Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[alcyon]

Αμα το βρειτε.... Πειτε και σε εμενα....

 

Αληθεια θελω να μαθω....

 

Μου αρέσει που είμαστε δύο...

Δηλαδή.. δε μου αρέσει που περνάνε κι άλλοι τέτοια πράγματα, μα... νιώθω μια οικειότητα που βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν.

[alcyon]

.......

Οποτε πως να τους συγχωρησω ,πως να μην θυμωνω μαζι τους

Απο την μητερα μου ζηταω τουλαχιστον να μην με απαξιωνει τωρα , να μην ειναι τοσο αυταρχικη και να μην πεταει καρφια ,οπως λες και εσυ

...........

 

Βλέπεις πως κάποιος κάνει τον κουτσό. Και έχει αναλάβει να κάνει τον ταχυδρόμο. Δε μπορεί φυσικά... και τα κάνει χάλια και τα μπερδεύει.. φένρει προβλήματα και μπελάδες.

Καιρό μετά συνειδητοποιούμε πως... ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ -τάχα μου- τον κουτσό... αλλά ΕΙΝΑΙ πράγματι κουτσός. (Άσχετο με το αν ο ίδιος το καταλαβαίνει ή όχι).

 

Πώς να του θυμώσω; Αφού ΔΕ μπορεί να ανταποκριθεί. Κι όχι μόνο δεν το συνειδητοποιεί, αλλά καταβάλει υπερπροσπάθεια για να τα καταφέρει -η οποία προσπάθεια, είναι εντελώς χωρίς αντίκρυσμα και προς εντελώς λάθος κατεύθυνση.

 

ΔΕ θα του ζητήσω όμως να κάνει το δρομέα... ούτε τον ταχυδρόμο. Κι αν ακόμα το παίζει ταχυδρόμος, εεε δεν έχω και μεγάλες προσδοκίες.

 

 

Μήπως ζητάς πράγματα που δε μπορούν να γίνουν; Ή στο κάτω κάτω... μήπως ζητάς πράγματα που για να γίνουν απαιτούν δουλειά από άλλο άτομο (π.χ. το γονιό) και όχι εσένα;

[arleta]

Να ρωτησω κατι?

Θα προτειμουσατε να χωρισουν οι γονεις σας παρα να ζησετε ολες αυτες τις καταστασεις ?

 

ναι....

θα προτιμούσα να ειχαν χωρισει....

δε ξερω πως θα ημουν σημερα, αν ειχα μεγαλωσει με εναν απο τους δυο αλλα αισθανομαι πως τουλαχιστον για τη μανα μου που ηταν το θυμα αυτο θα ηταν το καλυτερο....

αν κι αυτη λεει (οπως κι οι περισσοτεροι) οτι δε χωρισαν για το καλο των παιδιων....

ποιο καλο;;; που ειναι το καλο που μας διασφαλισε κ δε το βλεπω;;;;

[arleta]

Συγκρουόμενα πρότυπα. Αν το σκαλίσεις λίγο, θα το δεις και μόνη σου. Αφού βρήκες την "αντίφαση"... είσαι κοντά στην απάντηση.

 

 

μπορεις σε παρακαλω να μου το εξηγησεις λιγο αυτο;;;;

γιατι η αντιφαση αυτη σε οδηγει κοντα στην απαντηση;;;

 

Κορίτσια, δεν αντιλέγω, είναι δύσκολη δουλειά.

Η ερώτησή μου -ειλικρινά- είναι ΠΩΣ καταλαβαίνει κάποιος ότι "έφτασε", πως είναι "κοντά".

 

 

εγω δε ξερω να σου πω.....

υπαρχουν στιγμες που αισθανομαι πως εχω κανει μια τρυπα στο νερο.... οτι οσο κι αν προσπαθω γυρναω παλι στο μηδεν.... κι υστερα νομιζω οτι ειμαι κακη μανα... κτλ κτλ κτλ....

απλα νομιζω πως μονοι μας δε μπορουμε να κανουμε μια τοσο δυσκολη δουλεια.... χρειαζεται βοηθεια απο ειδικο.....

[arleta]

Μου αρέσει που είμαστε δύο...

Δηλαδή.. δε μου αρέσει που περνάνε κι άλλοι τέτοια πράγματα, μα... νιώθω μια οικειότητα που βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν.

 

ειμαστε τρεις και ισως πολυ περισσοτεροι.... δυστυχως....

 

εμενα παντως αυτη η κουβεντα που κανουμε εδω με βοηθαει πολυ....

κυριως για να γινομαι καλυτερη με τον εαυτο μου κι αυτοματα και με την οικογενεια μου....

[arleta]

Βλέπεις πως κάποιος κάνει τον κουτσό. Και έχει αναλάβει να κάνει τον ταχυδρόμο. Δε μπορεί φυσικά... και τα κάνει χάλια και τα μπερδεύει.. φένρει προβλήματα και μπελάδες.

Καιρό μετά συνειδητοποιούμε πως... ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ -τάχα μου- τον κουτσό... αλλά ΕΙΝΑΙ πράγματι κουτσός. (Άσχετο με το αν ο ίδιος το καταλαβαίνει ή όχι).

 

Πώς να του θυμώσω; Αφού ΔΕ μπορεί να ανταποκριθεί. Κι όχι μόνο δεν το συνειδητοποιεί, αλλά καταβάλει υπερπροσπάθεια για να τα καταφέρει -η οποία προσπάθεια, είναι εντελώς χωρίς αντίκρυσμα και προς εντελώς λάθος κατεύθυνση.

 

ΔΕ θα του ζητήσω όμως να κάνει το δρομέα... ούτε τον ταχυδρόμο. Κι αν ακόμα το παίζει ταχυδρόμος, εεε δεν έχω και μεγάλες προσδοκίες.

 

 

Μήπως ζητάς πράγματα που δε μπορούν να γίνουν; Ή στο κάτω κάτω... μήπως ζητάς πράγματα που για να γίνουν απαιτούν δουλειά από άλλο άτομο (π.χ. το γονιό) και όχι εσένα;

 

ναι ρε αλκυονη μου, αλλα κι αυτος δε πρεπει να κανει μια προσπαθεια απο μονος του;;; δηλ γιατι εμεις να παλευουμε για να γινουμε καλυτεροι κι αυτοι που εξαιτιας τους υποφεραμε να μη κανουν τιποτα για να γινουν καλυτεροι;;; εστω να αναγνωρισουν τα λαθη τους;;

 

κι εγω θυμωνω με τη μανα μου γιατι ποτε δε προσπαθησε για να γινει καλυτερη, γιατι ακομα κ τωρα δε βλεπει τα λαθη και συνεχιζει.... για ποιο λογο;;;

και πως να συγχωρησω τα ασχημα παιδικα χρονια που εζησα;; τη μοναξια; το ξυλο;;;

 

ξερω θα μου πειτε πως δεν εχω κανει αρκετη δουλεια με τον εαυτο μου, το ξερω.... αλλα μερικα πραγματα πονανε και δεν αλλαζουν.... να συγχωρησω καποιον που προσπαθει το καταλαβαινω... αλλα καποιον που δεν θελει καν να προσπαθησει;;;; που ακομα και σημερα εχει κατι να πει συνεχεια για να κρινει;; να πεταξει τη μπηχτη του;;

[arleta]

Να ρωτησω κατι?

τωρα που σκεφτομαι να παρω διαζυγιο δεν αντεχω στην σκεψη οτι τα παιδια μου θα ειναι παιδια χωρισμενων γονιων? ειναι καταδικασμενα να ειναι δυστυχισμενα ειτε χωρισουμε ειτε οχι .

 

εσυ θα κοιταξεις ποια λυση ειναι η καλυτερη για ολους... και φυσικα μη ξεχασεις τον εαυτο σου...

μεσα απο τη δικη σου ευτυχια θα γινονται ευτυχισμενα και τα παιδια σου!!!!

ξερω... παντα κοιταμε το καλο των παιδιων μας, αλλα μη ξεχναμε και τους εαυτους μας, γιατι εμεις ειμαστε ο καθρεφτης τους, τα ματια τους για το κοσμο μας....

και τι θα πει "παιδια χωρισμενων γονιων";;;

γιατι το σκεφτεσαι ετσι;;;

[skountri]

Να ρωτησω κατι?

Θα προτειμουσατε να χωρισουν οι γονεις σας παρα να ζησετε ολες αυτες τις καταστασεις ?

 

Εννοείται!!!!Είμαι 28, ζω μακρυά και ακόμη ελπίζω ότι ίσως το κάνουν. Ζω καθημερινά με το βάρος, του τί κάνουν σήμερα. Δεν μπορώ να απαλλαγώ. Σκέφτομαι πολλές φορές, ότι μόνο όταν φύγουν από τη ζωή θα απελευθερωθώ πλήρως από αυτά που μου προκάλεσαν!

[alcyon]

μπορεις σε παρακαλω να μου το εξηγησεις λιγο αυτο;;;;

γιατι η αντιφαση αυτη σε οδηγει κοντα στην απαντηση;;;

 

Αν ξεκινήσει με ερωτήσεις.. θα βρει μόνη της την άκρη:

Γιατί συμβουλεύει να χωρίσει...

Τι πιστεύει πως σημαίνει το να μείνει κάποιος σε μια οικογένεια παρόλα τα προβλήματα. Γιατί να μείνει. Αν φύγει, τι θεωρείται; (καλός; κακός; φυγόπονος; )...

Αν τα βάλει κάτω, κατ' αντιπαράσταση... θα βρει τις δικές της μοναδικές απαντήσεις. Και όταν απαντήσει με ειλικρίνια τότε πιθανά να έχει και το "γιατί" υπάρχει αυτή η αντίφαση.

 

Κατά τη γνώμη μου, κάπου εκεί κρύβονται κοινωνικά πρότυπα που έρχονται σε σύγκρουση με το προσωπικό συμφέρον κάποιου μέλους της οικογένειας. Αν λοιπόν εντοπίσει ποιες ιδέες και έννοιες συγκρούονται, τότε ίσως μπορέσει να τις ιεραρχίσει και τότε... σιγά σιγά να προσεγγίζει τη λύση του "μυστηρίου της αντίφασης".

 

Αυτά τα λέω με βάση τις δικές μου και μόνο σκέψεις -ειδικός ΔΕΝ είμαι. Απλά με αυτό τον τρόπο λειτουργώ εγώ...

 

..... χρειαζεται βοηθεια απο ειδικο.....

Πολύ πιθανά ναι. Μέχρι στιγμής δεν είχα αυτή την πολυτέλεια.

 

ειμαστε τρεις και ισως πολυ περισσοτεροι.... δυστυχως....

 

εμενα παντως αυτη η κουβεντα που κανουμε εδω με βοηθαει πολυ....

κυριως για να γινομαι καλυτερη με τον εαυτο μου κι αυτοματα και με την οικογενεια μου....

Νομίζω πως όλοι μας το χρειαζόμαστε... γι' αυτό είμαστε εδώ.. γι' αυτό και μιλάμε.

[alcyon]

ναι ρε αλκυονη μου, αλλα κι αυτος δε πρεπει να κανει μια προσπαθεια απο μονος του;;; δηλ γιατι εμεις να παλευουμε για να γινουμε καλυτεροι κι αυτοι που εξαιτιας τους υποφεραμε να μη κανουν τιποτα για να γινουν καλυτεροι;;; εστω να αναγνωρισουν τα λαθη τους;;

Όταν ήμουν μικρότερη και εξαρτόμενη από την οικογένεια, δεν είχα καν αντιληφθεί πως τα προβλήματά μου πηγάζουν από αυτή. Όλα μου φαίνονταν φυσιολογικά εντός της οικογένειας.

 

Δε μπορούσα με τίποτα να εξηγήσω τη μόνιμη θλίψη που είχα. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί ένιωθα μόνη, άσχημη, άχρηστη, απελπισμένη. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί τα κάνω όλα λάθος. Τίποτα δεν έμοιαζε σωστό από αυτά που έκανα.

 

Αν με ρώταγες... έλεγα "έχω την τέλεια οικογένεια".

 

 

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!

ΔΕΝ είχα αντιληφθεί ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ του προβλήματος.

Αυτό το κατάλαβα όταν πια ήμουν αρκετά μεγάλη (γύρω στα 14-15), και το μέγεθος της ζημιάς άρχισα να το καταλαβαίνω όταν πια απομακρύνθηκα από το περιβάλλον μου. Μέχρι τότε νόμιζα πως ό,τι βίωνα ήταν κάτι φυσιολογικό. Πως τέτοια και ακόμα περισσότερα βίωναν όλες οι οικογένειες και πως ήταν "λογικά" να συμβαίνουν.

 

Εμείς λοιπόν που τα βιώσαμε... με τον καιρό τα αντιληφθήκαμε. Και για αυτό αναζητούμε λύσεις.

 

Εκείνοι.... απλά.... () ΔΕΝ το έχουν αντιληφθεί ακόμα. Και κατά τη γνώμη μου (στη δική μου περίπτωση), ούτε πρόκειτε να το αντιληφθούν. Το θεωρούν φυσιολογικό. Το δικαιολογούν, το απενοχοποιούν και συνεχίζουν. Κανένα "φως" στο να αλλάξει αυτή η αντίληψή τους.

 

 

κι εγω θυμωνω με τη μανα μου γιατι ποτε δε προσπαθησε για να γινει καλυτερη, γιατι ακομα κ τωρα δε βλεπει τα λαθη και συνεχιζει.... για ποιο λογο;;;

και πως να συγχωρησω τα ασχημα παιδικα χρονια που εζησα;; τη μοναξια; το ξυλο;;;

Ο άντρας μου κάποτε (για άσχετο λόγο) είχε πει: Αν δε μάθεις να συγχωρείς, δε μπορείς να αγαπήσεις.

Είχα θυμώσει. Έλεγα "μα εγώ?! Τι θέλει να πει;;; Δεν αγαπώ εγώ;;;"

Μα μετά... όταν άρχισα να το παλεύω... (εκείνο το άσχετο), συνειδητοποίησα πως για να φτάσω να "συγχωρέσω" και να μην κρατάω κακία, είχα "δουλέψει" το θέμα μέσα μου σε τέτοιο βαθμό που είχαν τακτοποιηθεί αρκετές άλλες σχετικές εκκρεμότητες. Έτσι είχα κατά πολύ μεγαλύτερη ηρεμία.

 

Αυτή τη βασική αρχή προσπαθώ να την εφαρμόσω κι εδώ. Μα είναι τόσο δύσκολο... Λόγω του όγκου των πραγμάτων, και της χρονικής τους διάρκειας, καθώς και της επανηλλημένης έκθεσης στους γεννεσιουργούς παράγοντες. Αλλά όσο έχω το νού μου συγκεντρωμένο στο στόχο της "συγχώρεσης"... τόσο τελικά αισθάνομαι πως τακτοποιώ μέσα μου τα πράγματα. Και δείχνουν εντάξει.

 

Σταματάνε να πονάνε (τουλάχιστον όχι πολύ), σταματάνε να πετάγονται στα ξαφνικά, παίρνει ρυθμό η ζωή.. και για μεγάλα διαστήματα, φαίνονται ξεχασμένα. Βγαίνουν τα συμπεράσματα και μπορώ να αναγνωρίζω αν από μίμηση πάω να πέσω στα ίδια λάθη. Έτσι έχω το πλεονέκτημα να διορθώνω τα λάθη μου. Ενώ η οργή με κάνει να πέφτω στα ιδια λάθη που έκαναν οι δικοί μου!

 

 

Γι' αυτό πριν ρώτησα... μήπως τα βάζω κάτω από το χαλί (ενώ εγώ αισθάνομαι πως τα τακτοποιώ);

 

ξερω θα μου πειτε πως δεν εχω κανει αρκετη δουλεια με τον εαυτο μου, το ξερω.... αλλα μερικα πραγματα πονανε και δεν αλλαζουν.... να συγχωρησω καποιον που προσπαθει το καταλαβαινω... αλλα καποιον που δεν θελει καν να προσπαθησει;;;; που ακομα και σημερα εχει κατι να πει συνεχεια για να κρινει;; να πεταξει τη μπηχτη του;;

Αυτοί δεν αλλάζουν.

Εμείς αλλάζουμε.

Αλλά δε δέχομαι με κανέναν τρόπο πως ακόμα και τώρα θα ελέγχουν το τι θα κάνω (έστω και από αντίδραση). Δηλαδή, αν εγώ δεν αφήνω τον εαυτό μου να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν, τότε στην πραγματικότητα το παρελθόν με ελέγχει. Και οι αποφάσεις μου, η κρίση μου, η καθημερινότητά μου, ελέγχεται (έμμεσα μεν) από το βαρύ παρελθόν.

Δε θέλω να ανεχτώ άλλη εμπλοκή τους στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ χαρακτήρα. Άρκετά χάλασαν στο παρελθόν. Δε θα μου χαλάσουν το ΠΑΡΟΝ μου και δε θέλω να χαλάσουν ΤΟ ΠΑΡΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ των παιδιών μου.

 

 

Εκεί απάνω... προσπαθώ .... δύσκολο πολύ... αλλά προσπαθώ να πω... πως πρέπει να συγχωρήσω. Να καταλάβω, να αιτιολογήσω (έτσι ώστε εγώ να τα αποφύγω), και να πάω παρακάτω. Επίσης πρέπει να θωρακιστώ για να μην πονάω. Αυτό σημαίνει κάποιες αποφάσεις. Αποφασεις που έρχονται συχνά σε σύγκρουση με κοινωνικά πρότυπα. Αλλά πρέπει να παρθούν. Όσο ακατανόητες κι αν είναι για τους άλλους.

 

 

bounitsa, μίλησα με βάση τα δικά μου βιώματα, γιατί δεν ξέρω αν αυτά μπορούν να γενικευτούν. Δεν ξέρω αν με κατάλαβες... αν όχι... ρώτα (καλό μου κάνει να προσπαθώ να εκφράσω όσα περνούν από το μυαλό μου -σ' ευχαριστώ κι όλας για την ευκαιρία που μου δίνεται μέσα από τη συζήτηση αυτή).

[alcyon]

..... Δεν μπορώ να απαλλαγώ. Σκέφτομαι πολλές φορές, ότι μόνο όταν φύγουν από τη ζωή θα απελευθερωθώ πλήρως από αυτά που μου προκάλεσαν!

 

Αυτό το σκεφτόμουν κι εγώ. Ποτέ δεν το έχω παραδεχθεί... Ακόμα και στον εαυτό μου.... ντρέπομαι που το "ακούω" στη σκέψη μου. Αλλά είναι μια αλήθεια.

[georgiamami]

Αρχικό μήνυμα απο skountri

..... Δεν μπορώ να απαλλαγώ. Σκέφτομαι πολλές φορές, ότι μόνο όταν φύγουν από τη ζωή θα απελευθερωθώ πλήρως από αυτά που μου προκάλεσαν!

 

Αυτό το σκεφτόμουν κι εγώ. Ποτέ δεν το έχω παραδεχθεί... Ακόμα και στον εαυτό μου.... ντρέπομαι που το "ακούω" στη σκέψη μου. Αλλά είναι μια αλήθεια.

 

Μπα!!!!!! Οταν θα "φυγουν" δε θα παρουν μαζι τους το παρελθον που σου "χαρισαν". Θα σου το αφησουν κληρονομια. Λυπαμαι!!!:-(

[georgiamami]

Να ρωτησω κατι?

Θα προτειμουσατε να χωρισουν οι γονεις σας παρα να ζησετε ολες αυτες τις καταστασεις ?.

 

Ναι!!!!!!!

[georgiamami]

Τελικά... πώς ξεχωρίζει κάποιος αν απλά τα "χώνει κάτω από το χαλί", σε σχέση με το να τα "ξεπερνά"; ;;;

 

Νομιζω, πως συμβαινει αυτο (ξεπερνα) οταν ειναι σε θεση να αποδεχθει το παρελθον του, να αποδεχθει οτι δεν ειναι δυνατο να το αλλαξει αλλα μπορει, εν μερει, να ...... να εχει τις επιλογες για το μελλον του και οσους ζουν γυρω του, οταν μπορει να κοιτα τη ζωη του χωρις ενοχες για οσα αλλοι του χρεωσαν, οταν κοιτα ..... τους γονεις που του δηλητηριασαν τα παιδικα χρονια, χωρις θυμο και αποστροφη, οταν μπορει να τους συγχωρησει και να τους θεσει ορια τα οποια δεν θα επιτρεψει να τα ξεπερασουν, οταν μπορει να αξιοποιησει τις ασχημες εμπειριες του προς οφελος αυτου και των γυρω του, οταν μπορει να γελα και να αγαπα χωρις διακριση.

Γινεται μετα απο πολλη δουλεια με τον εαυτο μας!!!!

[alcyon]

Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου στο ερώτημά μου.

 

-----------------------------

Μπα!!!!!! Οταν θα "φυγουν" δε θα παρουν μαζι τους το παρελθον που σου "χαρισαν". Θα σου το αφησουν κληρονομια. Λυπαμαι!!!:-(

 

 

Αυτή η σκέψη αναδύεται, όταν υπάρχουν "καινούρια ερεθίσματα". Δεν αφορά το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον. Μπας και μείνει ο κατάλογος με λιγότερα πράγματα. Ειδικά όταν ήμουν έφηβη... σχεδόν το ευχόμουν.... (εντάξει... ντρέπομαι πολύ.... αλλά είναι μια πραγματικότητα).

 

[arleta]

Νομιζω, πως συμβαινει αυτο (ξεπερνα) οταν ειναι σε θεση να αποδεχθει το παρελθον του, να αποδεχθει οτι δεν ειναι δυνατο να το αλλαξει αλλα μπορει, εν μερει, να ...... να εχει τις επιλογες για το μελλον του και οσους ζουν γυρω του, οταν μπορει να κοιτα τη ζωη του χωρις ενοχες για οσα αλλοι του χρεωσαν, οταν κοιτα ..... τους γονεις που του δηλητηριασαν τα παιδικα χρονια, χωρις θυμο και αποστροφη, οταν μπορει να τους συγχωρησει και να τους θεσει ορια τα οποια δεν θα επιτρεψει να τα ξεπερασουν, οταν μπορει να αξιοποιησει τις ασχημες εμπειριες του προς οφελος αυτου και των γυρω του, οταν μπορει να γελα και να αγαπα χωρις διακριση.

Γινεται μετα απο πολλη δουλεια με τον εαυτο μας!!!!

 

συμφωνω μαζι σου...

απλα το δικο μου θεμα εδω ειναι, οτι η κατασταση απο μερους τους δεν αλλαζει ουσιαστικα....

η μανα μου δε προκειτε να αγαπησει τον εαυτο της, να αποδεχτει τον εαυτο της... με αποτελεσμα η συμπεριφορα της να με επηρεαζει ακομα και σημερα... κι αυτο με θυμωνει....

 

οσο για τα ορια ειναι κατι που εμεις θετουμε... κι οποιος δε θελει να τηρησει μενει στην απεξω.....

[arleta]

Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου στο ερώτημά μου.

 

-----------------------------

 

 

 

Αυτή η σκέψη αναδύεται, όταν υπάρχουν "καινούρια ερεθίσματα". Δεν αφορά το παρελθόν, αλλά το παρόν και το μέλλον. Μπας και μείνει ο κατάλογος με λιγότερα πράγματα. Ειδικά όταν ήμουν έφηβη... σχεδόν το ευχόμουν.... (εντάξει... ντρέπομαι πολύ.... αλλά είναι μια πραγματικότητα).

 

 

το προβλημα οταν ημουν παιδι ηταν οτι εψαχνα στο μυαλο μου αλλους γονεις κι αλλη οικογενεια να ενταχθω.... μια οικογενεια που θα περναω καλα.... στη φαντασια μου παντα ετσι;;;

αυτο κι αν ειναι προβλημα.....

[arleta]

Αυτοί δεν αλλάζουν.

Εμείς αλλάζουμε.

Αλλά δε δέχομαι με κανέναν τρόπο πως ακόμα και τώρα θα ελέγχουν το τι θα κάνω (έστω και από αντίδραση). Δηλαδή, αν εγώ δεν αφήνω τον εαυτό μου να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν, τότε στην πραγματικότητα το παρελθόν με ελέγχει. Και οι αποφάσεις μου, η κρίση μου, η καθημερινότητά μου, ελέγχεται (έμμεσα μεν) από το βαρύ παρελθόν.

Δε θέλω να ανεχτώ άλλη εμπλοκή τους στο ΔΙΚΟ ΜΟΥ χαρακτήρα. Άρκετά χάλασαν στο παρελθόν. Δε θα μου χαλάσουν το ΠΑΡΟΝ μου και δε θέλω να χαλάσουν ΤΟ ΠΑΡΟΝ και το ΜΕΛΛΟΝ των παιδιών μου.

 

 

Εκεί απάνω... προσπαθώ .... δύσκολο πολύ... αλλά προσπαθώ να πω... πως πρέπει να συγχωρήσω. Να καταλάβω, να αιτιολογήσω (έτσι ώστε εγώ να τα αποφύγω), και να πάω παρακάτω. Επίσης πρέπει να θωρακιστώ για να μην πονάω. Αυτό σημαίνει κάποιες αποφάσεις. Αποφασεις που έρχονται συχνά σε σύγκρουση με κοινωνικά πρότυπα. Αλλά πρέπει να παρθούν. Όσο ακατανόητες κι αν είναι για τους άλλους.

 

 

ναι οσο σκεφτομαστε το παρελθον κι εξεταζουμε ξανα και ξανα ιδιες καταστασεις αυτο μας τρωει τα σωθικα.... μας κρατα γερα δεμενους εκει....

και φυσικα πρεπει να προχωραμε μπροστα κι η δικη μας οικογενεια να γινει καλυτερη!!!!!

 

προσωπικα τα κοινωνικα προτυπα τα 'χω χεσμενα....

το προβλημα μου ειναι μονο πως εγω θα νιωθω καλα και πως η δικη μου οικογενεια θα ειναι ισοροπημενη κι ευτυχισμενη.... και τα κοινωνικα προτυπα να πανε να πνιγουνε....

αυτα μας φαγανε.....

 

bounitsa, μίλησα με βάση τα δικά μου βιώματα, γιατί δεν ξέρω αν αυτά μπορούν να γενικευτούν. Δεν ξέρω αν με κατάλαβες... αν όχι... ρώτα (καλό μου κάνει να προσπαθώ να εκφράσω όσα περνούν από το μυαλό μου -σ' ευχαριστώ κι όλας για την ευκαιρία που μου δίνεται μέσα από τη συζήτηση αυτή).

 

αυτη η συζητηση κανει καλο σε ολους μας!!!! ετσι αισθανομαι τουλαχιστον....

δεν ειναι καλο που μαζευτηκαμε αρκετοι σ αυτο το θεμα αλλα ειναι κατι σαν θεραπεια....

[alcyon]

το προβλημα οταν ημουν παιδι ηταν οτι εψαχνα στο μυαλο μου αλλους γονεις κι αλλη οικογενεια να ενταχθω.... μια οικογενεια που θα περναω καλα.... στη φαντασια μου παντα ετσι;;;

αυτο κι αν ειναι προβλημα.....

 

Ομοίως...

Και όχι, δεν το βλέπω πρόβλημα. Γιατί τα πρότυπα που έθεσα, με "ξελάσπωσαν". Ήταν η σανίδα σωτηρίας μου... Διακριτική παρουσία... μια παράξενη σχέση, που ατόνισε για ένα διάστημα (επειδή αισθάνθηκα πως ίσως φοβήθηκε), και αναζωπυρώθηκε χρόνια μετά. Κρατώντας πάντα μια μοναδική θέση στην καρδιά μου. Γιατί γονείς δεν είναι αυτοί που σε γεννάνε, είναι αυτοί που σου δίνουν την ψυχή τους.

[georgiamami]

Μου αρέσει που είμαστε δύο...

Δηλαδή.. δε μου αρέσει που περνάνε κι άλλοι τέτοια πράγματα, μα... νιώθω μια οικειότητα που βρίσκω ανθρώπους να με καταλαβαίνουν.

 

Σαν συνεδριες σε ψυχοθεραπευτικη ομαδα. Πιστευω πως οταν θετουμε επι ταπητος το προβλημα μας, ξεκιναμε την επιλυση του. Σε καποια απο ολες τις συνεδριες, καθε ατομο απο εμας, θα νιωσει οτι ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΛΑ!!! Καλη συνεχεια!!!!!

 

ναι....

θα προτιμούσα να ειχαν χωρισει....

δε ξερω πως θα ημουν σημερα, αν ειχα μεγαλωσει με εναν απο τους δυο αλλα αισθανομαι πως τουλαχιστον για τη μανα μου που ηταν το θυμα αυτο θα ηταν το καλυτερο....

αν κι αυτη λεει (οπως κι οι περισσοτεροι) οτι δε χωρισαν για το καλο των παιδιων....

ποιο καλο;;; που ειναι το καλο που μας διασφαλισε κ δε το βλεπω;;;;

 

Την δικη τους αδυναμια, χρεωσαν στην υπαρξη των παιδιων. Μεγα λαθος.

Μας προστατεψαν απο καποια αλλα συμβαντα αλλα δεν μας εκλεισαν τα ματια σε οσα ειδαμε και νιωσαμε. Μακαρι τα παιδια μου να μου καταλογισουν την ιδια κριτικη.

[pelagia]

Δακρυα δακρυα και πλαι δακρυα για πολλα ποστ εδω μεσα ..... κεφτομαι το παιδακι μου μοναχα , δεν ξερω αν πρεπει να μιλησω για μενα σε καποιον δεν ξερω τι να πω ενα βαρος εχω κ ειναι πολυ μεγαλο........

[asteraki**]

alcyon[/b];2090652]Ομοίως...

Και όχι, δεν το βλέπω πρόβλημα. Γιατί τα πρότυπα που έθεσα, με "ξελάσπωσαν". Ήταν η σανίδα σωτηρίας μου... Διακριτική παρουσία... μια παράξενη σχέση, που ατόνισε για ένα διάστημα (επειδή αισθάνθηκα πως ίσως φοβήθηκε), και αναζωπυρώθηκε χρόνια μετά. Κρατώντας πάντα μια μοναδική θέση στην καρδιά μου. Γιατί γονείς δεν είναι αυτοί που σε γεννάνε, είναι αυτοί που σου δίνουν την ψυχή τους.

 

Συμφωνω!!!!!!!

 

pelagia[/b];2091739]Δακρυα δακρυα και πλαι δακρυα για πολλα ποστ εδω μεσα ..... κεφτομαι το παιδακι μου μοναχα , δεν ξερω αν πρεπει να μιλησω για μενα σε καποιον δεν ξερω τι να πω ενα βαρος εχω κ ειναι πολυ μεγαλο........

 

Το βαρος σου πρεπει να το ξεφορτωθεις για να καταφερεις να εχεις την ισορροπημενη οικογενεια που ποθεις για σενα και το παιδακι σου. Ξεκινα ....οταν εισαι ετοιμη. Ειναι επωδυνο αλλα απαραιτητο και σιγουρα θα βγεις νικητρια.

[alcyon]

Αν ποτέ το αποφασίσεις... εμείς σίγουρα μπορούμε να σε καταλάβουμε. Αυτό όμως, μόνο εσύ το ξέρεις. Αν το θες απλά κάν'το, αν όχι, τότε απλά μην το κάνεις.

 

 

Πάντως όταν μιλάει κανείς... φεύγουν οι "ίσκιοι"...

[feggaraki]

 

Εκείνος δεν ήθελε να είναι "χωρισμένος", ή εμείς να είμαστε "παιδιά χωρισμένων γονιών". Ακόμα και τώρα του λέω πως αυτό που κάνει μας προσθέτει βάρος. Πως είναι σα να μας χρεώνει τις δυσκολίες του.

 

συγνωμη αλλα δεν ειχα την ευκαιρια να γραψω τοσον καιρο ,απλα διαβαζα οσα γραφετε

δεν εχω κανενα προβλημα να ειμαι χωρισμενη

εγραψα καποια στιγμη οτι δεν θελω τα παιδια μου να ειναι "παιδια χωρισμενων γονιων" ,βασικα αισθανομαι οτι δεν με πειραζει τοσο πολλη το να ειναι τα παιδια μου "παιδια χωρισμενων γονιων ",που μαλλον εχει σχεση με τα κοινωνικα προτυπα ,αλλα περισσοτερο με πειραζει η ιδεα οτι ισως δεν καταφερω να ανταποκριθω στις ευθυνες μου

οπως καταλαβαινετε οι εθυνες θα ειναι πολλαπλασιες

το δουλευω ομως το θεμα μεσα μου και βλεπω οτι ο φοβος μου για το αν θα τα καταφερω μειωνεται σιγα σιγα

Και για να πω την αλήθεια έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Μακάρι όμως αυτό το βάρος να είχε φύγει χρόνια νωρίτερα με μια δική του απόφαση, που ίσως να μας γλύτωνε κι εμάς από πολύ δρόμο.

ακριβως αυτο το βαρος αισθανομαι οτι το μεταθετω στα παιδια μου ,δηλαδη οτι επειδη δεν μπορω να συγχωρησω την απιστια ¨,για την ακριβεια τον ανθρωπο που δεν μετανοιωνει καν για αυτο που εκανε,αισθανομαι λοιπον οτι προκειμενου να αισθανθω εγω καλυτερα αφηνω τα παιδια μου να χειριστουν ολες τις καταστασεις που θα προκυψουν στη ζωη τους εξαιτιας του γεγονοτος οτι εχουν χωρισμενους γονεις

σκεφτομαι πολλες φορες το οτι επειδη ειναι πολυ μικρα δεν θα εχουν καν την ευκαιρια να γνωρισουν τι σημαινει να εισαι με τον μπαμπα και την μαμα στο ιδιο σπιτι,να εχεις δηλαη μια οικογενεια και οτι αυτο θα τους δημιουργησει προβλημα στο μελλον ,δεν θα μπορεσουν να φτιαξουν οικογενεια

το ξερω ομως οτι υπερβαλλω ,το ξερω αυτο και καθε μερα που περναει οι σκεψεις μου γινονται πιο θετικες και ξεκαθαρες ..

 

 

Συγκρουόμενα πρότυπα. Αν το σκαλίσεις λίγο, θα το δεις και μόνη σου. Αφού βρήκες την "αντίφαση"... είσαι κοντά στην απάντηση.

θες να πεις οτι ενω ξερω οτι το σωστο θα ηταν να ειχαν χωρισει οι γονεις μου ,το προτυπο μιας οικογενειας με δυο γονεις ειναι πιο αποδεκτο απο τους γυρω αλλα τελικα και απο μενα?

 

 

 

Βλέπεις πως κάποιος κάνει τον κουτσό. Και έχει αναλάβει να κάνει τον ταχυδρόμο. Δε μπορεί φυσικά... και τα κάνει χάλια και τα μπερδεύει.. φένρει προβλήματα και μπελάδες.

Καιρό μετά συνειδητοποιούμε πως... ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ -τάχα μου- τον κουτσό... αλλά ΕΙΝΑΙ πράγματι κουτσός. (Άσχετο με το αν ο ίδιος το καταλαβαίνει ή όχι).

 

Πώς να του θυμώσω; Αφού ΔΕ μπορεί να ανταποκριθεί. Κι όχι μόνο δεν το συνειδητοποιεί, αλλά καταβάλει υπερπροσπάθεια για να τα καταφέρει -η οποία προσπάθεια, είναι εντελώς χωρίς αντίκρυσμα και προς εντελώς λάθος κατεύθυνση.

 

ΔΕ θα του ζητήσω όμως να κάνει το δρομέα... ούτε τον ταχυδρόμο. Κι αν ακόμα το παίζει ταχυδρόμος, εεε δεν έχω και μεγάλες προσδοκίες.

 

 

Μήπως ζητάς πράγματα που δε μπορούν να γίνουν; Ή στο κάτω κάτω... μήπως ζητάς πράγματα που για να γίνουν απαιτούν δουλειά από άλλο άτομο (π.χ. το γονιό) και όχι εσένα;

τα πρωτα με το κουτσο και τον ταχυδρομο με μπερδεψαν λιγο

απο τους γονεις μου ζητουσα να μην με εμπλεκουν πια στα προβληματα τους και τα καταφερα

απο την μητερα μου ζηταω ακομη να μην δημιουργει σκηνες μπροστα μου και να μην ειναι "γκρινιαρα" ,αλλα επειδη δεν εχει αντιληφθει το μεγεθος των ευθυνων της συνεχιζει ,βεβαια υπαρχει μεγαλη βελτιωση

ακριβως μαλλον ζηταω πολλα και φθειρομαι τελικα εγω ,αυτην την δουλεια οι αλλοι δεν θα την κανουν, δεν θελουν να την κανουν ,οποτε πια ειναι η λυση ? μαλλον η απομακρυνση (και απο την μητερα μου και απο τον αντρα μου)

 

 

 

 

εσυ θα κοιταξεις ποια λυση ειναι η καλυτερη για ολους... και φυσικα μη ξεχασεις τον εαυτο σου...

μεσα απο τη δικη σου ευτυχια θα γινονται ευτυχισμενα και τα παιδια σου!!!!

ξερω... παντα κοιταμε το καλο των παιδιων μας, αλλα μη ξεχναμε και τους εαυτους μας, γιατι εμεις ειμαστε ο καθρεφτης τους, τα ματια τους για το κοσμο μας....

και τι θα πει "παιδια χωρισμενων γονιων";;;

γιατι το σκεφτεσαι ετσι;;;

η μονη λυση ειναι ο χωρισμος

δεν ξερω εαν εχετε ζησει ποτε την απιστια ,δεν αφηνει κανενα συναισθημα "ορθιο"τα διαλυει ολα

το ξερω οτι δεν θα ειμαι ευτυχισμενη με τον αντρα μου

ξερω οτι για να μην ζηταει συγνωμη και για να μην μετανοιωνει(ασχετα που λεει οτι δεν μπορει να δειξει τα πραγματικα του συναισθηματα) σημαινει οτι εγω δεν ειμαι πια στην καρδια του ,οποτε το να χωρισουμε τωρα ειναι καλυτερο για ολους ,ναι ακομη και για τα παιδια τελικα που δεν θα καταλαβουν τι εγινε ακριβως αφου ειναι μικρα ,και μεχρι να αρχισουν να καταλαβαινουν θα τους εχουμε προετοιμασει

βεβαια η ψυχοθεραπευτρια μου ελεγε(εχω σταματησει καιρο τις ψυχοθεραπειες ,αισθανομαι οτι δεν τις εχω αναγκη πια ,τα υπολοιπα θα τα βρω μονη μου) οτι θα κανω μεγαλο λαθος γιατι τα παιδια χρειαζονται και τους δυο γονεις ,φυσικα το λεει αυτο γιατι πιστευει οτι η απιστια δεν ειναι λογος χωρισμου

 

Εννοείται!!!!Είμαι 28, ζω μακρυά και ακόμη ελπίζω ότι ίσως το κάνουν. Ζω καθημερινά με το βάρος, του τί κάνουν σήμερα. Δεν μπορώ να απαλλαγώ. Σκέφτομαι πολλές φορές, ότι μόνο όταν φύγουν από τη ζωή θα απελευθερωθώ πλήρως από αυτά που μου προκάλεσαν!

εχω σταματησει να ζω με αυτο το βαρος ,με βοηθησε σε αυτο η πολυχρονη ψχοθεραπεια

 

Αν ξεκινήσει με ερωτήσεις.. θα βρει μόνη της την άκρη:

Γιατί συμβουλεύει να χωρίσει...

Τι πιστεύει πως σημαίνει το να μείνει κάποιος σε μια οικογένεια παρόλα τα προβλήματα. Γιατί να μείνει. Αν φύγει, τι θεωρείται; (καλός; κακός; φυγόπονος; )...

Αν τα βάλει κάτω, κατ' αντιπαράσταση... θα βρει τις δικές της μοναδικές απαντήσεις. Και όταν απαντήσει με ειλικρίνια τότε πιθανά να έχει και το "γιατί" υπάρχει αυτή η αντίφαση.

η πεθερα μου μου ειπε οτι ειμαι πολλη εγωιστρια ,οτι δεν χωριζει κανεις λογω απιστιας ,οτι για να θελω να το κανω αυτο μαλλον εχω καποιον ,και κατι ακομη πιο εξωφρενικο ,μου ειπε ¨πως θα πεις στα παιδια σου οταν μεγαλωσουν οτι χωρισες για αυτον τον λογο?

αντι να αναρωτηθει γιατι το παιδι της απιστησε μολις η γυναικα του εμεινε εγκυος και το συνεχισε για πολλη καιρο ....αλλα τελος παντων εμεις ειμαστε οι μονοι που ψαχνουμε τις αιτιες και τις ευθυνες ,οι υπολοιποι απλα δικαιολογουνται ,εθελοτυφλουν για να μην χαλασουν την διαθεση τους, την ζωη τους και μπορουν ακομη ακομη να κατηγορησουν και αυτους που υποφερουν εξαιτιας τους( εν μερη) για να ειναι οι ιδιοι καλα

 

 

 

 

βρηκα την ευκαιρια και εγραψα πολλη ,συγνωμη:cry:

το ξερω οτι το δικο μου προβλημα ειναι διπλο και το δευτερο σκελος (η απιστια και ο χωρισμος )ειναι λιγο δσκολο να σχολιαστει απο σας αλλα με βοηθαει να εκφραστω ,να μηλισω σε ανθρωπους που εχουν συναισθηματα ....και εχουν βιωσει καταστασεις παρομοιες με τις δικες μου ,οποτε ετσι κιαλλιως θα με καταλαβουν

[georgiamami]

βρηκα την ευκαιρια και εγραψα πολλη ,συγνωμη:cry:

το ξερω οτι το δικο μου προβλημα ειναι διπλο και το δευτερο σκελος (η απιστια και ο χωρισμος )ειναι λιγο δσκολο να σχολιαστει απο σας αλλα με βοηθαει να εκφραστω ,να μηλισω σε ανθρωπους που εχουν συναισθηματα ....και εχουν βιωσει καταστασεις παρομοιες με τις δικες μου ,οποτε ετσι κιαλλιως θα με καταλαβουν

 

.....Προβαλοντας τις σκεψεις σου, ισως βρεις τη σωστη οδο που θα ακολουθησεις. Την καλυτερη για σενα και τα παιδια σου.

Η γνωμη μου για την απιστια, σαφως και ειναι .....ασυγχωρητη και καμια συγνωμη δεν μπορει να τον εξιλεωσει απο την προδοσια που σου "χαρισε" αλλα !!!!!!!!!!!!!!!!!!! οταν ειμαστε γονεις.......... οφειλουμε να .............. ανεχομαστε καποια κατασταση σε οτι εχει σχεση με τα παιδια μας. Προσπαθουμε να βρουμε μεσες λυσεις συμβιωσης, ωστε να μη στερηθουν τον πατερα τους τα παιδια. Φυσικα αν η προδοσια του ...δεν απλωσε χερι ...... ως τα παιδια αλλα παρεμεινε στο συζυγικο μερος.

Αναθεωρησε σε παρακαλω, κοινως φορεσε αλλα γυαλια για να δεις το καλυτερο πρωτα για τα παιδια σου. Υπαρχουν πολλοι τροποι να παραμεινεις μεσα στο γαμο εχοντας την ελευθερια και αξιοπρεπεια που σου αξιζει.