εξεταση ΄΄

 

Δεν με ενδιεφερε καμια μα καμια τιμωρια του Θεου. Την τιμωρια , θα την επεβελλα εγω στον ευατο μου, και οχι ο Θεος.

 

Και το μαρτυριο μου συνεχιστηκε. Μετα την αμνιοκεντηση , ειχα συσπασεις καθε 5 λεπτα.

Ο Θεος με βοηθησε και δεν απεβαλλα.

 

Την εμπειρια μου αυτη την εχω βγαλει απο το μυαλο μου. Δεν αντεχω να το σκεφτομαι, τι πηγα να κανω για το παιδι μου.

 

 

 

Ειμαι πολυ κατα της εκτρωσης , ειναι φονος της ιδιας της μανας , το συνειδητοποιησα πολυ καλα με αυτη την εμπειρια μου , τωρα οταν προκειται για σοβαρους λογους υγειας και δεν μιλαω για το συνδρομο down , , τοτε δεν ξερω., τι να πω.

 

Ειναι πολυ παραγοντες, ποσο σοβαρο ειναι το θεμα υγειας του μωρου η της μανας, οι προηγουμενες εμπειριες της μανας , ποσο ψυχικα ειναι δυνατοι και υγιεις ηοι γονεις για να στηριξουν, εαν εχουν και αλλο παιδακι με προβλημα, εαν της εχει αρρωστησει αλλο παιδακι και δεν αντεχει σε αυτη την ιδεα κτλ.

Ειναι πολυ πολυ πολυπλοκο. Σε ενα παρομοιο θεμα , ειχα υποστηριξει την βιολογικη μητερα που ηθελε να κανει εκτρωση, αλλα ειχε προηγουμενως γεννησει 3 προωρα παιδια, με σοβαρα προβληματα υγειας..

 

Τιποτα δεν ειναι απολυτο σε αυτη τη ζωη. Ολα ειναι πολυ σχετικα .

Αλλα εγραψα την εμπειρια μου , για να σας δειξω οτι απολυτη συναισθηση της εκτρωσης ισως δεν εχουμε. Επειδη γινεται σε μικρες ηλικιες του παιδιου, και δεν καταλαβαινουμε την αντιδραση του μωρου που σιγουρα υπαρχει αλλα δεν γινεται αισθητη στη μητρα, δεν σημαινει οτι δεν εχει ψυχη.

 

πολυ συγκινητικη η ιστορια σου!χαιρομαι που ολα πηγαν κατ'ευχην!

[1μανουλα]

Με συγχωρείς, αλλά αν ο θεός ήθελε καλύτερους ανθρώπους ας τους έκανε εξ αρχής, δε χρειάζεται να τους περνά από τέτοια συναισθηματικα βασανιστήρια. Το ότι η συγκεκριμένη γυναίκα έκανε ακόμα μια εκλογίκευση για να μην «λαλήσει» από τη στενοχώρια της και να προχωρήσει μπροστά στη ζωή της αρνούμενη να απαλλαγεί από τις πεποιθήσεις που της ενστάλαξαν ως παιδί δεν μου λέει οτιδήποτε για το θεό. Ίσως αυτό που έχει ειπωθεί «δε ξέρω αν υπάρχει θεός, αλλά είναι καλύτερο για τη φήμη του να μην υπάρχει».

 

Το ίδιο και για τη γυναίκα που μεγαλώνει το παιδί με το σύνδρομο down. Είμαι σίγουρος ότι υποφέρει στωικά με την επιλογή της, και χαίρομαι που η οργανωμένη κοινωνία της δίνει τη δυνατότητα να το κάνει, αλλά μην το φέρουμε και ως παράδειγμα προς μίμηση. Στα 70-80 της, αντί να χαίρεται εγγονάκια και να της ανταποδίδουν τους κόπους της με συναισθήματα, θα είναι ανήμπορη σε μια καρέκλα, μόνη ενώ το παιδί θα είναι σε κάποιο ίδρυμα. Αυτό είναι συναισθηματικό βασανιστήριο, και το «ο θεός με δοκιμάζει» μου φαίνεται εξαιρετικά (επιτρέψτε μου) ηλίθια εκλογίκευση. Δεν «σε δοκιμάζει». Είσαι άτυχη γιατί σου έκατσε μία από τις 4000 ταυτοποιημένες γενετικές ασθένειες στο ένα από τα χιλιάδες κύτταρα που έχεις διαθέσιμα προς γονιμοποίηση, αλλά έχεις την απίστευτη ΤΥΧΗ να μπορείς να το ανιχνεύσεις πριν γίνει «παιδί». Αντι να αδράξεις να εκμεταλλευτείς τα επιτεύγματα της επιστήμης, που έχεις την τύχη να υπάρχουν μόλις τα τελευταία 20; 30; χρόνια από τα 250.000 της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους, επιμένεις συνειδητά στην κακοτυχία σου.

Ο χριστιανισμός όχι μόνο έχει ποινικοποιήσει την χαρά της ζωής (μόνο τη χαρά σχετικά με το θεό δικαιολογεί), έχει αγιοποιήσει και τη δυστυχία.

Άντε να καταλάβω τέτοιες συμπεριφορές πριν 100 χρόνια που δεν υπήρχε εναλλακτική, τον σκοταδισμό στην εποχή μας δεν τον κατανοώ.

 

 

Επειδή τα παραπάνω που λέω ίσως ακούγονται ιδιαίτερα σκληρά, θα προτιμούσα κάποιος άνθρωπος που υποφέρει κάτι τέτοιο να συμβουλεύεται κάποιον ειδικευμένο ψυχολόγο ώστε τον βοηθήσει να ξεπεράσει το την ατυχία του. Όχι να στρέφεται σε ένα δόγμα που παίζει μεγάλη πιθανότητα να του πει ότι ευθύνεται ο ίδιος και οι αμαρτίες του.

 

 

 

Κοίτα, ζωή υπάρχει από τη στιγμή που το έμβρυο μπορεί να επιβιώσει εκτός του σώματος της μητέρας. Αλλιώς είναι ένα κομμάτι της, με πιθανότητα να γίνει ζωή, αλλά δεν είναι. Αν επιμένεις να το θεωρείς ζωή, τότε πρέπει να θεωρείς και ότι κάθε άντρας που .... είναι μαζικός δολοφόνος, κάθε φορά, καθώς εξολοθρεύει δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια.

 

Μπορεί να νιώθεις ότι κάνεις κάποιο έγκλημα απέναντι σε μια ύπαρξη που δεν υπάρχει ακόμη. Αν όντως έχει κάποια αυτούς τους συναισθηματισμούς, τότε προφανώς αγαπάει το παιδί της περισσότερο από ότι την ενοχλούν τα προβλήματα που θα της δημιουργήσει, οπότε καλύτερο θα ήταν να το κρατήσει.

Δεν δέχομαι όμως τη δημιουργία ενοχών με βάση το σκεπτικό «ο θεός (ο παπάς, για να ακριβολογούμε) είπε». Πρέπει να είναι απόφαση της ίδιας, με βάση τα δικά της συναισθήματα και ενοχές που πιθανό να έχει, και όχι με βάση την κοινωνική «άποψη», είτε βασίζεται στο θεό, είτε όχι.

 

Εδώ θέλω να πω ότι θεωρώ ως υπέρτατο σκοπό τη ζωής την προσωπική ευτυχία, όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας. Άλλος θέλει πισίνες και κότερα, άλλος θέλει 5 παιδιά. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι όταν ο ένας κρίνει τον άλλον με βάσει τα δικά του πιστεύω για την ευτυχία (εννοείται ότι η ευτυχία πρέπει να μην είναι σε βάρος οποιουδήποτε άλλου, δλδ κάνε 5 παιδιά αλλά βεβαιώσου ότι μπορείς να τους παρέχεις τα εφόδια για την δική τους ευτυχία, η πάρε κότερο αλλά χωρίς να έχεις εξοντώσει οικονομικά τους υπαλλήλους σου)

 

Απο την αρχη που ξεκίνησε αυτο το , το θέμα κρίνεις ,αναιρεις ,απορριπτεις οποιαδήποτε αποψη απο την δική σου ,.Δεν θα σταθώ αλλο σε αυτο απλα θα σου πω αυτο πιστευω για σένα οτι τελικά δεν είσαι ενας αντικειμενικός αθειστης αλλα ενας φανατισμενος μισοθειστης .Τα ΕΚΑΤΟΝΤΆΔΕς ΜΗΝΥΜΑΤΑ που εγραψες τα αποδεικνύουν.

 

Θα σταθω ομως στα παραπανω τα οποια με εξοργυσαν ,σαν ανθρωπος που εχεις μελετησει την επιστημη θα ξερεις οτι το σπερμα απο μονο του δεν εχει καρδιά ,8 μερες μετα την συλληψη γινεται η εμφυτευση, οποια γυναικα εχει παει στο γιατρο την 6 εβδομαδα ακουσε την καρδια του παιδιου της .ΜΗ μου λες λοιπον οτι δεν υπαρχει ανθρωπος ,υπαρχει ανθρωπος και μαλιστα μονο με το θελημα του ΘΕΟΥ .Ειτε το θελεις ,ειτε οχι αυτος δινει την ζωη.Η Εκτρωση ναι ειναι ενασ φονος οταν γινεται ασυναισθητα κατοπιν επιπολαιας επιλογης .Μονο σε καποιες περιπτωσεις και ειδικες εξαιρεσεις (π.χ βιασμους παιδιων.) Ακόμα και αποδοχη της εκκλησιας.Ρωτα καποιον Πνευματικό.Αλλά ξέχασα κατα την γνωμη σου ολοι ειναι σατανάδες.Η γενίκευση γενικώς είναι πολλη επικυνδυνη.Εσύ παραραλογιζεσαι και εκλογικευεις τα παντα.

 

Στο τελος θα μας πεις οτι σε καθε σημειο του πλανητη βρισκονται δολοφονημενα παιδια απο εκσερματωσει.

 

ΤΟ θεμα μας λεει τι λετε στα παιδια σας για το Θεο.εσυ ο ιδιος ειπες οτι δεν εχεις παιδια οποτε ,ολα τα παραπάνω που λες ειναι τελικα για να προσυλητησεις εμας?

[ΜΑΡΙΑΛ]

Κοίτα, ζωή υπάρχει από τη στιγμή που το έμβρυο μπορεί να επιβιώσει εκτός του σώματος της μητέρας. Αλλιώς είναι ένα κομμάτι της, με πιθανότητα να γίνει ζωή, αλλά δεν είναι. .

ένα πρόωρο μωρό 24 εβδομάδων γενημένο στην αφρική θα πεθάνει με μαθηματική ακρίβεια.... ενα αντίστοιχο πρόωρο στον ανεπτυγμένο κόσμο έχει σοβαρές πιθανότητες να ζήσει....

το αφρικανάκι δεν είναι ζωή και το ευρωπαιάκι είναι;

νομίζω ότι έτσι όπως το θέτεις δεν είναι καθόλου λογικό...

[alcyon]

μιλάω για γλαφυρές περιγραφές της κολάσεως, για την αμαρτία και την τιμωρία στην κόλαση, για την ανάγκη της εξομολόγησης, για τα δαιμόνια που μπαίνουν μέσα μας και μας οδηγούν στις κακές πράξεις, για εμάς που πρέπει να είμαστε δυνατοί και να μήν τα αφοήνουμε....

 

και όλα αυτά από την 3η δημοτικού...

Είσαι τυχερή, που δεν ήταν από τα 3 σου χρόνια!

 

Η κόλαση, σύμφωνα με όσα μου λέγανε ως παιδί, είναι για να τιμωρούνται οι κακοί και όσοι δεν ακολουθούν το θέλημα του θεού. Ο θεός "ήθελε" να κάνουμε κάποια πράγματα ... για το καλό μας, ακόμα κι αν εμάς δε μας αρέσουν. Κάτι σαν το φάρμακο που το παίρνουμε για να γιατρευτούμε, έτσι πρέπει να κάνουμε όσα μας λέει η εκκλησία γιατί ο θεός τους έχει φωτίσει να μας δείξουν το σωστό ακόμα κι αν μας φαίνεται δύσκολο/άσχημο/δυσάρεστο.

 

......

Αντιλαμβάνεσαι βέβαια τους κινδύνους που έχει μια τέτοια προσέγγιση!! Ουσιαστικά αφαιρεί εντελώς την κριτική σκέψη.

 

.... Και παρα την σχολικη πλυση εγκεφαλου τελικα οσες συμμαθητριες μου ειχαν θρησκευτικα ουδετερους γονεις δεν παρεκλιναν και αυτες πολυ απο αυτο που ειχαν μαθει σπιτι τους.

 

Αν δουλεύει η κριτική σκέψη, ό,τι κι αν πιστεύουν οι γονείς, στο τέλος τα παιδιά θα κάνουν αυτό που κρίνουν εκείνα. Εκτός κι αν... αυτή η πίεση σε συνδυασμό με ατομικά χαρακτηριστικά απενεργοποιήσει ανεπανόρθωτα την κριτική σκέψη.

 

...εχω συναντησει κ μαμαδες που εκαναν εκτρωση κ μετα πηγαν για καφε λες κ δεν εγινε τιποτα..αυτο με στεναχωρει ακομα περισσοτερο!τουλαχιστον νιωσε οτι κατι δεν εκανεςκαλα!

......

off topic: Επειδή έχω βρεθεί δίπλα σε φίλη που έκανε έκτρωση και μετά πήγε για καφέ και για φαγητό και για κρασάκι... και ήμουν μαζί της και γελούσε...

έχω να σου πω πως είναι μια υπερπροσπάθεια να κάνει κάτι για να μην αυτοκτονήσει εκείνη τη στιγμή. Σε ανύποπτο χρόνο μου είπε "αν επιστρέψω στο ξενοδοχείο δε θα αντέξω' date=' δε θα βγάλω τη νύχτα, δε θέλω να βγάλω τη νύχτα..." Και συνεχίσαμε να κάνουμε ... σα να μη συνέβη τίποτα.

 

Θέλω να πω... μην κρίνεις επιφανειακά. Δεν ξέρεις τι συμβαίνει στην ψυχή του άλλου.

Οι ερωτήσεις τέθηκαν στον κύριο Γιωσαφάτ στα πλαίσια των σεμιναρίων του στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

 

Και στην ιατρική ότι άμα πιστεύεις κάτι γίνεται η πίστη πολλές φορές είναι ένα φάρμακο κανονικό. Όταν ήμουν παθολόγος, όταν άρχισα την ειδικότητα μου, έδινα χαπάκια από αλεύρι σε ασθενείς που δεν μπορούσαν να κοιμηθούνε. Τους έλεγα είναι πάρα πολύ δυνατά, να τα πάρετε μόνο εάν έχετε μεγάλο πρόβλημα. Την άλλη μέρα μου φιλούσαν το χέρι και μου έλεγαν με σώσατε! Άρα η πίστη βοηθά, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό. Και μιλάμε για την πίστη με κάθε της μορφή.

Άλλοι πιστεύουν στο Στάλιν, άλλοι στον Θεό. Η πίστη βοηθάει το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο είναι η άμυνα του οργανισμού. Έχει βρεθεί ότι πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν στην ιατρική που πιστεύουν στον γιατρό τους παρουσιάζουν βελτίωση. Οι περισσότεροι άρρωστοι όταν βρίσκονται στην αρχή της θεραπείας, βελτιώνονται πάρα πολύ αλλά αυτό δε διαρκεί πολύ. Λένε θα με σώσει, και παροδικά γίνονται καλά. Μετά όμως, κυλούν πάλι και η ίαση γίνεται δύσκολη. Εάν μπορεί να πιστέψει κανένας, τυχερός είναι.

 

http://www.enikos.gr/various/141400,H_pisth_mporei_na_kanei_akoma_kai_8aymat.html

 

Φαινόμενο placebo... είναι γνωστό. Δε νομίζω πως έχει να κάνει με την πίστη σε κάποιο θεό, αλλά με την διεργασία της πίστης γενικότερα. Ουσιαστικά εκείνη την ώρα πιστεύεις στο ... φάρμακο και στο γιατρό.

 

....εκτρωση....

καλα δεν αναφερω καθολου αυτο με τα σπερματοζωαρια....ακυρο!

...

Τι μου θυμίσατε τώρα..... :

Ήξερα γιαγιά που συχνά την άκουγα να λέει σε ανύποπτο χρόνο "αχ θεε μου συγχώρα με". Το λεγε... το ξανάλεγε... Μετά από χρόνια τη ρώτησα γιατί το λέει αυτό συνέχεια. Εκείνη απάντησε πως είχε "κρίματα στο λαιμό της". Στη συζήτηση... μου είπε πως στα νιάτα της, είχε "ρίξει" παιδιά. Θα είχε άλλα 3 παιδιά στα ήδη υπάρχοντα -μου είπε. Κι εκεί που βρίσκεται συντετριμμένη, με έπιασε εμένα η περιέργεια, για το πώς πραγματοποιούσαν εκείνη την εποχή την άμβλωση.

 

Και μένω εκστατική μπροστά στην αποκαλυπτική αλήθεια: Είχε κάνει απλώς αντισύλληψη με διακοπτόμενη συνουσία (ή/και προφυλακτικό)! Επειδή όμως κάποιος παπάς (παπάδες) της είχε πει πως δεν πρέπει να παρεμποδίζουμε το έργο του θεού, είναι αμαρτία να εμποδίζουμε τη σύλληψη. Πως αυτό είναι το ίδιο με την έκτρωση.

 

Αυτή η γιαγιά, έζησε σχεδόν όλη την υπόλοιπη ζωή της θεωρώντας τον εαυτό της ένοχο για 3 "φόνους"!

Να μη σας πω το πρόσωπό της όταν της είπα στοιχειώδη πράγματα βιολογίας...

Και από τότε δεν ξανάκουσα αυτό το ... βογκητό της.

 

Το θεωρώ φριχτό! Ένας παπάς να έχει προκαλέσει τέτοιο πόνο και τόσες ενοχές σε έναν άνθρωπο!!! Είναι απάνθρωπο! Και να ήταν μόνο ένας.........