Κορίτσια, καλησπέρα, τί κάνετε, πώς πάνε οι εγκυμοσύνες σας; Χάθηκα τις τελευταίες μέρες αλλά ειλικρινά πέρασα μία απίστευτα δύσκολη εβδομάδα... για την ακρίβεια δεν θυμάμαι να έχω περάσει πιο δύσκολη ψυχολογική κατάσταση σε όλη μου τη ζωή... Να σας τα πω από την αρχή....
Την Τρίτη που μας πέρασε είχα ραντεβού στο Μητέρα για την β-επιπέδου. Ήδη κάποιες μέρες πριν που είχα ραντεβού με τον γιατρό μου, μου είχε κάνει όλες τις μετρήσεις και εκείνος και ήταν άψογες... Να σημειώσω ότι και τα αποτελέσματα αυχενικής (1,3) και papp-a στο α' τρίμηνο ήταν τέλεια.
Πάμε με τον αντρούλη μου την Τρίτη στο Μητέρα για τη β- επιπέδου, μέσα στην τρελλή χαρά που θα παίρναμε και το dvd του μπεμπούλη μας... Ξεκινάει τις μετρήσεις η γιατρός, όλα καλά έλεγε, βλέπουμε και τον μπέμπη μας τρισδιάστατο - μια χαρά και κουκλάκι!!!! - και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Φεύγοντας μας πετάει την κεραμμίδα: "Κοιτάξτε, η εξέταση τα δείχνει όλα απολύτως φυσιολογικά, μια χαρά είναι ο μικρός σας, αλλά πρέπει να σας πω ότι το μηριαίο οστό του, ενώ είναι εντός των φυσιολογικών ορίων είναι στα κατώτατα φυσιολογικά, δηλαδή με φυσιολογικά όρια τα 3 - 4 c.m. εσάς είναι στο 3,3... Και τί σημαίνει αυτό; ρωτάμε... Αφού είναι στα φυσιολογικά.... "Κατά 99% τίποτα μας λέει, αλλά αν θέλετε σκεφτείτε και την αμνιοπαρακέντηση!!!!!!!!!! ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΓΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ.... Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. Φεύγουμε καρφωτοί και πάμε στον γιατρό μου, ο άνθρωπος κατηγορηματικός ότι η γυναίκα δεν ξέρει τί της γίνεται και ότι δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος να κάνω άμνιο... Εγώ να κλαίω και να χτυπιέμαι, να το έχω δέσει κόμπο ότι κάτι τρέχει με το μωρό!!!! Να μην τα πολυλογώ, υπ' ευθύνη μου αποφασίζω να κάνω πάραυτα άμνιο και κλείνω ραντεβού κατευθείαν για Τετάρτη. Όσο κι αν μου έλεγε ο γιατρός μου ότι δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος για άμνιο, στα αυτιά μου να βουΐζουν τα λόγια τα άλλης... Πέρασα ένα μαρτυρικό βράδυ, κλαίγοντας και παρακαλώντας το Θεό να είναι ο μπέμπης μας καλά, να έχω τρελλάνει και τον άντρα μου... Να κλωτσάει ο μπέμπης κι εγώ να κλαίω... Τέλος πάντων, πάμε την άλλη μέρα να κάνουμε την άμνιο, έρχεται και ο γιατρός μου μαζί, με ξαναμετράει κι εκεί ο γιατρός που θα έκανε την άμνιο, 3,5 το οστό του μωρού, όχι απλά εντός των φυσιολογικών αλλά στη και στη μέση! Εγώ ανένδοτη, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, πρώτη φορά στη ζωή μου.... Θέλω να κάνω αμνιοπαρακέντηση ΤΩΡΑ! Τελικά την έκανα, όλα πήγαν μια χαρά, βγήκαν και τα πρώτα αποτελέσματα και το αγοράκι μας είναι υγιέστατο... Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, θα μου πείτε... Αφενός γιατί είστε φίλες μου και ήθελα να μοιραστώ αυτό που πέρασα μαζί σας, αφετέρου για να σας πω ότι σε όλα χρειάζεται ΑΠΟΛΥΤΗ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ και ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ και κυρίως ΑΚΡΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΜΑΣ. Στο δρόμο μας δυστυχώς θα βρεθούν διάφοροι άλλοι "επιστήμονες" που ίσως μας βάλουν ζιζάνια και μας τρελλάνουν χωρίς λόγο... Το θέμα είναι εμείς πως διαχεριζόμαστε την εκάστοτε κατάσταση... Εγώ τη διαχειρίστηκα δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο, κόντεψα να τρελλαθώ και δη προκαταβολικά, χωρίς τον παραμικρό λόγο και αιτία.... Έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου, μαζί και ο άντρας μου επειδή με έβλεπε σ' αυτή την κατάσταση - εκείνος ήταν από την αρχή απόλυτα σίγουρος ότι δεν τρέχει το παραμικρό με το μωράκι μας - και ήμουν σε μία κατάσταση αλλοφροσύνης... Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου και τώρα πλέον που όλα πέρασαν ειλικρινά ντρέπομαι που άφησα τον εαυτό μου να βρεθεί σε τέτοιο κακό χάλι... Όσο για τη γιατρό στο Μητέρα, δεν έχω να πω απολύτως τίποτα, ίσως στην τελική να έψαχνε εύκολα θύματα να τα σκάσουν για την άμνιο... τί να πω... το θέμα είναι εγώ τι έκανα... Anyway, αυτά από εμένα κοριτσάκια... Τέλος καλό, όλα καλά!!!! Συμπεράσματα:
1) Άμνιο κάνουμε όταν είναι ιατρικά επιβεβλημένο.
2) Σαν εξέταση δεν είναι επώδυνη, όσες κοπέλες πρέπει να την κάνετε μην φοβηθείτε... Ένα τσίμπημα και μετά 3 μέρες ξεκούραση και αντιβίωση....
3) Ο μπεμπούλης μου είναι μια χαρά υγιέστατος, δεν έχει απολύτως τίποτα (εκτός από θεότρελλη μάνα βέβαια....) και είναι ένα κουκλάκι!
Πολλά φιλιά, ευχαριστώ που με ακούσατε!