Η μεγάλη μου κορούλα (3,5)ζηλευει πολύ που έχουμε το μωρακι(7μηνων)κι όσο περνά ο καιρός η κατάσταση χειροτερεύει. Έχει γίνει επιθετική μαζί του αλλά και απέναντι μας. Δαγκώνει και χτυπάει. Πάει στη μικρή και την αγριεύει κι αυτό έχει αρχίσει και καταλαβαίνει και μόλις την βλέπει να κάνει έτσι βάζει τα κλάματα και τη φοβάται. Άλλες φορές την αγκαλιάζει τη φιλάει και παίζουν μαζί. Αν είναι κάπου να πάμε την ψάχνει και θέλει να την έχουμε μαζί. Και μπάνιο την κάνουμε και ευθύνες αναλαμβάνει όσες θέλει και γενικά δείχνει και αγάπη και στοργή. Άλλοτε κάνει το μωρό. Παίζει με τα μπεμπε παιχνίδια βάζει και λάλα το δάχτυλο στο στόμα, παίζει με τα μωρά κούκλες της πιο συχνα. Τα συναισθήματα της συγκρούονται από λεπτό σε λεπτό. Πολύ με στεναχωρεί που στεναχωριέται και είναι τόσο συγχυσμενη.
Στο σχολείο που μιλάω με τη δασκάλα της ειναι μια χαρά. Καμμια επθθτικοτητα, όλα μια χαρά εκεί. Μόνο με εμας γιβεται αυτό.
Τις έχω μαζί δύο ίδιο δωμάτιο φοβουμενη πως αν τις αλλάξω τώρα θα νιώσει πως τη διαχωρίσουμε. Παρολαυτα όσες φορές τη ρωτάω αν θέλει δικό της δωμάτιο, αρνείται και θέλει το μωράκι μαζί της. Το βράδυ δεν έχω παρατηρήσει κάτι άσχημο, κοιμούνται μια χαρά.
Εγώ από την πλευρά μου δίνω την αμέριστη προσοχή μου, προσπαθώ να μην την μαλωνω, να της εξηγώ, την αγκαλιάζω πιο πολύ από ποτέ, της λέω πως την αγαπώ ακόμα πιο συχνά, ασχολούμαι ακόμα πιο πολύ μαζί της και δείχνει πως πότε δεν της φτάνει.
Επιβράβευση και έπαινος είναι καθημερινά αν και πιστεύω θα έπρεπε να τα εντεινω. Κάπου ξεχνιέμαι στο χάος.
Ο μπαμπάς της αν και τις έχει λίγες ώρες κάνει τα ίδια με εμένα. Ίσως εκείνος να είναι ακόμα πιο μαλακός και τον ζητάει τακτικά αλλά κι εκείνος στεναχωριέται όταν το συζητάμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο να κάνουμε.
Το μωρό δεν τολμάμε να το πάρουμε αγκαλιά (κι αυτό τώρα που ετοιμάζεται να μπουσουλησει θέλει χέρια συνέχεια) Η μεγαλη πάει και τη σκαλίζει δεν την αφήνει να κοιμηθεί, της ανοίγει την πόρτα, της πετάει κάνα παιχνίδι δήθεν για να παίξει...
Η κατάσταση ώρες ώρες γιβεται ανεξέλεγκτη, εγώ σχεδόν πάντα ψύχραιμη αλλά κάπου κρασαρω. Περνάμε χρόνο οι δύο μας όσο μου επιτρέπει το μωρό έστω, όταν ξυπνάει πρέπει να πάω εκεί και κόβεται το παιχνίδι με αποτέλεσμα να έχω γκρίνια από παντού. Περνάω πολύ χρόνο με τα δύο τους μόνη μου. Όταν είναι ο άντρας μου κάπως απασχολεί ο ένας τη μία ο άλλος την άλλη αλλά και πάλι η μεγάλη μου ψάχνεται κι ερχεται εκεί που είναι το μωρό.
Ορισμένα βραδιά σηκώνεται κι ερχεται σε εμάς, κάποιες φορές το επιτρέπω κάποιες όχι ανάλογα πόσο αντέχει το κρινω. Δε θέλω να κακομάθει και πιστεύω κακό θα της κάνω αν της κάνω συνέχεια τα χατήρια. Άλλωστε έχουμε κάποια όρια βάλει και δε θέλω να τα χαλάω. Για εκείνη.
Εμένα αυτό που με ανησυχεί ειναι μήπως δεν το χειρίζομαι σωστά και ψΧνω να βρω τι κάνω λάθος η τι άλλο θα μπορούσα να κάνω ώστε να την κάνω να νιώσει περισσότερο ασφαλής.
Ανηχυσω μηπως αυτό διαιωνιστει και δημιουργήσει έχθρα στην ψυχή της και φόβο, πως να τη βοηθήσω..
Θέλετε να το συζητήσουμε? Κάποια συμβουλή από εσάς τις εμπειρες?
Ειμαι όλη αυτιά και γεμάτη όρεξη να έχω δύο ευτυχισμένα αγαπημένα κοριτσια. Μόνο να βρω τον τρόπο...