Πώς αντιδρούν οι άντρες με τον ερχομό του μωρού???

[cruelty]

Ο αντρουλης μου ο Λευτερης παντα με βοηθουσε.Ισως εχει εξοικιωθει με το θεμα βοηθειας επειδη με φροντιζε πολυ οσο ημουν αρρωστη.Δεν τον αφηνω να κανει πολλες δουλειες αλλα τωρα με την εγκυμοσυνη θελει να συμμετεχει δε με αφηνει να σηκωνω πραματα ακομα και ελαφρια.Αυτο που με συγκινει ειναι πως ολο θελει να κανει πραματα για να περναω καλα,μου θυμιζει λιγο βεβαια τη φαση των νοσοκομειων που πηγαιναμε βολτες πολλες με το αυτοκινητο γιατι δε μπορουσα να παω σε κεντρα κτλ.Ξερω απο τα παλια πως στις δυσκολιες και τις αρρωστιες ειναι βραχος ποσο μαλλον τωρα που δε νιωθω και πολυ καλα αλλα για ευχαριστο σκοπο.Οταν ερθει το παιδι δεν ξερω πως θα ειμαστε,μου χει εκφρασει λιγο φοβο πως θα τον ξεχασω κι ολο θα παιζω με το μωρο αλλα νομιζω τα λεει απο ναζακι.

[ευδοκία]

εμένα ο άντρας μου,γενικά δεν είναι εκφραστικός τύπος.νιώθει πολλά αλλά τα εκφράζει με μέτρο,έτσι είναι ο χαρακτήρας του γενικά.τον έχω μάθει και μπορώ να καταλάβω πότε τα σχόλιά του και οι αντιδράσεις του ειναι αδιάφορες και πότε πραγματικά έχει ενθουσιαστεί.ε,τώρα με το μωρό έχει ενθουσιαστεί.στην αρχή της εγκυμοσύνης μου,επειδή δεν είχα κανένα πρόβλημα,πήγαινα στη δουλειά και γενικά δεν άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά μας δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει και οι δυο.όσο περνάει ο καιρός τον βλέπω και ανυπομονεί.θέλει να δει σε ποιόν θα μοιάζει,βάζει το χέρι του στην κοιλιά μου αρκετή ώρα για να αισθάνεται το μωρό και αν πω καμία χαζομαρίτσα με απειλεί και μου λέει : δε θα λες τέτοια πράγματα στην κόρη μου!

[angela_kgr]

Ελένη , αν και καθυστερημένα (πρόβλημα με το pc) ευχαριστώ πάρα πολύ για τις ευχές. Αυτό που σκέφτομαι πολύ έντονα είναι πώς απο δύο που ήμασταν 8 χρόνια τώρα θα γίνουμε τρεις....Βέβαια η χαρά μας και η αγάπη μας για το μωράκι μας είναι τόσο δυνατή που θέλω να λέω πως όλα θα πάνε καλά....και θα τα καταφέρουμε...

[Kelly25]

Άντζελα όλα καλά θα πάνε..όταν ένα ζευγάρι αγαπιέται πραγματικά και είναι έτοιμο και συνηδειτοποιημενο για να φέρει στον κόσμο ένα παιδί τότε να είσαι σίγουρη πως η ψυχή αυτή δένει πολύ το ζευγάρι..

[Κοντογιάννη Βίβιαν]

Αν και λίγο παλιό το θέμα έπεσα επάνω του και για να μην ανοίξω καινούριο, είπα να γράψω εδώ την πολύ πρόσφατη εμπειρία μου.

 

Εγώ λοιπόν ζω το εξής: βγαίνουμε απο μια περίοδο πολύ δύσκολη, μια περίοδο 2 χρόνων κατά την οποία ήμουνα σχεδόν καθηλωμένη στο κρεβάτι λόγω υγείας. Ο άντρας μου έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού γιατί εγώ δεν μπορούσα, μόνο για τις πολύ χοντρές φέρναμε μια καθαρίστρια 1 φορά στις 15. Κατά τη διάρκεια των 2 αυτών χρόνων δεν με άφηνε για να βγει έξω γενικά. Μια φορά μόνο ξέσπασε, μάλλον λόγω γενικής πίεσης και έκανε φασαρία επειδή γκρίνιαξα που θα έβγαινε σε ταβέρνα με φίλους του. Μάλλον ήταν υπερβολικό εκ μέρους μου να γκρινιάξω αλλά κι εγώ πέρναγα έναν γολγοθά με τους συνεχείς πόνους κι ήθελα συνέχεια παρέα..

 

Μόλις αισθάνθηκα καλύτερα με την υγεία μου παντρευτήκαμε και αμέσως έμεινα έγκυος, με πολλά συμπτώματα που με έκλεισαν σπίτι και πάλι. Ζαλάδες, εμετοί, αδυναμία, πόνοι χαμηλά στην κοιλιά.. Για άλλη μια φορά παραμονή στο σπίτι. Κοντεύω 2,5 με 3 χρόνια να βγω κανονικά για ένα ποτό για παράδειγμα ή να πάμε μια εκδρομή ενώ πριν είμασταν συνέχεια έξω.. Αναγκάστηκε πάλι κι ο άντρας μου να λειτουργήσει στο ίδιο μοτίβο, να κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές, να με πηγαινοφέρνει στη δουλειά, στο γιατρό και το πολύ πολύ καμιά βόλτα με το αμάξι πάντα κοντά γιατί δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα περισσότερο.

 

Πριν απο λίγες μέρες ήρθε άλλο ένα ξέσπασμα γιατί είχα παραπονεθεί για έναν φίλο του που έφερνε σπίτι τα βράδυα και κάθονταν οι 2 τους και μιλάγανε, πίνανε τα ποτά τους, και το ξενυχτάγανε ως το πρωι με φιλοσοφικές συζητήσεις. Μια φορά την εβδομάδα αυτό και βρίσκονταν και ενδιάμεσα, όσο εγώ ήμουνα στη δουλειά. Μέσα στις ορμόνες και στην μοναξιά μου κι εγώ, γκρίνιαξα ότι έρχεται πολύ συχνά. Ξέσπασε ότι νιώθει πιεσμένος, ότι έχω κρεμαστεί απο πάνω του, ότι θα ήθελε να βγαίνει για κανά καφέ χωρίς να νιώθει ότι με αφήνει μόνη και ότι δε νομίζει το ότι πρέπει να κόψει κι αυτές τις μικρές απολαύσεις γιατί θα νιώσει τελείως εγκλωβισμένος και δεν θα το αντέξει.

 

Σκέφτηκα ότι απο τη μία έχει δίκιο, απο την άλλη έχω κι εγώ τα δίκια μου, άλλωστε εγώ την πέρασα την ταλαιπωρία 3 χρόνια τώρα, αλλά κι αυτός δε φταίει τίποτα να κλειστεί μέσα γερός άνθρωπος, και είναι εγωιστικό να τον κρατάω όλη την ώρα μέσα, ούτως ή άλλως σε όλες τις υποχρεώσεις του είναι τυπικότατος και ήδη διαβάζει παραμυθάκια στο παιδί κι ας είναι μέσα στην κοιλιά μου ακόμα.

 

Ελπίζω να κάνω το σωστό και να μην τον πιάσει κρίση ταυτότητας όταν γεννήσω γιατί πράγματι η ιστορία με την υγεία μου και καπάκι η εγκυμοσύνη, μας έχει κουράσει και τους 2. Κι εγώ ξέρω τον εαυτό μου και γνωρίζω ότι έχω κι άλλες αντοχές. Αυτός όμως...;

 

Εύχομαι σε όλες σας ότι καλύτερο και να είσαστε πάντα ενωμένες με τους άντρες σας..

[VICKOULA]

Βιβιαν μου και οι δυο εχετε τα δικια σας! και αυτος εχει αναγκη να ξεφυγει και εσυ λογικο να ξεσπας ετσι.μολις τελειωσουν ολα αυτα θα επανελθετε στους ρυθμους σας και τοτε ολα θα ειναι οκ!

[Κοντογιάννη Βίβιαν]

VICKOULA ευχαριστώ για το κουράγιο!

 

Θέλω κι εγώ να είμαι αισιόδοξη, πιστεύω ότι μόλις περάσουν τα ζόρια θα στρώσουμε!

[LOREEN]

ΡΕΝΑ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ..

Η ΚΟΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΠΑΜΠΑ. 3 ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ (ΠΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ) ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ, ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΕΙ, ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΜΠΑΝΙΟ, ΤΗΝ ΤΑΙΖΕΙ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ (ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΦΑΓΗ), ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΑΡΑΤΑΕΙ ΜΟΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙ..

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΕΣ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ, ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΣΥΖΥΓΟ ΚΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΥ ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΕΙ!

[naina]

Κορίτσια είστε πολύ τυχερές. Εμένα όλες οι φίλες μου παραπονιούνται ότι οι σύζυγοί τους δεν αντέχουν το μωρό πάνω από μισή ώρα, κι άμα αρχίσει να κλαίει γιατί κι εκείνο βαρέθηκε, αρχίζουν: πάρτο πάρτο πάρτο να το ηρεμήσεις. Είναι κρίμα, αλλά η ισορροπία βρίσκεται με τον καιρό και είναι και θέμα εκπαίδευσης. Άμα δεν δείξεις στον άλλον πώς να κάνει τις δουλειές του παιδιού δεν θα μάθει ποτέ και θα προτιμάει να βλέπει μόνιμα μπάλα ή να βγαίνει με τους φίλους του, ενώ το παιδί θα το βλέπει σαν αγγαρεία. Χρειάζεται υπομονή, γιατί ένα παιδί είναι πρωτόγνωρο και για εκείνους και οι άντρες δεν είναι εξίσου ευέλικτοι με τις γυναίκες στις αλλαγές. Με υπομονή η σχέση του ζευγαριού θα εξισορροπηθεί ξανά

[Stratos-Chrysa]

...Η αντίδραση των ανδρών για τον ερχομό του παιδιού είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα...το ίδιο ισχυεί και για τις γυναίκες...

 

...Θα σας πω την δικιά μου αντίδραση όσο ειλικρινά μπορώ να την αποτυπώσω...

 

...Βασικά είμαι μοναχοπαίδι και όταν έμαθα οτι περιμένουμε παιδί σαφέστατα και καταχάρηκα...ας πούμε οτι είναι αποθυμένο τον μοναχοπαίδων να κάνουν πολλά παιδιά...

 

...Ήθελα εξ αρχής να κάνω παιδί δηλαδή απο την πρώτη μέρα που παντρευτήκαμε (είμαι παντρεμένος κοντά στα δύο χρόνια)...αλλά ακούγοντας την γυναίκα μου που ήθελε να ζήσουμε λίγο καιρό οι δύο μας καθότι νέοι ακόμα τότε είμασταν 26, δώσαμε ώς στόχο μετά απο ενάμιση χρόνο να βάλουμε μπρος που λένε...καί όντως έτσι έγινε...βέβαια το ευτύχημα ήταν οτι σχεδόν αμέσως έμεινε έγκυος...το αρνητικό ήταν οτι δεν το περίμενα να πιαστώ τόσο αδιάβαστος...

 

δηλαδή...ώς άνθρωπος είμαι σπιτόγατος...πάρα πολύ...βγαίνω μόνο ΣΚ και αυτό σε μέρη ιδιαίτερα και για ιδιαίτερες διασκεδάσεις...όπως σινεμά,εστιατόρεια και τέτοια...κάτι μπουζούκια και κλαμπ έχω να πάω πάνω απο 8 χρόνια...τώρα όμως...στην διάρκεια της εγκυμοσύνης...νοιώθω να σκάω λίγο...είδη απο τώρα αγχώνομαι μήπως με πιάσει καμία μούρλα και αφου γεννηθεί το παιδί είμαι ξαφνικά στην βόλτα και στο έξω...

 

...τελικά συμπερανα το εξής...(και αυτο συμβαίνει σε μένα δεν είναι κανόνας)...ο γιατρός μας έδωσε κάποιες συμβουλές...το πως πρέπει να είναι η εγκυμονούσα, ποιοί μήνες είναι δύσκολοι και τέτοια...γυρίζοντας στο σπίτι απο το πρώτο ραντεβού στο γιατρό την είπα ότι ναι μεν μπορεί να φανεί υπερβολικό και ακραίο αλλά θα προσπαθήσω να αναλάβω την οργάνωση της εγκυμοσύνης...βγάζω εντός εισαγωγικών πρόγραμμα στις μαμάδες μας για την γενική καθαριότητα του σπιτιού...αναλαμβάνω το 90% απο τις δουλείες του σπιτιού...και ουσιαστικά κάνω την μπειμπι σιτερ στην γυναίκα μου...αυτό το κάνω για δύο λόγους...πρώτον γιατί η γυναίκα μου εργάζεται,καθιστική δουλειά και αρκετά ξεκούραστη ευτυχώς, αλλά δεν παυει να εργάζεται, και δεύτερον γιατί θέλω να είναι όσο το δυνατον περισσότερο ξάπλα, φύλαγε τα ρούχα σου που λένε...

 

όλο αυτό το πλάνο...και είμαστε ακόμα στον δευτερο μήνα...με κούρασε απο την πρώτη μέρα...αλλά θεωρώ οτι είναι ευθύνη μου...μάλλον να το πω καλύτερα είναι η δική μου συμμετοχή στην εγκυμοσύνη...

 

αυτό που διαπυστώνω είναι οτι κάποιες στιγμές...νοιώθω και θα νοίωθω πνιγμένος...ναι μεν ήμουν σπιτόγατος...αλλά δεν νταντεβα κανέναν...δεν τάιζα κανέναν...όχι πως ήμουν ανατολήτης αλλά δεν χρειάστηκε ευτυχώς να αναλάβω κάποιον τοσο πολύ...τόσο ιδιαίτερα και για τόσο διάστημα...

 

τι συμβουλή δίνω στον εαυτό μου? οτι αυτά που σκέφτομαι τώρα...είναι προσωρινά...οτι αυτο που κάνω είναι το δεδομένο...και πως άμα γεννήσει με το καλό η γυναίκα μου δεν θα βολτάρω ξαφνικά...ούτε θα επιδιώξω να βγαίνω μόνος για να ηρεμώ...όλα είναι μες το μυαλό μου...ετσί πιστεύω και στους περισσότερους άντρες...

 

...όποια αντίδραση και εάν έχουμε...όσο αρνητική και εάν σας φαίνεται(αρκει να μην είναι ακραία)...δεχτήτε το σαν "εγκυμοσύνη του άντρα"...

είμαι σίγουρος οτι και εσείς οι εγκυμονούσες όσο εύκολη και εαν είναι η αναμονή...όσο περιποιηση και εάν έχετε...βάζετε στο μυαλό σας σκέψεις...πνίγεστε κάποιες στιγμές και νοιώθετε στριμωγμένες...

 

...όλα πιστεύω είναι φυσιολογικά και όλα είναι μεσα στο μυαλό μας...

 

ειδικός δεν είμαι αλλά αυτο που κάνω με την γυναίκα μου τα 10,5 χρόνια που είμαστε μαζί (και ας είμαστε παντρεμένοι μονο 20 μήνες) είναι να συζητάμε...αυτό είναι το φάρμακο μας...αυτό είναι η λύση για το 95% τον προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε...αυτό κάνουμε και τώρα λοιπόν για την εγκυμοσύνη συζητάμε...διαφωνούμε...μπερδευόμαστε...αλλά κάπου καταλήγουμε...κάποιο συμπέρασμα βγαίνει...

 

και κλείνοντας αυτό το κουραστικό μου ποστ...θα πω το εξής...η οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση του άντρα αλλά και της γυναίκας...πηγάζετε απο το πόση είναι η απόσταση μέσα στο ζευγάρι και κατα πόσο συζητάνε κάποια πράγματα...πόσο εξομολογούντε τους προβληματισμούς τους...

 

Σας φιλώ γλυκά όλες της μαμάδες άλλά και τις μέλλουσες

 

ΣΤΡΑΤΟΣ and ΧΡΥΣΑ

[mamyb]

Αγαπητε Στρατο και Χρυσα μπράβο σας....και μιας και μιλαμε για τις αντιδρασεις των αντρων μπράβο σου...

αν μου επιτρεπετε να συμπληρωσω όμως κι εγω κατι ειναι το εξής:

εχω την αισθηση οτι γενικευουμε πολύ τα πραγματα ενω η αλήθεια ειναι οτι καθε ανθρωπός ειναι ειδιαιτερος και ξεχωρηστός.....

αρα η καθε αντιδραση ειναι διαφορετική ανάλογα τις εμπειρίρες τον χαρακτήρα τα βοιώματα την σχεση του ζευγαριου κλπ κπλ....

εγω ξερω λαμπρούς ανθρωπους που στο ερχομο ενος παιδιου αντεδρασαν με πολυ ασχημο τροπο όπως επίσης και αντρες που δεν περημενε κανεις να αντιδρασουν θετικα αντεδρασαν με ενα αξιοθαυμαστο τροπο....

η γνωμη μου ειναι οτι ενας αντρας αντιλαμβάνετε την πατροτητα αφού ερθει το παιδι .... ποιο πρίν ειναι υπόθεση περισσότερο της γυναικας.....

ναι μεν μπορεί να βοηθησει -και αυτο ειναι παρα πολυ συμαντικο - όπως εκανες εσυ πχ, αλλα οπως και να το κανουμε η κυοφορία γινεται απο τον εναν....

μακαρυ παντως ολοι οι αντρες να μπορουσαν να το παρουν τοσο ζεστα με τους προβληματισμούς τους σαφως και τις ανυσηχειες του , αλλα με ενεργο συμμετοχη ....αυτο σιγουρα θα βοηθουσε πολυ και το ζευγαρι και την εγγυμονούσα και το παιδι ....ναι μπορεί να ακουστω υπερβολικη αλλα εχω την αισθηση οτι και το βρεφος καταλαβαινει...

θα πώ απλα αυτο : οταν καμια φορα η μικρη ηταν ανυσηχη και κλοτσουσε και ο πατερας της μου αγγιζε την κοιλία μου το μικρο μου ηρεμούσε και αυτο δεν εγινε μια ή δυο φορες τυχαια .....

[xrysalis]

Στρατο, το ποστ σου δεν ηταν καθολου κουραστικο! μαλιστα δειχνει την ευαισθησια σου, την οποια ομως κατα τη γνωμη μου (απο προσωπικη εμπειρια στο λεω...), δεν πρεπει να εγκλωβισεις μεσα σε "ρολους"... μην πιεζεις τον εαυτο σου να κανει πραγματα απλα επειδη θεωρεις πως αυτο ειναι το σωστο και το αυτονοητο... καλυτερα να κανεις πραγματα επειδη πραγματικα τα θελεις και σου βγαίνει έτσι!! (πίστεψε με, ετσι θα αποφυγετε πολλαααααααα παρατραγουδα!!)

Παντως, με τα λεγομενα σου... εισαι σε καλό δρόμο!

 

Διαπιστωνω πως παρα πολλες απο μας περναμε διαφορες φασεις με τον καλο μας που δεν το φανταζομασταν ετσι την εποχη "προ παιδιου"...

ομως τι να κανουμε; ανικανοποιητο ον ο ανθρωπος!! παντα κατι μας φταιει και με τιποτε δεν ειμαστε ευχαριστημενοι!! Ειδικα στην περιπτωση του ερχομου ενος μωρου, αλλαζουν ταυτοχρονα τοσα πολλα πραγματα... που μαλιστα ειναι προτωγνωρα... και δημιουργουντε καταστασεις... αλλα οσο δυσκολα και αν γινουν τα πραγματα, αυτα τα λιλιπουτια πλασματακια μας επαναφερουν στη ταξη αργα ή γρηγορα!

Για τη σχεση που δοκιμαζετε ποικιλοτροπως... η χρυση τομη ειναι ο διαλογος και η αλληλοκατανοηση! Σημαντικη βοηθεια στα δυσκολα πάντως αποτελει και ο χρόνος... που μαλλον τον χρειαζεστε περισσοτερο εσεις οι αντρες (απ' ολες τις αποψεις)!!

 

Σας ευχομαι καλο υπολοιπο εγκυμοσυνης και με το καλο να υποδεχτητε το νεο μελος της οικογενειας σας!!!

[Lia]

Εγώ θα πω και το άλλο.

Το πόσο σημαντικό είναι για τη γυναίκα η συμμετοχή του συζύγου στην εγκυμοσύνη. Εμένα μου άρεσε πολύ που άντρας μου δεν ήταν απλός θεατής αλλά συμμετείχε ενεργά με τον τρόπο του. Πάντα πηγαίναμε μαζί στη γιατρό (έπρεπε οπωσδήποτε να δει το μωρό στον υπέρηχο και να ακούσει την καρδούλα του.). Όταν φεύγαμε από το ιατρείο κρατούσε σφιχτά στα χέρια του τον υπέρηχο και ήταν αδύνατον να του το πάρεις. . Βοηθούσε πολύ στις δουλειές του σπιτιού, ανέχονταν κάποιες ιδιοτροπίες μου (με ενοχλούσαν πολλές μυρωδιές και φαγητά).... και πολλά άλλα που αυτή τη στιγμή δεν μου έρχονται στο μυαλό. Επίσης, τα βράδυα που ξαπλώναμε μου χάιδευε την κοιλιά μου και μιλούσε στο μωρό μας. Και, πραγματικά, σε πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη, ενώ η μικρή ήταν ήσυχη μόλις ερχόνταν ο μπαμπάς δίπλα μου και της μιλούσε την ένιωθα που "έκανε χαρές". Και όπως λέει και η aria146, παρόλο που ακούγεται υπερβολικό, και εγώ πιστεύω ότι το μωρό καταλαβαίνει τον μπαμπά του από την κοιλιά μας μέσα ακόμα.

 

Όλη αυτή η συμμετοχή λοιπόν, επηρεάζει θετικά τη γυναίκα που είναι σημαντικό να έχει καλή ψυχολογία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Είναι ωραίο να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνη σου σε αυτή την ιδιαίτερη φάση της ζωής σου.

 

Υ.Γ.: Σόρι αν τα έγραψα λίγο μπερδεμένα.... αναγκάστηκα να διακόψω πολλές φορές λόγω δουλειάς....

[Stratos-Chrysa]

...aria146 έτσι όπως ξεκίνησες την πρόταση σου, έτσι ξεκίνησα και γώ "ο καθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός" είτε είναι άνδρας είναι είναι γυναίκα...

...xrysalis δεν κάνω κάτι με το ζόρι...και ζητώ συγνώμη εάν ακούστηκα έτσι...τον ρόλο τον δημιούργησα μόνος μου γιατί πιστεύω με το δικό μου ταπείνο μυαλό οτι είναι κάτι κάλό αυτό που κάνω...αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ οτι πιέζομαι...αλλά αυτό αντιμετοπίζεται και εξήγησα πως...πιστεύω οτι κάποια πράγματα δεν μπορείς να αφεθείς...γιατί στο τέλος θα είσαι υπόλογος για αυτά...που ΔΕΝ έκανες...φαντάζεσαι να αντιδρούσαμε όπως νοιώθαμε? ας πούμε οτι η δουλεία μου, μου αρέσει αλλά κουράζομαι...και πιέζομαι πολύ...εάν δεν το έκανα επειδή πίστευα οτι είναι σωστό και δεν δεχόμουν κάποιες καταστάσεις...τότε δεν θα δούλευα...δεν θα παντρευόμουνα...δεν θα έκανα τίποτα που να έχει μέσα την λέξη "υποχρέωση"...οπότε είναι καλό κάποιες φορές...και σε κάποιες καταστάσεις...να κάνεις αυτό που πιστεύεις οτι είναι σωστό...να πιέζεσαι και να δίνεις ρόλους...

 

και κλέινω με κάτι το οποίο είπατε οτι το μωρό "αισθάνεται" κατα την εγκυμοσύνη...μετά τον 5ο μήνα είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο οτι το βρέφος καταλαβαίνει και αισθάνεται...άρα aria μόνο υπερβολή δεν είναι αυτό που είπες...είναι κάτι δεδομένο και πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ όμορφο και απίστευτο.

 

Καλησπέρα σας

[mairoula28]

ο αντρας μου με το που μαθαμε οτι ειμαι εγκυος κοιμηθηκε εκεινο το βραδυ με ενα γλυκο και μονιμο χαμογελο στα χειλη.

παρα πολυ χαρουμενος με στηριξει και χαιδευει συνεχεια την κοιλιτσα μου.

[Rachel]

Εμενα ο αντρας μου εναι τρελαμμενος με το μωρο μας, το οποιο δεν εχει ακομη γεννηθει.. σε τεσσερισ μηνες με το καλο... ερχεται παο τη δουλεια, για σας.. παντα πληθυντικο, τι κανετε... αφιερωνει για το μικρο μας πανω απο 2 ωρες καθε μερα... μακαρι να ειναι ετσι και οταν βγει... να πηγαινω καμια βολτα τα μαγαζια και γω....

[Νανσυ]

με αγχος

[vasso]

Ο άντρας μου βοηθάει στο να ασχοληθεί ή να κάνει κάποια πράγματα με την κορούλα μας,αλλά ανήκει στην κατηγορία των ανδρών που θεωρούν ότι η μάνα έχει μεγαλύτερη υπομονή και πως είναι κυρίως δικό της μέλημα το μεγάλωμα του παιδιού.....

[candy1234]

Καλημέρα σας,

 

Ο δικος μου ο άντρας, από την στιγμή που έμαθε πως είμαι έγκυος, νομίζω πως έχει γίνει σχεδόν άλλος άνθρωπος. Βέβαια, παραξενιές και ιδιοτροπίες δεν έχω πολλές (νομίζω ότι πριν μείνω έγκυος ίσως είχα περισσότερες) αλλά η όλη στάση του με κάνει να επιβεβαιώνω μέσα μου αυτό που πάντα πίστευα για εκείνον: Πως θα γίνει ένας καταπληκτικός μπαμπάς!

Γενικά, είναι πολύ πρόσχαρος, είναι ένα παιδί και περιμένει πως και πως να έρθει το μωράκι μας για να κάνουνε παρέα... Με ρωτάει ένα σωρό βλακείες... Πότε θα μπορεί να το πηγαίνει βόλτα, πότε θα περπατήσει...κλπ... και να σκεφτήτε πως ακόμη είμαι 18 εβδομάδων έγκυος! Τι θα γίνει όταν γεννήσω με το καλό; Θα του κοτσάρει καμιά φόρμα να το πάρει να πάνε για basket?... τον έχω ικανό.

Τώρα, εννοείται, πως εκ των υστέρων, τα πράγματα θα αλλάξουν. Περιμένω με την γέννηση και σε όλο το διάστημα της προσαρμογής και των δύο μας στις νέες τάξεις πραγμάτων που θα φέρει το μωρό στη ζωή μας, κακά τα ψέματα, να υπάρξουν εντάσεις. Άνθρωποι είμαστε βρε παιδιά, κάποια νεύρα, κάποια κούραση, ομολογουμένως θα υπάρξουν... Το θέμα είναι να επικρατήσει η λογική... και να υπάρχει συνεννόηση. Δεν είναι και εύκολο για δύο καλοβολεμένους ανθρώπους, όπως είμαι εγώ με τον άνδρα μου, για να μην πω και κακομαθημένους, να συμφιλιωθούμε ξαφνικά με την ιδέα πως δεν μπορούμε να κάνουμε ό, τι θέλουμε, όποτε το θέλουμε! Σίγουρα όμως, η αγάπη για το μωράκι μας θα μας βοηθήσει... καθώς και η βοήθεια των γονιών μας.. για να μην ξεχνιόμαστε...

[niked]

χαιρομαι πολυ γιατι οι περισσοτερες εδω μεσα εχουν να πουν τα καλύτερα για τους αντρες τους.και συγχαρητηρια σε αυτους που στηριζουν τις γυναικες τους γιατι αυτες τους προσφερουν το μεγαλυτερο δώρο.Μια νέα ζωή.

Δυστυχως εγω δεν ενιωσα την ιδια αγαπη - στοργή και κατανόηση απο τον δικό μου συζυγο στο πρωτο μας παιδί.Μάλιστα κόντεψαμε να χωρίσουμε.

Απο την εγκυμοσύνη μου αρχισε να φέρεται σαν ετοιμοθάνατος.Εβγαινε σχεδον καθε βραδυ και ετρωγε ολα μας τα λεφτά στα μπουζουκια και δεν ειχε μετα για τα έξοδα του σπιτιού. Γκομένιζε με πρωην του.

Ερχοταν λιώμα και εκανε εμετους σπίτι. Μπορω να σας περιγράφω δυσάρεστες καταστασεις πολυ ωρα ακομα αλλα δεν θέλω.Τα δυο πρωτα χρονια του μωρου πέρασαν πολύ δύσκολα .Ημασταν σχεδον ενα χρόνο σε διάσταση. Μου έλεγε οτι δεν ξέρει τι του φταίει και οτι εχει αλλαξει το σώμα μου και απο τη γέννα και δεν νιωθει το ίδιο για μένα.

Τελίκα μετά απο πολύ κλαμα και απελπισία αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Του ζητησα να χωρίσουμε και ας μην έφευγε απο το σπίτι και αρχισα να βγαινω. Του έλεγα θα βγείς σήμερα? και μολις ελεγε οχι του αφηνα την μικρη και εβγαινα. Εκανα οτι έκανε. Εχασα και μερικά κιλά. Περιποιηθηκα τον εαυτό μου.(Οχι οτι ήμουν χάλια πρίν αλλα είχα την ανάγκη να πάρω τα επάνω μου και να κάνω αλλαγες) Μέχρι που έπεσε γονατιστος να παρακαλαει να τον συγχωρησω. Εχουν περασει 4 χρονια απο τότε που σταμάτησε αυτή τη συμπεριφόρα και ειναι αψογος. Μεγαλωσε κι ολας γιατι ηταν μικρος οταν παντρευτηκαμε .22 χρονων και τωρα κοντευει τα 30.Βεβαια δεν παντευτήκαμε γιατι έμεινα εγκύος. Ημασταν ήδη 1,5 χρονο παντεμενοι οταν εμεινα και ήταν επιλογή μας. Τωρα ειμαι εγκυος στο δευτερο παιδι και πηρα την αποφαση μονο οταν βεβαιωθηκα πια οτι δεν προκειται ποτε να ξαναπερασω τα ιδια. Ειναι διπλα μου. Παμε παντα στο γιατρο μαζι. Δεν βγαινει βραδυ μονος του ποτε. Μονο στο γηπεδο παει και οχι καθε κυριακη.Βοηθαει με την μικρή και έχει δεθει μαζι της. Γενικα ειναι οπως θα έπρεπε να ηταν και τοτε. Νομιζω οτι τοτε ειχε παθει σοκ με τον ερχομο του μωρου και φεροταν ετσι. Και ο ιδιος παραδεχεται οτι ωριμασε πια, ανελαβε τις ευθυνες του και στοχος του ειναι να ειναι γερη δυνατη και ευτυχισμενη η οικογένεια μας. Εχθες μαλιστα μου ειπε οτι οταν γεννηθει με το καλό και ο γιος μας θα τον αναλαβει απολυτα οταν θα βρίσκεται σπίτι και δεν θα δουλεύει. Ευχομαι τα καλυτερα σε ολες και ολους.

[mam to be]

niked λυπάμαι που έπρεπε να περάσεις τόσο δύσκολες καταστάσεις αλλά τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως έπρεπε και όπως σου άξιζε.

[niked]

ευχαριστω mam to be σου ευχομαι και εσενα τα καλυτερα....και πανω απο όλα υγεία

[loukomamy]

χαιρομαι πολυ γιατι οι περισσοτερες εδω μεσα εχουν να πουν τα καλύτερα για τους αντρες τους.και συγχαρητηρια σε αυτους που στηριζουν τις γυναικες τους γιατι αυτες τους προσφερουν το μεγαλυτερο δώρο.Μια νέα ζωή.

Δυστυχως εγω δεν ενιωσα την ιδια αγαπη - στοργή και κατανόηση απο τον δικό μου συζυγο στο πρωτο μας παιδί.Μάλιστα κόντεψαμε να χωρίσουμε.

Απο την εγκυμοσύνη μου αρχισε να φέρεται σαν ετοιμοθάνατος.Εβγαινε σχεδον καθε βραδυ και ετρωγε ολα μας τα λεφτά στα μπουζουκια και δεν ειχε μετα για τα έξοδα του σπιτιού. Γκομένιζε με πρωην του.

Ερχοταν λιώμα και εκανε εμετους σπίτι. Μπορω να σας περιγράφω δυσάρεστες καταστασεις πολυ ωρα ακομα αλλα δεν θέλω.Τα δυο πρωτα χρονια του μωρου πέρασαν πολύ δύσκολα .Ημασταν σχεδον ενα χρόνο σε διάσταση. Μου έλεγε οτι δεν ξέρει τι του φταίει και οτι εχει αλλαξει το σώμα μου και απο τη γέννα και δεν νιωθει το ίδιο για μένα.

Τελίκα μετά απο πολύ κλαμα και απελπισία αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Του ζητησα να χωρίσουμε και ας μην έφευγε απο το σπίτι και αρχισα να βγαινω. Του έλεγα θα βγείς σήμερα? και μολις ελεγε οχι του αφηνα την μικρη και εβγαινα. Εκανα οτι έκανε. Εχασα και μερικά κιλά. Περιποιηθηκα τον εαυτό μου.(Οχι οτι ήμουν χάλια πρίν αλλα είχα την ανάγκη να πάρω τα επάνω μου και να κάνω αλλαγες) Μέχρι που έπεσε γονατιστος να παρακαλαει να τον συγχωρησω. Εχουν περασει 4 χρονια απο τότε που σταμάτησε αυτή τη συμπεριφόρα και ειναι αψογος. Μεγαλωσε κι ολας γιατι ηταν μικρος οταν παντρευτηκαμε .22 χρονων και τωρα κοντευει τα 30.Βεβαια δεν παντευτήκαμε γιατι έμεινα εγκύος. Ημασταν ήδη 1,5 χρονο παντεμενοι οταν εμεινα και ήταν επιλογή μας. Τωρα ειμαι εγκυος στο δευτερο παιδι και πηρα την αποφαση μονο οταν βεβαιωθηκα πια οτι δεν προκειται ποτε να ξαναπερασω τα ιδια. Ειναι διπλα μου. Παμε παντα στο γιατρο μαζι. Δεν βγαινει βραδυ μονος του ποτε. Μονο στο γηπεδο παει και οχι καθε κυριακη.Βοηθαει με την μικρή και έχει δεθει μαζι της. Γενικα ειναι οπως θα έπρεπε να ηταν και τοτε. Νομιζω οτι τοτε ειχε παθει σοκ με τον ερχομο του μωρου και φεροταν ετσι. Και ο ιδιος παραδεχεται οτι ωριμασε πια, ανελαβε τις ευθυνες του και στοχος του ειναι να ειναι γερη δυνατη και ευτυχισμενη η οικογένεια μας. Εχθες μαλιστα μου ειπε οτι οταν γεννηθει με το καλό και ο γιος μας θα τον αναλαβει απολυτα οταν θα βρίσκεται σπίτι και δεν θα δουλεύει. Ευχομαι τα καλυτερα σε ολες και ολους.

 

Λυπάμαι πολύ για όσα πέρασες στην πρώτη σου εγκυμοσύνη. Πράγματι είναι μια περίοδος που κάθε γυναίκα χρειάζεται στήριξη και αγάπη και είναι τραγικό να πρέπει να περνάει τέτοιες καταστάσεις. Δυστυχώς οι αντρες στα 20 είναι ακόμα παιδιά... Απο ότι φαίνεται αυτή τη φορά ολα θα πάνε καλά. Εχεις τις καλύτερες ευχές μου, αλλωστε τις αξίζεις!

[papi]

Εδώ και ένα χρόνο που έχω γεννήσει και λόγω άλλων δυσσάρεστων γεγονότων δεν έχουμε βγει καθόλου με το σύζυγο έξω. ¨Αντε για 2-3 καφέδες μετρημένους και αυτοί στο πόδι γιατί είχαμε τη μικρή μαζί, επειδή δεν έχουμε κανέναν να μας το κρατήσει. Μόλις εχθές είχαμε αυτή την κουβέντα, ότι έχουμε κάνει την ζωή μας τόσο μονότονη. κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Το μωρό δίνει πολλές νότες χαράς αλλά θέλουμε και οι δύο να κάνουμε κάτι για εμάς, να ξεφύγουμε απο την ρουτίνα. Δεν θέλει να βγαίνει μόνος, ούτε κι εγώ. Μου αρέσει να βγαίνουμε μαζί αλλά σαφώς τώρα η ζωή μας έχει αλλάξει. Δεν ξέρω τι να κάνω και δύσκολα εμπιστεύομαι κάποιν ξένο να αφήσω το μωρό. Υπομονή;;;;

[xaroula77]

Ο συντροφός μου και έγω, είμασταν μαζί 2 χρόνια πριν μεινώ εγκυος, δεν έχουμε παντρευτεί ακόμα. Ο σύντροφός μου έχει και δύο παιδιά απο έναν προηγούμενο γάμο, 8 & 10 έτων (είχε παντρευτει 19 έτων και χώρισε στα 24 του), 2 παιδακια αξιολατρευτα φοβερα, ευτυχώς με την πρώην γυναίκα του χώρισαν με πολιτισμενο τρόπο και γενικά η σημερίνη μεταξύ μας σχέση όλων είναι πολύ καλή. Ωστόσο όταν μάθαμε πώς είμαι εγκυος και ενώ αρχικά ηταν τρυφερός με βοηθούσε με πρόσεχε, μετα τον τρίτο μηνα και μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν απαραδεκτος ξαφνικά. Εβγαινε, γυρνούσε ξημερώματα, δεν με βοηθούσε, μου μιλούσε άσχημα, τσακωνόμασταν συνέχεια.. ε.. μια δυο τρεις του λέω χώριζουμε, τελος. τη δουλεία μου την έχω, υπαλληλος ειμαι, αλλα δεν "μασαώ" του λέω και μόνη μου μεγαλώνω το παιδί μας .. τέλος, δεν ανέχομαι την συμπεριφορά σου αυτή. Εκει τρόμαξε, πιστευώ πώς δεν θα ήθελε να βλέπει και το τριτο παίδι του μια φορά την βδομάδα. Μου αποκάλυψε πώς του βάζαν "λόγια " φίλοι του, του έλεγαν πώς η ζώη του τελιωσε, πως εχει 2 παιδια τι το θελει το τριτο και ενα σώρο μ.....ς που τον ειχαν κανει να τρελαθει. τελος παντων τον τελευταιο καιρο είναι αλλος ανθρώπος και φυσικά μετα απο πολύ συζητηση καταλαβε (λεει) πώς θελει πολυ να ζησει αυτο το θειο δώρο που μας ήρθε, και αν και ειναι ακομα σε "καραντινα" φαινετσι συνειδητοποιημενος. Θα δειξει. Αυτο που θέλω να τονίσω είναι πως όλες μας πρέπει να θετουμε όρια, να μην φοβομαστε, να λεμε οχι σε οτι δεν ανεχομαστε (οχι για ψυλου πηδημα φυσικα μιλαμε για σοβαρα πραγματα κ συμπερφορες) ...