Τοκετός: Τι πρέπει να γνωρίζουμε!

[cruelty]

Κοριτισα να ρωτησω διαβασα καπου για την πεθιδινη.

 

Πεθιδινη επαιρνα οταν ημουν εγκυος στον Αντωνη ....και το θυμαμαι 100% γιατι ρωτουσα τι ειχε μεσα ο ορος και μου λεγαν πεθιδινη για να μην εχεις συσπασεις.

 

Επισης απο την περιγραφη του νεου γιατρου μου το πως γεννουν στο δημοσιο μαιευτηριο και σε σχεση με το Μητερα ειναι πολυεπικινδυνα τελικα τα πραγματα......Ποσο μαλλον αν η εγκυος εχει προβλημα οπως ειχα εγω...

 

Ευχομαι η ιστορια του 2ου τοκετου μου να ειναι πιο ευχαριστη απο τον πρωτο!

[fofia]

Αυτά τα ...ολίγα προς το παρόν και θα επανέλθω με σχετικές απορίες στο φλέγον για μένα θέμα των εμβολίων.

 

100% την ίδια είχαμε, δεν υπάρχει άλλη τόσο "ριζοσπαστική"

Για τα εμβόλια, κάνε αν μπορείς μια αρχική συζήτηση μαζί της. Εγώ και ο άντρας μου μ' αυτήν συζητήσαμε πρώτα το θέμα πριν γεννήσω, και μετά μου σύστησε την ομοιοπαθητικό που βλέπει το γιο μας.

 

Το συζητήσαμε κι εμείς αφού γέννησα και μου επιβεβαίωσε όσα μου είχε ήδη πει η ομοιοπαθητικός μας. Το πρόβλημα είναι πώς θα το χειριστώ με την εδώ παιδίατρο με την οποία ήδη δώσαμε τις πρώτες..μάχες! Θα γράψω όταν μπορέσω αναλυτικά στο θέμα των εμβολίων γιατί θα ήθελα και τις γνώμες σας.

[Χλοη]

Δείτε λίγο αυτό το άρθρο, είναι πολύ ενδιαφέρον!

 

http://www.midwiferytoday.com/articles/healing_trauma.asp

[kit_katerina]

Doppler γινεται με το μηχανημα του υπέρηχου . Δεν νομιζω να εννοεις αυτο ..

Όχι, είναι μια μικρή συσκευούλα με την οποία ακούς την καρδούλα του μωρού. Φαντάζομαι ότι κάποια ακτινοβολία την έχει, αλλά καμία σχέση με τον υπέρηχο που δίνει και εικόνα. Σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το στηθοσκόπιο.

 

Εχω την εντυπωση πως μιλατε για το μικροφωνο. Ο γιατρος ακουμπαει το μικροφωνο στο σωστο σημειο στην κοιλια και απο ενα ηχειο ακουγεται η καρδια του εμβρυου, εε? Κι εμενα ετσι με εξεταζε ο δικος μου γιατρος.

[Rosie]

Doppler γινεται με το μηχανημα του υπέρηχου . Δεν νομιζω να εννοεις αυτο ..

Όχι, είναι μια μικρή συσκευούλα με την οποία ακούς την καρδούλα του μωρού. Φαντάζομαι ότι κάποια ακτινοβολία την έχει, αλλά καμία σχέση με τον υπέρηχο που δίνει και εικόνα. Σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το στηθοσκόπιο.

 

Εχω την εντυπωση πως μιλατε για το μικροφωνο. Ο γιατρος ακουμπαει το μικροφωνο στο σωστο σημειο στην κοιλια και απο ενα ηχειο ακουγεται η καρδια του εμβρυου, εε? Κι εμενα ετσι με εξεταζε ο δικος μου γιατρος.

 

Ναι. Μου φαίνεται ότι ονομάζεται fetal doppler, χρησιμοποιεί την ίδια τεχνολογία με τον υπέρηχο αλλά δεν δίνει εικόνα.

[evi_mik]

Διαβάζοντας τις ιστορίες σας σκέφτηκα να αναφέρω κι εγώ την δική μου εμπειρία κυρίως γιατί θεωρώ ότι οι γυναίκες πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές σε ότι αφορά τον τοκετό. Το λέω τώρα, βέβαια... όχι ότι δεν το πίστευα και παλιότερα αλλά νομίζω ότι εγώ "αφέθηκα" λιγάκι...

Θα σας κουράσω λίγο...

 

Εγώ είχα ΠΗΤ 22 Αυγούστου. Γέννησα στις 21.

Το προηγούμενο βράδυ είμασταν με φίλους και συζητούσαμε αν ο άντρας μου θα ήταν μαζί στον τοκετό ή όχι και έλεγα ότι στην πραγματικότητα εγώ θα ήθελα να έχω μια μαία μαζί μου, την οποία όμως ποτέ δεν αναζήτησα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, ενώ ήξερα από την περίπτωση της μαμάς μου ότι αυτή κάνει όλη την ουσιαστική δουλειά. Λάθος πρώτο λοιπόν.

Στις 7 το πρωί έχω κάτι συσπάσεις... Το λέω στον άντρα μου και στην μητέρα μου. Μπαίνω για μπάνιο... Μετά από μισή ώρα μου σπάνε τα νερά... Πέρνω το γιατρό τηλέφωνο και ξεκινάμε για το μαιευτήριο. Στις 8 είμαστε εκεί. Με εξετάζουν, δεν έχω διαστολή, μου κάνουν κλίσμα και μου λένε να κάνω μπάνιο.

Το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε είναι αν θα κάνω επισκληρίδιο όχι τους λέω! και μου περνάνε τον καρδιοτοκογράφο.

Συγνώμη λέω... Θέλω να περπατήσω. Αααα! όχι τώρα δεν γίνεται... μου απάντησε μια νεαρή μαία. Ψάρωσα γιατί θεώρησα ότι αφού σπάσανε τα νερά δεν έπρεπε να περπατάω.

Στις 9 ήρθε ο γιατρός. Με εξετάζει και εξακολουθώ να μην έχω διαστολή ούτε συσπάσεις και κάνει μια γκριμάτσα, το παιδί είναι ψηλά μου λέει...

και φεύγει.

Στις 9:30 άρχισαν τα όργανα...Το πρώτο μισάωρο ήταν υποφερτά!!! Μετά ερχόντουσαν κάθε 3λεπτά και ήταν ανυπόφορο... άντεξα!!!! μέχρι τις 12:30. Μετά ζητούσα επισκληρίδιο γονατιστή!!! όχι γιατί δεν άντεχα τον πόνο αλλά κυρίως γιατί είχα εξαντληθεί. Ήταν συνεχόμενος ο πόνος και η διαστολή στο 1 με 2. Μου έκαναν "μισή" δόση κατα πως τους είπε ο γιατρός (ο οποίος εμφανίζεται για 2η φορά παίρνει τηλέφωνο στο ιατρείο του και λέει ότι θα πάει να κάνει τα ραντεβού του γιατί εγώ εδώ θα τους ταλαιπωρούσα λιγάκι ακόμη)... τώρα σχετικά με τη μισή δόση δεν ξέρω αν αυτό ισχυεί... πάντως εξακολουθούσα να νιώθω τα πόδια μου και να καταλαβαίνω τις συσπάσεις απλώς δεν ήταν ανυπόφορο. Η επίδραση πέρασε μετά από 1 ώρα. Άντεξα άλλη μία ώρα μέχρι να ζητήσω τη 2η δόση. Στις 2:30 παίρνω και τη δεύτερη και λέω στον άντρα μου ότι έτσι αντέχω πολλέεεεεεες ώρες! Η διαστολή ήταν ακόμη στο 2.

Εκείνη την ώρα μπήκε μια μαία!!!! Με εξέτασε!!! Και μου λέει:

Έλα κοριτσάκι μου να δούμε αν μπορούμε να βοηθήσουμε λίγο. Μην κάθεσαι έτσι ξαπλωμένη. Με ανασήκωσε και με έβαλε να κάτσω σαν να κάνω yoga... Στις 4 ήρθε ο γιατρός με εξετάζει πρώτα η μαία και μου λέει με πλατύ χαμόγελο έλα έχεις 5. Με εξετάζει και ο γιατρός και μου λέει:

"Χμ, διαστολή θα έχουμε!!! Αλλά το παιδί είναι ψηλά!!!!" Βγαίνει έξω μαζί με τον άντρα μου και μετά από λίγο έρχεται και μου λέει.

"Κοίτα, θα περιμένουμε άλλη μια ώρα, να δούμε αν θα κατέβει το παιδί... αλλιώς φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να το τραβήξω με βεντούζα..."

Ο άντρας μου χέστηκε... κι εγώ τρόμαξα έτσι όπως το είπε... είδα και την ώρα... σκέφτηκα ότι θέλει να πάει στο ιατρείο του... ότι είμαι στο έλεος του... ότι είναι άχρηστος... μετά εγκατέλειψα!!!! Ένιωθα ένα πρόβατο που το πάνε για σφαγή... Την προηγούμενη εβδομάδα ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος μου είχε πει ότι αν δεν κατέβει το παιδί θα γεννάω 20 ώρες και του είχα πει... Κανένα πρόβλημα! Δεν θα κάνουμε καισαρική χωρίς λόγω... Και η μάνα μου έτσι γέννησε το πρώτο και η γιαγιά μου το ίδιο. Κι όμως, στις 5 μπήκαμε στο χειρουργείο...

Το χειρότερο από όλα στην δική μου περίπτωση ήταν το μετά... Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να σηκωθώ... Μου έδειναν παυσίπονα και πάλι πονούσα. Όταν μετά από 10 μέρες πήγα να μου βγάλει τα ράμματα εξακολουθούσα να μην μπορώ να περπατήσω... όταν τον ρώτησα ισχυριστηκέ ότι κάνω νάζια στον άντρα μου...

Στις 16 Σεπτ. λοιπόν, σχεδόν 20 μέρες μετά... ένα κομμάτι του πλακούντα που είχε ξεχάσει ο mister βιαστικός κρεμάστηκε από κάτω!!! Αυτό ήταν ΣΟΚ!!! κόντεψα να λιποθυμήσω εκείνη την ώρα... Ένα κομμάτι ίσα με την παλάμη μου...

Μου είπαν ότι σε φυσιολογικό τοκετό είναι πιθανό να ξεφύγει κάτι αλλά σπάνια! Στην καισαρική όμως είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!! Τα 'χε όλα φάτσα κάρτα!!

[aglaia]

Μου είπαν ότι σε φυσιολογικό τοκετό είναι πιθανό να ξεφύγει κάτι αλλά σπάνια! Στην καισαρική όμως είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ!!!! Τα 'χε όλα φάτσα κάρτα!!

Δυστυχώς σωστά σου τα είπανε, ήταν πράγματι απαράδεκτο...

[cruelty]

Ρε συ Ευη......τι τραβηξες ρε κοπελα μου....

 

παιδια τωρα πηγα Ωνασειο για τριπλεξ και επειδη κοιταζανε το φακελο μου ξερετε τι λεγανε για τους γυναικολογους? Γενικα σχολιαζανε πως ειναι "μαιες με πτυχιο" και λιγοι ειναι καλοι και πως κανουν τραγικα λαθη και μετα οι γυναικες υποφερουν......

 

 

Ειλικρινα τρεμω τη στιγμη της γεννας μου της 2ης......ευτυχως θα χω τη φελινι απο διπλα να κραζει γιατι εγω θα ειμαι ναρκωμενη...

 

Αγλαια εσυ εχεις καμια πληροφορια αν η πεθιδινη ειναι οκ στις εγκυες ?

[Χλοη]

Έυη μου, μου θύμησες τα δικά μου...

Ας πω και γώ την ιστορία μου όσο πιό περιληπτικά μπορώ.

Λοιπόν, είχα πόνους για περιπου 2-3 μέρες, κάθε 1 ώρα, ΄μετά κάθε μισή κλπ. Όταν έφτασα τα 10 λεπτά, πήγα στο νοσοκομείο. Αυτό έγινε το πρωί το βράδυ του Σαββάτου. Εκεί με ρώτησε η νοσοκόμα αν θα κάνω επισκληρίδιο. Όταν είπα όχι, η απάντηση ήταν "θα μας παρακαλάς να σου κάνουμε όταν έρθει η ώρα".

 

 

Κατάλαβα λοιπόνο απ'την πρώτη στιγμή ότι δε θα είχα πολλή υποστήριξη. Η γιατρός που εφημέρευε εν τω μεταξύ, ήταν η μόνη που προσπαθούσα να αποφύγω. Είχε ξεγεννήσει τη νύφη μου, και ήταν απαράδεκτη κι επικίνδυνη η συμπεριφορά της. Τέλος πάντων ,δεν μπορούσα να κάνω κάτι όμως.

Λοιπόν αφού με εξέτασε μου είπε οτι δεν έχω διαστολή, να πάρω υπνωτικό για να κοιμηθώ, να μην κουράζομαι. Εγώ δεν ήθελα. Πρότεινε επισκληρίδιο, δεν ήθελα, στράβωσε. Μετά μου είπε να κάνω οξυτοκίνη, αλλιώς θ'αργήσω πολύ να κάνω διαστολή. Της είπα δεν πειράζει. Επίσης μου έβαλε χέρι που πήγαινα κάθε λίγο και λιγάκι στην τουαλέτα. "Μα, της λέω, έχω πιεί πάρα πολύ νερό, και τσάι, και δεν κρατιέμαι..." "Ιδέα σου είναι, προσπάθησε να κρατηθείς. Με το να σηκώνεσαι συνέχεια και να περπατάς, δε θα καταφέρεις τίποτα" Κρατιόμουν λοιπόν κι εγώ.

 

Μέχρι την Κυριακή το βράδυ δεν είχα ακόμα διαστολή, παρόλο που οι πόνοι είχαν γίνει πολύ δυνατοί, και είχα αρχίσει να κουράζομαι. Κατά τις 9 το βράδυ περίπου, είχα κάνει διαστολή 3. Η γιατρός με ρώτησε αν θέλω να μου σπάσει τα νερά, και να γεννήσω σε λίγες ώρες, ή να περιμένω να σπάσουν μόνα τους και να γεννήσω το πρωί. Της ζήτησα να το συζητήσω με τον άντρα μου, και να της απαντήσω σε 5 λεπτά. Συμφώνησε. Αποφάσισα να την αφήσω να μου σπάσει τα νερά, γιατί είχα ήδη να κοιμήθώ 3 μέρες, και δεν ήθελα να εξαντληθώ τελείως. (Λάθος μου βέβαια, γιατί δεν ήξερα οτι με το σπάσιμο των νερών δεν ήταν σίγουρο οτι θα γεννούσα πιό γρήγορα). Έτσι κι αλλιώς όμως, 5 λεπτά αργότερα που τη ζήτησα να της πω την απόφαση μου, η νοσοκόμα μου είπε οτι η γιατρός πήγε σπίτι της. "Μα ήθελα να μου σπάσει τα νερά" της λέω. "Ας το έλεγες νωρίτερα. Τώρα δε μπορούμε να τη φέρουμε πίσω γι'αυτό το λόγο". Εγώ,

 

Το 'ριξα λοιπόν στο περπάτημα, και στα ντους. Είχαν και μπανιέρα στο νοσοκομείο με υδρομασάζ, και το εκμεταλεύτηκα, όμως έκανε πολύ κρύο στην αίθουσα, το νερό δε με σκέπαζε μέχρι πάνω, και η κοιλιά μου είχε παγώσει. Ενώ με χαλάρωνε το μασάζ, το κρύο μ'έκανε να σφίγγομαι. Ζήτησα απ'τη νοσοκόμα αν μπορεί να μου το γεμίσει μέχρι πάνω, και μου είπε δε γίνεται. Καθόμουνα κι εγώ και κρύωνα για αρκετή ώρα, μέχρι που λίγο πριν βγω ήρθε μιά αλλή και το γέμισε μέχρι πάνω.

 

Κατά τις 12 είχα διαστολή 5, και κατά τις 3 είχα διατολή 7. Όλα πήγαιναν καλά, μόνο που εντωμεταξύ, είχει γεμίσει πολύ η ουροκύστη μου, και δε μπορούσα με τίποτα να πάω τουαλέτα. Το μωρό είχε κατέβει πολύ χαμηλά, και ενώ πονούσα και υπέφερα δε μπορούσα να ουρήσω. Ζήτησα απ'τη νοσοκόμα να μου αδειάσει την ουροκύστη, αλλά δεν το έκανε. Έπαιρνε τηλ. τη γιατρό, κι αυτή δεν της έδινε το ΟΚ! "Μα γιατί?"ρωτούσα. "Γιατί δε χρειάζεται". "Μα αφού πονάω..." "Να κάνεις επισκληρίδιο" "Μα πονάω γιατί θέλω να πάω τουαλέτα!" "Νομίζεις!"

 

Οι πόνοι εντωμεταξύ, αντί για 1 λεπτό κρατούσαν πολύ παραπάνω λόγω της γεμάτης ουροκύστης. Παρεπιπτόντως πιστεύω πως ένας λόγος που δε μπορούσα να πάω τουαλέτα, μπορεί να ήταν, γιατί η γιατρός μου είπε να κρατιέμαι, και να μην πηγαίνω κάθε λίγο και λιγάκι.

Εντωμεταξύ, σταμάτησε και η διαστολή. Έκανα ημικαθίσματα σε κάθε σύσπαση, για να βοηθήσω τη διαστολή, αλλά τίποτα. Έμεινε στο 7. Η ώρες περνούσαν, και τίποτα. Ρωτούσα τι συμβαίνει, και γιατί κόλλησε η διαστολή. Ζητούσα να μιλήσω με το γιατρό μου, αλλά δε μου επέτρεπαν, γιατί ο δικός μου γιατρός δεν εφημέρευε, και αυτή που εφημέρευε, δεν δεχόταν ούτε να μου μιλήσει ούτε να έρθει να με δει. Θα ερχόταν μόνο όταν έφτανε η διαστολή μου στο 10, μου είπε η νοσοκόμα.

 

Πονούσα αφόρητα, έκανα δύο φορές εμετό, κρύωνα, κι άρχισα να κλαίω. Περίμενα με υπομονή να πάει η ώρα 7 για να έρθει ο γιατρός μου. Ήρθε στις 9. Έδωσε εντολή να μου αδειάσουν την ουροκύστη, (ένα κουβά γέμισαν). Μου έσπασε τα νερά και μου έκανε τεχνητούς. Πέρασε ξανά στις 12 να με δει, και η διαστολή ακόμα κολλημένη στο 7. Ζήτησα επισκληρίδιο γιατί πραγματικά δεν άντεχα άλλο. Μου είπαν οτι για να μου κάνουν επισκληρίδιο πρέπει πρώτα να πάρω demorol. Ήξερα οτι το αυτό δεν ήταν ο,τι καλύτερο, γιατί είναι υπνωτικό, και μαζί μ'εμένα θα κοιμόταν και το μωρό, και δε μπορούσε να σπρώξει καλά. Εκείνη την ώρα όμως θα δεχόμουν να μου δώσουν και ποντικοφάρμακο. Την ώρα που μου έβαζαν τον ορό, η μία νοσοκόμα έρχεται και μου λέει, εκεί που είχα γίνει πιά ένα φυτό, ένα τρομαγμένο, κι εξουθενωμένο πλάσμα, "Για να λέμε και το σωστό , η γιατρός προσφέρθηκε να σου σπάσει τα νερά, αλλά εσύ εκεί, να γεννήσεις φυσιολογικά!" Δεν είχα πνοή να της απαντήσω.

 

Μετά το Demorol άρχισα να νυστάζω τρομερά. Μ'έπαιρνε ο ύπνος, και αμέσω μετά με ξύπναγε ο πόνος, κι ένοιωθα να με ξεριζώνουν απ'τον ύπνο. Δεν ήθελα να γεννήσω, ήθελα απλά να κοιμηθώ. Ήθελα να μ'αφήσουν να κοιμηθώ! Τελικά επισκληρίδιο δεν έκανα.

Ήρθε πάλι ο γιατρός και μου έκανε διαστολή manually. Μετά από λίγες εξωθήσεις, ήρθε και μου πήρε το μωρό με τις κουτάλες. Κάτι που δεν ήθελα, αλλά όπως είπα, δεν είχα δύναμη να αντισταθώ σε τίποτα.

 

Ξαφνικά άκουσα "it's a girl" Σήκωσα τα μάτια μου, και είδα το γλυκό μου μωράκι να με κοιτάζει στα μάτια. Δεν έκλαιγε, και τα ματάκια της ήταν ορθάνοιχτα. Είχα ζητήσει να μου δώσουν να την κρατήσω πριν της βάλουν τις σταγόνες στα μάτια, για να μπορέσει να με δει καθαρά. Αλλά δεν το έκαναν. Δε μου την έδωσαν καν. Την πήρε η νοσοκόμα, την έντυσε, την έδωσε στη μαμά μου, μετά στον άντρα μου, ενώ εγώ περίμενα με τα χέρια απλωμένα και έλεγα αχνά "Δώστε τη μου, να την κρατήσω..."

Ο γιατρός εντωμεταξύ, προσπαθούσε να βγάλει τον πλακουντα, και έβαζε την ειδικευμένη βοηθό του να το κάνει, ή οποία τον τράβηξε, και σχίστηκα. Μετά επίσης την έβαλε να με ράψει, κι έκανε δυό ώρες να τελειώσει.

Μετά ο γιατρός μου είπε οτι θα μου κάνει ένεση οξυτοκίνης, γιατί έχασα πολύ αίμα και δεν μπορούσα να την αποφύγω (ειχα ζητήσει να μην την κάνω)

 

Λίγες μέρες αργότερα, με έπιασαν κάτι συσπάσεις, και με μεγάλη μου έκπληξη και τρομάρα, έβγαλα ένα μεγάλο κομάτι πλακούντα.

 

Δεν τα έγραψα όλα, για την άσχημη συμπεριφορά της γιατρού, των νοσοκόμων, για την απελπισία και το φόβο που ένοιωθα. Κατάλαβα όμως οτι πήγα εκεί θέλωντας να κάνω ένα φυσικό τοκετό, χωρίς παρεμβάσεις, και με κατάφεραν να κάνω αυτό που ήθελαν. Με έσπασαν. Με έκαναν ένα άβουλο πλάσμα που θα δεχόταν να της κάνουν οτιδήποτε.

 

Θα μου πείτε τι έφταιγαν οι γιατροί που σταμάτησε η διαστολή? Μα έφταιγαν, γιατί με τη γεμάτη ουροκύστη, και τους πόνους, εξουθενώθηκε η μήτρα. Άσε το ψυχολογικό. Που ερχόντουσαν κάθε λίγο και λιγάκι και μου έλεγαν για επισκληρίδιο και οξυτοκίνη. Κι ότι αν δεν κάνω διαστολή σύντομα, πάμε για καισαρική.

[cruelty]

ωραια.........αυτο να σου πω εδω Ελλαδα εγινε?

 

αλλη μια ιστορια που οπως ειπες σε εσπασαν σε εκαναν να νιωθεις αρρωστη, αβουλη, "υπερβολικη", περιεργη.

 

Ενιωθα οταν γεννουσα ρε παιδια η τρελη του χωριου που θελα να γεννησω φυσιολογικα και να θηλασω.....Τωρα παλι η τρελη του χωριου ειμαι που θελω να κανω καισαρικη....

 

Ε ναι κυριοι θελω να κανω καισαρικη! γιατι δεν εμπιστευομαι τους γιατρους εδω ΚΑΘΟΛΟΥ! Ξερω πως στο εξωτερικο γυναικες με βηματοδοτη γεννανε φυσιολογικα αλλα εδω το φυσιολογικα δεν υπαρχει. Απλα μαλλον να το λενε αλλιως πως γεννας "κολπικα?" γιατι ειλικρινα συγχωρεστε με αλλα ειαμι τοσο οργισμενη με αυτα τα ιδιωτικα ξενοδοχεια....που πας και τους δινεις τα λεφτα και σου φερονται και χειροτερα απο γουρουνι σε σφαγειο....

 

Βαζουν τις χερουκλες σου να σου ανοιξουν απο κατω λες και δεν εχεις αισθημα πονου λες και βγαζουν τα απωθημενα τους...... Ειλικρινα ρε παιδια ενταξει νομιζα πως ημουν εγω που πεσα στην περιπτωση αλλα περα απο 2-3 κοπελες που γεννησαν σε Ευτοκια και τετοιο στυλ ολες τις αλλες.....μας γ@μ@σαν

 

Να ρωτησω κι εγω μια μερα πηγα τουαλετα μετα τη γεννα κι εβγαλα ενα πραμα σα συκωταρια στην τουαλετα? αλλα μου παν δεν ηταν τπτ.....ειχα μετα πονους περιοδου αλλα μου παν οτι ειναι οκ...

[evi_mik]

Ενάμισι χρόνο μετά, μπορώ να μιλάω για τον τοκετό μου και να είμαι καλά.

Για πολύ καιρό μετά τη γέννα έκλαιγα ασταμάτητα.

Γυρνούσα από τη δουλειά στο λεωφορείο και με έπερναν τα ζουμιά...

Και ξέρετε κάτι? Δεν με ένοιαζε τόσο το τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν δεν είχε βγει ο πλακούντας.

Έκλαιγα για το ότι δεν κατάφερα να γεννήσω όπως ήθελα!

Τα έβαζα με τον εαυτό μου για τα λάθη/παραλήψεις... που έκανα.

Για το πώς τα άφησα όλα στην τύχη τους...

Για το πώς δεν είδα τα "σημάδια" νωρίτερα...

Γιατί εμπιστεύτικα έναν άνθρωπο επειδή ήταν ο οικογενειακός γιατρός (Ελίνα σου θυμίζει κάτι αυτό?)

Γιατί δεν αντιστάθηκα περισσότερο...

Γιατί δεν ζήτησα να φύγω εκείνη την ώρα να πάω σε ένα δημόσιο νοσοκομείο...

Γιατί δε ζήτησε τη βοήθεια εκείνης της μαίας (με το αζημίωτο πάντα)...

Γιατί δεν προετοίμασα καλύτερα τον άντρα μου...

Αυτό που μου κουρέλιασαν ήταν η ψυχολογία μου...

[Rosie]

Χλόη πραγματικά στεναχωρέθηκα με την ιστορία σου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιοι μπορούνε να συμπεριφερθούνε με αυτό τον τρόπο σε μια κοπέλα που είναι ίσως στις πιο ευάλωτες στιγμές της ζωής της! Ελπίζω αυτή σου η άσχημη η εμπειρία να μην σε απογοήτευσε, φρόντισε να βρεις το σωστό γιατρό την άλλη φορά (θα σου συστήσω τη γιατρό μου αν θες).

Μου έκανε εντύπωση αυτό που λες ότι δεν σε ενθάρρυνε να πας τουαλέτα, γιατί εμένα κάθε λίγο και λιγάκι μου έλεγαν να πάω (δεν ξέρω ακριβώς το γιατί όμως). Πάντως πέρασα πολλές ώρες πάνω στην τουαλέτα με ανοικτά τα πόδια και ένα μαξιλάρι πίσω μου να μιλάμε και να αστειευόμαστε μαζί με την μαία. Με ανακούφιζε η στάση αυτή, αλλά βέβαια είχαν σπάσει και τα νερά μου από την αρχή οπότε η τουαλέτα βόλευε!

[cruelty]

αχ ρε Ευη........

 

αν μου θυμιζει λεει........τωρα να σου πω την αληθεια παω με πολυ ελεεινη ψυχολογια να γεννησω εξαιτιας του 1ου τοκετου.....Απο τη μια καλυτερα λεω που εμεινα εγκυος νωρις να ξεμπερδεψω με ολα αυτα αλλα ενω καπου ειχε χαθει στο μυαλο μου η φαση τοκετος γιατι ειχα φρικαρειπιο πολυ με το οτι εγχειριστηκα λεχωνα και αφησα το παιδι πισω.....

 

Να σου πω την αληθεια....και τωρα που οκ αλλαξα γιατρο παλι φοβαμαι γιατι ρε παιδι μου δε μου ξεκαθαριζουν.Καλα εμενα ειναι και περιεργη η κατασταση.......αλλα ρε γμτ να εισαι υγιης και να μη σε αφηνουν να γεννησεις κτλ....

 

Οσο για το θεμα του οικογενειακου γιατρου,.Μακρυα απο τετοιους.........εκει γινονται τα χειροτερα λαθη....ειδες με μενα.....θα πεθαινα τωρα χωρις υπερβολη αν πηγαινα εκει τουλαχιστον με ηρεμει πως οτι και αν επιλεξουν να μου κανουν στο Αττικον θα ειμαι καλωδιωμενη με εναν εμπειρο καρδιολογο διπλα......

 

Να μην πω για την ψυχολογια του Λευτερη, της μανας μου....

 

οσο για κλαμα.......γιατι να πρωτοκλαψω εγω ρε παιδια ειλικρινα πες τε μου το ενα λαθος μετα το αλλο για να φτασω να ειμαι 29 χρονων και να ζω ετσι.....ΓΙΑΤΙ ΤΙ ΤΟΥ ΕΦΤΑΙΞΑ....

 

ΣΥγνωμη αλλα μου την εδωσε γιατι ειναι αμαρτια απο το Θεο να μας κανουν ετσι πραματα

 

και ειμαι σιγουρη πως εκανε και μαλακια που με εβαλε για προκληση τοτε....γιατι μου πε κατι τωρα ο νεος γιατρος αλλα κια υτος τι να πει ο ανθρωπος δεν μπορει και για συναδελφο τωρα να αρχισει να θαβει.....

[Rosie]

Θυμήθηκα τώρα τι μου έλεγε μια φορά η μαία της γιατρού μου. Παλαιότερα πήγαινε μερικές φορές και βοηθούσε και άλλους γιατρούς, αλλά λέει οι τοκετοί τους ήτανε "βίαιοι" και "άγριοι", καμία σχέση με τον τοκετό όπως θα έπρεπε να είναι, δηλαδή μια όμορφη και τρυφερή εμπειρία για όλους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα και γλυκά μου μιλούσε την ώρα του τοκετού, έβλεπε τα μαλλάκια στο κεφαλάκι του μωρού μου και μου τα περιέγραφε με τα πιο τρυφερά λόγια, οπότε κι εγώ έπαιρνα κουράγιο για να αντέξω και να σπρώξω, παρόλη την εξάντλησή μου...

[cruelty]

Α να πω και κατι αλλο.....

 

Επειδη ειχα συσπασεις απο το τελος του 7ου παντα πηγαινα για nst και με ετοιμαζανε για χειρουργειο οποτε ακουγα τοκετους.......το τι γαμοσταυριδι και σκασε και τετοια λεγανε οι γιατροι στις εγκυες παιδια........αφου οταν πηγα να γεννησω ειπα μεσα μου Ελινα βουλωσε το μη φας κανα βρισιδι

 

Επισης και μενα δε με αφηναν να κατουρησω τι μπουρδα και αυτο.......καλα περιττο να σας πω απο τα βιαια βγαλε καθετηρα μετα εγω ειμαι με tena και ιδιαιτερα τωρα στην εγκυμοσυνη με τενα για μεγαλη ροη.

 

Και εχω περασει απο εντατικη και ετσι δε μου καναν με καθετηρα κτλ ισα ισα

[aglaia]

Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναγράψω:

 

έχω παρακολουθήσει τοκετούς σε νοσοκομείο αλλά έχω παρακολουθήσει και τοκετό αγελάδας...

 

ο σεβασμός στην αγελάδα είναι πολύ μεγαλύτερος... λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι...

[toniasid]

 

Εγώ είχα ΠΗΤ 22 Αυγούστου. Γέννησα στις 21.

 

Και γω ακριβώς το ίδιο,Evi-milk!22 ΠΗΤ,21 γέννησα τελικά,ένα χρόνο αργότερα. Πολύ στενοχωρέθηκα με την ιστορία σου.Γιατροί,σου λέει μετά...σκα@@φάρα είναι και αυτοί,όλα για τα ευρώπουλα.Μην παρεξηγηθώ,υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, λίγες δυστυχώς..

[toniasid]

Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν μπορώ να μην το ξαναγράψω:

 

έχω παρακολουθήσει τοκετούς σε νοσοκομείο αλλά έχω παρακολουθήσει και τοκετό αγελάδας...

 

ο σεβασμός στην αγελάδα είναι πολύ μεγαλύτερος... λυπάμαι που το λέω αλλά έτσι είναι...

 

Πού καταντήσαμε... Το 'ευγενές', 'λογικόν' ον που ονομάζεται άνθρωπος...

[cruelty]

Αγλαια η γατα μας και το σκυλι μας γεννησε πιο αξιοπρεπως απο μενα.....αν και λιγο οφ τοπικ ο γιατρος εδωσε σταγονες να της κοψουν το γαλα....

 

τα σχολια δικα σας.....

[katerina24]

Χλοιτσα αυτο εγινε εδω,στην Ελλαδα???

Ευη λυπαμαι πολυ που γινονται τετοια!!!

[dooo]

η Χλόη γέννησε στον Καναδά. Έπρεπε να το μαντέψετε βρε από το τζακούζι στο μαιευτήριο (έτσι για να ευθυμήσουμε).

 

Την δικιά μου εμπειρία την έχω ξαναγράψει: μπήκα με πρόκληση τοκετού στις 38 εβδομάδες και 3 μέρες, επειδή ο πλακούντας έφτασε grade III και υποτίθεται είχα ζάχαρο εγκυμοσύνης (θκατούλες είχα, λίγο είχα ξεπεράσει τα πάνω όρια. Με δίαιτα ήταν όλα χαλαρά). Μετά από 6 ώρες χορήγησης οκυτοκίνης, η μικρή μου χόρευε, οι παλμοί φυσιολογικότατοι, συσπάσεις μηδέν! Υπό διαφορετικές συνθήκες θα με έστελναν σπίτι μου και θα με φώναζαν άλλη μέρα. Ο γιατρός όμως ήθελε να με ξεγεννήσει μέχρι το μεσημέρι. Αλλιώς μου είπε, ο τοκετός θα έπαιρνε πάνω από 20 ώρες...σώώώώώώώώπαααααααααααα...

ενιγουέι, η ψυχολογική πίεση που άσκησε σε μένα και τον σύζυγο ήταν τρομερή, είπε τα ίδια και στους γονείς μου αλλά του πέταξαν ένα "η Μαρία αποφασίζει" και τον έστειλαν αδιάβαστο.

Το συμπέρασμα?? μετά από την μελέτη που έριξα κατόπιν εορτής, η μήτρα ήταν ανώριμη, δεν υπήρχε περίπτωση να έπιανε το φάρμακο...

είναι κρίμα να σου χαλούν αυτές τις στιγμές πάντως. Το κακό είναι ότι δε μπορείς να κάνεις και τίποτα, πρέπει να πηγαίνεις στο μαιευτήριο προετοιμασμένη (και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα ανταποκριθείς κατά πως πρέπει τη στιγμή εκείνη).

Είμαι σίγουρη ότι αν η έγκυος ή ο σύζυγος βάλουν τις φωνές και απειλήσουν με νόμιμα μέσα, όλα θα γίνουν όπως πρέπει.

Στο επόμενο εγώ πάντως, θα πάω προετοιμασμένη και ψυχικά έτοιμη να αντιμετωπίσω ακόμα και τη λιποψυχία του συζύγου.

[cruelty]

Αυτο κανουν..δημιουργουν μεγαλη ενταση και στην εγκυο και στην οικογενεια πουπεριμενει απεξω , το χω ξαναπει εμφανιζονται σαν σωτηρες και καλα πως της σωζουν τη ζωη και το παιδι που παρολιγο θα πεθαινε με την καισαρικη. Στην Κυπρο την ξαδερφη μου την εβαλε σε τετοια ψυχολογια ο γιατρος της γνωστος καισαρικακιας μεγαλογιατρος οτι και καλα της εσωσε το παιδι και αυτη τωρα τα ριχνει στον εαυτο της γιατι δε γεννησε φυσιολογικα κτλ.

Ποσες γυναικες λενε "δεν τα καταφερα" τις φερνουν σε τετοια ψυχολογικα....αλλα στον Καναδα ρε παιδια....ειχα μια ελπιδα αν και ακουσα τελευταιως πως κι εκει ειναι λιγο καφροι

 

Τελοσπαντων. Πρεπει να βρεις τα αρχ@δ@ εκεινη την ωρα να κανεις ΤΟΝ τσαμπουκα , να απειλησεις με μηνυσεις , καναλια κτλ αλλα αντε τωρα με τη μαστουρα που εισαι να κανεις ΚΑΙ αυτο για αυτο πρεπει ο οικογενειακος περιγυρος να λαβει δραση. Δηλαδη η Μαρια καλα το χειριστηκε και ειδατε πως ωραια γεννησε που της λεγανε για προκληση κτλ κτλ .

 

Και το καινουριο φρουτο και φυσιολογικο να κανεις βλεπω περιπτωσεις 38 εβδομαδων τις πανε με προκληση....Μα γιατι ρε ανθρωπε...τελοσπαντων.

 

Τωρα για το διαβητη κυησης δεν ξερω εγω ημουν στο αλλο ακρο ειχα ζαχαρο περυσι και με ειχε γραμενη ο αλλος μονη πηγα και εκανα τη καμπυλη αλλα επειδη ημουν νοσοκομειο την ειδε ο ακατανομαστος και αρχισε παλι τα δεν εχεις τπτ.

[Χλοη]

Αυτο κανουν..δημιουργουν μεγαλη ενταση και στην εγκυο και στην οικογενεια πουπεριμενει απεξω , το χω ξαναπει εμφανιζονται σαν σωτηρες και καλα πως της σωζουν τη ζωη και το παιδι που παρολιγο θα πεθαινε με την καισαρικη.

 

Έτσι ακριβώς. Όταν ήρθε ο γιατρός και μου έκανε διαστολή με τα χέρια, και 1.5 ώρα αργότερα γέννησα, μετά από 10 ώρες που η διαστολή είχε κολλήσει, ήθελα να τον φιλήσω. Μετά όμως θυμήθηκα που του είχα ζητήσει να έρθει αυτός στο νοσοκομείο, αν γεννήσω ΣΚ, κι εφημερεύει η άλλη η άχρηστη, γιατί δεν της είχα εμπιστοσύνη. Και όλη την Κυριακή, τον ζητούσα και μ'έγραφε. Κι αντί να έρθει στις 7 το πρωί, ήρθε στις 9 και και μισή. Γραμμένη με είχε. Έπρεπε να φτάσω να γίνω φυτό για να γεννήσω.

 

Στο καπάκι αφού γέννησα με ρώτησε κάποιος αν θα κάνω άλλα παιδιά. "Φυσικά" απάντησα. "Απλά όχι εδώ".

Στον Καναδά γέννησα! Ναι, ναι, δε γίνονται μονο στην Ελλάδα.

Αλλά την επόμενη φορά, στο σπιτάκι μου!

 

Ευη εγώ ακόμα ταράζομαι όταν το συζητάω. Και χτες το βράδυ που τα έγραψα, δεν μπορούσα μετά να κοιμηθώ, γιατί τα σκεφτόμουν. Και δε θυμάμαι τους πόνους. Δεν έχω νιώσει πιό δυνατό πόνο στη ζωή μου, αλλά αυτό μπορούσα να το αντέξω. Και δε με τρομάζει να τους ξαναπεράσω. Αυτό που δεν έχω ξεπεράσει, είναι αυτά τα συναισθήματα που ένοιωθα. Φόβο, ανασφάλεια... Ένοιωθα ότι με κοίταζαν σαν τρελή. Εγώ έφταιγα που υπέφερα, αφού δεν ήθελα επισκληρίδιο, αφού επέμενα να γεννήσω φυσιολογικά. Αφού δεν ήθελα να ξαπλώνω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να μιλάω γι'αυτό χωρίς να με πιάνει ταραχή. Και το κορυφαίο, όταν πήγα ξανά στο γιατρό μετά από 6 βδομάδες, του είπα οτι σ'αυτό το νοσοκομείο δε θα ξαναγεννούσα ποτέ. Κι η απάντησή του ήταν "Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι!" Να ντρέπομαι? Γιατί τι έκανα??? Ήταν σα να μου έλεγε, "λογικό είναι να ντρέπεσαι με τις βλακείες σου. Άκου εκεί φυσικός τοκετός και κουραφέξαλα".

 

Καναδα ρε παιδια....ειχα μια ελπιδα αν και ακουσα τελευταιως πως κι εκει ειναι λιγο καφροι

Δεν ξέρω, πιστεύω στο Τορόντο είναι καλύτερα. Εγώ γέννησα στο Νιαγάρα, που είναι κάτι σα χωριό ας πούμε. Δηλαδή όλους κι όλους έχουν 5 μαιευτήρες, κι εγώ τους πήρα όλους με τη σειρά, και δεν ήμουν με κανέναν ευχαριστημένη. Έπρεπε όμως να διαλέξω κάποιος. Διάλεξα τον λιγότερο αντιπαθητικό.

 

Πάντως η δική μου περίπτωση δεν είναι η μοναδική. Πολλές γυναίκες που η διαστολή τους προχωράει κανονικά, πάνε στο νοσοκομείο και σταματάνε όλα. Πιστεύω είναι και ψυχολογικό. Όταν σου φέρονται λες και είσαι άρρωστη, λες και το σώμα σου είναι ελατωματικό και πρέπει να κάνεις κλύσμα, ξύρισμα, ωκυτοκίνη κλπ, υποσυνείδητα αρχίζεις να πιστεύεις οτι χρειάζεσαι βοήθεια, δε μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στο σώμα σου, δεν θα ξέρει τι να κάνει. Αφήνεις τον εαυτό σου στα χέρια τους.

 

Ρόζι πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τη γιατρό σου. Αν θέλεις στείλε μου πμ όνομα και τηλ. Όταν διαβάζω εμπειρίες σαν τη δική σου, παίρνω κουράγιο.

[cruelty]

Να σας πω ταπεινη μου γνωμη κοριτσια εσεις που ειστε υγιεις κτλ καλυτερα ειναι να γεννατε σε κεντρα τυπου ευτοκια η στο σπιτι. Ενταξει εγω για τοκετο στο σπιτι δεν εχω ελπιδα αλλα και παλι προσπαθω να γεννησω οσο πιο ανθρωπινα μπορω.

 

Επισης για την ιστορια σα ζωο δε σου φερονται μονο αμα γεννας γενικα σου φερονται ετσι και σαν τη τρελη του χωριου στο φοβερο και τρομερο ΕΣΥ. Στα ιδιωτικα σε γλειφουν λιγο αλλα αμα δουν πως εχεις κατι χρονιο και τους ξεβολευεις απο τα Σαββατοκυριακα τους γιατι σε μεταφεραν εκτακτως στην εντατικη η θες μια εγχειριση εκει να δεις.....Μονο στο Ωνασειο εχουν ενα αλλο υφος απο οσα εχω παει και οταν ειχα νοσηλευτει μια φορα στο Λονδινο. Γενικως μου χει τυχει να με βρισει γιατρος γιατι τον ξυπνησα απο τον υπνο το βραδυ κτλ. Αλλα ρε συ εμεινα και στον Καναδα ετσι?

 

τελοσπαντων......

[myrto]

Εγώ νομίζω ότι είμαι ή αναίσθητη ή τυχερή ή και τα δύο. Γέννησα στο Αλεξάνδρα, πήγα ποοοοολύ αργά στο μαιευτήριο, όταν είχαν φτάσει οι πόνοι στο 4λεπτο και 3 ώρες μετά την εισαγωγή μου είχα γεννήσει. Οι πόνοι ήταν ανεκτοί, έκανα με προσήλωση τις αναπνοές μου και δεν έδωσα σημασία σε τίποτα. Ειλικρινά δε με χάλασε ούτε το ξύρισμα ούτε το κλύσμα ούτε το νοσοκομειακό περιβάλλον, παρόλο που είμαι αρκετά φοβιτσιάρα...Κανένας δε μου πρότεινε να κάνω επισκληρίδιο...Επίσης κανείς δε μου έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Εβλεπα τις προάλλες σε μια εκπομπή μια γέννα όπου την ώρα που η γυναίκα γεννούσε ήταν όλοι από πάνω τις και της γλυκομιλούσαν.Ε, καμία σχέση, μόνο η μαία που είπε μια δυό κουβέντες....Γενικά το αξιοπερίεργο είναι ότι παρότι όλα ήταν σε μια κατάσταση δημοσιο-νοσοκομειακο-παρακμιακή εκείνη τη στιγμή δε με έννοιαζε τίποτα, είχα αυτοσυγκεντρωθεί τόσο που δεν έδινα καμία σημασία το μόνο που με ένοιαζε ήταν μην και χάσω καμιά αναπνοή και να ωθήσω σωστά (μάλλον το σύνδρομο της καλής μαθήτριας!).

Διαβάζω τις ιστορίες σας και με πιάνει μεγάλη θλίψη....Σκέφτομαι τι άσχημο οου είναι να μετατρέπουν την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου σε μια ωδυνηρή εμπειρία...σκεφτομαι πως αν δεν είχα την τύχη να έχω μια τόσο ομαλή εξέλιξη, θα είχα βρεθεί κι εγώ στην ίδια θέση....

 

Πάντως για τον επόμενο τοκετό, θα προτιμούσα κάτι λιγότερο νοσοκομειακό....Εμπειρία από γέννα στο κέντρο φυσικού τοκετού έχετε δει κάπου στο φόρουμ;