ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ του ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ

[Μίκα]

ΖΗΤΗΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ του ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ

Μια απάντηση απο τον ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ ιστορικό, θεατρικό συγγραφέα και κοινωνικό αγωνιστή για την επιβίωση ενός ιδεολόγου στην σημερινή καταπιταλιστική κοινωνία.

Απόσπασμα από συνέντευξη του ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ στο μηνιαίο ελευθεριακό περιοδικό του Χάρβαρντ, Perspective.

 

Ρ: Οι τελειόφοιτοι κάθε χρόνο έχουν τον εξής μεγάλο προβληματισμό: «Λοιπόν, είμαι ριζοσπάστης αριστερός προς το παρόν, αλλά ποιες είναι οι εργασιακές προοπτικές μου; Ίσως ξεκινήσω ως δόκιμος σε μια εταιρεία όπως η Γκόλντμαν Σακς...». Με δεδομένο ότι πολλοί αριστεροί δεν επιθυμούν να δουλέψουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, τι θα τους συμβούλευες να κάνουν, ενώ μένουν πιστοί στις ιδέες τους;

 

Ζ: Αυτή είναι δύσκολη ερώτηση, γιατί αναφέρεται στο ζήτημα επιβίωσης. Αν αφιερώσεις ολόκληρη τη ζωή σου για την κοινωνική αλλαγή, ίσως να μην καταφέρεις ποτέ να βρεις δουλειά. Παρʼ όλα αυτά, υπάρχουν και άνθρωποι που το καταφέρνουν αυτό — στο βαθμό που είναι δυνατόν. Αν καταφέρεις να συνδέσεις τις πολιτικές σου δεσμεύσεις με την επιβίωσή σου — τίποτα παραπάνω, όμως, από απλή επιβίωση, όχι να πλουτίσεις, αλλά να καταφέρεις να ζεις, κάνοντας αυτό ακριβώς που επιθυμείς — τότε έχεις καταφέρει κάτι αξιοθαύμαστο. Αλλά δεν είναι εύκολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναγκάζονται να συμβιβαστούν μέχρι ενός σημείου. Μπορείς, βέβαια, και να επιλέξεις αυστηρά έναν από τους δύο δρόμους. Είτε να παρατήσεις τις ιδέες σου, και να βουλιάξεις στον πραγματικό κόσμο και ίσως αναρριχηθείς και γίνεις υπουργός του κράτους, είτε να γίνεις ένας νέος Γκάντι ή...μία Μητέρα Τερέζα.

Αλλά οι περισσότεροι συμβιβάζονται, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν και τις δύο ανάγκες τους. Θέλουν να παντρευτούν, να αποκτήσουν γυναίκα και παιδιά, και δεν μπορούν να τους πουν «κοιτάξτε, θέλω να ζείτε στη φτώχεια, γιατί εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι η κοινωνική αλλαγή». Ακόμα και αν η γυναίκα τους δεν έχει πρόβλημα να ζει στη φτώχεια, πώς θα ήταν δυνατό να υποχρεώσουν και τα παιδιά τους να ζήσουν έτσι; Το πρόβλημα λοιπόν είναι η οικονομική επιβίωση — μπορείς να επιλέξεις ένα ανεκτό επίπεδο επιβίωσης και ταυτόχρονα να παραμείνεις πιστός στα ιδανικά σου. Φυσικά, θα ήταν πολύ καλό αν μπορούσες να βρεις μια δουλειά που να σχετίζεται με τις ιδέες και τις αξίες σου. Ξέρεις, εγώ ήμουν τυχερός, αυτό το πέτυχα με τη διδασκαλία. Σίγουρα μπορώ και επιβιώνω — δεν θα γίνω πλούσιος, αλλά θα ζω άνετα και θα κάνω αυτό που θέλω. Θα διδάσκω χωρίς κανείς να μπορεί να μου κάνει υποδείξεις ή να μου λέει τι να μαθαίνω στα παιδιά.

Επίσης, αν είσαι δικηγόρος κινημάτων, μπορείς να χρησιμοποιείς τις ικανότητές σου για να υπερασπίζεσαι ανθρώπους που κατηγορούνται άδικα. Ή αν είσαι γιατρός...Γνωρίζω ένα γιατρό εδώ στη Βοστόνη που έκανε συνεχώς ταξίδια στην Ερυθραία, για να βοηθήσει εκεί τους ανθρώπους, το ίδιο και στη Λατινι¬κή Αμερική...Με αυτή την έννοια, αν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο, δίνεις την καλύτερη απάντηση σʼ αυτό το ερώτημα.

Μερικοί άνθρωποι ίσως αγαπούν τους υπολογιστές, τη μηχανολογία ή τη χημεία, και αυτές οι ειδικότητες δεν συμβάλλουν τόσο άμεσα, όπως ένας δά¬σκαλος ιστορίας, στον αγώνα για την κοινωνική αλλαγή. Σʼ αυτή την περίπτωση πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να κάνουμε αυτήν ή την άλλη δουλειά, δηλαδή να βολευτούμε σε μία συμβατική θέση απασχόλησης στην κοινωνία. Πρέπει, όμως, να μην αφήσουμε το γεγονός αυτό να ρημάξει τη ζωή μας, να μην αφήσουμε να καταπιεί όλο το είναι μας, να βρούμε χρόνο και ενέργεια να κάνουμε θετικά πράγματα. Σε τελική ανάλυση, στον πόλεμο του Βιετνάμ υπήρχε μία οργάνωση που ονομαζόταν Επιχειρηματίες ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τα πλούτη τους για να δημοσιεύουν διαφημίσεις στις εφημερίδες ενάντια στον πόλεμο.

Κατά συνέπεια, κανένας δεν έχει το δικαίωμα, νομίζω, να πει στον άλλον τι πρέπει να κάνει, μέχρι πού πρέπει να συμβιβαστεί, αφού όλοι συμβιβαζόμαστε ως ένα σημείο. Και το σημείο αυτό πρέπει να το καθορίζει ο καθένας για τον εαυτό του, σύμφωνα με αυτά που αισθάνεται.

 

Πηγή: http://plibyos.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html

[Rasta]

Πω πω, τι φοβερό και τρομερό κείμενο είναι αυτό;

 

Απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει!

 

Βάλτε το στα ψυγεία σας και μοιράστε το στη τάξη των παιδιών σας.

 

Μπράβο Μίκα!

[Μίκα]

Επιλέξαμε να δουλεύει μόνο ο ένας και για να μην "σπαταλήσουμε ούτε ώρα στο καπιταλιστικό σύστημα", όπως έλεγε κι ένας γνωστός (!!!), αλλά και να είμαστε πιο πολλές ώρες μαζί με τα παιδιά. Δυστυχώς, αυτός ο ένας, είμαι εγώ!!

 

Ποτέ δεν θα γίνουμε πλούσιοι. Δεν μας ενδιαφέρει άλλωστε.

 

Συμβιβαστήκαμε όμως και αγοράσαμε καινούριο αυτοκίνητο λόγω ασφάλειας των παιδιών. Βλέπετε, η Julia δεν είχε ζώνες πίσω!! Και ναι, κυκλοφορεί ακόμα (για τους γνώστες).

 

Τέλος πάντων, γεγονός είναι ότι έχουμε μπει για τα καλά στον καταναλωτισμό και στην αμερικάνικη κοινωνία αφθονίας του πενήντα. Θέλουμε τα πάντα και τα θέλουμε τώρα, με κάθε κόστος. Ξεχνάμε τους γύρω μας, ξεχνάμε τι μας κάνει αληθινα ευτυχισμένους και τι άξίζει τελικά, για τι αξίζει να αγωνίζεσαι, ε, ναι, ξεχνάμε να αγωνιζόμαστε. Μας ενδιαφέρει μια δουλειά στην οποία θα βολευτούμε, μια δουλειά από την οποία θα αμοιβόμαστε με πολλά χρήματα και ας δουλεύουμε πολλές ώρες, μια δουλειά για την οποία πιθανώς να έχουμε παρακαλέσει και ας μην είναι αυτό που θα θέλαμε πραγματικά να κάνουμε. Θέλουμε το καινούριο, το ακριβό, το πιο καλό, το σινιέ. Ξεχνάμε ότι όλα αυτά έχουν κάποιο κόστος. Και δυστυχώς, το πληρώνουμε πάντα ακριβά.

 

Για αυτά αλλά και για άλλα πολλά που αν τ αγράψω θα κάνω κατάχρηση του forum έχουμε επιλέξει να ζούμε με αυτόν τον "αντισυμβατικό" (δεν μου αρέσει ο όρος, αλλά δεν μπορώ να βρω και κανέναν της προκοπ[ής!) τρόπο. Προσπαθώντας να δώσουμε στα παιδιά μας ότι καλύτερο μπορούμε από τις σκέψεις μας, τα βιώματα και τον τρόπο ζωής μας με την ελπίδα αργότερα να κάνουν και αυτά το ίδιο, κάνοντας τον κόσμο μας και το δικό τους καλύτερο.

[Μίκα]

Βρήκα και αυτήν την παλαιά συνέντευξη. Διαβάστε την. Αξίζει

«Δεν είμαστε τα μοναδικά θύματα...»

Ο Αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζιν επιτίθεται στην πολιτική της χώρας του

 

Συνέντευξη στον Μιχαλη Καλαβρο

 

Ο Χάουαρντ Ζιν, ίσως ο κορυφαίος Αμερικανός ιστορικός της γενιάς του, με τον Νόαμ Τσόμσκι συγκροτούν το πιο ριζοσπαστικό δίδυμο της αμερικανικής διανόησης. Ο Ζιν είναι συγγραφέας δεκάδων βιβλίων, όμως το έργο του «A Peopleʼs History of the United States», έχει πουλήσει περισσότερα από τρία εκατομμύρια αντίτυπα ανά τον κόσμο και θεωρείται πλέον κλασικό.

 

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου υπηρέτησε ως πιλότος στα βομβαρδιστικά, ο Ζιν ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και ευθύς αμέσως ξεκίνησε την έντονη κριτική του στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Τη δεκαετία του ʼ50, συμμετείχε –ο πρώτος λευκός, και μάλιστα έχοντας ρόλο πρωταγωνιστικό– στο κίνημα εναντίον των φυλετικών διακρίσεων. Στις αρχές του ʼ60, αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία στο κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο Χάουρντ Ζιν, 83 ετών σήμερα, παραμένει ένας δραστήριος ακτιβιστής, υπέρμαχος της παγκόσμιας ειρήνης και αδέκαστος επικριτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της χώρας του.

 

— Δόκτορ Ζιν, τι είναι τελικά το αμερικανικό όνειρο;

 

— Το αμερικανικό όνειρο είναι κυρίως οι ιστορίες που ακούς για ανθρώπους που άφησαν τη χώρα τους, μια χαμένη ζωή και μετανάστευσαν στην Αμερική και πλούτισαν. Είναι οι ιστορίες εκείνων που έφτιαξαν μια καλή ζωή για τους ίδιους, αλλά κυρίως για τα παιδιά τους και τις επόμενες γενιές. Ομως, πρέπει να τονίσουμε ότι αυτό ισχύει για τη μειοψηφία. Δυστυχώς, το περίφημο αμερικάνικό όνειρο εκπληρώθηκε από ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία ανήκε στη δεύτερη κατηγορία την οποία ανέφερες. Των σκληρά εργαζόμενων πολιτών, των ανέργων, που παραμένουν σε όλη τους τη ζωή στην ίδια κοινωνική τάξη με εκείνη των γονιών τους. Το αμερικανικό όνειρο, λοιπόν, κατά τη δική μου άποψη, είναι στην ουσία μια αυταπάτη.

 

Κυβερνητική υποκρισία

 

— Τι σας ενοχλεί περισσότερο αυτόν το καιρό δόκτορ Ζιν;

 

— Με ενοχλεί το ότι η πολιτική της κυβέρνησης Μπους το μόνο που έχει καταφέρει είναι να μεγαλώσει την έχθρα του κόσμου για τις ΗΠΑ. Αυτό με εξοργίζει. Με ενοχλούν αυτή η υποκρισία της κυβέρνησης και τα ψέματα που λέει στον αμερικανικό λαό, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το γνωστό, «όλα είναι υπό έλεγχο, δουλεύουμε για το καλό του κόσμου». Δεν ξέρω αν γνωρίζεις, αλλά οι συνεχείς δαπάνες του στρατού μας ξεπερνούν τα 300 δισ. δολάρια τον χρόνο και ποιο το αποτέλεσμα; Οι Αμερικανοί πολίτες ζουν καθημερινά με τον εφιάλτη ενός νέου τρομοκρατικού χτυπήματος, στο Ιράκ η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο, ενώ ο Μπιν Λάντεν και η παρέα του παραμένουν άφαντοι. Πώς λοιπόν είναι όλα υπό έλεγχο; Πλέον, η πρώτη προτεραιότητα της Ουάσιγκτον είναι ο πόλεμος στο Ιράκ και όχι να σώσουν τους συμπολίτες μας στη Νέα Ορλεάνη.

 

— Τελικά, τι ακριβώς προκαλεί αυτή την έχθρα για τις ΗΠΑ;

 

— Η εξωτερική πολιτική τους. Το ότι ανακατευόμαστε στις υποθέσεις και στις οικονομίες άλλων χωρών, το ότι διαθέτουμε τεράστιες στρατιωτικές βάσεις σε αρκετές χώρες και ότι έχουμε καράβια σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.

 

Στηρίξαμε τους τρομοκράτες

 

— Πριν κάνατε λόγο για φόβο. Δεν είναι όμως φυσιολογικό να ζουν οι Αμερικανοί με τον φόβο ύστερα από την 9/11;

 

— Σαφέστατα. Οπως και το να θέλεις να εκδικηθείς είναι φυσιολογικό. Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Ωστόσο, ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι η φρίκη που ζήσαμε την 11η Σεπτεμβρίου είναι κάτι το οποίο έζησαν και άλλοι άνθρωποι σε άλλα μέρη του κόσμου και συνεχίζουν να ζουν και σήμερα. Λόγω των δικών μας βομβαρδισμών, λόγω της τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν άνθρωποι τους οποίους εμείς οι Αμερικανοί στηρίξαμε και οπλίσαμε. Δεν είμαστε εμείς τα μοναδικά θύματα αυτού του κόσμου. Η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους ήταν ευκαιρία να συνειδητοποιήσει ο αμερικανικός λαός το κακό που προκαλεί η χώρα του σε άλλα μέρη του πλανήτη.

 

— Σας πέρασε ποτέ από τη σκέψη ότι οι ΗΠΑ προκάλεσαν το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, ώστε να βρουν αφορμή να ξεκινήσουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας;

 

— Δεν πιστεύω ότι η κυβέρνηση σχεδίασε το χτύπημα, ωστόσο τους ήρθε γάντι. Οι σύμβουλοι του Μπους δε θα τον άφηναν ποτέ να πάρει τέτοιο ρίσκο. Τώρα, αν γνώριζαν τι επρόκειτο να συμβεί και δεν έκαναν τίποτα για να το αποτρέψουν, αυτό παραμένει ένα ερωτηματικό. Ολα είναι πιθανά. Αυτό όμως που έχει σημασία δεν είναι αν το σχεδίασαν ή αν γνώριζαν για το χτύπημα, το σημαντικό είναι ότι το χρησιμοποίησαν για να βλάψουν αθώους ανθρώπους, άμαχο πληθυσμό.

 

Οι υπερδυνάμεις έχουν ημερομηνία λήξης

 

— Αν ξεφυλλίσουμε τις σελίδες της ιστορίας θα δούμε ότι από την αρχαιότητα έως σήμερα υπάρχει μια υπερδύναμη που κυριαρχούσε. Πιστεύετε ότι είναι εφικτός ένας κόσμος δίχως πλανητάρχη;

 

— Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Ανέκαθεν υπήρχαν αυτοκρατορίες που χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις τους για να πάρουν αυτό που ήθελαν. Κι όταν οι αυτοκρατορίες αυτές συγκρούονταν μεταξύ τους είχαμε μεγάλους πολέμους. Το ζήτημα ωστόσο είναι τι πρεσβεύεις ως πλανητάρχης. Αν είσαι ειρηνοποιός ή πολεμοχαρής. Η Αμερική, για παράδειγμα, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, διότι λειτουργεί με γνώμονα το δικό της συμφέρον και όχι το καλό της ανθρωπότητας. Βομβαρδίζει όποιον θέλει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Ταυτόχρονα, προβάλλει αστείες δικαιολογίες για να κλείσει τα μάτια του λαού της. Σε αρκετά μέρη του κόσμου, ωστόσο, είναι επιβεβλημένη η παρουσία ενός παγκόσμιου αστυνόμου αν θέλεις, ώστε να σταματήσει ένας εμφύλιος πόλεμος ή μια γενοκτονία. Δεν έχουν όλοι οι λαοί τη δύναμη να αντισταθούν σε μια απειλή. Μην ξεχνάς ότι όσο υπάρχει το Καλό θα υπάρχει και το Κακό. Προσωπικά τάσσομαι υπέρ μιας διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης, που θα αποκαθιστά την τάξη στον πλανήτη, δίχως οικονομικά συμφέροντα. Κι αυτό προβλέπω ως πιθανό σενάριο μετά την πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας, η οποία, κατά την άποψή μου, θα καταρρεύσει μέσα στα επόμενα τριάντα χρόνια.

 

— Από τη στιγμή, όμως, που η παρουσία μιας υπερδύναμης μοιάζει αναπόφευκτη, δεν είναι καλύτερα η υπερδύναμη αυτή να είναι οι ΗΠΑ και όχι μια χώρα που δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα η Κίνα, το Ιράν ή η Ινδία;

 

— Μα οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κοίτα τι έχουν κάνει στη Λατινική Αμερική, όπου έχουν εμφυτεύσει δεν ξέρω και εγώ πόσους δικτάτορες, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Κοίτα τι συμβαίνει τώρα στο Ιράκ εξαιτίας της δίψας των ΗΠΑ για το πετρέλαιο. Πόσοι αθώοι σκοτώνονται αλλά και βασανίζονται σε καθημερινή βάση. Κοίτα το Γκουαντάναμο. Και παλιότερα, στο Ιράν, το 1953, η Αμερική επανέφερε στην εξουσία τον Σάχη, έναν από τους μεγαλύτερους καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν γυρίσουμε πίσω στην ιστορία, η λίστα μεγαλώνει.

 

Οι νέοι Αμερικανοί απομακρύνονται από το σκοτάδι

 

— Διάβασα πρόσφατα ότι εάν οι εκλογές στις ΗΠΑ διεξάγονταν μόνον ανάμεσα στους φοιτητές, ο Μπους δεν θα είχε την παραμικρή ελπίδα να τις κερδίσει. Μήπως αυτό φανερώνει μια αλλαγή στην αμερικανική κοινωνία; Οτι δηλαδή η νέα γενιά των συμπατριωτών σας θα γνωρίζει στο εξής τι συμβαίνει και έξω από τα σύνορα και ότι θα μπορεί να διαχωρίζει την αλήθεια από την προπαγάνδα;

 

— Συμφωνώ απολύτως με τον συλλογισμό σου, ωστόσο πρέπει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για μια διαδικασία μάθησης και όχι για μια νέα τάση, μια μόδα των νέων παιδιών προς τον ακτιβισμό.

 

— Τι εννοείτε ακριβώς;

 

— Οι περισσότεροι νέοι διαβάζουν και γενικώς παρακολουθούν ό,τι είναι στη μόδα. Ασχολούνται κυρίως με τις νέες τάσεις. Για να μάθουν την αλήθεια, το τι κακό κάνει η Αμερική στην ανθρωπότητα, χρειάζεται ένα γεγονός δραματικό, που θα τους ταρακουνήσει. Ο,τι ακριβώς συνέβη στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου η πλειοψηφία στην αρχή πίστεψε τις δικαιολογίες της κυβέρνησης για τον βομβαρδισμό της χώρας. Οσο όμως περνούσε ο καιρός, μέσω εναλλακτικών πηγών, η αλήθεια ολοένα και έβγαινε στην επιφάνεια. Και τότε, ειδικά η νεολαία, ξεσηκώθηκε και καταδίκασε τον πόλεμο. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τη κυβέρνηση Μπους. Αμέσως μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου υπήρχε μια τάση για εκδίκηση, που φυσικά πήγαζε από τις εξαγγελίες για πόλεμο εναντίον του Αφγανιστάν, και τις συνεχείς τηλεοπτικές εικόνες των φλεγόμενων Δίδυμων Πύργων. Ομως και εδώ η αλήθεια φάνηκε και ο κόσμος ξεσηκώθηκε εναντίον των πολεμικών επιχειρήσεων. Η απάντησή μου λοιπόν είναι, ναι, με το πέρασμα του χρόνου οι Αμερικανοί θα απομακρύνονται από το σκοτάδι. Αυτό φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όπου παρουσιάζεται πρωτοφανής πτώση της δημοτικότητας του Μπους.

 

— Ολα γίνονται για το πετρέλαιο, δεν είναι έτσι;

 

— Θα ήταν αφέλεια να πιστεύαμε κάτι διαφορετικό. Είναι εμφανής η τάση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να ελέγξει τη περιοχή της Μέσης Ανατολής, ώστε να εκμεταλλευτούν τον φυσικό της πλούτο. Πουθενά στη σκέψη των κυβερνώντων δεν υπήρχε η ιδέα του εκδημοκρατισμού ως αιτία της εισβολής στο Ιράκ. Ο Μπους βέβαια είναι υποχρεωμένος να επιμείνει ότι ο πόλεμος κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο. Αλλιώς δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για τον όλεθρο που σπέρνουμε στο Ιράκ. Ο όλεθρος πρέπει να σου πω έχει ελαχιστοποιηθεί και έχει αποσιωπηθεί και από την κυβέρνηση και από τον Τύπο.

 

Αδύναμος ο Μπους

 

— Δόκτορ Ζιν, είναι τελικά ο πρόεδρος που παίρνει τις αποφάσεις στον Λευκό Οίκο;

 

— Ο κάθε πρόεδρος λειτουργεί διαφορετικά. Για παράδειγμα, ο Τρούμαν πριν ρίξει την ατομική βόμβα στηρίχθηκε αποκλειστικά στον κορυφαίο σύμβουλό του, Τζέιμς Μπερνς. Ο Ρούσβελτ αντίθετα, είχε δυνατή προσωπικότητα και τις δύσκολες αποφάσεις τις έπαιρνε μόνος του. Ο Μπους, για να επιστρέψουμε στο παρόν, είναι ένας εξαιρετικά αδύναμος πρόεδρος και φυσικά χαρακτήρας, που όμως περιστοιχίζεται από δυνατές προσωπικότητες της αυταποκαλούμενης ακροδεξιάς διανόησης, όπως η Κοντολίζα Ράις, ο Πολ Γούλφοβιτς και ο Ντικ Τσέινι. Επίσης, και αυτό είναι σημαντικότερο στοιχείο, ο σημερινός πρόεδρος επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό, περισσότερο από κάθε προκάτοχό του, από συμβούλους μη εκλεγμένους από τον λαό, εκτός Λευκού Οίκου.

 

— Από τον επιχειρηματικό κόσμο;

 

— Ακριβώς. Η κυβέρνηση Μπους διατηρεί τις στενότερες σχέσεις με τους ζάπλουτους της Αμερικής, περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Κι αυτό φαίνεται στη φορολογική πολιτική που ακολουθεί, η οποία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των επιχειρηματιών. Το βλέπεις και στην επίμονη προσπάθεια να ιδιωτικοποιήσουν σχεδόν τα πάντα, ακόμα και την κοινωνική ασφάλιση.

 

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι εταιρείες πετρελαίου, με τις οποίες ο Μπους διατηρεί άριστες σχέσεις, έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην απόφαση για εισβολή στο Ιράκ, διότι πρόκειται για τη δεύτερη χώρα στον πλανήτη σε αποθέματα πετρελαίου.

 

Τα μεγάλα ψέματα των προέδρων

 

— Ποια είναι τα μεγάλα ψέματα των Αμερικανών προέδρων;

 

— Εχουμε και λέμε: ο Τρούμαν είπε ψέματα για τη Χιροσίμα, την οποία πριν από τον βομβαρδισμό είχε χαρακτηρίσει στρατιωτική βάση. Ο Τρούμαν επίσης είπε ψέματα για τον πόλεμο στην Κορέα, παρουσιάζοντας σαν αιτία εισβολής την προώθηση της δημοκρατίας, τη στιγμή που το συμμαχικό με τις ΗΠΑ καθεστώς της Νοτίου Κορέας ήταν δικτατορικό. Ο Αϊζενχάουερ είπε ψέματα για την εμπλοκή των ΗΠΑ στη Γουατεμάλα. Η κυβέρνησή του ανέτρεψε το τότε δημοκρατικό καθεστώς και στη θέση του τοποθέτησε μια αδίστακτη χούντα. Το ίδιο έκανε και στο Ιράν στηρίζοντας, όπως προανέφερα, την επιστροφή του Σάχη στην εξουσία. Ο Κένεντι είπε ψέματα για την εισβολή στο Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα. Οι Κένεντι, Τζόνσον και Νίξον εξαπάτησαν τον κόσμο για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενώ ο τελευταίος και για τον μυστικό βομβαρδισμό στην Καμπότζη. Ο Ρέιγκαν για την παράνομη συνεργασία και στήριξή του προς τους Κόντρας στη Νικαράγουα, αλλά και για τη σημασία της εισβολής στη μικροσκοπική Γρανάδα. Ο πατέρας Μπους για την εισβολή στον Παναμά, το 1989, αλλά και στον πρώτο πόλεμο στον Περσικό Κόλπο. Ο Κλίντον για το Σουδάν, την Τσετσενία, το Κόσοβο, για το εμπάργκο στο Ιράκ και φυσικά τη Μόνικα Λεβίνσκι (γέλια).

 

— Ποιο θα χαρακτηρίζατε το μεγαλύτερο ψέμα;

 

— Το Βιετνάμ. Ούτε συζήτηση. Νομίζω ότι το φάντασμα του Βιετνάμ ακόμα υπάρχει. Κατά τη διάρκειά του σκοτώθηκαν περισσότεροι άμαχοι από στρατιώτες. Δεν είναι τραγικό;

 

Το βιβλίο του Χάουαρντ Ζιν «Τρομοκρατία και πόλεμος» κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Scripta.

 

http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_12_12/02/2006_173137

[HUANMIRO]

Μίκα πολύ ωραία και τα 2 κείμενα που παρεθεσες. Επισης συγχαρητήρια για τον τρόπο που επιλέξατε να μεγαλώσετε τα παιδιά σας. Το ονειρό μας με το συζυγό μου είναι να ήμαστε " full time" γονείς αλλά δυστυχώς προς το παρών εργαζόμαστε και οι 2. Στη καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε προσπαθούμε να ζούμε όσο γίνετε λίγοτερο καταναλωτικά.