Εμπειριες απο χωρισμενες μαμαδες

[max13]

κοριτσια εγω δεν ανηκω ακομα στισ χωρισμενες μητερεσ αλλα ετσι οπωσ παμε εκει μασ βλεπω να καταληγουμε.εμενα οπωσ ειπαν και μερικεσ κοπελες το προβλημα του δικου μου συζυγου ειναι το ποτο πινει δηλ.επινε καποτε περισσοτερο και επειδη του ειπα αν συνεχισει ετσι θα χωρισουμε κανει προσπαθειεσ και πινει 2 φορεσ την εβδομαδα 5 με 6 μπυρεσ και γινετε καπ[ωσ,οσεσ φορεσ τσακωθουμε με βριζει με που ασχημεσ λεξεισ και φυσικα ανταπωδιδω γιοατι βαρεθηκα να με χιλιοβριζει λεσ και ειμαι ενα σκουπιδι,δεν μου δινει σημασια δεν μασ βγαζει πουθενα με το παιδι και οταν του κανω παραπονα γιατι δεν μασ βγαζεισ λεει οτι ειναι το οικονομικο στη μεση και οτι οταν διορθωθουν τα πραγματα θα βγαινουμε εδω και 2 χρονια μεσα σπιτι και σε βαπτισεισ γαμουσ κ.λ.π η θα το παιξει καπωσ να τσακωθουμε για να μην ερθει η θα πει κουρασμενοσ η δεν εχωορεξη να ρθω για να κατσει να πιει και οταν εφτασα καποια στιγμη να τον πιεσω πολυ με το ποτο ωστε να μην πινει με εβγαλε γκρινιαρα και πιεστικιη ,δεν υπαρχει συζητηση επικοινωνια μαζι να μιλησουμε για οτιδηποτε γενικα δεν ηταν και πολυ τησ κουβεντασ αλλα το μυαλο του το εχει στο ποτο δηλ αν του τυχει κατι στη δουλεια και τσακωθει η τσακωθει μαζι μου για κατι πολυ απλο ασ πουμε φευγει παει περνει μπυρεσ και παει σε μια παραλια στα παγκακια και πινει ,και οσεσ φορεσ σταματησα να τον πιεζω στο θεμα του ποτου και του λεω πιεσ οσο θεσ αφου δεν καταλαβενεισ του δινει και καταλαβενει χωρισ να τον νιαζουμε εγω και ο μικροσ δεν λεω καποια βαρητα τα ριχνω και σε μενα γιατι ηξερα οτι επινε αλλα λεω οκ αντρασ ειναι πινει νορμαλ θα στρωσει ελα μου ντε που σε καθε προβλημακαταφευγει εκει ευτυχωσ δεν με εχει χτυπησει π[οτε αυτο μου ελειπε αλλα εχω σκεφτει να χωρισω αλα πρεπει να βρω δουλεια οποσδηποτε και δεν βρισκω πουθενα,στεναχωριεμαι για ολα αυτα πολυ και αν χωρισω λεω τι φταιει το παιδακι μου να του στερησαω το ν πατερα του???το μωρο μου ειναι 2,5 ετων και εγω 30 ετων και ειμαστε 5 χρονια παντρεμενοι,ωρεσ ωρεσ σκεφτομαι δεν μασγαπα??ουτε ερωτικα με πολυπλισιαζει μονο οταν εχει πιει ειναι οκ γελαει και τετοια η διαθεση του φτιαχνει πολυ αλλα νευριαζω ετσι πωσ γινεται χαλια να μην καταλαβενει........δεν ξερω πωσ να το αντιμετωπισω και φυσικα για αποτοξινωση ουτε να το ακουσει ισα ισα λεει δεν ειμαι αλκοολικοσ αλκοολικοι λεγοντε αυτοι που πινουν απο το πρωι λεει.περιμενω γνωμεσ σας

[max13]

νατασα27 ηθελα να σου πω και για μενα και ελπιζω να διαβασες οντωσ και εγω ετσι νιωθω ειμαι 30 ετων και νιωθω εκατο με ψυχολογια πολυ ασχημη να κλαιω να νιωθω υπαιτια σε ολα οτι ειμαι μηδεν δεν αξιζω και λοιπα,παντου μονη με το παιδι ασυνοδευτη να μην μπορω απο τη στεναχωρια ουτε με το παιδι μου να παιξω και νευρα πολλα,οπωσ λεσ και εσυ πολλεσ φορεσ δοκιμασα συζητηση ολο ναι ναι και μετα απο μια δυο βδομαδεσ τα ιδια κανει ,οσο δεν δουλευω πινει απο προβληματα και στεναχωριεσ οσο δουλευα και ειχα δουλεια επινε απο χαρα τι να πω ,οτι δεν μου λεει τιποτα στο οτι να αισθανομαι γυναικα ειναι οτι χειροτερο και οταν του κανω παραπονα ολο λεει εσυ γιατι δεν μου κανεισ και εγω αντρασ ειμαι και θελω τα κοπλιμεντα μου τι να πεισ οσο για το πεδι μενω ακομα αλλα δεν ξερω το ποσο θα αντεξω ακομα ,σκεφτομαι πολλα για αυτο κοιταω πρωτα απο ολα να βρω δουλεια και μετα ολα τα αλλα σκεφτομαι τι θα πει η γειτονια τι θα πυν ολοι γιατι οπωσ ειπεσ και εσυ και μενα φαινεται ενα πολυ καλο παιδι χαμηλων τονων που λεω ωρεσ ωρεσ μπασ και εγω ειμαι η τρεληηηηηηηηηηηη????τι να πω κοπελα μου το μονο που με νιαζει ειναι ο μικροσ μου που τον αγαπαει τρελα και λεω μηπωσ φταιω εγω που παω να του στερησω το ν πατερα του??//λεω πωσ θα μπορεσω να σταθω στα ποδια μου η αληθεια ειναι οτι παντα στη ζωη μου απο μικρη μαρεσε μια ησυχη οικογενεια να αφοσιωθω πραγματικα και λεω μα ναμαι τοσο ατυχη??/αραγε θα βρω ποτε εναν καλο συντροφο αν ποτε μεινω μονη με το παιδι μου και να τον εχει σαν πατερα του η θα με κατηγορησει αργοτερα ο γιοσ μου που του στερησα τον πατερα του????

[natasa27]

max13 διάβασα όλη την ιστορία σου και ξέρω ακριβώς πως νιώθεις γιατί τα έχω περάσει. Αν νιώθεις ότι ακόμα υπάρχει κάτι μέσα σου ότι τον αγαπάς έστω και λίγο πάλεψε το. Έστω και αν κουράστηκες συνέχισε. Πηγαίνετε σε σύμβουλο γάμου πήγαινετε σε κάποιο που μπορεί να βοηθήσει. Αυτά προσπάθησα να τα κάνω και εγώ αλλά δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Αν νιώθεις ότι άδιασες μέσα σου και δεν νιώθεις τίποτα χώρισε από τώρα γιατί μετά από κάποιο διάστημα να δοκιμάσει να αλλάξει για σένα δεν θα έχει αξία και το κυριότερο μίλα με τους γονείς σου. Εγώ δεν τους είχα πεί τίποτα και έπαθαν σοκ αλλά επειδή υπάρχει Θεός έκανε πολλά από τότε που χώρισαμε και έδειξε το πραγματικό του εαυτό έτσι αυτό το άγιο πρόσωπο που έδειχνε έφυγε από το μυαλό τους και κατάλαβαν τι περνούσα. Το να χωρίσεις δεν είναι κάτι εύκολο πρέπει να το πάρεις απόφαση και να είσαι προετοιμασμένη. Το παιδί σου είναι μικρό ακόμα και παρόλο που εγώ δεν είχα προβλήματα ξέρω ότι συνήθως δεν είναι έτσι. Και εγώ πολλές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί όταν μεγαλώσει η κόρη μου θα με κατηγορήσει αλλά ελπίζω ότι θα θυμάται τι περνάγαμε. Εξάλλου είχα πολλά προβλήματα από τη συμπεριφορά του προς το παιδί και ξέρω πως το έκανα για το καλό και των δυό μας. Όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα ο γιος σου να ξέρεις ότι θα πληγώνεται πάρα πολύ να ακούει το πατέρα του να βρίζει τη μητέρα του και θα αντιδράει αν δεν το κάνει ακόμα. Όσο και να το ψάξεις δεν θα βρεις απαντήσεις από άλλους αλλά μέσα σου. Κάνε ότι εσύ πιστεύεις ότι είναι σωστό. Εγώ τουλάχιστον δεν βγήκα χαμένη από αυτό. Δεν λέω πέρασα πολλά και περνάω ακόμα και το μεγάλο μου πρόβλημα το οικονομικό αλλά όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να ήμουν ακόμα δίπλα του τρελλένομαι. Δεν θέλω να περνάει από το μυαλό μου για αυτό το παλεύω ακόμα πιο πολύ. Όσο για το αν θα βρεις κάποτε κάποιον άλλον άντρα που θα καταλαβένει εσένα και πιο πολύ το παιδί σου αυτό είναι κάτι που απλά θα το συναντήσεις στο δρόμο σου όπως το συνάντησα και εγώ. Φυσικά να ξέρεις κανείς δεν είναι τέλιος και δεν πρόκειται ποτέ να βρείς τον πρίγκιπα των παραμυθιών. Όλοι έχουν τα καλά και τα κακά τους το θέμα είναι να μπορείς να συμβιβαστείς με τα κακά που έχει και να περνάς όσο το δυνατό καλύτερα.

[max13]

νατασα 27 σε ευχαριστω πολυ και σενα για την απαντηση σου,προσπαθω να κανω πολλα αλλα δεν θελει ο ιδιοσ του προτεινα να κανει αποτοξινωση αλλα δεν παραδεχεται το προβλημα του του λεω αποτοξινωση η διαζυγιο και λεει διαζυγιο το κανει σαν εκφοβισμο και ποτε δεν βαζει μπρος τα διαδικαστικα σιγουρα ο μικρος τον αγαπαει αλλα καταλαβενει και πολλα τα νιωθει βλεπει τουσ τσακωμουσ και ολα αυτα.Οσο για μενα νιωθω αποξενωμενη,κενη στεναχωρημενη με την ολη κατασταση εχω μιλησει στουσ δικουσ μου και μετα το πασχα θα μιλησω με ειδικους.ΑΛΛα ψαχνω επειγοντωσ δουλεια για να σταθω στα ποδια μου μπορει να μην του φενεται οτι ειναι αλκοολικος καθεται αργα το βραδυ και πινει μονος στη κουζινα χωρις να υπαρχει ενδιαφερον για τιποτα και οτι και να τον ρωτησω εσυ δεν μου κανεισ παρεα και τετοια οτι τον συμφερει καταλαβενεισ λοιπον και φοβαμαι πολυ για την αντιδραση του μικρου γιατι ειναι πολυ επειθετικος και δεν ακουει ισως να ναι και η ηλικια του τι να πω..

[vivienne]

Κυρίες μου!

Μόλις ανακάλυψα το site αυτό και γράφτηκα γιατί χρειάζομαι βοήθεια / συμβουλή.

Έχω χωρίσε εδώ και 6 χρόνια (ο γιός μου ήταν 5 μηνών τότε - οπότε δεν έζησε τίποτε από τις "κακιές στιγμές"). Ο πρώην σύζυγός μου ήταν και είναι χρήστης "χασίς". Έχει βγει το διαζύγιο, η διατροφή έχει λήξει εδώ και 2 χρόνια και δεν έχω κάνει νέα αγωγή για νέα διατροφή...του ζήτησα τον Σεπτ.2009 να κάνει κάποια αύξηση και με την πρόφαση ότι ήταν χειμώνας και δεν είχε δουλειές έπρεπε να περιμένω τον Απρίλη 2010. Ήρθε ο Απρίλης και φυσικά δεν έχει αναφέρει κάτι.

1. Εκτός από την νέα αγωγή που πρέπει να κάνω, πως μπορώ να ζητήσω από το δικαστήριο να λάβει υπ'ψιν του την "χρήση του" ή πως μπορώ να τον αναγκάσω να κάνει εξετάσεις??? Αυτό που θέλω είναι μόνο να αποδειχτεί...Η επικοινωνία με τον γιό μασ είναι ελεύθερη και έρχεται όποτε θέλει να τον δει...

2. Δεν συνενεί στο να βγάλει το παιδί διαβατήριο για να πάμε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό που θέλαμε, τον Ιούνιο 2010...τι μπορώ να κάνω γι'αυτο?

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την βοήθειά σας.

[viopiki]

Καλησπέρα,

θα ήθελα και εγώ να σας πω την δική μου ιστορία και να ακούσω τι απόψεις σας :

Μετά από 7 χρόνια γνωριμίας και 5 χρόνια γάμου = 12 έτη χώρισα με τον σύντροφο μου. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω για να λέω τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε σε αυτό το σημείο, ψυχολογική – σωματική βία, χρήση απαγορευτικής ουσίας σε μορφή τσιγάρου, βρισιές κ.α. Η αλήθεια είναι ότι οι οικογένεια του ποτέ δεν με αποδέχτηκε ήμουν γι’ αυτούς πάντα η ανεπιθύμητη νύφη γιατί όπως έλεγε και ο πεθερός μου δεν είχα περιουσία σε αντίθεση με τον σύζυγο μου. Μετρούσαν τους ανθρώπους με την υλη και όχι με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του. Μέσα από την διαδικασία του γάμου αποκτήσαμε ένα αγοράκι που ειλικρινά ήθελα να του προσφέρω όλα όσα δεν είχα πάρει εγώ από την δική μου οικογένεια, αφού ήμουν και εγώ παιδί χωρισμένων γονιών. Οι απόφαση να χωρίσω με το σύζυγο μου ήταν κοινή και παρόλο που πηγαίναμε μαζί σε οικογενειακό σύμβολο επί ένα χρόνο δεν καταφέραμε να βρούμε χρυσή τομή για να σώσουμε την οικογένεια μας.

Οι ανακοίνωση για το χωρισμό μας έγινε πρώτα στο γιο μας με την βοήθεια παιδοψυχολόγου και ύστερα στους γονείς μας όπου ομολογώ ότι εκεί έπαθα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου, καλά από τα πρώην πεθερικά μου δεν περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση αφού όπως προανέφερα ήμουν ανεπιθύμητη γι ‘αυτούς, η αντίδραση των γονιών μου και ιδιαίτερα της μητέρα μου ήταν κάκιστη μου είπε ότι δεν πρόκειται να με βοηθήσει και να μου σταθεί σε αυτή την απόφαση γατί όπως υποστήριξε και εκείνη όταν χώρισε με τον πατερά μου μετά 17 χρόνια γάμου ήταν μόνη της με 2 παιδιά και πέρασε δύσκολα….. κουφό??? Αδύνατον??? Κι όμως… το άκουσα και αυτό … τα λόγια της τα έκανε πράξη. Δυστυχώς έπρεπε εγώ μαζί με το παιδί μου να αποχωρίσουμε από την οικογενειακή ως τότε στέγη καθώς το σπίτι ήταν του συζύγου μου και επειδή έμεναν τα πεθερικά μου από πάνω μας δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να μου παραχωρήσουν το σπίτι (όπως ζητούσα μέσο δικηγόρου) για ένα χρόνο μέχρι να προσαρμοστεί το παιδί στην νέα ψυχολογική του κατάσταση (απώλεια του πατερά του). Ο σύζυγος καθότι ευνουχισμένος από τους γονείς του ήταν απλά θεατής σε όλο αυτό που συνέβαινε και επειδή δεν είχε την δύναμη να το δει να πραγματοποιείτε αποφάσισε να φύγε εκτός Αθηνών και να με αφήσει εντελώς μόνη μου Έτσι λοιπόν πέρσι στις 15/07/09 καλούμε να αποχωρήσω. Τα οικονομικά μου σε χάλια κατάσταση (όπως και τα ψυχολογικά μου εννοείται) έτσι μου πρότεινε η μαμά μιας φίλη μου να μείνω μαζί της (είχε μεγάλο σπίτι και θα είχαμε δικό μας δωμάτιο) έτσι και έγινε. Ως σήμερα που μιλάμε μένω εκεί και μου προσφέρεται απλόχερα η βοήθεια από την γυναίκα αυτή σε ότι ζητήματα αφορούν το παιδί και φυσικά μου συμπαραστάθηκε απίστευτα πάρα πολύ σε όλες μου τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, συνεχίζω να βλέπω ειδικό σύμβουλο που μέσα από τις συνεδρίες μας με βοηθά να στηρίξω το παιδί μου και τον εαυτό μου. Όλο αυτό το διάστημα έχω 2 γονείς και ένα αδελφό (υποτίθεται εν ζωή ) που είναι απόντες από την ζωή την δική μου και του γιου μου και ο λόγος??? Γιατί δεν συμφώνησαν με τον χωρισμό….

Μου φαίνεται αδιανόητο να μου προσφέρουν βοήθεια οι φίλοι μου περισσότερο από τους συγγενείς μου … απίστευτο και όμως αληθινό!!!!!

 

Τέλος θέλω να πω πως νιώθω τυχερή που έχω πάνω από όλα το παιδάκι μου, την υγεία μας, την δουλειά μου, και τους καλούς μου φίλους.

[viopiki]

Κυρίες μου!

Μόλις ανακάλυψα το site αυτό και γράφτηκα γιατί χρειάζομαι βοήθεια / συμβουλή.

Έχω χωρίσε εδώ και 6 χρόνια (ο γιός μου ήταν 5 μηνών τότε - οπότε δεν έζησε τίποτε από τις "κακιές στιγμές"). Ο πρώην σύζυγός μου ήταν και είναι χρήστης "χασίς". Έχει βγει το διαζύγιο, η διατροφή έχει λήξει εδώ και 2 χρόνια και δεν έχω κάνει νέα αγωγή για νέα διατροφή...του ζήτησα τον Σεπτ.2009 να κάνει κάποια αύξηση και με την πρόφαση ότι ήταν χειμώνας και δεν είχε δουλειές έπρεπε να περιμένω τον Απρίλη 2010. Ήρθε ο Απρίλης και φυσικά δεν έχει αναφέρει κάτι.

1. Εκτός από την νέα αγωγή που πρέπει να κάνω, πως μπορώ να ζητήσω από το δικαστήριο να λάβει υπ'ψιν του την "χρήση του" ή πως μπορώ να τον αναγκάσω να κάνει εξετάσεις??? Αυτό που θέλω είναι μόνο να αποδειχτεί...Η επικοινωνία με τον γιό μασ είναι ελεύθερη και έρχεται όποτε θέλει να τον δει...

2. Δεν συνενεί στο να βγάλει το παιδί διαβατήριο για να πάμε κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό που θέλαμε, τον Ιούνιο 2010...τι μπορώ να κάνω γι'αυτο?

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την βοήθειά σας.

 

Αν αναφέρεις στο δικαστήριο ότι κάνει χρήση χασίς θα πρέπει να έχεις και αποδείξεις.... συνήθως καλύπτεται το δικαστήριο με κάποιον μάρτυρα ότι τον είδε την ώρα που το έκανε και το κατάλαβε από την μυρωδιά ότι είναι αυτό ή το άλλο που μπορείς να κάνεις είναι μέσο δικηγόρου να ζητήσεις να κάνει εξετάσεις βέβαια μετά από κάποιες μέρες φεύγει από το αίμα και δεν αναγνωρίζεται, δεν ξέρω και την συχνότητα που το κάνει, στο λέω γιατί και εγώ το ίδιο θέμα είχα με τον πρώην μου και το έχω ψάξει. Στην δική μου περίπτωση δεν δέχτηκε κανείς να καταθέσει κάτι τέτοιο γιατί οι περισσότεροι φοβούνται. Εύχομαι εσύ να είσαι πιο τυχερή. Αυτό που θα πρέπει να σε απασχολεί είναι να μην κάνει μπροστά στο παιδί και νομίζει αύριο μεθαύριο ότι είναι κάτι φυσιολογικό αφού το κάνει και ο πατέρας του και ακολουθήσει την ίδια πορεία…. Αυτό το τρέμω και με τον δικό μου γιο.

[sternchen]

Viopiki μου μπράβο, που έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν και να σε υποστηρίζουν.

Είσαι πολύ τυχερή.

Λυπάμαι για το ότι σου συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο οι δικοί σου.

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να είστε πάντα καλά.

[AnastasiaL]

Γεια σας, έγινα μέλος έπειτα από πολύ καιρό που διάβαζα τα θέματα για δυσκολία εγκυμοσύνης... Είμαι 28 χρονών παντρεμένη 2 1/2 χρόνια με συνολική σχέση 3 ετών... και είμαι εδώ και 4 μήνες έγκυος. Την προηγούμενη εβδομάδα πήρα την απόφαση να τερματίσω το γάμο μου. Και μόνο οτι είμαι στη δυσάρεστη θέση να το αναφέρω, δακρύζω...

 

Νιώθω κενό, άδεια το μοναδικό συναίσθημα που είμαι σε θέση να έχω είναι η ευθύνη και απέραντη αγάπη προς το αγέννητο παιδί μου. Τίποτα άλλο!

 

Μόλις παντρευτήκαμε άρχισε η πίεση για παιδί βλέπεις υπάρχει διαφορά ηλικίας, λόγω αστάθειας του κύκλου μου αμέσως απευθύνθηκα στο γυναικολόγο μου και άρχισα θεραπεία. Επί 2 χρόνια πέρασα έναν συναισθηματικό - ψυχολογικό γολγοθά που δεν είμαι σε θέση να περιγράψω. Ένιωθω άχρηστη, σε εντάσεις επάνω του έλεγα οτι καταλαβαίνω αν θέλει να "φύγει" από το γάμο μας γιατί είμαι άχρηστη και δεν μπορώ να κάνω παιδιά... μου έλεγε οτι δεν υπάρχει τέτοιο θέμα... είχα παχύνει αρκετά, δεν μπορούσα να κάνω γυμναστική οδηγίες γιατρού για την πολυπόθητη εγκυμοσύνη... Κατά τη διάρκεια των προσπαθειών ΜΟΥ να ξεπεράσω την όλη κατάσταση η αυτοεκτίμησή μου έφτασε στα τάρταρα, χάλια μαύρα! έκανα πίσω στα πάντα, δεν έδινα σημασία σε σοβαρά θέματα συμπεριφοράς του απέναντί μου (έλλειψη σεβασμού).

 

Όταν μάθαμε για την εγκυμοσύνη χαρήκαμε πάρα πολύ, είχαμε αγκαλιαστεί στο σαλόνι του σπιτιού και κλαίγαμε από ευτυχία... ΑΥΤΗΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ... από εκεί και έπειτα εφιάλτης. Αυτό πλέον δεν μπορώ να του το συγχωρέσω με τίποτα, το οτι μου στέρησε τη χαρά των πρώτων μηνών, δεν του το συγχωρώ!

 

Σε όλους φίλους, γνωστούς, συγγενείς παραπονιέται με το χειρότερο δυνατό τρόπο και λέει οτι οτι το φετινό καλοκαίρι ήταν απαίσιο, αισχρό οτι δεν μπόρεσε να χαρεί τη θάλασσα, τα μπάνια, την άδειά του... τίποτα!!! όλο το καλοκαίρι αγωνίζομαι να παραμείνω ήρεμη, του υπενθυμίζω για το οτι περιμένουμε το παιδί μας... και οτι θα γίνουν τα όνειρά μας πραγματικότητα... μάταια... κενό... ίσως να τα σκεφτόταν για τα επόμενα 2 λεπτά αλλά ως εκεί... κάθε Παρασκευή η ίδια δουλειά ο ίδιος καυγάς πότε θα πάμε στη θάλασσα... ο γιατρός να απαγορεύει τους πρώτους μήνες τα πάντα και αυτός να μην καταλαβαίνει τίποτα... να μην ενδιαφέρεται για τίποτα. Αντί να ευχαριστούμε το Θεό για την τέλεια εγκυομοσύνη που μέχρι τώρα έχω και για το υγιέστατο παιδάκι μας να πρέπει να τον παρηγορώ. Την στιγμή κιόλας που εγώ έφτασα στο σημείο να αδιαφορώ πλήρως για εμένα πολύ καιρό πριν τα καταφέρω να μείνω έγκυος... οι δικοί μου όλοι ένιωθαν οτι δεν είμαι ευτυχισμένη στο γάμο μου και όποτε μου έλεγαν κουβέντα μάλωνα μαζί τους και τους έλεγα οτι δεν τους πέφτει λόγος. Δεν άκουγα τίποτα... Από τις 15 Ιουλίου απλά έχω πάψει να κοιμάμαι, είμαι -5 κιλά από όταν ξεκίνησα την εγκυμοσύνη! κλαίω στο κρεβάτι, στο μπαλκόνι, πάνω από το φαγητό, στη δουλειά, μπροστά στους πελάτες αλλά όχι μπροστά στην οικογένειά μου. Ζήτησα τη συνδρομή της πεθεράς μου για την συναίτηση του γιου της η απάντηση που έλαβα είναι να μη δίνω σημασία και να μην είμαι υπερβολική. Ο πεθερός μου λέει οτι κάνω νάζια. Τον Αύγουστο ζήτησα επίσημα τη βοήθεια ειδικού, ψυχολόγου... άθελά μου έγινε μάρτυρας της συμπεριφοράς του, σε συνεδρία άκουσε πως μου μιλούσε και πως απαντούσα και πως αντιδρούσε, έπαθε πλάκα... με ρώτησε γιατί του το επιτρέπω και η απάντηση που έλαβε ήταν οτι πάντα έτσι μιλούσε! Έτσι μίλησα με τους δικούς μου, ο πατέρας μου προσφέρθηκε να μεσολαβήσει, ήμουν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση το μόνο που έκανα εκείνες τις ημέρες ήταν να κλαίω με λυγμούς και να μην είμαι σε θέση να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ωστόσο λόγω του παιδιού έδωσα πάλι τόπο στην οργή... Όσπου έγινε το αδιανόητο πλέον... πήγαμε στο γιατρό για το α' επιπέδου και επειδή δεν μας είπε το φύλο έπρεπε να περιμένουμε την επόμενη επίσκεψη για να μας πει τι είναι το μωρό. Επειδή δε γύρισε το μικρό μου, το οποίο πρέπει να σας ενημερώσω οτι είναι υγιέστατο και τέλειο παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες μεγαλώνει και αναπτύσεται, ο πατέρας του το έβρισε μπροστά μου!!! ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! όχι άλλο... εγώ ανέχθηκα και ήμουν διατεθημένη να ανεχτώ τα πάντα για το παιδί μου που πέρασα τόσες δυσκολίες για να αποκτήσω τίποτα.

 

Να σημειώσω σε αυτό το σημείο οτι υπάρχουν ΠΟΛΛΑ άλλα πράγματα που προηγήθηκαν πριν την εγκυμοσύνη και απλώς εθελοτυφλούσα και δικαιολογούσα λόγω της ανικανότητάς μου να τεκνοποιήσω. Η αυτοεκτίμηση στο αίσχατο σημείο της...

 

Αυτήν την στιγμή είμαι μόνη μου στο σπίτι του ζήτησα να φύγει για να ηρεμήσω, το έκανε, άλλο που δεν ήθελε... είμαι ήρεμη τώρα με εκρίξεις στενοχώριας, θυμού, απόγνωσης και αγάπης.

 

Ο ίδιος από τότε που έφυγε κανένα σημάδι ζωής, ενδιαφέροντος... τίποτα... ήρθε χθες πήρε τα ρούχα του, έφυγε... το μόνο θετικό είναι οτι είμαι ήρεμη... Όχι καμία κίνηση νομική δεν έχω κάνει... αλλά λογικά θα κινηθώ σχετικά άμεσα...

 

ελπίζω η στήριξη των δικών μου ανθρώπων και των φίλων μου να είναι αρκετή γιατί θα περάσω πολύ δύσκολα...

 

Αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται!!! Και όπως είπε ήδη κάποιο μέλος "Έκανα πολλές υποχωρήσεις αλλά τερμα γιατι βαρέθηκα να είμαι ο μ@#$@ς της υπόθεσης."

 

Ευχαριστώ που υπάρχετε...

[AnastasiaL]

μου πήρε την καρδιά μου, τη χαρά μου, τον αυτοσεβασμό μου και τη χαρά της εγκυμοσύνης... newsflash... δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα άλλο να πάρει... ΜΕ ΑΔΕΙΑΣΕ...

[goody]

Αχ AnastasiaL καταλαβαινω πως νιωθεις... τωρα ομως που καταλαβες ποσο λαθος ηταν να αφηνεις να σε παταει ο αντρας σου παρε τα πανω σου και συνηδητοποιησε ποσο καλυτερα θα εισαι χωρις αυτον! Περιμενεις το παιδακι σου που ειναι γερο και σου ευχομαι να εχεις μια τελεια εγκυμοσυνη και γεννα!

 

Σε περιμενουν πιο δυσκολες στιγμες δυστυχως γιαυτο πρεπει να σκληρυνεις! Ασε τα κλαμματα και συνεχισε να πηγαινεις στον ψυχολογο, εμενα αυτο με βοηθησε πολυ. Κι εγω εγκυος ημουν οταν χωρισα και ξερω πως νιωθεις.. Τωρα το μονο που ευχομαι ειναι να μην ξαναεμφανιστει ποτε αυτος ο ανθρωπος στη ζωη μου! Ειμαστε πολυ καλυτερα χωρις αυτους!!Η συμβουλη μου ειναι να γινεις σκυλα! Μην τον λυπηθεις σε τιποτα, ουτε σε αυτα που θα διεκδικησεις στο διαζυγιο ουτε για τα θεματα του παιδιου.. οσο τους δινεις αξια και οσο βλεπουν αδυναμια τοσο σε πατανε δυστυχως..

 

Πανω απο ολα το παιδακι σου, ευχαριστησου την εγκυμοσυνη σου και προσπαθησε να σταθεις γρηγορα στα ποδια σου!

[κατερινα_κι]

Να κοιτας μπροστα ...... σου στερησε την χαρα των πρωτων μηνων ..ομως εμειναν αλλοι τοσοι να απολαυσεις ... κ πραγματικα ο καθε ενας ειναι ξεχωριστος!!!!

οσο για τα κλαματα ολη την ημερα ...θα σε παρακαλουσα να σταματησεις,το μωρο σου τα νοιωθει ολα !!!! κριμα δεν ειναι να πληγωνεται???

 

ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος ... με το καιρο θα ερθουν κ ομορφες μερες για σενα ,το πιστευω!

 

 

 

*η ζωη δεν αρχιζει κ τελειωνει σε εναν αντρα ...... θα βρεις καλυτερο!!!!

 

 

καλη σου μερα

λενα

[AnastasiaL]

lenaki και miss pitsi ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας, πραγματικά μου δίνεται δύναμη... κάθε μέρα είμαι πιο δυνατή και σίγουρη οτι πήρα την σωστή απόφαση...

 

είναι γεγονός οτι τα πιο δύσκολα έρχονται αλλά αυτό ισχύει και για τα καλύτερα...

 

χθες το βράδυ ένιωσα για πρώτη φορά το φτερούγισμα του μωρού μου και γέλασα (μετά από πάρα πολύ καιρό). Χαμογελούσα όλο το απόγευμα! Ένιωσα πραγματική ευτυχία! Πάνω από όλα το παιδί... lenaki έχεις δίκιο τα νιώθει όλα, δε θα επιτρέψω να συνεχίσει να νιώθει στενοχώρια... τέλος... ως εδώ... θα χαρώ την κάθε στιγμή της εγκυμοσύνης από εδώ και πέρα... και δε θα αφήσω κανέναν να συνεχίσει να με πατάει!

 

Να' στε καλά κορίτσια, μου δώσατε και άλλη πολυπόθητη δύναμη. Ξέρω οτι κάνω το σωστό αλλά δυστυχώς τα συναισθήματα με κρατάνε πίσω... θέλει χρόνο... αλλά τουλάχιστον θα αποστασιοποιηθώ από αυτά που με ρίχνουν...

 

ευχαριστώ για τα λόγια σας!

[Catrin]

Άκουγα συχνά από τότε που έφυγα με τα παιδιά από το σπίτι την συμβουλή "οπλίσου με δύναμη, τα χειρότερα δεν τα είδες ακόμα..." και δεν μπορούσα να το καταλάβω γιατί σκεφτόμουν ότι τι πιο δύσκολο είναι από την απογοήτευση σου και τον πόνο σου ότι πάλεψες για ένα γάμο που δεν πέτυχε και τώρα πρέπει να μιλήσεις και να σταθείς στα παιδιά σου και παρόλο τον πόνο σου να είσαι βράχος?

Στο μυαλό μου πάντα υπήρχε ο στόχος αξιοπρέπεια και αυτόν προσπαθούσα και προσπαθώ να τηρήσω....

Ηπιοι τόνοι, συνενοήσεις χωρίς ακραίες καταστάσεις, δύναμη στις καθημερινές δυσκολίες και προπάντων τα παιδιά έξω απο όλα αυτα.

Και ξαφνικα... έρχεται ο οικονομικός παράγοντας που τα αντιστρέφει όλα! Ενας πατέρας που λέει "δεν μπορώ δεν βγαίνω, εχω κι εγώ έξοδα" μια μητέρα που διαπραγματεύεται με το λιγότερο που μπορεί να έχουν τα παιδιά της σκεφτόμενη τι άλλο μπορεί να κόψει, παρόλο που αναγνωρίζει το παράλογο των λόγων του πατέρα αφού και έχει (καταθέσεις) και μπορεί(μηνιαίο εισόδημα) αλλά η ψυχική υγεία παιδιών και μητέρας ειναι ψηλότερα στην λίστα. Και η αντίδραση? Αμετακίνητες οι θέσεις του πατέρα, πασιφανής η αδιαφορία για την ποιότητα ζωής των παιδιών, ο εαυτούλης του και μόνο!!!!! Η μητέρα δίνει όλο το μισθό της, όλες τις ώρες της, όλες τις σκέψεις και την αγάπη της, ο πατέρας....?

Μεγάλος ο πόνος της απογοήτευσης αλλά και των δυσκολιών λοιπόν, δίκιο είχαν για την συμβουλή τους, φοβάμαι για το τι άλλο θα έρθει...

Αυτή είναι η εμπειρία μου ως τώρα....

[aria1980]

βρε κοριτσια θελω κ εγω να χωρισω,θελω διαζυγιο:cry:ο αντρας μου ειναι το πιο μαμουχαλο πλασμα που εχω γνωρισει:cry:δεν μπορει να αναπνευσει εξω απο το βρακι της μανουλας του κ του πατερουλη του,ειναι τρελλος κ παλαβος για αυτουςπειτε μου,αν καταθεσω το διαζυγιο τι με περιμενει???μπορει να μου το παρει???τι να πω στο διακστηριο????οτι ειναι μαμοθρευτο κ θελω να τον χωρισω?????δεν αντεχω βρε κοριτσια,δεν αντεχω..:cry:

[aria1980]

εχουμε ενα γιο 2 χρ.κ γιαυτο ρωτησα αν μπορει να το παρει που θα κανει τα παντα γι αυτο..τι να πω?????οτι κ να πω χαμενο ειναι

[AnastasiaL]

aria1980 δεν μπορεί να σου πάρει το παιδί, παρά μόνο αν μπορεί να αποδείξει έμπρακτα οτι είσαι ναρκομανής, ψυχασθενής ή οτι είχες εξωγαμιαία σχέση... τα ρώτησα και τα διευκρίνισα... ακόμη και άπορη να είσαι η διατροφή σου λύνει και αυτό το πρόβλημα... αλλά θεωρώ οτι πρέπει να θέσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου πρώτα σε σειρά...

 

σε νιώθω όταν λες οτι είναι μαμόθρευτος και μέσα στο βρακί της μανούλας και του μπαμπούλη... εννοείται οτι σε νιώθω... παθούσα άλλωστε... μου δημιουργεί έντονη απορία όμως το γεγονός οτι αναρωτιέσαι και ρωτάς τι να πεις στο δικαστήριο... το μοναδικό πράγμα που θα σου πω είναι οτι όταν τελικά μίλησα με το δικηγόρο μου, αυτός μου ζήτησε να του γράψω 2-3 περιστατικά στα οποία θα μπορούσαμε να 'πατήσουμε' για να μην απορριφθεί το αίτημα... του έγραψα 4 Α4 μπρος και πίσω με γραμματοσειρά νούμερο 10!!!

 

συνεπώς αυτήν είναι η απορία μου, αν δε ξέρεις τι να πεις στο δικαστήριο όπως λες... στον εαυτό σου τι λες και φτάνεις στο σημείο να θέλεις να χωρίσεις; με έχεις μπερδέψει πραγματικά...

 

τι είναι πραγματικά αυτό που σε κάνει να θέλεις να χωρίσεις; θεωρώ οτι πρέπει να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου... μη βιαστείς... είναι πολύ μεγάλη απόφαση το διαζύγιο, πρέπει να είσαι σίγουρη και αποφασισμένη για να επιβιώσεις... τα δύσκολα και τα χειρότερα έρχονται!!

 

και επειδή είδα πόσο σε ανησυχεί η επιμέλεια απλά θέλω να σου πω οτι δεν μπορεί να σου πάρει το παιδί... ξεκαθάρισε όμως μέσα σου πραγματικά τι θες... μίλησε στον σύζυγο ξεκάθαρα... δώστου όσες ευκαιρίες μπορείς... αλλά η απόφαση είναι δική σου και εσύ θα πρέπει να ζήσεις και να πορευτείς με αυτήν...

[barbie2000]

και επειδή είδα πόσο σε ανησυχεί η επιμέλεια απλά θέλω να σου πω οτι δεν μπορεί να σου πάρει το παιδί...

 

AnastasiaL, να ρωτήσω κάτι? μπορεί να γίνει το αντίθετο? δηλαδή έχει δικαίωμα η μητέρα που έχει την επιμέλεια να πάρει το παιδί και να αλλάξει κατοικία? να φύγει επαρχία ή ακόμη και εξωτερικό?

Αν γνωρίζει κάποια ας μου απαντήσει.

 

Ευχαριστώ.

[aria1980]

αναστασιαλ,δεν εχω μιλησει με δικηγορο για να ξερω τι πρεπει να πωπολλα περιστατικα εχω με σκοτωμους εξαιτιας της μανας κ του πατερα του,αυτα πρεπει να πω???αν τα αρνηθει???δεν εχω μαρτυρες,δυστυχωσ:cry:να πω τι???..να πω οτι η πεθερα με προσβαλλει μπροστα στον αντρα μου κ ο αντρας μου σκυβει το κεφαλι του επειδη..νευριασε η μανουλα?????οτι τις αποφασεις που αφορουν εμενα κ τον αντρα μου..τις παιρνει με τους γονεις του???δεν εχω μαρτυρες αρα μπορει να ατ αρνηθει ολα κ να με κατηγορησει κιολας,δεν ξερω,ολα τα περιμενω απο αυτον,κ δεν με νοιαζει τι θα απογινω μετα το διαζυγιο,θα ειναι δυσκολα αλλα μονο που θα εχω απαλλαχθει απο αυτον..η ζωη μου θα εχει αλλαξει

[aleca]

ρε κοριτσι...εχεις σκεφτει ότι εχεις να τραβηξεις γολγοθα μεχρι την αποφαση? οτι θα σου παιρνει το παιδι καθε δευτερο σκ?? γιορτες? διακοπες??? Δεν ξερω αλλα εγω αυτο θα το εςβρισκα εξαιρετικα δυσκολο...

Δεν διαβασα ολα τα ποστ αλλα αν το προβλημα ειναι πόσο αδυναμια εχει στο γονεις του, μηπως θα μπορουσατε να τα βρειτε??????? για το παιδακι σου...για να εισαστε ολοι μαζι....

[AnastasiaL]

barbie2000 αυτό που ξέρω είναι οτι αν υπάρχει βάσιμη δικαιολογία, η μαμά μπορεί να μετοικήσει, άλλωστε εγώ το έχω κάνει ήδη και πριν το δικαστήριο... δηλαδή... του έκανα ασφαλιστικά μέτρα να μην έρχεται στο σπίτι (καθώς είναι δικό μου), όταν μου παρέδωσε τα κλειδιά άλλαξα τις κλειδαριές (ούτως ή άλλως) και έπειτα επειδή για τα ασφ. μέτρα είχα χαρτί γιατρού, γυναικολόγου, οτι λόγω της κατάστασης, που είμαι έγκυος δηλαδή θα πρέπει να αποφεύγω κάθε είδους ένταση... έτσι μετακόμισα και αυτήν την στιγμή είμαι και μένω στην μανούλα μου, και με την άδεια του δικαστηρίου... Συνεπώς κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις περιπτώσεις που αναφέρεις, δηλαδή δε θα σηκωθείς να πας στην Γαύδο, απλά και μόνο γιατί πιο μακριά δεν μπορείς να πας!!! θα συντρέχουν λόγοι βάσιμοι όμως, αυτά θα τα συζητήσεις με δικηγόρο όμως για να κινηθείς σωστά! εμένα ο δικηγόρος μου, μου υπέδειξε τι να κάνω!

 

aria1980 πιστεύεις οτι θα φτάσετε σε αντιδικία; τότε χρειάζονται οι μάρτυρες! στο συναινετικό είναι πιο ήπια η κατάσταση.. εγώ τώρα είμαι σε διαδικασία συναινετικού οπότε δεν έχω περάσει όλα τα στάδια. Το σίγουρο είναι οτι πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι το αν το ίσως το μπορεί και να σκεφτείς τι είναι αυτό που θέλεις. Θέλεις να μείνεις μαζί του ή όχι; Θα πάρεις μια απόφαση και έπειτα θα πρέπει να την στηρίξεις, σοβαρά, καθώς είτε μείνεις είτε φύγεις εσύ θα ζεις με αυτήν. Κακά τα ψέματα, αυτό ισχύει που σου λέω. Άσχετα με το αν έχεις κόσμο να σε στηρίξει, εσύ θα ζεις ΠΑΝΤΟΤΕ με αυτήν την απόφαση. Από εκεί και έπειτα αν η απόφασή σου είναι να φύγεις τότε να συμβουλευτείς ένα δικηγόρο για να σε τοποθετήσει πιο σωστά. Αλλά το πιο βασικό είναι να αποφασίσεις. Δεν νομίζω οτι το έχεις κάνει αυτό! Δούλεψέ το στο μυαλό μου, μην κάνεις κινήσεις χωρίς να σκεφτείς... δεν είναι μπλούζα που δεν μας αρέσει και την επιστρέφουμε στο μαγαζί για να αγοράσουμε μια άλλη.

 

πάντως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας με τον πρώην ήταν οι γονείς του, τους οποίους μου επέβαλλε!!! αλλά όταν ο δικηγόρος με ρώτησε να του πω περιστατικά ΟΥΤΕ 1 από αυτά δεν ήταν του ύφους που αναφέρεις... αντίστοιχα ήταν... έγινε αυτό, εκείνο το άλλο... κλπ... κλπ .... σε καμία περίπτωση δεν ανέφερα τα πεθερικά μου, δε χρειάστηκε. Δεν έχεις παντρευτεί τα πεθερικά σου, τα προβλήματα σου υπάρχουν με τον άντρα σου... ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ... δεν σε ενοχλεί που η μανούλα αποφασίζει... σε ενοχλεί οτι σου επιβάλει δικές του αποφάσεις χωρίς τη δική σου συμβολή... με καταλαβαίνεις; Πρέπει να σκεφτείς και να ωριμάσεις τον τρόπο σκέψης σου... αποφάσισε... και στήριξε την απόφασή σου, αυτή είναι η συμβουλή μου...

 

ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΡΙΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΙΝΗΣΗ ΜΙΛΑ ΜΕ ΔΙΚΗΓΟΡΟ, ΔΕ ΧΩΡΑΕΙ ΛΑΘΗ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ!!! το παραμικρό μετράει...

 

άλλωστε εδώ θα είμαστε να τα συζητάμε, πρώτα ο Θεός!!!

[barbie2000]

AnastasiaL, ευχαριστώ.

[aria1980]

anastasial ευχαριστω κοπελα μου κ εσυ καλη δυναμη και κουραγιο,οτι θες,να μιλησεις σε μας..πως γινεται να μη μπλεξω τα πεθερικα μου???αφου αυτοι ευθυνονται για την καταντια του αντρα μου..θεε μου...ορισμενες φορες ξεχναω τιθα πει ζωη,τι ζητησα????να μαι ευτυχισμενη..τι λεω τωρα???βλακειες να περναει η ωρα..

[AnastasiaL]

aria1980 και εγώ τα πεθερικά μου κατηγορούσα μέχρι που ξεκαθάρισα το μυαλό μου... και αποφάσισα οτι ναι αν ο πρώην μου ήταν 20 χρονών τότε θα έφταιγαν αυτοί... τώρα όμως που είναι 39... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟ... τι είναι... ο μπέμπης της μαμας; αυτός φταίει... ο βολεψάκιας... ο εγωίσταρος... τι να λέμε τώρα... απαξιώ δεν ασχολούμαι λέμε! .-

[Lora2]

Καλημερα σε όλες, αισιόδοξες σκέψεις και το κεφάλι ψηλά! Πάνω απ' όλα είμαστε ανθρωποι με αξιοπρεπεια, έτσι δεν είναι; Όσο δύσκολες και άσχημες και αν είναι οι καταστάσεις, πάντα υπάρχουν δυσκολότερες αλλά και καλύτερες βεβαια, απλά καλό είναι να κοιτάμε μπροστά και αν προχωράμε.

Την αποφαση για διαζύγιο δεν την πήρα εγώ, αλλά ο συζηγος, γιατί του τελείωσαν τα συναισθήματα για μένα. Απλά έβαζε τον εγωισμό του πάνω από όλα, ακόμα και απο το παιδί. Ημουν κλεισμένη μέσα γιατί δεν είχα που να αφήσω το παιδί και μέναμε εκτός πόλης, ανθρωπο ακουγα και ανθρωπο δεν έβλεπα, εκείνος απλά ερχοταν κοιμόταν έτρωγε και εφευγε. Το πολύ 2 ωρες την ημερα βλεπόμασταν. Αυτός ήθελε εκδρομές, βόλτες κτλ. που με ένα πολύ μικρό μωρό μέσα στο χειμώνα ήταν αδύνατον. Έτσι βούλιαξε στις ευθυνες, ένιωσε παραγκωνισμένος με το μωρό και του τελείωσαν τα συναισθηματα. Όλο το καλοκαίρι το περασα προσπαθώντας να του δείξω πόσο τον αγαπώ και ότι θα βελτιωθούν όλα. Αλλά φυσικά αυτός είχε πάρει ήδη την απόφασή του και ό,τι και να έκανα πήγαινε στράφι. Ήταν σαν να χτυπάω σε τοιχο. Δε μπορεσα ποτέ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να είναι τόσο εγωιστής. Πως δεν είδε ό,τι προσφερα και ό,τι έκανα και σκεφτόταν μόνο τον εαυτό του. Τεσπα, αφού δε με θέλει δε μπορώ να τον παρακαλάω, αν και το έκανα και αυτό.

Τώρα μόλις μετακόμισα και σήμερα υπογραφουμε το συμφωνητικό για το διαζύγιο. Εχω φοβερες μεταπτωσεις στη ψυχολογία αν και προσπαθώ να σκεφτομαι θετικά. Αλλά εκείνο που με τσακιζει κυριολεκτικά είναι ότι όλο το βαρος του παιδιου το έχουμε εμείς και οι άντρες τουριστες είναι. Χθες ας πουμε το μωρό αρρωστησε και εκείνος πήγε για υπνο γιατί λέει δεν είχε κοιμηθεί το βραδυ και ουτε 1 τηλεφωνο για να δει τι κάνει το παιδί του. Μ' αυτη τη συμπεριφορά αηδίασα. Τι θελει δλδ να είναι ο καλός μπαμπάς με βόλτες κάθε δευτερο Σ/Κ? Και ψάχνει δουλειά για να φυγει σε άλλη πόλη. Πως θα είναι κοντά στο παιδί του έτσι; Ειναι δυνατόν; Δε θα πονεσει η καρδούλα του παιδιού που δε θα έχει κοντά τον μπαμπά της;

Τι να κάνουμε όμως οι αντρες από την φύση τους είναι αδύναμοι και ας κάνουν τους δυνατους....

Απλά δε θέλω να περάσω τη ζωή μου μόνη μου με το παιδί....