Χωρισμενοι γονεις

[teacher]

ΛΟΙΠΟΝ... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ. ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ...ΕΠΑΙΡΝΑ ΠΟΛΥΤΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΙΟ.. ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ΠΟΛΥ ΤΟΤΕ ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ(ΜΕΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ). ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ... Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΞΑΝΑΠΑΝΤΡΕΦΤΗΚΕ ΜΙΑ ΣΚΡΟΦΑ... ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΧΑΣΑ ΣΤΑ 16 ΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΙ... ΕΚΕΙΝΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΩΡΙΜΑΣΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΗΤΑΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΣΗ... ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΔΙΟΤΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΧΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ. ΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΣΧΗΜΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΕΓΩ ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ΑΝΤΡΑ. ΞΕΡΕΙ ΚΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΝ ΔΩ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΦΥΓΩ ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ...

 

και εγω μια απο τα ιδια μονο που οι γονεις μου χωρισαν μετα απο καυγαδες 10 ετων και στη χειροτερη φαση για μενα (16 χρονων).δεν μου εφταναν τα εσωψυχα της εφηβειας(ποιος ειμαι, τι θελω απο τη ζωη μου, ετσι ειναι αραγε οι σχεσεις?) ειχα και τους γονεις μου να με σερνουν σε δικαστηρια για να πω μπροστα σε δικαστη με ποιον θελω να μεινω!

 

περασαν αρκετα χρονια, πολλα λαθη και πολυυυυ εσωτερικο ψαξιμο για να ηρεμησω καπως και να καταλαβω πως ειναι οι σχεσεις, οι φιλιες και πια πραγματα θεωρουνται "φυσιολογικα" σε μια οικογενεια.και πιστεψτε με ποναει πολυ οταν εχεις "απορριψει" τους γονεις σου και προσπαθεις να φτιαξεις μια προσωπικοτητα μονος σου η να ψαχνεις να βασιστεις σε δηθεν φιλους η σχεσεις.

 

με το συντροφο μου δεν ειμαστε ακομα παντρεμενοι αλλα ξεκαθαρισαμε οτι αν κατι δεν παει καλα, δεν προκειται να τσακωθουμε για πιατα, ποτηρια, επιμελεια.τα παμε καλα?καλως!δεν τα παμε?παλι καλως!ο καθενας ηρεμος με τον εαυτουλη του

 

πραγματα που εμαθα απο τους γονεις μου στα χρονια καυγαδων?

ειναι ΧΙΛΙΕΣ φορες καλυτερα να χωριζουν αν δουν οτι δεν τα βρισκουν παρα να μενουν ολοι μαζι για να διατηρησουν μια "οικογενεια". το συνθημα πανω στο σταυρο "μενω για το παιδι μου" πληγωνει πολυ περισσοτερο τα παιδια. για μενα ολοι μενουν για την παρτη τους και μονο γιατι βολευονται η φοβουνται να να κανουν μια νεα αρχη.

δεν ειπα οτι ειναι ευκολο αλλα σιγουρα ειναι πιο υγειες.

 

συγνωμη για την πολυλογια αλλα ξυπνησαν πολλες και ασχημες αναμνησεις θα ελεγα πιο πολλα αλλα κολλησα και το θεμα δεν ειναι "παιδια χωρισμενων γονειων-ασχημες εμπειριες"

[Nantia]

Teacher κοριτσι μου λυπαμαι πολυ για αυτα που διαβασα.....Καλα εκανες και εγραψες σε αυτο το ποστ για να περνουμε παραδειγματα οι γονεις για το πως νοιωθουν τελικα τα παιδια.............

[sofia_nefeli]

ακυρο...

[Μαριλίνα]

Είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών (από τα 3 μου χρόνια, κοινώς δεν θυμάμαι τίποτα) και παντρεμένη με έναν άνθρωπο που τσακωνόμαστε συνέχεια. :oops:

Τις τελευταίες μέρες το σκέφτηκα πολύ σοβαρά το διαζύγιο λόγω πολλών προβλημάτων. Για μία ακόμη φορά το άφησα στην άκρη, δεν ξέρω για πόσο...

Δε νομίζω ότι θα είμαστε όλη μας τη ζωή μαζί, νιώθω όμως ότι αξίζει η σχέση μας λίγες ευκαιρίες ακόμα....

Κοινώς... χωρίς φυσικά να προϊδεάσω το τέλος, δεν θέλω να πέσω αμαχητί...

[natasa31]

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ... ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΒΟΥΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Η ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΤΑΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ. ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΧΩ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΟΝΙΩΝ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑΝ ΝΑ ΧΩΡΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΑ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΓΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ..

[irenese]

Εγω χωρισα οταν το κοριτσακι μου ηταν 13 μηνων μετα απο 1 χρονο γαμο και 6 χρονια σχεση...Και θα αναρωτηθειτε: μα δεν τον ειδες;;;;

 

και φυσικα τον ειδα, και φυσικα εβλεπα οτι δεν ταιριαζαμε αλλα εκανα υπομονη γιατι ημουν ερωτευμενη, γιατι δεν ηθελα να ειμαι μονη μου, γιατι πιστευα οτι θα διορθοθουν τα πραγματα αφου αγαπιομαστε, γιατι γιατι....

Ομως μονο η αγαπη δυστυχως ΔΕΝ φτανει!!!!

Πριν τον χωρισμο δεν μαλωναμε, δεν επικοινωνουσαμε....

Οταν εφυγα απο το σπιτι ( το ελεγα αλλα δεν με πιστεψε οτι θα το κανω)

αρχισαν οι απιστευτοι καυγαδες...

3 χρονια σκοτωνομασταν....ευτυχως ποτε μπροστα στο παιδι... Μπροστα της δεν μιλαγαμε αλλα βριζομασταν στο τηλεφωνο, σε μηνυματα, σε δικηγορους....σε δικαστηρια...

Δεν ηθελε να μου δωσει διαζυγιο, εκανε τα παντα να μου παρει το παιδι αλλα δεν τα καταφερε...

Με την δικη μου σταθερη συμπεριφορα μετα απο 3 χρονια καταλαβε οτι δεν προκειται να ξαναειμαστε μαζι και υπεγραψε το συναινετικο.

Τωρα που εχει ηρεμισει εχουμε μια καλη πολιτισμενη σχεση.

Τωρα καταλαβαινει οτι οταν η μικρη ειναι αρρωστη δεν θα την παρει, οτι οταν του λεω κατι για ο παιδι το κανω απο ενδιαφερον και οχι γαι να του την στερησω...

Τωρα εγω ειμαι ξαναπαντρεμενη με εναν υπεροχο ανθρωπο που λατρευει την κορη μου και εχουμε κανε ενα κοριτσακι 4,5 μηνων και εκεινος (ο πρωην) ειναι ησυχος οτι το παιδι του ειναι σε καλα χερια...

[ΒάσωΚ]

Να σας πω κι εγώ λοιπόν την ιστορία μου.

Ίσως σε κάποιους φανεί χρήσιμη.

"Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού"

Ναι, αλλά εδώ μιλάει για άνδρες και όχι για γυναίκες.

Έτσι σκέφτηκα λοιπόν και το έκανα δύο φορές.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

 

Σε ηλικία 20 ετών το 1984 παντρεύτηκα έναν άντρα 3 χρόνια μεγαλύτερό μου. Θα πείτε " μα τι κάνατε, εσείς ήσασταν παιδιά " και θα είχατε απόλυτα δίκιο, απλώς η περιοχή απ' όπου κατάγομαι τότε ήταν πολύ σκληρή με τα κορίτσια που είχαν κάποια σχέση, έπρεπε να "κουκουλωθεί" γρήγορα μη τυχόν και μείνει έγκυος (???). Βεβαίως ήμασταν και οι δυο "δυο λαλούν και τρεις χορεύουν". Στην αρχή στριμωχτήκαμε οικονομικά, αλλά ποιός νοιαζόταν, είχαμε τον έρωτά μας, τους φίλους μας, πηγαίναμε εκδρομές με τραίνο και λεωφορείο και πέρναγε η ζωή υπέροχα. Μετά από ενάμισυ χρόνο γάμου ήρθε το παιδί. Εκεί άρχισαν τα ζόρια. Άρχισαν οι πραγματικές υποχρεώσεις και άρχισα και εγώ να δουλεύω. Εκεί χάθηκε η μπάλα τελείως. Τι είχε συμβεί. Μεγαλώναμε και ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους. Μεγαλώναμε και διαπιστώναμε οτι ταιριάζαμε μόνο στην πλάκα και τον χαβαλέ, σε όλα τα υπόλοιπα δεν είχαμε κανένα κοινό σημείο. Το μόνο που μας ένωνε ήταν η κορούλα μας. Καυγάδες δεν υπήρχαν (ποτέ δεν τους μπορούσα) αλλά είμασταν τελείως άσχετοι. Στην συνέχεια βέβαια εκείνος σαν γνήσιος άντρας απέκτησε και ερωμένη. Ε, όπως καταλαβαίνετε έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Ήδη θεωρούσα πως του "έκανα μεγάλη χάρη" που έμενα μαζί του, αυτό ήταν το τελειωτικό.

Βρίσκομαι λοιπόν το 1988, 24 ετών και με ένα τρίχρονο κοριτσάκι μόνη μου. Οι ανασφάλειες πολλές, υπήρχε όμως και μια άγνοια για το τι είχα να αντιμετωπίσω, ευτυχώς θα έλεγα, γιατί αν λόγω των δυσκολιών συμβιβαζόμουν απλώς θα μετέθετα τον χωρισμό πιο μετά και με χειρότερο σίγουρα τρόπο. Αντιμετώπισα κοινωνικό αποκλεισμό (ζωντοχήρα = απειλή για τους άντρες μας), ειρωνικά σχόλια για τις σεξουαλικές μου ανάγκες, η εύκολη λύση για παντρεμένους που ήθελαν να ξενογ/σουν .... Όμως λόγω χαρακτήρα όλα αυτά με δυνάμωναν και με πείσμωναν. Συνέχισα τη ζωή μου μαζί με την κόρη μου, έχτισα μια σχέση εμπιστοσύνης και συνενόησης με τον πατέρα της ώστε να μην αισθάνεται την έλλειψή του και έμαθα να αντιμετωπίζω τα πάντα μόνη μου. Ήταν δύσκολο στην αρχή όμως στην πορεία διαπίστωσα οτι έτσι ήταν καλύτερα. Ήμουν πιο ήρεμη, είχα πιο πολύ χρόνο να περάσω με την κόρη μου και οργάνωνα τα πάντα όπως τα ήθελα. Έκανα κάποιες σχέσεις, πάντα όμως μακριά από το "σπίτι μου". Κρατούσα μακρυά την προσωπική μου ζωή από την οικογενειακή μου. Αυτό το φύλαγα σαν κόρη οφθαλμού και δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα. Είχα ανεβάσει τον πήχυ τόσο ψηλά που δεν θα μπορούσε να βρεθεί άντρας να τον περάσει και να μπει μέσα στην οικογένειά μου.

Ώσπου 11 χρόνια μετά και πολύ πιό ώριμη (τρομάρα μου) και με αρκετές εμπειρίες, γνώρισα αυτόν. Βεβαίως ήμουν πολύ δύσπιστη στην αρχή όπως ήμουν με όλους όσους γνώρισα, αλλά στην πορεία βλέποντας την επιμονή του και περνώντας όλα τα "τεστ" που του υπέβαλα πίστεψα πως τελικά ο Θεός θέλησε να με ανταμείψει που επέμεινα για το "τέλειο" και μου το έφερε μπροστά μου. Ήταν και εκείνος χωρισμένος με δυο παιδιά αλλά με πολύ κακή σχέση με την πρώην που ουσιαστικά είχε χάσει τα παιδιά του. Περιέβαλε το δικό μου παιδί με τόση αγάπη, τον δέχτηκε και εκείνη σαν πατέρα, έκαναν πολλά πράγματα μαζί, μέχρι ίδια ομάδα ήταν και την πήγαινε στο γήπεδο να δουν ποσόσφαιρο μαζί. Θεώρησα πως βρήκα την ευτυχία που έψαχνα. Μετά από πιέσεις του παντρευτήκαμε και ζήσαμε και οι τρεις μαζί. Η κόρη μου συνέχιζε να έχει επαφές με τον πατέρα της και εκείνος μαζί μου όσον αφορά την συμπεριφορά της και την πρόοδό της. Ήταν ένα τέλειο μοντέλο. Δεν θα κρύψω οτι τα πρώτα τρία χρόνια που έζησα με αυτόν τον άνθρωπο ήταν ένα όνειρο. Τέτοιος τρελός έρωτας, τέτοιο πάθος, τέτοιες εναλλαγές και ποικιλία στην ζωή μας, τόσο κοινά ενδιαφέροντα. Με πρόσεχε, με φρόντιζε, νοιαζόταν για οτιδήποτε με αφορούσε και πάντα μου έτεινε χείρα βοηθείας για οποιοδήποτε θέμα μου. Πραγματικά μόνο στα βιβλία μπορούσες να διαβάσεις τέτοιες ιστορίες σαν την δική μας εκείνη την εποχή. Στην συνέχεια μου ζήτησε να σκεφτώ να κάνουμε ένα παιδί μαζί. Οι ανασφάλειές μου ήταν πολλές. Είχα ξεφύγει πολύ από τα μωρά, η κόρη μου ήταν ήδη 16 χρονών και σχεδόν ανεξάρτητη, η ηλικία μου ήταν μεγάλη και με φόβιζε. Όμως πες πες το κοπέλι άρχισε να μου αρέσει η ιδέα. Τι πιό ωραία από το να δέσει αυτή η ιδανική σχέση με ένα παιδί ?

Έξυπνος άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που έχει σωστή κρίση. Ε, λοιπόν εγώ αποδείχτηκα τελείως βλάκας. Από τότε που έμεινα έγκυος άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. "Επαθα μεγάλο σοκ όταν συνειδητοποίησα ποιά θα ήταν η ζωή μας από εδώ και πέρα" ήταν η απάντησή του. Τότε λοιπόν κατάλαβε οτι η ανάγκη του να κάνουμε ένα παιδί θα ήταν σε βάρος κάποιων άλλων αναγκών που είχε σαν προτεραιότητα στη ζωή του. Για να μην τα πολυλογώ το όνειρο έγινε εφιάλτης, από τότε και μετά η ζωή μας γινόταν ανούσια, έπαψε να υπάρχει επαφή και όσο πήγαινε απομακρυνόταν προφασιζόμενος δουλειές, έγινε απότομος, δεικτικός, υπερόπτης, κυνικός .... μετάλαξη στην κυριολεξία. Τον κοίταζα και απορούσα πως είναι δυνατόν να είναι ο ίδιος άνθρωπος που με ανέβαζε στον παράδεισο τρία χρόνια. Πως είναι δυνατόν αυτός ο ίδιος άνθρωπος να με κατεβάζει τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια που μείναμε μαζί στα τάρταρα.

Νάμαι λοιπόν πάλι εδώ, μόνη μου, με τις δυο μου κόρες να προσπαθώ να συνέλθω από τον τυφώνα Κατρίν που εισέβαλε στη ζωή μου. Ξέρω οτι μετά από λίγο καιρό θα μου έχει μείνει μόνο το όνειρο των τριών χρόνων που έζησα. Το κέρδος μου από όλη αυτή την ιστορία είναι η μικρή μου. Η μεγάλη μου κόρη λειτουργεί πλέον σαν μαμά της. Περίεργη οικογένεια αλλά έτσι είναι η ζωή, με τα περίεργά της, τις χαρές της, τις λύπες της.

Μετά από όλα αυτά που ανέφερα θέλω να πω πως η ζωή συνεχίζεται. Τα προβλήματα που έχω μπροστά μου είναι αρκετά και τα γνωρίζω, όμως τα αντιμετωπίζω και θα συνεχίσω γιατί η οικογένειά μου πάλι είναι γεμάτη από αγάπη μόνο. Η αγάπη μου δίνει τροφή για να συνεχίζω. Δεν χρειάζομαι δεκανίκια, η ανασφάλεια που νιώθω δεν θα με κάνει να λιποψυχίσω. Αν δεν γίνεται να υπάρχει μια σωστή και ισοροπημένη σχέση μέσα στο γάμο καλό είναι να διαλύεται, ο συμβιβασμένος γάμος κάνει κακό σε όλα τα μέλη της οικογένειας και πολύ περισσότερο στα παιδιά. Τα μηνύματα που παίρνω από την μεγάλη μου κόρη που τώρα είναι 23 χρονών είναι θετικά προς αυτή την κατεύθυνση. Αισθάνεται πολύ γεμάτη από τη ζωή της και δεν είχε κανένα πρόβλημα που ο πατέρας της δεν κοιμόταν στο ίδιο σπίτι με μας, γιατί ήταν εκεί όποτε χρειαζόταν και την έπαιρνε κάθε εβδομάδα στο σπίτι του και περνούσαν χρόνο μαζί, χρόνο υγιή που δεν θα μπορούσε να το κάνει αν είχαμε μείνει μαζί και υπήρχε όλο αυτό το χάσμα και τα προβλήματα ανάμεσά μας.

Και για το τέλος άφησα μια συμβουλή. Ποτέ δεν πρέπει να παντρευόμαστε αυτόν που ερωτευτήκαμε τρελά. Πρέπει να το ζήσουμε, να το ξεζουμίσουμε, αλλά να ξέρουμε οτι κάποτε αυτό θα τελειώσει.

[rani]

ΒασωΚ σου ευχομαι οτι καλυτερο για τα παιδια σου και εσενα.Πολλες φορες οπως ειπες το ονειρο γινεται εφιαλτης.Πιστευω πως αυτο συμβαινει επειδη αλλαζει ο τροπος που σκεφτομαστε οταν αρχιζουν οι πιεσεις και τα προβληματα.Κουραγιο και υπομονη.

Σε οτι εχει προαναφερθει, δε συμφωνω σε ενα σημειο.Αυτο που λενε οι περισσοτεροι οτι αν η σχεση δεν τραβαει πρεπει να διαλυεται...

Διαφωνω ριζικα και καθετα οταν υπαρχουν παιδια.Οι γονεις μου χωρισαν οταν ημουν 15(ολοκληρη καμηλα),παρολ'αυτα εχουν μεινει ανεξιτηλα σημαδια στην ψυχη μου, τοσο απο τους τσακωμους οσο και απο το γεγονος του χωρισμου.Δε θα με πειραζε καθολου να "προσποιουνται" οτι ολα ειναι καλα και να κανει ο καθενας τη ζωη του, με γνωμονα παντα το παιδι τους.Πιστευω οτι καθε παιδι που χωριζουν οι γονεις του παυει να ειναι ευτυχισμενο.Βαθια μεσα του παντα θα υπαρχει το αγκαθι της απουσιας του αλλου(στην προκειμενη της μαμας μου).Αλλα και ο μπαμπας εχει σημαντικο ρολο.Το βλεπω απο την 8μηνων κορη μου ποσο της λειπει ο μπαμπας της ολη μερα που ειναι στη δουλεια!

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ως ενηλικες γονεις , οφειλουμε να κανουμε τα παντα, ακομα και να θυσιασουμε πολλα πραγματα απο την προσωπικη μας ζωη σε οφελος της οικογενειακης ευτυχιας, εστω και προσποιητης , για τα παιδια.

Η τελεια και ιδανικη σχεση δεν προκειται να υπαρξει ποτε.Αν υπαρξει θα ειναι για περιορισμενο χρονικο διαστημα...παντα κατι θα ενοχλει τον αλλον, εμας,παντα καποιο προβλημα θα μας σφιγγει το στομαχι, ομως απο τη στιγμη που γιναμε γονεις, ειμαστε υποχρεωμενοι οχι μονο να φροντιζουμε για το φαγητο, στεγη, παιχνιδια των παιδιων, αλλα κυριως για την ψυχικη τους ισορροπια και την ευτυχια τους!!!!!!!

Τα παιδια θα μας το χτυπησουν οταν μεγαλωσουν, θα μας βαλουν σε μια γωνια και θα μας κρινουν για τα λαθη που καναμε απεναντι σε αυτα...

Ομως τοτε θα ειναι αργα...το ποταμι δε γυριζει πισω...ας φροντισουμε να του αλλαξουμε πορεια τωρα που μπορουμε...θελει υπομονη και κοτσια η ζωη!!!!Χρειαζεται δουλεια να βρεις τα "κουμπια¨" του συντροφου σου και σιγα σιγα μια χρυση τομη σε πολλα ζητηματα με διαφωνιες.

Μακαρι αυτα που γραφω να μπορεσω να τα εφαρμοσω κι9 εγω στην πραξη...ειναι δυσκολο αλλα οτι κανω το κανω κυριως....

 

<---------------------------------------------------------------------------------

....για αυτο το κουνελακι μου που δε φταιει σε κατι...και το αγαπω οσο τπτ στον κοσμο

[natasa31]

ΒασωΚ σου ευχομαι οτι καλυτερο για τα παιδια σου και εσενα.Πολλες φορες οπως ειπες το ονειρο γινεται εφιαλτης.Πιστευω πως αυτο συμβαινει επειδη αλλαζει ο τροπος που σκεφτομαστε οταν αρχιζουν οι πιεσεις και τα προβληματα.Κουραγιο και υπομονη.

Σε οτι εχει προαναφερθει, δε συμφωνω σε ενα σημειο.Αυτο που λενε οι περισσοτεροι οτι αν η σχεση δεν τραβαει πρεπει να διαλυεται...

Διαφωνω ριζικα και καθετα οταν υπαρχουν παιδια.Οι γονεις μου χωρισαν οταν ημουν 15(ολοκληρη καμηλα),παρολ'αυτα εχουν μεινει ανεξιτηλα σημαδια στην ψυχη μου, τοσο απο τους τσακωμους οσο και απο το γεγονος του χωρισμου.Δε θα με πειραζε καθολου να "προσποιουνται" οτι ολα ειναι καλα και να κανει ο καθενας τη ζωη του, με γνωμονα παντα το παιδι τους.Πιστευω οτι καθε παιδι που χωριζουν οι γονεις του παυει να ειναι ευτυχισμενο.Βαθια μεσα του παντα θα υπαρχει το αγκαθι της απουσιας του αλλου(στην προκειμενη της μαμας μου).Αλλα και ο μπαμπας εχει σημαντικο ρολο.Το βλεπω απο την 8μηνων κορη μου ποσο της λειπει ο μπαμπας της ολη μερα που ειναι στη δουλεια!

Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ως ενηλικες γονεις , οφειλουμε να κανουμε τα παντα, ακομα και να θυσιασουμε πολλα πραγματα απο την προσωπικη μας ζωη σε οφελος της οικογενειακης ευτυχιας, εστω και προσποιητης , για τα παιδια.

Η τελεια και ιδανικη σχεση δεν προκειται να υπαρξει ποτε.Αν υπαρξει θα ειναι για περιορισμενο χρονικο διαστημα...παντα κατι θα ενοχλει τον αλλον, εμας,παντα καποιο προβλημα θα μας σφιγγει το στομαχι, ομως απο τη στιγμη που γιναμε γονεις, ειμαστε υποχρεωμενοι οχι μονο να φροντιζουμε για το φαγητο, στεγη, παιχνιδια των παιδιων, αλλα κυριως για την ψυχικη τους ισορροπια και την ευτυχια τους!!!!!!!

Τα παιδια θα μας το χτυπησουν οταν μεγαλωσουν, θα μας βαλουν σε μια γωνια και θα μας κρινουν για τα λαθη που καναμε απεναντι σε αυτα...

Ομως τοτε θα ειναι αργα...το ποταμι δε γυριζει πισω...ας φροντισουμε να του αλλαξουμε πορεια τωρα που μπορουμε...θελει υπομονη και κοτσια η ζωη!!!!Χρειαζεται δουλεια να βρεις τα "κουμπια¨" του συντροφου σου και σιγα σιγα μια χρυση τομη σε πολλα ζητηματα με διαφωνιες.

Μακαρι αυτα που γραφω να μπορεσω να τα εφαρμοσω κι9 εγω στην πραξη...ειναι δυσκολο αλλα οτι κανω το κανω κυριως....

 

<---------------------------------------------------------------------------------

....για αυτο το κουνελακι μου που δε φταιει σε κατι...και το αγαπω οσο τπτ στον κοσμο

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΧΗΜΟ ΓΙ΄ΑΥΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ. ΕΧΩ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΕΤΗ ΣΤΟ ΟΤΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΖΕΙ ΠΡΙΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΛΗΓΕΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ... ΚΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΕΣΥ Ή ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΕΤΑΙΡΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ... ΣΥΓΝΩΜΗΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ..

[rani]

Καλα τα λες...λογω ωρας δεν επιασα τις αλλες παραμετρους...αν γινει νωρις ο χωρισμος ισως να μαθει να ζει ετσι...Επισης ο αλλος υποτιθεται οτι σκεφτεται το ιδιο ή τον κανεις να σκεφτεται, με καποιο τροπο.

Ξερεις, πιστευω οτι εχουμε σαλταρει λιγο οι γυναικες λογω των 1000000000000000000 υποχρεωσεων την ημερα...Καλο θα ηταν να χαλαρωνουμε λιγο , ακομα κι αν χρειαστει να κλειδωθουμε στο δωματιο μας και να πεταμε βελακια στη φωτο της πεθερας, του αντρα , του διευθυντη...καπως βρε παιδι μου.Αν καταλαβει ο αντρας τι περναμε, τοτε ισως υπαρχει ελπιδα!

[natasa31]

ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ... ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΥΓΕΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ... ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥΣ. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΛΕΩ ΝΑ ΠΑΡΑΔΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΤΗΝ 1η ΔΥΣΚΟΛΙΑ... ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΒΑΘΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ...

[yls]

Οι δικοί μου γονείς είναι εκ διαμέτρου διαφορετικοί άνθρωποι. Η μητέρα μου μεγάλωσε σε εύπορο περιβάλλον της Αθήνας με γαλλικά και πιάνο ενώ ο πατέρας μου σε φτωχική αγροτική οικογένεια. Γνωρίστηκαν μέσω προξενιού.

 

Μόλις παντρεύτηκαν άρχισαν τα προβλήματα. Ο πατέρας μου είναι εξαιρετικά τσιγγούνης. Η μητέρα μου είχε μάθει σε άλλο τρόπο ζωής. Οι καβγάδες ομηρικοί. Η μητέρα μου θέλησε να τον χωρίσει, στον πρώτο χρόνο του γάμου αλλά έπεσαν συγγενείς (δικοί του) και σώθηκε η κατάσταση. Κρίμα...

 

Κάνουν μαζί 3 κορίτσια. Η μητέρα μου παθαίνει, από τα ψυχολογικά βασανιστήρια του πατέρα μου, (μονίμως άδειο το ψυγείο, απίστευτος έλεγχος στα οικονομικά, βρισιές, ξύλο, δεσποτισμός) βαριάς μορφής κατάθλιψη. Έπεσε τέζα στο κρεββάτι και δεν ξανασηκώθηκε. System out of order που λένε. Ευτυχώς για μας τα παιδιά υπήρχε μια γιαγιά, από την μεριά της μάνας μου, να μας δίνει αγάπη και να μας υποστηρίζει. Όμως η γιαγιά δεν κατάφερε και πολλά, τουλάχιστον σε μένα... Εξακολουθώ να μισώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τα τριήμερα. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνες ειδικά τις ημέρες γίνονταν στο πατρικό μου το έλα να δεις. Οι καβγάδες ήταν τόσο έντονοι που στην γειτονιά μας είχαν κρεμάσει κουδούνια. Είμασταν κάτι σαν τον τρελλό του χωριού ένα πράγμα. Ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω. Ένοιωθα τα γεμάτα οίκτο βλέμματά τους.

 

Στα 16 μου τους παρακαλούσα να χωρίσουν. Όμως η μάνα μου δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια. Και ο πατέρας μου δεν θα άφηνε σπίτια και εξοχικό...

 

Έχω πάρει από 12 ετών 2 όρκους στην ζωή μου. Πρώτον η αστυνομική ταυτότητά μου να μην γράψει ποτέ την λέξη "οικιακά" στην θέση του επαγγέλματος και δεύτερον, αν κάνω παιδί, να ΜΗΝ ΤΟΥ ΔΩΣΩ ΠΟΤΕ την παιδική κι εφηβική ηλικία που εγώ πέρασα.

[gerakina]

Διαβάζω τις ιστορίες σας και τι να πω δεν ξέρω..συγκινούμαι..όμως μου βγάζουν και μια γλύκα και μια δύναμη..

[christiana08]

ΥLS,μηπως ειμαστε αδερφια και δεν το ξερουμε

[mpimpi]

re koritsia telika den 8a figoume pote apo to elliniko tropo skepseis!!! xorismenoi goneis den simainei panta distixismena paidia!!! den einai panta etsi an einai dinaton. emeis bazoume protipa kai nio8oume oikto xoris logo gia ta paidakia xorismenon alla tis perissoteres fores exo na po auta pernane kalitera!!kai se iremo periballon zoun kai ligo pio kakoma8imena einai. den leo iparxoun k katastaseis poli asximes alla giati panta na kanoume tis eksaireseis kanona???den eimai xorismenon gonion paidi alla den simainei oti ta paidika mou xronia itan toso fantastika oso tis filenadas mou pou oi goneis tis itan xorismenoi!!sas pliroforo k pio irema pernouse k pio kala apo mena to dolio pou i mana mou fobotane na paratisi ton autarxiko patera!!ligo na arxisoume na loipomaste ta dika mas ta paidakia k oxi ton xorismanon???giati oi xorismenoi kala kanoun k pernoun tetoia apofasi otan den trabaei to prama. emeis pou megalosame apo tis mamades mas me tin nootropia kano ipomoni giati exo paidi k polles fores as anexome k kati parapano gia to paidi, na min pligo8ei to paidi , na min leipsei tipota sto paidi, k stin ousia to paidi zei se ena asfiktiko periballon ti kanoume???boleuomaste gia to diko mas kalo, pou na ta bgaleis pera mena mis8o k dio paidia k mia diatrofi tou k..lou,ti 8a pei o kosmos ktl kai bazoume ta paidia mas emeis oi idioi pou stis 8eories eimaste apsogoi na talaiporounte k na bionoun katastaseis.....

[yls]

ΥLS,μηπως ειμαστε αδερφια και δεν το ξερουμε

 

Ειλικρινά λυπάμαι που είχες παρόμοιες εμπειρίες με τις δικές μου.

Εύχομαι η ζωή σου να είναι τώρα καλύτερη. Θεωρώ πως μας αξίζει!

[christiana08]

Το ιδιο ευχομαι,κουκλα μου και για σενα και για οσους τα εζησαν αυτα.Σιγουρα μας αξιζει κατι καλυτερο.

[rani]

Σε πολυ λιγες περιπτωσεις δυο ανθρωποι παντρευονται με το ζορι...επιμενω στο κομματι οτι δεν ειναι σωστο να πειραματιζομαστε με παιδικες ψυχες,....οταν αποφασιζεις να κανεις οικογενεια υποτιθεται οτι εισαι ενας ωριμος και συνειδητοποιημενος ανθρωπος...Ολα τα παιδακια που ξερω απο γονεις χωρισμενους και με πολυ καλες σχεσεις, ενα προβληματακι το εχουν, φαινεται στο βλεμμα τους.Συμφωνω απο την αλλη μερια οτι αν στο σπιτι γινονται ομηρικοι καβγαδες, ξυλοδαρμοι κτλ, ειναι ακομα χειροτερο απο το χωρισμο.Το καλυτερο κατα την αποψη μου ειναι οτι θα πρεπει να υπαρχει ενα ωραιο κλιμα οικογενειακης θαλπωρης στο σπιτι, που να γεμιζει ασφαλεια και ευτυχια τα παιδια.Αν οι δυο γονεις, γιατι μιλαμε για 2, ειναι τοσο αχρηστοι(ξεχωριστα ο καθενας ή και οι δυο μαζι) που δεν μπορουν να βαλουν τον εγωισμο και τις προσωπικες τους διαφορες στην ακρη, για χαρη των παιδιων τους, τοτε θα ειναι ολοι δυστυχισμενοι, χωρις κανενα μελλον!

Ειναι πολυ ωραιο να ειμαστε απολυτοι του τυπου (ετσι ειναι αυτος, δεν αλλαζει με τιποτα, τι ηθελα και παντρευτηκα, δεν παει αλλο κτλ)αλλα για σκεφτειτε να ημασταν πεισματαρηδες σε στυλ (υπομονη και θα αλλαξει, θα σκεφτω εναν τροπο να τον κανω να καταλαβει, χρειαζετει δουλεια η σχεση, να παρουμε ενα βιβλιο να διαβασουμε και αλλες αποψεις κτλ)

[dora]

με το συντροφο μου δεν ειμαστε ακομα παντρεμενοι αλλα ξεκαθαρισαμε οτι αν κατι δεν παει καλα, δεν προκειται να τσακωθουμε για πιατα, ποτηρια, επιμελεια.τα παμε καλα?καλως!δεν τα παμε?παλι καλως!ο καθενας ηρεμος με τον εαυτουλη του

 

Δυστυχως δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα..

Οταν εισαι καλα με τον αλλο το τελευταιο που σκεφτεσαι ειναι ποιος θα παρει το ψυγειο και ποιος την τηλεοραση..

 

Οταν ομως τα πραγματα ξεφευγουν και δυστυχως για να φτασει ενα παντρεμενο ζευγαρι με παιδια να χωρισει παει να πει οτι εχουν προηγηθει πολλα.. Υπαρχουν νευρα, υπαρχει κακία,, κατηγοριες πανε κι ερχονται.. οπου οι μισες ειναι αδικες και ο αλλος που τις ακουσει γινεται τουρκος)

Δεν ειναι οπως οταν εχεις μια απλη σχεση ή οπως οταν απλα εισαι παντρεμενος χωρις παιδι...

και φυσικα παντα παιζουν τα λογια των τριτων που παντα εχουν αποψη..

Οταν χωρισε η αδελφη μου και εφυγαν απο τοσ πιτι που ζουσαν ως παντρεμενοι, μοιρασαν "την προικα τους" στα δυο.. Η αδελφη μου πηρε σχεδον τα παντα και ο γαμπρος μου επειδη για το πρωτο διαστημα θα εμενε μαζι με την αδελφη του πηρε λιγοτερα.. Κυριως πηρε οτι του ειχε δωσει η μανα του και οτι δωρα εφεραν οι δικοι του συγγενεις και φιλοι στο γαμο... Το μονο που ζητησε να παρει και φυσικα του το εδωσε η αδελφη μου ηταν τα 3 απο τα 6 κομματια απο το συνθετο που ειχαν που ηταν μια κατασκευη πολλων μετρων (τωρα πχ η αδελφη μου με τα 3 που κρατησε εξακολουθει να εχει ενα παρα πολυ μεγαλο συνθετο..) και ενα γραφειο το οποιο ηταν δικο μου και τους το ειχα δωσει και φυσικα του επετρεψα να το παρει (αφου τους το ειχα δωσει εξ αρχης παει να πει οτι δεν το ηθελα και τοτε..)

Υπηρχαν λοιπον ατομα που μας εκαναν παρατηρηση του στυλ .. "μα καλα γιατι του τα δωσατε?"

[resident]

δεν εχω προσωπικη πειρα απο διαζυγιο,γνωριζω ομως καποιους στο περιβαλλον μου.Το πως θα πανε τα πραγματα με τα παιδια τους δεν το ξερω ακομα,θα φανει πιστευω αργοτερα.Παρατηρωντας ομως γενικα οικογενειες που εχουν χωρισει οι γονεις βλεπω δυο πραγματα: α)τα παιδια χωρισμενων γονιων συνηθως αποφασιζουν πιο δυσκολα το γαμο ή χωριζουν τελικα και τα ιδια(ισως λειτουργει υποσυνειδητα το ''δεν πειραζει κι αν χωρισω,κι οι γονεις μου το ιδιο εκαναν'',ειναι κατα καποιο τροπο οικειο ολο αυτο) και β)συνηθως παιδια που φερονται περιεργα στο σχολειο(διδασκω σε γυμν.-λυκ.) αποδεικνυεται οτι ειναι παιδια που προερχονται απο περιβαλλον με προβληματα(γονεις χωρισμενοι με οχι καλη σχεση,γονεας αλκοολικος,υπερβολικα αυστηρος κλπ).Εχετε παρατηρησει κι εσεις κατι τετοιο;

[ΡΟΥΛΑ]

resident δεν θα συμφωνήσω μαζί σου, δεν σημαίνει ότι τα παιδιά χωρισμένων γονιών ειναι αυτά που έχουν προβλήματα και περίεργες συμπεριφορές, γιατί εγω ξέρω παιδιά αυτης της ηλικίας που λες και οι γονείς τους ειναι μαζί και πάλι αυτη τη συμπεριφορά έχουν. Αρα πιστεύω οτι γενικά ειναι η ηλικία της εφηβείας και όχι το αν οι γονείς ειναι μαζί ή όχι!!!!!!!

[irenese]

Συμφωνω με τη Νατασσα31 οτι τα παιδια νοιωθουν την υποκρισια...

Τα παιδια τα καταλαβαινουν ολα οσο μικρα και αν ειναι.

Καλυτερα μια αρρωστη σχεση να τελειωνει και να ειναι ολοι πιο ηρεμοι παρα να διαιωνιζεται μια κατασταση δηθεν ευτυχισμενης οικογενειας.

Για τα παιδια μας ειμαστε το προτυπο τους. Πως θελουμε λοιπον να γινουν οταν μαγαλωσουν;

Να ανεχονται μια ασχημη συμπεριφορα και να ειναι δυστυχισμενα ή να παιρνουν την ζωη στα χερια τους, να ειναι δυναικα και να κοβουν με το σπαθι οτι τα "αρρωσταινει";

Και μονο καποιος που εχει περασει παρομοιες καταστασεις μπορει να καταλαβει τι σημαινουν ολα αυτα που λεμε....πως ειναι να υπομενεις, να ανεχεσαι, να χανεις τον εαυτο σου...μονο και μονο για να μην ταραχτουν τα νερα της υποτιθεμενης ευτυχισμενης οικογενειας....

[yls]

Παρατηρωντας ομως γενικα οικογενειες που εχουν χωρισει οι γονεις βλεπω δυο πραγματα: α)τα παιδια χωρισμενων γονιων συνηθως αποφασιζουν πιο δυσκολα το γαμο ή χωριζουν τελικα και τα ιδια(ισως λειτουργει υποσυνειδητα το ''δεν πειραζει κι αν χωρισω,κι οι γονεις μου το ιδιο εκαναν'',ειναι κατα καποιο τροπο οικειο ολο αυτο) και β)συνηθως παιδια που φερονται περιεργα στο σχολειο(διδασκω σε γυμν.-λυκ.) αποδεικνυεται οτι ειναι παιδια που προερχονται απο περιβαλλον με προβληματα(γονεις χωρισμενοι με οχι καλη σχεση,γονεας αλκοολικος,υπερβολικα αυστηρος κλπ).Εχετε παρατηρησει κι εσεις κατι τετοιο;

 

Συμφωνώ μαζί σου. Κάτι τέτοιο ισχύει αλλά ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Πιστεύω η συμπεριφορά του γονιού παίζει τεράστιο ρόλο για το αν το παιδί θα είναι κομπλαρισμένο με το διαζύγιο ή όχι.

 

Εγώ για παράδειγμα ήμουν πάρα πολύ κομπλεξική για την οικογένεια που είχα και στην εφηβεία μου έβγαινε έντονα στην συμπεριφορά μου. Αν υπήρχε συνδρομή ειδικού ίσως τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

[ΒάσωΚ]

Όπως αναφέρθηκα και προηγουμένως χώρισα όταν η κόρη μου ήταν 3 χρονών. Τώρα είναι 23 και όπως καταλαβαίνετε έχουμε περάσει όλα τα στάδια του μεγαλώματός της. Ήταν πολύ μικρή όταν χώρισα οπότε δεν κατάλαβε και πολλά πράγματα από την όλη διαδικασία. Βέβαια καυγάδες και τσακωμοί δεν υπάρχαν μπροστά της ποτέ, οπότε ξαφνικά στα τρια της βρέθηκε να μένει με τη μαμά και ο μπαμπάς να έχει άλλο σπίτι. Αυτό το δέχτηκε εύκολα από τη στιγμή που ο πατέρας της βρισκόταν κοντά της πάντα όποτε χρειαζόταν, εκτός των τακτικών διανυκτερεύσεων που έκαναν στο σπίτι του.

 

Στα σχολικά της χρόνια ήταν ένα παιδί που κάθε εκπαιδευτικός θα ήθελε να έχει σε μια τάξη 30 ατόμων. Δεν ήταν ποτέ άριστη μαθήτρια αλλά ήταν πολύ φιλότιμη, ευγενική, πρόσχαρη και ήσυχη. Οι καθηγητές της ακομη όταν αναφέρονται σε αυτήν απλώνεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Πάντα ρωτούν να μάθουν τι κάνει και κάποιοι την παίρνουν και τηλέφωνο ακόμη και τώρα που σπουδάζει στην επαρχία. Ήταν ένα παιδί δραστήριο (αθλητισμός, καλλιτεχνικές δραστηριότητες) με έντονη προσωπικότητα αλλά συγχρόνως και αρκετά φιλικό. Ο σεβασμός στον απέναντί της ήταν πρωταρχικό πάντα για εκείνην, άσχετα αν ο απένταντί της ήταν μικρότερος ή μεγαλύτερος από εκείνην. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο υπερήφανη αισθάνομαι όταν καθηγητές, φίλοι, γνωστοί με σταματούν και μου λένε το πόσο καλό παιδί έχω κάνει.

 

Στο κομμάτι των σχέσεων τώρα, έχει δημιουργήσει φιλίες πολλών χρόνων (από το Νηπιαγωγείο ακόμη) νοιάζεται και φροντίζει πάντα τους φίλους της και είναι πολύ αγαπητή και δημοφιλής στις παρέες της. Όσον αφορά στις σχέσεις της με το άλλο φύλο θα έλεγα πως λειτουργεί πολύ συντηρητικά για την ηλικία της. Θέλει σχέσεις βαθειές και όχι έτσι απλά για να περνάμε καλά μια και δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε. Αν δεν μπορεί να έχει μια ουσιαστική σχέση με κάποιον τότε προτιμά να μένει μόνη της.

 

Ο σκοπός που τα γράφω όλα αυτά δεν είναι για να πλέξω το εγκώμιο της κόρης μου. Άλλωστε όσο και να σας φαίνεται παράξενο είμαι πάρα πολύ αυστηρή μαμά και περιμένω πολλά από εκείνη. Θέλω να καταλήξω σε τούτο. Ο χαρακτήρας που θα διαμορφώσει ένα παιδί εξαρτάται από το πως θα διαπαιδαγωγηθεί από τους κηδεμόνες του και από την αγάπη που θα παίρνει από τους γύρω του. Η κόρη μου μεγάλωσε μαζί μου, αλλά ο μπαμπάς της ήταν πάντα παρόν, απλώς έμενε σε άλλο σπίτι. Το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον ήταν τέτοιο που της έδωσε αρχές και αξίες για να πορεύεται.

 

Όταν ένα παιδί έχει προβληματική συμπεριφορά είναι εύκολο να του βάζουμε ταμπέλα. "Παιδί χωρισμένων γονιών" "Παιδί από προβληματική οικογένεια". Σαν εκπαιδευτικός resident δεν έχεις συναντήσει παιδιά που έχουν προβληματική συμπεριφορά ενώ στην οικογένειά τους φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ? Πόσες φορές έχουμε πει "Μα πως βγήκε τέτοιο παιδί από τόσο αξιόλογους γονείς ?" Όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μέσα μένουν μόνο τα μέλη της οικογένειας και κανένας απ'έξω δεν γνωρίζει τι γίνεται εκεί.

 

Θέλω να καταλήξω στο οτι όταν ένα οικογενειακό περιβάλλον δεν είναι κατάληλο τότε πρέπει να επέλθει ο χωρισμός. Είναι πολύ πιο υγιές να μεγαλώνει το παιδί μέσα σε ηρεμία και αλήθεια. Διακαιολογίες του τύπου "εγώ μένω σ'αυτό τον γάμο μόνο για το παιδί μου" είναι ότι πιο αισχρό ακούω. Είναι ένας τρόπος να μεταφέρεις την ευθύνη της απόφασης για τη ζωή σου στο παιδί, γιατί δεν έχεις τα κότσια να αποφασίσεις ο ίδιος. Αυτό το παιδί το εισπράτει και το κουβαλάει.

 

Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης είναι λοιπόν που μετράει και είναι αυτός που καθορίζει τη συμπεριφορά του κάθε παιδιού.

[natasa31]

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΒΑΣΩΚ. ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΒΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ.ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΝ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΕΡΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ/ΟΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΙΑΖΥΓΙΟ. ΘΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΩ ΘΕΤΙΚΑ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΟΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΛΙΣ 21 ΧΡΟΝΩΝ ΚΙ ΕΓΩ 5... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΑΣΧΗΜΑ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΑ ΑΠΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗ. ΓΕΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ.ΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΠΑΡΑΜΕΛΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙΣ ΣΩΣΤΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ .