Το μεγαλωνει η γιαγιά του......ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ

[marcella]

Εγώ πάλι είχα γνωρίσει μια κοπέλα 30 χρονών, η οποία ζούσε σε ένα τεράστιο σπίτι στο Ψυχικό με την αδερφή της και μου έλεγε ότι τώρα την γνωρίζει καλύτερα. Όταν τη ρώτησα το λόγο, μου είπε ότι η αδερφή της μεγάλωσε με τον πατέρα της, και εκείνη με τη μητέρα της. Στο τέλος μου εξήγησε ότι δεν ήταν χωρισμένοι οι γονείς της, απλά ήθελε ο καθένας να έχει τον χώρο του. Έτσι ζούσαν σε ένα διόροφο σπίτι, στον ένα όροφο ο πατέρας με τη μία κόρη, και στον άλλο η μάνα με την άλλη κόρη. Έτσι ο καθένας είχε τον χώρο του, και κάθε τόσο συναντιόντουσαν.

Όταν τη ρώτησα που βρίσκονται οι γονείς της τώρα, μου απάντησε ότι ο πατέρας της μένει κάπου στη Θεσσαλία και η μάνα της κάπου στην Πελοπόνησσο. Τη ρώτησα πάλι αν τελικά χώρισαν, και με κοίταξε απορημένη, λέγοντας μου: "όχι βρε! απλά για να έχουν τον χώρο τους!".

[Ellemphriem]

Ξέρω κι εγώ μια τέτοια περίπτωση: τη δική μου!!

Με το που σαράντησε η μάνα μου με έφερε απ' τη Γερμανία στη γιαγιά μου η οποία με μεγάλωσε αποκλειστικά για 4 χρόνια! Όταν λέμε γιαγιά μη φανταστείτε γριά...Τότε ήταν 40άρα και μεγάλωνα μαζί με θείους μου που ήταν κι εκείνοι ανήλικοι ακόμη (σαν αδέρφια ουσιαστικά ήμασταν)...Φώναζα τη γιαγιά μου "μαμά"... Θα μου πείτε: άλλο η ξενιτιά.... Θα σας πω: γιατί όλοι οι συμμαθητές μου στο σχολείο που πήγα εκεί όταν με πήραν είχαν μεγαλώσει με τους γονείς τους?

Θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια ακόμη την ημέρα αποχωρησμού από τη γιαγιά μου. Το μόνο άτομο εμπιστοσύνης που είχα...

 

Βλέπω πάντως ότι υπάρχει πραγματικά ένα "θέμα" μ' αυτό. Όσο και να περνούν τα χρόνια μας βασανίζει (μας=τα παιδιά που τα πάρκαραν αλλού για χρόνια). Τίθεται θέμα του αν θα τους συγχωρήσουμε κλπ. Εγώ βλέπω πλέον όλα αυτά τα χρόνια μετά ότι αυτός ο "αναγκαστικός συμβιβασμός" (όπως τον παρουσιάζει η μητέρα μου) είχε μεγάλη επίπτωση τόσο στην ψυχολογία μου όσο και στη σχέση μας ως οικογένεια γενικότερα.... σε όλη μου την παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή η μητέρα μου έκανε κι άλλους τέτοιους "συμβιβασμούς" με αποφάσεις που έπαιρνε ο πατέρας μου για εμένα (που γενικώς δε θέλει τα παιδιά - ούτε αυτά τον θέλουν, τα αγριοκοιτάζει ή δεν τους δίνει σημασία και τον αποφεύγουν). Πιστεύω πλέον ότι το πόσο με ήθελε τελικά ήταν συνάρτηση του ότι ήμουν έξυπνη και δε δημιουργούσα "προβλήματα" συν του ότι δε θα ήταν κοινωνικά αποδεκτό να κάνει κάτι διαφορετικό. Μία ιδιοκτησία δηλαδή που μπορείς να ζήσεις μ΄αυτή και να καμαρώνεις που και που για ιδιότητες που μπορεί κανείς να αποδόσει σ΄εσένα, ότι είναι δηλαδή δικής του προέλευσης.... Πάντα το είχα παράπονο γιατί ως γονείς δεν έκαναν το κάτιτίς όταν έπαιρνα κάποια διάκριση κλπ...αλλά τώρα νομίζω ότι τελικά αυτά τα θεωρούσαν ως δεδομένα και του τύπου "εισητήρια" που επιτρέπουν την παραμονή μου σ' αυτούς....τέλος πάντων πράγματα που δε λέγονται με λόγια, δεν έχουν ειπωθεί αλλά ένα παιδί μπορεί να αισθανθεί...κάτι σαν "συγγνώμη που υπάρχω"...

 

Σε συζητήσεις με άλλους γονείς που έλεγαν π.χ. κουραζόμαστε στη δουλειά κλπ αλλά τι να κάνουμε? Για τα παιδιά τα κάνουμε όλα...Ο δικός μου πάντα σχολίαζε: "ναι, σιγά, για τα παιδιά....και μετά για τα εγγόνια...και μετά τι καταλάβαμε δηλαδή? Πάει η ζωή.."..... Εγώ, παρεβρισκόμουν στις συζητήσεις αυτές και τα άκουγα...και φυσικά ντρεπόμουν (δυστυχώς όχι γι' αυτούς αλλά για το ότι υπάρχω)...

 

Τώρα βέβαια, με τα χρόνια δε νομίζω ότι σκέφτονται έτσι, αναγνωρίζουν πιστεύω το ότι το να έχεις παιδί είναι κάτι σημαντικό κλπ....(ίσως απλά σκέφτονται ότι στα δύσκολα γειρατιά που είναι μπροστά καλά είναι να έχουν κάπιον δικό τους να τους φροντίζει) αλλά εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ παιδί που το αγαπούν αλλά παιδί που πρέπει να φέρεται με ορισμένο τρόπο ώστε να μη στενοχωρεί-θυμώνει τον πατέρα.....

Είναι απ' τους ανθρώπους που στρουθοκαμηλίζουν, ακόμη κι αν έχουν καταλάβει λάθη τους ή αν τους τα επισημαίνεις, την επόμενη στιγμή συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα. Συνεχίζουμε τη ζωή μας...

 

Τεσπα...."Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...."

Σόρρυ για το κατεβατό

 

Λυπαμαι κοριτσι μου για οτι περασες. Αυτο προσπαθω να ΜΗΝ κανω στο παιδι μου με το οποιο ειμαι συνεχεια και ελπιζω να ειμαι (φυσης θελοντως)....παρομοια περιπτωση και εγω ......με μεγαλωσε γιαγια/παππους για 7 χρονια οσο η μανα μου ταξιδευε......η σχεση μου με την μανα μου ποτε δεν εφτιαξε μεχρι που πεθανε.......αν χασεις την αρχη μετα δεν φτιαχνει ή και αν φτιαξει δεν ειναι ποτε ουσιωδης και το ξερω καλα αυτο..........

[viki 1]

Δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς μου έμενε μια οικογένεια που αποτελούταν απο γιαγιά - παππού - γιο και εγγονό 5 ετών. Το παιδί φώναζε τη γιαγιά του μαμά και αποκαλούσε μπαμπά και τον πατέρα του και τον παππού του. Μπαμπά Γιώργο και μπαμπά Δημήτρη π.χ. Δεν γνώριζε καν την ύπαρξη της μητέρας του ούτε οτι η γυναίκα που αποκαλεί μαμά είναι η γιαγιά του. Δεν γνωρίζω παραπάνω λεπτομέρεις παρά μόνο οτι η μητέρα εγκατέλειψε το παιδί και τον σύζυγο. Άντε τώρα να μεγαλώσει αυτό το παιδάκι και να καταλάβει πως όλα τα παιδάκια έχουν 1 μπαμπά και οχι 2. Και τί είναι μαμά και τί μπαμπάς. Και πού είναι η δικιά του μαμά και γιατί μεγάλωσε έτσι. Γιατί προς στιγμήν έχει μεσάνυχτα.

Η κόρη μου είναι 19 μηνών και δεν έχει διανυκτερεύσει εκτός σπιτιού. Δεν μπορώ να διανοηθώ το κρεβατάκι της άδειο. Θεωριτικά θα έκανα έναν ήσυχο ύπνο χωρίς διακοπές τα μεσάνυχτα, πρακτικά όμως δεν θα με έπαιρνε ποτέ ο ύπνος γιατί το μυαλό μου θα ήταν στο μωρό. 10 ώρες την ημέρα είναι στην πεθερά μου που μένει απο κάτω μας , γιατί εργάζομαι, που σημαίνει οτι τη βλέπει πιο πολύ απο μένα. Αλλά μόλις ξυπνάει φωνάζει μαμά. ¨οταν είναι πρωί ενασχολείται με τις καθημερινές της δραστηριότητες. Αν τύχει όταν σχολάσω να κοιμάται δεν την ανησυχώ. Πάω σπίτι και περιμένω να ξυπνήσει. Μόλις ξυπνήσει και αντιληφθεί οτι είναι απόγευμα κλαίει μέχρι να με δει να κατεβαίνω απο τις σκάλες. Καλές και οι γιαγιάδες, αλλά τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς! Αν την πει η πεθερά μου να κοιμηθεί το βράδυ μαζί της φωνάζει όχιιιιιιιιιι!

Και εγώ αποκλειστικά με παππούδες μεγάλωσα. Πιστεύω οτι έχω πολλά συναισθηματικά κενά μέσα μου και επηρέασε αρκετά τον χαρακτήρα μου. Δεν ήμουν σαν όλα τα άλλα παιδάκια με τη μαμά τους. Δεν θα αφήσω ούτε λεπτό ανεκμετάλλευτο μακρυά απο το παιδί μου. Την πάιρνω παντού μαζί μου. Το καλοκαίρι 2 βδομάδες πήγε η πεθερά στο χωριό. Θα μπορούσα να κάτσω σπιτάκι μου να ξεκουραστώ αλλά προτίμησα να κάνω 40χιλιόμετρα για να πάω στη δουλειά και 40 για να γυρίσω και να αγκαλιάσω και να πάιξω με το παιδί μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν την αγκαλιάσω!

[Stap]

Λυπαμαι κοριτσι μου για οτι περασες. Αυτο προσπαθω να ΜΗΝ κανω στο παιδι μου με το οποιο ειμαι συνεχεια και ελπιζω να ειμαι (φυσης θελοντως)....παρομοια περιπτωση και εγω ......με μεγαλωσε γιαγια/παππους για 7 χρονια οσο η μανα μου ταξιδευε......η σχεση μου με την μανα μου ποτε δεν εφτιαξε μεχρι που πεθανε.......αν χασεις την αρχη μετα δεν φτιαχνει ή και αν φτιαξει δεν ειναι ποτε ουσιωδης και το ξερω καλα αυτο..........

Πράγματι, δεν είναι ποτέ ουσιώδης. Καταλαβαίνω αφού πέρασες τα ίδια...

Βασικά πιστεύω ότι οι δικοί μου είχαν ευκαιρίες να "επανορθώσουν" και πιο πολύ αυτό με στενοχωρούσε, ότι δηλαδή δεν έκαναν τίποτα. Γιατί δεν είναι αυτή καθεαυτή η "εγκατάλειψη" που μετράει. Πακέτο πάνε όλα αυτά τελικά. Και το χειρότερο, η όλη στάση τους είναι "ψυχοπονιάρική" όχι "αδιάφορη". Καλύτερα να ήταν έτσι λέω κάποιες φορές. Το "σ' αγαπάω" "ψυχή μου" αλλά η συμπεριφορά άλλη...αυτό είναι που με σκότωνε πάντα...

Παράδειγμα: στο σπίτι που φτιάξαν και μένουν (όταν εγώ ήμουν περίπου 10 ετών), δεν έφτιαξαν δωμάτιο για εμένα. Τυχαίο; δε νομίζω...

Βέβαια, λένε τώρα, όταν τους το είπα, ότι όλος ο όροφος κάτω είναι δικός μου (άφτιαχτο σπίτι, χωρίς θέρμανση, χωρίς τίποτα, μόνο ένα κρεβάτι υπάρχει μέσα) αλλά όλα τα χρόνια που εγώ πήγαινα εκεί (διακοπές, καλοκαίρια κ.λπ....) κοιμόμουν στο πάτωμα στο σαλόνι...στρώσε ξέστρωσε κάθε βράδυ, σαν έκτακτος επισκέπτης, χωρίς χώρο για δικά μου πράγματα, τα οποία βρίσκονται στο κάτω σε χαρτοκούτια...

έτσι, πιστεύω ότι όλα τελικά ίσως έγιναν για καλύτερα...δηλαδή το ότι μεγάλωσα εκείνα τα χρόνια με τη γιαγιά. Ίσως το ότι σκέφτομαι έτσι κι όχι σαν κι αυτούς να οφείλεται σ' αυτό...

 

Δυστυχώς, μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν τα έβλεπα έτσι, προσπαθούσα να τους δικαιολογήσω (βλέπεις ήταν και συνεχώς τα "διφορούμενα" - σ' αγαπάω μέν αλλά αυτά που κάνω δείχνουν άλλα...). Τώρα πια, θέλω απλά να μην ασχολούμαι και να μην ασχολούνται μαζί μου (που δυστυχώς κάνουν).

[Baby A]

Ξέρω κι εγώ μια τέτοια περίπτωση: τη δική μου!!

Με το που σαράντησε η μάνα μου με έφερε απ' τη Γερμανία στη γιαγιά μου η οποία με μεγάλωσε αποκλειστικά για 4 χρόνια! Όταν λέμε γιαγιά μη φανταστείτε γριά...

:sad::sad::sad:

Εγώ πάλι είχα γνωρίσει μια κοπέλα 30 χρονών, η οποία ζούσε σε ένα τεράστιο σπίτι στο Ψυχικό με την αδερφή της και μου έλεγε ότι τώρα την γνωρίζει καλύτερα. ..."όχι βρε! απλά για να έχουν τον χώρο τους!".

:shock::shock::shock:

 

Δίπλα στο σπίτι της γιαγιάς μου έμενε μια οικογένεια που αποτελούταν απο γιαγιά - παππού - γιο και εγγονό 5 ετών. Το παιδί φώναζε τη γιαγιά του μαμά και αποκαλούσε μπαμπά και τον πατέρα του και τον παππού του. Μπαμπά Γιώργο και μπαμπά Δημήτρη π.χ......για να γυρίσω και να αγκαλιάσω και να πάιξω με το παιδί μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν την αγκαλιάσω!

:wink::wink::wink:

[Aeriko]

Μην πας μακρια καλη μου elenik....το εκανε η δικη μου μανα. Δικαιολογια ? Δεν ηταν ετοιμη για τις θυσιες που επρεπε να γινουν. Δεν μπορουσε να κοινηθει καλα με εμενα μωρο στο διαμερισμα κατω και μετακομισε σε αλλο διαμερισμα για να κοιματε ησυχη. Την ειδα 7 χρονων πρωτη φορα (καθαρα να θυμαμαι).....περιττο να σου πω τι εκανε ολο αυτο στην μετεπειτα σχεση μας. Αλλα υπαρχουν τετοια παραδειγματα και δεν ειναι τοσο σπανια οσο νομιζεις......απλα ειναι.....'κρυφα', γιατι φανερα δυσκολα καποιος παραδεχεται οτι ειναι τοσο.............δεν ξερω τι να πω......ασε θα αφησω τους περαιτερω χαρακτηρισμους..... Εχει πεθανει και ειπα παραπανω απο οσα επρεπε......πρεπει να την αφησω να ησυχασει πλεον....

 

 

Πόσο familiar σε αισθάνθηκα όταν το διάβασα δεν μπορείς να φανταστείς. Οκ εγώ δεν την είδα 7 χρονών αλλά αν συναθροίσω τις ώρες που περάσαμε μαζί βγάζουν δεν βγάζουν 2 χρόνια συνολικά. Κι επειδή είναι ακόμα εν ζωή ψάχνεται να βρει μετά από 41 χρόνια γιατί δεν είναι οι σχέσεις μας καλές και δεν θέλει να δεχτεί τα λάθη της.

 

Το μόνο που εύχομαι και για σένα και για μένα και για όλες τις κοπέλες που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις είναι να γίνουμε η μάνα που δεν είχαμε με λάθη μικρότερης αξίας!

 

Πάντως για το θέμα μας... προτιμώ μια μητέρα που "εγκαταλείπει" το παιδί της σε οποιονδήποτε συγγενή α΄βαθμού λόγω ανικανότητας (με οποιαδήποτε δικαιολογία/αιτιολογία) παρά μια μάνα που εγκαταλείπει το παιδί της σε ίδρυμα για 18 χρόνια χωρίς ουσιαστικό λόγο (η περίπτωση της βαφτιστήρας μου)!

[Aeriko]

ακουστε κατι που κολλαει απιστευτα σ αυτο το τοπικ...

 

καμια 15αρια μερες τωρα, η μικρη ξυπναει στις 6.. και δεν ξανακοιμαται... εγω οσο χωμα και να ειμαι, δεν μπορω να κοιμηθω πριν τη 1, 1.30... δουλειες, μαζεματα, να δω λιγο τον αντρα μου που γυρναει παντα αργα...

η μικρη, ξυπναει και ενδιαμεσα 2-3 φορες...

 

δηλαδη, συνολικα, κοιμαμαι κανα 4ωρο κι αυτο σπαστο...

 

εννοειται σερνομαι.... γενικα η κορη μου εχει θεμα με τον υπνο, οπως η κοπελα που εγραψε παραπανω.... εχω να κοιμηθω σαν ανθρωπος απο το δευτερο τριμηνο της εγκυμοσυνης μου, απλα αυτο το διαστημα ΤΑ 'ΧΩ ΠΑΙΞΕΙ..

 

αν αυτο δεν ειναι γκρινια... τοτε ποιο ειναι?

 

τες πα..

 

συνηθως, δεν τα λεω αυτα απο δω κι εκει... μονο σε φιλαρακια στο ιντερνετ κλαιγομαι, οχι στους δικους μου..

 

πως μ εβαλε ο διαολος και ανοιξα αυτη τη κουβεντα την κυριακη, στον αντρα μου και τα πεθερικα μου... δεν παθαινα λαρρυγγιτιδα, φαρυγγιτιδα και διαρροια ταυτοχρονα... (να περναγα τη μερα στο μπανιο,μουγκη, αντι να καθομαι μαζι τους στο σαλονι..)

 

και εκει που ελεγα η δυστυχη, πως μεχρι και τα ονειρα μου ειναι σαν ταινια στο σταρ... καθε 10 λεπτα διακοπη για διαφημισεις.. γυρναει και λεει το λαθος της φυσης που εχω για πεθερα, "να του παρου ιγου του κουριτς.. ιγου να του χου, δι μι νοιαζ ιμενα... να του κοιμηζ στην αγκαλια μ, να μην ξυπναει του βραδ..."

και μονο που σκεφτομαι το παιδι μου στην ποδια της, την οποια αλλαζει καθε 2μιση χρονια, παθαινω εγκεφαλικο..

 

"να του ταιζ"

κεφτεδες προηγουμενης εβδομαδας, και κουκια 5 μερες την εβδομαδα... α, ναι.. και "ζαχαριτσ'" σε ολες τις τροφες!!!!!! γαλα με ζαχαρη, γιαουρτι με ζαχαρη, πορτοκαλαδα με ζαχαρη, σκ@τα με ζαχαρη!!!! :evil:

 

"να του παου και σχολειου ιδου... ιεχετ εσεις σχολειο εκει που μενετ?" (οχι, δεν εχουμε, εμεις μενουμε στην παταγωνια, μονο σχολεια για ταρανδους εχει εδω )

 

με λιγα λογια.... μια φορα ειπα μπροστα στην πεθερα μου οτι ειναι αυπνη και πεταχτηκε αμεσως, να μου πει οτι θα παρει εκεινη το παιδι!!!! 'ιεγω δεν ιεχου προβλημα'

εχεις προβλημα στον εγκεφαλο, αλλα δε στο λεμε!!! στο κρυβουμε!!!

 

για φαντασου να την ειχα αναγκη!!! και να επρεπε να της αφηνω το παιδι σε τακτικα διαστηματα!!! εεεεεεελεος!!! μη μ αξιωσει ο θεος!!!! ??:??:

 

 

 

Υποκλίνομαι!!! Χ3στηκα στο γέλιο διαβάζοντάς το! Να σ' έχει ο θεός καλά!

[Dimitra83]

Υποκλίνομαι!!! Χ3στηκα στο γέλιο διαβάζοντάς το! Να σ' έχει ο θεός καλά!

 

εγω να δεις!:lol::lol::lol:

[Baby A]

καλα fistikaki δεν παιζεσαι μια απ τα ιδια μου εφτιαξες τη μερα!

:lol::lol::lol::lol::lol::lol::lol:

[marsolan]

φρικαρω και αηδιαζω μαζι με πολλες απο τις καταστασεις που γραφετε!!!!!!!!!

δεν διανοουμαι να παρατησω το μωρο μου,ποτε...Απο τωρα σκεφτομαι οτι αν κανω αλλο παιδακι κι εχω τοσο χαλια εγκυμοσυνη οπως στο πρωτο μου θα νιωθω διπλα χαλια γιατι δεν θα μπορω αντικειμενικα να ασχοληθω καλα μαζι της....

τις προαλλες φωναξα στο βρεφακι μου επειδη δεν κοιμοταν και ηταν ανησυχο..κι απο την στεναχωρια και την ενταση μου που αυτο δεν μπορουσε να βολευτει φωναξα μια κουβεντα που και την ωρα ακομη που την ξεστομιζα το μετανιωνα,ενιωθα να καιγομαι...ακομη νιωθω τυψεις!

οχι να το παρατησω και να αδιαφορω!!

τοτε τι ηθελα κι εκανα παιδι???

και ναι,θα πρεπει να βαλω αυτο προτεραιοτητα...κι ας μου λειπει υπνος(το μονο που μου λειπει),θα ειμαι εκει σε οτι με εχει αναγκη!

και στην ξενιτια να πηγαινα..κι αυτο μαζι μου.

και διακοπες που πηγαμε..κι αυτο μαζι μας.

ιδιως τωρα που ειναι τοσο μικρη η μπεμπα δεν θελω να την αποχωριστω με τιποτε.Οταν μεγαλωσει κι αν θελει να πηγαινει στην γιαγια να κοιμηθει καμια φορα ναι,δεν θα εχω προβλημα αλλα να το εχει η καθε γιαγια ολη την ωρα κι εγω να κοιταω την παρτη μου(δεν μιλαω για ωρες δουλειας)...εεε,τοτε νομιζω για σκοτωμα θα ημουν.

[Dimitra83]

ετσι ειναι μαρσολαν μου δικιο εχεις...κ γω η μονη φορα που αποχωριστικα την μεγαλη μου κορη ηταν οταν γεννησα τον μικρο μου κ εκατσα 3 μερες νοσοκομειο.ειχα λυσσαξει να βγω απο την πρωτη μερα αλλα δεν αφηνουν...ειχαν ερθει οι γονεις μου φυσικα κ την ειχε η μανα μου.ο αντρας μου δεν μπορουσε να παρει αδεια δυστηχως το σαββατο πρεπει να τα αφησω 7 ωρες στον αντρα μου κ τα 2 για μια δουλεια που εχω κ το σκεφτομαι ΠΩΣ θα το κανω!μονο στον παιδικο τα εχω αφησει κ πουθενα αλλου!κ ελλαδα που παμε οπου παω μαζι μου ειναι....3 φορες τα εχω αφησει στη μανα μου κ 1 στην πεθερα μου για 2-3 ωρες κ αυτο ηταν βραδυ κ κοιμοταν.κ τωρα ειμαι να σκασω ....περιμενω τους γονεις μου 10 οκτωβριου να ερθουν κ θα κατσουν μεχρι να γεννησω κ 15-20 μερες μετα τη γεννα θα φυγουν.ΠΩΣ θα τα αφησω 3 μερες? θα αρρωστησω! ο γιος μου ειναι κ σε φαση που ξυπναει 1 φορα καθε βραδυ κατα τις 4 κ κλαιει κ αν παει ο αντρας μου να τον παρει τσιριζει κ φωναζει ΜΑΜΑΑΑΑ! φοβισμενος!το κανει περιπου 1 μηνα τι θα κανω αν το συνεχισει ως τοτε?αν ξυπνησει κ με φωναξει κ δεν ειμαι εκει?θα σπαραξει στο κλαμα το καλο μου

[Ηλιάννα]

Καλα ρε φυστικι θα ξυπνησω το βρεφος απο τα γελια και θα μου το παει κι εμενα η πεθερα μου αν γκρινιαξω(κι εγω ονειρα με διαφημισεις βλεπω....)

[Baby A]

ετσι ειναι μαρσολαν μου δικιο εχεις...κ γω η μονη φορα που αποχωριστικα την μεγαλη μου κορη ηταν οταν γεννησα τον μικρο μου κ εκατσα 3 μερες νοσοκομειο.ειχα λυσσαξει να βγω απο την πρωτη μερα αλλα δεν αφηνουν...ειχαν ερθει οι γονεις μου φυσικα κ την ειχε η μανα μου.ο αντρας μου δεν μπορουσε να παρει αδεια δυστηχως το σαββατο πρεπει να τα αφησω 7 ωρες στον αντρα μου κ τα 2 για μια δουλεια που εχω κ το σκεφτομαι ΠΩΣ θα το κανω!μονο στον παιδικο τα εχω αφησει κ πουθενα αλλου!κ ελλαδα που παμε οπου παω μαζι μου ειναι....3 φορες τα εχω αφησει στη μανα μου κ 1 στην πεθερα μου για 2-3 ωρες κ αυτο ηταν βραδυ κ κοιμοταν.κ τωρα ειμαι να σκασω ....περιμενω τους γονεις μου 10 οκτωβριου να ερθουν κ θα κατσουν μεχρι να γεννησω κ 15-20 μερες μετα τη γεννα θα φυγουν.ΠΩΣ θα τα αφησω 3 μερες? θα αρρωστησω! ο γιος μου ειναι κ σε φαση που ξυπναει 1 φορα καθε βραδυ κατα τις 4 κ κλαιει κ αν παει ο αντρας μου να τον παρει τσιριζει κ φωναζει ΜΑΜΑΑΑΑ! φοβισμενος!το κανει περιπου 1 μηνα τι θα κανω αν το συνεχισει ως τοτε?αν ξυπνησει κ με φωναξει κ δεν ειμαι εκει?θα σπαραξει στο κλαμα το καλο μου

 

καλα νομιζα οτι μονο εγω εχω τοσο "προχωρημενη βλαβη", σορυ Dimitra δεν εννοω εσενα αλλα ετσι μου το ανεφεραν καποιοι σε μια συζητηση και δεν το ξεχνω:evil:πλακωθηκα παρα λιγο!

οτι πνιγω τα παιδια μου και οτι ειναι αρρωστημενη η κατασταση μου.....!!

αληθεια λεω, απο τοτε αποφευγω καθε κουβεντα μαζι τους!

απαξιω και ας ειναι στο στενο οικογενειακο περιβαλλον!

α μα πια ολοι γινανε φωστηρες και κρινουνε και να παρουν αμεσω θεση!

εγω θα ειμαι ετσι οπως ειπε και η Dimitra να μην τα αποχωριζομαι...ποτε... μα ...ποτε... να χω την υγεια μου να τα καταφερνω μονη!

[Dimitra83]

καλα νομιζα οτι μονο εγω εχω τοσο "προχωρημενη βλαβη", σορυ Dimitra δεν εννοω εσενα αλλα ετσι μου το ανεφεραν καποιοι σε μια συζητηση και δεν το ξεχνω:evil:πλακωθηκα παρα λιγο!

οτι πνιγω τα παιδια μου και οτι ειναι αρρωστημενη η κατασταση μου.....!!

αληθεια λεω, απο τοτε αποφευγω καθε κουβεντα μαζι τους!

απαξιω και ας ειναι στο στενο οικογενειακο περιβαλλον!

α μα πια ολοι γινανε φωστηρες και κρινουνε και να παρουν αμεσω θεση!

εγω θα ειμαι ετσι οπως ειπε και η Dimitra να μην τα αποχωριζομαι...ποτε... μα ...ποτε... να χω την υγεια μου να τα καταφερνω μονη!

καλυτερα να εχω τετοια βλαβη παρα να κανω βλαβη στα παιδια μου!με χρειαζονται κ ειναι μικρα!τι παει να πει τα πνιγουμε?τι ειναι 15 ετων?αυτοι που στα ειπανε μαλλον σκασαν απο τ ζηλια τους ααυτοι να δεις τι βλαβη εχουν!

[marsolan]

κοριτσια,

μαζι σας!Οσο μπορω εγω να φροντιζω το παιδι μου...εε,ναι εγω θα το κανω κι ο πατερας του!

Εδω πολλες φορες η μπεμπα για να κοιμηθει θελει το δικο μου χερι στο μαγουλο,ακομη και του μπαμπα της εκεινη την ωρα δεν το δεχεται.

Βεβαια,αν ειναι απολυτη αναγκη να λειψω κι εγω κι ο συζυγος απο το σπιτι πχ να παμε στον γιατρο ή να συμπιπτουν χρονικα οι πιθενες ωρες εργασιας ναι,θα ζητησω την βοηθεια των γιαγιαδων και ιδιως της πεθερας μου που ειναι ακμαιοτατη και της εχω πολλη εμπιστοσυνη σε ολα!

'Η αν πρεπει ενα βραδυ να παμε σε μια υποχρεωση...δεν θα συρω και το παιδι μου μαζι σε καπνους και τσιγαρα,θορυβο.Θα κατσει με την γιαγια της στην ηρεμια του σπιτιου της.

Αλλα αυτο το τελευταιο θα αργησει να γινει,μετα τον χρονο,να μπορει να συννενοειται το παιδι...Οσο ειναι μικρη,απλα δεν θα εμφανιζομαστε ως ζευγαρι..θα πηγαινει αντιπροσωπος!!!!!!

οχι σαν τα ξαδελφια μου που η μαμα δεν δουλευει αλλα το μωρο το εχει καθε μερα στην μανα της,και ολο το καλοκαιρι δεν εχασε ουτε ενα σκ χωρις μπανιο και βολτα με τον συζυγο...το μωρο 4-5 μηνων στην γιαγια του εννοειται!εμεις δηλαδη που δεν πηγαμε τριημερα και ενα 10ημερο που πηγαμε στο χωριο πηραμε και το μωρο μας μαζι ειμαστε βλακες και το ζαλιζουμε με την αγαπη μας

[Ellemphriem]

Και εγω αυτο κανω κοριτσια. Παρακαλαω Θεους, Βουδες και δαιμονες να ειμαι καλα μην παθω τπτ και δεν μπορω να την μεγαλωσω. Αυτο θελω μονο.

 

Να μεγαλωσει και μετα ας ψωφισω.

 

Η διαφορα μας ειναι οτι δεν εχω απο πουθενα βοηθεια και σκιαζομαι μην παθω τπτ ή χρειαστει κατι και δεν εχω που να αφησω το παιδι....απιστευτο συναισθημα ανασφαλειας αυτο.......τρομερο........

[Dimitra83]

Και εγω αυτο κανω κοριτσια. Παρακαλαω Θεους, Βουδες και δαιμονες να ειμαι καλα μην παθω τπτ και δεν μπορω να την μεγαλωσω. Αυτο θελω μονο.

 

Να μεγαλωσει και μετα ας ψωφισω.

 

Η διαφορα μας ειναι οτι δεν εχω απο πουθενα βοηθεια και σκιαζομαι μην παθω τπτ ή χρειαστει κατι και δεν εχω που να αφησω το παιδι....απιστευτο συναισθημα ανασφαλειας αυτο.......τρομερο........

 

να ξερες ΠΟΣΕΣ φορες το εχω σκεφτει αυτο!

[Ellemphriem]

να ξερες ΠΟΣΕΣ φορες το εχω σκεφτει αυτο!

 

Ειναι τραγικο ρε Δημητρα. Αισθανομαι ελαφρια ζαλαδα (ασχετο) και περνω τηλεφωνο τον προκομενο (ο οποιος εχει να ερθει σπιτι 1 μηνα και....) και του λεω εχε το στον νου σου.....σκεφτομαι μην κοπανησω κατω και κλαιει η μικρη στο κρεβατι της. Δεν μπορω να ησυχασω με τπτ λεμε........

[SKEK]

Ειναι τραγικο ρε Δημητρα. Αισθανομαι ελαφρια ζαλαδα (ασχετο) και περνω τηλεφωνο τον προκομενο (ο οποιος εχει να ερθει σπιτι 1 μηνα και....) και του λεω εχε το στον νου σου.....σκεφτομαι μην κοπανησω κατω και κλαιει η μικρη στο κρεβατι της. Δεν μπορω να ησυχασω με τπτ λεμε........

 

Πόσο, μα πόσο σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που είμουν full time με την κόρη μου (διακοπές βέβαια) αλλά ένα ζόρι το έχεις όταν ακόμα και στο μπάνιο θέλει να είναι μαζί σου. Φυσικά ούτε λόγος να την αφήσω αλλού για να πάω διακοπές... Καταχάρηκα τις ώρες που παίζαμε και δεν αλλάζω κάθε στιγμή με το μωρό με οτιδήποτε άλλο. Καμμία σχέση με τις διακοπές που κάναμε προ οικογένειας αλλά και αυτή τη φορά άλλη φάση.

 

Η μάνα μου εισηγήθηκε να μοιράσω τις μέρες και να πάμε λίγες διακοπές με το μωρό και λίγες μόνοι μας. Ούτε που την έλαβα υπόψη και πραγματικά ένοιωσα πολύ διαφορετικά μετά από αυτές τις διακοπές.

 

Κανένα βράδυ ή μεσημέρι δεν κάθησα να φάω σαν άνθρωπος παρα μόνο γυρνάγαμε δεξιά και αριστερά να δούμε και αυτό και εκείνο και το άλλο και να ψαρέψουμε και να κάνουμε βαρκούλα κτλ. Ποιος βάζει το φαγητό μπροστά σ'αυτά??

 

Ξέρετε πόσα ζευγάρια παρατούσαν τα παιδιά στις νταντάδες για να πάνε για πρόγευμα? Νομίζω μόνο εμείς κατεβαίναμε οικογενειακώς και τα κάναμε μαντάρα κάθε πρωί με πεταμένα κορν φλέικς κάτω και πασαλειμένοι με μαρμελάδες :mrgreen:.

 

Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι όλο το χρόνο περιμένω διακοπές και θα τις κάνω πασάροντας το μπουμπουκάκι μου αλλού

[christiana08]

Ειναι τραγικο ρε Δημητρα. Αισθανομαι ελαφρια ζαλαδα (ασχετο) και περνω τηλεφωνο τον προκομενο (ο οποιος εχει να ερθει σπιτι 1 μηνα και....) και του λεω εχε το στον νου σου.....σκεφτομαι μην κοπανησω κατω και κλαιει η μικρη στο κρεβατι της. Δεν μπορω να ησυχασω με τπτ λεμε........

 

Mα ενα μηνα,βρε καλο μου?????::shock:

[sevoula]

Ξέρω κι εγώ μια τέτοια περίπτωση: τη δική μου!!

Με το που σαράντησε η μάνα μου με έφερε απ' τη Γερμανία στη γιαγιά μου η οποία με μεγάλωσε αποκλειστικά για 4 χρόνια! Όταν λέμε γιαγιά μη φανταστείτε γριά...Τότε ήταν 40άρα και μεγάλωνα μαζί με θείους μου που ήταν κι εκείνοι ανήλικοι ακόμη (σαν αδέρφια ουσιαστικά ήμασταν)...Φώναζα τη γιαγιά μου "μαμά"... Θα μου πείτε: άλλο η ξενιτιά.... Θα σας πω: γιατί όλοι οι συμμαθητές μου στο σχολείο που πήγα εκεί όταν με πήραν είχαν μεγαλώσει με τους γονείς τους?

Θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια ακόμη την ημέρα αποχωρησμού από τη γιαγιά μου. Το μόνο άτομο εμπιστοσύνης που είχα...

 

Βλέπω πάντως ότι υπάρχει πραγματικά ένα "θέμα" μ' αυτό. Όσο και να περνούν τα χρόνια μας βασανίζει (μας=τα παιδιά που τα πάρκαραν αλλού για χρόνια). Τίθεται θέμα του αν θα τους συγχωρήσουμε κλπ. Εγώ βλέπω πλέον όλα αυτά τα χρόνια μετά ότι αυτός ο "αναγκαστικός συμβιβασμός" (όπως τον παρουσιάζει η μητέρα μου) είχε μεγάλη επίπτωση τόσο στην ψυχολογία μου όσο και στη σχέση μας ως οικογένεια γενικότερα.... σε όλη μου την παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή η μητέρα μου έκανε κι άλλους τέτοιους "συμβιβασμούς" με αποφάσεις που έπαιρνε ο πατέρας μου για εμένα (που γενικώς δε θέλει τα παιδιά - ούτε αυτά τον θέλουν, τα αγριοκοιτάζει ή δεν τους δίνει σημασία και τον αποφεύγουν). Πιστεύω πλέον ότι το πόσο με ήθελε τελικά ήταν συνάρτηση του ότι ήμουν έξυπνη και δε δημιουργούσα "προβλήματα" συν του ότι δε θα ήταν κοινωνικά αποδεκτό να κάνει κάτι διαφορετικό. Μία ιδιοκτησία δηλαδή που μπορείς να ζήσεις μ΄αυτή και να καμαρώνεις που και που για ιδιότητες που μπορεί κανείς να αποδόσει σ΄εσένα, ότι είναι δηλαδή δικής του προέλευσης.... Πάντα το είχα παράπονο γιατί ως γονείς δεν έκαναν το κάτιτίς όταν έπαιρνα κάποια διάκριση κλπ...αλλά τώρα νομίζω ότι τελικά αυτά τα θεωρούσαν ως δεδομένα και του τύπου "εισητήρια" που επιτρέπουν την παραμονή μου σ' αυτούς....τέλος πάντων πράγματα που δε λέγονται με λόγια, δεν έχουν ειπωθεί αλλά ένα παιδί μπορεί να αισθανθεί...κάτι σαν "συγγνώμη που υπάρχω"...

 

Σε συζητήσεις με άλλους γονείς που έλεγαν π.χ. κουραζόμαστε στη δουλειά κλπ αλλά τι να κάνουμε? Για τα παιδιά τα κάνουμε όλα...Ο δικός μου πάντα σχολίαζε: "ναι, σιγά, για τα παιδιά....και μετά για τα εγγόνια...και μετά τι καταλάβαμε δηλαδή? Πάει η ζωή.."..... Εγώ, παρεβρισκόμουν στις συζητήσεις αυτές και τα άκουγα...και φυσικά ντρεπόμουν (δυστυχώς όχι γι' αυτούς αλλά για το ότι υπάρχω)...

 

Τώρα βέβαια, με τα χρόνια δε νομίζω ότι σκέφτονται έτσι, αναγνωρίζουν πιστεύω το ότι το να έχεις παιδί είναι κάτι σημαντικό κλπ....(ίσως απλά σκέφτονται ότι στα δύσκολα γειρατιά που είναι μπροστά καλά είναι να έχουν κάπιον δικό τους να τους φροντίζει) αλλά εγώ δεν αισθάνθηκα ποτέ παιδί που το αγαπούν αλλά παιδί που πρέπει να φέρεται με ορισμένο τρόπο ώστε να μη στενοχωρεί-θυμώνει τον πατέρα.....

Είναι απ' τους ανθρώπους που στρουθοκαμηλίζουν, ακόμη κι αν έχουν καταλάβει λάθη τους ή αν τους τα επισημαίνεις, την επόμενη στιγμή συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα. Συνεχίζουμε τη ζωή μας...

 

Τεσπα...."Τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες...."

Σόρρυ για το κατεβατό

:-(:-(:-(

[sevoula]

Ειναι τραγικο ρε Δημητρα. Αισθανομαι ελαφρια ζαλαδα (ασχετο) και περνω τηλεφωνο τον προκομενο (ο οποιος εχει να ερθει σπιτι 1 μηνα και....) και του λεω εχε το στον νου σου.....σκεφτομαι μην κοπανησω κατω και κλαιει η μικρη στο κρεβατι της. Δεν μπορω να ησυχασω με τπτ λεμε........

πλάκα κάνεις;;;;;;;;;;;;; πού είναι ο άντρας σου;

έχεις πάει στο γιατρό; με ανησύχησες βρε καλό μου!

εύχομαι να είσαι καλά και να σου έπεσε απλά η πίεση. τρώγε αλμυρά, να πίνεις υγρά. κι εγώ τελευταία, γενικώς δηλαδή, αλλά τελευταία περισσότερο, έχω χαμηλή πίεση. οπότε το ρίχνω στα τυριά

πήγαινε στο γιατρό μπουμπού μου. μην το αφήνεις! ή πήγαινε σε φαρμακείο και μέτρα πίεση. εμείς έχουμε στο σπίτι πιεσόμετρο, επειδή εγώ έχω χαμηλή (την ψάχνω, τόσο πεσμένη), ενώ ο Στέφανος χτυπάει τα 14άρια στο καλημέρα. στο τσακίρ κέφι-νεύρα έχει χτυπήσει 17!

με έπιασε πάλι το μπούρου-μπούρου.

θέλω να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου!

μην είσαι αμελής, σε παρακαλώ!

[SKEK]

περνω τηλεφωνο τον προκομενο (ο οποιος εχει να ερθει σπιτι 1 μηνα και....) και του λεω εχε το στον νου σου.....σκεφτομαι μην κοπανησω κατω και κλαιει η μικρη στο κρεβατι της. Δεν μπορω να ησυχασω με τπτ λεμε........

 

 

Αυτό πάλι τι είναι?? 1 μήνα?? Στείλε καμμιά επιστολή με δικηγόρο για εγκατάληψη συζηγικής στέγης, ζήτα και καμμιά διατροφή να δει κι'αυτός τα δύσκολα.

 

Εσύ βρε καλό μου γιατί δεν πας να κάνεις μια ανάλυση αίματος? Όχι τίποτε άλλο δλδ., απλά να είσαι σίγουρη όπως λες ότι δεν σου συμβαίνει κάτι και να ησυχάσεις.

[Ellemphriem]

Πόσο, μα πόσο σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες που είμουν full time με την κόρη μου (διακοπές βέβαια) αλλά ένα ζόρι το έχεις όταν ακόμα και στο μπάνιο θέλει να είναι μαζί σου. Φυσικά ούτε λόγος να την αφήσω αλλού για να πάω διακοπές... Καταχάρηκα τις ώρες που παίζαμε και δεν αλλάζω κάθε στιγμή με το μωρό με οτιδήποτε άλλο. Καμμία σχέση με τις διακοπές που κάναμε προ οικογένειας αλλά και αυτή τη φορά άλλη φάση.

 

Η μάνα μου εισηγήθηκε να μοιράσω τις μέρες και να πάμε λίγες διακοπές με το μωρό και λίγες μόνοι μας. Ούτε που την έλαβα υπόψη και πραγματικά ένοιωσα πολύ διαφορετικά μετά από αυτές τις διακοπές.

 

Κανένα βράδυ ή μεσημέρι δεν κάθησα να φάω σαν άνθρωπος παρα μόνο γυρνάγαμε δεξιά και αριστερά να δούμε και αυτό και εκείνο και το άλλο και να ψαρέψουμε και να κάνουμε βαρκούλα κτλ. Ποιος βάζει το φαγητό μπροστά σ'αυτά??

 

Ξέρετε πόσα ζευγάρια παρατούσαν τα παιδιά στις νταντάδες για να πάνε για πρόγευμα? Νομίζω μόνο εμείς κατεβαίναμε οικογενειακώς και τα κάναμε μαντάρα κάθε πρωί με πεταμένα κορν φλέικς κάτω και πασαλειμένοι με μαρμελάδες :mrgreen:.

 

Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι όλο το χρόνο περιμένω διακοπές και θα τις κάνω πασάροντας το μπουμπουκάκι μου αλλού

 

ΜΠΡΑΒΟ σου, ΧΙΛΙΑ μπραβο! Χαιρομαι που περασατε οφοφα! :mrgreen::mrgreen:

[Ellemphriem]

πλάκα κάνεις;;;;;;;;;;;;; πού είναι ο άντρας σου;

έχεις πάει στο γιατρό; με ανησύχησες βρε καλό μου!

 

Ωπα.....βλακεια ειπα ε? δεν εχω συνεχεια ζαλαδες βρε. Απλα που και που με πιανουν, και οταν γινεται τρεμω μην πεσω κατω και δεν ειναι κανεις εδω....και ειναι το παιδι μονο του. :shock: Ευχαριστω κουκλα μου παντως....