Ανύπαντρες μητέρες ? Υπάρχουν εδώ ?

[UFO]

Αρια ηθελα τοσο πολυ να διαβαζω τετοια βιβλια, κατι που να λεει για ανυπαντρες μητερες!

Συντομα θα παω να τα παραγγειλω κ τα δυο, ειδικα το μεγαλωνοντας χωρις πατερα πρεπει να ειναι πολυ καλο, εσενα πως σου φανηκε?

εχω κατέβασει τόνους βιβλία ψυχολογιας

διατρηβές ερευνες κλπ...

αυτα τα δυο είναι πολυ καλα που σας προτείνω

ευκολα στην αναγνωση με απαλά λόγια

κατανοητα

χωρίς φαμφαρες

και προσφερουν μικρες λύσεις και αναλυσεις ...για την καθημερινοτητα που μόνο εσείς ξερετε

πχ πως να μιλησεις στο παιδι σου για τον πατέρα του αλλα και αλλα!!!!

αν ο χρονος σας δεν σας επιτρεπει να συμβουλευτέιτε καποιον ειδικό

είναι οτι καλυτερο αυτα τα δυο βιβλία!!!!! για αρχη !

καλη αναγνωση κοριτσια !!!!

[glykoula26]

Kαλησπερα μανουλες!!

Γλυκουλα πως πας? Φουσκωνεις???????

καλημερα σας!!ναι εχω φουσκωσει αρκετα εχω παρει 13 κιλα και ο γιατρος φωναζει...ασε που το παιδι ειναι αναποδα εχει τα ποδια κατω και με βλεπω να κανω καισαρικη κατα τ αλλα ομως ολα πανε μια χαρα

[thumbelina]

Ναι, φετος ειμαστε στα νηπια, για την ακριβεια ειναι 5,5.Του χρονου A' Δημοτικου(ο θεος να βαλει το χερι του) Γενικα σαν ανθρωπος δινω πληροφοριες για μενα οπου και οταν θελω.Ετσι εκανα και στο σχολειο.Δεν εχω εστιασει και ουτε καν ανεφερα σε κανενα το γεγονος πως δεν εχω παντρευτει, δεν τους αφορα πιστευω.Οχι πως ντρεπομαι αλλα πιστευω απλα πως καλα θα κανουν πολλες κακιες γλωσσες να κοιτανε τις δικες τους οικογενειες.

Προφανως και δεν εστιασαν και αυτοι στην οικογενειακη κατασταση γιατι δεν τους εδωσα και πολυ αερα.Εχω αριστη αλλα τυπικη σχεση με τη νηπιαγωγο και με τις μαμαδες εχουμε φτιαξει μια ομαδουλα καλλιτεχνικων σαββατοκυριακων ετσι για να βρισκομαστε. Ποτε και πουθενα δεν αναφερω την οικογενειακη μου κατασταση απλα ξερουν πως εχω χωρισει.Ετσι ειμαστε ολοι καλα.

Εμεις περασαμε προπρονηπιο, προνηπιο και νηπιο και ΠΟΤΕ μα ποτε δεν ειπωθηκε κατι τετοιο στη μικρη μου. Δεν ξερω ισως οταν την ρωτανε να απανταει φυσικα πως ο μπαμπας μου δουλευει στη Γερμανια χωρις ενοχικο υφος και ισως πειθει..τι να πω.Παντως ποτε δεν μου παραπονεθηκε κατι τετοιο.

Νομιζω πως ειναι μια ηλικια που ισως χρειαζεται να παιζουμε καποιο θεατρο στα παιδια, χωρις να λεμε ψεμματα αλλα και χωρις δινοντας τους περισσοτερη αληθεια απ οτι μπορουν να διαχειριστουν.Ετσι κανω και γω, αργα προσεκτικα βημματα καθε φορα..Συνηθως με το παιχνιδι και με διαφορα χαρουμενα πραγματα ξεχνανε οτι τους προβληματιζει..και εξαλλου σε λιγα χρονια ουτε θα θελουν να μας βλεπουν βρε, θα χουν τα δικα τους

 

καλημερα Δεσποινα....και σε ολες τις κοπέλες εδω ( ανυπαντρες και μη ...)

είμαι και εγω ανυπαντρη μητερα. Η κορη μου είναι 3μιση ετων τωρα. Ειχα σχεση 10 χρονων. εμεινα εγκυος ειπαμε να παντρεφτουμε και 3 μερες πριν γινει ο γαμος εγω εγκυος τοτε 3 μηνων χωρισαμε....ΟΡΙΣΤΙΚΑ....Δεν εμφανιστηκε ποτε ο πατερας, ουτε το αναγνωρισε το παιδι (δεν ηθελα και εγω βεβαια να το αναγνωρισει - για να παιρνω οποιες αποφασεις αφορουν το παιδι μονη μου). τα βγαζω περα μονη μου και με βοηθουν σημαντικα οι γονεις μου και ολη η οικογενεια μου ( ειμαστε μεγαλο σοι....).

Η μεγαλυτερη αγωνια μου ειναι πως 8α συμπεριφερθω στην κορη μου οταν αναζητησει τον πατερα της, οταν την ρωτησουν στο σχολειο τα αλλα παιδακια, πως θα νοιωσει.....

εκανα μια συνεδρια με μια ψυχολογο για αυτο το θεμα και μου ειπε οταν εκεινο αναρωτηθει τοτε θα της πω οτι ο πατερας της ειναι μακρια εχει δικο του σπιτι, καναμε την κορη μας μαζι ομως δεν ζουμε πια μαζι...

και παλι ομως ....πως να αντιμετωπισεις τα ερωτηματα της.... και τι 8α ρωτησει...... και εγω πρεπει να ειμαι ετοιμολογη και να πω πραγματα που δεν θα την πληγωσουν....να την προφυλαξω απο τα συνομιλικα της που μπορει να την κοροιδευουνε........

βεβαια ειναι ισορροπημενο παιδακι....προσπαθω να μην τις λειψει τιποτα,

ειναι η ζωη μου ολη...... η μοναδικη μου αγαπη......... εχει την αγαπη ολης της οικογενειας μου..... γιαγιας - παπους - νονας - θειων..... κλπ.......

.....εχω τοση αγωνια!!!!!!........

[Despina-R]

Καλημερα κοριτσια

 

Thumbelina, σου ευχομαι οτι καλυτερο για σενα και τη μικρουλα σου. Μεγαλωνει ε? Ειναι ηδη 3,5:)

Επειδη οπως ειπα νωριτερα αποφευγω να δινω συμβουλες (αν και δεχομαι ευχαριστως) και επειδη θεωρω πως για καθε μανουλα ειναι διαφορετικη η αντιμετωπιση θα σου προτεινω το εξης.

Προσπαθησε να ξορκισεις τη πιθανη μειονεκτικοτητα που σε κανει να νιωυεις αυτη η κατασταση και ειμαι σιγουρη πως θα περασει και στο παιδι. Η αγωνια υπαρχει συνηθως πιο εντονη στις μικρες ηλικιες ημουν και γω πολυ χειροτερα τον πρωτο καιρο. Οταν δεις ομως σιγα σιγα τα αποτελεσματα των εργων σου θα δεις πως δεν ειναι τπτ το φοβερο. Ειμαστε πολλες μαμαδες μονες αν το εχεις αντιληφθει

Απο αυτα που γραφεις παιρνω και εγω μια επιβεβαιωση πως πιθανον οτι λεω στη μικρη να ειναι και σωστα.

Ασχολησου με τη μικρη καντε μαζι παρεα, πατε ταξιδια. Τελικα μονο η χαρουμενες στιγμες μενουν.Αν εχουν αυτες για εφοδιο να σαι σιγουρη πως οτι ασχημο και να ρθει..ειναι μεστη ζωη και αυτο και θα μπορει να το αντιμετωπισει.

 

Εμεις ετοιμαζομαστε για Αθηνα μεσα στις γιορτες και ηδη εχω κανει ενα καταλογο τεραστιο με πραγματα που θελω να κανουμε.Ενα τεραστιο καταλαγο με παιχνιδια και πραγματα που μας λειπουν το χειμωνα εδω.

Mε οτι δεν περισσευει θα γινει το ταξιδι αυτο αλλα οπως καθε φορα ειμαι σιγουρη πως θα το κουβεντιαζει μεχρι του χρονου

[singlemam]

Κορίτσια καλως ήρθατε!!!

glykoula26, Despina-R και Thumbelina!!!

 

glykoula26, καλ΄οκουράγιο και με το καλό να υποδεχθείς το παιδάκι σου...

τώρα για τον πατέρα... θα τα' χεις ξανακούσει... δεν μου προκαλέι καμία εντύπωση η στάση του!

Εσύ θα επιλέξεις να κάνεις ότι είναι καλύτερο για σένα και το παιδί σου!!!

 

Despina-R, η περίπτωσή σου παργματικά είναι βάλσαμο για όλες μας... να δούμε και την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων (πραγματικά η κόρη σου είναι μία κούκλα και η ευτυχία καθρεφτίζεται στο πρόσωπό της).

Βέβαια εσύ αντιμετωπίζεις μία εκδοχή με την πλήρη απουσία του πατέρα- μόνο τυπική, στα χαρτιά- ενώ πολλές από εμάς πρέπει να διαχειριστούμε και την παρουσία των γεννητόρων...

αλλά οι εμπειρίες σου- μιας και η κορούλα σου είναι ήδη 5,5 χρονών- θα μας είναι πολύτιμες... φαίνεσαι μία γυναίκα πολύ δοτική προς το παιδί σου κι αυτό μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει... μπράβο σου!

 

Thumbelina, καταλαβαίνω όλους τους προβληματισμούς σου... είμαστε στο ίδιο στάδιο- βέβαια η κόρούλα μου είναι πιο μικρή- αλλά μην ξεχνάς ότι η αγάπη όλα τα μπορεί!!!

Καλό κουράγιο και σε σένα...

[pwlina]

Καλησπερα σε ολες κ στην thumbelina!!! Kαλος μας ηρθες κ εσυ!!!!!!!! Εδω θα ειμαστε ολες να τα λεμε!!!!

[irini07]

Γειά σας κορίτσια και από εμένα. Μεγαλώνω κι εγώ μόνη μου την κορούλα μου που είναι 2,5 ετών. Με τον πατέρα της είμαστε στα δικαστήρια και η σχέση μας είναι κάκιστη. Εχω κι εγώ τις ανησυχίες μου για την ψυχολογία του παιδιού και όσον αφορά το οικονομικό....δύσκολα τα πράγματα. Γενικά προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενη όταν είμαι με το παιδί, να κάνουμε πράγματα μαζί και να την φέρνω σε επαφή και με άλλα παιδάκια. Ας ανταλλάσσουμε εμπειρίες και γιατί όχι, και επισκέψεις ή βόλτες με τα παιδάκια μας.

[frinda]

Κοριτσια καλως ηρθατε στην παρεα μας. Εδω θα ειμαστε και θα τα λεμε. Φιλια στις παλιες και στις καινουριες.

[iren66]

Κορίτσια γεια σας κι από μένα.

Είμαι μαμά για 2η φορά & γιαυτό ανακάλυψα το site. Την πρώτη φορά ήμουν ανύπαντρη μητέρα, κάτι που δεν μετάνιωσα ποτέ. Χαζεύοντας στα φορουμ εδω, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τίτλος & μπήκα. Το 1994 που γέννησα τον μεγάλο μου γιο οι ανύπαντρες μητέρες στην ελλάδα είμαστε μόλις 3.100 & το θέμα ήταν ακόμα φοβερό ταμπού. Χαίρομαι ειλικρινά που το συναντώ εδώ και σας εύχομαι απ την ψυχή μου καλή δύναμη, ιδιαίτερα στις νέες μανούλες, και να μη φοβάστε τίποτα. Όταν ακούς την καρδιά σου δε γίνεται να κάνεις λάθος. Το ίδιο λέει πια και ο γιος μου στα 16 του, που όταν γεννήθηκε δεν τον ήθελε κανένας εκτός από μένα! Όταν αποφάσισα να τον κρατήσω μόνη μου άκουσα τα πιο φριχτά & άθλια σενάρια. Περάσαμε πολλά, όμως ευτυχώς κανένα κακό δεν επαληθεύτικε και είναι σήμερα ένας υπέροχος έφηβος που διαπρέπει σ ότι καταπιαστεί & μας κάνει περίφανους όλους.Τώρα πια χαίρεται την αγάπη 2 οικογενειών & από πέρσι ζει με τον μπαμπά του αρκετά αρμονικά, σε μια προσπάθεια να γνωριστούν επιτέλους (η ουσιαστική επαφή τους άρχισε μετά τα 6, 7 του χρόνια).

Τις καλύτερες ευχές μου σε όλες σας, θα παρακολουθώ διακριτικά & όπου μπορώ να βοηθήσω θα ναι χαρά μου.

[singlemam]

Γειά σας κορίτσια και από εμένα. Μεγαλώνω κι εγώ μόνη μου την κορούλα μου που είναι 2,5 ετών. Με τον πατέρα της είμαστε στα δικαστήρια και η σχέση μας είναι κάκιστη. Εχω κι εγώ τις ανησυχίες μου για την ψυχολογία του παιδιού και όσον αφορά το οικονομικό....δύσκολα τα πράγματα. Γενικά προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο χαρούμενη όταν είμαι με το παιδί, να κάνουμε πράγματα μαζί και να την φέρνω σε επαφή και με άλλα παιδάκια. Ας ανταλλάσσουμε εμπειρίες και γιατί όχι, και επισκέψεις ή βόλτες με τα παιδάκια μας.

Ειρήνη καλώς ήρθες και καλό κουράγιο... μακάρι τα πράγματα να εξιλιχθούν θετικά, να αποκασταθούν οι σχέσεις σας για το καλό του παιδιού και να μη στενοχωριέσαι... για όλες μας είναι δύσκολα λίγο-πολύ...

σημαντικό είναι να έχεις τη στήριξη κάποιων κοντινών σου ανθρώπων...

Και γιατί όχι να μην κανονίσουμε να γνωριστούμε και να βρεθούμε με τα ζουζούνια μας...

[Τόνια 1712]

Όταν ακούς την καρδιά σου δε γίνεται να κάνεις λάθος. Το ίδιο λέει πια και ο γιος μου στα 16 του, που όταν γεννήθηκε δεν τον ήθελε κανένας εκτός από μένα! Όταν αποφάσισα να τον κρατήσω μόνη μου άκουσα τα πιο φριχτά & άθλια σενάρια. Περάσαμε πολλά, όμως ευτυχώς κανένα κακό δεν επαληθεύτικε και είναι σήμερα ένας υπέροχος έφηβος που διαπρέπει σ ότι καταπιαστεί & μας κάνει περίφανους όλους.Τώρα πια χαίρεται την αγάπη 2 οικογενειών & από πέρσι ζει με τον μπαμπά του αρκετά αρμονικά, σε μια προσπάθεια να γνωριστούν επιτέλους (η ουσιαστική επαφή τους άρχισε μετά τα 6, 7 του χρόνια).

Τις καλύτερες ευχές μου σε όλες σας, θα παρακολουθώ διακριτικά & όπου μπορώ να βοηθήσω θα ναι χαρά μου.

Περνάς φοβερά μηνύματα. Να σαι καλά και να χαίρεσαι την οικογενειά σου. Δεν ειμαι ανύπαντρη μητέρα αλλά πραγματικά σας θαυμάζω όλες για το θάρρος και την αποφασή σας να χαρίσετε στα παιδιά σας την ζωή και όχι τον θάνατο. Ειναι πραγματικά πολύ μίζερα και θλιβερά όλα αυτά που ακούγονται για τα παιδιά μονογονεϊκων οικογενειών και δεν επιτρέπεται να ακούγονται στην εποχή μας που υποτίθεται οτι είμαστε "μορφωμένοι" και τέλος πάντων περισσότερο ενημερωμένοι και προοδευτικοί σε σχέση με γονείς και παππούδες. Σίγουρα υπάρχουν προβλήματα αλλά εγώ ειλικρινά τα περισσότερα παιδιά που ξέρω ανύπαντρων ή χωρισμένων γυναικών που ο πατέρας είναι απών είναι πολυ φοβερά παιδιά, ώριμα και πατάνε γερά στα πόδια τους. Εξαρτάται φυσικά απο την μητέρα, οταν και εκείνη είναι ώριμη σίγουρα θα το μεγαλώσει σωστά. Αυτό άλλωστε δεν ισχύει και για τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε οικογένειες? Γιατι όλοι εμείς που είμαστε παντρεμένοι μεγαλώνουμε πάντα σωστά παιδιά??

[singlemam]

Κορίτσια γεια σας κι από μένα.

Είμαι μαμά για 2η φορά & γιαυτό ανακάλυψα το site. Την πρώτη φορά ήμουν ανύπαντρη μητέρα, κάτι που δεν μετάνιωσα ποτέ. Χαζεύοντας στα φορουμ εδω, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τίτλος & μπήκα. Το 1994 που γέννησα τον μεγάλο μου γιο οι ανύπαντρες μητέρες στην ελλάδα είμαστε μόλις 3.100 & το θέμα ήταν ακόμα φοβερό ταμπού. Χαίρομαι ειλικρινά που το συναντώ εδώ και σας εύχομαι απ την ψυχή μου καλή δύναμη, ιδιαίτερα στις νέες μανούλες, και να μη φοβάστε τίποτα. Όταν ακούς την καρδιά σου δε γίνεται να κάνεις λάθος. Το ίδιο λέει πια και ο γιος μου στα 16 του, που όταν γεννήθηκε δεν τον ήθελε κανένας εκτός από μένα! Όταν αποφάσισα να τον κρατήσω μόνη μου άκουσα τα πιο φριχτά & άθλια σενάρια. Περάσαμε πολλά, όμως ευτυχώς κανένα κακό δεν επαληθεύτικε και είναι σήμερα ένας υπέροχος έφηβος που διαπρέπει σ ότι καταπιαστεί & μας κάνει περίφανους όλους.Τώρα πια χαίρεται την αγάπη 2 οικογενειών & από πέρσι ζει με τον μπαμπά του αρκετά αρμονικά, σε μια προσπάθεια να γνωριστούν επιτέλους (η ουσιαστική επαφή τους άρχισε μετά τα 6, 7 του χρόνια).

Τις καλύτερες ευχές μου σε όλες σας, θα παρακολουθώ διακριτικά & όπου μπορώ να βοηθήσω θα ναι χαρά μου.

 

Ειρήνη καλώς ήρθες κι εσυ!!!

Αν και είσαι πολύ πιο παλιά από πολλές από εμάς...

Αχ να ήξερες πόσα έχω να σε ρωτήσω (κι όλες μας φαντάζομαι...)

Πως τα έβγαλες πέρα χωρίς καμία στήριξη...;

Τι απαντούσες στα ερωτήματα του γιου σου...;

Πως αντιμετώπισες τη "μετακόμιση" του γιου σου στο σπίτι του πατέρα του... και γιατί έγινε αυτό...;

Ποιες είναι πλέον οι σχέσεις σου με τον πατέρα του παιδιού...;

Πως αντιμετωπίζει το παιδί την έλευση του καινούργιου μωρού (αν και είναι μεγάλος...αλλά στην εφηβεία)...;

Κι άλλα... κι άλλα...

Αν μπορείς και χωρίς να μπεις σε πολύ προσωπικές λεπτομέρειες, πολύ θα να δω πως χειρίστηκες μια τόσο δύσκολη κατάσταση...

Ελπίζω να μην σε κούρασα...

Και με το καλό το μωρό σου!!!:grin:

[iren66]

Σευχαριστώ Τόνια. Και ναι, στο τελευταίο που λες έχεις απόλυτο δίκιο: είμαι παιδί χωρισμένης οικογένειας & το μόνο που θυμάμαι απ τα παιδικά μου χρόνια είναι οι ατέλειωτοι καυγάδες των γονιών μου μέχρι να χωρίσουν! Ε, αυτό δεν άφησα το παιδί μου να το περάσει & πλέον συμφωνεί κι ο ίδιος ότι καλύτερα που δεν πέρασε όσα ακούει να παιρνούν συμμαθητές του (των οποίων οι γονείς παραμένουν σε προβληματικούς γάμους για "χάρη των παιδιών"! Μόνο χάρη δεν κάνουμε στα παιδιά μας με το να βλέπουν & να βιώνουν προβληματικές καταστάσεις όμως).

Και κάτι ακόμα για τις ανύπαντρες μανούλες: Κορίτσια η ζωή είναι παράξενη & όμορφη στα γυρίσματα της, μην απογοητεύεστε & μη νιώθετε πως η δική σας ζωή τέλειωσε, δεν είναι αλήθεια καθόλου. Απλά γίνετε πιο επιλεκτικές με τους πιθανούς συντρόφους που θα συναντήσετε από δω & πέρα, όταν βρεθεί ο κατάλληλος θα το καταλάβετε.( Σε μένα έκανε 13 χρόνια να βρεθεί, αλλά ήρθε .

Τέλος να σας προτείνω ανεπιφύλακτα ένα καταπληκτικό βιβλιαράκι που εμένα μ έκανε ν αλλάξω την οπτική με την οποία αντιμετώπιζα εως τότε τις σχέσεις. Είναι γραμμένο από 2 ανύπαντρες μητέρες, εργαζόμενες, με πολλές αποτυχυμένες σχέσεις στο παρελθόν, που έγιναν φίλες, κατάλαβαν τι έκαναν λάθος & δεσμεύτικαν πάνω στο ότι αξίζουν καλύτερα, μέχρι που τα βρήκαν τελικά. Εμένα με βοήθησε τρομερά να ξαναβρώ την αυτοεκτίμηση & την ισοροπία μου. Λέγεται " Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" των ΚΑΡΟΛΙΝ ΤΕΜΣΙ & ΚΑΡΟ ΧΑΝΤΛΕΪ & κυκλοφορεί στα ελληνικά από τον Καστανιώτη.

[iren66]

Ειρήνη καλώς ήρθες κι εσυ!!!

Αν και είσαι πολύ πιο παλιά από πολλές από εμάς...

Αχ να ήξερες πόσα έχω να σε ρωτήσω (κι όλες μας φαντάζομαι...)

Πως τα έβγαλες πέρα χωρίς καμία στήριξη...;

Τι απαντούσες στα ερωτήματα του γιου σου...;

Πως αντιμετώπισες τη "μετακόμιση" του γιου σου στο σπίτι του πατέρα του... και γιατί έγινε αυτό...;

Ποιες είναι πλέον οι σχέσεις σου με τον πατέρα του παιδιού...;

Πως αντιμετωπίζει το παιδί την έλευση του καινούργιου μωρού (αν και είναι μεγάλος...αλλά στην εφηβεία)...;

Κι άλλα... κι άλλα...

Αν μπορείς και χωρίς να μπεις σε πολύ προσωπικές λεπτομέρειες, πολύ θα να δω πως χειρίστηκες μια τόσο δύσκολη κατάσταση...

Ελπίζω να μην σε κούρασα...

Και με το καλό το μωρό σου!!!:grin:

Σ ευχαριστώ το μωράκι μου είναι ήδη 5 μηνών αστεράκι & ο μεγάλος έχει πάθει πλάκα μαζί του: "Αχ ρε μαμά, άργησες αλλά τον πέτυχες" μου λέει γελώντας & του παίζει πιάνο απ το τηλέφωνο για να κοιμηθεί, μια & ο μεγάλος ζει Αθήνα & ο μικρός Σύρο.

Λοιπόν, το ΄94 έμεινα έγκυος απ τον κιθαρίστα της μπάντας μου, μετά από 2χρονη σχέση, όπου ήμουν πολυ ερωτευμένη & πονεμένη απο απιστίες & ανωρημότητες, εγώ 28, εκείνος 24. Όταν το μάθαμε ήμουν ήδη στον τρίτο μήνα & η αντίδραση του ήταν "εγώ δε θα γίνω οικοδόμος για να θρέψω παιδί!" & πως αν το κρατήσω θα χωρίσουμε. Είπα "οκ, θα γίνω εγώ" & του υποσχέθηκα πως ποτέ δε θα του ζητήσω να συμμετέχει στο οικονομικό ή νομικό, ζήτησα μόνο να του δώσει τ όνομα του & την αγάπη του , που & τα 2 αυτά ήταν τσάμπα. 6μηνών τον αναγνώρισε & από 6 χρονών άρχισε να θέλει να τον βλέπει. Αρχικά, απ την εγκυμοσύνη μου με κάναν όλοι πέρα, γιατί λέει "τον πίεζα", ακόμα κι η μητέρα μου φοβόταν τη γνώμη του κόσμου & ήθελε να το ρίξω. Μόνο ο πατριός μου με στήριξε δυναμικά & σιγά-σιγά μετέπεισε & τη μητέρα μου. Οικονομικά με βοήθησαν & οι 2 όσο μπορούσαν, αλλά & εγώ δούλευα μέχρι τον 8ο & από τον 4ο μηνα αφού γέννησα. Είμαι ηχολήπτης & μετά τη γέννα ένας φίλος με έβαλε στη θέση του στο θέατρο, έτσι τη μέρα μεγάλωνα το μωράκι (& ταυτόχρονα μετέφραζα ένα τεχνικό βιβλίο για τον ήχο, στο pc) & τη νύχτα πήγαινα για δουλειά & το άφηνα στη μαμά μου για τον ύπνο του, ως τις 6:30 που μου τον έφερνε στο κρεβάτι μου. Ήταν φοβερή εποχή κορίτσια! Αντί να τον νανουρίζω εγώ, με νανούριζε ο μικρός μου και ξέκλεβα λίγο ύπνο έτσι τα πρωϊνά ταυτόχρονα έχτιζα κι ένα στουντιο στο υπόγειο της πολυκατοικίας μας & 2 φορές το μήνα έκανα μεροκάματα σε συναυλίες στην επαρχία, ευτυχώς το σπίτι ήταν δικό μας & δεν είχα ενοίκια. Κοινώς δούλευα σα το γαιδούρι, αλλά η ενέργια που μου δινε το παιδί μου ήταν απίστευτη. 4 χρόνια μετά άρχισα να διδάσκω σε ΙΕΚ τη δουλειά μου & έλεγχα εγώ τα ωράρια μου, οπότε μέχρι τα 6 του ήμουν απο πάνω του συνέχεια. Μετά, γύρω στα 7 του την πάτησα, έπιασα δουλειά στη διαφήμιση που τη συχαίνομαι ακόμα, δούλευα 12 ως 18 ώρες, έβγαζα χρήματα αλλά ένιωθα να χάνω το παιδί μου. Το διάστημα αυτό η μαμά μου το ανέλαβε ολοκληρωτικά, το έβλεπα το πολύ μια ώρα τη μέρα... το παιδί συνέχισε να μεγαλώνει άψογα, αλλά εγω το χω σκυλομετανιώσει, έχασα πολλά τότε.

(Δυστυχώς, δεν είπα πως δεν έκανα & λάθη )

Οταν με ρώταγε για τον μπαμπά του έλεγα πως είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, αλλά δουλεύει μακριά γιαυτό δεν μας βλέπει συχνά. Την ίδια εποχή ο "μπαμπάς" μας έστελνε γράμματα που έλεγαν "να πεις στο παιδί μου πως είμαι ο Γλάρος Ιωνάθαν, πως είμαι αέρας που περνά" & τέτοια καταπληκτικά!!! Ουσιαστικά περίμενα ο μπαμπάς να μεγαλώσει & το ρισκάριζα, αλλά μου φαινόταν πιο σωστό να καλλιεργήσω κλήμα αγάπης μεταξύ τους, αυτό μέχρι τα 6 του παιδιού, μετά όταν πχ παραπονιόταν που δεν τον βλέπει του έλεγα "γιατί δεν του τηλεφωνείς εσύ να δεις τι κάνει?" μέχρι που στο τέλος άρχισε η σχέση τους να λειτουργεί & τώρα τα προβλήματα τους τα λύνουν χωρίς να κάνω εγώ το μεσάζοντα. ¨οταν ήταν πολύ μικρός, γύρω στα 3 που ρώταγε συνέχεια γιατί δε ζούμε όλοι μαζί, του είπα την ιστορία με το ψαράκι & το πουλάκι του Κυριτσόπουλου:" Ένα πουλάκι, όπως πετούσε πάνω απ τη θάλασσα είδε κι αγάπησε ένα ψαράκι και τον αγάπησε κι εκείνο & θέλησαν να ζήσουν μαζί. όμως το πουλάκι δε μπορούσε να ζήσει στο νερό & έτσι το ψαράκι έφτιαξε μια φισαλίδα με νερό γύρω του & το πουλάκι το πήρε μ αυτήν στη φωλιά του. Για λίγο ήταν όλα καλά, όμως γρήγορα το ψαράκι ένιωσε πολυ περιορισμένο στη φυσαλίδα & στενοχωριόταν , το ίδιο και το πουλάκι που το αγαπούσε & δεν ήθελε να το βλεπει να υποφέρει, οποτε και το πήγε πίσω στο νερό & το χάζευε από ψηλά που έκοβε βόλτες ευτυχισμένο." Ε, λοιπόν ο μικρός μου μ αυτό το παραμυθάκι κατάλαβε ότι 2 ανθρωποι που αγαπιούνται μπορεί να είναι διαφορετικοί & μην είναι ευτυχισμένοι όταν ζουν μαζί & το δέχτηκε. ¨οταν μεγάλωσε λίγο ακόμα τους άφηνα να λύνουν οι 2 τους τις όποιες απορίες του. Ήταν σαφώς καλύτερα. Τελικά στα 12 του αποφάσισαμε μαζί να φύγουμε απ την Αθήνα (εγώ ήδη τράβαγα μια ψιλοκατάθλιψη λογω του τρόπου ζωής στην πόλη), διάλεξα τη Σύρο όπου υπάρχει ζωή για ένα παιδί χειμώνα-καλοκαίρι & αρχικά ήταν ενθουσιασμένος. Εκεί έκανα το 2ο λάθος να φύγω πρώτη, να βρω δουλειά & σπίτι και μετά να τον φέρω μαζί μου, για να μην το ταλαιπωρήσω. Όταν όμως τα κατάφερα ο γιος μου είχε ήδη ξεκινήσει στο Γυμνάσιο της Λεοντίου & άλλαξε γνώμη & ζήτησε να μείνει στην Αθήνα. Όμως δεν ήθελα παιδι στην προεφηβία να μείνει κι άλλο με τη γιαγιά, δεν ήταν σωστό. Χτυπήθηκα, χαλάστικα, αλλά ο γιος μου ανένδοτος & εγώ είχα ήδη στήσει τα πάντα εδώ, πως να τ αφήσω & να επιστρέψω εκεί που έκλεισα όλες τις πόρτες? Εκεί (επιτέλους) εμφανήστικε ο μπαμπάς του & του δηλώσαμε πως είχε την επιλογή να ζήσει ή μαζί μου, ή μαζί του αν ήθελε. Διάλεξε μαζί του & αν και είχαν αρκετά προβλήματα τους πρώτους μήνες, τελικά τα έχουν βρει & πανε καλά. Αλλά & μαζί είμαστε πολύ καλά: Δέχτηκε με χαρά τον γάμο μου με τον καλύτερο μου φίλο( "τώρα είμαι ήσυχος για σένα μαμά, γιατί σας βλέπω καλά & σας χαίρομαι" μου πε στον γάμο μου, "άντε να μου κάνετε & εκείνο το αδερφάκι τώρα!" και η ευχή του έπιασε!)

[iren66]

όσο για τις σχέσεις με το μπαμπά? Εξακολουθεί να μη με συγχωρεί που τον έκανα πατέρα παρά τη θέληση του 16 χρόνια πριν & μου έχει δηλώσει πως "είσαι ο χειρότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει!", αλλά όταν πρόκειται για προβλήματα με το παιδί αμέσως με συμβουλεύεται & πολλές φορές ακόμα κάνω τον "μεσολαβητή" ανάμεσα τους. Ο δε γιος μου, τώρα που τον ζει μου λέει πως καταλαβαίνει απόλυτα γιατί δε μπορούσα να ζήσω μαζί του , παρ όλα αυτά το παλεύουν καλά μεταξύ τους & το παιδι είναι σε πολύ καλή ισορροπία & απολαμβάνει φροντίδας & σεβασμού & απ τους 2 γονεις του & απ τον άντρα μου. Παραδέχομαι πως λάθη έκανα αρκετά & αποτυχημένες σχέσεις ενδιάμεσα (που τις περισσότερες τις κράταγα μακριά απ το παιδί μου), όμως τουλάχιστο κατάφερα να μεγαλώσω έναν έφηβο, που παρ όλα τα προβλήματα της εφηβίας, εξακολουθεί να είναι υπεύθηνος, εργατικός, με αυτοσεβασμό & ταυτόχρονα να με θεωρεί την καλύτερη του φίλη εκτος από μαμά (και να με & κρίνει ενίοτε σαν τέτοια). Σορυ που ήμουν χείμαρος, αλλά δε γινόταν ν απαντήσω πιο σύντομα. Και ποτέ άλλωτε δεν έτυχε να τα λέω σε ομοιοπαθούσες μου, οπότε ευχαριστώ γιατί ξελάφρωσα & γω. Μην το βάζετε κάτω κορίτσια, ακούστε την καρδιά σας με ειλικρίνια, κάντε το καλύτερο σας κι όλα θα πάνε καλά.

[singlemam]

Ειρήνη μου, δεν ξέρεις με πόση ανακούφιση διάβασα την ιστορία σου...

Είναι ένα παράδειγμα ότι τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν καλά για τα παιδιά μας κι εμάς!!!

Και ένιωσα και καλά με τον εαυτό που επέλεξα να αφήσω στην άκρη τις προσωπικές μου διαφορές με τον πατέρα της κορής μου και να προσπαθώ να στηρίξω την προσπάθεια ανοικοδόμισης μιας καλής σχέσης πατέρα και κόρης...

Να' σαι καλά και να χαίρεσαι τα παληκάρια σου!!!

[irini07]

Ειρήνη καλώς ήρθες και καλό κουράγιο... μακάρι τα πράγματα να εξιλιχθούν θετικά, να αποκασταθούν οι σχέσεις σας για το καλό του παιδιού και να μη στενοχωριέσαι... για όλες μας είναι δύσκολα λίγο-πολύ...

σημαντικό είναι να έχεις τη στήριξη κάποιων κοντινών σου ανθρώπων...

Και γιατί όχι να μην κανονίσουμε να γνωριστούμε και να βρεθούμε με τα ζουζούνια μας...

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα singlemam. Το ξέρω ότι είναι δύσκολα για όλες μας λίγο πολύ, απλά μερικές φορές αισθάνεσαι ότι είσαι εντελώς μόνος σου και είσαι στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, οι στενοί μου συγγενείς ζουν στην επαρχία και δεν έχω άμεση βοήθεια. Αυτό το τελευταίο μερικές φορές με εξαντλεί αφάνταστα. Απο την άλλη είμαι σίγουρη για την απόφασή μου γιατί το παιδί μου θα μεγάλωνε σε ένα μη υγιές περιβάλλον. Μακάρι να τα καταφέρουμε όλες μας να μεγαλώσουμε υγιή παιδιά στη ψυχή και στο σώμα.

Η ιστορία της συνονόματης μου iren66 με γέμισε κι εμένα με αισιοδοξία και ελπίδα. Είθε να πάνε όλα καλά για όλες μας.

 

Τι θα λέγατε να κανονίζαμε χριστουγεννιάτικη συνάντηση κάπου που θα είναι ωραία και για τα παιδάκια μας? Στο χριστουγεννιάτικο χωριό στο Badmonton ίσως?

[iren66]

συνονόματη γειά χαρά όλα θα πάνε καλά, στο χέρι μας είναι. Και δε το λέω από υπερβολική αισιοδοξία, αλλά από πρακτική: ότι καλό θέλουμε να μας τύχει, το φαντασιώνουμε δυναμικά (δηλ. το βλέπουμε στο μυαλό μας να πραγματώνεται & να εξελίσσεται) & νιώθουμε ευγνώμονες προκαταβολικά, μέχρι που τελικά αρχίζει να συμβαίνει. Η θετική ενέργεια & φαντασία & οι ευχές, όλα εχουν δύναμη, υλοποιούν καταστάσεις. Αντίθετα το να σκεφτόμαστε συνέχεια όσα μπορούν να πάνε στραβά, ουσιαστικά τα καλεί αυτά τα στραβά προς εμάς. Κορίτσια άφησα την πόλη & ένα καλό μισθό & τη βολή μου με την μάνα μου & ήρθα σ ένα νησάκι μια σταλιά, τράβηξα & τον καλό μου εδώ, κάναμε το μωράκι μας, κι είναι μέρες που δεν υπάρχει φράγκο στη τσέπη μας, ούτε δουλειά ιδιαίτερη, ούτε πληθώρα φίλων. Όμως είμαστε γεροί & χαρούμενοι μ όσα κερδίζουμε μέσα μας & με τ απέραντο πράσινο λιβάδι έξω απ το παράθυρο μας & τη θάλασσα λίγο πιο πέρα & τον χρόνο να χαρούμε ο ένας τον άλλον, ανθρώπινα & γαλήνια. όλα τ άλλα θάρθουν κι αυτά. Χαρήτε το χρόνο με τα ζουζουνάκια σας όσο πιο πολύ μπορείτε & μη μπαίνετε στη νύχτα των άλλων. Η ζωή είναι πολύ λίγη για να ναι θλιβερή.

Παρεπιπτόντος, τα Χριστούγεννα ανεβαίνουμε & μεις Αθήνα, θα ταν καλή ιδέα πιστεύω να τα καταφέρναμε να βρεθούμε κι από κοντά

[κασπερινα]

καλησπέρα σε όλες τις παλιες και νεες!Επιτέλους εχω προσβαση η στραβή! Τα χω λιγο χαμένα με ολα αυτα που εχουν συμβει... Ψαχνομαι... Αναθεμα και βγαζω ακρη! Υπομονή λιγο θα μπω στο κλίμα και πάλι....Γρρρρ! Το τοπικ αλαξε... Ψαχνω τα θεματα...κτλ κτλ κτλ! φιλια και συνεχιζω ακαθεκτη το διαβασμα!

[pwlina]

Κασπερινα φιληηηηηηηηηηηη μουυυυυυυυ ποσο μου ελειψες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ευχομαι να εισαστε καλα κ οι δυο!!!!!!!!!!!!!

[pwlina]

Καλησπερα στης καινουργιες μανουλες!!!!!!!!! iren66 φοβερη η ιστορια σου!! Μου αρεσε τοσο πολυ το ψαρακι κ το πουλακι!! Ευχομαι κ εμεις να βρουμε τα σωστα λογια για να πουμε στην καταλληλη στιγμη!!! Χαιρομαι πραγματικα που τα καταφερες με το γιο σου!! Να σου ζησει κ ο μικρουλης!!! Ευχομαι να μεινεις στην παρεα μας κ να μας βοηθησεις οσο μπορεις!!

[κασπερινα]

Πωλινακι και εμένα μου λειψατε παρα πολύ πολυ πολύ! Με το καιρο προσαρμοστηκα αλλα σας ειχα στο μυαλό μου συνέχεια....... κανε μου μια περιληψη οποτε μπορεις γιατι τα χω χαμένα εδω τωρα. απο τις 8 ειμαι στον υπολογιστη και ακρη δεν εβγαλα.... τα νεα σας.... το τσουρέκι σου?

[pwlina]

Πωλινακι και εμένα μου λειψατε παρα πολύ πολυ πολύ! Με το καιρο προσαρμοστηκα αλλα σας ειχα στο μυαλό μου συνέχεια....... κανε μου μια περιληψη οποτε μπορεις γιατι τα χω χαμένα εδω τωρα. απο τις 8 ειμαι στον υπολογιστη και ακρη δεν εβγαλα.... τα νεα σας.... το τσουρέκι σου?

 

Σου στελνω π.μ!!

[singlemam]

Κασπερίνα, καλως ήρθες και πάλι...

δεν έχει τύχει να μιλήσουμε μαζί αλλά έχω διαβάσει προηγούμενες δημοσιεύσεις σου κι η pwlina πάντα σε αναφέρει (βασικά έλεγε ότι της λείπεις)

Ελπίζω να τα λέμε συχνά από δω και πέρα...

απλά φτάσαμε τις 1500 δημοσιεύσεις και πήγαμε αρχείο (καλύτερα βέβαια γατί είχαμε αρχίσει να εκτιθέμεθα επικινδύνως...χαχαχα)

[singlemam]

Τι θα λέγατε να κανονίζαμε χριστουγεννιάτικη συνάντηση κάπου που θα είναι ωραία και για τα παιδάκια μας? Στο χριστουγεννιάτικο χωριό στο Badmonton ίσως?

Εγώ έχω σκοπό να πάω τη μικρή στο Badmigton- αν όχι αυτό το Σ/Κ, σίγουρα το επόμενο...

 

Να ακανονίσουμε να βρεθούμε λοιπόν...