το νιώθετε κι εσείς...?

[epipolaiotita]

Έχω επιλέξει συνειδητά με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό να είμαι κοντά στα παιδιά μου μέχρι να πάνε σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι βάζω τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ειδικά τη δουλειά μου. Αφήνω δουλειές και χάνω χρήματα και γενικά δε λείπω πολύ από το σπίτι για να είμαι κοντά τους, για να μην χάνουν τη σειρά και το πρόγραμμά τους και για να μην με αναζητούν. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως υπερβάλλω αλλά δεν νιώθω τύψεις και έτσι είμαι καλά ψυχολογικά,αφού είναι επιλογή μου. Ποια είναι η γνώμη σας και οι σκέψεις σας? Ευχαριστώ

[MY TREASURE]

Έχω επιλέξει συνειδητά με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό να είμαι κοντά στα παιδιά μου μέχρι να πάνε σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι βάζω τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ειδικά τη δουλειά μου. Αφήνω δουλειές και χάνω χρήματα και γενικά δε λείπω πολύ από το σπίτι για να είμαι κοντά τους, για να μην χάνουν τη σειρά και το πρόγραμμά τους και για να μην με αναζητούν. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως υπερβάλλω αλλά δεν νιώθω τύψεις και έτσι είμαι καλά ψυχολογικά,αφού είναι επιλογή μου. Ποια είναι η γνώμη σας και οι σκέψεις σας? Ευχαριστώ

 

Δεν ειναι τίποτα σοβαρό, θα το ξεπεράσεις. Ποσο χρ. ειναι τα παιδια σου?

[ARNIKOL]

Έχω επιλέξει συνειδητά με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό να είμαι κοντά στα παιδιά μου μέχρι να πάνε σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι βάζω τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ειδικά τη δουλειά μου. Αφήνω δουλειές και χάνω χρήματα και γενικά δε λείπω πολύ από το σπίτι για να είμαι κοντά τους, για να μην χάνουν τη σειρά και το πρόγραμμά τους και για να μην με αναζητούν. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως υπερβάλλω αλλά δεν νιώθω τύψεις και έτσι είμαι καλά ψυχολογικά,αφού είναι επιλογή μου. Ποια είναι η γνώμη σας και οι σκέψεις σας? Ευχαριστώ

Το βρίσκω πάρα πολύ σωστό αυτό που κάνεις, αν αυτό εχει συμφωνηθεί από κοινού με τον άντρα σου και βλεπετε ότι σας παίρνει οικονομικά. το λέω γιατί για μερικές μητέρες όπως εγώ δεν τίθεται καν θέμα επιλογής. Μπράβο σου! Από περιέργεια να ρωτήσω κάτι: Δεν νιώθεις την ανάγκη κάποιες φορές να μείνεις λίγο μόνη σου, χωρίς μωρά, πάνες, γκρίνια κλπ; Κατά τ'άλλα συμφωνώ με αυτά που λες.

[ismeni]

Έχω επιλέξει συνειδητά με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό να είμαι κοντά στα παιδιά μου μέχρι να πάνε σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι βάζω τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ειδικά τη δουλειά μου. Αφήνω δουλειές και χάνω χρήματα και γενικά δε λείπω πολύ από το σπίτι για να είμαι κοντά τους, για να μην χάνουν τη σειρά και το πρόγραμμά τους και για να μην με αναζητούν. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως υπερβάλλω αλλά δεν νιώθω τύψεις και έτσι είμαι καλά ψυχολογικά,αφού είναι επιλογή μου. Ποια είναι η γνώμη σας και οι σκέψεις σας? Ευχαριστώ

 

εγω που δεν το εχω αυτο, θα 'θελα να μπορουσα να το κάνω κι εγω...

 

από την αλλη, θες λιγη ωρα για σενα και θες και τα παιδιά σου να γινουν αυτονομα κια αυταρκεις! δωσε λιγο χρονο σε σενα και στα παιδιά σου!

[gioli]

Έχω επιλέξει συνειδητά με όποιο τίμημα και αν έχει αυτό να είμαι κοντά στα παιδιά μου μέχρι να πάνε σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι βάζω τα πάντα σε δεύτερη μοίρα, ειδικά τη δουλειά μου. Αφήνω δουλειές και χάνω χρήματα και γενικά δε λείπω πολύ από το σπίτι για να είμαι κοντά τους, για να μην χάνουν τη σειρά και το πρόγραμμά τους και για να μην με αναζητούν. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι μήπως υπερβάλλω αλλά δεν νιώθω τύψεις και έτσι είμαι καλά ψυχολογικά,αφού είναι επιλογή μου. Ποια είναι η γνώμη σας και οι σκέψεις σας? Ευχαριστώ

Εαν μπορείτε οικονομικά για μένα είναι η καλύτερη επιλογή. Πιστεύω πολλές μαμάδες θα ήθελαν το ίδιο.

[livinath]

Αχχχχ.....! Σε ζηλεύω....! Με την καλή έννοια πάντα.... Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μείνω σπίτι με τη μικρή μου... Τεσπα. Από τη στιγμή που κάνεις αυτό που θες συνειδητά και είσαι ευτυχισμένη με την επιλογή σου τότε κάνεις πολύ καλά! Με την δουλειά σου δεν έχεις καθόλου επαφή; Δεν θα μπορούσες να κάνεις κάποια επιλογή πελατών (απ'ότι κατάλαβα είσαι ελεύθερη επαγγελματίας, σωστά; ) έτσι ώστε, αν το έχεις ανάγκη, να μην χάνεις και εντελώς την επαφή σου με το επάγγελμα σου;

[Katerina45]

Από τη μία κι εγώ σε ζηλεύω, καλοπροαίρετα πάντα, που μεγαλώνεις τα παιδάκια σου όπως θέλεις εσύ αλλά από την άλλη πιστεύω ότι μπορεί 1γυναίκα να εργάζεται και να αφιερώνει ποιοτικό χρόνο στα παιδιά της. Όταν γέννησα το γιό μου, μετά από 2μήνες επέστρεψα στην εταιρεία, και ανέλαβε η νταντά (εξαιρετική, τώρα κρατάει την κόρη μου). Βέβαια, ήταν τόσο γκρινιάρης που όταν έφευγα από το σπίτι ηρεμούσα (αισθάνομαι άσχημα μόνο που το λέω). Όταν ήρθε η μικρή, σταμάτησα τη δουλειά 5μέρες πριν γεννήσω, κι έμεινα στο σπίτι έως ότου πάει 6μηνών. Όταν γύρισα στο γραφείο μου έλειπαν απίστευτα και τα 2 αλλά κυρίως η μικρούλα μου αφού ο μεγάλος ήταν πλέον μεγάλος, πήγαινε και προνήπιο. Έφτασα σε σημείο, ειδικά την περίοδο που δούλευα 15ώρες, να κλαίω επειδή μου έλειπαν τα παιδιά μου.

Εννοείται βέβαια ότι δεν έχω κι εγώ άλλη επιλογή, είναι θέμα βιοποριστικό. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να φανταστώ τον ευατό μου να μένει σπίτι. Μ' αρέσει η δουλειά μου και κυρίως ότι είμαι ανεξάρτητη και προσφέρω στο σπίτι. Άλλωστε και οι μαμάδες μας εργάζονταν και μια χαρά μεγαλώσαμε.

Δεν σε κατακρίνω, σε καμία περίπτωση, γιατί είναι θυσία να παρατάς τα πάντα για να αφιερωθείς εξ' ολοκλήρου στα παιδιά. Απλά, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω...

[Aeriko]

Αφού όπως λες δεν νιώθεις τύψεις, το κάνεις συνειδητά και είσαι και ευτυχισμένη για ποιο λόγο ζητάς τη γνώμη μας;

 

Μήπως προσπαθείς να μας κάνεις να ζηλέψουμε όσες δεν έχουμε την επιλογή;

[Ellemphriem]

Εχω επιλεξει συνειδητα να παρατησω την δουλεια μου για να ειμαι διπλα στο παιδι μου μεχρι να παει σχολειο και δεν το μετανιωνω με καμια κοινωνια. Μου λειπουν βεβαια τα λεφτα που εβγαζα που λιγα δεν ηταν, η εταιρεια που δουλευα που ολοι την ξερουμε και ειμαι σιγουρη οτι στα 38-39 μου που θα ψαξω παλι για δουλεια, ουτε σε τετοια εταιρεια θα βρω ουτε στα λεφτα που ημουν. Πολυ απλα λογω ηλικιας και φυσικα οικ. καταστασης και φυσικα της καταστασης της χωρας πλεον. Ασχετο αν το βιογραφικο στον τομεα μου ειναι βαρυ. Οποτε ΔΕΝ μου λειπει η δουλεια μου και απολαμβανω αυτο που κανω για το παιδι μου ΑΛΛΑ φοβαμαι για το μελλον......το δικο μου....αυτη ειναι η δικη μου σκεψη........

[eleanax]

εγώ δεν το επέλεξα, προέκυψε, καθώς σταμάτησα για να γεννήσω για ένα τρίμηνο από την κατασκευαστική που εργαζόμουνα, αλλά μετά δεν είχαν δουλειές, η περίφημη κρίση της οικοδομής, και δε χρειαζόντουσαν άλλο συνεργάτη, τώρα μεγαλώνω αποκλειστικά εγώ το παιδάκι μου, έχουμε δεθεί, αλλά αν μου δινόταν η ευκαιρεία πλέον θα γύρναγα στη δουλειά πρώτιστα για οικονομικούς λόγους και δεύτερον γιατί είχα μία δημιουργική δουλειά που όσο και να με κούραζε, με γέμιζε, άλλαζα παραστάσεις,

αυτό που σκεφτόμουνα είναι η δυνατότητα μίας part time δουλειάς ή δουλειάς από το σπίτι, αυτό θα ήταν το ιδανικό, εσύ από ότι κατάλαβα το έχεις ως ένα βαθμό αυτό, δουλεύεις αλλά λίγο, επομένως έχεις πετύχει το ιδανικό για νέα μαμά, αν βγαίνετε οικονομικά και αισθάνεσαι ότι καλύπτεσαι κι εσύ συναισθηματικά και ψυχολογικά με αυτές τις λίγες δουλειές που κάνεις και ξεφεύγεις από τη ρουτίνα του σπίτιού, τότε θα έλεγα να μην το σκέφτεσαι

πάντως δεν νομίζω ότι το είπε για να ζηλέψουμε, καταλαβαίνω τι νιώθει, θεωρεί ότι άλλες που είναι πολύ αφοσιωμένες στη δουλειά τους, και έχουν και οικογένεια τα καταφέρνουν καλύτερα, είναι τέλειες, και επίσης ότι η δουλειά και η αγορά μας ξεπερνάει, όπως νιώθω εγώ αυτήν την περίοδο, που πιστεύω ότι τα έχω ξεχάσει όλα, ότι προχώρησαν χωρίς εμένα, κι ότι είναι πολύ δύσκολο να επανέλθω, και πιστέψτε όλο αυτό είναι πολύ χοντρό ψυχολογικό λούκι που δε με αφήνει να χαρώ το παιδί μου, και τις ώρες που είμαι μαζί του, καθώς αισθάνομαι απλά τεμπέλα που δεν ξυπνάω νωρίς το πρωί και δεν τρέχω όλη μέρα σε οικοδομές και ραντεβού, συν η οικονομική καταπίεση που δεν παλεύεται ότι πλέον δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη που αν δεν είχα το μικρό δε θα γλίτωνα την κατάθλιψη

[Morchelina]

και επίσης ότι η δουλειά και η αγορά μας ξεπερνάει, όπως νιώθω εγώ αυτήν την περίοδο, που πιστεύω ότι τα έχω ξεχάσει όλα, ότι προχώρησαν χωρίς εμένα, κι ότι είναι πολύ δύσκολο να επανέλθω, και πιστέψτε όλο αυτό είναι πολύ χοντρό ψυχολογικό λούκι που δε με αφήνει να χαρώ το παιδί μου, και τις ώρες που είμαι μαζί του, καθώς αισθάνομαι απλά τεμπέλα που δεν ξυπνάω νωρίς το πρωί και δεν τρέχω όλη μέρα σε οικοδομές και ραντεβού, συν η οικονομική καταπίεση που δεν παλεύεται ότι πλέον δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη που αν δεν είχα το μικρό δε θα γλίτωνα την κατάθλιψη

 

Θα σου δώσω μία άλλη οπτική του θέματος που εμένα με βοήθησε. Όταν δούλευα στο εξωτερικό και ήμουν mid twenties (αχ, βαχ) είχα μία συνάδελφο με το ίδιο πτυχίο αλλά από Cambridge (πολύ σημαντικό) και συνομήλικη. Αυτή τελειώνοντας σπουδές στα 21 είχε δουλέψει ήδη 4 χρόνια και ήταν παντρεμένη. Λοιπόν είχε σκοπό να δουλέψει άλλα 2 χρόνια και μετά να καθήσει μια δεκαετία να μεγαλώσει τα παιδιά της. Θεωρούσε ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να επανέλθει στην αγορά εργασίας. Φυσικά μιλάμε για μία τελείως διαφορετική αγορά εργασίας με πολύ περισσότερες ευκαιρίες αλλά πάλι εμένα μου φαινόταν αδιανόητο τέτοιο ρίσκο. Συζητώντας είδα ότι και άλλες κοπέλες πτυχιούχες είχαν παρόμοιες αντιλήψεις.

 

Πού με βοήθησε αυτή η άλλη οπτική; Ότι όταν ήρθα στην Ελλάδα έγκυος και άνεργη παρατώντας μια καλή δουλειά με βοήθησε να ελέγξω αυτό το άγχος που λες. Δεν αγχώθηκα υπερβολικά για δουλειά στην Ελλάδα, γέννησα, θήλασα αποκλειστικά 6 μήνες, και όταν το μωρό ήταν 7 μηνών ξεκίνησα να διδάσκω σε ΙΕΚ και όταν ήταν 14 μηνών βρήκα δουλειά. Κοιτάζοντας πίσω λέω ευτυχώς που έγινε έτσι γιατί αυτοί οι μήνες ήταν μία και μοναδική εμπειρία και νιώθω τυχερή που τους έζησα με το μωρό μου. Αν είχα ήδη δουλειά αναγκαστικά θα γυρνούσα πίσω στους 2-3 μήνες μετά τη γέννα. Δεν νομίζω να παρατούσα τη δουλειά μου, ελληνίδα γαρ. Τα οικονομικά μας εκείνη την περίοδο ήταν χάλια. Δούλευε μόνο ο άντρας μου και μόνο το ενοίκιο μας το πληρώναμε από άλλο σπίτι που νοικιάζαμε. Έπαιρνε δε ως μισθό το διπλό του ενοικίου μας για να καταλάβεις.

 

Πολλά που αισθανόμαστε είναι καμιά φορά θέμα προοπτικής και προγραμματισμού μας υπό το καθεστώς που ζούμε και μεγαλώνουμε. Nαι είμαστε μία χώρα και μία κοινωνία σκληρά ανταγωνιστική. Θα αφήσουμε αυτό να δηλητηριάσει όλη μας τη ζωή; Ας το φιλοσοφήσουμε και λίγο. Και σιγά τις εξελίξεις στην οικοδομή. Αν ήταν επιστήμη δεν θα υπήρχαν τόσοι εργολάβοι άσχετοι με το αντικείμενο.

[eleanax]

Θα σου δώσω μία άλλη οπτική του θέματος που εμένα με βοήθησε. Όταν δούλευα στο εξωτερικό και ήμουν mid twenties (αχ, βαχ) είχα μία συνάδελφο με το ίδιο πτυχίο αλλά από Cambridge (πολύ σημαντικό) και συνομήλικη. Αυτή τελειώνοντας σπουδές στα 21 είχε δουλέψει ήδη 4 χρόνια και ήταν παντρεμένη. Λοιπόν είχε σκοπό να δουλέψει άλλα 2 χρόνια και μετά να καθήσει μια δεκαετία να μεγαλώσει τα παιδιά της. Θεωρούσε ότι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να επανέλθει στην αγορά εργασίας. Φυσικά μιλάμε για μία τελείως διαφορετική αγορά εργασίας με πολύ περισσότερες ευκαιρίες αλλά πάλι εμένα μου φαινόταν αδιανόητο τέτοιο ρίσκο. Συζητώντας είδα ότι και άλλες κοπέλες πτυχιούχες είχαν παρόμοιες αντιλήψεις.

 

Πού με βοήθησε αυτή η άλλη οπτική; Ότι όταν ήρθα στην Ελλάδα έγκυος και άνεργη παρατώντας μια καλή δουλειά με βοήθησε να ελέγξω αυτό το άγχος που λες. Δεν αγχώθηκα υπερβολικά για δουλειά στην Ελλάδα, γέννησα, θήλασα αποκλειστικά 6 μήνες, και όταν το μωρό ήταν 7 μηνών ξεκίνησα να διδάσκω σε ΙΕΚ και όταν ήταν 14 μηνών βρήκα δουλειά. Κοιτάζοντας πίσω λέω ευτυχώς που έγινε έτσι γιατί αυτοί οι μήνες ήταν μία και μοναδική εμπειρία και νιώθω τυχερή που τους έζησα με το μωρό μου. Αν είχα ήδη δουλειά αναγκαστικά θα γυρνούσα πίσω στους 2-3 μήνες μετά τη γέννα. Δεν νομίζω να παρατούσα τη δουλειά μου, ελληνίδα γαρ. Τα οικονομικά μας εκείνη την περίοδο ήταν χάλια. Δούλευε μόνο ο άντρας μου και μόνο το ενοίκιο μας το πληρώναμε από άλλο σπίτι που νοικιάζαμε. Έπαιρνε δε ως μισθό το διπλό του ενοικίου μας για να καταλάβεις.

 

Πολλά που αισθανόμαστε είναι καμιά φορά θέμα προοπτικής και προγραμματισμού μας υπό το καθεστώς που ζούμε και μεγαλώνουμε. Nαι είμαστε μία χώρα και μία κοινωνία σκληρά ανταγωνιστική. Θα αφήσουμε αυτό να δηλητηριάσει όλη μας τη ζωή; Ας το φιλοσοφήσουμε και λίγο. Και σιγά τις εξελίξεις στην οικοδομή. Αν ήταν επιστήμη δεν θα υπήρχαν τόσοι εργολάβοι άσχετοι με το αντικείμενο.

 

εγώ είμαι ήδη 16 μήνες χωρίς εργασία, και αν στο εξωτερικό είναι κάτι απλό και αποδεκτό, εδώ σε κοιτάνε με μισό μάτι όταν έχεις μείνει τόσο καιρό εκτός αγοράς, δε μιλώ δε για φοβερές επιστημονικές εξελίξεις, αλλά τρέχοντα ζητήματα που όπως και να το κάνουμε τα χάνεις όταν δεν είσαι στην "πιάτσα"

αυτό δε που μου "δηλητηριάζει" τη ζωή όπως λες είναι μία αίσθηση παροπλισμού, παραίτησης, που βγαίνω πρωί και βλέπω μόνο γιαγιάδες στην παιδική χαρά γιατί οι μαμάδες δουλεύουν, κι επίσης ένα παράπονο ότι τόσα χρόνια σπουδών και εργασίας διαγράφηκαν από τη μία μέρα στην άλλη επειδή αποφάσισα να κάνω οικογένεια, ένα είδος "τιμωρίας" από την ελληνική κοινωνία, τη στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες επιβραβεύεται και υποστηρίζεται ενεργά η εργαζόμενη, και μη, μητέρα

[νελλίτσα]

νομίζω ότι σου λείπει η δουλειά σου και το βλέπεις έτσι, εγώ όταν βλέπω μαμάδες με τ αμωρά τους θεωρώ ότι είναι ή από τις τυχερές που έχουν μεγάλη άδεια (βάζω μέσα και τον εαυτό μου) ή από τις επίσης τυχερές που μπορούν να περάσουν με το μισθό του συζύγου και αφιερώνονται στα μωρά τους...

από τώρα σκέφτομαι τι θα κάνω τον ιούνιο που πρ΄πει να επιστρέψω στη δουλειά και δεν θα είμαι όλη μέρα μαζί με το μωρό μου... από την άλλη επειδή, προ μωρού εποχή δούλευα 800 ώρες την ημέρα και μου άρεσε, τώρα πολλές φορές που το σκέφτομαι νοιώθω σαν να έχω πάθει μετάλλαξη. δεν με ενδιαφέρει να πάω για δουλειά και θέλω να ασχολούμαι μόνο με το παιδάκι μου. ίσως βέβαια να είναι η παράνοια του πρώτου καιρού και του πρώτου παιδιού και μετά να περνάει και να χρειάζομαι όπως διάβασα παραπάνω και χρόνο για μένα αλλά προς το παρόν το απολαμβάνω.

δυστυχώς όμως ζούμε σε μια κοινωνία και σε μια εποχή που θέτει πολύ σκληρά στεγανά (ή θα είσαι επαγγελματίας ή θα είσαι μαμά) χωρίς καμία ελαστικότητα στους πολλαπλούς μας ρόλους....

[νελλίτσα]

και να προσθέσω κάτι τελευταίο: ακριβώς αυτή η αυστηρότητα των διαχωριστικών είναι που αναγκάζει πολλούς γονείς να μην έχουν τρόπο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους και έχουμε οδηγηθεί ως κοινωνία στα χάλια που είμαστε...

[Aggeloudia]

Στη θεση σου δεν θα ενιωθα άσχημα...

Φυσικά στο λεω τωρα που ειχα μια σοβαρή περιπέτεια υγεία πρόσφατα και είδα πολύ πόνο στα διπλανά κρεβάτια...Εκει αναθεώρησα ελαφρώς την άποψη περι πολύ δουλειάς -αν και κάποτε ήμουν εργασιομανής...- και ελειψα λιγο καιρο απο τα παιδάκια μου, με αποτέλεσμα να με κατακλύζει η ανάγκη για επαφή μαζί τους.

 

Πριν απο 1 εβδομαδα έληξε η σύμβασή μου στο δημόσιο μετά απο 3 χρόνια ΟΡΙΣΤΙΚΑ και δεν σου κρύβω πως με ενοχλει ελαφρως η ανεργία αλλά οι στιγμες μας με τα παιδιά μας μπορουν να υπρ,υπερ καλύψουν οποιαδήποτε άλλη κατάσταση...

...και να αναφέρω πως συνειδητά εγκατέλειψα μια καλοστρωμένη καριέρα δημοσιογράφου-εκφωνήτριας όταν αυτή είχε αρχίσει να μου δίνει πολλά καλά, για να μην διαλύσω το σπίτι μου.

 

Το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα αλλά δεν θυμάμαι τα πρώτα βήματα του μεγάλου μου γιου, τις πρωτες του λέξεις, αλλά θυμάμαι πως επέστρεφα σπίτι μετά τις 7-8 το απόγευμα -λείπονται απο τις 6 το πρωί...- με νεύρα, τσίτα και ένα κινητό να χτυπάει ΑΚΑΤΆΠΑΥΣΤΑ.

 

Δεν αξίζουν τέτοια ζωή και θεωρώ πως μια γυναίκα αν αποτύχει ως επαγγελματίας, αλλάζει και καριέρα άμα θέλει αλλά αμα αποτύχει ως μάνα ...φασκελοκουκουλωστα τότε...

 

 

[Aeriko]

θεωρώ πως μια γυναίκα αν αποτύχει ως επαγγελματίας, αλλάζει και καριέρα άμα θέλει αλλά αμα αποτύχει ως μάνα ...φασκελοκουκουλωστα τότε...

[Aggeloudia]

:!::!:

[Morchelina]

εδώ σε κοιτάνε με μισό μάτι όταν έχεις μείνει τόσο καιρό εκτός αγοράς,

 

 

κι επίσης ένα παράπονο ότι τόσα χρόνια σπουδών και εργασίας διαγράφηκαν από τη μία μέρα στην άλλη επειδή αποφάσισα να κάνω οικογένεια, ένα είδος "τιμωρίας" από την ελληνική κοινωνία,

 

Είναι το θέμα του ανταγωνισμού ο οποίος για μένα είναι αδικαιολόγητος στην ένταση που υπάρχει και μας δηλητηριάζει χωρίς να υπάρχει αντικείμενο, δηλ. το καρότο πίσω από το οποίο τρέχουμε είναι πολύ μικρό για τον κόπο και τις θυσίες που κάνουμε. Έξω οι επαγγελματίες γυναίκες θυσιάζουν την οικογενειακή τους ζωή για ένα lifestyle με διακοπές στη Χαβάη, βίλες εκατομμυρίων, κλπ. Εδώ κάνουμε τις ίδιες θυσίες για 1.000 ευρώ παραπάνω το μήνα που αν πάρεις ένα ζευγάρι design μπότες έδωσες τα μισά. Ίσως ακούγομαι αφ' υψηλού αλλά νομίζω ότι η αποστασιοποίηση είναι απαραίτητη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

 

Επίσης για το παράπονο σου, αν κατάλαβα είσαι μηχανικός της οικοδομής και είχες δουλειά μετά το πτυχίο. Υπάρχουν και άλλες ειδικότητες μηχανικών που κουράστηκαν εξίσου και περισσότερο για το πτυχίο τους και που έχουν ετεροαπασχόληση και υποαπασχόληση που φτάνει στο 50%. Δηλ. αυτοί πρέπει να δέσουν μία πέτρα στο λαιμό τους και να πάνε για φούντο; Ενώ αν πάνε Αμερική ή Ευρώπη είναι περιζήτητοι. Δεν μπορεί το ότι ζούμε σε αυτή τη χώρα και υπό αυτές τις συνθήκες να καθορίζει σε τέτοιο βαθμό την αυτοεκτίμησή μας. Αυτό βλέπω ως μία μεγάλη παγίδα στην ελλάδα. Έτσι είναι τα πράγματα εδώ και όποιος δεν το καταλαβαίνει πόσο δύσκολα είναι και κοιτάει τον άλλο με μισό μάτι βγάζει απλώς κακία. Και στη Βουλγαρία π.χ. τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και γυναίκες μηχανικοί εργάζονται εποχιακά ως καθαρίστριες στη χώρα μας.

 

μια γυναίκα αν αποτύχει ως επαγγελματίας, αλλάζει και καριέρα άμα θέλει αλλά αμα αποτύχει ως μάνα ...φασκελοκουκουλωστα τότε...

 

Προσυπογράφω!! Και σιγά την καριέρα που κάνεις στην Ελλάδα.

[Aeriko]

:!::!:

 

 

Καλέ το προσυπογράφω με χέρια και πόδια! Αυτό εννοούσα

[culte]

ελεάνα και εγώ έτσι ένιωθα όταν έκατσα ένα χρόνο στο σπίτι με την μικρή για να θηλάσω και για να μεγαλώσει λίγο να πάει σε σταθμό...

 

και δεν σου κρύβω ότι τώρα πια αυτος είναι ο φόβος μου που με αποτρέπει από το να κάνω δεύτερο...ιδίως τώρα με την οικονομική κρίση που οι δουλειές των μηχανικών έχουν πέσει κατακόρυφα....

[Aggeloudia]

Καλέ το προσυπογράφω με χέρια και πόδια! Αυτό εννοούσα

 

 

 

το καταλαβα!!!!

[ZWH]

Στα νιατα μου!!!! ηθελα να εργαζομαι αλλα παραλληλα να εχω και την οικογενεια μου.

Στα 22.5 που εμεινα εγκυος για πρωτη φορα, εργαζομουν μεχρι 7.5 μηνων (μεχρι δηλαδη που εχασα το μωρο), ειχα βρει παιδικο σταθμο διπλα στην δουλεια μου και ειχα φτιαξει μεσα στο μυαλο μου μια ιδανικη κατασταση.

Μετα τον χαμο του παιδου μου, παρατησα την δουλεια μου. Ηθελα να γινω μια χαρωπη νοικοκυρουλα, να κανω παιδια, να μυριζει το σπιτι ζεστο φαγητο και πιτουλες.

14 σχεδον χρονια μετα και ενω εχω δυο παιδακια, δεν θελω πλεον να ειμαι χαρωπη νοικοκυρουλα. Μου αρεσει το σπιτι μου να μυριζει ζεστο φαγητο και γλυκα, να ερχονται τα παιδια απο το σχολειο και να ειμαι εγω εκει, να τους βαζω να φανε και να λεμε τα νεα της ημερας, αλλα απο την αλλη θα ηθελα να ειμαι και εγω εργαζομενη, να ξυπναω το πρωι να ντυνομαι να πηγαινω στην δουλιτσα μου, να ειμαι παραγωγικη και να φερνω χρηματα στο σπιτι μου.

Στα 36 μου ειναι αρκετα δυσκολο να βρω δουλεια, οπως αρκετα δυσκολο ειναι για τον αντρα μου και τα παιδια μου να αποδεχτουν μια νεα κατασταση....

Οσο για τους αλλους... ναι ντρεπομαι καποιες φορες που με κοιτανε περιεργα επειδη ειναι ντροπη οπως λενε να ζηταω χρηματα απο τον αντρα μου για να παρω ενα βρ@κι, ομως το ιδιο ντροπη ειναι να εργαζονται και να τα περιμενουν ολα απο την μαμα τους ή την πεθερα τους.

[Morchelina]

Στα 36 μου ειναι αρκετα δυσκολο να βρω δουλεια, οπως αρκετα δυσκολο ειναι για τον αντρα μου και τα παιδια μου να αποδεχτουν μια νεα κατασταση....

 

 

Οσο για τους αλλους... ναι ντρεπομαι καποιες φορες που με κοιτανε περιεργα επειδη ειναι ντροπη οπως λενε να ζηταω χρηματα απο τον αντρα μου για να παρω ενα βρ@κι, .

 

Γιατί το λες αυτό, είσαι πολύ νέα. Νομίζω οι εργοδότες βλέπουν πιο αρνητικά όταν η άλλη δεν έχει παιδιά και πρόκειται να κάνει και όχι εσένα που έχεις κάνει τα παιδιά σου. Για τους δικούς σου ανθρώπους τι να πω; Βρες εσύ τη δουλειά και τα κανονίζεις.

 

Όσο για τα συγκεκριμένα ψώνια σου, πες τους δεν ζητάω χρήματα, μου παίρνει ο άντρας μου ότι γουστάρει. Καλά το ξεσκίσαμε το θέμα!!

[eleanax]

Είναι το θέμα του ανταγωνισμού ο οποίος για μένα είναι αδικαιολόγητος στην ένταση που υπάρχει και μας δηλητηριάζει χωρίς να υπάρχει αντικείμενο, δηλ. το καρότο πίσω από το οποίο τρέχουμε είναι πολύ μικρό για τον κόπο και τις θυσίες που κάνουμε. Έξω οι επαγγελματίες γυναίκες θυσιάζουν την οικογενειακή τους ζωή για ένα lifestyle με διακοπές στη Χαβάη, βίλες εκατομμυρίων, κλπ. Εδώ κάνουμε τις ίδιες θυσίες για 1.000 ευρώ παραπάνω το μήνα που αν πάρεις ένα ζευγάρι design μπότες έδωσες τα μισά. Ίσως ακούγομαι αφ' υψηλού αλλά νομίζω ότι η αποστασιοποίηση είναι απαραίτητη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

 

Επίσης για το παράπονο σου, αν κατάλαβα είσαι μηχανικός της οικοδομής και είχες δουλειά μετά το πτυχίο. Υπάρχουν και άλλες ειδικότητες μηχανικών που κουράστηκαν εξίσου και περισσότερο για το πτυχίο τους και που έχουν ετεροαπασχόληση και υποαπασχόληση που φτάνει στο 50%. Δηλ. αυτοί πρέπει να δέσουν μία πέτρα στο λαιμό τους και να πάνε για φούντο; Ενώ αν πάνε Αμερική ή Ευρώπη είναι περιζήτητοι. Δεν μπορεί το ότι ζούμε σε αυτή τη χώρα και υπό αυτές τις συνθήκες να καθορίζει σε τέτοιο βαθμό την αυτοεκτίμησή μας. Αυτό βλέπω ως μία μεγάλη παγίδα στην ελλάδα. Έτσι είναι τα πράγματα εδώ και όποιος δεν το καταλαβαίνει πόσο δύσκολα είναι και κοιτάει τον άλλο με μισό μάτι βγάζει απλώς κακία. Και στη Βουλγαρία π.χ. τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και γυναίκες μηχανικοί εργάζονται εποχιακά ως καθαρίστριες στη χώρα μας.

 

 

 

Προσυπογράφω!! Και σιγά την καριέρα που κάνεις στην Ελλάδα.

 

τώρα για να καταλάβω, όλα αυτά μου τα λες για να νιώσω καλύτερα? συγγνώμη αλλά δεν ήταν ανάμεσα στα όνειρα μου να τελειώσω σχολή και μεταπτυχιακό για να κάνω "καριέρα" ως καθαρίστρια, χωρίς να ακουστεί κάπως, απλά αν ήθελα να γίνω καθαρίστρια το έκανα και χωρίς σπουδές,

από την άλλη ποιος μίλησε για καριέρα, βίλες και μπότες, εγώ μιλάω για μία δουλειά που να μου επιτρέπει να βγάζω τα προς το ζειν, ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς εγώ και η οικογένειά μου χωρίς να χρειάζεται να μου κόβει μισθό ο μπαμπάς μου για να βγάλουμε το μήνα, ή να περιμένουμε πώς και τι το τέλος του μήνα για να πάμε σούπερ μάρκετ,

ούτε για ζήλεια μίλησα ούτε νομίζω τα προηγούμενα post μου να βγάζουν κακία όπως λες, δεν ζηλεύω κανένα, και δεν ξέρω πώς συμπέρανες όλα αυτά που αναφέρεις, εκτός αν από το δικαίωμα στην εργασία εξαιρούνται οι μηχανικοί της οικοδομής όπως λες, δεν ξέρω καν γιατί ακόμη και σε αυτό υπάρχει μία δόση ειρωνίας, αρχιτέκτων είμαι, καταλαβαίνω ότι και άλλοι μηχανικοί είναι σε δεινή θέση κι ας κουράστηκαν περισσότερο, ενώ εμείς απλά κοροιδεύαμε και χαζεύαμε, αλλά αυτό εμένα δε θα μου φέρει ψωμί και ρούχα για το παιδί μου, και ναι το παράπονο μου είναι και αυτό πέρα από το γεγονός ότι αισθάνομαι μη παραγωγική που μάλλον από ότι μου λες δεν θα έπρεπε γιατί δεν κάνω και κανένα φοβερό επάγγελμα, οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει

[eleanax]

Στα νιατα μου!!!! ηθελα να εργαζομαι αλλα παραλληλα να εχω και την οικογενεια μου.

Στα 22.5 που εμεινα εγκυος για πρωτη φορα, εργαζομουν μεχρι 7.5 μηνων (μεχρι δηλαδη που εχασα το μωρο), ειχα βρει παιδικο σταθμο διπλα στην δουλεια μου και ειχα φτιαξει μεσα στο μυαλο μου μια ιδανικη κατασταση.

Μετα τον χαμο του παιδου μου, παρατησα την δουλεια μου. Ηθελα να γινω μια χαρωπη νοικοκυρουλα, να κανω παιδια, να μυριζει το σπιτι ζεστο φαγητο και πιτουλες.

14 σχεδον χρονια μετα και ενω εχω δυο παιδακια, δεν θελω πλεον να ειμαι χαρωπη νοικοκυρουλα. Μου αρεσει το σπιτι μου να μυριζει ζεστο φαγητο και γλυκα, να ερχονται τα παιδια απο το σχολειο και να ειμαι εγω εκει, να τους βαζω να φανε και να λεμε τα νεα της ημερας, αλλα απο την αλλη θα ηθελα να ειμαι και εγω εργαζομενη, να ξυπναω το πρωι να ντυνομαι να πηγαινω στην δουλιτσα μου, να ειμαι παραγωγικη και να φερνω χρηματα στο σπιτι μου.

Στα 36 μου ειναι αρκετα δυσκολο να βρω δουλεια, οπως αρκετα δυσκολο ειναι για τον αντρα μου και τα παιδια μου να αποδεχτουν μια νεα κατασταση....

Οσο για τους αλλους... ναι ντρεπομαι καποιες φορες που με κοιτανε περιεργα επειδη ειναι ντροπη οπως λενε να ζηταω χρηματα απο τον αντρα μου για να παρω ενα βρ@κι, ομως το ιδιο ντροπη ειναι να εργαζονται και να τα περιμενουν ολα απο την μαμα τους ή την πεθερα τους.

 

τίποτα δεν είναι ντροπή, και στο τέλος τέλος μεγαλώνεις τα παιδιά σας, αν είναι ακόμη επιλογή σου να μην ντρέπεσαι καθόλου, αν πάλι πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να ξαναμπείς στην αγορά εργασίας πιστεύω ότι η οικογένειά σου θα σε στηρίξει όπως τους στήριζες εσύ όλα αυτά τα χρόνια που γύριζαν σε ένα ζεστό, χαρούμενο σπίτι,

πρέπει πια να σκεφτείς τι θα κάνει εσένα πιο ευτυχισμένη ...