Ποιο δύσκολο στάδιο ανάπτυξης;;!!!

[KonstantinaDimitris]

Καλησπέρα σε όλους τους γονείς...

Έχοντας έναν γιο 16 μηνών κ περιμένοντας σε λίγες μερες την κόρη μου, έχω την εξής απορία για τους υπόλοιπους γονείς: ποιό ήταν το δυσκολότερο στάδιο ανάπτυξης για εσάς;;;

Κ να σας πω γιατί ρωτάω...

Όταν ήταν βρέφος κ γω άπειρη, έλεγα: άντε να περάσουν οι κολικοί δεν αντέχω άλλο. Τώρα απλά μου φαίνονται παιχνιδάκι μπροστά σε αυτά που ήρθαν.

 

Μετά έλεγα: άντε να αρχίσει το φαγητό, να χορταίνει κ να κοιμάται περισσότερο. Ρουτίνιασα με τα ιδιαίτερα φαγητά κ τα αλεσματα - που ευτυχώς τα κόψουμε στον 11 ο μήνα.

 

Μετά έλεγα: άντε να βγάλει δόντια. Απλά ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΜΕ!!!!

 

Τώρα περπατάει.... Απλά τα χεί διαλύσει όλα κ κουράστηκα να τον κυνηγάω...

 

Για σας ποια φάση ήταν η πιο δύσκολη;;; Εγώ καταλήγω πλέον στα δόντια.... Κ τα χειρότερα έπονται...

[MINNI]

Για μένα η δύσκολη περίοδος ήταν απο τους 6 έως τους 12 μήνες, δηλαδή απο τη στιγμή που αρχίσαμε να δίνουμε στερεές τροφές, που προσπαθούσε να φάει, δε της άρεσαν και πάντα και μετά όταν άρχισε να θέλει να σηκώνεται και να κάνει τα πρώτα της βήματα, όπου και είχε πιαστεί η μέση μου να τη κρατάω!!!

Φυσικά και μετά έχουν τις διάφορες δυσκολίες τους, αλλά τουλάχιστον αρχίζουμε να συνεννοούμαστε!

[AthinaP]

Για εμάς ήταν οι κολικοί. Επειδή και αυτό το στάδιο έχει διαβαθμίσεις, έχω καταλήξει ότι είχαμε ιδιαίτερα δύσκολους κολικούς. Νόμιζα ότι θα μου σάλευε. Υπήρξε σημείο που δεν άντεχα ούτε λεπτό παραπάνω, όχι μήνες που μπορεί να κρατούσαν.

 

Τα υπόλοιπα στάδια ωχριούν μπροστά του.

 

Το στάδιο που βάδιζαν ήταν αρκετά ξεκούραστο για εμάς. Απλά δεν κυνηγούσαμε! Τα παιδιά δεν έπαθαν τίποτα. Ίσως ήταν και στα παιδιά. Ίσως ήταν που μπουσούλησαν και μέχρι να περπατήσουν είχαν μάθει τι να αποφεύγουν και εμείς το δείχναμε χωρίς να "τρέχουμε". Δόντια δεν πολύκαταλάβαμε.

 

Το επόμενο στάδιο που φάγαμε ζόρι ήταν το στάδιο που άρχισαν να καταλαβαίνουν καλύτερα και το περιμέναμε ως την πολυπόθητη ανάσα, μέχρι που ανακαλύψαμε ότι μπορεί να ακούνε και να καταλαβαίνουν, αλλά απλά να μη θέλουν να ακολουθήσουν αυτά που θέλαμε/έπρεπε... Σε συνδυασμό με τη συσσωρευμένη κούραση της ανατροφής, μας έφτασε στα όριά μας. Φάση τέτοια περάσαμε στα 2,5 και στα 4,5. Κυρίως εκδηλωνόταν με μια άρνηση να ετοιμαστούν το πρωί για το σχολείο, αλλά και με άλλα, άσχετα πείσματα και παραξενιές.

 

Όμως όλα τα στάδια αφορούσαν στην ουσία το ένα παιδάκι. Το άλλο ήταν η χαρά της μαμάς. Αν είχα μόνο το ένα, το ήρεμο, θα έλεγα ότι όλα τα έκανα σωστά και τι καλή μαμά που είμαι! :lol:

 

Το ήρεμο παιδί πέρασε μια φάση που ήταν κακόφαγο, αλλά το άφησα στην ησυχία του και πέρασε κάποια στιγμή και αυτό...

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Noμιζω ακομα κι αυτο εχει να κανει με το χαρακτηρα μας...και μετα με το παιδι

Οταν λεω χαρακτηρα εννοω ποσο προστατευτικες ειμαστε ποσο τηρουμε το προγραμμα κατα γραμμα τι αποψεις εχουμε απ το αν πεσουν κτλ μεχρι και ποσο τα βοηθαμε μεγαλωνοντας σε διαφορα σταδια .

Ειναι τοσα τα παραδειγματα που μπορεις να δεις τριγυρω σου... οπου πραγματικα το πιο ειναι δυσκολο σταδιο για την καθε μανα ειναι υποκειμενικο

 

Ουτε τα δοντια θυμαμαι ουτε ζοριστηκα οταν περπατησαν...(κολικους ευτυχως μαλλον δεν ειχαν)

Απλα ωρες θυμαμαι αυτο που ακουγα απο μικρη...μικρα παιδια-μικρα βασανα μεγαλα παιδια μεγαλα βασανα... και οντως νομιζω οτι καθε εποχη απλα αναπολεις το παρελθον..ισως γιατι απλα τα εχεις ξεχασει!! ..παντως νομιζω οτι μεγαλωνοντας ειναι πιο ζορικα σε σχεση με το οταν ειναι μωρακια-παιδακια μικρα...(βεβαια θα μου πεις υπαρχουν και γονεις που δεν ασχολουνται οταν μεγαλωνουν καθολου..οποτε γι αυτους μαλλον ειναι ευκολα ολα ...αλλα φανταζομαι οτι αυτοι δεν θα ασχολιουντουσαν ουτε οταν ηταν μικρα...και πιστευω οτι δυσκολο να βρουμε τετοιο δειγμα σ ενα φορουμ γονιων)

 

Κατάλαβες τιποτα απ αυτα που ειπα?

[kourkoumpini]

δεν ξερω ποιο ηταν τοπιο δυσκολο σταδιο αναπτυξης μεχρι τωρα. μαλλον το τωρινο που δεν ακουει γιατι δεν θελει και χρειαζεται συνεχω υπομονη για να βαζεις ορια.

 

ηταν κουραστικο που δεν ετρωγεκαι δεν εβαζε βαρος. το προβλημα βεβαια αυτο εινια μονιμο αλλα τον εχω αφησει να φαει οποτε θελει και ο,τι θελει.

 

μετα πριν περπατησει που για μηνες τον κρατουσαμε μεχρι να περπατησει μονος του.

 

νομιζω ομως οτι ειναι δυσκολοτερο τωρα που χτυπιεται για να κανει το δικο του και πρεπει να τον αφηνεις να ωρυεται και να χτυπιεται. γενικα εινια καλος αλλα ειναι φορες που σε βγαζει εκτος εαυτου. και δεν αποπροσανατολιζεται δυστυχως.

 

δοντια εμεις δεν καταλαβαμε.τα εβγαλε ολα ευκολα και γρηγορα. μεχρι να χρονισει ειχε βγαλει και κυνοδοντες και πισω δοντακια

[KonstantinaDimitris]

Πάντως αν ρωτήσεις έναν γονιό που έχει μεγάλα παιδιά, θα σου πουν την εφηβεία. Πάντως κάθε φάση έχει τις δυσκολίες της. Εγω νιώθω εξαντλημένη.... Ρουτίνα, τρέξιμο κ έχει ο Θεός. Πάντως πιστεύω ότι όταν θα αρχίσει να συνεννοειται κανονικά ( περίπου στα 2,5 -3 ) θα ηρεμήσουμε λίγο. Έτσι θέλω να πιστεύω!!

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Ναι πρωτα αρχιζουμε και συνεννουμαστε...και στα 2 παιρνα τα terrible 2 (ψαξε αρθρα να διαβασεις..χαχα.) μετα στα 5 παιρναν μια μινι εφηβεια...

 

Κοινως μεχρι να ηρεμησουμε..ολο και κατι βγαινει (οπως και τωρα δλδ...μια κολικους μια δοντια μια περπατα..κτλ)

 

Ενταξει σε πειραζω... δεν ειναι τοσο τραγικα τα πραγματα ..καλα ειναι... απλα να ηρεμησεις με την εννοια που θα ηθελες...δεν υπαρχει περιπτωση... ολο και κατι θα ειναι που θα μας ανυσηχει και μας ''κουραζει''

 

Ωραια ειναι ομως ολα τους... εγω αναπολω πολυ αυτη την ηλικια που λες... και προσπαθω να προσγειωνομαι γιατι πολυ φοαβαμαι οτι πετανε τα χρονια και σε λιγα χρονια θα αναπολω την ηλικια που ειναι τωρα (ειναι 11 η μεγαλη και 9 τα διδυμακια μου)

 

[ΑΦΡΟΔΙΤΗ]

Ααα και να πω οτι σε γενικες γραμμες εχω ηρεμα παιδια και δεν εχω κουραστει ιδιαιτερα ...απλα ολο κατι θα μας απασχολει

[mmdad]

Πάντως αν ρωτήσεις έναν γονιό που έχει μεγάλα παιδιά, θα σου πουν την εφηβεία. Πάντως κάθε φάση έχει τις δυσκολίες της. Εγω νιώθω εξαντλημένη.... Ρουτίνα, τρέξιμο κ έχει ο Θεός. Πάντως πιστεύω ότι όταν θα αρχίσει να συνεννοειται κανονικά ( περίπου στα 2,5 -3 ) θα ηρεμήσουμε λίγο. Έτσι θέλω να πιστεύω!!

 

Και εγω αυτο νομιζω.. Οτι τα δυσκολα ειναι μπροστα... Καθε παιδι εχει τις ιδιαιτεροτητες του αλλα αν δεν υπαρχει θεμα υγειας αντιμετωπιζονται ολα. Πχ ακομ μπορω να τους παρω αγκαλια και να τους απομακρυνω απο μια φασαρια. Στα 15 που θα με περνουν εκεινοι τι θα κανω???

[minoan]

Τώρα που έχω δύο, η φάση του νεογέννητου μου φαίνεται εύκολη. Κλαίει -> το παίρνεις αγκαλιά, το θηλάζεις, το βάζεις σε έναν μάρσιπο και κάπου εκεί σταματάει...Δεν έχεις πολλά να σκεφτείς, απλά ανταποκρίνεσαι (κολικούς δεν κάναμε και δόντια δεν κατάλαβα σε κανένα παιδί....). ¨Οταν μεγαλώνουν αρχίζουν να έχουν άποψη! και ισχυρή! Ουρλιάζουν, φωνάζουν, επιμένουν! Δεν αρκεί να του δείξεις ένα άλλο παιχνίδι για να σταματήσουν. "Να το μαλώσω?", "να αδιαφορήσω?", "να το πάρω αγκαλιά?". δοκιμάζεις, προβληματίζεσαι, ψάχνεις....Και εάν κάνεις λάθος? τι σημαίνει αυτό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του?

φαντάζομαι ότι όταν θα είναι στην εφηβεία θα θυμάμαι και αυτό το στάδιο - ή μπορεί και να το έχω ξεχάσει - και θα γελάω...

[Λαΐδα]

εγω δεν θεωρω καποιο σταδιο περισσοτερο δυσκολο απο τα αλλα. Απλα αλλες φορες ειμαι πιο κουρασμενη και μου φαινεται βουνο, και αλλες πιο ετοιμη να αντιμετωπισω καταστασεις.

Εφόσον δεν υπαρχει θεμα υγειας, ολα ειναι απλα πιστευω.

[stella261011]

το παιδι μου ειναι 15 μιση μηνων,η πιο δυσκολη φαση ως τωρα ηταν απο 0 εως 11 μηνων που περπατησε...μεχρι τοτε μεγαλωσε στην αγκαλια μου...αλλιως ουρλιαζε φωναζε χτυπιοταν ,δεν καθισε ουτε σε ριλαξ ουτε σε παρκο ηθελε να τον εχω μονιμως αγκαλια χωρις ομως να καθομαι και να τον πηγαινοφερνω.αντε απο 10 μηνων που μπουσουλησε κανονικα ,ισως ειμαι η μονη μαμα που ξεκουραστηκε οταν το παιδι της περπατησε.επισης τα δοντια που ακομη εχουμε 7 βγαινουν με τοση δυσκολια!προσθεστε κ αυτη τη γκρινια απο 6 μηνων!το καμαρι μου μου εβγαλε το λαδι αλλα ειναι ενας γλυκας που τωρα αρχιζει να με ακουει!

[nantianna]

το παιδι μου ειναι 15 μιση μηνων,η πιο δυσκολη φαση ως τωρα ηταν απο 0 εως 11 μηνων που περπατησε...μεχρι τοτε μεγαλωσε στην αγκαλια μου...αλλιως ουρλιαζε φωναζε χτυπιοταν ,δεν καθισε ουτε σε ριλαξ ουτε σε παρκο ηθελε να τον εχω μονιμως αγκαλια χωρις ομως να καθομαι και να τον πηγαινοφερνω.αντε απο 10 μηνων που μπουσουλησε κανονικα ,ισως ειμαι η μονη μαμα που ξεκουραστηκε οταν το παιδι της περπατησε.επισης τα δοντια που ακομη εχουμε 7 βγαινουν με τοση δυσκολια!προσθεστε κ αυτη τη γκρινια απο 6 μηνων!το καμαρι μου μου εβγαλε το λαδι αλλα ειναι ενας γλυκας που τωρα αρχιζει να με ακουει!

 

Μαλλον εχεις το παιδι μου η εχω το παιδι σου.Ακριβως τα ιδια και εγω!Το μονο καλο ειναι οτι η δικια μου 9 μηνων ευτυχως περπατησε.Δεν μπουσουλησε ποτε.Τωρα που ειναι σχεδον 3 και μισο,ευτυχως συννενοουμαι,αλλα εχει και τα αναποδα της ωρες ωρες.....

[kalima]

Για μένα ήταν σχετικά εύκολα όταν ήταν νεογέννητο γιατί το μωρό το κουμαντάρεις πιο εύκολα. Το δύσκολο είναι όταν περπατήσει και πρέπει να τρέχεις απ΄ πίσω του. Ενώ πριν μπορούσες να πας και για καφέ ίσως. Και νομίζω ότι , σε μένα τουλάχιστον, το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει μετά τα 3,4 όταν πετ΄ανε τις πάνες , δεν χρειάζεται να σαι συνέχεια πίσω τους και αρχίζουν και σχολείο

[sofi@p]

κάθε στάδιο ανάπτυξης έχει τις δυσκολίες του. απλά στην αρχή, μέχρι τα 2 χρόνια, είναι κυρίως σωματική η κούραση (ξενύχτια, συνέχεια αγκαλιά κλπ) και χρειάζεται σωματική αντοχή ενώ μετά τα 2 χρόνια είναι κυρίως ψυχολογική η επιβάρυνση και χρειάζονται γερά νεύρα. καλά κουράγια!!!

[KonstantinaDimitris]

Για μένα ήταν σχετικά εύκολα όταν ήταν νεογέννητο γιατί το μωρό το κουμαντάρεις πιο εύκολα. Το δύσκολο είναι όταν περπατήσει και πρέπει να τρέχεις απ΄ πίσω του. Ενώ πριν μπορούσες να πας και για καφέ ίσως. Και νομίζω ότι , σε μένα τουλάχιστον, το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει μετά τα 3,4 όταν πετ΄ανε τις πάνες , δεν χρειάζεται να σαι συνέχεια πίσω τους και αρχίζουν και σχολείο

 

Πόσο δίκιο έχεις για το θέμα καφέ... Καθόταν στο καρότσι κ με ένα παιχνιδάκι δεν με " ενοχλούσε" καθόλου. Τώρα πια τέλος κ ο καφές. Μόλις σταματήσει το καρότσι , θέλει να κατέβει... Κ φυσικά ξεκινάει το κυνηγητό....

Οπότε καλύτερα σπίτι!

[kalima]

Όντως konstantina πονεμένη ιστορία ο καφές. Θα πρέπει να κάνεις υπομονή για αυτή τη φάση. Να ξέρεις όμως ότι εκεί που είσαι ήμουνα και δω που είμαι θα έρθεις. Τα 2 παιδιά μου είναι 7,5 και 4 και τώρα πια μπορούμε σχετικώς να πίνουμε καφέ ήρεμοι με την προϋπόθεση όμως ότι εκεί που πΆμε θα έχει κ΄ατι να παίξουν δηλαδή παιδική χαρά, παιδότοπος με καφέ αλλιώς στο κλασικό καφέ θα αρχίσουν να μαλώνουν μεταξύ τους οπότε λες τι ήθελα και ήρθα.

 

Η διαφορά είναι ότι πια αν υπάρχουν παιχνίδια δεν χρειάζεται να είσαι από πάνω τους. Μένουμε προσωρινά Ολλανδία και προσπαθούμε να βρίσκουμε τέτοια μέρη.

[goody]

Συμφωνω με καποια που ειπε οτι ποτε δεν θα ηρεμησουμε οπως θα θελαμε, παντα καποια ψιλοδυσκολια θα υπαρχει! Και οτι τα ξεχναμε μετα απο λιγο καιρο! Εγω πολλα που αναφερατε πχ δοντια τα εχω ξεχασει!

Νομιζω ειναι αναλογα το παιδι και οι περισσοτερες εχουμε μικρα παιδακια οποτε πιθανοτατα να αλλαξουμε γνωμη. Για μενα η πιο δυσκολη περιοδος εως τωρα ηταν 0-6 μηνων. Πολυυυυ ξενυχτι!! Πολυ κλαμα και τσιριδα, ειχε παλλινδρομιση και ποναγε ο καημενος, τον ειχα συνεχεια αγκαλια και κουναγα αλλα οταν τον επιανε δεν ξεχνιοταν με τιποτα, εκλαιγε δυο ωρες κοιμοταν μιση και ξανα τα ιδια...

Με τις στερεες ευτυχως εστρωσε, τα δοντια οντως ηταν ζορικα αλλα με τη mundisal και την πιπιλα το παλευαμε!

[klouzeau]

Για μένα ήταν σχετικά εύκολα όταν ήταν νεογέννητο γιατί το μωρό το κουμαντάρεις πιο εύκολα. Το δύσκολο είναι όταν περπατήσει και πρέπει να τρέχεις απ΄ πίσω του. Ενώ πριν μπορούσες να πας και για καφέ ίσως. Και νομίζω ότι , σε μένα τουλάχιστον, το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει μετά τα 3,4 όταν πετ΄ανε τις πάνες , δεν χρειάζεται να σαι συνέχεια πίσω τους και αρχίζουν και σχολείο

 

Θα συμφωνήσω μαζί σου.Επίσης θυμάμαι οτι είχαν σπάσει τα νεύρα μου μέχρι να μιλήσει η κόρη μου.Άργησε λίγο και δεν έλεγε ούτε τα μωρουδιακά.Μόνο έδειχνε αυτό που ήθελε και γκρίνιαζε όλη την ώρα.Αυτό το "ιιιιιι...." που έλεγε με είχε σπάσει τα νεύρα εκείνο το διάστημα.

[stella261011]

α συμπασχουσα κ εσυ !μου δινεις κουραγιο!

[Mairoulitsa]

εμεις παλι πριν λιγες μερες χρονισαμε!!!...12 μηνων η ζουζουνα μου.μεχρι στιγμης δεν με εχει κουρασει κατι σαν αυτα που εχετε πει....ουτε δοντια καταλαβαινω...(4 μεχρι στιγμης)...ουτε κολικους περασαμε....εχουμε αγκαλιτσες σε ανεχτα ορια...περπαταμε με χερακι αλλα και μπουσουλαμε ακομα...με το φαγητο της ολα καλα φουλ αλεσμα και χτυπημα το γαλα...

αυτος ο ρημαδουπνος της....αααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ..........

εχω να κοιμηθω σερι 4 ωρες 1 χρονο.κοιμαται πολυ ανησυχα,φευγει η πιπιλα της και τρεχω απο κρεββατοκαμαρα-παιδικο και 12 φορες το βραδυ.στην κυριολεξια τρεχω γιατι αμα δεν την προλαβω και βαλει τα κλαματα ξυπναει...απο 2,5 μηνων που την πηγα στο δωματιο της εχω το πηγαινε-ελα...αλλα και πριν στην καλαθουνα διπλα μου το ιδιο τροπαριο.εκτος απο την πιπιλα γενικοτερα κανει ανησυχω υπνο...τι σβουρες..τι κολοτουμπες...τι αναποδα την βρισκω...να πω την αληθεια μου τωρα που εχει μεγαλωσει της βαζω 6-7 πιπιλες και τις βρισκει και την βαζει μονη της..αλλα παλι εχω το βολεμα...δηλαδη εχει πλακωσει το χερι..οταν δεν βρισκει αμεσως την πιπιλα...οταν διψαει....οταν ξεκινησε να μπουσουλαει μπουσουλαγε στον υπνο της και μετα εκλεγε....κοιμαται βαρια απο τις 10 μεχρι τις 2...απο εκει και μετα κανει και ελαφρυ υπνο..

ελπιζω μεγαλονοντας να στρωσει οπως εχει ηδη ξεκινησει!!!!!......σας καληνυχτο!!!!

[lazycat]

Για μένα η δυσκολότερη φάση ήταν το πρώτο τρίμηνο με τους κολικούς που υπέφερε το καημενούλι μου. Μετά φάγαμε και ένα ζόρι στα 2 όταν ανακάλυψε το ΟΧΙ και το ότι δεν ήταν αναγκασμένος να κάνει ότι του λέγαμε. Τώρα είναι 3,5 και αρκετά ήρεμο παιδάκι...έπεται συνέχεια κορίτσια. Πάντως κάθε ηλικία έχει τις χαρές και τις δυσκολίες της.