kalima

Για κοιτά πολιτιστικο παρκο, ειναι στην έξοδο αττικης οδού, με δραστηριότητες βιωματικές, μου είχαν πει ότι μπορείς να φέρεις τα δικα σου φαγητά.

Anthony ευχαριστω για τις συμβουλές. Έχεις δίκιο με τα έκτακτα , εκτοξεύουν τον προϋπολογισμό.

Γεια σας και απο μένα, δηλαδή ποσα το μηνα χρειάζεται κανείς για να ζει χωρις να μετράει το κάθε ευρω; Μιλάω για οικογένεια με 2 παιδια, 9 και 6 ετών, χωρις δάνειο και χωρις ενοίκιο. Επιστρέφουμε Ελλάδα μετα πο κάποια χρόνια στο εξωτερικο και προσπαθώ να καταλάβω που πρέπει να κινηθούμε. Ευχαριστω

Jannis, χαίρομαι πολυ με αυτα που γράφεις, έχω χάσει λίγο την επαφή μου με την σημερινή σχολική πραγματικότητα και αυτα που λες είναι πολυ παρήγορα. Ναι το ελληνικο εκπαιδευτικό συστημα έχει πολλές ελλείψεις αλλα όχι τόσες όσες νομίζουμε.

Unplugged , έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτο που λες, πάντως μετα απο εμπειρία 8 ετών στο εξωτερικο έχω καταλήξει στο ότι κανένα εκπαιδευτικό συστημα δεν είναι τέλειο και ότι τα συστημα τα ακόμα και χωρών σαν την Ολλανδία εχουν πολυ μεγαλύτερα μειονεκτήματα απο της Ελλάδας, αλλα δεν φαίνονται με την πρωτη ματια, εξετάσεις σε πολυ μικρη ηλικία για να ορίσουμε ποιος θα παει πανεπιστημιο 6 χρόνια μετα, γκετοποίηση των κακών μαθητών και των προερχομενων απο προβληματικά περιβάλλοντα απο το οποίο δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Για αυτο και θα το επαναλάβω, στην Ολλανδία εκτίμησα το ελληνικο εκπαιδευτικό συστημα και το ελληνικο συστημα υγείας, όσο και αν φαίνεται παράλογο αυτο που λέω.

Στο αρχικό ερώτημα πάντως γνώσεις ή δεξιότητες θελω να πω ότι απο την εμπειρία μου στο εξωτερικο επιμένουν πιο πολυ στις δεξιότητες παρα στις γνώσεις. Δηλαδή ο γιος μου 8,5 που παει σε αγγλόφωνο στην Ολλανδία πιστεύω ότι ξέρει σαφώς λιγότερα μαθηματικά απο το αντίστοιχο ελληνα κι στην Ελλάδα αλλα ξέρει να φτιάχνει ένα βιβλίο,να οργανώνει την ύλη του και την παρουσίαση του με εξώφυλλο, πίνακα περιεχομένων κλπ. Αλλα για να προχώρησειςστην εφαρμογή των γνώσεων δεν πρέπει να έχεις μία πολυ καλη βάση καθαρά ακαδημαϊκών γνώσεων; Αυτο λείπει απο τα σχολεια εδω

Eek γεια σου, καταρχήν θα σε συμβούλευα να δεχθείτε την πρόταση για Τουρκία, είναι μόνο για 2 χρόνια και δεν είναι μακριά. Τώρα, να κοιτάξεις να δεις αν υπάρχει ελληνικο σχολείο εκει, αυτα που είναι για λίγες ώρες την εβδομάδα. Εγω μένω Χάγη, Ολλανδία τα παιδια μία φορα την εβδομάδα πάνε ελληνικο σχολείο για 2,5 ώρες. Απο φέτος και η μικρη μου στο νηπιαγωγείο. Εχουν βέβαια και το κανονικό τους σχολείο. Αν έχει τέτοιο τύπου ελληνικο, καλύπτεται στο κομμάτι ότι το νήπιο είναι υποχρεωτικό γιατι με το χαρτί που θα σου δώσουν θα το γράψεις στο δημοτικό όταν θα γυρίσει. Γνώμη μου πάντως γενικά είναι να μην το κρατήσεις αποκλειστικά στο σπίτι για 2 χρόνια, σε ηλικίες νηπιαγωγείου εχουν ανάγκη για κοινωνικοποίηση. Μηπως να το εγγραφές σε σχολείο άλλης γλώσσας , γαλλικά, αν είναι πιο φθηνό. Σίγουρα στην πόλη θα υπάρχουν και άλλοι ξένοι που θα δουλεύουν εκει, αυτοί κάπου θα στέλνουν τα παιδια τους, ίσως μία απασχόληση για λίγες ώρες, ψάξε να δεις αν υπάρχει ελληνικο προξενείο στην πόλη για να σου δώσουν πληροφορίες. Έχω καταλάβει μετα απο 8 χρόνια στο εξωτερικο ότι πάντα υπάρχουν λύσεις.΄ Αν τώρα δεν καταλήξεις πουθενά, ίσως πρέπει να σκεφτείς το ενδεχόμενο εσύ και το παιδι να μείνετε Ελλάδα και ο άντρας σου να παει μόνος του, δεν είναι κάτι τραγικό, η Τουρκία είναι στην πόρτα μας. Ελπίζω να βοηθησα

Συμφωνώ απόλυτα με rosaki και athinaP, είμαστε προσωρινα εξωτερικό, έχω μία απασχοληση λίγες ώρες την εβδομάδα στο σχολείο των παιδιών και κάποια μαθήματα ελληνικών που δίνω . Ασχολούμαι επίσης σε εθελοντική βάση και με τις τάξεις τους, είμαι η class mum στην τάξη του γιου μου και βέβαια να συνοδευω σε εκδρομές και σε άλλες δραστηριότητες στο σχολείο και στις εκτος σχολειου ασχολιες τους. Οπότε μπορω λοιπόν προσπαθώ να έχω και έναν προσωπικό χρόνο πέρα απο τα παιδια, έναν καφε με μία φίλη, συνήθως τις ώρες που τα παιδια είναι στα μαθήματα τους, ή με τον άντρα μου που 1-2 φορές το μήνα θα βγούμε μόνοι μας, έχουμε μία Ελληνίδα babysitter , τα παιδια την αγαπάνε και πραγματικά όταν έρχεται την περιμένουν πώς και πώς, είναι μία εξοδος απο την ρουτίνα και για αυτα και για εμας. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν πιο δύσκολο να βρω χρόνο για μένα γιατι η μικρη πήγαινε ακόμα παιδικό αλλα απο φέτος που πάνε στο ίδιο σχολείο το απολαμβανω.

Και εμένα με ενδιαφέρει αν ξέρει κάποιος, το σχολείο το έχω δει απο έξω, συμπαθητικο φαίνεται, το σκέφτομαι για όταν γυρίσουμε Ελλάδα, τώρα προσωρινα μένουμε έξω. Αυτο που ξέρω είναι ότι είναι στη λίστα του ΥΠΕΞ με τα σχολεια που εγκρίνει το υπουργείο για τα παιδια των υπαλλήλων του.

Κοίτα, μας πήρε κάποιους μήνες, όχι πιο πολυ όμως. Έχω καταλήξει ότι σε πολλά θέματα τέτοιου τύπου το να πιέσεις δεν έχει νόημα, θα λες βέβαια το σωστό ποιο είναι αλλα είναι πιο πολυ θέμα να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, και το παιδι έτσι όπως το άρχισε να το κόψει.

Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και στον γιο μου σε λίγο μικρότερη ηλικία, γύρω στα τρία. Ενω είχαμε κόψει την πάνα, θυμάμαι μία φορα είχε δυσκοιλιοτητα και τα έκανε επάνω του. Απο τότε και για κάποιο διάστημα συνέχισε έτσι μόνο για τα κακά. Βέβαια εμείς του λέγαμε συνέχεια αλλα έχω καταλήξει ότι θα το ξεπεράσει μόνος του όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, τουλάχιστον στην δική μας περίπτωση έτσι ξεπεράστηκε. Καλη συνέχεια.

Demi , διάβασα την ιστορία σου και δεν μπορω να σταματήσω το κλάμα, απο τρόμο για την βαρβαρότητα κάποιων αλλά και απο τρομερή συγκίνηση για την διαπίστωση ότι ακόμη και σε τόσο δύσκολους καιρούς υπάρχουν άνθρωπο σαν και σένα.

Όντως konstantina πονεμένη ιστορία ο καφές. Θα πρέπει να κάνεις υπομονή για αυτή τη φάση. Να ξέρεις όμως ότι εκεί που είσαι ήμουνα και δω που είμαι θα έρθεις. Τα 2 παιδιά μου είναι 7,5 και 4 και τώρα πια μπορούμε σχετικώς να πίνουμε καφέ ήρεμοι με την προϋπόθεση όμως ότι εκεί που πΆμε θα έχει κ΄ατι να παίξουν δηλαδή παιδική χαρά, παιδότοπος με καφέ αλλιώς στο κλασικό καφέ θα αρχίσουν να μαλώνουν μεταξύ τους οπότε λες τι ήθελα και ήρθα. Η διαφορά είναι ότι πια αν υπάρχουν παιχνίδια δεν χρειάζεται να είσαι από πάνω τους. Μένουμε προσωρινά Ολλανδία και προσπαθούμε να βρίσκουμε τέτοια μέρη.

Εμείς πάντως στο ΣΚ και στις διακοπές ακολουθούμε ευέλικτο πρόγραμμα, ο μεγάλος έτσι και αλλιώς δεν νυστάζει και η μικρή κοιμάται άνετα στο καρότσι και στο αυτοκίνητο. Πάντως το παρήγορο είναι ότι κάποια στιγμή η δύσκολη φ΄αση τελειώνει με το που πάνε σχολείο, οπότε υπομονή για κ΄αποια χρόνια. Βέβαια μιλάω για τις μαμάδες που είναι στο σπίτι όπως και γω. Εγώ μετα από σχεδόν 8 χρόνια από τότε που απέκτησα το πρώτο μου παιδί έχω τόσες ώρες ελεύθερες αφού φέτος άρχισε σχολείο κα η μικρή. Και πρέπει να πω ότι είναι φοβερό αυτό το αίσθημα ελευθερίας.

Για μένα ήταν σχετικά εύκολα όταν ήταν νεογέννητο γιατί το μωρό το κουμαντάρεις πιο εύκολα. Το δύσκολο είναι όταν περπατήσει και πρέπει να τρέχεις απ΄ πίσω του. Ενώ πριν μπορούσες να πας και για καφέ ίσως. Και νομίζω ότι , σε μένα τουλάχιστον, το πράγμα αρχίζει και φτιάχνει μετά τα 3,4 όταν πετ΄ανε τις πάνες , δεν χρειάζεται να σαι συνέχεια πίσω τους και αρχίζουν και σχολείο