πρεπει να κανουμε ευθανασια στον σκυλο μας τι λεμε τωρα στην μικρη?

[βιλλυ]

Σήμερα "κοιμήσαμε" και η δική μας σκυλίτσα. Είναι πολύ δύσκολο, μετά από 15 χρόνια, να συνηθίσω να ζω χωρίς την παρουσία της. Στη μικρή είπα μόνο ότι είναι γριούλα και άρρωστη και ότι έπρεπε να την πάμε στο νοσοκομείο των σκύλων. Αύριο θα της πω ότι "έφυγε" γιατί σήμερα δεν άντεχα...

 

Λυπαμαι πολυ για το σκυλακι σας:sad:

Ποσο ειναι η μικρη?

Εμεις οταν χασαμε το κανισακι μας, την Μάνια μας, ο μικρος ηταν 9 χρονων και ειχα μεγαλο προβλημα...Ουτε αρκετα μικρος για να μην καταλαβαινει, ουτε αρκετα μεγαλος για να καταλαβει.....

Πηγα σε παιδοψυχολογο για να δω τι μπορω να κανω και μου ειπε να "αντικαταστησω" το σκυλακι αμμεσα..... Εγω δεν ημουν ετοιμη να παρω αλλο σκυλακι, ημουν ενα ρακος, την χασαμε ξαφνικα σε ατυχημα και χρεωσα τον εαυτο μου γι αυτο, αστα να πανε....

Ομως, για χαρη του μικρου, πηραμε ενα Μαλτεζακι, μια ασπρη χνουδωτη πανεμορφη σκυλιτσα που ειναι πλεον η ¨αγαπουλα" μου, το "κοριτσακι" μου...

Ο μικρος το αγαπησε αμεσως...Οχι πως ξεχασε το άλλο και οτι δεν ρωτουσε πως και γιατι, αλλά ηταν παρηγορια μεγαλη το καινουριο του σκυλακι...Το αλλο μου το ειχε κανει δωρο ο συζυγος οταν εμεινα εγκυος και ετσι ειχαν μεγαλωσει μαζι με το παιδι, ηταν κατι σαν αδερφακι ας πουμε, καθως ο γιος μου ειναι μοναχοπαιδι...

Και παλι θελω να σου πω, ποσο ειλικρινα, λυπαμαι που "κοιμηθηκε" το αγαπημενο σας ζωακι.........

 

[Melina22]

μετα απο 13 χρονια που τον εχουμε κοντα μας ο σκυλος μας απο το μεγαλο Σαββατο σταματησε να τρωει και εδω και δυο μερες τον εχουμε με ορους μενει μονο η ευθανασια. προς το παρον στα παιδια ειπαμε οτι ειναι πολυ αρρωστος και τον παμε στον γιατρο αλλα τι να πω μετα? με τους δικους μου και τον αντρα μου διαφωνουμε πιστευουν οτι δεν πρεπει να το πουμε εγω απο την αλλη ελεγα να το πω αλλα οσο περναει η ωρα βλεπω οτι δυσκολευομαι εγω να το αντεξω ποσο μαλλον η μικρη. τι λετε εσεις? εχει αντιμετωπισει καια συμφοριτισσα κατι αναλογο?

 

(Από το βιβλίο "Heike Baum: Το παιδί και ο θάνατος. Διαχείριση του πένθους") Ένα απόσπασμα που ελπίζω να βοηθήσει...

 

Πολλοί ενήλικες θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ το κεφάλαιο «λύπη».Έτσι τους λένε ότι το καναρίνι τους δεν πέθανε αλλά πέταξε στον παράδεισο των πουλιών. Είναι κατανοητό να επιθυμούμε ως γονείς, να περάσουν χαρούμενα τα παιδιά μας την παιδική τους ηλικία, απαλλαγμένα από στεναχώριες και επιβαρύνσεις. Αλλά δυστυχώς η ζωή δεν είναι έτσι. Τα παιδιά νιώθουν τον φόβο των ενηλίκων και τους δημιουργείται η πεποίθηση ότι το θέμα αυτό είναι απαγορευμένο και κανείς δεν πρέπει να μιλάει γι αυτό. Έτσι χάνουν την ευκαιρία να βρεθούν αντιμέτωπα με το θέμα «Αποχωρισμός» και να προετοιμαστούν για την περίπτωση που ένα αγαπημένο ζώο ή ένα αγαπημένο πρόσωπο πεθάνει. Μʼ αυτήν την τακτική ο θάνατος γίνεται ένα θέμα ταμπού. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, είναι εντελώς απαραίτητο να δίνουμε στα παιδιά τη δυνατότητα να αντέχουν τον αποχωρισμό, να τα διευκολύνουμε να τον αποδεχτούν. Θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι ο αποχωρισμός είναι μέρος μιας καινούργιας αρχής, ότι ο θάνατος ανήκει στη ζωή. Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην αλήθεια και το θέμα του θανάτου όσο δύσκολο κι αν είναι δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση.

 

Σε ηλικία 4-5 ετών τα παιδιά αρχίζουν να ενδιαφέρονται για το θάνατο. Εξετάζουν με περιέργεια τα νεκρά ζώα. Στο παιχνίδι «πυροβολούν τους φίλους και τις φίλες τους ή πεθαίνουν από μια βαριά αρρώστια. Όταν θυμώσουν λένε συχνά «Μακάρι να πέθαινες!» Μʼ αυτό θέλουν να πουν: «Θέλω να φύγεις μακριά για να μη με κάνεις άλλο να θυμώνω». Τα παιδιά των 4-5 ετών δεν αντιλαμβάνονται το θάνατο ως κάτι οριστικό και αμετάκλητο.

Μετά από μια εμπειρία θανάτου, τα παιδιά συχνά φοβούνται να πέσουν για ύπνο, φοβούνται το σκοτάδι και δεν θέλουν να είναι μόνα τους. Επειδή δεν είναι σίγουρα αν ο μπαμπάς και η μαμά θα ξανάρθουν, δεν θέλουν να απομακρυνθούν καθόλου από κοντά τους – ούτε καν για να κοιμηθούν.

 

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να προσέχουν οι ενήλικες ποιες λέξεις χρησιμοποιούν όταν μιλάνε για το θάνατο. Η γιαγιά δεν κοιμήθηκε - είναι πεθαμένη για πάντα. Αν χρησιμοποιήσουμε τον ύπνο για να μιλήσουμε για το θάνατο, μπορεί εμείς να νιώσουμε λίγο πιο άνετα θεωρώντας τον αποχωρισμό «ανώδυνο» και προσωρινό, όμως τα παιδιά μπορεί να συνδέσουν τον φόβο του θανάτου με το φόβο του ύπνου: Ποιος τα βεβαιώνει ότι θα ξυπνήσουν σίγουρα; Ή ότι οι γονείς τους θα ξυπνήσουν;

Επίσης συχνά τα μικρά παιδιά βιώνουν την απομάκρυνση των ενηλίκων σαν τιμωρία , επειδή έκαναν κάτι που οι ενήλικες δεν ενέκριναν. Έτσι είναι σημαντικό – όταν έρχονται αντιμέτωπα με το θάνατο -να τα καθησυχάζουμε ότι δεν ευθύνονται αυτά για το θάνατο της γιαγιάς.

[demetra]

Λυπαμαι πολυ για το σκυλακι σας:sad:

Ποσο ειναι η μικρη?

Σ' ευχαριστώ πολύ και για τα λόγια σου και για την ιστορία σου με το σκυλάκι σου που τη μοιράστηκες μαζί μας. Είναι παρήγορο να μαθαίνεις παρόμοιες ιστορίες με τη δική σου γιατί αυτό σου δίνει κουράγιο. Φαντάζομαι ότι για το παιδάκι σου θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί ήταν μεγάλο.

Η κόρη μου είναι 3,5 ετών και της είναι δύσκολο να καταλάβει την έννοια του "φεύγω για πάντα". Της είπα ότι η σκυλίτσα μας πέθανε, ότι δεν θα ξαναγυρίσει αλλά από εκεί που είναι ψηλά σε ένα αστεράκι, την κοιτάζει και τη φροντίζει από μακριά όμως εμείς δυστυχώς δεν θα την ξαναδούμε. Η απάντηση της κόρης μου ήταν ότι την αγαπάει και ότι θα πάρει μια σκάλα για να ανέβει ως τον ουρανό και ύστερα από λίγο με ρωτούσε πότε θα ξανάρθει και αν θα πάμε διακοπές μαζί της το καλοκαίρι.

Πάντως στην παρούσα φάση δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου με άλλο σκυλί. Νιώθω σαν να την προδίδω και επιπλέον δεν έχω το κουράγιο να φροντίσω ένα άλλο πλάσμα όταν νιώθω σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος. Όλοι βέβαια μου μιλάνε για αντικατάσταση αλλά η λέξη και μόνο με τρομάζει. Ίσως έπειτα από λίγο καιρό, αν νιώθω καλύτερα, να το σκεφτώ γιατί και η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι και η σκυλίτσα μας ήταν η συντροφιά της. Νομίζω ότι θα την αφήσω να το ζητήσει μόνη της κάποια στιγμή γιατί ούτως ή άλλως η αίσθηση που έχει περί οικογένειας είναι "μπαμπάς, μαμά, παιδιά, σκυλάκι".

Προς το παρόν προσπαθούμε να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα στο σπίτι, όσο αυτό είναι δυνατόν. Από αύριο που θα επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας, ελπίζω να είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα.

Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι.

[demetra]

Melina22: Σ' ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα. Το βιβλίο αυτό δεν το έχω αλλά θα το αγοράσω σίγουρα γιατί τελικά δεν ήμουν προετοιμασμένη για την απώλεια και τη διαχείρισή της. Πιστεύω ότι για την 3,5χρονη κόρη μου είναι δύσκολο να το καταλάβει αλλά σίγουρα πήρε ένα μάθημα ζωής έστω κι έτσι. Προς το παρόν προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει "ζω", "πεθαίνω" "για πάντα" και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις από το πρωί που της είπα τα νέα.

[ΑΝΝΑ4]

Melina22: Σ' ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα. Το βιβλίο αυτό δεν το έχω αλλά θα το αγοράσω σίγουρα γιατί τελικά δεν ήμουν προετοιμασμένη για την απώλεια και τη διαχείρισή της. Πιστεύω ότι για την 3,5χρονη κόρη μου είναι δύσκολο να το καταλάβει αλλά σίγουρα πήρε ένα μάθημα ζωής έστω κι έτσι. Προς το παρόν προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει "ζω", "πεθαίνω" "για πάντα" και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις από το πρωί που της είπα τα νέα.

 

τουλαχιστον ειναι τοσο μικρουλα που δεν θα καταλαβει τον πονο της απωλειας...μια ομορφη ομως αναμνηση του φιλαρακου σας θα της μεινει για παντα....

[Melina22]

Melina22: Σ' ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα. Το βιβλίο αυτό δεν το έχω αλλά θα το αγοράσω σίγουρα γιατί τελικά δεν ήμουν προετοιμασμένη για την απώλεια και τη διαχείρισή της. Πιστεύω ότι για την 3,5χρονη κόρη μου είναι δύσκολο να το καταλάβει αλλά σίγουρα πήρε ένα μάθημα ζωής έστω κι έτσι. Προς το παρόν προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει "ζω", "πεθαίνω" "για πάντα" και με βομβαρδίζει με ερωτήσεις από το πρωί που της είπα τα νέα.

 

Είναι απόλυτα αναμενόμενο κ φυσιολογικό αυτό που κάνει, αν δεις κ στο βιβλίο αυτά ακριβώς λέει πως δυσκολεύονται τα παιδιά να κατανοήσουν. Όσο είσαι κοντά της κ της απαντάς στις ανησυχίες τις με ειλικρίνεια αισθάνεται ότι παίρνεις στα σοβαρά τους προβληματισμούς της κ τα αισθήματά της κ τη βοηθάς να επεξεργαστεί με τον δικό της τρόπο το θέμα.

 

Γιατί αυτό που έχει σημασία απ' ότι έχω καταλάβει δεν είναι να αποφύγει τα συναισθήματα της απώλειας, αντίθετα να τα αναγνωρίσει να τα εκφράσει κ να τα διαχειριστεί.

 

Πιστεύω κ εγώ πάντως όπως κ εσύ πως μέσα από όλο αυτό έχει την ευκαιρία να πάρει πολλά...

 

Προτείνεται κ το διάβασμα στα παιδιά σχετικών βιβλίων όπως το "Αντίο Ποντικούλη" (δεν το έχω διαβάσει για να σου πω αν κάνει για αυτή την ηλικία ή λίγο μεγαλύτερη))

 

Όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, γαργάλησα την κοιλίτσα του Ποντικούλη. Μα ο Ποντικούλης δεν κουνήθηκε...

Οι Haris και Ormerod χειρίζονται με μεγάλη ευαισθησία το λεπτό θέμα της πρώτης συνάντησης ενός παιδιού με το θάνατο ενός αγαπημένου ζώου. Επιπλέον, οι μικρές αισιόδοξες λεπτομέρειες στην εικονογράφηση (οι παντόφλες-ποντικάκια του αγοριού, ένα πάνινο ποντικάκι-παιχνίδι) προσφέρουν μια χαραμάδα ελπίδας, ενώ η σταθερότητα και η συνέπεια στη σκιαγράφηση των ηρώων, ειδικά στο σημείο όπου το παιδί-αφηγητής αναζητά παρηγοριά στους γονείς του, καθησυχάζουν τους μικρούς αναγνώστες δημιουργώντας τους μια αίσθηση ηρεμίας.

[Melina22]

Έχει κ εδώ ορισμένες γενικές οδηγίες για τους ενήλικες...

 

Το παιδικό πένθος και η αντιμετώπισή του

από την Γρηγοράκη Βαρβάρα, Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια

 

http://www.ergotherapeia.com/grief_in_childhood.html

[demetra]

τουλαχιστον ειναι τοσο μικρουλα που δεν θα καταλαβει τον πονο της απωλειας...μια ομορφη ομως αναμνηση του φιλαρακου σας θα της μεινει για παντα....

Τώρα είναι η φάση του θυμού. Θυμώνει γιατί έχει την αίσθηση ότι το σκυλί την πρόδωσε και έφυγε μακριά της ενώ εκείνη το αγαπούσε. Όταν της εξηγώ πώς έχουν τα πράγματα, μαλακώνει κάπως, θυμάται τι έκαναν μαζί και γελάει. Ελπίζω, πάντως, και εύχομαι να είναι όπως λες και να θυμάται το σκυλάκι μας για πάντα. Πολύ θα το ήθελα!

[demetra]

Μελίνα, χίλια ευχαριστώ. Είναι πολύτιμη για εμένα η βοήθεια σου και η δύναμη που μου δίνετε όλες σας.

Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό. Όσο για το "Αντίο, ποντικούλη" θα τρέξω αύριο κιόλας να το βρω στα βιβλιοπωλεία. Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιο βιβλίο για μικρά παιδιά.

Με το θάνατο της σκυλίτσας μας, στο μυαλό της μικρής προκύπτουν ένα σωρό ερωτηματικά για τον παππού και τη γιαγιά που δεν έχει γνωρίσει γιατί έφυγαν πριν γεννηθεί εκείνη. Κι έτσι τώρα ξαφνικά τους μπλέκει όλους στις ερωτήσεις της γιατί προσπαθεί να αντιληφθεί πού έχουν πάει, αν θα ξαναγυρίσουν και αν είναι όλοι μαζί τώρα με τη σκυλίτσα μας.

Προς το παρόν λειτουργώ και απαντάω ενστικτωδώς σε ό,τι με ρωτάει χωρίς να της κρύβω την αλήθεια. Αϋριο θα ψάξω να βρω ορισμένα από τα βιβλία μήπως βρω καταλληλότερες απαντήσεις.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι για όλα!

[βιλλυ]

Σ' ευχαριστώ πολύ και για τα λόγια σου και για την ιστορία σου με το σκυλάκι σου που τη μοιράστηκες μαζί μας. Είναι παρήγορο να μαθαίνεις παρόμοιες ιστορίες με τη δική σου γιατί αυτό σου δίνει κουράγιο. Φαντάζομαι ότι για το παιδάκι σου θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο γιατί ήταν μεγάλο.

Η κόρη μου είναι 3,5 ετών και της είναι δύσκολο να καταλάβει την έννοια του "φεύγω για πάντα". Της είπα ότι η σκυλίτσα μας πέθανε, ότι δεν θα ξαναγυρίσει αλλά από εκεί που είναι ψηλά σε ένα αστεράκι, την κοιτάζει και τη φροντίζει από μακριά όμως εμείς δυστυχώς δεν θα την ξαναδούμε. Η απάντηση της κόρης μου ήταν ότι την αγαπάει και ότι θα πάρει μια σκάλα για να ανέβει ως τον ουρανό και ύστερα από λίγο με ρωτούσε πότε θα ξανάρθει και αν θα πάμε διακοπές μαζί της το καλοκαίρι.

Πάντως στην παρούσα φάση δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου με άλλο σκυλί. Νιώθω σαν να την προδίδω και επιπλέον δεν έχω το κουράγιο να φροντίσω ένα άλλο πλάσμα όταν νιώθω σαν να έφυγε ένας δικός μου άνθρωπος. Όλοι βέβαια μου μιλάνε για αντικατάσταση αλλά η λέξη και μόνο με τρομάζει. Ίσως έπειτα από λίγο καιρό, αν νιώθω καλύτερα, να το σκεφτώ γιατί και η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι και η σκυλίτσα μας ήταν η συντροφιά της. Νομίζω ότι θα την αφήσω να το ζητήσει μόνη της κάποια στιγμή γιατί ούτως ή άλλως η αίσθηση που έχει περί οικογένειας είναι "μπαμπάς, μαμά, παιδιά, σκυλάκι".

Προς το παρόν προσπαθούμε να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα στο σπίτι, όσο αυτό είναι δυνατόν. Από αύριο που θα επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας, ελπίζω να είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα.

Σ' ευχαριστώ πολύ και πάλι.

Να΄σαι καλα κοπελα μου...

Ειμαι σιγουρη οτι θα κανεις αυτο που νοιωθεις και πρεπει....

Και οτι και να αποφασισεις θα ειναι καλο γιατι μονο εσυ γνωριζεις το παιδακι σου και τον εαυτο σου......

Δεν ξεχνας....Δε γινεται να ξεχασεις.....Οι πρωτες μερες ειναι δυσκολες, αλλα με τον καιρο, μενουν οι ομορφες αναμνησεις και ηρεμεις καπως.....

Να σκεφτεσαι πως παντα, οταν παιρνουμε ενα σκυλακι, εχουμε στο νου μας οτι θα ¨φυγει"-λογικα- πριν απο μας.....

Γι΄αυτο, σημασια εχει, οσο ειναι κοντα μας, να του φερομαστε με τρυφεροτητα και να το φροντιζουμε με αγαπη....

Δε ξερεις ποσο καλο κανεις στην μικρη που μεγαλωνει με ενα σκυλακι....Εγω το καταλαβα οσο μεγαλωνε ο μικρος......

Ευχομαι καποια στιγμη, οποτε νοιωσεις ετοιμη, να βαλεις στη ζωη σας ενα νεο σκυλακι και να νοιωσεις και συ, οπως ενοιωσα και εγω..........."Γεμισε" παλι η αγκαλια μου.....Ειχα και παλι καποιον, να με περιμενει να γυρισω σπιτι και καποιον, που οτι και να συνεβαινε στη ζωη μου, οσο ασχημα και να αισθανομουν, οσο χάλια και να ηταν η μερα μου, οταν πηδουσε μεσα στην αγκαλια μου, με εκανε να χαμογελω και παλι!!!!!

[Melina22]

Μελίνα, χίλια ευχαριστώ. Είναι πολύτιμη για εμένα η βοήθεια σου και η δύναμη που μου δίνετε όλες σας.

Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό. Όσο για το "Αντίο, ποντικούλη" θα τρέξω αύριο κιόλας να το βρω στα βιβλιοπωλεία. Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοιο βιβλίο για μικρά παιδιά.

Με το θάνατο της σκυλίτσας μας, στο μυαλό της μικρής προκύπτουν ένα σωρό ερωτηματικά για τον παππού και τη γιαγιά που δεν έχει γνωρίσει γιατί έφυγαν πριν γεννηθεί εκείνη. Κι έτσι τώρα ξαφνικά τους μπλέκει όλους στις ερωτήσεις της γιατί προσπαθεί να αντιληφθεί πού έχουν πάει, αν θα ξαναγυρίσουν και αν είναι όλοι μαζί τώρα με τη σκυλίτσα μας.

Προς το παρόν λειτουργώ και απαντάω ενστικτωδώς σε ό,τι με ρωτάει χωρίς να της κρύβω την αλήθεια. Αϋριο θα ψάξω να βρω ορισμένα από τα βιβλία μήπως βρω καταλληλότερες απαντήσεις.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι για όλα!

 

Να είσαι καλά! Αν μπορέσεις πες μας όταν κ αν πάρεις τον "ποντικούλη" πώς σου φάνηκε κ πώς τα πήγατε. Καλή συνέχεια στην προσπάθεια κ μπράβο σου που ψάχνεις τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να ανταποκριθείς στις ανάγκες της μικρούλας σου!

[demetra]

Να σκεφτεσαι πως παντα, οταν παιρνουμε ενα σκυλακι, εχουμε στο νου μας οτι θα ¨φυγει"-λογικα- πριν απο μας.....

Τελικά, όσο κι αν είσαι προετοιμασμένος γι' αυτό, όσο κι αν σκέφτεσαι λογικά, δεν μπορείς να δεχτείς εύκολα την απώλεια. Πάντως, σήμερα που η μικρή ηρέμησε κάπως και της έφυγε ο θυμός, μπορώ να σου πω ότι εκείνη μου δείχνει το δρόμο για να ηρεμήσω. Σήμερα μιλούσε όλη μέρα πολύ γλυκά για την Κάρλα μας, θυμόταν τι έκαναν μαζί και το αποκορύφωμα ήταν ότι μου είπε να μην είμαι λυπημένη που δεν είναι κοντά μας γιατί τώρα γαβγίζει στον ουρανό. "Να, άκου μαμά. Γαβ, γαβ, γαβ".

Ήθελα να σε ρωτήσω μετά από πόσο καιρό αποκτήσατε τη σκυλίτσα σας. Και ο παιδοψυχολόγος στο σχολείο μου είπε το ίδιο με τον δικό σου, ότι πρέπει άμεσα να έρθει ένα καινούριο σκυλάκι στην οικογένειά μας αλλά αυτό το άμεσα με αγχώνει γιατί δεν είμαι έτοιμη.

[demetra]

Να είσαι καλά! Αν μπορέσεις πες μας όταν κ αν πάρεις τον "ποντικούλη" πώς σου φάνηκε κ πώς τα πήγατε. Καλή συνέχεια στην προσπάθεια κ μπράβο σου που ψάχνεις τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να ανταποκριθείς στις ανάγκες της μικρούλας σου!

 

Μελίνα, διάβσα τον Ποντικούλη και τελικά αποφάσισα να μην τον αγοράσω γιατί μάλλον απευθύνεται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Νομίζω ότι το θέμα της ύλης, το πού πηγαίνει δηλαδή το σώμα, είναι κάτι που μόνο οι μεγαλύτερες ηλικίες μπορούν να αντιμετωπίσουν αν και δεν ξέρω πότε ακριβώς. Το θέμα του θανάτου το μεταφέρει πολύ ήρεμα και γλυκά παρουσιάζοντας το ποντικάκι μιας οικογένειας που ένα πρωί δεν ξαναξύπνησε. Οι πρώτες σελίδες είναι αφιερωμένες στη διαφορά της λέξης "πέθανε" και "κοιμήθηκε". Στη συνέχεια ο μπαμπάς και το αγοράκι της οικογένειας το βάζουν σε ένα κουτάκι μαζί με τα αγαπημένα του πράγματα και το θάβουν στον κήπο. Προς το παρόν δεν θέλω να μιλήσω στη μικρή περί ταφής γιατί θα αγριευτεί. Έχω την αίσθηση πάντως, ότι οι ηλικίες στις οποίες απευθύνεται είναι άνω των 6.

Τα υπόλοιπα βιβλία δεν τα αναζήτησα ακόμη αλλά θα το κάνω σίγουρα εντός των ημερών.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι για την πολύτιμη βοήθεια!