έχει γίνει αντάρτισσα

[gioli]

Καλησπέρα σας, είμαι νέο μέλος αν και σας διαβάζω πολύ καιρό. Εχω ένα θεματάκι με τη μικρή μου που είναι 3,5 χρονων. Ενω ήταν ένα άψογο παιδί δεν αντιμιλούσε, μας άκουγε γενικά κυρια εδω και 6 μήνες έχει γινει μεγάλη αντάρτισσα. Ολο αντιμιλάει, μας σπρωχνει, μας χτυπάει (περνάει απο δίπλα και μας ριχνει ένα μπατσάκι και είναι αρνητική σε πολλά. Παιδικό σταθμό δεν πάει και την καταλαβαίνω λιγο μιας και δεν εκτονώνεται. Ισως παίζει ρόλο ο ερχομός του μικρού μου εδω και 8 μήνες. Εχω δοκιμάσει τα πάντα, πιιο πολύ της μιλάω και της λέω οτι δεν πρέπει να το κάνει και για ποιό λόγο συμπεριφέρεται έτσι και οτι την αγαπω πολύ. Την έχω τιμωρήσει απαγορεύοντας να δεί παιδικά ή να την πάω βόλτα. Η αλήθεια είναι οτι δεν κανακέυουμε καθόλου τον μικρό πράγμα που με κάνει να νιώθω τύψεις. Δεν ασχολούμαι καθόλου όπως ασχολούμουν μαζί της. Την παίρνω στο κρεββάτι για ύπνο όταν λείπει ο άντρας μου, παίζουμε μαζι της όλοι μας και γενικα δεν της δείχνουμε πόσο την αγαπάμε. Δεν ξέρω έχω απελπιστει. Απο εκεί που απο μωρό ήταν ένα άψογο παιδάκι τώρα έχει αλλάξει πολύ. Συγνώμη που σας κούρασα. Να είστε καλά.

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Καλημέρα, gioli, να χαίρεσαι την όμορφη οικογένειά σου και να την καμαρώνεις!

 

Νιώθω πλήρως τόσο τους φόβους, όσο και την απελπισία σου. Απ ' την άλλη νομίζω ότι το χειρίζεστε πολύ καλά ως τώρα και έτσι να συνεχίσετε. Πιστεύω ότι τέτοιες συμπεριφορές των παιδιών μας είναι απολύτως φυσιολογικές, καθώς μεγαλώνοντας έρχονται αντιμέτωπα με νέα ερεθίσματα, νέες εμπειρίες, νέα βιώματα και αναζητούν τρόπους να τα διαχειριστούν.

 

Θα πρότεινα:

Κατανόηση, αποδοχή, αγάπη (ό,τι ήδη κάνεις).

Όρια (χωρίς όμως φωνές και θυμό, με πολλές επαναλήψεις, που πείθουν το παιδί για τη σταθερή μας στάση και ενίοτε συνέπειες, αλλά όχι ως τιμωρία, ως βοήθεια στο να ηρεμήσει και να σκεφτεί τι έκανε) [γράφω λίογο βιαστικά, αν θες μπορώ να επανέλθω].

Εμπλοκή στη φροντίδα του μικρού, όχι βέβαια υποχρεωτικά, αλλά ως πρόταση, π.χ. θέλεις να έρθεις να με βοηθήσεις να κάνουμε το μωρό μας μπάνιο; Πω πω κοίτα πώς σου γελάει! Τι τυχερό που είναι που έχει μια τόσο καλή μεγάλη αδελφούλα! Θέλεις να του δώσεις ένα φιλάκι;

[v & a]

οχουυυυ δυσκολη ηλικια διαφορας τα 2 παιδακια σου! επειδη εχω κανει πολλες συζητησεις (μιας και εχω κι εγω μια μικρη 2,5 χρονων και μια μπεμπα 6 μηνων) γυρω στα 3 χρονια αρχιζει να αναπτυσσεται εντονα το αισθημα της ζηλιας. εσυ αυτα που ζεις ειναι ηπια μορφη, τουλαχιστον δε ξεσπαει στο μικρο. ισως επειδη εχεις κοριτσακι μεγαλο και αγορακι μικρο κ καταλαβαινει πως ετσι κι αλλιως δεν ειναι το ιδιο. που να σου πω περιπτωσεις με 2 αγορακια να σου φυγει το κεφαλι. ειναι η αντιδραση του παιδιου σετην γενικη αλλαγη κ καλα κανεις που προσπαθεις να την απασχολεις αλλα πιστευω πως πρεπει να παει σχολειο επειγοντως. Πρωτον γιατι μαλλον βαριεται και θελει να σου τραβαει τη προσοχη οποτε θα κανει τα παντα, και δευτερον για κανει πραγματα μεσα στη μερα, να κουραζεται και να και να μην εχει υπερενταση ! εγω τη μεγαλη τη ξεκιναω σεπτεμβρη. κι εγω νιωθω τυψεις που δεν ασχολουμαι με το μωρο αλλα προσπαθω να παιζω μαζι της βραδυ που η αλλη κοιμαται!

[gioli]

Πιστεψέ με θάλασσα μου την λέω να με βοηθάει με το μωρό και γενικά ανταποκρίνεται. Όποτε έχει κάνει κάτι στον μπέμπη πάντα του το κάνει μπροστά μου. Καλά δεν εχει πάει να του σπάσει το κεφάλι αλλά κάποιο μπατάκι όπως και σε εμάς. Πάντα όμως μπροστά μου το κάνει. Οταν είναι μόνοι στο δωμάτιο για να κοιμηθούν πχ του μιλάει και γενικα δείχνει την αγάπη της. Γενικά δεν έχω θεμα με τη συμπεριφορά της στον μπέμπη αλλά με την γενικότερη συμπεριφορά της. Ολα οσα μου είπατε να κάνω τα έχω δοκιμάσει. Ευχομαι του χρόνου να την πάρουν στο προνήπιο και να ηρεμίσει. Απλα μου κακοφαίνεται γιατί ενώ ήταν τόσο άψογη έχει γυρίσει 360 μοίρες. Σας ευχαριστώ πολύ όλες κορίτσια.

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Πιστεψέ με θάλασσα μου την λέω να με βοηθάει με το μωρό και γενικά ανταποκρίνεται. Όποτε έχει κάνει κάτι στον μπέμπη πάντα του το κάνει μπροστά μου. Καλά δεν εχει πάει να του σπάσει το κεφάλι αλλά κάποιο μπατάκι όπως και σε εμάς. Πάντα όμως μπροστά μου το κάνει. Οταν είναι μόνοι στο δωμάτιο για να κοιμηθούν πχ του μιλάει και γενικα δείχνει την αγάπη της. Γενικά δεν έχω θεμα με τη συμπεριφορά της στον μπέμπη αλλά με την γενικότερη συμπεριφορά της. Ολα οσα μου είπατε να κάνω τα έχω δοκιμάσει. Ευχομαι του χρόνου να την πάρουν στο προνήπιο και να ηρεμίσει. Απλα μου κακοφαίνεται γιατί ενώ ήταν τόσο άψογη έχει γυρίσει 360 μοίρες. Σας ευχαριστώ πολύ όλες κορίτσια.

 

Νομίζω, όπως είπα και πριν, ότι το χειρίζεστε πολύ σωστά. Από κει και μετά, υπομονή. Το παιδί χρειάζεται το χρόνο του για να ξαναβρεί τις ισορροπίες του, και όταν οι γονείς του του παρέχουν την ασφάλεια, την αποδοχή και την αγάπη που χρειάζεται, τότε είμαι βέβαια ότι ακολουθεί απλώς το δικό του προσωπικό δρόμο προς την κατάκτηση της ταυτότητάς του.

 

Ως προς το σχολείο, πιστεύω κι εγώ ότι θα του ανοίξει νέους ορίζοντες!

 

Καλή συνέχεια!

[mmaria]

εγω εχω ενα γιο, 2 και 10 μηνων. παντα ηταν λιγο αντιδραστικος σε καποιες φασεις, παιδι με προσωπικοτητα λεγαμε, αλλά τωρα πια δεν ακουει καθολου. νομιζω οτι το κανει επιτηδες. ισως να φταιει η ηλικια.

και ο δικος μου δεν παει σχολειο, μαλλον αυτη ειναι μια αιτια του "κακου"

 

παντως σχετικα με το μωρο, οχι οτι δεν πιστευω στη φαση ζηλεια, αλλά ο δικος μου που ειναι μονος? γιατι συμπεριφερεται ετσι?

 

εμεις θα αποκτουσαμε 2ο τωρα περιπου αλλά δεν πηγαν κατ'ευχην τα πραγματα. και σκεφτομαι οτι αν ειχαν εξελιχθει ολα καλα, τωρα θα λεγαμε οτι αιτια της συμπεριφορας του ειναι το 2ο μωρο και η ζηλεια κτλ... να ομως που δεν χρειαζονται συγκεκριμενες αιτιες τα σκασμενα για να βγαλουν ανυπακοη σε αυτη την ηλικια.

 

αναγκαζομαι να χρησιμοποιω την μεθοδο του αντιπερισπασμου που δεν την πιστευα καταλληλη για αυτες τις ηλικιες. αλλά τι να κανω ομως?...

 

παντα εξηγουμε τι θα κανουμε, μηπως ειναι λαθος? (πχ σε 10 λεπτα παμε για μπανιο)

 

υποχωρουμε στα ανωδυνα (πχ ζητουσε επιμονα να τον βαλω στη θεση του οδηγου να "οδηγησει". για να μην με κραξετε εξηγω: με σβηστη τη μηχανη και παρκαρισμενο αμαξι και εγω μαζι στη θεση του οδηγου). μηπως ουτε αυτο δεν πρεπει? μηπως του δινω ελπιδες οτι αν επιμενει σε οτιδηποτε θα το πετυχει?

απο την αλλη δεν θελω ως απολυτη εξουσια να συντριβω καθε φορα τα θελω του.

 

επισης νομιζω πως σε αυτη την ηλικια δεν καταλαβαινουν απο συζητησεις κυριως οταν επιμενουν πολυ για κατι. εχει μαλλιασει η γλωσσα μου να λεω και να εξηγω.

αφου χθες πηγαμε βολτα 2,5 ωρες (περιπατος στη φυση, κλοτσησαμε νερατζια, πεταξαμε πετρουλες στο ποταμακι, ειδαμε σκυλακια, φαγαμε πιτσα απο το δρομο) οταν πια γυρισαμε και μπηκαμε σπιτι εβαλε τις φωνες γιατι ηθελε να βγει εξω (???????) οσο και να εξηγουσα ("μα τωρα μολις ηρθαμε μετα απο 2,5 ωρες...") δεν ηρεμουσε. και το βραδυ (αφου ειχε ηρεμησει απολυτα και μου ειχε ζητησει συγνωμη) ελεγε στον μπαμπα του τι καναμε και "... μετα φωναζα γιατι εκανα κατι κακο... μαμα τι κακο εκανα?". εκει συνηδητοποιησα οτι δεν μπορουν να κατανοησουν ουσιαστικα οσα τους εξηγουμε για τις διαφορες αρνησεις και απαγορευσεις μας. Τα πολλα λογια τους μπερδευουν ισως?

 

Κανε υπομονη. Εγω δεν το καταφερνω παντα.

[Baby A]

Ααααχ πόσο σε καταλαβαίνω. Εγώ πάντως από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, νομίζω πως η κόρη μου ψάχνει τρόπους να με τρελάνει. Από πριν βέβαια ήταν ένα δύσκολο παιδί αλλά τώρα δεν αντέχεται. Άντε λέω κάθε βράδυ, παιδί είναι τι στην ευχή, κρίμα ζηλεύει και είναι μόλις 3 χρονών και 5 μηνών ενώ ο αδερφός της 1 έτους.

Λόγω καταστάσεων τι να λέω τώρα, ήταν πάντα κολλημένη πάνω μου. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω. Είμαι μόνη έως τις 20:00 το βράδυ με τα παιδιά κλεισμένη σε ένα σπίτι σε μια ξένη πόλη χωρίς να γνωρίζω κανέναν και το κυριότερο βοήθεια από πουθενά. Μόνο Κυριακή έχω πολυτέλεια να έχω το σύζυγο να με βοηθάει. Κάποια στιγμή πέρασα μια περιπέτεια με την υγεία μου και σέρναμε τα παιδιά μέσα στο χειμώνα μαζί μας να περιμένουν με το μπαμπά τους στο αυτοκίνητο γιατί ο μικρός δεν καθόταν πολύ χωρίς τη μαμά του.

Έβαλα στη σειρά πολλές παιδαγωγικές μεθόδους απ΄ όσα διάβασα δηλαδή, που απορώ αν είχαν μέσα στο σπίτι τους τέτοιες περιπέτειες όσοι τα έγραψαν. Είμαστε σπίτι εξαντλημένοι εγώ, ο σύζυγος και ο μπέμπης που βγαίνει το πρόγραμμα του εκτός ελέγχου με τη γκρίνια, τις τσιρίδες και τις απαιτήσεις της μικρούλας μου.

Συμφωνώ με τη mmaria. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν γιατί πιάνουν στον αέρα μόνο αυτά που τα βολεύει. Παθαίνω εγώ τώρα πια κρίσεις μαζί της με πιάνει κόμπος στο στήθος τη στιγμή που εκείνη παθαίνει την κρισούλα της και κάνει σαν αρνί του Πάσχα. Για αστεία πράγματα παράδειγμα γιατί θέλει νερό να παίξει ενώ της εξηγώ ότι έχει πυρετό βήχα. Την έβαζα στην κούνια της και της έλεγα να μείνει να σκεφτεί γιατί τσιρίζει αλλά το παράκανε και αναγκαζόμουν να κλείνω τις πόρτες για να μην τρομάζει ο μικρός που έκλαιγε μαζί της. Κάποιες φορές γελούσε αλλά καταλήξαμε να μη θέλει να πάει πια στην κούνια ούτε για ύπνο.

Ε δε θα πιστέψετε τι κάνουμε τώρα τελευταία μόλις αρχίζει τη μαγνητοσκοπούμε και επειδή δε θέλει το διαπραγματευόμαστε ή σταματάς και σταματώ ή συνεχίζω. Σταματάει παιδιά το πιστεύετε και μετά όταν της το δείχνουμε μαλώνει τον εαυτό της. Αλλά την άλλη μέρα τα ίδια.

Το χειρότερο κάνουμε ότι και ο μπέμπης ακόμα και τα κακά στην πάνα!

Δεν μπορώ να σου καταμετρήσω πόσα περίεργα. Δε νιώθουμε άνετα να πάμε πουθενά αποφεύγουμε τα μέρη με πολύ κόσμο γιατί ακόμη και στο αυτοκίνητο να θέλουμε να τη βάλουμε φωνάζει βοήθεια σώστε με και μας κοιτούν περίεργα. Αν την αντιγράψει και ομικρός είμαι για το μανδύα.

Το κυριότερο ακόμη πίνει μόνο γάλα. Χάλια ο σίδηρος και η φεριτίνη.

Φανταστείτε για ένα διάστημα που γέννησα το μικρό έμενα στους γονείς μου για βοήθεια και σχεδόν μας έδιωξαν γιατί όλη μέρα μετρούσαν πιέσεις και ένιωθαν ζαλάδες και σφιξίματα και δεν άντεχαν και πως την έχετε μάθει έτσι και τέτοια

Αφήστε ο ύπνος δεν το στρώσαμε ποτέ! Μετά τις 01:30πμ κοιμάται χωρίς μεσημεριανό.

Για μένα τώρα πια ζήτημα επιβίωσης και μηδέν προσωπικός χρόνος.

Δε τη φωνάζουμε καμιά φορά ο άνδρας μου λέει τα άλλα που τρώνε ξύλο στρώνουνε και ότι είναι τυχερή που έχει εμένα μαμά που την παίρνω με το καλό. ʽΆραγε θα έχει αποτέλεσμα αυτή η μεταχείριση;

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Ααααχ πόσο σε καταλαβαίνω. Εγώ πάντως από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, νομίζω πως η κόρη μου ψάχνει τρόπους να με τρελάνει. Από πριν βέβαια ήταν ένα δύσκολο παιδί αλλά τώρα δεν αντέχεται. Άντε λέω κάθε βράδυ, παιδί είναι τι στην ευχή, κρίμα ζηλεύει και είναι μόλις 3 χρονών και 5 μηνών ενώ ο αδερφός της 1 έτους.

Λόγω καταστάσεων τι να λέω τώρα, ήταν πάντα κολλημένη πάνω μου. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω. Είμαι μόνη έως τις 20:00 το βράδυ με τα παιδιά κλεισμένη σε ένα σπίτι σε μια ξένη πόλη χωρίς να γνωρίζω κανέναν και το κυριότερο βοήθεια από πουθενά. Μόνο Κυριακή έχω πολυτέλεια να έχω το σύζυγο να με βοηθάει. Κάποια στιγμή πέρασα μια περιπέτεια με την υγεία μου και σέρναμε τα παιδιά μέσα στο χειμώνα μαζί μας να περιμένουν με το μπαμπά τους στο αυτοκίνητο γιατί ο μικρός δεν καθόταν πολύ χωρίς τη μαμά του.

Έβαλα στη σειρά πολλές παιδαγωγικές μεθόδους απ΄ όσα διάβασα δηλαδή, που απορώ αν είχαν μέσα στο σπίτι τους τέτοιες περιπέτειες όσοι τα έγραψαν. Είμαστε σπίτι εξαντλημένοι εγώ, ο σύζυγος και ο μπέμπης που βγαίνει το πρόγραμμα του εκτός ελέγχου με τη γκρίνια, τις τσιρίδες και τις απαιτήσεις της μικρούλας μου.

Συμφωνώ με τη mmaria. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν γιατί πιάνουν στον αέρα μόνο αυτά που τα βολεύει. Παθαίνω εγώ τώρα πια κρίσεις μαζί της με πιάνει κόμπος στο στήθος τη στιγμή που εκείνη παθαίνει την κρισούλα της και κάνει σαν αρνί του Πάσχα. Για αστεία πράγματα παράδειγμα γιατί θέλει νερό να παίξει ενώ της εξηγώ ότι έχει πυρετό βήχα. Την έβαζα στην κούνια της και της έλεγα να μείνει να σκεφτεί γιατί τσιρίζει αλλά το παράκανε και αναγκαζόμουν να κλείνω τις πόρτες για να μην τρομάζει ο μικρός που έκλαιγε μαζί της. Κάποιες φορές γελούσε αλλά καταλήξαμε να μη θέλει να πάει πια στην κούνια ούτε για ύπνο.

Ε δε θα πιστέψετε τι κάνουμε τώρα τελευταία μόλις αρχίζει τη μαγνητοσκοπούμε και επειδή δε θέλει το διαπραγματευόμαστε ή σταματάς και σταματώ ή συνεχίζω. Σταματάει παιδιά το πιστεύετε και μετά όταν της το δείχνουμε μαλώνει τον εαυτό της. Αλλά την άλλη μέρα τα ίδια.

Το χειρότερο κάνουμε ότι και ο μπέμπης ακόμα και τα κακά στην πάνα!

Δεν μπορώ να σου καταμετρήσω πόσα περίεργα. Δε νιώθουμε άνετα να πάμε πουθενά αποφεύγουμε τα μέρη με πολύ κόσμο γιατί ακόμη και στο αυτοκίνητο να θέλουμε να τη βάλουμε φωνάζει βοήθεια σώστε με και μας κοιτούν περίεργα. Αν την αντιγράψει και ομικρός είμαι για το μανδύα.

Το κυριότερο ακόμη πίνει μόνο γάλα. Χάλια ο σίδηρος και η φεριτίνη.

Φανταστείτε για ένα διάστημα που γέννησα το μικρό έμενα στους γονείς μου για βοήθεια και σχεδόν μας έδιωξαν γιατί όλη μέρα μετρούσαν πιέσεις και ένιωθαν ζαλάδες και σφιξίματα και δεν άντεχαν και πως την έχετε μάθει έτσι και τέτοια

Αφήστε ο ύπνος δεν το στρώσαμε ποτέ! Μετά τις 01:30πμ κοιμάται χωρίς μεσημεριανό.

Για μένα τώρα πια ζήτημα επιβίωσης και μηδέν προσωπικός χρόνος.

Δε τη φωνάζουμε καμιά φορά ο άνδρας μου λέει τα άλλα που τρώνε ξύλο στρώνουνε και ότι είναι τυχερή που έχει εμένα μαμά που την παίρνω με το καλό. ʽΆραγε θα έχει αποτέλεσμα αυτή η μεταχείριση;

 

Έχω αποσβολωθεί! Για να είμαι ειλικρινής μπήκα στο πειρασμό να σκεφτώ ότι κάνεις πλάκα...

 

Και φυσικά δεν έχω ζήσει ή διαβάσει τίποτα παρόμοιο, ώστε να σε βοηθήσω.

 

Και μετά προσπαθώ να μπω στη θέση του παιδιού:

Τι θα ήθελα από τους γονείς μου;

 

Θα ήθελα πρώτα απ' όλα αποδοχή. Ό,τι τρέλα και να κάνω - ίσως να έκανα και τρέλες ειδικά γι' αυτό - να νιώθω πάντα ότι μ' αγαπούν γι' αυτό που είμαι, όχι γι' αυτά που κάνω, τα όχι τόσο αξιαγάπητα...

 

Μετά θα ήθελα ασφάλεια. Δηλαδή θα ήθελα να νιώθω ότι υπάρχουν στη ζωή μου οι μεγάλοι, οι οποίοι ξέρουν το καλό μου και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν γι' αυτό. Μου βάζουν όρια, όχι βέβαια ασφυκτικά, και δεν υπάρχει περίπτωση να με αφήσουν να ξεφύγω... Αυτό ίσως πάλι θα το τσέκαρα ...

 

Και μέσα στα όρια αυτά θα ήθελα ελευθερία, δηλαδή να μπορώ να έχω επιλογές, να ξέρω ότι ακόμα και ως μωρό με σέβονται, να μπορώ σιγά σιγά να κατανοήσω και να αποδεχτώ κι εγώ τον εαυτό μου...

 

Πίστεύω πάντος ότι στην περίπτωσή σας η συμβουλή ενός ειδικού - αλλά κάποιου που να δημιουργεί εμπιστοσύνη και σε σένα και στο παιδί, δε θα ήταν ούτε υπερβολή ούτε πολυτέλεια...

 

Καλή δύναμη!

[Aggeloudia]

Ισως παίζει ρόλο ο ερχομός του μικρού μου εδω και 8 μήνες. Δεν ασχολούμαι καθόλου όπως ασχολούμουν μαζί της.

 

 

Απάντησες μονη σου...

Καπου εκει ψαξε να δεις τι συμβαινει...

Εχασε την αποκλειστικότητα και αυτό ταραξε μαλλον τον κοσμο της...

Καλη δυναμη και θα τα καταφερεις...

 

Υ.ΓΤο ιδιο ακριβως συνεβει και με τον δικό μου...θελει πολλύυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ αγάπη και υπομονή και θα στρώσει

[Baby A]

Ευχαριστώ ΘΑΛΑΣΣΑ μου. Σε γενικές γραμμές μʼ αυτό τον τρόπο συμπεριφέρομαι και εγώ. Έχω εξαντλήσει τα όρια της υπομονής μου και κάθε βράδυ στο λιγοστό μου ύπνο φορτώνω μπαταρία.

Είναι ένα αξιαγάπητο παιδί που δεν κάνει ζαβολιές, πολύ γλυκιά, εύστροφη και πονετική κατά τα άλλα Θεέ μου, να μην είχε αυτές τις κρίσεις και να έτρωγε λίγο.

Φανταστείτε ότι εκεί που παίζει γυρίζει ξαφνικά και λέει 'Συγνώμη μαμά που σου φώναξα'.

Σπαράζει η ψυχή μου εκείνη ήταν όλη μου η ζωή και ξαφνικά αυθόρμητα όπως όλες η μαμάδες μπήκε στη ζωή μου και ο μπέμπης . Για μένα ήταν εύκολο απλά διπλασίασα τα δικά μου συναισθήματα ενώ για εκείνη τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο. Διάβασα κάπου κάτι καλό.

ʽ φανταστείτε πως ο άντρας σας σας φέρνει ξαφνικά μία γυναίκα και σας λέει ότι την αγαπά και αυτή το ίδιο και θα μοιράζεστε μαζί της ότι μέχρι τώρα ήταν δικό σας και κυρίως αυτόν. Πως θα νιώθατε να τον βλέπετε να την αγκαλιάζει και να την κανακεύει; Έτσι ακριβώς αισθάνεται και το παιδί και όταν έρχεται ένα νέο μέλος στο σπίτι και είναι σ αυτή την ηλικία. Δεν αντιλαμβάνεται την οικογένεια Σοκαρίστηκα και προσπαθώ συνέχεια να μπω στη θέση της.

[Baby A]

Καλησπέρα σας, είμαι νέο μέλος αν και σας διαβάζω πολύ καιρό. Εχω ένα θεματάκι με τη μικρή μου που είναι 3,5 χρονων. Ενω ήταν ένα άψογο παιδί δεν αντιμιλούσε, μας άκουγε γενικά κυρια εδω και 6 μήνες έχει γινει μεγάλη αντάρτισσα. Ολο αντιμιλάει, μας σπρωχνει, μας χτυπάει (περνάει απο δίπλα και μας ριχνει ένα μπατσάκι και είναι αρνητική σε πολλά. Παιδικό σταθμό δεν πάει και την καταλαβαίνω λιγο μιας και δεν εκτονώνεται. Ισως παίζει ρόλο ο ερχομός του μικρού μου εδω και 8 μήνες. Εχω δοκιμάσει τα πάντα, πιιο πολύ της μιλάω και της λέω οτι δεν πρέπει να το κάνει και για ποιό λόγο συμπεριφέρεται έτσι και οτι την αγαπω πολύ. Την έχω τιμωρήσει απαγορεύοντας να δεί παιδικά ή να την πάω βόλτα. Η αλήθεια είναι οτι δεν κανακέυουμε καθόλου τον μικρό πράγμα που με κάνει να νιώθω τύψεις. Δεν ασχολούμαι καθόλου όπως ασχολούμουν μαζί της. Την παίρνω στο κρεββάτι για ύπνο όταν λείπει ο άντρας μου, παίζουμε μαζι της όλοι μας και γενικα δεν της δείχνουμε πόσο την αγαπάμε. Δεν ξέρω έχω απελπιστει. Απο εκεί που απο μωρό ήταν ένα άψογο παιδάκι τώρα έχει αλλάξει πολύ. Συγνώμη που σας κούρασα. Να είστε καλά.

 

Πιστεύω πως κάνει κάτι σαν τη δική μου. Ο χρόνος είναι λίγος για τη μαμά με δυο μικρά μωρά που δεν έχει βοήθεια. Εγώ δεν έχω προσωπικό χρόνο για μένα αλλά παιδιά περιόρισα και τις δουλειές στο σπίτι στα απολύτως απαραίτητα. Γιατί να μαγειρεύω π.χ πολύπλοκα φαγητά όταν τα παιδιά με έχουν ανάγκη. Θα έρθουν τα χρόνια που θα μεγαλώσουν και θα μου φύγουν και τότε θα μου μείνουν οι δουλειές.

Δε μας είπες gioli δουλεύεις πόσο σε βλέπει η μικρή;

Πάντως οι γνώμες που για τον παιδικό σταθμό διχασμένες. Τελικα υοθετησα εκείνη την άποψη που λέει με την έλευση μωρού στο σπίτι να μην αλλάξει κάτι απʼ τη ζωή της και το προσπαθούμε δεν ξέρω αν έκανα καλά. Αυτό συνέβαινε το Σεπτέμβριο που πέρασε τον επόμενο θα τη στείλω αλλά προτιμώ το νηπιαγωγείο νομίζω πως είναι πιο δημιουργικό.

[Eliza]

Ααααχ πόσο σε καταλαβαίνω. Εγώ πάντως από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, νομίζω πως η κόρη μου ψάχνει τρόπους να με τρελάνει. Από πριν βέβαια ήταν ένα δύσκολο παιδί αλλά τώρα δεν αντέχεται. Άντε λέω κάθε βράδυ, παιδί είναι τι στην ευχή, κρίμα ζηλεύει και είναι μόλις 3 χρονών και 5 μηνών ενώ ο αδερφός της 1 έτους.

Λόγω καταστάσεων τι να λέω τώρα, ήταν πάντα κολλημένη πάνω μου. Κάποιες στιγμές νιώθω ότι δε θα τα καταφέρω. Είμαι μόνη έως τις 20:00 το βράδυ με τα παιδιά κλεισμένη σε ένα σπίτι σε μια ξένη πόλη χωρίς να γνωρίζω κανέναν και το κυριότερο βοήθεια από πουθενά.

Είναι πολύ δύσκολο να περνάς τόσες ώρες μόνη σου με 2 παιδιά. Και τα δικά μου έχουν την ίδια διαφορά και το καταλαβαίνω. Και φυσικά έχουν αντίστοιχες συμπεριφορές. Νομίζω πάντως ότι η κλεισούρα θα σας αποτρελλάνει και τους 3. Προσπάθησε να βγαίνετε όσο περισσότερο γίνεται. Τα παιδιά είναι πάντα διαφορετικά έξω από το σπίτι. Μην απογοητευτείς αν τις πρώτες φορές δυσκολευτείς ή δεν δεις διαφορά. Πιστεύω ότι αν το κάνεις συστηματικά θα λειτουργήσει -για όλους σας, κι εσύ έχεις ανάγκη αλλαγής

Το κυριότερο ακόμη πίνει μόνο γάλα. Χάλια ο σίδηρος και η φεριτίνη.

 

Αφήστε ο ύπνος δεν το στρώσαμε ποτέ! Μετά τις 01:30πμ κοιμάται χωρίς μεσημεριανό.

Για μένα τώρα πια ζήτημα επιβίωσης και μηδέν προσωπικός χρόνος.

Δε τη φωνάζουμε καμιά φορά ο άνδρας μου λέει τα άλλα που τρώνε ξύλο στρώνουνε και ότι είναι τυχερή που έχει εμένα μαμά που την παίρνω με το καλό. ʽΆραγε θα έχει αποτέλεσμα αυτή η μεταχείριση;

Για μένα το κλειδί βρίσκεται ακριβώς εδώ. Αντιμετώπισα πολύ δύσκολες καταστάσεις από τη στιγμή που γεννήθηκε η Σοφία. Ο Κωστής ενώ ποτέ δεν είχε πρόβλημα με τον ύπνο, άρχισε να ξυπνάει. Μετά ξεκίνησε και σταθμό και άρχισε να ξυπνάει πιο συχνά και με όλο πιο 'άγριο' τρόπο, ουρλιάζοντας μέσα στη νύχτα, χωρίς να μπορούμε να τον παρηγορίσουμε. Και το μεσημέρι αρνιόταν πλήρως να ξεκουραστεί. Το αποτέλεσμα? Ένας φαύλος κύκλος στέρησης ύπνου με φριχτά αποτελέσματα στην ψυχολογία του παιδιού. Αποφάσιασα να τον αφήνω στον παιδικό πιο αργά για να κοιμάται εκεί το μεσημέρι -στο σπίτι δεν υπήρχε περίπτωση. Αντιστάθηκε ~1 εβδομάδα και εκτοτε κοιμάται μια χαρα και τα βράδια μας έχουν γίνει πολύ καλύτερα. Και φυσικά ένα ξεκούραστο παιδί είναι πολύ καλύτερο από ένα κουρασμένο.

Το ίδιο ισχύει και για το φαγητό.

Με λίγα λόγια μάλλον η μικρή σου έχει εξαντλήσει τα φυσικά της αποθέματα και αντλεί από τα ψυχικά.

Ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να ανατρέψεις αυτήν την κατάσταση αλλά αξίζει να προσπαθήσεις.

 

Πάντως οι γνώμες που για τον παιδικό σταθμό διχασμένες. Τελικα υοθετησα εκείνη την άποψη που λέει με την έλευση μωρού στο σπίτι να μην αλλάξει κάτι απʼ τη ζωή της και το προσπαθούμε δεν ξέρω αν έκανα καλά. Αυτό συνέβαινε το Σεπτέμβριο που πέρασε τον επόμενο θα τη στείλω αλλά προτιμώ το νηπιαγωγείο νομίζω πως είναι πιο δημιουργικό.

Εγώ θα σου έλεγα ότι αν μπορούσες και άμεσα να την στείλεις να την έστελνες. Είναι και καλή εποχή, χωρίς πολλές ιώσεις και χωρίς πολλά παιδάκια σε προσαρμογή στον παιδικό. 1 χρόνο μετά την έλευση του μικρού αδερφού δεν νοείται ως αλλαγή κατάστασης εξαιτίας του. Μπορεί να εννοηθεί και ως 'προαγωγή' της μεγάλης. Σίγουρα πάντως θα εκτονώνει πολλή ενέργεια εκεί. Θα προλαβαίνεις κι εσύ να παίρνεις μια ανάσα και να βλέπεις την υπόλοιπη μέρα με άλλο μάτι Άσε που μπορεί να αρχίσει και να τρώει και να κοιμάται περισσότερο αντιγράφοντας τα άλλα παιδάκια.

 

ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!!