Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[alcyon]

Θα ηθελα να προσθεσω πως μπορουμε φυσικα και πρεπει να συγχωρεσουμε εκεινους τους γονεις που εχουν μετανιωσει και εχουν κλαψει, που μας ζητανε να τους συγχωρεσουμε και να κανουμε μια νεα αρχη. Εκεινοι ομως οι γονεις πουσυνεχιζουν να ζουν στην δικη τους ροζ φουσκα νομιζοντας πως τα εκαναν ολα σωστα...λυπαμαι πολυ αλλα ...no forgiveness !.

 

Έχω την εντύπωση πως η συγχώρεση είναι ένα θέμα προσωπικό. Δηλαδή αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό και πιθανά να είναι ανεξάρτητο από τις πράξεις των άλλων.

 

"Ου γαρ οιδασι τι ποιουσι"

(συγγνώμη για τα τυχών ορθογραφικά).

 

Πάντως είναι δύσκολο.... Η εμπλοκή είναι μεγάλη.

[alcyon]

christiana08 (μου διέφυγε το μήνυμά σου!!)

Η συγχώρεση όπως την κατάλαβα (από άλλους), έχει να κάνει με τον εαυτό μας ως προς το κομμάτι που "αφήνεις στην άκρη πια" τα παλιά και σταματάνε να σε ενοχλούν.

 

Αιτιολογείς ίσως, το δουλεύεις, το "εξηγείς"... και το αφήνεις πια στο αρχείο. Κι όταν τύχει να ξαναβρεθείς στο ίδιο θέμα, δεν ξεσηκώνεται το πακέτο των συναισθημάτων εκείνου του καιρού.

 

Σε αυτή τη διεργασία ΣΑΦΩΣ κρατάς τα συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για να ΜΗΝ ΞΑΝΑΒΡΕΘΕΙΣ σε παρόμοια κατάσταση με την παλιά. Άρα κρατάς τις άμυνές σου, και χαράσεις την πορεία σου. (Το β' ενικό δεν πάει σε εσένα προσωπικά -μιλάω γενικά).

 

 

Μια φίλη που τα έχει καταφέρει σε αυτό... λέει πως νιώθει πολύ καλά πλέον.

 

Τι να πω...

Εϊναι δύσκολο...

[my_angel]

xaaxaxaxa

Και ψάχνωωω να δωωω ΠΟΥ έχει αναφερθεί ο τζόγος!! χι χι χι

Στείλε pm στους συντονιστές.... και βάλε λινκ με λάθος μηνύματα... και πού είναι το σωστό μέρος για να μπουν.

 

Υ.Γ. Όοοολα αυτά, τα έγραψες με το κινητό;;;;!!! WOWW!!

 

 

Ναι ασε μου εχουν βγει τα ματια...

αφου τα γραμματα βγαινουν τοσο μικρα που δν βλεπω κ τι γραφω.

[georgiamami]

Μπορω να σε ρωτησω ποσο χρονων εισαι?

 

Θα σου στειλω ΠΜ με την ηλικια μου!!!!:p:p

 

Μελινα μου,καλα τα ρητα,κατα την γνωμη μου παντα,λιγο ακυρο στην προκειμμενη περιπτωση.

Πως μπορω να χαρακτηρισω (η να χαρακτηριστω??),αδυναμο καποιον οταν εχει κανει εναν τετοιο αγωνα επι χρονια ατελειωτα και τα εχει καταφερει να ορθοποδησει,εστω και αν δεν μπορει να συγχωρεσει???

 

Δεν ξερω εαν σε καποια κοπελα η συγχωρεση εφερε καποιο αποτελεσμα,παντως σε μενα ειχε επιπτωσεις στην οικογενεια μου (τον αντρα μου και τα παιδακια μου).

Γιατι οκ (που οκ δεν ειναι αλλα τελοσπαντων),να κανει κατι σε μενα ο γονιος μου,αλλα οχι το οτι το αφησαμε πισω μας να σημαινει πως μπορεις να κανεις το οτιδηποτε ωστε να πληγωσεις τον αντρα μου και τα παιδια μου.

Να κοψει ΑΜΕΣΩΣ γιατι θα βρει!!!!ΧΘΕΣ!!!!

 

Εγω πιστευω πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,οταν βλεπει πραγματικη μεταμελεια,οταν το οποιοδηποτε λαθος δεν γινεται με κακια η δολο και οταν δεν επαναλαμβανεται.

Γιατι υπαρχουν και ορια,στην πολυ τελικη!!!

 

Μελινα μου,sorry για το επιθετικο γραπτο,δεν ειναι για σενα,καταλαβαινεις,αλλοι ειναι οι αποδεκτες .

christiana08, Υπαρχουν δυο ειδη συγχωρησης. Το ενα ειδος αφορα στο ατομο που κατανοει το λαθος, μετανοιωνει, ζητα συγνωμη και προσπαθει να επανορθωσει. Το αλλο ειδος αφορα στη συγχωρεση που δινουμε εμεις σε ατομο που για πολλους λογους δεν ειναι σε θεση να κατανοησει το λαθος του και τον πονο που σκορπαει (υπαρχουν και αυτες οι περιπτωσεις)!!! Αναλωνεις πολυ χρονο απορωντας γιατι δεν μπορει να καταλαβει γιατι το ενα γιατι το αλλο...κλπ!!!

Απλα .....δεν μπορει!!!! Δεν ειναι κατι που ελεγχει.Δεν μπορει να το διαχειριστει!!!! Και αν θες να απεγκλωβιστεις απο αυτο το τρυπακι, πρεπει να μπορεις να το συγχωρεσεις (το ατομο)!!!

Σε διαβεβαιω, πως ειναι πολυ δυσκολο να καταφερεις να συγχωρεσεις ενα τετοιο ατομο. Αλλα οταν τα καταφερεις, εχεις ξεπερασει το εμποδιο (εγω το ονομαζω εμποδιο- θυμο) που σε κραταει στην ηλικια των πληγων και τοτε πια, οι πληγες υπαρχουν ακομα αλλα ΔΕΝ ΠΟΝΟΥΝ ΠΙΑ!!!!

 

Ρωτας αν η συγχωρεση εφερε θετικα αποτελεσματα σε καποια απο εμας.Ναι!!! Σε μενα!!!! Που εστω την ημερα που κηδευα τον πατερα μου, καταφερα να τον συγχωρησω για τον πονο που ενιωσα σε ολα μου τα χρονια. Πιστεψε με, το εζησα!!!! Ενα μονο παρακαλω παντα το Θεο, να τον συγχωρησει κι εκεινον αλλα και μενα!!!!

 

 

Έχω την εντύπωση πως η συγχώρεση είναι ένα θέμα προσωπικό. Δηλαδή αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό και πιθανά να είναι ανεξάρτητο από τις πράξεις των άλλων.

 

"Ου γαρ οιδασι τι ποιουσι"

(συγγνώμη για τα τυχών ορθογραφικά).

 

Πάντως είναι δύσκολο.... Η εμπλοκή είναι μεγάλη.

 

Συμφωνω απολυτα και το εξηγησα παραπανω!!! Και οπως το εξηγεις κι εσυ παρακατω!!! Χρειαζεται πολυς χρονος για αυτογνωσια!!!!!

 

christiana08 (μου διέφυγε το μήνυμά σου!!)

Η συγχώρεση όπως την κατάλαβα (από άλλους), έχει να κάνει με τον εαυτό μας ως προς το κομμάτι που "αφήνεις στην άκρη πια" τα παλιά και σταματάνε να σε ενοχλούν.

 

Αιτιολογείς ίσως, το δουλεύεις, το "εξηγείς"... και το αφήνεις πια στο αρχείο. Κι όταν τύχει να ξαναβρεθείς στο ίδιο θέμα, δεν ξεσηκώνεται το πακέτο των συναισθημάτων εκείνου του καιρού.

 

Σε αυτή τη διεργασία ΣΑΦΩΣ κρατάς τα συμπεράσματα που είναι χρήσιμα για να ΜΗΝ ΞΑΝΑΒΡΕΘΕΙΣ σε παρόμοια κατάσταση με την παλιά. Άρα κρατάς τις άμυνές σου, και χαράσεις την πορεία σου. (Το β' ενικό δεν πάει σε εσένα προσωπικά -μιλάω γενικά).

 

Μια φίλη που τα έχει καταφέρει σε αυτό... λέει πως νιώθει πολύ καλά πλέον.

Τι να πω...

Εϊναι δύσκολο...

 

Δυο φιλες πλεον που τα εχουν καταφερει σε αυτο και νιωθουν πολυ καλα πλεον!!!!

 

χιλια συγνωμη κοριτσια πηγα να απαντησω στο αλλο θεμα και τελικα εγραψα εδω...???!!!

Αμα μπαινεις στο ιντερνετ με το κινητο!!!

Ξερετε πως μπορω να τα μεταφερω στο σωστο θεμα??

Οκκκκκ....

 

Σε συγχωρουμε για το OF topic.Εντος 24ωρου μπορεις να χρησιμοποιησεις την επιλογη EDIT και να σβησεις τα μηνυματα σου αντικαθιστωντας πχ με ενα σχολιο επι του θεματος. Για να μη χασεις οσα εγραψες κανε αρχικα ενα copy και μετα paste στο θεμα που θελεις να αναρτησεις το μηνυμα σου. Αν δεν προλαβεις (στο 24ωρο), ζητα τη βοηθεια των admins!!!

 

Ναι ασε μου εχουν βγει τα ματια...

αφου τα γραμματα βγαινουν τοσο μικρα που δεν βλεπω κ τι γραφω.

 

Προσεχε τα ματακια σου!!! Χωρις αυτα...... θα δυσκολευτεις!!!!!

Ζητω κι εγω συγνωμη για το μακρυ κειμενο μου, αλλα ηθελα να σχολιασω ...τα παντα!!!

[christiana08]

Σας ευχαριστω πολυ για τις διευκρινησεις,κοριτσια μου,μαλλον αδικα κουραστηκατε να μου τις γραψετε.

Αυτα ειναι ηδη γνωστα και τα γνωριζω.

 

Εγω αναφερομαι καθαρα και μονο στην συγχωρεση με την εννοια της αποδοχης και παρεταιρο συνεχισης της σχεσης με τον "τοξικο" γονεα (ετσι γνωριζω πως κατονομαζονται τετοιου ειδους γονεις).

Αυτο που μου γραφετε περι κατανοησης,εσωτερικων διεργασιων,κλπ,αρμοζουν πολυ καλα σε εναν ανθρωπο που "αποζηταει" αυτα που εχασε απο τον εν λογω γονεα,που νοιωθει τα κενα και που υποφερει καθημερινα για την χαμενη του παιδικη ηλικια καθως και την αγαπη που του ελειψε.

Εγω προσωπικα,δεν μπηκα καν σε αυτο το σκεπτικο,καθως διαβασα το τελευταιο ποστ της κοπελας που εγραφε για το προβλημα,η οποια μου εδωσε την εντυπωση πως η επικοινωνια της με την μητερα της της κανει κακο.

Την νοιωθω απολυτα!!!

Εαν η κοπελα νοιωθει πονο για ολα οσα δεν ειχε ως παιδι,μια τετοια διεργασια σαφως και θα της εκανε καλο.

Εγω ομως πχ δεν νοιωθω κανενα πονο,κανενα κενο,δεν χρειαζεται να κατανοησω κατι,γνωριζω γιατι η μητερα μου ενεργει με τον ταδε τροπο και δεν υποφερω επειδη δεν την "εχω" οπως καθε αλλο παιδι την μητερα του.Απο χροοοοοονια αυτο.

Η συγχωρεση και η συνεχιση των μεταξυ μας σχεσεων,μου δημιουργουσε επι χρονια καθημερινη φθορα (με διαφορους τροπους),συνεχιστηκαν λογω ασθενειας της (γιατι εχω αγαπη και συνειδηση)και καταληξαμε στο σημερινο αποτελεσμα να μας πληγωσει ολους οικογενειακως για να στρωσουμε και να ερθουμε στα ισα μας.

Σ'αυτο εδω το σημειο αναφερομαι και γραφω περι συγχωρεσης σε καποιον που δεν κανει κατι απο κακια και δολο.

Και παλι,βεβαια,δεν ξερω εαν εχω γινει κατανοητη.

[georgiamami]

Σας ευχαριστω πολυ για τις διευκρινησεις,κοριτσια μου,μαλλον αδικα κουραστηκατε να μου τις γραψετε.

Αυτα ειναι ηδη γνωστα και τα γνωριζω.

 

Εγω αναφερομαι καθαρα και μονο στην συγχωρεση με την εννοια της αποδοχης και παρεταιρο συνεχισης της σχεσης με τον "τοξικο" γονεα (ετσι γνωριζω πως κατονομαζονται τετοιου ειδους γονεις).

Αυτο που μου γραφετε περι κατανοησης,εσωτερικων διεργασιων,κλπ,αρμοζουν πολυ καλα σε εναν ανθρωπο που "αποζηταει" αυτα που εχασε απο τον εν λογω γονεα,που νοιωθει τα κενα και που υποφερει καθημερινα για την χαμενη του παιδικη ηλικια καθως και την αγαπη που του ελειψε.

Εγω προσωπικα,δεν μπηκα καν σε αυτο το σκεπτικο,καθως διαβασα το τελευταιο ποστ της κοπελας που εγραφε για το προβλημα,η οποια μου εδωσε την εντυπωση πως η επικοινωνια της με την μητερα της της κανει κακο.

Την νοιωθω απολυτα!!!

Εαν η κοπελα νοιωθει πονο για ολα οσα δεν ειχε ως παιδι,μια τετοια διεργασια σαφως και θα της εκανε καλο.

Εγω ομως πχ δεν νοιωθω κανενα πονο,κανενα κενο,δεν χρειαζεται να κατανοησω κατι,γνωριζω γιατι η μητερα μου ενεργει με τον ταδε τροπο και δεν υποφερω επειδη δεν την "εχω" οπως καθε αλλο παιδι την μητερα του.Απο χροοοοοονια αυτο.

Η συγχωρεση και η συνεχιση των μεταξυ μας σχεσεων,μου δημιουργουσε επι χρονια καθημερινη φθορα (με διαφορους τροπους),συνεχιστηκαν λογω ασθενειας της (γιατι εχω αγαπη και συνειδηση)και καταληξαμε στο σημερινο αποτελεσμα να μας πληγωσει ολους οικογενειακως για να στρωσουμε και να ερθουμε στα ισα μας.

Σ'αυτο εδω το σημειο αναφερομαι και γραφω περι συγχωρεσης σε καποιον που δεν κανει κατι απο κακια και δολο.

Και παλι,βεβαια,δεν ξερω εαν εχω γινει κατανοητη.

 

Oμολογω πως δυσκολευομαι να σε κατανοησω!!!!!! Λυπαμαι!!!!

Μηπως εισαι καπως "απολυτη" στις αποψεις σου???

Συγχωρα με αν κανω λαθος!!!

Αν θελεις να αναφερθουμε σε κατι πιο συγκεκριμενο, τοποθετησου. Αν οχι, δεν εχει νοημα να σχολιασω κατι αλλο. Και παλι συγνωμη που δεν μπορω να εστιασω καπου!!!

[christiana08]

Το φανταστηκα πως δεν θα καταλαβαινες,δικιο εχεις,μπερδεμενα φαινονται.

 

Δεν γνωριζω ακριβως την ιστορια την δικη σου,μονο το τελευταιο σου ποστ.

Πιανω αυτο και σου γραφω πως το βλεπω.

Οταν εχασες τον μπαμπα σου (λυπαμαι για την απωλεια σου),καταφερες να τον συγχωρησεις και να προχωρησεις την ζωη σου.Απ'οσο καταλαβα ειχες το παραπονο το γιατι δεν σου φερθηκε σωστα και ηθελες να καταλαβεις το γιατι σου συμπεριφερθηκε ετσι.Μεσα απο την εσωτερικη διεργασια που αναφεραμε παραπανω,εσυ "λυτρωθηκες" και συνεχιζεις τωρα την ζωη σου,εχοντας αφησει πισω σου τα παλια.Ελπιζω να καταλαβα σωστα.Αν ειναι ετσι,ειναι κατι που το χρειαζοσουν και ετσι επρεπε να κανεις.

 

Εφερα λοιπον το παραδειγμα το δικο μου,για να το κανω πιο κατανοητο,το οποιο ειναι τελειως διαφορετικο απο το δικο σου και λεω πως δεν χρειαζεται να κανω καμια εσωτερικη διεργασια γιατι

-Ξερω ακριβως το τι αισθανεται η μητερα μου για μενα

-Ξερω ακριβως πως σκεφτεται

-Δεν χρειαζεται να συγχωρησω κατι,το εχω κανει στο παρελθον και γι'αυτο

ειχα και μετεπειτα σχεσεις μαζι της.

Ομως και την μετεπειτα σχεση της μαζι μου,την χειριστηκε με τον ιδιο τροπο,οπως πριν.Οποτε,εγω προσωπικα και εφοσον εμπλεκονται και αλλοι ανθρωποι που αγαπω μεσα σε αυτο,δεν συγχωρω πλεον.Και με την σιγουρια,φυσικα,πως οσο προχωραει η σχεση μας,θα γινουν και αλλα χειροτερα.

Και εκει ακριβως αναφερθηκα στην αρχικη μου τοποθετηση και ειπα πως οταν κατι συγχωρειται,επαναλαμβανεται και χειροτερευει,ε,καποια στιγμη ξεπερναει τα ορια σου και δεν διατιθεσαι πλεον να συγχωρεις.

Δεν ξερω,ισως εσυ να το χειριζοσουν αλλιως,τα δικα μου απλα ορια ηταν μεχρι εδω.Και μην νομιζεις οτι δεν εχω υπομονη,νομιζω 33 χρονια δειχνουν υπομονετικο ανθρωπο.

 

Ειναι και αργα,ελπιζω να τα εγραψα καλυτερα.

[alcyon]

Κι εγώ κάπου σε "έχασα" christiana08. Αλλά δεν πειράζει... Σημασία έχει οτι είσαι καλά! Κι αυτό μετράει πάνω απ' όλα! :D

 

 

Y.Γ. Μαζί γραφαμε!! Πάω να σε διαβάσω!

[alcyon]

Ααααα.... Τώρα σε κατάλαβα!

Έχουμε διαφορετική ορολογία...

 

Αυτό που εσύ το λες "δε συγχωρώ άλλο πια"... εγώ -εντελώς υποκειμενικά- το έχω στην κατηγορία: "προστασία του εαυτού και των οικίων μου από κινδύνους".

 

Η συγχώρεση έχει να κάνει με το δικό σου προσωπικό συναίσθημα "πως νιώθεις καλά".

 

Άρα στη δική μου προσωπική "μετάφραση"... την περίπτωση που αναφέρεις την κατατάσω στο "έχεις συγχωρήσει, αλλά αυτοπροστατεύεσαι από γνωστούς κινδύνους".

 

Μάλλον εγώ τα λέω μπερδεμένα τώρα εεε;;

[christiana08]

Ακριβως αυτο!!!

Ζοριστικα αλλα το καταλαβα .

Ειναι που ειναι το θεμα πολυπλοκο,με τις ορολογιες το αποτελειωσαμε .

[PEPI1979]

«Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρέσει. Η συγχώρεση είναι πλεονέκτημα των ισχυρών» λέει ένα ρητό.

Και αυτή ακριβώς η δύναμη της συγχώρεσης όλων όσων μας πλήγωσαν είναι που μας προσφέρει την απόλυτη χαρά της και απόλαυση της ζωής .

Ειναι αυτή η συγχώρεση που μας κάνει να εκτιμούμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και να βλέπουμε ένα μέλλον γεμάτο με αγάπη για τα παιδιά μας.

Είναι η θέληση του να χτίσουμε μια φωλιά γεμάτη με γέλια και με θεμέλια ευλογημένα για να μπούμε μέσα και να κουριάσουμε .

 

Να προσέξουμε κάτι : ότι δεν μπορούμε να "κρατάμε" πράγματα που έγιναν πριν χρόνια και να μας στεναχωρούν, τα παλιά πέρασαν ,τώρα όλα είναι καινούρια.... και είναι όμορφα και είναι στο χέρι μας να τα διατηρήσουμε έτσι για πάντα.

 

οι γονείς μας δεν μπορέσαν να ειναι δίπλα μας οπως θα θέλαμε ...δεν μπόρεσαν γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο.... δεν μπόρεσαν γιατί δεν είχαν τα κατάλληλα εφόδια .....γιατί κάπου στην πορεία έχασαν τον "δρόμο" τους,

ειναι άνθρωποι όμως και όπως ολοι κάνουν λάθη και λένε λογια και δεν τα

εννοούν και μας στεναχωρούν χωρίς να το θέλουμε .

 

όπως και εμεις ειμαστε πλεον γονεις και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας όμως όταν οι καταστάσεις μας "πιέζουν " τότε μπλοκάρουμε και ενώ αγαπάμε πάρα μα πάρα πολύ τα παιδιά μας συχνά τους φωνάζουμε και τα μαλώνουμε παραπάνω απο ότι θα έπρεπε γιατί είμαστε "πιεσμένοι".

ωστόσο μόλις αυτά κλάψουν εμείς κλαίμε το διπλάσιο μέσα μας....[/QUOTE]

Συμφωνώ σε οΛΑ..και ιδιαιτερα σε αυτα που υπογραμμίζω

[georgiamami]

Απο δω καναμε, απο κει καναμε, το φεραμε το θεματακι στα ισα του. Αντε να ξεπεταξουμε και ο,τι μας φρεναρει στο διαβα της ζωης μας!!!!!

 

christiana08, σωστα καταλαβες για μενα. Η αληθεια ειναι οτι οταν ανοιξα το θεμα, ημουν σε φαση πελαγους αλλα τωρα ολα εχουν παρει το δρομο τους και ειμαι καλα.

Εχω ξεπερασει αυτα που με φρεναραν και αν εχουν μεινει καποια καταλοιπα, μπορω να τα διαχειριστω οταν ερθουν στην επιφανεια. Η ζωη ειναι μπροστα μας. Ειναι κριμα να επιτρεπουμε σε γεγονοτα του παρελθοντος, να μας κοβουν τη φορα!!!!

 

Το βραδακι (αν τα καταφερω) θα αναφερθω πιο συγκεκριμενα στα ποστς σας!!!

Φιλια

[christiana08]

Μπραβο,Georgiamammy που καταφερες να το ξεπερασεις!!!

 

Αυτο ειναι ολο το "ζουμι" του θεματος,παμε παρακατω παιδια,εχουμε οικογενειες και παιδακια που για να ειναι καλα,πρεπει να ειμαστε εμεις καλα!!!

[alcyon]

Μια αγκαλιά... σε όλες σας!!!

[my_angel]

Kοριτσια ειναι πολυ σημαντικο που μεσα απο αυτο το σαιτ μπορουμε να βρουμε απαντησεις σε αυτα που μας βασανιζουν εσωτερικα. Και ακουγοντας κι αλλες αποψεις και εμπειριες ξερουμε πως δεν ειμαστε μονοι... Εχουμε την ευκαιρια να μοιραστουμε τα συναισθηματα μας και να παρουμε κουραγιο απο αλλους ανθρωπους. . Γιαυτο κ θα συμφωνησω με την alycon.....μια αγκαλια σε ολες!!!!!

[georgiamami]

Ξερετε τι προσεξα???? Εχουμε μεγαλη αγκαλια που χωραει τους παντες!!!!! Σας αγκαλιαζω κι εγω γιατι πρεπει να "δινεις" αυτο που θελεις να "λαβεις" και να μην κανεις ποτέ, αυτο που δε θελεις να σου κανουν!!!

Αγκαλιτσα λοιπον και μακια (οπως λεει μια πολυ καλη φιλη μου) :lol:!!!

[christiana08]

Εδω μοιραζετε αγκαλιες???

Σας στελνω μια πολυυυυυυ μεγαλη!!!!

 

Τι ψυχοθεραπεια και ιστοριες,εδω parents group therapy .

[Σνουφελ μου]

Σας διαβαζα εδω κ μερες,ηθελα να γραψω αλλα ολο κ το απεφευγα

δυστυχως ειμαι κι εγω ενα ατομο το οποιο βιωσα πολυ βια απο τη μητερα μου η οποια βιαζει ακομα,τα συναισθηματα μου,μιας κ σωματικα δε την παιρνει πια...

 

Απο μικρη με χτυπαγε καθε μερα,με εσερνε στο πατωμα απο τα μαλλια κ μετα απο το φοβο μου κλεινομουν στο δωματιο,φυσικα δεν ορεξη να διαβασω κ επειδη δε τα πηγαινε καλα στο σχολειο μετα με ξαναχτυπαγε

 

Ημουν πολυ μικρη θυμαμαι κ στη γιορτη της μητερας μας ειπανε στο σχολειο να κανουμε μια εκπληξη για τη μαμα.Εγω σκεφτηκα να της πλυνω τα πιατα,γιατι θα γυριζε απο τη δουλεια κουρασμενη.Πηρα μια καρεκλα,την εβαλα στο νεροχυτη κ επλυνα τα πιατα.Για κακη μου τυχη εσπασα ενα....Οταν γυρισε κ της το ειπα με σκοτωσε στο ξυλο αδιαφοροντας για τη προσπαθεια μου....

 

Σαν παιδι θυμαμαι να κλαιω καθε μερα,να κρυβομαι,να μη θελω να βγω να παιξω κ να σκεφτομαι οτι θελω να πεθανω.....Ετσι στα 19 μου αποπειραθηκα να αυτοκτονησω περνοντας οτι χαπι βρηκα το σπιτι.Τελικα ειχα παρενεργειες για πολλες μερες κ κανενας δε καταλαβε τιποτα!Μονο ο αντρας μου το γνωριζει αυτο πια

 

Ντρεπομαι που τα λεω ολα αυτα αλλα ειληκρινα εχω πονεσει πολυ....Εχουνε γινει διαφορα κ πολλα....η μανα μου απο πολυ μικρη 4-5 χρ. μου ελεγε οτι ειμαι ιοθετημενη κ να φυγω,δεν εισαι δικο μου παιδι ελεγε κ εγω εκλαιγα κ κρυβομουν κατω απο το κρεβατι.Ο πατερας μου οταν ημουν 20,ειχε πιει κ δε το ειχα καταλαβει κ του ελεγα για τη γιαγια μου,οτι κουραζετε η καημενη κ μου επιτεθηκε,με χτυπησε ασχημα κ αποπειραθηκε να με πνιξει,με εσωσε ο παππους μου.Επαθα διασηση κ αμοκ για 2 μερες.ο πατερας μου παρ οτι καταλαβε οτι φερθηκε παραλογα δε μου εχει πει ποτε συγνωμη.

 

Ολα αυτα με κανανε υπερπροστατευτηκη με τα παιδια ακομη κ των ξενων κ τρελλαινομαι αν δω καποιον ν μαλωνει παιδι,ειδικα να το χτυπησει....μου ρχετε να τον σκοτωσωΑυτα ειναι τα καταλοιπα της κακης παιδικης μου ηλικιας κ ακομη γενικα ειμαι εσωστρεφες ατομο κι επιζητω την αγαπη απο τον αντρα μου κ πλεον το παιδι μου,που με καλυπτουνε πια κ με γεμιζουνε σιγουρια.

[georgiamami]

Σας διαβαζα εδω κ μερες,ηθελα να γραψω αλλα ολο κ το απεφευγα

δυστυχως ειμαι κι εγω ενα ατομο το οποιο βιωσα πολυ βια απο τη μητερα μου η οποια βιαζει ακομα,τα συναισθηματα μου,μιας κ σωματικα δε την παιρνει πια...

..........................................

 

Λενα, διαβασα με πολυ ενδιαφερον το ποστ σου και ειλικρινα λυπαμαι για τη "δηλητηριαση" των παιδικων σου χρονων.

Καταρχην, δεν φταις εσυ για να ντρεπεσαι για κατι. Αυτο να το αποβαλλεις αμεσα!!!! Απο οσα μας αναφερες, εχεις κανει πολλες προσπαθειες, αλλα επεσαν σε βραχο!!!

Δεν ξερω αν τελικα εισαι υιοθετημενη ή οχι και δε δικαιολογω σε καμια περιπτωση τους "γονεις" σου.

Δυστυχως, υπαρχει μονο μια λυση για να ξεπερασεις το παρελθον σου και να συνεχισεις ενα υγιες μελλον. Να τους "καταλαβεις"!!!!!! Αν μπορεσεις να αιτιολογησεις τη συμπεριφορα τους, ισως καταφερεις να τους συγχωρησεις. Πιστεψε με, ειναι επιπονη διαδιακασια αλλα πρεπει να γινει για να εισαι εσυ ο γονιος που χρειαζονται πραγματικα τα παιδια σου. Οσο παραμενεις εγλωβισμενη στα καταλοιπα του παρελθοντος, θα υπαρχει μεγαλος κινδυνος, στις δυσκολιες της ανατροφης των παιδιων και τις γενικοτερες συνθηκες επιβιωσης, να πεσεις σε φαυλο κυκλο και να γινεις "καθρεφτης της συμπεριφορας που βιωσες". Οχι βεβαια τοσο ακραια, αλλα υπαρχει πιθανοτητα να ασκησεις βια.

 

Προσωπικα, θα σου προτεινα να συζητησεις με καποιον ειδικο (ψυχολογο, κοινωνικο λειτουργο κλπ). Εμεις εδω κανουμε καλη παρεουλα αλλα μερικες φορες χρειαζεται πολυ παραπανω δουλεια με τον εαυτο μας και καποιος πρεπει να μας δειχνει τον σωστο τροπο.

 

Οσο μπορουμε να σε βοηθησουμε, θα ειμαστε εδω για να σε ακουμε ωστε να βγαλεις απο μεσα σου αυτα που σε κανουν εσωστρεφη.

 

Ο δρομος της ζωης ειναι ομορφος ακομη κι αν ειναι στρωμενος με αγκαθια. Καπου καπου υπαρχουν και οι ομορφες τριανταφυλιες με τα μυρωδατα ανθη της και αν κρατησεις αυτην την ευωδια, θα αντεξεις ολα τα τσιμπηματα των αγκαθιων. Να εισαι αυταρκης με οσα εχεις και να μην κατηγορεις κανεναν για οσα δεν ειχες!!!!

Φιλικα

Γεωργια

[christiana08]

Λενα,καλημερα!!!

 

Λυπαμαι πολυ....Δεν εχεις τιποτε να ντρεπεσαι,αλλοι θα επρεπε να ντρεπονται,χαρα μου.

Θα σου πω μια γνωστη,στο φιλικο μου περιβαλλον,περιπτωση.

 

Μητερα,με παρομοια συμπεριφορα,με δυο,ενηλικα πλεον,παιδια.

Η κορη παντρεμενη με παιδακια και ο γιος σε μακροχρονια σχεση.

Η μητερα δημιουργουσε και συνεχιζει να δημιουργει,προβληματα στα παιδια της.

Το σημερινο αποτελεσμα ειναι οτι και τα δυο παιδια βρισκονται σημερα υπο φαρμακευτικη αγωγη με αντικαταθλιπτικα.

Ο γιος ειδικα,δεν παρουσιαζει βελτιωση,ισα,ισα,το αντιθετο.

Δηλαδη εχουμε 4 νεους ανθρωπους και δυο πολυ μικρα παιδακια που ταλαιπωρουνται.

Η κοπελα του γιου εχει σχεδον παραιτηθει απο το ενδεχομενο δημιουργιας μιας οικογενειας και η κορη με τα παιδακια εκλαιγε καθημερινα στην εγκυμοσυνη της,γιατι λογω της καταστασης της ειχε επιβαρυνθει αρκετα.

 

Κατα την γνωμη μου,αυτο ειναι αδικια και δεν αξιζε καθολου,μα καθολου τον κοπο,να ταλαιπωρουνται 6 ανθρωποι ετσι.

 

Οχι φυσικα πως θα καταληξουμε ολοι να παιρνουμε αγωγη,αλλα πρεπει να προστατευουμε τον εαυτο μας.

 

Χαιρομαι που εισαι ευτυχισμενη με την οικογενεια σου!!!!

Σου ευχομαι να εισαι παντα,καθε μερα και καλυτερα!!!

Μεσα απο την καρδια μου!!!!

[Σνουφελ μου]

Σας διαβαζα εδω κ μερες,ηθελα να γραψω αλλα ολο κ το απεφευγα

δυστυχως ειμαι κι εγω ενα ατομο το οποιο βιωσα πολυ βια απο τη μητερα μου η οποια βιαζει ακομα,τα συναισθηματα μου,μιας κ σωματικα δε την παιρνει πια...

..........................................

 

Λενα, διαβασα με πολυ ενδιαφερον το ποστ σου και ειλικρινα λυπαμαι για τη "δηλητηριαση" των παιδικων σου χρονων.

Καταρχην, δεν φταις εσυ για να ντρεπεσαι για κατι. Αυτο να το αποβαλλεις αμεσα!!!! Απο οσα μας αναφερες, εχεις κανει πολλες προσπαθειες, αλλα επεσαν σε βραχο!!!

Δεν ξερω αν τελικα εισαι υιοθετημενη ή οχι και δε δικαιολογω σε καμια περιπτωση τους "γονεις" σου.

Δυστυχως, υπαρχει μονο μια λυση για να ξεπερασεις το παρελθον σου και να συνεχισεις ενα υγιες μελλον. Να τους "καταλαβεις"!!!!!! Αν μπορεσεις να αιτιολογησεις τη συμπεριφορα τους, ισως καταφερεις να τους συγχωρησεις. Πιστεψε με, ειναι επιπονη διαδιακασια αλλα πρεπει να γινει για να εισαι εσυ ο γονιος που χρειαζονται πραγματικα τα παιδια σου. Οσο παραμενεις εγλωβισμενη στα καταλοιπα του παρελθοντος, θα υπαρχει μεγαλος κινδυνος, στις δυσκολιες της ανατροφης των παιδιων και τις γενικοτερες συνθηκες επιβιωσης, να πεσεις σε φαυλο κυκλο και να γινεις "καθρεφτης της συμπεριφορας που βιωσες". Οχι βεβαια τοσο ακραια, αλλα υπαρχει πιθανοτητα να ασκησεις βια.

 

Προσωπικα, θα σου προτεινα να συζητησεις με καποιον ειδικο (ψυχολογο, κοινωνικο λειτουργο κλπ). Εμεις εδω κανουμε καλη παρεουλα αλλα μερικες φορες χρειαζεται πολυ παραπανω δουλεια με τον εαυτο μας και καποιος πρεπει να μας δειχνει τον σωστο τροπο.

 

Οσο μπορουμε να σε βοηθησουμε, θα ειμαστε εδω για να σε ακουμε ωστε να βγαλεις απο μεσα σου αυτα που σε κανουν εσωστρεφη.

 

Ο δρομος της ζωης ειναι ομορφος ακομη κι αν ειναι στρωμενος με αγκαθια. Καπου καπου υπαρχουν και οι ομορφες τριανταφυλιες με τα μυρωδατα ανθη της και αν κρατησεις αυτην την ευωδια, θα αντεξεις ολα τα τσιμπηματα των αγκαθιων. Να εισαι αυταρκης με οσα εχεις και να μην κατηγορεις κανεναν για οσα δεν ειχες!!!!

Φιλικα

Γεωργια

 

 

Κοριτσι τα εχω ολα μεσα μου σαν ασχημες αναμνησεις κ οπως προανεφερα το μονο που μου εκανε αυτη η κατασταση ειναι να ειμαι "υπερπροστατευτικη" με τα παιδια,δεν εχω μαλωσει ποτε παιδι,σε σημειο να μου κανουνε το σπιτι ανω κατω,και χαιρομαι κιολας...βλεπω παιδια κ τρελλαινομαι....θελω να παιξω μαζι τους κ χαιρομαι οταν χαιρομαι....ουτε τον μικρο μου τον μαλωνω(αν κ ειναι μικρο ακομα) αλλα ποτε δε μου βγηκε να μαλωσω παιδι,μπαινω στη θεση του κ μετα του εξηγω...αλλα στη θεση των γονιων μου δε θα μπω ΠΟΤΕ!!!Δε υπαρχει λογος να το κανω και δε θελω να τους καταλαβω....ειναι ανεπηδευκτοι μαθησεως.Εχω κανει απειρες προσπαθειες αλλα ζουνε στο κοσμο τους....ο πατερας μου δικαιολογει συνεχεια τη μανα μου η οποια με εχει γραμμενη στα παλια της τα παππουτσια κ ψαχνει αφορμες για να με υποβιβασει.

 

Οταν γενησα,παλευα να θηλασω(ενα παραδειγμα) και εκανε τα παντα για να το σαμποταρει,επειδη κραταγα πολλες ωρες το παιδι αγκαλια κ η κυρια επειδη ερχοτανε για λιγο κ βιαζοτανε να παει για καφε,αν θηλαζα θα επρεπε να περιμενει 1-2 ωρες αλλα δε μπορουσε...κι μου ελεγε να διακοψω το παιδι για να το παρει αγκαλια :shock:(οπως βλεπεις προσπαθησα για τη καλυτερη σχεση,παναθεμαμαι...) κ επειδη αρνιομουνα εβγαινε στο κοσμο κ ελεγε οτι ειμαι στριμενη κ θα μου βγει το ονομα,και οτι δεν αφηνω να το παιρνει κανενας αγκαλια κ πολλα τετοια κουλα(ποιος?η μανα μου....που δε με εχει βοηθησει ποτε σε τιποτα) κ οταν σαραντισα κ εβγαινα με αντιμετοπιζανε με παραξενο τροπο πολλοι γνωστοι κ αναρωτιομουν.Ωσπου καποια στιγμη αρχισα να μαθαινω τι ελεγε.....

 

Τη κυριακη βαφτισα το γιο μου.Ηρθανε οι δικοι μου.....η μανα μου δε ηθελε να καθισει στο τραπεζι των συγγενων γιατι ο αδερφος μου ειχε φερει τους κουμπαρους του κ ηθελε να κατσει με αυτους,να το παιξει καλη.Αλλα ηθελε να ναι κ στο τραπεζι μας κοντα.Αλλα τα τραπεζια αυτα ητανε ολ πιασμενα.Και τι εκανε?Αρχισε να τσακωνεται με ολους τους ανθρωπους αυτους κ να τους μιλαει ασχημα(ανθρωποι που ταξιδεψανε ωωωωρες για να ερθουνε) κ μετα,μολις ηρθαμε εγω ο αντρας μου κ ο μικρος ,επιασε τον αντρα μου κ τον κατσαδιασε μπροστα στο κοσμο γιατι δεν ειχε ταμπελακια στα τραπεζια:shock:

 

Αποτελεσμα: ολοι συζητουσανε κ λεγανε οτι ειμαστε μαλωμενοι κ καθισαμε χωρια....οσοι δε ξερανε οτι ειναι μανα μου,οταν το μαθανε σχολιαζανε ασχημα για εμενα και γενικα εγινε ενα μπαχαλο...εγω εκλαιγα στη πιο ευτυχισμενη ημερα της ζωης μου κ οοοοοολα αυτα τα εκανε η μανα μου για ακομη μια φορα!!!Να τη χαιρομαι!!!Ο πατερας μου φυσικα την υποστηριξε για ακομη μια φορα

 

Δε θελω να τους βλεπω καν.....αλλα τι να κανω?Με τα πεθερικα μου εχουνε καλες σχεσεις κ με τον αντρα μου,ειναι ανθρωποι της υπομονης,εγω ομως οχι!Εχω περασει πολλα κ δεν τους αντεχω πια...

[Σνουφελ μου]

Λενα,καλημερα!!!

 

Λυπαμαι πολυ....Δεν εχεις τιποτε να ντρεπεσαι,αλλοι θα επρεπε να ντρεπονται,χαρα μου.

Θα σου πω μια γνωστη,στο φιλικο μου περιβαλλον,περιπτωση.

 

Μητερα,με παρομοια συμπεριφορα,με δυο,ενηλικα πλεον,παιδια.

Η κορη παντρεμενη με παιδακια και ο γιος σε μακροχρονια σχεση.

Η μητερα δημιουργουσε και συνεχιζει να δημιουργει,προβληματα στα παιδια της.

Το σημερινο αποτελεσμα ειναι οτι και τα δυο παιδια βρισκονται σημερα υπο φαρμακευτικη αγωγη με αντικαταθλιπτικα.

Ο γιος ειδικα,δεν παρουσιαζει βελτιωση,ισα,ισα,το αντιθετο.

Δηλαδη εχουμε 4 νεους ανθρωπους και δυο πολυ μικρα παιδακια που ταλαιπωρουνται.

Η κοπελα του γιου εχει σχεδον παραιτηθει απο το ενδεχομενο δημιουργιας μιας οικογενειας και η κορη με τα παιδακια εκλαιγε καθημερινα στην εγκυμοσυνη της,γιατι λογω της καταστασης της ειχε επιβαρυνθει αρκετα.

 

Κατα την γνωμη μου,αυτο ειναι αδικια και δεν αξιζε καθολου,μα καθολου τον κοπο,να ταλαιπωρουνται 6 ανθρωποι ετσι.

 

Οχι φυσικα πως θα καταληξουμε ολοι να παιρνουμε αγωγη,αλλα πρεπει να προστατευουμε τον εαυτο μας.

 

Χαιρομαι που εισαι ευτυχισμενη με την οικογενεια σου!!!!

Σου ευχομαι να εισαι παντα,καθε μερα και καλυτερα!!!

Μεσα απο την καρδια μου!!!!

 

 

Κριμα...πολυ κριμα να ζουνε τετοιοι ανθρωποι στο κοσμο.....ακουγομαι σκληρη αλλα αν δεν εχεις φαει ξυλο...πολυ ξυλο κ βιαστει ψυχολογικα δε καταλαβαινεις.Το κακο ειναι οτι δε μπορει να επεμβει και κανενας σε αυτη τη περιπτωση φανταζομαι.Στεναχωριεμαι οταν ακουω τετοια....Εγω ευτυχως ημουν δυνατοι κ με εσωσε κ σωζει(?) η εσωστρεφεια.

[goody]

Λενα λυπαμαι παρα πολυ για οσα περασες αλλα και που ακομα δηλητηριαζουν τις χαρες σου...

Νομιζω πως στη δικη σου περιπτωση απο τη στιγμη που αναγνωριζεις οτι η συμπεριφορα τους ηταν λαθος δεν χρειαζεται να κατανοησεις και να συγχωρησεις τιποτα αλλο.

Ειναι σκληρο, αλλα εγω θα τους εβγαζα απο τη ζωη μου.

Δεν διαλλεγουμε τους γονεις μας, σε εσενα ετυχαν δυσκολοι ανθρωποι, πιθανοτατα χωρις παιδεια και υπομονη και γιαυτο φερθηκαν και φερονται ετσι. Απο τη στιγμη που σε πληγωσαν τοσο και ακομα σου κανουν κακο δεν υπαρχει λογος να βρισκονται στη καθημερινοτητα σου και να προσπαθεις να εχεις καλες σχεσεις..

Αποδεξου το, οι γονεις σου δεν ειναι καλοι γονεις..δυστυχως, αλλα ετσι ειναι.

Τωρα ομως εισαι ενηλικη, εχεις τη δικη σου οικογενεια και αν θες να ζεις ηρεμα και ευτυχισμενα μπορεις να μην τους αφησεις να σε πληγωνουν αλλο. Δεν χρειαζεται να αποδειξεις τιποτα σε κανεναν, ουτε να εισαι η καλη κορη.

Ας πουνε οτι θελουν στη γειτονια, εσυ κοιταξε το δικο σου καλο.

Μακρια και ''αγαπημενοι''.

[Λέγκω]

Έχω αποφύγει από όταν ανοιχτηκε το θέμα να το κοιτάξω γιατί είναι αρκετά καυτό και για μένα και δεν ξερω αν είμαι έτοιμη για τόση έκθεση...

Κριμα...πολυ κριμα να ζουνε τετοιοι ανθρωποι στο κοσμο.....ακουγομαι σκληρη αλλα αν δεν εχεις φαει ξυλο...πολυ ξυλο κ βιαστει ψυχολογικα δε καταλαβαινεις.

Κι όμως συχνά η βία φέρνει βία... η μάνα μου είχε βιώσει πολύ βία σαν παιδί και την αναπαρήγαγε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό πάνω μου. Έχω βρει αρκετές αιτιες της συμπεριφοράς της αλλά μου είναι αδύνατον να την δικαιολογήσω, κυρίως όχι για αυτά που μου έκανε αλλά γαιτί δεν έχει καταλάβει ακόμα και τώρα τίποτα.

Τετάρτη δημοτικού είχα καταλήξει σε ένα σπίτι (επίσης διαλυμένο) όπου αρκετές ώρες έμενα να φυλάω ένα χρονιάρικο αγοράκι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το ξύλο που του είχα ρίξει. Το έβαζα κάτω και το κλώτσαγα, μετά το έβαζα σε μια ψηλή καρέκλα και το άκουγα να κλαίει και ένοιωθα απίστευτη χαρά... επιτέλους είχα βρει κάποιον πιο αδύνατο απο μένα να βγάλω τα σπασμένα... Φρίκη;

Εννοείται πως δεν έχω σηκώσει χέρι στα πιτσιρίκια μου αλλά το βίαιο κομμάτι μου υπάρχει και πραγματικά κάθε μέρα έρχομαι αντιμέτωπη με αυτό. Όμως μπορώ να το αντιμετωπίσω και αυτό κάνω γιατί αν βρει έξω τότε θα έχω αποτύχει εντελώς.

Η μάνα μου επέλεξε το να ξεκόψει μαζί μου λίγο πριν τη γέννα του δεύτερου παιδιου μου και η αλήθεια είναι ότι δεν με χάλασε καθόλου όλο αυτό. Απέχω πολύ απ'την συγχώρεση, έχω καταφέρει τον τελευταίο καιρό να ηρεμίσω λίγο την οργή μου αλλά όχι ότι έχω ξεπεράσει τίποτα. Μέχρι που έκανα τα πιτσιρίκια προσπαθούσα να δικαιολογήσω γονείς, συγγενείς, πατριο κλπ, απ'την στιγμή όμως που γέννησα κατάλαβα ότι δεν είναι τόσο τραγικό να αγαπήσεις ένα πιτσιρίκι ή έστω να νοιαστείς ακόμα και δικό σου να μην είναι και ότι πλέον η προτεραιότητά μου ήταν ο σύντροφός μου και τα παιδιά μου και οι φίλοι μου που σε όλες τις ζόρικες στιγμές μου ήταν εκεί.

Λένα μου ένα μεγάααααααλο διαδικτυακό φιλί σε σένα και στα αστέρια σου

(εντιτ: ξανοιχτηκα παραπάνω απ'οτι θα μπορούσα να σηκώσω και έσβησα κάποια πράγματα... συγνώμη)

[Λέγκω]

Πωπω σεντόνι! Μ'αρέσει που δεν ήθελα να γράψω και τίποτα τρομάρα μου