ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΔΙΔΥΜΑ???

[Nikolios]

Ναι λοιπόν με πολύ κόπο τ αγόρια φτάνουν στα 2...κ ο αγώνας συνεχίζεται...

 

Μεταξύ τους η καθημερινότητα έχει ως συνηθισμένα περιστατικά τη φάπα, τη δαγκωνιά. Συνέχεια όμως και ειδικά στο σπίτι. Βλέπει ο ένας ένα παιχνίδι λίγο διαφορετικό που τον κέντρισε (γιατί τα υπόλοιπα κείτονται ως πτώματα...) το παίρνει, αμέσως το ζητά ο άλλος και ξεκινάμε τη μάχη... Τα επόμενα δευτερόλεπτα κλάμα, μελανιά από δαγκωνιές, καρπαζιές, σπρωξιές και συνεχίζουμε. Ενδιάμεση στάση συχνά με χαμόγελα και παιχνίδι μέχρι να ξαναβρεθεί η επόμενη αφορμή...

 

Επίσης, γκρίνια για το ποιος θα πιει νερό πρώτος, ποιος θα φάει πρώτος, ποιος θα μπει στο τρενάκι πρώτος, ποιος θα κάνει μπάνιο πρώτος.... Την ώρα δε του ύπνου κοιμίζει η μαμά πρώτα τον ένα, ενώ κρατάω εγώ τον άλλο σε άλλο δωμάτιο, γιατί και την ώρα του ύπνου παίζουν, κουτρουβαλιάζουν, ξαναδαγκώνονται, γελάνε κλπ και συνεπώς αργούμε (λόγω θηλασμού στον ύπνο δεν ικανοποιούνται με τον μπαμπά).

 

Αυτή η επιθετικότητα δυστυχώς παρατηρείται (περισσότερο βέβαια από τον ένα) και στις παιδικές χαρες όπου ανυποψίαστα άλλα παιδάκια τις τρώνε είτε σε διεκδίκηση παιχνιδιών είτε χωρίς προφανή αιτία... και μεις τρέχουμε να μαζέψουμε ότι μπορούμε.

 

Δοκιμάσαμε τα πάντα, παράβλεψη και απόσπαση (οσο γίνεται βέβαια για να μην έχουμε θέματα υγειας), συζήτηση (μάλιασε η γλώσσα μας , πονάει το παιδάκι, πονάει ο αδερφός κλπ), απομάκρυνση, μέχρι και φωνή και χτύπημα στο χεράκι που βάρεσε (κακώς αλλά σε κατάσταση τρομακτικού θυμού μας)... αλλά ΤΙΠΟΤΑ. Το μόνο που γίνεται αφού έχουν επιτεθεί κάνουν μετά "καλό καλό" το θύμα που ήδη κλαίει....Θα μας πάνε για bullying:roll:

 

Πέρα από τα βλέμματα των παιδιάτρων όταν βλέπουν τα σημάδια έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το φόβο μας για το τι θα γίνει όταν πάνε παιδικό σταθμό (θα το παλέψουμε για τη νέα σεζόν).

 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ ΤΣΑΤΑΛΙΑ...

 

Εσείς αντιμετωπίζετε παρόμοιες καταστάσεις? Καταφέρατε να διαχειριστείτε τις εντάσεις αυτές και την επιθετικότητα και πως?

 

Ευχαριστώ

[AthinaP]

Να χαίρεσαι τα αντράκια σου!

 

Είναι μεγάλο θέμα και θα προσπαθήσω να βγάλω νόημα.

 

Καταρχήν, σε αυτό τα δίδυμα μοιάζουν αρκετά με τα υπόλοιπα αδερφάκια, οπότε θα μπορουσε να ρίξει ιδέες μια άλλη μαμά.

 

Το βασικό θέμα είναι, οτι όπως και με καθετί στραβό δεν το σταματήσατε με την πρώτη και μετά, παρεμβαίνοντας κάθε φορά με συνέπεια να μην το επιτρέπετε ποτέ. Δεν θα έπαιρνε τόση ενέργεια, όσο τώρα, που έχουν μάθει τα παιδιά να "παίζουν" έτσι. Κατά συνέπεια τα παιδιά έμαθαν ότι "επιτρέπεται" στην πράξη να χτυπάνε και τώρα είναι πιο δύσκολο να το πάρετε πίσω. Γίνεται, αλλά θέλει συνέπεια και να δίνετε το καλό παράδειγμα.

 

Τα παιδιά περνάνε χρόνο με κάποιον, εκτός απο τους γονείς; Εκεί τι γίνεται;

 

Τώρα τους δείχνεις εναλλακτικά τι να κάνουν, αντί να κοπανιούνται. Πχ να ζητουν κάτι ευγενικά...

 

Εγώ δεν είχα επιτρέψει επιθετικότητα, γιατί τα παιδιά μου είχαν μεγάλη διαφορά δύναμης μεταξύ τους και αισθανόμουν υποχρέωση να προστατεύσω το αδύναμο, όπως θα το έκανα αν υπήρχε διένεξη με ένα ξένο παιδί.

 

Παντως το μέλλον θα δείξει για το πώς τα πάτε, στο σταθμό ανάλογα με τη νοοτροπία των ανθρώπων, κάποιες φορές δεν βλάφτει να "αμύνονται" τα παιδιά, κάποιες φορές, θα βρεθεί το δικό σου παιδί να απολογείται για επιθετικότητα...

 

Τα αντράκια, κακά τα ψέματα, έχουν ένστικτα που καλό είναι να τιθασεύσουμε, γιατί στην τελική αυτό που μαθαίνουν όλοι αργά ή γρήγορα στον πολιτισμένο κόσμο είναι να μη λύνουν τις διαφορές τους με τα χέρια. Παράλληλα όμως θα πρέπει να μάθουν να μην ανέχονται τα νταηλίκια και από άλλους. Αυτό είναι το περιπλοκο σημείο, κάποιες φορές, στα παιδάκια που δεν μιλάνε...

 

Πχ για εμάς ήταν αρκετά πιο δύσκολο να καταλάβει το παιδί πώς να φέρεται όταν κάποιος ψάχνεται για καβγά, για να μπλέξει και το ίδιο το παιδί. Είναι και λίγο κόντρα στη φύση τους, να βλέπουν μια μανούρα και να μη χώνονται, αλλά να το παίζουν πολιτισμός. Βρήκα ότι τα αντράκια, κάποια τουλάχιστον έλκονται από την ανακατωσούρα, οσο ήρεμα παραδείγματα και να έχουν.

[AthinaP]

Αααα και ξέχασα! Τα εκ φύσεως ζωηρά παιδάκια δημιουργούν προβλήματα από εκεί που δεν υπάρχουν, σε αυτή την ηλικία, αν περνάνε πολλές συνεχόμενες ώρες στο σπίτι. Αν βρείτε τρόπο να βγαίνετε καθημερινά, για πολλές ώρες, θα σωθείτε, πιστεύω.

 

Πάλι δηλαδή είναι θέμα του ότι ΟΚ, ξέρουμε το τι δεν είναι σωστό να κάνουμε, τι να κάνουμε όμως στη θέση του; Πώς γεμίζει η μέρα;

 

Ο δικός μου αντάρτης άρχισε να ανέχεται το σπίτι κάπως καλύτερα, μετά τα 2,5, οποτε σταδιακά ηρεμησε και ηρεμήσαμε και οι υπόλοιποι.

[mpouli]

Κοιτα παντα θα υπαρχει ζήλια,εμεις στα παιχνιδια τους λεμε συνεχεια οτι πρεπει να τα μοιράζονται.σν ο ενας θελει του αλλου τοτε τους λεμε να κανουν μεταξυ τους ανταλλαγή η" για 3 λεπτα ο καθενας να εχει το συγκεκριμενο παιχνιδι,αν δεν το κανουν τους το παιρνω και για 1 ωρα δεν το εχει κανενας τους!ετσι προτιμούν να το μοιραστούν.σε περιπτωση δαγκώματος επαιρνα το παιχνιδι και αυτος που δαγκωςε έμπαινε συνέπεια για 2 λεπτα.αν πανε σταθμο πιστεψε με θα σωθείτε! Εκει μαθαινουν τρόπους,το απαγορεύεται ρητά!καινπως μοιραζόμαστε πραγματα,θα περνανε δημιουργικά με τα αλλα παιδακια και θα μάθουν τον ορο πλεον συνεργασία.υπομονη...

[alcyon]

Εδώ στο φόρουμ έχουν γραφτεί πολλά. Ρίξε μια ματιά για λέξεις κλειδιά όπως "όρια" κτλ

 

Γενικά κράτα στο νου το:

υπομονή-επιμονή-συνέπεια.

 

Θα μπορούσα να γράφω πολλά, αλλά για να μην επαναλαμβάνομαι κάνε μια αναζήτηση... εδώ γύρω. Θα βρεις πολλά και ενδιαφέροντα.

[Nikolios]

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις.

 

Παρακάτω ορισμένα σχόλια:

 

"Το βασικό θέμα είναι, οτι όπως και με καθετί στραβό δεν το σταματήσατε με την πρώτη και μετά, παρεμβαίνοντας κάθε φορά με συνέπεια να μην το επιτρέπετε ποτέ. Δεν θα έπαιρνε τόση ενέργεια, όσο τώρα, που έχουν μάθει τα παιδιά να "παίζουν" έτσι. Κατά συνέπεια τα παιδιά έμαθαν ότι "επιτρέπεται" στην πράξη να χτυπάνε και τώρα είναι πιο δύσκολο να το πάρετε πίσω. Γίνεται, αλλά θέλει συνέπεια και να δίνετε το καλό παράδειγμα."

 

Δεν θα λεγα ότι είναι ακριβώς έτσι. Με την έννοια ότι αυτό γίνεται από 10-12 μηνων περίπου, όπου ούτε καν περπάταγαν. Η διαπαιδαγωγηση που ειχαμε επιλέξει είχε απόσπαση κυρίως, απομάκρυνση, σταμάτημα της κίνησης και πολύ κουβέντα. Αυτό κάναμε από την αρχή σταθερά και καθημερινά. Μετά την εκατομμυριαστή φορά είναι η αλήθεια και πλέον μετά τους 20 μήνες υπάρχουν φορές που είτε είναι τέτοια η κούραση που φωνάζουμε από απόσταση είτε αν είμαστε κοντά τους γραπώνουμε απότομα και τους χωρίζουμε. Το time - out δεν το χρησιμοποιήσαμε γιατί δεν πιστεύω ότι στην ηλικία μας (κάτω από 2) μπορεί να φέρει σοβαρά και ουσιώδη αποτελέσματα.

Γενικά πάντως δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Έχω ξαναβρεθεί με διδυμογονείς και όταν τους έδειξα κάποια βιντεάκια (με ακροβατικά σκαρφαλώματα και όχι μόνο) μείνανε κόκκαλο...

 

 

"Τα παιδιά περνάνε χρόνο με κάποιον, εκτός απο τους γονείς; Εκεί τι γίνεται;"

 

Με τους παππούδες και λοιπούς συγγενείς υπάρχουν φορές που δεν τσακώνονται και φορές που τσακώνονται, γενικά δεν αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Στην παιδική χαρά όπως έγραψα πρέπει απαραίτητα να είμαστε από πάνω για να μη βουτήξουν με το παραμικρό κάποιο παιδάκι - κάτι που μας αγχώνει πολύ. Δεν λέω υπάρχουν και φορές που κάνουν καλό τα παιδάκια όμως την ίδια στιγμή μπορεί να πέσει και καμιά φάπα έτσι για να μην ξεχνιόμαστε...

 

Το μόνο που καταλογίζω στους συγγενείς είναι ότι στην αρχή το παίρνανε λίγο για πλάκα και αυτό ήταν ένα θέμα που τσακωνόμασταν εμείς με τους δικούς μας που τους ζητούσαμε να δείχνουν δυσαρεστημένοι από αυτές τις συμπεριφορές των μικρών.

 

 

"Εγώ δεν είχα επιτρέψει επιθετικότητα, γιατί τα παιδιά μου είχαν μεγάλη διαφορά δύναμης μεταξύ τους και αισθανόμουν υποχρέωση να προστατεύσω το αδύναμο, όπως θα το έκανα αν υπήρχε διένεξη με ένα ξένο παιδί."

 

Εμένα και οι δύο είναι ντούρασελ και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον αλλά ούτως ή άλλως αυτό δεν είναι κριτήριο για να επιτρέπω ή όχι την επιθετικότητα.

 

 

"Παντως το μέλλον θα δείξει για το πώς τα πάτε, στο σταθμό ανάλογα με τη νοοτροπία των ανθρώπων, κάποιες φορές δεν βλάφτει να "αμύνονται" τα παιδιά, κάποιες φορές, θα βρεθεί το δικό σου παιδί να απολογείται για επιθετικότητα..."

 

Μα αυτό ακριβώς φοβάμαι ότι εμείς δεν θα είμαστε οι αμυνόμενοι...Από την άλλη επίσης θα με φόβιζε μια άκομψη επίσης επιθετική αντιμετώπιση από κάποια παιδαγωγό. Συνήθως η απομόνωση στο καρεκλάκι της σκέψης είναι αυτό που επιλέγεται. Όμως δεν είναι πανάκεια. Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια ούτε ανταποκρίνονται το ίδιο. Τα δικά μας ακόμα είναι αρκετά πίσω στο λόγο και ίσως παίζει και αυτό το ρόλο του (λόγια φίλης παιδοψυχολόγου). Η καρέκλα της σκέψης πρέπει να χρησιμοποιείται "όχι για ψύλλου πήδημα" παράλληλα με συζήτηση, διδακτικά και όχι τιμωρητικά, χωρίς προσβολές ή ειρωνείες αλλά με προσπάθεια πραγματικής κατανόησης των καταστάσεων. Δύσκολο θα μου πεις για 2 άτομα πόσο μάλλον για γκρουπάκια 15 και πλέον ατόμων. Αυτό όμως κάνει τον παιδαγωγό και όχι απλά ένα πτυχίο.

[Κάντι]

Εγώ θα σου πρότεινα να μην μπουν στο ίδιο τμήμα τα παιδάκια σου όταν πάνε σχολείο.

Επίσης να ενημερώσετε τις παιδαγωγούς έκ των προτέρων ώστε να προλάβουν συμπεριφορές με θετικές ανταμοιβές.

[Niki81]

Ω φιλε...τους αγωνιστικους μου χαιρετισμους.Εμενα δεν ειναι διδυμα...ο μεγαλος ειναι 4μισι και ο μικρος 3.Ο μεγαλος μου ενα παιδακι διστακτικο, εσωστρεφες, συνεννοησιμο.Στο σχολειο πολυ υπακουος και μαζεμενος θα ελεγα.Προσπαθω συνεχως να βρισκω τροπους να τον κανω πιο κοινωνικο.Εκτος σπιτιου δε χτυπαει ποτε.Ο μικρος το αντιθετο.Κοινωνικοτατος , ισχυρογνωμων και ψαχνεται συνεχως για καβγα.Πολλες φορες χτυπαει αλλα παιδακια χωρις λογο.Σχολειο ακομα δεν παει.

 

Στο σπιτι...χαμος.Ολη μερα πλακωνονται...ο ενας εχει κολλησει και κανει τον πειρατη...ο αλλος τον αστυνομο και οι μαχες δινουν και παιρνουν.Το ποσο μπλα μπλα εχω ριξει...το ποσο εχω μιλησει και με το καλο και με το αγριο...τιποτα.Παρεπιπτοντως τα παιδια τα εχω παντα εγω.Ομολογουμενως τα αγορια ειναι απο τη φυση τους ετσι...οσες φιλες μου εχω με αγορια κατι παρομοιο βιωνουν.Παιζουν και μαζι πολυ και εκτος σπιτιου τα βρισκουν μια χαρα...στο σπιτι γινεται χαμος.

 

Κανοντας την αυτοκριτικη μου θα σου πω 2 λαθη μου που ισως να φταινε.Πρωτον δεν ακολουθησα μια αυστηρη τιμωρια πχ χτυπησες τον αδερφο σου...μπαινεις τιμωρια με τη μια.Θα προειδοποιησω, θα μιλησω, θα μαλωσω αλλα ισως αν ημουν πιο αυστηρη και αποφασιστικη του τυπου παρακουσες τον κανονα κπαινεις τιμωρια...ισως να ειχαν βελτιωθει.Δεν ειναι αυτο το στυλ μου δεν το εκανα.

 

Δευτερον τα εχω μαθει συνεχως στις βολτες...απο μικρα ολο εξω.Δεν ειμαι κι εγω του σπιτιου και ειμαστε ολο στη γυρα.Αυτο παροτι ειναι πολαυ καλο για τα παιδια...εχει το εξης μειονεκτημα.Βαριουνται μεσα στο σπιτι...δεν τους αρεσει μεσα.Αν κατσω να ασχοληθω μαζι τους καλως αν τα αφησω να παιξουν μονα τους αρχιζουν οι μαχες.

 

Ειναι και μικρα ακομα τα δικα σου.