ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΜΑ

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ.ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΗΝ ΣΤΕΛΛΙΤΣΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 20 ΜΗΝΩΝ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΠΑΝΩ ΜΟΥ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΗΤΕ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ.ΜΟΛΙΣ ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΛΙΓΟ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΗΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ.ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΦΙΛΑΕΙ ΠΑΛΙ ΚΛΑΕΙ,ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΩ ΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΤΑ ΒΑΠΤΙΣΤΗΡΙΑ ΜΟΥ Η Ο ΑΝΗΨΙΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ.

ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΟΠΟΤΕ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ.ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΝΩ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΩΡΙΤΣΕΣ.ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΚΛΑΕΙ ΜΕ ΧΑΙΡΕΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΩ ΠΩΣ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ.ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ,ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΠΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΩΣ ΑΝ ΠΑΩ ΝΑ ΧΑΙΔΕΨΩ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΞΑΝΑ ΝΑ ΚΛΑΕΙ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ ΤΟ ΟΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΟΥ ΜΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΔΥΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ.

[tarshou]

Αχ, Σοφάκι μου, δεν έχει περάσει και λίγα η Στελλίτσα. Είναι λογικό να νιώθει ανασφάλεια και να ζητάει τη μανούλα της. Από την άλλη, είναι επίσης λογικό η μανούλα να ανησυχεί από την προσκόλληση.

 

Κοίτα, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι όταν είστε σπίτι μαζί, να την αφήνεις στο δωμάτιό της, ή σε όποιον άλλο χώρο του σπιτιού της αρέσει να παίζει, να της εξηγείς ότι έχεις δουλειά στην κουζίνα, π.χ., και ότι εκείνη θα κάτσει να παίξει λίγο μόνη της και όταν η μανούλα τελειώσει θα πάει κοντά της. Επίσης ότι αν σε χρειαστεί, είσαι τόσο πολύ κοντά της που θα πας αμέσως να της βοηθήσεις (αν και νομίζω ότι αυτό το κάνεις ήδη, ναι.

 

Η κτητικότητα είναι συνήθης σε παιδάκια αυτής της ηλικίας, ιδιαίτερα όταν δεν έχουν αδερφάκια. Έχεις δοκιμάσει να της εξηγήσεις ότι όταν σε αγκαλιάζει ο μπαμπάς ή η γιαγιά, για παράδειγμα, αυτό δε σημαίνει ότι θα σε πάρουν από εκείνη, αλλά είναι ένας τρόπος να εκφράζουν την αγάπη τους, όπως ακριβώς γίνεται όταν ο μπαμπάς ή η γιαγιά αγκαλιάζουν εκείνη;

 

Επίσης πιστεύω ότι πολύ καλό θα της κάνει ο παιδικός σταθμός. θα κοινωνικοποιηθεί, θα μάθει να μοιράζεται και την αξία του δίνω-παίρνω.

 

Δωσε της πολλά φιλάκια και καλές γιορτές σε εσένα και την οικογένειά σου, καλή μου.

[kassiani]

Το να μη θελει να της πειραζουν τα παιχνιδια ειναι απολυτως φυσιολογικο για την ηλικια της.

Δεν εχουν ουτε την αισθηση του μοιρασματος, ουτε και την αισθηση του χρονου κλπ.

Οταν βλεπουν να τους παιρνουν τα παιχνιδια νομιζουν οτι ειναι για παντα και δε θα τα ξαναδουνε.

Γυρω στα 2,5 με 3 αρχιζουν και καταλαβαινουν και μπορουν να παιξουν με αλλα παιδακια.

Το οτι ειναι κολλημενη επανω σου επισης μονο φυσιολογικο μου φαινεται.

Ειναι 20 μηνω μωρο. Που επρεπε να ειναι?

Κι εμενα η κορη μου ηταν κοινωνικη με τους μεγαλους αλλα δεν ηθελε να μενει με αλλους γιατι ειχε συνηθισει να βλεπει μονο εμενα και τον μπαμπα της (δεν εχουμε συγγενεις κοντα μας).

Επισης μην ακους μαμαδες με μεγαλυτερα παιδια γιατι με την αποσταση του χρονου και ολα αλλιως τα θυμουνται και συγχεουν συνηθως και τις ηλικιες.

Τι εννοω? Μου ελεγε η μητερα μου ποσο ευκολα καθομουν εγω με αλλους ανρθωπους. Οταν τη συζητησα λιγο παραπανω, ανακαλυψαμε οτι εννοουσε μετα τα 4-5 γιατι πιο πριν δε με αφηνε σε κανεναν (δε δουλευε).

 

Επισης πρεπει να αποδεχθεις το παιδι σου με τον χαρακτηρα που εχει και οχι να προσπαθεις να το προσαρμοσεις στα στανταρ των αλλων.

Αυτο σημαινει οτι καποια παιδακια ειναι πιο ευαισθητα απο αλλα και αυτο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ

 

Ετσι ειναι και η κορη μου. Ταυτοχρονα ειναι και πολυ ευγενικη, συμπονετικη, μοιραζεται (πλεον) τα πραγματα της, ο,τι τρωει προσφερει και στους αλλους απο μονη της και εχει τοσα χαρισματα.

Γιατι πρεπει δηλαδη την ευαισθησια της να την καταχωρησω ως ελαττωμα?

Γιατι πρεπει ολα τα παιδια να ειναι ιδια?

Η ιδιοκτητρια του παιδικου σταθμου που πηγαινει η κορη μου (ναι πηγε σταθμο και δεν ειχε κανενα προβλημα) μου ελεγε οτι ετσι ηταν και η κορη της.

Εαν δεις την κορη της σημερα που ειναι περιπου 12 χρονων, θα πεις μακαρι να γινει και το δικο μου παιδακι ετσι. Ενα πανεξυπνο, ευγενικο και καλοκαρδο κοριτσι, με πολλα ενδιαφεροντα και μεγαλη ωριμοτητα.

Και δεν ξεκολλαγε απο τη φουστα της μαμας. Και εκλαιγε με το παραμικρο.

Δωσε της την αγαπη και τη σιγουρια που χρειαζεται και θα δεις οτι ολα θα πανε καλα.

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

Σε ευχαριστω πολυ Kassiani μου απλα με αλλες μαμαδες που μιλησα μου λεγανε α εμενα το δικο μου παιδακι δεν κανει ετσι παιζει με αλλα παιδακια δεν τα χτυπαει και μαλιστα με ρωτουσαν στο παρκο που την πηγαινα το καλοκαιρι καπου το ειδε και χτυπαει,μην χεσω συγνωμη για την εκφραση κιολας.Η Στελλιτσα μας μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον χωρις φωνες και φασαριες και οταν εχουμε μια διαφωνια με τον αντρα μου το λυνουμε οταν κοιμαται και οταν δεν ειναι μπροστα,και εγω ετσι πιστευω πως ειναι φυσιολογικο ειναι ακομα μικρουλα.σε ευχαριστω πολυ και παλι να χαιρεσε τα παιδακια σου με βοηθησες πολυ.

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

tarshou μου και εσενα σε ευχαριστω πολυ περιμενω να μου στειλεις μηνυματακι .

Χθες το βραδακυ σου εστειλα πρ.μηνυμα.

[Elinaki]

Σε ευχαριστω πολυ Kassiani μου απλα με αλλες μαμαδες που μιλησα μου λεγανε α εμενα το δικο μου παιδακι δεν κανει ετσι παιζει με αλλα παιδακια δεν τα χτυπαει και μαλιστα με ρωτουσαν στο παρκο που την πηγαινα το καλοκαιρι καπου το ειδε και χτυπαει,μην χεσω συγνωμη για την εκφραση κιολας.Η Στελλιτσα μας μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον χωρις φωνες και φασαριες και οταν εχουμε μια διαφωνια με τον αντρα μου το λυνουμε οταν κοιμαται και οταν δεν ειναι μπροστα,και εγω ετσι πιστευω πως ειναι φυσιολογικο ειναι ακομα μικρουλα.σε ευχαριστω πολυ και παλι να χαιρεσε τα παιδακια σου με βοηθησες πολυ.

σοφία χέ... τον καθένα που λέει τα δικά του. Το καλοκαίρι που μας πέρασε σύζυγος συναδέλφου του ανδρα μου, έχοντας δει 4-5 φορές το μεγάλο μου, τον αποκάλεσε τσόγλανο επειδή έκανε φασαρία από τη χαρά του που είχαν έρθει να μας δουν! Είναι και μοναχοπαίδι το κοριτσάκι σου, τα παιχνίδια του φυσιολογικό να τα βλέπει όλα δικά του και να είναι κολλημένη στη μαμά. Η βαφτιστήρα μου (5ετών) χθες δε επέτρεψε στα δικά μου να μπουν στο δωμάτιό της για να μην της πειράξουν τις Μπάρμπι που είχε στημένες σε όλο το κρεβάτι:lol:

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

Εlinaki ετσι ειναι και η βαπτιστηρα μου που ειναι 5χρ και μοναχοπαιδι και αυτη.

Σημερα που πηγαμε στα αλλα μας βαπτιστηρια μας που ειναι 18 μηνων διδυμακια πηγαινε τα χαιδευε και δειλα δειλα αρχιζε να παιζειτο πουλακι μου.

[kassiani]

Σε ευχαριστω πολυ Kassiani μου απλα με αλλες μαμαδες που μιλησα μου λεγανε α εμενα το δικο μου παιδακι δεν κανει ετσι παιζει με αλλα παιδακια δεν τα χτυπαει και μαλιστα με ρωτουσαν στο παρκο που την πηγαινα το καλοκαιρι καπου το ειδε και χτυπαει,μην χεσω συγνωμη για την εκφραση κιολας.Η Στελλιτσα μας μεγαλωνει σε ενα περιβαλλον χωρις φωνες και φασαριες και οταν εχουμε μια διαφωνια με τον αντρα μου το λυνουμε οταν κοιμαται και οταν δεν ειναι μπροστα,και εγω ετσι πιστευω πως ειναι φυσιολογικο ειναι ακομα μικρουλα.σε ευχαριστω πολυ και παλι να χαιρεσε τα παιδακια σου με βοηθησες πολυ.

 

Εχω βαρεθει να τις ακουω ολες να λενε ποσο τελεια ειναι τα παιδια τους, ποσο σωστα τα μεγαλωνουν εκεινες και ποσο λανθασμενα οι αλλες...

Ας κοιταει και λιγο ο καθενας το σπιτακι του.

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

εχεις απολυτο δικιο Kassiani μου συμφωνω απολυτα.

[singlemam]

Πραγματικά...πραγματικά...πραγματικά το πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο υγιής αντίδραση από ένα παιδί αυτής της ηλικίας να είναι προσκολλημένο στη μητέρα του...και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μου ή για να καθησυχάσω τον εαυτό μου... το πιστεύω και θα ανησυχούσα αν το παιδί μου δεν έδειχνε προσκόλληση σε μένα.

Αν και για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν το βλέπω. Οι άλλοι μου το επισημαίνουν γιατί και καλά δεν πηγαίνει εύκολα σε άλλες αγκαλιές, παίζει με τα άλλα παιδάκια αλλά θα έρθει να εισπράξει το φιλάκι και το μπράβο της και θα ξαναφύγει, αν κάτι δεν της κάτσει καλά δεν αφήνει άλλο παιδάκι να αγγίξει ούτε την κάρέκλα που κάθομαι,στενοχωριέται πολύ που ΄φεύγω για δουλειά (αν κξαι τελευταία το διαχειρίζεται καλύτερα), θέλει να παίζουμε μαζί αλλά μπορεί και μόνη της...

 

κατά τ' άλλα: κοινωνικότατη, χαμογελαστή, θεατρίνα, ξέρει από μικρή να μοιράζεται αλλά είναι και πολύ πεισματάρα όταν κάτι θέλει.

 

Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο πιο κολλημένο είναι ένα παιδί σ' αυτήν την ηλικία και όσο πιο καλά εμείς ανταποκρινόμαστε στην "υγιή προσκόλληση", νιώθει σιγουριά και ασφάλεια, χορταίνει αγάπη και έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει ένα ανεξάρτητο και γεμάτο αυτοπεποίθηση παιδί... άλλωστε αυτός δεν είναι ο στόχος;

 

Νομίζω ότι αρκετά έχει ενοχοποιηθεί η φυσιολογική ανάγκη του παιδιού για τη μαμά του!!! Κι έχω δει περιπτώσεις παιδιών που είχαν αυτή τη συμπεριφορά που τώρ απου μεγάλωσαν τα βλέπεις και τα χαίρεσαι... κι άλλα που μικρά δεν έδειξαν σημάδια υγιούς προσκόλλησης ή και να τα έδειξαν έφαγαν πόρτα από τους γονείς τους με το φόβο να μην γίνουν "μαμόθρεφτα" και τώρα είναι γεμάτα ανασφάλεια και με χαμηλή αυτοεκτίμηση...

 

Πάντως εμένα καθόλου δεν με ταλαιπωρεί η συμπεριφορά της μικρής... αντιθέτως το απολαμβάνω και με το παραπάνω (πόσο θα κρατήσει άλλωστε;;;;;

[Elinaki]

singlemam συμφωνώ απόλυτα! Ο μικρός μου είναι στην ίδια φάση. Το απολαμβάνω όσο δεν παίρνει!

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

κοριτσια και εγω το απολαμβανω και μ αρεσει πολυ που μου εχει τοση αδυναμια απλα καποιοι απο το περιβαλλον μου[συγγενεις και συγκεκριμενα ξερολες]αρχισαν να μου λενε πως δεν ειναι καλο να ειναι τοσο κολλημενη πανω σου και θα το κανεις μαμοθρεφτο και τα σχετικα αρχισα να αναρωτιεμαι βρε μπας και εχουν δικιο?παντως με ξεμπερδεψατε πολυ και σας ευχαριστω.Απο εδω και στο εξης ξερω τι θα τους απαντω....κουμαντο στο σπιτι σας

[gavramid]

Νομίζω ότι αρκετά έχει ενοχοποιηθεί η φυσιολογική ανάγκη του παιδιού για τη μαμά του!!! Κι έχω δει περιπτώσεις παιδιών που είχαν αυτή τη συμπεριφορά που τώρ απου μεγάλωσαν τα βλέπεις και τα χαίρεσαι... κι άλλα που μικρά δεν έδειξαν σημάδια υγιούς προσκόλλησης ή και να τα έδειξαν έφαγαν πόρτα από τους γονείς τους με το φόβο να μην γίνουν "μαμόθρεφτα" και τώρα είναι γεμάτα ανασφάλεια και με χαμηλή αυτοεκτίμηση...

Με αυτο κι αν συμφωνω...!!!!!!Τα παιδια μας πρεπει να χορτασουν την αγαπη μας τωρα για να αγαπησουν τον εαυτο τους για παντα...Ποσα παιδια εχω δει κι εγω που μεγαλωσαν στο στυλ.."αστο και λιγο να γινει ανεξαρτητο" και τι αντιδρασεις εβγαλαν μετα...

Δεν χρειαζεται να τους δινεις σημασια ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ...Εγω με τη ζουζουνα μου απλα τους αγνοω και τους λεω οτι αν πιστευουν οτι τα δικα τους τα νεγακωνουν καλυτερα μπραβο τους

[singlemam]

κοριτσια και εγω το απολαμβανω και μ αρεσει πολυ που μου εχει τοση αδυναμια απλα καποιοι απο το περιβαλλον μου[συγγενεις και συγκεκριμενα ξερολες]αρχισαν να μου λενε πως δεν ειναι καλο να ειναι τοσο κολλημενη πανω σου και θα το κανεις μαμοθρεφτο και τα σχετικα αρχισα να αναρωτιεμαι βρε μπας και εχουν δικιο?παντως με ξεμπερδεψατε πολυ και σας ευχαριστω.Απο εδω και στο εξης ξερω τι θα τους απαντω....κουμαντο στο σπιτι σας

 

Όχι ότι δίνω λογαριασμό στους άλλους... αλλά αν πραγματικά νιώθεις την ανάγκη να απαντήσεις, ρίξτο στην επιστήμη. Πέστους για το attachment parenting και για το πόσο καλό κάνει η υγιής προσκόλληση... και αν θέσουν θέμα για το κατά πόσο είναι υγιής η προσκόλληση της μικρής σου... τότε το "η κάθε μάνα ξέρει τι είναι καλό για το παιδί της" αρκεί.

[Elinaki]

Σωστή! Πέτα τους και για τον ασφαλή δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας-παιδιού και ο οποίος επηρεάζει τον τρόπο που θα βλέπει και θα εμπιστεύεται τους ανθρώπους στο μέλλον και ρουπωσέ τους. Καλά το ελεγε ο Κλιντ Ηστγουντ στον Κάλαχαν: "Opinions are like assholes. Everybody has one!". Δεν αλλάζει με τίποτε αυτό!

[kalamaraki]

Σωστή! Πέτα τους και για τον ασφαλή δεσμό που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας-παιδιού και ο οποίος επηρεάζει τον τρόπο που θα βλέπει και θα εμπιστεύεται τους ανθρώπους στο μέλλον και ρουπωσέ τους. Καλά το ελεγε ο Κλιντ Ηστγουντ στον Κάλαχαν: "Opinions are like assholes. Everybody has one!". Δεν αλλάζει με τίποτε αυτό!

 

 

Σόρυ για το όφ τοπικ....

χαχαχαχα αλλά γελάω εδώ και πέντε λεπτά!

Εγραψες!!!!!!!!!

[ΣΟΦΙΑ ΤΣΑ]

ΜΠΡΑΒΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ.

[ster]

Επαναφέρω το θέμα.. Η μικρή μου 2,5 ετών. Ανέκαθεν κολλημένη πάνω μου αλλά μετά τις διακοπές μας δεν θέλει να με αποχωρίζεται με τίποτα όμως. Ούτε να την αφήσω στα ξαδερφάκια της που τρελαινότανε πριν, ούτε στην γιαγιά και στον παππού που τους είχε αδυναμία. Κλαίει και οδύρεται έτσι και κάνω και την αφήσω και πλέον με ρωτάει ''θα έρθεις και εσύ?'' και έτσι και πώ όχι, χαμός.

Εσείς που είχατε κολλημένα τα παιδάκια πάνω σας, λύθηκε το θέμα? Κάποιοι αρχίζουν να μου λένε μήπως είναι καλό να επισκεφτώ έναν παιδοψυχολόγο, όχι επειδή έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί αλλά για να μου πει τρόπους να αντιμετωπίσω σωστά αυτή την προσκόλληση για να μην έχει στο μέλλον πρόβλημα το παιδί. Ποιά η γνώμη σας?

[Anthony2010]

Κάποιοι αρχίζουν να μου λένε μήπως είναι καλό να επισκεφτώ έναν παιδοψυχολόγο, όχι επειδή έχει κάποιο πρόβλημα το παιδί αλλά για να μου πει τρόπους να αντιμετωπίσω σωστά αυτή την προσκόλληση για να μην έχει στο μέλλον πρόβλημα το παιδί. Ποιά η γνώμη σας?

 

Αν υποθεσουμε οτι υπαρχει μονο αυτο το προβλημα,δεν υπαρχει λογος να πατε σε παιδοψυχολογο.

 

Το παιδι βιωνει αγχος αποχωρισμου...ξανα!

Οι τακτικες αντιμετωπισης ειναι ιδιες:

 

Ασφαλής δεσμός με τη μητέρα

Αρχικά θα πρέπει να εγκατασταθεί ασφαλής δεσμός με τη μητέρα. Αυτό θα γίνει όταν το παιδί καταλάβει ότι κάθε φορά που φεύγει η μητέρα του, μετά ξαναγυρίζει και ότι στο διάστημα αυτό το σκέφτεται και το αγαπάει. Σ' αυτό βοηθάει η σταδιακή εξοικείωση σε στιγμές μακριά από τους γονείς, όταν π.χ. τη φροντίδα αναλαμβάνει η γιαγιά ή κάποιο άλλο φιλικό πρόσωπο. Με αυτούς τους μικρούς αποχωρισμούς το παιδί μαθαίνει ότι παρ' όλο που δε βλέπει τους γονείς του, εκείνοι υπάρχουν και θα επιστρέψουν. Επιπλέον, όσο αυξάνονται οι κοινωνικές επαφές που αναπτύσσει το παιδί εντός και εκτός σπιτιού, τόσο μειώνεται το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα που εκδηλώνει.

 

Ενημερώστε το παιδί κάθε φορά που θα λείψετε

Είναι σημαντικό να μιλάνε οι γονείς στα παιδιά και να τα ενημερώνουν κάθε φορά που θα λείψουν, διαβεβαιώνοντάς τα ότι θα τα σκέφτονται και ότι θα επιστρέψουν. Ακόμη κι αν τα παιδιά είναι μικρά και δε μιλάνε, είναι καλό να εξοικειώνονται με τα νέα δεδομένα π.χ. το όνομα του ατόμου που θα τα φυλάξει.

 

Παραμείνετε για λίγο με το παιδί και το άτομο που θα το φυλάξει πριν φύγετε

Είναι απαραίτητο όταν έρθει το καινούριο άτομο που θα φυλάξει το παιδί να είναι παρούσα η μητέρα και να παραμείνει στο χώρο μαζί του για λίγη ώρα, έτσι ώστε να νιώσει το παιδί ότι η μητέρα του εμπιστεύεται αυτό το άτομο.

 

Αποχαιρετήστε το παιδί πριν φύγετε

Ο αποχωρισμός σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να γίνεται κρυφά ή όταν το παιδί κοιμάται. Αντιθέτως, οι γονείς θα πρέπει να το αποχαιρετήσουν αποφασιστικά και να του επιβεβαιώσουν ότι θα το σκέφτονται και ότι θα επιστρέψουν. Επίσης, δε θα πρέπει να παρατείνεται ο χρόνος αποχαιρετισμού και να δραματοποιείται το γεγονός ότι το παιδί κλαίει, όσο κι αν αυτό στεναχωρεί τους γονείς. Θα πρέπει να απομακρυνθούν δείχνοντάς του εμπιστοσύνη ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή κατάσταση.

[Annitamik]

Θα ήθελα τη βοήθεια σας κ πάλι. Η κόρη μου ( ενός έτους πλέον) είναι κολλημένη πάνω μου . Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω με αυτό, ίσα ίσα, ωστόσο ο άντρας μου με κατηγορεί ότι έχω κακομαθει το παιδί με αγκαλιές κ ότι πρέπει να την αφήνω κ μόνη της. Όσο μπορώ την αφήνω να παίζει μόνη της με τα παιχνίδια , αλλά μετά από λίγο με κοιτάει κ με τραβάει για να την πάρω αγκαλιά κ να παίξουμε μαζί. Αν στα επόμενα λεπτά δεν πάω κλαίει. Όταν τη φροντίζει ο άντρας μου δεν έχει τέτοια συμπεριφορά, μπορεί να ασχολείται με τα παιχνίδια αρκετή ώρα μόνη της. Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς, ο άντρας μου αντίθετα θα της πει παίξε με τα παιχνίδια σου κ θα γυρίσει να κάνει τη δουλειά του στον υπολογιστή . Η μικρή αν της το πει αυτό , είτε θα γκρινιάξει πιο πολύ , οπότε θα την πάρει κοντά με ένα παιχνίδι κ θα συνεχίσει τη δουλειά του ή αν της το πει δε θα ασχοληθεί καν μαζί του κ θα συνεχίσει να παίζει στο πάτωμα. Αν το κάνω εγώ όμως χαλάει τον κόσμο. Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ, παίζω με τα παιχνίδια , φτιάχνουμε πύργους με τουβλάκια, τραγουδάμε τη βάζω να μπουσουλαει η προσπαθώ να τη μάθω να περπατάει, τις λέω λεξουλες, παραμύθια, της δείχνω ζωάκια και γενικώς παίζω με το παιδί γιατί μου αρέσει κ εμένα να το κάνω αυτό. Ο άντρας μου είναι αλλιώς. δηλαδή αν θα την έχει αυτός γιατί κ εγώ πρέπει να χαλαρώνω ώρες ώρες , είναι απλώς κάπου στο χώρο , την κοιτάει που κ που ώστε να ξέρει ότι είναι ασφαλής κ τη βάζει να παίζει μόνη της.Ωστόσο τις λίγες φορές που κ εγώ θέλω να χαλαρώσω λίγο μαζί του κ να μην ασχολούμαι με τη μικρή, η μικρή τρελαίνεται κολλάει πάνω μου κ φωνάζει αν δε δίνω σημασία. Ο άντρας μου , μου λέει ότι την έχω κακομαθει. Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν. Αλλά τελικά μήπως έχει δίκιο κ έχω ένα μωρό τέρμα κολλημένο κ εξαρτημένο από μένα; Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι το σόι του με ειρωνεύεται για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί κ επηρεάζεται απ' αυτούς. Ακόμα κ ο ίδιος μου ο πατέρας , μας λέει ότι έκανα ένα παιδί μαμακια. Τη θηλάζω κ κάνουμε συγκοιμηση γιατί διάβασα ότι αυτό είναι το καλύτερο κ ότι έτσι θα γίνει συναισθηματικά υγιές το παιδί μου στο μέλλον. Εσείς πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας; Έχω τελικά κάνει λάθος που δίνω τόσο προσοχή στο παιδι; Ξέρω ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ανατροφής, ωστόσο αν υπάρχουν μαμάδες σαν κι εμένα, τελικά πως εξελίχθηκαν τα παιδιά; Κολλημένα πάνω σας μέχρι το δημοτικό ή ήταν μία φάση κ πέρασε όπως εξηγώ στον άντρα μου αλλά αρνείται να με ακούσει;

[vicky86]

Just now, Annitamik είπε:

Θα ήθελα τη βοήθεια σας κ πάλι. Η κόρη μου ( ενός έτους πλέον) είναι κολλημένη πάνω μου . Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω με αυτό, ίσα ίσα, ωστόσο ο άντρας μου με κατηγορεί ότι έχω κακομαθει το παιδί με αγκαλιές κ ότι πρέπει να την αφήνω κ μόνη της. Όσο μπορώ την αφήνω να παίζει μόνη της με τα παιχνίδια , αλλά μετά από λίγο με κοιτάει κ με τραβάει για να την πάρω αγκαλιά κ να παίξουμε μαζί. Αν στα επόμενα λεπτά δεν πάω κλαίει. Όταν τη φροντίζει ο άντρας μου δεν έχει τέτοια συμπεριφορά, μπορεί να ασχολείται με τα παιχνίδια αρκετή ώρα μόνη της. Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς, ο άντρας μου αντίθετα θα της πει παίξε με τα παιχνίδια σου κ θα γυρίσει να κάνει τη δουλειά του στον υπολογιστή . Η μικρή αν της το πει αυτό , είτε θα γκρινιάξει πιο πολύ , οπότε θα την πάρει κοντά με ένα παιχνίδι κ θα συνεχίσει τη δουλειά του ή αν της το πει δε θα ασχοληθεί καν μαζί του κ θα συνεχίσει να παίζει στο πάτωμα. Αν το κάνω εγώ όμως χαλάει τον κόσμο. Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ, παίζω με τα παιχνίδια , φτιάχνουμε πύργους με τουβλάκια, τραγουδάμε τη βάζω να μπουσουλαει η προσπαθώ να τη μάθω να περπατάει, τις λέω λεξουλες, παραμύθια, της δείχνω ζωάκια και γενικώς παίζω με το παιδί γιατί μου αρέσει κ εμένα να το κάνω αυτό. Ο άντρας μου είναι αλλιώς. δηλαδή αν θα την έχει αυτός γιατί κ εγώ πρέπει να χαλαρώνω ώρες ώρες , είναι απλώς κάπου στο χώρο , την κοιτάει που κ που ώστε να ξέρει ότι είναι ασφαλής κ τη βάζει να παίζει μόνη της.Ωστόσο τις λίγες φορές που κ εγώ θέλω να χαλαρώσω λίγο μαζί του κ να μην ασχολούμαι με τη μικρή, η μικρή τρελαίνεται κολλάει πάνω μου κ φωνάζει αν δε δίνω σημασία. Ο άντρας μου , μου λέει ότι την έχω κακομαθει. Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν. Αλλά τελικά μήπως έχει δίκιο κ έχω ένα μωρό τέρμα κολλημένο κ εξαρτημένο από μένα; Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι το σόι του με ειρωνεύεται για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί κ επηρεάζεται απ' αυτούς. Ακόμα κ ο ίδιος μου ο πατέρας , μας λέει ότι έκανα ένα παιδί μαμακια. Τη θηλάζω κ κάνουμε συγκοιμηση γιατί διάβασα ότι αυτό είναι το καλύτερο κ ότι έτσι θα γίνει συναισθηματικά υγιές το παιδί μου στο μέλλον. Εσείς πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας; Έχω τελικά κάνει λάθος που δίνω τόσο προσοχή στο παιδι; Ξέρω ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ανατροφής, ωστόσο αν υπάρχουν μαμάδες σαν κι εμένα, τελικά πως εξελίχθηκαν τα παιδιά; Κολλημένα πάνω σας μέχρι το δημοτικό ή ήταν μία φάση κ πέρασε όπως εξηγώ στον άντρα μου αλλά αρνείται να με ακούσει;

δ ξερω τι ειναι αυτο που θελεις.αν σου πουμε καποιες μαμαδες οτι ειχαμε κολλημενα μωρα πανω μας κ τωρα που μεγαλωσαν δ ειναι,σε τι θα σε βοηθησει;

δ θα αλλαξει τροπο παιχνιδιου ο αντρας σου,ουτε θα σταματησουν να σε ειρωνευονται η να σχολιαζουν.ουτε θα σταματησει να επηρεαζεται

ναι ειναι φαση.ειστε στη χειροτερη φαση.υπομονη κανενα εξαμηνο

για μενα αυτο που κανεις ειναι το καλυτερο.συνκοιμηση,θηλασμος,ανταποκριση στις αναγκες τους.κ εγω ετσι τα μεγαλωσα

για μενα προσωπικα,οχι δ κανεις λαθος.ετσι θα φτιαξεις εναν ανεξαρτητο κ συναισθηματικο ανθρωπο

ασε τον αντρα σου να επηρεαζεται,εσυ να μην επηρεαζεσαι.κ αν κτ σε ενοχλει να απαντας.κ αν γινεται μπροστα στο παιδι,ειδικα οσο μεγαλωνει,να μιλας ακομη περισσοτερο

θα μπορουσες να προτεινεις στον αντρα σου να διαβασει καποια βιβλια η αρθρα πανω στις πρακτικες που χρησιμοποιεις.δ ειναι αναγκη να συμφωνειτε απολυτα.το ιδανικο ειναι να εχετε μια κοινη γραμμη,αλλα τουλ να μην ακυρωνει ο ενας τον αλλον

κ τι πιο νορμαλ κ αναμενομενο να ειναι ενα χρονιαρικο κολλημενο στην μανα του.σε ποιον θα επρεπε να ειναι κολλημενο;στον μπαμπα;στην γιαγια,στον παππου;στη θεια;μηπως τελικα τα λενε γτ θα ηθελαν λιγο παραπανω προσοχη απο το μωρο;

κοριτσακι δ εχεις;

παντως η μικρη μου 6μ ηταν αγκαλια μου,συνεχεια.μετα της αρεζε να ειναι στο πατωμα κ απλα να παιζει στον ιδιο χωρο με μενα,δ ηθελε ποτε μονο μαζι μου.πηγαινε κ αγκαλια στον μπαμπα αλλα με συχνοτητα 1στις 10

μετα τα 1,5μας αγκαλιαζει κ μας φιλαει μονο οποτε θελει αυτη.ειναι πολυ ανεξαρτητη.δ περασε ιδιαιτερο αγχος αποχωρισμου η ταντρουμς.σαν κοριτσι εχει αδυναμια στον μπαμπα,οπως κ εκεινος λιωνει.αλλα εχουμε μια ιδιατερη σχεση.δεθηκαν πολυ μετα τα 2που γεννησα τον μικρο

ενα τελειως διαφορετικο μωρο,οπου ενα εξαμηνο οπου το αφηνες εμενε.αγκαλια στον οποιονδηποτε.κ μετα απιστευτο αγχος αποχωρισμου ως τα 1,5.μολις λιγο αρχισε να ξεκολλαει ,ηρθαν τα τρομερα δυο,για κανενα εξαμηνο,οχι συχνα αλλα εντονα οταν ειχε.ειναι πολυ αγκαλιτσας,αγαπησιαρης,χαδιαρης,εινατο μωρο μας.πολυ καλη σχεση κ με τον μπαμπα,αλλο στυλ παιχνιδιου

γενικα ειναι ενα ατολμο παιδι κ πολυ ντροπαλο οποτε σε νεες καταστασεις κ με νεα ατομα μαζευεται κ μας θελει μαζι

ολοι απορησαν πως κ ηθελε να παει σχολειο.απο τα 2το ζηταει,πηγε παιδικο 3χρ,κ εμεινε αμεσως 5ωρες

μεχρι που γεννησα δ ειχα κοιμηθει ποτε χωρις την κορη μου,μετα τα 2,5κ τα δυο αρχισαν να μενουν μονα κ βραδυ,ζητανε πλεον να πανε στα ξαδερφια τους  η αλλους συγγενεις

(υπαρχει φως στο τουνελ,χαχα,κ στο θεμα του υπνου κ του θηλασμου)

 

[chocolate_eater]

1 hour ago, Annitamik said:

Θα ήθελα τη βοήθεια σας κ πάλι. Η κόρη μου ( ενός έτους πλέον) είναι κολλημένη πάνω μου . Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω με αυτό, ίσα ίσα, ωστόσο ο άντρας μου με κατηγορεί ότι έχω κακομαθει το παιδί με αγκαλιές κ ότι πρέπει να την αφήνω κ μόνη της. Όσο μπορώ την αφήνω να παίζει μόνη της με τα παιχνίδια , αλλά μετά από λίγο με κοιτάει κ με τραβάει για να την πάρω αγκαλιά κ να παίξουμε μαζί. Αν στα επόμενα λεπτά δεν πάω κλαίει. Όταν τη φροντίζει ο άντρας μου δεν έχει τέτοια συμπεριφορά, μπορεί να ασχολείται με τα παιχνίδια αρκετή ώρα μόνη της. Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς, ο άντρας μου αντίθετα θα της πει παίξε με τα παιχνίδια σου κ θα γυρίσει να κάνει τη δουλειά του στον υπολογιστή . Η μικρή αν της το πει αυτό , είτε θα γκρινιάξει πιο πολύ , οπότε θα την πάρει κοντά με ένα παιχνίδι κ θα συνεχίσει τη δουλειά του ή αν της το πει δε θα ασχοληθεί καν μαζί του κ θα συνεχίσει να παίζει στο πάτωμα. Αν το κάνω εγώ όμως χαλάει τον κόσμο. Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ, παίζω με τα παιχνίδια , φτιάχνουμε πύργους με τουβλάκια, τραγουδάμε τη βάζω να μπουσουλαει η προσπαθώ να τη μάθω να περπατάει, τις λέω λεξουλες, παραμύθια, της δείχνω ζωάκια και γενικώς παίζω με το παιδί γιατί μου αρέσει κ εμένα να το κάνω αυτό. Ο άντρας μου είναι αλλιώς. δηλαδή αν θα την έχει αυτός γιατί κ εγώ πρέπει να χαλαρώνω ώρες ώρες , είναι απλώς κάπου στο χώρο , την κοιτάει που κ που ώστε να ξέρει ότι είναι ασφαλής κ τη βάζει να παίζει μόνη της.Ωστόσο τις λίγες φορές που κ εγώ θέλω να χαλαρώσω λίγο μαζί του κ να μην ασχολούμαι με τη μικρή, η μικρή τρελαίνεται κολλάει πάνω μου κ φωνάζει αν δε δίνω σημασία. Ο άντρας μου , μου λέει ότι την έχω κακομαθει. Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν. Αλλά τελικά μήπως έχει δίκιο κ έχω ένα μωρό τέρμα κολλημένο κ εξαρτημένο από μένα; Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι το σόι του με ειρωνεύεται για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί κ επηρεάζεται απ' αυτούς. Ακόμα κ ο ίδιος μου ο πατέρας , μας λέει ότι έκανα ένα παιδί μαμακια. Τη θηλάζω κ κάνουμε συγκοιμηση γιατί διάβασα ότι αυτό είναι το καλύτερο κ ότι έτσι θα γίνει συναισθηματικά υγιές το παιδί μου στο μέλλον. Εσείς πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας; Έχω τελικά κάνει λάθος που δίνω τόσο προσοχή στο παιδι; Ξέρω ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ανατροφής, ωστόσο αν υπάρχουν μαμάδες σαν κι εμένα, τελικά πως εξελίχθηκαν τα παιδιά; Κολλημένα πάνω σας μέχρι το δημοτικό ή ήταν μία φάση κ πέρασε όπως εξηγώ στον άντρα μου αλλά αρνείται να με ακούσει;

 

 

Δε μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί τύπου "μαμάκιας" κλπ.....ούτε και οι απόψεις εκτός της οικογένειας (οικογένεια=όσοι κοιμούνται το βράδυ στο σπίτι και κανένας άλλος).....ούτε και η παρόρμηση να "κατηγορούμε" κάποιον. Ωστόσω το έχω δει κι εγώ ως πατέρας οτι το ίδιο παιδί μπορεί να έχει διαφορετικό expectation από τους δύο γονείς του και προσωπικά πιστεύω οτι σε κάποιο βαθμό αυτό το expectation το καλλιεργεί ο γονέας με τη σχέση που αναπτύσσει. Εμάς με τη μαμά π.χ. θα κοιμηθεί μετά από μισή ώρα στην αγκαλιά, κούνημα, κλάματα κλπ......με εμένα, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει όλη αυτή την ιστορία....απλώς την ακουμπάω στο κρεβάτι και κοιμάται.

 

Εγώ θα πρότεινα, όσο είσαι μαζί με το παιδί να κάνεις αυτό που πιστεύεις ("Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν" κλπ.), εφ'όσον δε σε κουράζει.....αλλά όταν την αναλαμβάνει ο πατέρας να κάνει εκείνος αυτό που πιστεύει. Δε νομίζω οτι βοηθάει κάπου να προσπαθείς να "σώσεις" μια κατάσταση όταν μια δεδομένη στιγμή το παιδί είναι υπ'ευθύνη του πατέρα του, επιβάλλοντας ουσιαστικά τη δική σου προσέγγιση (εκεί που λες δηλαδή "Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς"....το θεωρώ λάθος). Όσον αφορά άλλα πράγματα που επηρεάζουν και τους δύο γονείς εξ'ίσου, όπως η συγκοίμηση, θεωρώ σημαντικό να συμφωνούν και οι δύο γονείς προτού γίνει κάτι τέτοιο γιατί ομολογουμένως είναι κάτι που δεν κόβεται εύκολα και συνήθως κρατάει πολλά χρόνια.

 

Όσον αφορά την εξάρτηση από τον ένα ή τον άλλο γονέα, προφανώς αυτό δε θα αλλάξει ριζικά μέχρι να πάει το παιδί στο βρεφονηπιακό. Δε νομίζω οτι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά και τόσο, όσο με τη συνήθεια.

[Anna3011]

1 hour ago, Annitamik είπε:

Θα ήθελα τη βοήθεια σας κ πάλι. Η κόρη μου ( ενός έτους πλέον) είναι κολλημένη πάνω μου . Εγώ κανένα πρόβλημα δεν έχω με αυτό, ίσα ίσα, ωστόσο ο άντρας μου με κατηγορεί ότι έχω κακομαθει το παιδί με αγκαλιές κ ότι πρέπει να την αφήνω κ μόνη της. Όσο μπορώ την αφήνω να παίζει μόνη της με τα παιχνίδια , αλλά μετά από λίγο με κοιτάει κ με τραβάει για να την πάρω αγκαλιά κ να παίξουμε μαζί. Αν στα επόμενα λεπτά δεν πάω κλαίει. Όταν τη φροντίζει ο άντρας μου δεν έχει τέτοια συμπεριφορά, μπορεί να ασχολείται με τα παιχνίδια αρκετή ώρα μόνη της. Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς, ο άντρας μου αντίθετα θα της πει παίξε με τα παιχνίδια σου κ θα γυρίσει να κάνει τη δουλειά του στον υπολογιστή . Η μικρή αν της το πει αυτό , είτε θα γκρινιάξει πιο πολύ , οπότε θα την πάρει κοντά με ένα παιχνίδι κ θα συνεχίσει τη δουλειά του ή αν της το πει δε θα ασχοληθεί καν μαζί του κ θα συνεχίσει να παίζει στο πάτωμα. Αν το κάνω εγώ όμως χαλάει τον κόσμο. Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ, παίζω με τα παιχνίδια , φτιάχνουμε πύργους με τουβλάκια, τραγουδάμε τη βάζω να μπουσουλαει η προσπαθώ να τη μάθω να περπατάει, τις λέω λεξουλες, παραμύθια, της δείχνω ζωάκια και γενικώς παίζω με το παιδί γιατί μου αρέσει κ εμένα να το κάνω αυτό. Ο άντρας μου είναι αλλιώς. δηλαδή αν θα την έχει αυτός γιατί κ εγώ πρέπει να χαλαρώνω ώρες ώρες , είναι απλώς κάπου στο χώρο , την κοιτάει που κ που ώστε να ξέρει ότι είναι ασφαλής κ τη βάζει να παίζει μόνη της.Ωστόσο τις λίγες φορές που κ εγώ θέλω να χαλαρώσω λίγο μαζί του κ να μην ασχολούμαι με τη μικρή, η μικρή τρελαίνεται κολλάει πάνω μου κ φωνάζει αν δε δίνω σημασία. Ο άντρας μου , μου λέει ότι την έχω κακομαθει. Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν. Αλλά τελικά μήπως έχει δίκιο κ έχω ένα μωρό τέρμα κολλημένο κ εξαρτημένο από μένα; Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι το σόι του με ειρωνεύεται για τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί κ επηρεάζεται απ' αυτούς. Ακόμα κ ο ίδιος μου ο πατέρας , μας λέει ότι έκανα ένα παιδί μαμακια. Τη θηλάζω κ κάνουμε συγκοιμηση γιατί διάβασα ότι αυτό είναι το καλύτερο κ ότι έτσι θα γίνει συναισθηματικά υγιές το παιδί μου στο μέλλον. Εσείς πώς μεγαλώνετε τα παιδιά σας; Έχω τελικά κάνει λάθος που δίνω τόσο προσοχή στο παιδι; Ξέρω ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ανατροφής, ωστόσο αν υπάρχουν μαμάδες σαν κι εμένα, τελικά πως εξελίχθηκαν τα παιδιά; Κολλημένα πάνω σας μέχρι το δημοτικό ή ήταν μία φάση κ πέρασε όπως εξηγώ στον άντρα μου αλλά αρνείται να με ακούσει;

Δε θα μπορούσα ποτέ να συμβουεύσω μια μαμά να μην είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμη για το μωρό της. Στο δικό μου μυαλό δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα. Είμαι και εγώ μια μαμά σαν και εσένα και δεν το έχω μετανιώσει στιγμή. Μεγαλώνω το παιδι μου από μωρό (3 ετών πια) διαθέτωντας όλο τον ελεύθερο χρόνο μου σε εκείνη, παίζοντας μαζί της, διαβάζοντας βιβλία, ζωγραφίζοντας, τραγουδώντας κτλ και μέσα σε όλα αυτά με πολλή πολλή αγκαλιά. Ο άντρας μου ευτυχώς είναι συνοδοιπόρος σε αυτό αλλά με λιγότερη αντοχή στο ασταμάτητο παιχνίδι με αποτέλεσμα να είμαι σχεδόν παντα η πρώτη επιλογή της στο παιχνίδι, να έχω περισσότερες αγκαλιές από εκείνη και πιο συχνά λογάκια αγάπης (στην παρούσα φάση τουλάχιστον γιατί αυτά αλλάζουν). Όλα αυτά όμως έχουν και το τίμημά τους γιατί ενώ εκείνο τον αφήνει συχνά ήσυχο να ασχοληθεί με κάτι άλλο όταν είναι οι δυό τους, εγώ δεν έχω αυτή την πολυτέλεια. 

 

Γενικά θεωρώ ότι η διαρκής διαθεσιμότητά και η τάση να ακολουθούμε της ανάγκες των μωρών μας, πέρα από την έλλειψη ανεξαρτησίας στο παιχνίδι που δυσκολεύει (δε θα στο κρύψω) την καθημερινότητά, μόνο θετικά στοιχεία έχει. Παρατηρώντας την κόρη μου, βλέπω ένα παιδί που νιώθει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Είναι ένα κοινωνικό παιδί (παίζει ωραιότατα με συνομήλικα χωρίς να με αναζητά), τρυφερό και με ήδη ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση σε βαθμό συγκινητικό. Οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος βιβλίων και παραμυθιών έχουν αποδώσει τόσο στην ανάπτυξη του λόγου όσο και της φαντασίας, σε βαθμό που σχεδόν καθημερινά εκπλήσομαι με ότι ακούω. Δεν πιστεύω ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα αν από μωρο αφηνόταν να παίζει με τις ώρες μόνο του. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.

 

Μεγάλωσε το παιδί σου όπως νομίζεις ότι είναι το καλύτερο. Κλείσε τα αυτια σου στους γύρω. Με τον άντρα σου που είναι και ο μόνος που έχει λόγο μαζί με εσένα στην ανατροφή του παιδιού κάνε μια κουβέντα και μίλησε του για τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Οφείλετε τόσο στη σχέση σας όσο και στο παιδί σας να είστε συνεργάτες στην ανατροφή του και όχι αντίπαλοι. 

[Annitamik]

3 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

δ ξερω τι ειναι αυτο που θελεις.αν σου πουμε καποιες μαμαδες οτι ειχαμε κολλημενα μωρα πανω μας κ τωρα που μεγαλωσαν δ ειναι,σε τι θα σε βοηθησει;

Θέλω να δω , ειδικά εσείς που έχετε μεγαλύτερα παιδιά και άρα μεγαλύτερη εμπειρία στο μεγάλωμα, αν λειτουργείτε με την ίδια λογική που λειτουργώ και αν αυτό έχει βοηθήσει τελικά τα παιδιά σας. Παρακάτω λες ότι είναι φάση αυτή η προσκόλληση. Το γνωρίζω, αλλά κ πάλι προβληματίζομαι γιατί σκέφτομαι ότι δεν της δίνω ευκαιρίες όταν είμαι κ εγώ στο χώρο να παίξει ελεύθερα. Σαν να καταργώ από μόνη μου το ελεύθερο παιχνίδι. Αυτό μέχρι τώρα δεν το σκεφτόμουν, είναι σκέψεις τού άντρα μου. Μου λέει ότι δεν την αφήνω να αυτενεργει, δεν της δίνω περιθώριο γιατί πάντα θα κάνει ένα κιχ κ θα τρέξω. Ότι αυτός είναι ο λόγος που λειτουργεί διαφορετικά με τους δύο μας.

 

3 ώρες πρίν, vicky86 είπε:

θα μπορουσες να προτεινεις στον αντρα σου να διαβασει καποια βιβλια η αρθρα πανω στις πρακτικες που χρησιμοποιεις.δ ειναι αναγκη να συμφωνειτε απολυτα.το ιδανικο ειναι να εχετε μια κοινη γραμμη,αλλα τουλ να μην ακυρωνει ο ενας τον αλλον

κ τι πιο νορμαλ κ αναμενομενο να ειναι ενα χρονιαρικο κολλημενο στην μανα του.σε ποιον θα επρεπε να ειναι κολλημενο;στον μπαμπα;στην γιαγια,στον παππου;στη θεια;μηπως τελικα τα λενε γτ θα ηθελαν λιγο παραπανω προσοχη απο το μωρο;

κοριτσακι δ εχεις;

Ναι έχω κοριτσάκι. Αυτό θα ήθελαν , αλλά η μικρή προτιμά εμένα τι να κάνω από την αρχή είμαστε σαν σιαμαία με την κόρη μου χαχα! Ο άντρας μου όσα βιβλία και να του δώσω να διαβάσει νομίζω ότι κουράζεται εύκολα και δε θα ασχοληθεί το ίδιο. Είχε αλλιώς την πατρότητα στο μυαλό του , αλλά με τον κορονοιο ανατράπηκε αυτό που είχε. Σκεφτόταν ότι θα μας το κρατάνε οι παππούδες και θα βγαίνουμε για καφέ( τώρα δε βλέπουμε τους παππούδες λόγω καραντίνας) ή ότι λόγω δουλειάς θα είναι λιγότερο στο σπίτι ( η επιχείρηση είναι κλειστή λόγω ιού κ περνάμε πολύ χρόνο οι τρεις μας)

 

1 ώρα πρίν, Anna3011 είπε:

 

1 ώρα πρίν, chocolate_eater είπε:

Εγώ θα πρότεινα, όσο είσαι μαζί με το παιδί να κάνεις αυτό που πιστεύεις ("Εγώ προσπαθούσα από μωρό να τη μεγαλώσω συμφωνώ με τις ανάγκες της , να είμαι διαθέσιμη, να δημιουργησω με το μωρό τον ασφαλή δεσμό προσκόλλησης που είχα τόσο πολύ διαβάσει για αυτόν" κλπ.), εφ'όσον δε σε κουράζει.....αλλά όταν την αναλαμβάνει ο πατέρας να κάνει εκείνος αυτό που πιστεύει. Δε νομίζω οτι βοηθάει κάπου να προσπαθείς να "σώσεις" μια κατάσταση όταν μια δεδομένη στιγμή το παιδί είναι υπ'ευθύνη του πατέρα του, επιβάλλοντας ουσιαστικά τη δική σου προσέγγιση (εκεί που λες δηλαδή "Αν γκρινιάξει όσο είναι με τον άντρα μου, θα πάω εγώ γιατί λυπάμαι το παιδί που θέλει προσοχή κ δε του τη δίνει κανείς"....το θεωρώ λάθος). Όσον αφορά άλλα πράγματα που επηρεάζουν και τους δύο γονείς εξ'ίσου, όπως η συγκοίμηση, θεωρώ σημαντικό να συμφωνούν και οι δύο γονείς προτού γίνει κάτι τέτοιο γιατί ομολογουμένως είναι κάτι που δεν κόβεται εύκολα και συνήθως κρατάει πολλά χρόνια

Ουσιαστικά αυτό κάνουμε , κάνουμε ο καθένας ότι πιστεύει τελικά. Το ότι έχουμε διαφορετικές σκέψεις για την ανατροφή το ανακαλύψαμε τώρα , όταν συζητούσαμε να κάνουμε παιδί δεν είχαμε εντρυφήσει τόσο στο θέμα.Έχεις δίκιο όταν είναι η ώρα που περνάνε οι δύο τους δεν πρέπει να παρεμβαίνω, ίσως αυτό πρέπει να διορθώσω.

 

1 ώρα πρίν, chocolate_eater είπε:

Εμάς με τη μαμά π.χ. θα κοιμηθεί μετά από μισή ώρα στην αγκαλιά, κούνημα, κλάματα κλπ......με εμένα, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει όλη αυτή την ιστορία....απλώς την ακουμπάω στο κρεβάτι και κοιμάται.

Λοιπόν αυτό το άκουσα κ από άλλους.... είναι απίστευτο! Πώς το κάνεις; Πες μου!!! Εμείς ακόμα δε δοκιμάσαμε να την κοιμησει ο άντρας μου, αλλά ήγγικεν η ώρα γιατί επιστρέφω στη δουλειά.

 

1 ώρα πρίν, Anna3011 είπε:

Παρατηρώντας την κόρη μου, βλέπω ένα παιδί που νιώθει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Είναι ένα κοινωνικό παιδί (παίζει ωραιότατα με συνομήλικα χωρίς να με αναζητά), τρυφερό και με ήδη ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση σε βαθμό συγκινητικό. Οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος βιβλίων και παραμυθιών έχουν αποδώσει τόσο στην ανάπτυξη του λόγου όσο και της φαντασίας, σε βαθμό που σχεδόν καθημερινά εκπλήσομαι με ότι ακούω. Δεν πιστεύω ότι θα ήταν έτσι τα πράγματα αν από μωρο αφηνόταν να παίζει με τις ώρες μόνο του. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ.

Πόσο ενθαρρυντικό είναι αυτό που διαβάζω. Κ εγώ έτσι τη μεγαλώνω κ θέλω να πιστεύω ότι πραγματικά βοηθάω το παιδί κ το κάνω υγιές συναισθηματικά. Να σε ρωτήσω κάτι όμως; Αν έπαιζε ελεύθερα στο χώρο κ σε φώναζε πήγαινες κατευθείαν; Πχ αν έκανες καμία δουλειά, της εξηγούσες ότι τώρα θα κάνω δουλειά κ μετά θα έρθω; Εμένα ουρλιάζει αν δεν πάω. Προσπαθω να της εξηγώ αλλά γρήγορα γίνεται μπαμ αν δεν πάω άμεσα.Θέλω να εντοπίσω που είναι τα όρια στο να είμαι διαθέσιμη και στο να είμαι εντελώς αυτοκόλλητη

[xaroumenh mama]

Νομίζω πως σε ένα ζευγάρι σπάνια συμφωνούν απόλυτα στην ανατροφή των παιδιών ο κάθε ένας το έχει διαφορετικά στο μυαλό του..!! Σε λίγο καιρό που η κόρη σου θα αρχίσει τα μπαμπά μου, μπαμπακουλη μου τις γλυκιες κ τα ναζια πιστεύω θα αναθεωρήσει ο άντρας σου....  τώρα μη κάθεσαι να σκέφτεσαι γιατί πχ ο μπαμπάς αυτό το καταφέρνει ενώ εσύ δε μπορείς απάντηση δεν υπάρχει τα παιδιά λειτουργούν διαφορετικά στον κάθε φροντιστή ακόμα κ αν χρησιμοποιουν κατά γράμμα τα ίδια πράγματα μπορεί να το ζεις τώρα να το ζήσεις η να το έχεις ακούσει πως πχ ένα παιδί δε τρώει τίποτα στο σπίτι κ μωλις βρεθεί με έναν τρίτο πρόσωπο να φάει η να μη κοιμάται κ να κοιμηθεί ποιο εύκολα με ένα τρίτο άτομο... 

Το μόνο σίγουρο είναι πως η Ασφάλεια κ η θαλπωρή των παιδιών είναι η αγκαλιά των γονέων κ ειδικά της μαμάς ότι κ να γίνει εκεί θα τρέξουν όσο ήσυχα κ να είναι σε ένα άλλο μέρος μωλις βρεθούν στο χώρο τους κ νιώσουν ελεύθερα θα ξεκινήσουν τα δικά τους δε το κάνουν γιατί ο γονέας τα κακομαθενει ενώ οι τρίτοι ξέρουν κ χρησιμοποιούν καλύτερους τρόπους αλλά γιατί εκεί το παιδί νιώθει την ασφάλεια να εκφράσει αυτό που νιώθει...!! 

Τώρα βέβαια εγώ δε ξέρω αν απάντησα στην ερώτηση σου μαλλον το πήγα λίγο ποιο μακρυά αλλά αφού έχεις αυτές τις απορίες τώρα ίσως κ αργότερα να έχεις κάποιες από αυτές που αναφέρω σε αυτά που γράφω..!!!