ΜΑΜΑ ΝΑ ΤΗ ΜΑΛΩΣΕΙΣ

[xara_2]

Είναι η μόνιμη ατάκα του γιου μου τον τελευταίο καιρό.

 

Παπάκι : μαμά το φουντούκι έριξε κάτω το νερό της (επίτηδες ΟΧΙ κατά λάθος)

Εγώ : δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις γιατί μετά θα πατήσεις τα νερά και θα πέσεις

Παπάκι : δεν τη μάλωσες πολύ. Κι άλλο να τη μαλώσεις

Εγώ: ……………… τι να του πω???? (σιχαίνομαι της ατάκες του στυλ «η μαμά ξέρει πόσο να τη μαλώσει»)

 

 

Αυτή η συνομιλία γίνετε άπειρες φορές μέσα στη μέρα τις τελευταίες εβδομάδες. Το όλο θέμα ξεκίνησε όταν του ζήτησα αντί να χτυπάει τη μικρή (πράγμα που κάνει πολύ συχνά) να έρχεται και να μου λέει τι είναι αυτό που τον ενόχλησε. Τώρα όμως έχουμε χάσει τον έλεγχο.Περισσότερη ώρα ασχολείται με το τι κάνει η μικρή και να τη μαλώσω παρά με το παιχνίδι του……. Τώρα φυσικά έχει κολλήσει και κάνει το ίδιο και η μικρή………

 

Επίσης όσο περνάει ο καιρός είναι όλο και πιο δύσκολο να τον πείσω ότι η αδερφή του είναι μικρή και κάποια πράγματα δικαιολογούνται λόγω ηλικίας (ίσως επειδή η μικρή έχει περίπου το ίδιο ύψος με εκείνων και μιλάει εδώ και πολύ καιρό εξίσου καλά)

Μάλλον είναι θέμα ζήλιας αλλά το θέμα είναι πώς να το χειριστώ

Τι να του απαντήσω όταν μου ζητάει να τη μαλώσω?

Πώς να του δώσω να καταλάβει ότι η αδερφούλα του είναι μικρή και κάποια πράγματα είναι λογικό να τα κάνει?

Δεν ξέρω ρε κορίτσια από την άλλη σκέφτομαι ότι επειδή είναι το μεγαλύτερο από τα παιδιά μου δεν σημαίνει ότι είναι και μεγάλος (κι αυτός μικρούλης είναι ακόμη)

[kassiani]

Δεν ξερω κι εγω τι να σου πω. Ενα εχω ακομη και περιμενω να δω τι θα αντιμετωπισω σε λιγο καιρο.

Ομως ημουν η πρωτοτοκη αδελφη με πολυ μικρη διαφορα απο τον "μικρο" και εχω να σου πω να μην τονιζεις πολυ στον μεγαλο το οτι ειναι μεγαλος και αρα απο αυτον περιμενεις πιο ωριμη συμπεριφορα, ενω το καημενο το μικρο δικαιολογειται. Αυτο δεν το δεχεται με τιποτα το μεγαλο παιδακι, ακριβως επειδη οπως πολυ σωστα λες ειναι και αυτο παιδακι. Ισως αν του εδινες το ρολο του δασκαλου? Δηλ, "δειξε εσυ στην αδελφουλα σου πως γινεται. Εσυ ξερεις καλυτερα."

[Maya]

Ωραίο θέμα. Το σκέφτηκα πολύ γιατί ... πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Κατέληξα λοιπόν στα εξής:

Καταρχήν αποδέξου ότι ο αρχηγός είσαι εσύ. Είτε σου αρέσει, είτε δεν σου αρέσει. Εσύ βάζεις τις τιμωρίες και δεν έχεις να απολογηθείς σε κανέναν. Το λέω γιατί σε βλέπω λίγο ανασφαλή ως προς αυτό.

Κατά δεύτερον. Τα παιδιά, επειδή έχουν ιδιαίτερη αντίληψη της δικαιοσύνης, καταλαβαίνουν πολύ καλά το μέτρο της τιμωρίας. Ακόμα και αν γκρινιάζουν, ξέρουν πολύ καλά πότε μία τιμωρία είναι δίκαιη και πότε όχι. Πότε μία τιμωρία μπαίνει με αγάπη και πότε επειδή έχουμε τα νεύρα μας. Φρόντισε απλώς η τιμωρία να είναι δίκαιη.

Κατά τρίτον. Πρόσεξε μήπως οι τιμωρίες δεν είναι δίκαιες. Μήπως για το ίδιο λάθος τιμωρείς το ένα παιδί αυστηρά και το άλλο καθόλου? Μήπως η τιμωρία εξαρτάται από τα κέφια σου? (εγώ το κάνω αυτό το λάθος. όταν είμαι κουρασμένη, τιμωρώ πιο ήπια. Αλλά εμένα, βλέπεις, δεν ξέρουν να μιλάνε ). Και φυσικά στην τιμωρία, θα λάβεις υπόψη σου και την ηλικία του παιδιού και το εάν ήταν άρρωστο ή κουρασμένο κλπ.

Τέλος, το να είσαι ο μεγάλος αδερφός, δεν έχει μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα. Αν τα χρησιμοποιήσεις συνδυαστικά θα μπορείς να το επικαλεστείς στην τιμωρία. Να του πεις δηλαδή, ότι 'όπως εσύ μπορείς να δεις λίγο παραπάνω τηλεόραση, γιατί είσαι μεγαλύτερος (λέω ένα παράδειγμα στην τύχη), έτσι και η αδερφή σου που είναι μικρότερη δεν τιμωρείται το ίδιο όταν ρίχνει το νερό κάτω."

 

Έχουμε και λέμε: Δίκαιη τιμωρία, εξήγηση στο παιδί που ρωτά αλλά όχι απολογία, και ΝΑΙ η μαμά επιλέγει την τιμωρία, τα παιδιά δεν έχουν κανένα δικαίωμα ούτε να αλλάξουν την τιμωρία, ούτε πολύ περισσότερο να τιμωρούν το ένα το άλλο, έχουν όμως δικαίωμα να κρίνουν τη μαμά, ευγενικά και κόσμια

 

Θέλω να διευκρινίσω ότι αυτές είναι πρόχειρες σκέψεις που αφορούν τα δικά μου παιδιά, χωρίς να είμαι ψυχολόγος και χωρίς να έχω καμία μα καμία σχέση με παιδαγωγικά.

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας,

διαβάστε επίσης κι εδώ:

 

http://parents.org.gr/psych/a39

http://parents.org.gr/psych/a155

http://parents.org.gr/psych/a43

http://parents.org.gr/psych/a38

[xara_2]

Καταρχάς ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας

και φυσικά στην τιμωρία, θα λάβεις υπόψη σου και την ηλικία του παιδιού και το εάν ήταν άρρωστο ή κουρασμένο κλπ.

 

Εγώ θα λάβω υπόψη μου τα παραπάνω. Ο μικρός πως θα το καταλάβει?

 

Και τι γίνετε όταν μου ζητάει να τιμωρήσω τη μικρή για κάτι που και ο ίδιος δεν τιμωρείται?

 

Γενικά αποφεύγω εκφράσεις του τύπου ο μεγάλος και η μικρή και τα δύο είναι τα μικρά μου

[Maya]

Καταρχάς ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας

και φυσικά στην τιμωρία, θα λάβεις υπόψη σου και την ηλικία του παιδιού και το εάν ήταν άρρωστο ή κουρασμένο κλπ.

 

Εγώ θα λάβω υπόψη μου τα παραπάνω. Ο μικρός πως θα το καταλάβει?

 

Και τι γίνετε όταν μου ζητάει να τιμωρήσω τη μικρή για κάτι που και ο ίδιος δεν τιμωρείται?

 

Γενικά αποφεύγω εκφράσεις του τύπου ο μεγάλος και η μικρή και τα δύο είναι τα μικρά μου

 

Μα θα του το πεις απλά. Νομίζω ότι θα το καταλάβει, ακόμα και αν κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει. Εγώ πάλι τις εκφράσεις 'μεγαλύτερος' (όχι μεγάλος) και 'μικρότερος' τις χρησιμοποιώ. Φροντίζω όμως να τις συνδέω και με καλά πράγματα. Πχ. θα πας να παίξεις με τη γιαγιά, γιατί είσαι μεγαλύτερος (πλεονέκτημα, που τον κάνει να αισθάνεται ωραία)

Θα φας μόνος, ενώ τον αδερφό σου θα το ταϊσω εγώ, γιατί εσύ είσαι μεγαλύτερος (μειονέκτημα, δεν του αρέσει αλλά δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς, γιατί υπάρχουν τα ... πλεονεκτήματα βλέπεις).

Ειδικά όμως το θέμα της τιμωρίας, εγώ το βλέπω αλλιώς: Τιμωρώ γιατί το σπίτι μας έχει κάποιους κανόνες και αρμόδιοι να βάλουν τιμωρία είναι ο μπαμπάς και η μαμά. Όποιος έχει αντίρρηση, του εξηγώ και .... sorry. Αν πχ. ρίξει το νερό του κάτω, δεν θα έχει παραμύθι το βράδυ. Το τί θα κάνω με τον αδερφό του, δεν τον αφορά, ούτε θα ανοίξω συζήτηση. Μπορώ μόνο να συζητήσω για τη δική του τιμωρία.

[elenik]

Ax αυτοι ειναι ο ειναι ο εφιαλτης μου. Δεν προλαβαινω να διαβασω αλλα ... τρεμω την στιγμη

Θα επανελθω το βραδυ

[xara_2]

Ax αυτοι ειναι ο ειναι ο εφιαλτης μου. Δεν προλαβαινω να διαβασω αλλα ... τρεμω την στιγμη

Θα επανελθω το βραδυ

 

τα δικά σου έχουν μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας βρε.

Θα είναι καλύτερα τα πράγματα

(ή μήπως όχι)

[Μαρια Στυλιανακη]

ο μόνος τρόπος για να την βγάλεις καθαρή είναι χωρίς μαλώματα και τιμωρίες, μόνο με επιβράβευση.

 

είναι αδύνατο αλλά και άδικο σε αυτές τις ηλικίες να τιμωρείς/μαλώνεις για την ίδια πράξη μόνο τον ένα.

Δεν θα μπορέσει να καταλάβει όπως είπώθηκε, ο μεγάλος σου το γιατί.

Δεν θα μπορέσει και να το αντέξει συναισθηματικά, αν μαλώσεις μόνο εκείνον για κατι που κάνει το αδερφάκι του, απλώς επειδή εκεινος ειναι μεγαλύτερος.

 

 

Ή εάν θελεις να έχεις διαφορετική συμπεριφορά σε θέμα τιμωρίας , στα παιδιά σου, τότε θα πρέπει να έχεις διαφορετική συμπεριφορά και σε θέμα του πως τους μιλάς,

δηλαδή διαφορετικά θα μιλάς στον μεγάλο, θα είναι ο μεγάλος

μιας και μόνο έτσι τουλάχιστον θα είναι για εκείνον λογικο να υπάρχει κάποια διαφορά.

 

δεν ειναι κακό να ονομάζουν οι γονείς το πρώτο παιδάκι μεγάλο, ειδικά όταν το εννούν σε συνάρτηση με την υπευθυνότητα,

και όχι με την ανωτερότητα.

 

και μόνο η λέξη μεγάλος είναι κάτι ιδιαίτερο κίνητρο.

 

Μπορείς απο τώρα να καλλιεργήσεις την έννοια του μεγάλου αδερφού προστάτη του μικρού αδερφού.

 

Δεν είναι κακό να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ίσα ίσα είναι μια ιεραρχία την οποία μπορεί να καταλάβουν τα παιδιά

γιατί υπάρχει,

 

η οποία ομως θα πρέπει να συνεπάγεται όπως είπαμε με υπευθυνότητα (μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια για ένα παιδί αυτής της ηλικιας)

 

δηλαδή όντως θα βοηθήσει να είναι κάπως "ο δάσκαλος".

 

η επιβράβευση, ειτε ειναι ο μικρος είτε ο μεγάλος, πάντα θα σε βγάζει απο την δύσκολη θέση,

 

η επιβράβευση με την έννοια

 

"για να δώ ποιός θα βάλει τα παιχνίδια στην θέση τους και θα πάρει μετά μια τεραααααααααααααααααααστια τουρμποαγκαλίτσα "

 

(ή στριφογυριστή ή κατι άλλο)

 

οπότε θα προσπαθήσουν και τα δυο να κάνουν το επιθυμητο αποτέλεσμα.

 

Μπορούν και τα δύο να κάνουν απλά πραγματάκια και να επιβραβεύονται.

πάντα θα σπάς ότι εντολή έχεις σε μικρά μικρά κομματάκια και θα μιλάς με μικρές φράσεις.

 

 

 

Θα έλεγα απο εδώ και περα να αποφεύγεις την λέξη μαλώνω και να απαντάς με

"αν τα βάλετε στην θέση τους, ή αν βοηθήσεις και εσύ την χχχ θα σου δώσω μια τεράστια αγκαλιτσα.... "

"η μικρή σου αδερφούλα ακόμα δεν ξέρει πως είναι πάμε να τηςδειξουμε μαζί πως να το κάνει αυτό για να ξέρει όταν μεγαλώσει να το κάνει όπως ξέρεις και εσύ"

 

μην το κανεις μεγάλο θέμα και θα το περάσει και ο γιός σου.

(το μάλωμα)

 

λοιπον -

η δική μου άποψη είναι οτι πρέπει να υπαρχει διαχωρισμός ,

στα παιδιά, και οτι είναι λάθος να υπάρχει ίση συμπεριφορά και στα δυο παιδιά,

το μεγάλο παιδί ποτέ δεν θα δεχτεί ότι έχει την ίδια θέση με το δεύτερο παιδί,

και δεν γίνεται να το δεχτεί - αυτό δεν είναι σωστό.

Έχει βιώσει την μοναδικότητά του και πρέπει να συντηρηθεί το συναίσθημα που είχε πρίν, εάν θέλετε να μην μισήσει το μικρό του αδερφάκι επειδή του έκλεψε ότι είχε και δεν είχε. Πολύ καλύτερο είναι να ξέρει οτι έχει διαφορετική θέση,

αλλά αυτή η θέση, συνεπάγεται και ευθύνες και και.

πχ "Τα μεγάλα αδερφάκια προσέχουν τα μικρά"

και δείχνεις τι σημαίνει προσέχω.

(προσεκτικές ήρεμες κινήσεις, της δίνετε πίσω το παιχνίδι που της έπεσε πχ, προσπαθείτε να καταλάβετε τι θέλει όταν δείχνει κάτι, και της το δίνετε, - και σε όλα αυτά κάνεις σαν να τα κάνει εκείνος)

 

Το δεύτερο αδερφάκι έχει το θετικό ότι θα έχει πάντα κάποιον παραπάνω για να το προσέχει. Θα έχει την μαμά τον μπαμπά και τον μεγάλο αδερφο.

 

Η ζωή έχει πάντα πολλά νομίσματα, πιστεύω σε αυτή την περίπτωση δίνουμε μεγάλο μάθημα στα παιδιά όταν τους μαθαίνουμε ότι κάθε πράγμα,

εχει το καλό και έχει το κακό του.

 

προσοχή δεν εννοώ όμως σε θέματα τιμωρίας ή άλλης αντιμετώπισης σε ανεπιθύμητες συμπεριφορές.

 

εννοώ ότι για τον μεγάλο αδερφό το καλό του είανι ότι δεν υπάρχει άλλος μεγάλος αδερφός είναι μόνο αυτός και πάντα θα είναι το πρώτο παιδάκι της μαμάς, αλλά έχει κάποια ευθύνη να δειξει και να κάνει το σωστο απέναντι στο μικρό αδερφάκι του. (ποτέ όμως με τιμωρία αυτό το πράγμα, δηλ να τιμωρηθεί επειδή δεν το έκανε......... μόνο επιβράβευση οταν το κάνει)

 

για τον μικρό αδερφό, ναι δεν θα είναι ποτέ όπως το πρώτο παιδί,

αλλά θα έχει πάντα μια αγκαλιά παραπάνω, θα έχει πάντα μια συμβουλή παραπάνω, θα έχει πάντα κάποιον στον οποίο μπορεί να στραφεί,

εάν δεν θέλει να μιλήσει με την μαμά ή τον μπαμπά, θα έχει πάντα κάποιον, που θα παίξει μαζί του

Γενικά θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις την θετική ενίσχυση.

δηλαδή επιβράβευση της επιθυμητής πράξης.

έτσι θα πετύχεις να κάνουν τα ίδια και οι δύο.

 

θα παίρνεις αγκαλίτσα με το χέρι σου στην πλάτη του γιού σου, και θα τον πηγαίνεις να πιάσει με τον ακριβώς ίδιο τρόπο το μικρό του αδερφάκι

και θα του λές πάμε να δείξουμε στην χχχ πως να μαζεύει και θα του δινεις το παιχνίδι στο χέρι να το βάλει στο κουτί και να κανει την συνέχεια, (και εσύ βέβαια θα βαζεις αλλά πάντα μαζί δηλ σαν αγκαλιά)

 

θα εστιάζεις πάντα στο θετικό πράγμα που θα κάνετε . σε ότι κάνετε θα σκέφτεσαι μια θετική έκβαση να έχεις καβάτζα.

(σπιτάκι με μαξιλάρια και κουβέρτες στο σαλόνι?

παιχνίδι με αλέυρι και νερό στην κουζίνα?)

 

θα πρέπει να παίρνεις πάντα μεγάαααααααλες ανάσες για να φροντίζεις να μην μεταδίδεις όποιον εκνευρισμό έχεις, απέναντι στον μεγάλο απλως επειδή μιμείται την αταξία της μικρής.

Είναι ότι πιο φυσιολογικό να γίνει, και δεν θα καταφέρεις να το σταματήσεις ΟΤΙ και αν κάνεις οπότε απο το να νευριάζεις και να "μαλώνεις" άσκοπα

θα είναι χιλιες φορές καλύτερο να πάρεις βαθιές ανάσες και να μην πεις τιποτα και απλώς να εστιάσεις στο πως θα διορθώσετε οτι και αν έγινε.

είναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ δύσκολη φάση,

και μια απο τις περιπτώσεις που και οι πιο ήρεμοι άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά....!

 

απλώς συνειδητοποίησε εσύ αυτό, για να μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις απο τον εαυτό σου καθώς αυτό ειναι αυτό που επιβαρύνει περισσότερο απο όλα εναν γονέα και οδηγεί σε απελπισία και αδιέξοδα κάθε στιγμή.

[Μαρια Στυλιανακη]

α - μιλάω σαν μεγάλη αδερφή που μεγάλωσε με γονεις που ο ένας ήθελε να μην υπάρχει καμία διαφορά στην αντιμετώπιση, και απο την άλλη άλλο γονιό που ειχε διαφορά στην αντιμετώπιση αλλά οχι σε θέμα υπευθυνότητας αλλά σε θέμα "ανωτερότητας" - πέρναγε δηλαδή λάθος μύνημα, (το κλασσικό των προτιμήσεων) ότι εγώ είμαι πιο σημαντική ενώ η αδερφή μου λιγότερο,

 

οπότε ΚΑΙ απο τους δύο γονείς υπήρχε μια συμπεριφορά που έκανε ΜΟΝΟ ένταση και στα δύο παιδιά. Οι καυγάδες υπήρξαν ομηρικοί, μέχρι και ντουλαπόφυλλο έχω ξηλώσει από τα νεύρα μου - και υπήρχε διαρκώς κατάσταση πολέμου μεταξύ μας.

 

Έχω δεί οικογένειες να κάνουν αυτό το διαχωρισμό όπως τ ον περιγράφω στο παραπάνω πόστ μμου, και έχει πολύ μεγάλη επιτυχία.

Σας εύχομαι καλη επιτυχία επίσης.

[gavrias]

Στη δική μας περίπτωση,όταν ο Βασίλης πέρασε το στάδιο "μαμά μάλωσε τον κροκόδειλο", μαμά μάλωσε την Άνη...κλπ (είχε μια γκάμα που περιελάμβανε ότι υπήρχε γύρω μας" του απαντούσα:Δεν υπάρχει λόγος αγάπη μου να μαλώσω.'Η αν το μαλώσω, θα έιναι λυπημένο και δεν το θέλουμε ε?

Έτσι σιγά-σιγά, (όχι σε 5 μέρες ) σταμάτησε.

[xara_2]

δεν ειναι κακό να ονομάζουν οι γονείς το πρώτο παιδάκι μεγάλο, ειδικά όταν το εννούν σε συνάρτηση με την υπευθυνότητα,

και όχι με την ανωτερότητα.

 

και μόνο η λέξη μεγάλος είναι κάτι ιδιαίτερο κίνητρο.

 

Μπορείς απο τώρα να καλλιεργήσεις την έννοια του μεγάλου αδερφού προστάτη του μικρού αδερφού.

 

Δεν είναι κακό να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ίσα ίσα είναι μια ιεραρχία την οποία μπορεί να καταλάβουν τα παιδιά

γιατί υπάρχει,

 

Μαρία μου έδωσες μία άλλη οπτική. Είχα κολλήσει τόσο πολύ στην άποψη μου να μην τα ξεχωρίζω (από τη στιγμή που έμεινα έγκυος στη μικρή μου) που δεν μπορούσα να δω την νέα οπτική που μου προσφέρεις. Σ΄ ευχαριστώ

 

θα πρέπει να παίρνεις πάντα μεγάαααααααλες ανάσες για να φροντίζεις να μην μεταδίδεις όποιον εκνευρισμό έχεις, απέναντι στον μεγάλο απλως επειδή μιμείται την αταξία της μικρής.

Είναι ότι πιο φυσιολογικό να γίνει, και δεν θα καταφέρεις να το σταματήσεις ΟΤΙ και αν κάνεις οπότε απο το να νευριάζεις και να "μαλώνεις" άσκοπα

θα είναι χιλιες φορές καλύτερο να πάρεις βαθιές ανάσες και να μην πεις τιποτα και απλώς να εστιάσεις στο πως θα διορθώσετε οτι και αν έγινε.

 

είναι ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ δύσκολη φάση,

και μια απο τις περιπτώσεις που και οι πιο ήρεμοι άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια ψηλά....!

 

απλώς συνειδητοποίησε εσύ αυτό, για να μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις απο τον εαυτό σου καθώς αυτό ειναι αυτό που επιβαρύνει περισσότερο απο όλα εναν γονέα και οδηγεί σε απελπισία και αδιέξοδα κάθε στιγμή.

 

Οπλίζομαι λοιπόν με υπομονή και ξεκινάω να διορθώσω λάθη που έκανα σχεδόν από τη γέννηση της μικρής μου …………

 

Άραγε μπορώ τώρα πια να τους περάσω την αλλαγή?? Θα μπορέσουν δύο χρόνια μετά να δουν τη «νέα» μαμά τους και να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους….

 

Εγώ πάντως θα το παλέψω

[tao]

Εγώ πάντως θα το παλέψω[/b]

[/color]

 

 

[kassiani]

κα Στυλιανακη οπως αντιλαμβανεστε συμφωνω απολυτως μαζι σας στην αποψη οτι καλυτερα ο μεγαλος να λαβει το ρολο του δασκαλου στη σχεση του με το μικρο.

Αυτο που δεν αντιλαμβανομαι στο σχολιο σας ειναι το εξης : προτεινετε να γινετε καποιος διαγωνισμος αναμεσα στα παιδια "οποιος μαζεψει, θα παρει μια μεγαλη στριφοαγκαλια" ? Και αν αυτο ειναι που προτεινετε, αυτο δε θα φερει τα παιδια σε ανταγωνιστικη θεση μεταξυ τους με επαθλο την αγκαλια της μαμας η οποια θα επρεπε να θεωρειται δεδομενη και για τα δυο?

Σας ρωταω γιατι ως πρωτοτοκη κι εγω ειχα μεγαλο προβλημα με τον ανταγωνισμο με τον μικρο αδελφο μου και αφενος τα σχολια του τυπου "εισαι πιο υπευθυνη γιατι εισαι πιο μεγαλη" με εκαναν εξαλλη γιατι ηθελα να ειμαι απλως παιδι μικρο κι εγω, αφετερου ο "υγιης" ανταγωνισμος που προσπαθουσε να μας προκαλεσει, ειχε ολεθρια αποτελεσματα (ομηρικους καβγαδες κλπ).

Ευχαριστω εκ των προτερων .

[Maya]

κα Στυλιανακη οπως αντιλαμβανεστε συμφωνω απολυτως μαζι σας στην αποψη οτι καλυτερα ο μεγαλος να λαβει το ρολο του δασκαλου στη σχεση του με το μικρο.

Αυτο που δεν αντιλαμβανομαι στο σχολιο σας ειναι το εξης : προτεινετε να γινετε καποιος διαγωνισμος αναμεσα στα παιδια "οποιος μαζεψει, θα παρει μια μεγαλη στριφοαγκαλια" ? Και αν αυτο ειναι που προτεινετε, αυτο δε θα φερει τα παιδια σε ανταγωνιστικη θεση μεταξυ τους με επαθλο την αγκαλια της μαμας η οποια θα επρεπε να θεωρειται δεδομενη και για τα δυο?

Σας ρωταω γιατι ως πρωτοτοκη κι εγω ειχα μεγαλο προβλημα με τον ανταγωνισμο με τον μικρο αδελφο μου και αφενος τα σχολια του τυπου "εισαι πιο υπευθυνη γιατι εισαι πιο μεγαλη" με εκαναν εξαλλη γιατι ηθελα να ειμαι απλως παιδι μικρο κι εγω, αφετερου ο "υγιης" ανταγωνισμος που προσπαθουσε να μας προκαλεσει, ειχε ολεθρια αποτελεσματα (ομηρικους καβγαδες κλπ).

Ευχαριστω εκ των προτερων .

 

Θα απαντήσει η Μαρία, φυσικά, αλλά εγω νομίζω ότι δεν υπάρχει θέμα ανταγωνισμού, γιατί υπάρχουν..... άπειρες αγκαλιές της μαμάς. Ανταγωνιστικό θα ήταν να έλεγε 'όποιος τελειώσει πρώτος, θα πάρει την αγκαλιά, ο άλλος.... έχασε'.

Το δεύτερο που λές, το θυμάμαι κι εγώ, ως πρωτότοκη. Εξαρτάται από το σε ποια ηλικία το λές. Αν το λές πχ, όταν τα παιδιά είναι 15 και 13, τότε είναι γελοίο, εκτός αν αφορά το τί ώρα γυρίζουν το βραδυ σπίτι .Εμένα η μαμά μου, μας το λέει ακόμα, για να καταλάβεις

[xara_2]

κα Στυλιανακη οπως αντιλαμβανεστε συμφωνω απολυτως μαζι σας στην αποψη οτι καλυτερα ο μεγαλος να λαβει το ρολο του δασκαλου στη σχεση του με το μικρο.

Αυτο που δεν αντιλαμβανομαι στο σχολιο σας ειναι το εξης : προτεινετε να γινετε καποιος διαγωνισμος αναμεσα στα παιδια "οποιος μαζεψει, θα παρει μια μεγαλη στριφοαγκαλια" ? Και αν αυτο ειναι που προτεινετε, αυτο δε θα φερει τα παιδια σε ανταγωνιστικη θεση μεταξυ τους με επαθλο την αγκαλια της μαμας η οποια θα επρεπε να θεωρειται δεδομενη και για τα δυο?

Σας ρωταω γιατι ως πρωτοτοκη κι εγω ειχα μεγαλο προβλημα με τον ανταγωνισμο με τον μικρο αδελφο μου και αφενος τα σχολια του τυπου "εισαι πιο υπευθυνη γιατι εισαι πιο μεγαλη" με εκαναν εξαλλη γιατι ηθελα να ειμαι απλως παιδι μικρο κι εγω, αφετερου ο "υγιης" ανταγωνισμος που προσπαθουσε να μας προκαλεσει, ειχε ολεθρια αποτελεσματα (ομηρικους καβγαδες κλπ).

Ευχαριστω εκ των προτερων .

 

Θα απαντήσει η Μαρία, φυσικά, αλλά εγω νομίζω ότι δεν υπάρχει θέμα ανταγωνισμού, γιατί υπάρχουν..... άπειρες αγκαλιές της μαμάς. Ανταγωνιστικό θα ήταν να έλεγε 'όποιος τελειώσει πρώτος, θα πάρει την αγκαλιά, ο άλλος.... έχασε'.

Το δεύτερο που λές, το θυμάμαι κι εγώ, ως πρωτότοκη. Εξαρτάται από το σε ποια ηλικία το λές. Αν το λές πχ, όταν τα παιδιά είναι 15 και 13, τότε είναι γελοίο, εκτός αν αφορά το τί ώρα γυρίζουν το βραδυ σπίτι .Εμένα η μαμά μου, μας το λέει ακόμα, για να καταλάβεις

 

Συμφωνώ με τη maya

Έτσι το αντιλήφτηκα κι εγώ. Εξάλλου δεν πρόκειται να πω «όποιος μαζέψει πρώτος ή όποιος μαζέψει τα πιο πολλά».

 

Για να είμαι πάντως ειλικρινής ποτέ δεν χρησιμοποιώ την αγκαλιά μου σαν κίνητρο

 

Είναι αδιαπραγμάτευτη και χαρίζετε απλόχερα. Συνήθως το «έπαθλο» είναι κάτι άλλο (πχ να δουν το αγαπημένα τους dvd, να κολλήσουν ένα αυτοκόλλητο στο «τετράδιο των μπράβο» ή απλά να ακούσουν πολλά-πολλά μπράβο)

[kassiani]

Τι να κανω κοριτσια... ρωταω η καημενη γιατι ουτε εγω περασα καλα σαν πρωτοτοκη, αφου μονιμως επρεπε να ειμαι η αψογη γιατι ημουν η "μεγαλη", ουτε ομως οαδελφος μου γιατι κι εκεινος εχει το παραπονο οτι ηταν ο "μικρος" και τον συνεκριναν με εμενα. Και ολα αυτα απο μια μητερα φοβερα τρυφερη που παντα προσπαθουσε να μην ξεχωριζει, όπως λεγανε παλια, τα παιδια της.

Επειδη περιμενω κι εγω τωρα το δευτερο και η κορη μου ειναι στη φαση των "φοβερων διχρονων" που λενε, ψαχνω και ρωτω...

Ευχαριστω και τις δυο σας.[/b]

[xara_2]

φυσικά και να ρωτάς βρε kassiani. Μήπως κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε?

 

Εγώ από την άλλη με την αδερφή μου δεν το αισθάνθηκα ποτέ αυτό (έχουμε 11,5 μήνες διαφορά, εγώ είμαι η μικρότερη)

 

Μεγαλώσαμε σαν δίδυμα. Και οι δύο ήμασταν το ίδιο κανένας διαχωρισμός από τους γονείς μας και κανένα παράπονο από μέρους μας. Αυτό θέλησα να κάνω κι εγώ αλλά ………. δεν τα κατάφερα

[elenik]

Ax αυτοι ειναι ο ειναι ο εφιαλτης μου. Δεν προλαβαινω να διαβασω αλλα ... τρεμω την στιγμη

Θα επανελθω το βραδυ

 

τα δικά σου έχουν μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας βρε.

Θα είναι καλύτερα τα πράγματα

(ή μήπως όχι)

 

Χειροτερα θα ειναι γιατι εσενα σε ενα χρονο το πολυ θα εχω ιση μεταχειριση. Τι 3 τι 4. Βαλε 7 με 2 να δεις ποσα χρονια κουραγιο θελει

 

Εγω τα διαχωριζω (δεν μπορω να κανω και αλλοιως)

Τονιζω του μεγαλου οτι θα μαθουμε τον μικρο διαφορα και γενικα προσπαθω να δειξω οτι ο μικρος σαν μικρος δεν εχει καποια προνομια που εχει εκεινος (πχ παιδοτοπο). ακομα ομως ο μικρος δεν εχει ενεργο δραση. Οταν αποκτησει να δω τι θα κανω

[alcyon]

η δική μου άποψη είναι οτι πρέπει να υπαρχει διαχωρισμός ,

στα παιδιά, και οτι είναι λάθος να υπάρχει ίση συμπεριφορά και στα δυο παιδιά,

το μεγάλο παιδί ποτέ δεν θα δεχτεί ότι έχει την ίδια θέση με το δεύτερο παιδί,

και δεν γίνεται να το δεχτεί - αυτό δεν είναι σωστό.

Έχει βιώσει την μοναδικότητά του και πρέπει να συντηρηθεί το συναίσθημα που είχε πρίν, εάν θέλετε να μην μισήσει το μικρό του αδερφάκι επειδή του έκλεψε ότι είχε και δεν είχε. Πολύ καλύτερο είναι να ξέρει οτι έχει διαφορετική θέση,

αλλά αυτή η θέση, συνεπάγεται και ευθύνες και και.

πχ "Τα μεγάλα αδερφάκια προσέχουν τα μικρά"

και δείχνεις τι σημαίνει προσέχω.

(προσεκτικές ήρεμες κινήσεις, της δίνετε πίσω το παιχνίδι που της έπεσε πχ, προσπαθείτε να καταλάβετε τι θέλει όταν δείχνει κάτι, και της το δίνετε, - και σε όλα αυτά κάνεις σαν να τα κάνει εκείνος)

 

Το δεύτερο αδερφάκι έχει το θετικό ότι θα έχει πάντα κάποιον παραπάνω για να το προσέχει. Θα έχει την μαμά τον μπαμπά και τον μεγάλο αδερφο.

 

Να κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου...

 

Από καθημερινές παρατηρήσεις βλέπω πως τα παιδιά μου (τα 3 μεγαλύτερα) θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους.

 

Πριν γεννηθεί το 3ο είχα αρκετό άγχος για το πώς θα το δεχθούν τα άλλα δύο και είχα ετοιμάσει χίλια δυο με το μυαλό μου, πώς θα αντιδράσω αν... και αν.... Προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τις δίδυμες να θέτουν στον εαυτό τους ως "μαμάδες" και να προσέχουν το νέο μέλος, ενώ τώρα πια θεωρούν πως είναι ίσα. Ο μικρότερος παλεύει κάθε μέρα να κάνει ότι και οι αδερφές του και είναι ο βασικός λόγος που με "αναγκάζει" κατά κάποιο τρόπο να τους συμπεριφέρομαι ως ίσους. Εφόσον πετυχαίνει δεξιότητες ή υιοθετεί συμπεριφορές ίδιες με των αδερφών του μάλλον μου επιβάλλεται να αντιδρώ με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από την ηλικία.

 

Αφού βγαίνει εκ του φυσικού της η ισότητα, γιατί "πρέπει" να τη διαφοροποιήσουμε;

Οι μόνες διαφοροποιήσεις που κρατάω είναι σε πράγματα που δεν μπορεί να κάνει λόγω ηλικίας. Και επειδή θεωρώ πως η ηλικία μετριέται δύσκολα με τα μάτια των παιδιών.. τους τη μετράω με τα δοντάκια τους.

"Είναι μικρός... δεν έχει ακόμα δοντάκια... δεν μπορεί να φάει φαγητό. Όσο μεγαλώνει θα βγάζει δοντάκια και θα μπορεί να φάει". Στη θέση του φαγητού μπήκε το .. μπουσούλιμα, το περπάτημα, το γιατί τον πάμε αγκαλιά στο αυτοκίνητο, κτλ.

 

Επίσης... μήπως με το να τους πούμε να "προσέχουν τα μικρότερα", τα φορτώνουμε με ευθύνες που δεν είναι δικιές τους, και με άγχος που θα τα ακολουθεί για χρόνια; Έχω ακούσει παιδιά πολυμελών οικογενειών να λένε "εγώ μεγάλωσα τόσα αδέρφια! Δε θέλω μεγάλη οικογένεια, δε μπορώ να μεγαλώνω άλλα παιδιά, θέλω μόνο 1-2".

[Maya]

Συμφωνώ, όμως το 'μεγάλος' - 'μικρός' μπορεί να είναι χρήσιμο για εμένα για μικρές διαφοροποιήσεις στη συμπεριφορά μου. Πχ. υπάρχει ένα καρότσι και κυρίως δύο μόνο χέρια, και πρέπει δύο παιδιά να βγουν βόλτα. Λέω στον μεγαλύτερο, 'εσύ είναι μεγαλύτερος, και γι αυτό θα καθίσει ο αδερφός σου στο καρότσι, που δεν μπορεί να περπατήσει, όμως εσύ θα καθίσεις στα αυτοκινητάκια'. Έτσι του το πάω, μία στο καρφί και μία στο πέταλο για να συνδέει τη διαφορά ηλικίας και με δικαιώματα και με υποχρεώσεις. Τα δύο χρόνια αυτή τη στιγμή είναι 'χάσμα γενεών'. Αργότερα δεν θα έχουν καμία σημασία, αλλά αυτό θα φανεί στην πράξη. Φυσικά όμως και δεν φορτώνω ευθύνες στον μεγάλο, παρά μόνο αρμοδιότητες που του αρέσουν.

[xara_2]

Συμφωνώ, όμως το 'μεγάλος' - 'μικρός' μπορεί να είναι χρήσιμο για εμένα για μικρές διαφοροποιήσεις στη συμπεριφορά μου. Πχ. υπάρχει ένα καρότσι και κυρίως δύο μόνο χέρια, και πρέπει δύο παιδιά να βγουν βόλτα. Λέω στον μεγαλύτερο, 'εσύ είναι μεγαλύτερος, και γι αυτό θα καθίσει ο αδερφός σου στο καρότσι, που δεν μπορεί να περπατήσει, όμως εσύ θα καθίσεις στα αυτοκινητάκια'. Έτσι του το πάω, μία στο καρφί και μία στο πέταλο για να συνδέει τη διαφορά ηλικίας και με δικαιώματα και με υποχρεώσεις. Τα δύο χρόνια αυτή τη στιγμή είναι 'χάσμα γενεών'. Αργότερα δεν θα έχουν καμία σημασία, αλλά αυτό θα φανεί στην πράξη. Φυσικά όμως και δεν φορτώνω ευθύνες στον μεγάλο, παρά μόνο αρμοδιότητες που του αρέσουν.

 

Τα δικά μου έχουν ένα χρόνο διαφορά ….. Πέρυσι τέτοια εποχή (2 ο μικρός και 1 η μικρή) όταν βγαίναμε βόλτες με το καρότσι του έλεγα «η μικρή θα καθίσει στο καρότσι γιατί είναι μικρούλα και δεν μπορεί να περπατήσει». Φέτος, που η μικρή έχει την ηλικία που είχε ο μικρός πέρυσι, είναι μικρή και δεν μπορεί να περπατήσει και γι΄ αυτό θα πρέπει πάλι εκείνη να μπει στο καρότσι???? Είναι δίκαιο αυτό για το γιο μου? Μήπως με τον τρόπο αυτό έχω περισσότερες απαιτήσεις από εκείνων (τις οποίες δεν έχω από την κόρη στην ίδια ηλικία?)

 

Έχουμε φτάσει σε μία ηλικία που είναι κάπως δύσκολο να διαχωρίσω το μικρός και μεγάλος (άνθρωποι που δεν μας ξέρουν με ρωτούν αν είναι δίδυμα!!!!!!!)

 

Επίσης... μήπως με το να τους πούμε να "προσέχουν τα μικρότερα", τα φορτώνουμε με ευθύνες που δεν είναι δικιές τους, και με άγχος που θα τα ακολουθεί για χρόνια;

 

Αυτό το πιστεύω κι εγώ. Ειδικά όταν ακούω τον άντρα να λέει στον γιο μου «εσύ είσαι μεγάλος και «άντρας» και πρέπει να προσέχεις την αδερφή σου» γίνομαι έξαλλη

[kassiani]

χαρα 2 ενα χρονο ειχα διαφορα με τον αδελφο μου και ο,τι περιγραφεις, ειναι σαν ταινια που ξαναβλεπω...

Και ενα χρονο διαφορα να εχουν ποτε δε νιωθουν ισα. Παντα ειμαι η μεγαλη κι αυτος ο μικρος, με ο,τι θετικο ή αρνητικο.

 

Φυσικα και εχεις περισσοτερες απαιτησεις απο τον μεγαλο και το καταλαβαινει μια χαρα. Φυσικα προσεχεις περισσοτερο τη μικρη κι αυτο το παιρνει ειδηση αμεσως. Εχω φτασει 33 χρονων κι ακομη τα ιδια γινονται.

 

Και πιστεψε με, δεν πιστευω καθολου οτι οι γονεις μου του εχουν αδυναμια. Αυτο ισως το πιστευα καμια φορα οταν ημουν στο δημοτικο . Ειδικα τωρα που εγινα μητερα και η ιδια, μη σου πω οτι τεινω να πιστεψω οτι αδυναμια μπορει να ειχαν σ' εμενα που ημουν πρωτη ή απλως σε κανεναν απο τους δυο.

 

Απλως οι γονεις αθελα τους τοποθετουν το ενα παιδι στη θεση του πιο δυνατου και το αλλο σε αυτη του ασθενεστερου που μονιμως χρειαζεται τη βοηθεια ολης της οικογενειας. Αν το σκεφτεις, πραγματι οταν ερχεται το δευτερο το πρωτο εχει κατακτησει πολλες δεξιοτητες και μας φαινεται πιο δυνατο απεναντι στο μικρουλη που παλευει να κρατησει το κεφαλι του ορθιο. Αυτο συνεχιζεται και διαιωνιζεται ομως...

 

Προσωπικα εχω περασει τοσο δυσκολα με αυτο το διαχωρισμο μεγαλη - μικρος, (σεβομαι απολυτα τις επιστημονικες γνωμες, αλλα η πραξη μου εχει δειξει αλλα), που ειμαι πια προκατειλημμενη και δε θελω να ακουστει στο σπιτι μου ουτε γι αστειο.

[Μαρία-nmeb]

Γειά σας και από 'μένα κορίτσια!!!!

kassiani μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!!!!!

Τα ίδια ακριβώς πέρασα και 'γω!!

Η φράση "εσύ είσαι μεγάλη" με κυνηγάει ακόμη! Αφού πάντα είχα, και έχω, την αίσθηση πως είμαι πολύ μεγαλύτερη απο την ηλικία μου!!

Θυμάμαι που έλεγα στη μαμά μου "ακόμα δεν ήρθε ο αδερφός μου στην ηλικία που ήμουνα΄πριν δύο χρόνια για να γίνει κι αυτός μεγάλος?"

Επίσης με ενοχλούσε πολύ που έπρεπε να τον προσέχω και να έχω ευθύνη απεναντί του. Μα και 'γω παιδάκι ήμουνα!!!

Δέν την ήθελα αυτή την ευθύνη!!!! Και πιστεύω πως δεν πρέπει να έχουν τέτοια ευθύνη τα παιδιά. Και γιατί το "μικρό" θα πρέπει πάντα να έχει την προστασία του "μεγάλου"? Ενώ το "μεγάλο" θα πρέπει πάντα να φέρει την ευθύνη του "μικρού"? Πιστέύω πως πρέπει και στα δύο να λέμε πόσο σημαντικό είναι να έχει ο ένας τον άλλον! Και πως πρέπει πάντα τα αδέρφια να υπερασπίζει το ένα το άλλο, να βοηθάει το ένα το άλλο!!!

[Μαρία-nmeb]

Και συνεχίζω(τώρα που πήρα φόρα)

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται αυτός ο διαχωρισμός μεγάλου-μικρού?

Ειδικά, όταν οι γονείς μας, αναφερόταν σε μας με τα επίθετα "η μεγάλη" και "ο μικρός" ένιωθα απαίσια!!Επίσης δεν μου άρεσε καθόλου που μου λέγανε συνέχεια "το μωρό μας"!!!

Θα προτιμούσα να μου λέγανε πχ ο αδερφός σου στην ηλικία που είναι δεν μπορεί πχ να βάλει τα ρούχα του. Ούτε και 'συ μπορούσες σ' αυτή την ηλικία, είμαι περήφανη που εσύ τώρα τα καταφέρνεις μια χαρά!!

Έχω ένα κοριτσάκι 5 χρονών και τώρα περιμένουμε το δεύτερο. Ήθελα να έχουν αυτή τη διαφορά γιατί έτσι χάρηκα το μεγάλωμα της κόρης μου!!!

Θα προσπαθήσω να κάνω τον ερχομό του δεύτερου παιδιού όσο πιο ανώδυνο μπορώ για εκείνη!!

Σίγουρα θα ζηλέψει, άλλα θα προσπαθήσω να είμαι πολύ προσεχτική στα λόγια και τις πράξεις μου!!

Θέλει να την παίρνω αγκαλιά και να παίζουμε. Μια μέρα που ήταν η μαμά μου σπίτι, ήρθε πάνω μου η κόρη μου να παίξουμε και η μαμά μου της είπε "πρόσεχε τη κοιλιά της μαμάς" και της ζήτησα να μην το ξαναπεί αυτό και πως είναι δική μου ευθύνη να προσέχω την κοιλιά μου και όχι του παιδιού!!

Το ίδιο και όταν θα γεννηθεί το παιδί, θα είναι δική μας ευθύνη να το προσέχουμε και όχι να λέμε συνέχεια "Ειρήνη πρόσεχε το μωρό"!!