Μέγεθος τάξης Α' Δημοτικου

[AELIA 3]

Η κοινωνικοποίηση του παιδιού αρχίζει πριν τα 6 χρόνια. Αλλά και μόνο που νομίζεις πως εγώ λέω αρλούμπες κι εσύ είσαι η φωνή της λογικής... τι να πω, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

 

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, δυστυχώς.

 

 

Μα φυσικά η κοινωνικοποίηση αρχίζει πριν τα 6.Αλίμονο αν άρχιζε στα 6....Υπάρχει κάποιος που να μην συμφωνεί πω η κοινωνικοποίηση ενός παιδιού δεν ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του?

[turbulence]

ο "κακος" δασκαλος ειναι παντα "κακος", με οσα παιδια και να εχει.

η "προτιμηση" αν θελεις στον αριθμο παιδιων δεν εχει να κανει με την ποιοτητα τους, ουτε των εκπαιδευτικων. οποιος εχει δουλεψει σε σχολεια στην ελλαδα (και ολοι οι εκπαιδευτικοι, δοξα το θεο, ταξιδευουν σε ολη τη χωρα μεχρι να ερθουν κοντα στο σπιτι τους), ξερει οτι ο αριθμος των παιδιων αλλαζει αναλογα με την περιοχη, χωριο η πολη.

οταν μιλας για τον "πατο του μπουκαλιου", αυτη ειναι η πραγματικοτητα εδω.

δεν εχουν ολα τα σχολεια χωρους, δεν μιλαω για γυμναστηρια η αιθουσα εκδηλωσεων, αιθουσα μουσικης η υπολογιστων, μιλαω για σχολεια που μεταμορφωνουν αποθηκες και υπογεια για σχολικες αιθουσες.

 

πως εβγαλες το συμπερασμα οτι σε "μεγαλες" ταξεις το παιδι καλλιεργει καλυτερα την ομαδικοτητα κ.λ.π.? η κοινωνικοποιηση του παιδιου δεν επηρεαζεται απο τον αριθμο των παιδιων. εχω δει πολυμελεις ταξεις να εχουν "περιθωριοποιησει" καποιο παιδι, και στις "μικρες" να παιζουν και να δουλευουν σε ομαδες καλυτερα.

εγω προσωπικα μιλησα για απλη ελλειψη ποιοτικου χρονου με τα παιδια, και ειναι η πραγματικοτητα, δυστυχως.

πολλοι δασκαλοι "κλεβουν" απο την ωρα ελευθερης ζωνης π.χ. η καποιων αλλων μαθηματων για να κανουν εκεινη την ωρα μαθηματικα η γλωσσα, που ειναι πιο δυσκολα, γιατι δεν προλαβαινουν. και καλα κανουν, κατ'εμε.

ενω το υπουργειο "μεγαλωνει" το ωραριο στα σχολεια, το κανει ποσοτικα, οχι ποιοτικα.

[Aimee]

ο "κακος" δασκαλος ειναι παντα "κακος", με οσα παιδια και να εχει.

η "προτιμηση" αν θελεις στον αριθμο παιδιων δεν εχει να κανει με την ποιοτητα τους, ουτε των εκπαιδευτικων. οποιος εχει δουλεψει σε σχολεια στην ελλαδα (και ολοι οι εκπαιδευτικοι, δοξα το θεο, ταξιδευουν σε ολη τη χωρα μεχρι να ερθουν κοντα στο σπιτι τους), ξερει οτι ο αριθμος των παιδιων αλλαζει αναλογα με την περιοχη, χωριο η πολη.

οταν μιλας για τον "πατο του μπουκαλιου", αυτη ειναι η πραγματικοτητα εδω.

δεν εχουν ολα τα σχολεια χωρους, δεν μιλαω για γυμναστηρια η αιθουσα εκδηλωσεων, αιθουσα μουσικης η υπολογιστων, μιλαω για σχολεια που μεταμορφωνουν αποθηκες και υπογεια για σχολικες αιθουσες.

 

πως εβγαλες το συμπερασμα οτι σε "μεγαλες" ταξεις το παιδι καλλιεργει καλυτερα την ομαδικοτητα κ.λ.π.? η κοινωνικοποιηση του παιδιου δεν επηρεαζεται απο τον αριθμο των παιδιων. εχω δει πολυμελεις ταξεις να εχουν "περιθωριοποιησει" καποιο παιδι, και στις "μικρες" να παιζουν και να δουλευουν σε ομαδες καλυτερα.

εγω προσωπικα μιλησα για απλη ελλειψη ποιοτικου χρονου με τα παιδια, και ειναι η πραγματικοτητα, δυστυχως.

πολλοι δασκαλοι "κλεβουν" απο την ωρα ελευθερης ζωνης π.χ. η καποιων αλλων μαθηματων για να κανουν εκεινη την ωρα μαθηματικα η γλωσσα, που ειναι πιο δυσκολα, γιατι δεν προλαβαινουν. και καλα κανουν, κατ'εμε.

ενω το υπουργειο "μεγαλωνει" το ωραριο στα σχολεια, το κανει ποσοτικα, οχι ποιοτικα.

 

Συμφωνώ!

Η little monkey ζει στο εξωτερικό, οπότε είναι λογικό να αντιλαμβάνεται αλλιώς την ελληνική πραγματικότητα που αν δεν είναι στον πάτο του μπουκαλιού, όπως λες, πάντως τον προσεγγίζει...

Τα αποτελέσματα του Pisa τεστ είναι αδιάψευστος μάρτυρας...

[AELIA 3]

ο "κακος" δασκαλος ειναι παντα "κακος", με οσα παιδια και να εχει.

η "προτιμηση" αν θελεις στον αριθμο παιδιων δεν εχει να κανει με την ποιοτητα τους, ουτε των εκπαιδευτικων. οποιος εχει δουλεψει σε σχολεια στην ελλαδα (και ολοι οι εκπαιδευτικοι, δοξα το θεο, ταξιδευουν σε ολη τη χωρα μεχρι να ερθουν κοντα στο σπιτι τους), ξερει οτι ο αριθμος των παιδιων αλλαζει αναλογα με την περιοχη, χωριο η πολη.

οταν μιλας για τον "πατο του μπουκαλιου", αυτη ειναι η πραγματικοτητα εδω.

δεν εχουν ολα τα σχολεια χωρους, δεν μιλαω για γυμναστηρια η αιθουσα εκδηλωσεων, αιθουσα μουσικης η υπολογιστων, μιλαω για σχολεια που μεταμορφωνουν αποθηκες και υπογεια για σχολικες αιθουσες.

 

πως εβγαλες το συμπερασμα οτι σε "μεγαλες" ταξεις το παιδι καλλιεργει καλυτερα την ομαδικοτητα κ.λ.π.? η κοινωνικοποιηση του παιδιου δεν επηρεαζεται απο τον αριθμο των παιδιων. εχω δει πολυμελεις ταξεις να εχουν "περιθωριοποιησει" καποιο παιδι, και στις "μικρες" να παιζουν και να δουλευουν σε ομαδες καλυτερα.

εγω προσωπικα μιλησα για απλη ελλειψη ποιοτικου χρονου με τα παιδια, και ειναι η πραγματικοτητα, δυστυχως.

πολλοι δασκαλοι "κλεβουν" απο την ωρα ελευθερης ζωνης π.χ. η καποιων αλλων μαθηματων για να κανουν εκεινη την ωρα μαθηματικα η γλωσσα, που ειναι πιο δυσκολα, γιατι δεν προλαβαινουν. και καλα κανουν, κατ'εμε.

ενω το υπουργειο "μεγαλωνει" το ωραριο στα σχολεια, το κανει ποσοτικα, οχι ποιοτικα.

 

ΑΚΡΙΒΩΣ!

[Little Monkey]

Η διδασκαλία μέσω της ομάδας αποτελεί και τη λυδία λίθο της σύγχρονης παιδαγωγικής. Υπάρχουν πολλές έρευνες που υποστηρίζουν ότι όσο κυλούν τα μαθητικά χρόνια είναι καλό να είναι ενεργέστερη η συμμετοχή των μαθητών στη διδασκαλία. Σε πολλά σχολεία γίνεται προσπάθεια ενσωμάτωσης στοιχείων αυτής της μεθόδου: π.χ. ανατίθεται σε μία ομάδα να προετοιμάσει το μάθημα της ιστορίας που αναφέρεται στον μινωικό πολιτισμό...

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο έβαλα το άρθρο, γιατί συζητήθηκε το θέμα του πώς εργάζεται ο δάσκαλος όταν έχει μεγάλη τάξη και η απάντηση είναι ακριβώς έτσι: μέσω ομάδων, που είναι και ο καλύτερος τρόπος να εργαστείς. Ομάδες μπορείς να κάνεις και με τις μεγάλες τάξεις και με τις μικρές, και μάλιστα με τις μεγάλες τάξεις έχει καλύτερο αποτέλεσμα η διδασκαλία με ομάδες ακριβώς επειδή η μεγαλύτερη τάξη σου δίνει περισσότερη ευελιξία ως προς το μέγεθος, την σύνθεση και τον αριθμό των ομάδων. Ενώ σε μια μικρή τάξη ανακυκλώνεις τα ίδια άτομα στις ομάδες και αν η δυναμική της τάξης δεν είναι καλή είναι πιο εύκολο να αφήσεις τις ομάδες στην άκρη και να κάνεις μετωπική διδασκαλία, που πολλοί γονείς θεωρούν πως είναι πιο αποδοτική.

 

Προσωπικά αμφισβητώ το αν η δασκάλα μιας μικρής τάξης θα ασχοληθεί περισσότερο ατομικά με τα παιδιά (όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα το ζητούμενο, ειδικά μακροπρόθεσμα). Η διδασκαλία δεν είναι μοίρασμα χρόνου. Λογικά να το δεις (αν και λογική από λογική διαφέρει....) αν η δασκάλα αρχίσει να δουλεύει ατομικά με το κάθε ένα από τα 15 παιδάκια και να του αφιερώνει τα τρία λεπτά που του αναλογούν σε κάθε διδακτική ώρα, αυτό απλά σημαίνει ότι το κάθε παιδάκι έχει την απόλυτη (?) προσοχή της δασκάλας για 3 λεπτά ...και 42 λεπτά χωρίς καμία προσοχή. Εκτός βέβαια αν υπάρχουν δασκάλες που μπορούν να ασχοληθούν με ένα παιδί και παράλληλα να προσέξουν άλλα 14.

 

Στην βιβλιογραφία γενικώς δεν υποστηρίζεται η υπεροχή της ατομικής διδασκαλίας έναντι της εργασίας σε ομάδες. Ακόμα και με παιδιά που έχουν αντικειμενικά προβλήματα μάθησης και χρειάζονται ατομική υποστήριξη, η υποστήριξη αυτή γίνεται μέσα στην ομάδα.

[Little Monkey]

Συμφωνώ!

Η little monkey ζει στο εξωτερικό, οπότε είναι λογικό να αντιλαμβάνεται αλλιώς την ελληνική πραγματικότητα που αν δεν είναι στον πάτο του μπουκαλιού, όπως λες, πάντως τον προσεγγίζει...

Τα αποτελέσματα του Pisa τεστ είναι αδιάψευστος μάρτυρας...

Aimee στην Αγγλία οι τάξεις είναι 28-35 ατόμων με έναν δάσκαλο και υποστηρίζεται πολύ η εργασία σε ομάδες, ειδικά στο Δημοτικό.

[turbulence]

ξεχνας παντα οτι μιλαμε για την Α δημοτικου, που δεν μπορεις να κανεις μαθημα χωρις ατομικη προσεγγιση. δεν μιλαμε γενικα, αλλα συγκεκριμενα.

[Little Monkey]

ξεχνας παντα οτι μιλαμε για την Α δημοτικου, που δεν μπορεις να κανεις μαθημα χωρις ατομικη προσεγγιση. δεν μιλαμε γενικα, αλλα συγκεκριμενα.

Κι όμως, μπορείς. Εγώ και οι 32 συμμαθητές μου στην Α Δημοτικού (και η δασκάλα μας) μπορούμε να στο βεβαιώσουμε.

[Aimee]

Aimee στην Αγγλία οι τάξεις είναι 28-35 ατόμων με έναν δάσκαλο και υποστηρίζεται πολύ η εργασία σε ομάδες, ειδικά στο Δημοτικό.

 

Και πώς τα καταφέρνουν; Νομίζω ότι ενσωματώνουν στη γενική εκπαίδευση και παιδιά με νοητικές δυσκολίες (down), έτσι δεν είναι; Αν ναι, είναι εντυπωσιακός ο αριθμός...

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση των δασκάλων είναι ευρύτερη; Ή εφαρμόζεται άλλη μεθοδολογία;

[turbulence]

τωρα νομιζω οτι παραλογιζομαστε. και εγω σε μεγαλη ταξη ημουν στο σχολειο που δεν υπηρχε ατομικη προσεγγιση. και το θεωρω απροσωπο και αδιαφορο. οταν ενα παιδι δεν ξερει να κραταει το μολυβι στο χερι του, και δεν υπαρχει καμια βοηθεια στο σπιτι, η δασκαλα δηλαδη δεν χρειαζεται να ασχοληθει μαζι του?

παντως, πιστευω οτι ξερεις πολυ καλα τι θελω να πω. δεν χρειαζεται να συμφωνουμε ολοι οι ανθρωποι σε ολα, απλα το να συνεχισουμε δεν εχει νοημα πια. καλη σου νυχτα.

[Aimee]

Little monkey, και εγώ και οι 35 συμμαθητές μου μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι υπήρχε ατομική προσέγγιση και μεγαλο δέσιμο.

 

Όμως η turbulence μάλλον εννοεί διαφορετικά την ΑΝΑΓΚΗ για ατομική προσέγγιση. Αν δεις προηγούμενο πόστ, αναφέρεται περισσότερο σε επίλυση έξω-σχολικών προβλημάτων ζωής των μαθητών και όχι στην κάλυψη των διδακτικών τους αναγκών.

 

στη δικη μου περιπτωση, μιλαω για ταξεις 28 παιδιων, να μην χωρανε στην αιθουσα, να ειναι ο ενας πανω στον αλλον, σε αθλιες συνθηκες, με ελλειψη υλικων, να υπαρχουν απο 5-6 παιδια με σοβαρες μαθησιακες δυσκολιες, καποια αλλα απο δυσμενες οικογενειακο περιβαλλον, με ξεσπασματα και ψυχολογικα θεματα, καποια παρατημενα απο τους γονεις, καποια αλλα να μην ξερουν καν τη γλωσσα, με 1 μονο δασκαλα να πρεπει να αντιμετωπιζει ολα αυτα, χωρις να υπαρχει παραλληλη στηριξη, ουτε ταξη ενταξης, γιατι πολυ απλα δεν προσλαμβανονται οι ειδικοι, και αυτοι που υπαρχουν δεν επαρκουν ουτε για τα μισα σχολεια.

υπαρχουν διαφορετικες συνθηκες σε διαφορετικα σχολεια, και αυτες πρεπει να λαμβανονται σοβαρα υπ'οψη οταν μιλαμε για τον αριθμο παιδιων στην ταξη.

[AELIA 3]

τωρα νομιζω οτι παραλογιζομαστε. και εγω σε μεγαλη ταξη ημουν στο σχολειο που δεν υπηρχε ατομικη προσεγγιση. και το θεωρω απροσωπο και αδιαφορο. οταν ενα παιδι δεν ξερει να κραταει το μολυβι στο χερι του, και δεν υπαρχει καμια βοηθεια στο σπιτι, η δασκαλα δηλαδη δεν χρειαζεται να ασχοληθει μαζι του?

παντως, πιστευω οτι ξερεις πολυ καλα τι θελω να πω. δεν χρειαζεται να συμφωνουμε ολοι οι ανθρωποι σε ολα, απλα το να συνεχισουμε δεν εχει νοημα πια. καλη σου νυχτα.

 

turbulence εδώ και αρκετή ώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί όλη αυτή η προσπάθεια υποτίμησης του ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΥ.Ότι ένα τμήμα με 18 το πολύ 21, 22 παιδάκια είναι ιδανικό από κάθε άποψη...αλλά βρίσκω τοίχο ....και στο τέλος δέχθηκα και επίθεση και ειρωνία...

[Aimee]

τωρα νομιζω οτι παραλογιζομαστε. και εγω σε μεγαλη ταξη ημουν στο σχολειο που δεν υπηρχε ατομικη προσεγγιση. και το θεωρω απροσωπο και αδιαφορο. οταν ενα παιδι δεν ξερει να κραταει το μολυβι στο χερι του, και δεν υπαρχει καμια βοηθεια στο σπιτι, η δασκαλα δηλαδη δεν χρειαζεται να ασχοληθει μαζι του?

παντως, πιστευω οτι ξερεις πολυ καλα τι θελω να πω. δεν χρειαζεται να συμφωνουμε ολοι οι ανθρωποι σε ολα, απλα το να συνεχισουμε δεν εχει νοημα πια. καλη σου νυχτα.

 

Turbulence, δεν παραλογιζόμαστε. Απλώς ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία-εμπειρίες.

Σε εμένα μπορεί να φαίνεται απίστευτο να χρειάζεται να δείξει η δασκάλα σε ένα πρωτάκι πώς να κρατάει το μολύβι του...

Σίγουρα όμως υπάρχουν και αυτά τα παιδιά και πρέπει η δασκάλα να τα βοηθήσει. Και βέβαια είναι πιο εύκολο να τα βοηθήσει αν η τάξη της είναι των 17 παιδιών και όχι των 27...

[Little Monkey]

Και πώς τα καταφέρνουν; Νομίζω ότι ενσωματώνουν στη γενική εκπαίδευση και παιδιά με νοητικές δυσκολίες (down), έτσι δεν είναι; Αν ναι, είναι εντυπωσιακός ο αριθμός...

Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση των δασκάλων είναι ευρύτερη; Ή εφαρμόζεται άλλη μεθοδολογία;

Τα παιδιά με down και άλλες σοβαρές δυσκολίες μάθησης / συμπεριφοράς έχουν παράλληλη στήριξη, ενώ όταν η τάξη έχει ένα ή περισσότερα παιδιά με προβλήματα (λιγότερο σοβαρά) υπάρχει συνήθως στην τάξη κάποιος εθελοντής βοηθός.

 

Τα παιδιά δουλεύουν πολύ σε ομάδες, ακόμα και τα θρανία τους είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να μπορούν να εργαστούν ομαδικά σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος.

 

 

Οι δάσκαλοι δεν νομίζω ότι έχουν καλύτερη εκπαίδευση αλλά αυτό που διαφέρει είναι ότι κανείς δεν μπαίνει σε σχολείο αν δεν έχει πρώτα εργαστεί (εθελοντικά) ως βοηθός τάξης, και μετά ως αναπληρωτής, οπότε υπάρχει χρόνος να μαθητεύσεις κοντά σε άλλους πιο έμπειρους δασκάλους, και φυσικά υπάρχει αξιολόγηση οπότε οι ανεπαρκείς δάσκαλοι συνήθως δεν συνεχίζουν.

 

Το όριο που προβλέπεται από το νόμο είναι 30 παιδιά ανά τάξη στο Δημοτικό σχολείο.

[AELIA 3]

δεν πειραζει, η αληθεια ειναι μια. τι να κανουμε, να κρυφτουμε πισω απο το δακτυλο μας? εγω εγραψα για προσωπικες εμπειριες, εδω και 9 χρονια σε πανω απο 15 σχολεια σε πολλες περιοχες της ελλαδας. τιποτα απ'αυτα δεν ηταν ψεμματα. και εχω μπροστα μου πολλα ακομα να δω. αν καποιοι θελουν να τα βλεπουν αλλιως, δικαιωμα τους.

 

Ακριβώς...απλά είναι αστείο και από την άλλη με προβληματίζει να βλέπω την ισοπέδωση σε στοιχειώδη βασικά ζητήματα οπως αυτό.Φυσικά ο καθένας δικαιούται να έχει τη γνώμη του...ΑΛΛΑ όχι και να κάνουμε την Μέρα Νύχτα για κάποιους λόγους....που μας συμφέρουν

Καλή σου νύχτα και σε σένα και συνέχισε έτσι πάντα με λογική και μετριοπάθεια.

[turbulence]

 

Όμως η turbulence μάλλον εννοεί διαφορετικά την ΑΝΑΓΚΗ για ατομική προσέγγιση. Αν δεις προηγούμενο πόστ, αναφέρεται περισσότερο σε επίλυση έξω-σχολικών προβλημάτων ζωής των μαθητών και όχι στην κάλυψη των διδακτικών τους αναγκών.

 

ποτε μιλησα για επιλυση των εξω-σχολικων προβληματων? ισα ισα ειπα οτι αυτα τα προβληματα δημιουργουν αυξημενες αναγκες για ατομικη προσεγγιση, ειδικα στην πρωτη ταξη.

 

και κατι τελευταιο - little monkey, θα ηθελα να δω πολλα παιδακια εδω (οπως γινεται σε σας) με νοητικη στερηση η παρομοια προβληματα σε πολλα σχολεια να εχουν παραλληλη στηριξη, η ταξη ενταξης, να εχουν εστω μια πιο ανθρωπινη αντιμετωπιση απο αυτο το κ...λοκρατος, γιατι τα βλεπω να περναει η ζωη τους χωρις βοηθεια απο κανεναν. τι να κανει και η καλυτερη δασκαλα, που και αυτη προσπαθει, αλλα δεν μπορει να παρατησει την υπολοιπη ταξη, και ουτε εχει πολλες φορες την καταρτιση.

εδω εχουμε παντρεψει το γελοιο με το απανθρωπο.

[Aimee]

Τα παιδιά με down και άλλες σοβαρές δυσκολίες μάθησης / συμπεριφοράς έχουν παράλληλη στήριξη, ενώ όταν η τάξη έχει ένα ή περισσότερα παιδιά με προβλήματα (λιγότερο σοβαρά) υπάρχει συνήθως στην τάξη κάποιος εθελοντής βοηθός.

 

Τα παιδιά δουλεύουν πολύ σε ομάδες, ακόμα και τα θρανία τους είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να μπορούν να εργαστούν ομαδικά σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος.

 

 

Οι δάσκαλοι δεν νομίζω ότι έχουν καλύτερη εκπαίδευση αλλά αυτό που διαφέρει είναι ότι κανείς δεν μπαίνει σε σχολείο αν δεν έχει πρώτα εργαστεί (εθελοντικά) ως βοηθός τάξης, και μετά ως αναπληρωτής, οπότε υπάρχει χρόνος να μαθητεύσεις κοντά σε άλλους πιο έμπειρους δασκάλους, και φυσικά υπάρχει αξιολόγηση οπότε οι ανεπαρκείς δάσκαλοι συνήθως δεν συνεχίζουν.

 

Το όριο που προβλέπεται από το νόμο είναι 30 παιδιά ανά τάξη στο Δημοτικό σχολείο.

 

Οπότε, δύο είναι οι ουσιαστικές διαφορές: 1) πείρα (στην Ελλάδα δεν απαιτείται προϋπηρεσία. Έχουν διοριστεί τον Σεπτέμβρη ως δάσκαλοι οι φοιτητές που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους τον Ιούνιο, 2) περισσότερο προσωπικό-μεγαλύτερη συνδρομή για την κάλυψη όλων των παιδιών.

Στην Ελλάδα όμως ο δάσκαλος εγκαταλείπεται μόνος του να χειριστεί ειδικές περιπτώσεις μαθητών, για τις οποίες μπορεί να μην έχει καν διδαχθεί. Οπότε το "Σύστημα" επαφίεται στο φιλότιμό του.

[Aimee]

ποτε μιλησα για επιλυση των εξω-σχολικων προβληματων? ισα ισα αυτα τα προβληματα δημιουργουν αυξημενες αναγκες για ατομικη προσεγγιση, ειδικα στην πρωτη ταξη.

 

Αναφέρθηκες σε περιπτώσεις παιδιών από δυσμενές οικογενειακό περιβάλλον, παρατημένα από γονείς, να μην ξέρουν ελληνικά... Αυτά κατηγοριοποίησα ως "έξω σχολικά προβλήματα ζωής", με την έννοια ότι δεν αποτελούν τα συνήθη προβλήματα διδασκαλίας της Α Δημοτικού.

Προφανώς και απαιτείται ατομική προσέγγιση. Δεν είπα κάτι αντίθετο.

[Aimee]

Μα που ζεις Aimee ???Διορίζονται τον Σεπτέμβριο δάσκαλοι οι φοιτητές που τελείωσαν το Παιδαγωγικό τον Ιουνιο???Τί είναι αυτά που γράφεις???

 

Μέχρι και το 2008, το Δημόσιο απορροφούσε άμεσα όλους τους δασκάλους που αποφοιτούσαν από τις Σχολές. Συνέβαινε τακτικά το φαινόμενο του φοιτητή του Ιουνίου που γινόταν δάσκαλος τον Σεπτέμβριο.

Ήταν τόσο έντονο αυτό το φαινόμενο που τα ιδιωτικά σχολεία παρουσίασαν τέτοια έλλειψη δασκάλων που πέτυχαν να εκδώσει το Υπουργείο απόφαση που 1) επέτρεπε τον διορισμό Νηπιαγωγών σε θέση δασκάλου για την Α και Β Δημοτικού, 2) επέτρεπε τον διορισμό φιλολόγων και καθηγητών θετικών επιστημών για την κάλυψη των αντίστοιχων μαθημάτων στις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού, 3) επέτρεπε τον διορισμό στην ιδιωτική εκπαίδευση των συνταξιούχων δασκάλων του δημοσίου.

[Little Monkey]

Οπότε, δύο είναι οι ουσιαστικές διαφορές: 1) πείρα (στην Ελλάδα δεν απαιτείται προϋπηρεσία. Έχουν διοριστεί τον Σεπτέμβρη ως δάσκαλοι οι φοιτητές που ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους τον Ιούνιο, 2) περισσότερο προσωπικό-μεγαλύτερη συνδρομή για την κάλυψη όλων των παιδιών.

Η πρώτη διαφορά είναι ουσιαστικής σημασίας κατά τη γνώμη μου (όπως και η συνεχής αξιολόγηση). Η δεύτερη είναι αμφίβολη (μπορεί να έχουν βοήθεια στην τάξη, αλλά έχουν την τάση να ενσωματώνουν παιδιά με πολύ σοβαρά μαθησιακά και συμπεριφορικά προβλήματα).

 

Και να διευκρινίσω σχετικά με κάτι που έγραψες (εσύ νομίζω το είπες) πιο πάνω, το ότι δουλεύεις κυρίως ομαδικά δεν σημαίνει ότι δεν δίνεις ποτέ ατομική προσοχή στα παιδιά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Απλά αυτό που προσπαθώ να τονίσω είναι πως η πολλή ατομική προσοχή δεν είναι το παν όταν μιλάμε για το μέσο παιδάκι, ειδικά το μέσο παιδάκι που μπορεί να υποστηρικτεί και από το σπίτι.

 

Τώρα το παιδάκι που δεν ξέρει να μιλήσει καλά, που δεν ξέρει να κρατήσει μολύβι, που δεν έχει μάθει να παρακολουθεί μάθημα, που ενδεχομένως έχει ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες, που δεν υπάρχει κανείς να το βοηθήσει στο σπίτι... αυτό το παιδάκι πιθανότατα να αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα είτε η τάξη έχει 25 παιδιά είτε έχει 17 γιατί κακά τα ψέματα η δουλειά που θα πρέπει να κάνει η δασκάλα στην Α Δημοτικού για να το υποστηρίξει θα έπρεπε να είχε γίνει στο νηπιαγωγείο. Αν η δασκάλα του αφιερώσει την απαραίτητη προσοχή, τότε θα παραμεληθούν τα υπόλοιπα, είτε είναι 17 είτε είναι 25.

[Aimee]

Η πρώτη διαφορά είναι ουσιαστικής σημασίας κατά τη γνώμη μου (όπως και η συνεχής αξιολόγηση). Η δεύτερη είναι αμφίβολη (μπορεί να έχουν βοήθεια στην τάξη, αλλά έχουν την τάση να ενσωματώνουν παιδιά με πολύ σοβαρά μαθησιακά και συμπεριφορικά προβλήματα).

 

Και να διευκρινίσω σχετικά με κάτι που έγραψες (εσύ νομίζω το είπες) πιο πάνω, το ότι δουλεύεις κυρίως ομαδικά δεν σημαίνει ότι δεν δίνεις ποτέ ατομική προσοχή στα παιδιά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Απλά αυτό που προσπαθώ να τονίσω είναι πως η πολλή ατομική προσοχή δεν είναι το παν όταν μιλάμε για το μέσο παιδάκι, ειδικά το μέσο παιδάκι που μπορεί να υποστηρικτεί και από το σπίτι.

 

Τώρα το παιδάκι που δεν ξέρει να μιλήσει καλά, που δεν ξέρει να κρατήσει μολύβι, που δεν έχει μάθει να παρακολουθεί μάθημα, που ενδεχομένως έχει ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες, που δεν υπάρχει κανείς να το βοηθήσει στο σπίτι... αυτό το παιδάκι πιθανότατα να αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα είτε η τάξη έχει 25 παιδιά είτε έχει 17 γιατί κακά τα ψέματα η δουλειά που θα πρέπει να κάνει η δασκάλα στην Α Δημοτικού για να το υποστηρίξει θα έπρεπε να είχε γίνει στο νηπιαγωγείο. Αν η δασκάλα του αφιερώσει την απαραίτητη προσοχή, τότε θα παραμεληθούν τα υπόλοιπα, είτε είναι 17 είτε είναι 25.

 

Συμφωνώ με τις τρεις πρώτες παραγράφους.

Για όσα λες στην τέταρτη , όχι και τόσο. Γιατί όσο ανοίγεις τον κύκλο των μαθητών, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να έχεις και ένα δεύτερο παιδάκι που θέλει περισσότερη βοήθεια. Και ακόμη και τα "μέσα" παιδιά περνούν τις φάσεις τους, οπότε μπορεί να χρειαστούν και αυτά με τη σειρά τους περισσότερο χρόνο (π.χ., όταν ήμουν στο Δημοτικό, η μητέρα μου χρειάστηκε να φύγει για το εξωτερικό για 3 μήνες ή αντιμετώπισα πρόβλημα όρασης και έγινα "πειρατίνα" για κάποιο διάστημα).

Εδώ, ο δάσκαλος συνήθως είναι μόνος του. Χωρίς τμήμα ένταξης, χωρίς ενισχυτική, χωρίς βοηθό. Του αναθέτουμε δηλαδή μία σχεδόν αδύνατη αποστολή.

 

*Αλήθεια, σε ποια ηλικία πάνε τα παιδιά στην Α Δημοτικού; Και τι ύλη έχουν; Μήπως ξέρεις;

[Little Monkey]

*Αλήθεια, σε ποια ηλικία πάνε τα παιδιά στην Α Δημοτικού; Και τι ύλη έχουν; Μήπως ξέρεις;

Πάνε Α Δημοτικού 5 χρονών (1 χρόνο πριν από εμάς). Η ύλη φαντάζομαι ότι είναι παρόμοια. Αν θέλεις να το ψάξεις αναλυτικά, δες εδώ: https://www.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/335133/PRIMARY_national_curriculum_220714.pdf

[alcyon]

Οφφ τοπικ... αλλά θα το πω:

 

...

Τα αποτελέσματα του Pisa τεστ είναι αδιάψευστος μάρτυρας...

 

To Pisa τεστ, είναι σεταρισμένο να βασίζεται στο σκανδιναβικό πρότυπο εκπαίδευσης. Εκ των πραγμάτων, αυτό αποκλίνει από το ελληνικό. Δηλαδή υπάρχουν σημεία που εκεί δίνουν σημασία, ενώ εδώ όχι. Επίσης υπάρχουν σημεία που οι Έλληνες μαθητές είναι ισχυροί, αλλά δεν υπάρχει σχετικό πεδίο αξιολόγησης σε αυτούς τους τομείς.

 

Άρα είναι μάλλον ένα ακατάλληλο τεστ για ουσιαστική αξιολόγηση. Το μόνο σίγουρο πράγμα που δείχνει αυτό το τεστ -κατά τη γνώμη μου-, είναι η απόκλιση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Τίποτα περισσότερο.

 

 

Επίσης, η μη διοχέτευση των παιδιών σε τεχνική εκπαίδευση (όσων δε θέλουν να πάνε στο Πανεπιστήμιο) ρίχνει κατά πολύ το μέσο όρο του δυναμικού των μαθητών. Όταν από το δικό μας σχολείο επιλέχθηκαν καμιά 10αριά παιδιά για το διαγωνισμό... τράβαγα τα μαλλιά μου! Η κλήρωση είχε "διαλέξει" τους ΕΝΤΕΛΩΣ αδιάφρους μαθητές σε ποσοτό 70%. Έτσι ένα σχολείο με 95% επιτυχία στις Πανελλαδικές, με πρωτιές, με 50% εισαγωγή σε πολυτεχνείο και ιατρικές σχολές... στην pisa .... σίγουρα θα φάνηκε πως δεν ξέρει να γράφει το ... όνομά του!

 

 

Δε μπορούμε λοιπόν να πούμε πως φταίει η δουλειά που γίνεται μέσα στην τάξη, όσο το ότι υπάρχει βασική έλλειψη ΔΟΜΗΣ στην εκπαίδευση. Η οποία έλλειψη δομής, οφείλεται στη νοοτροπία μας ... ( "ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα πως το παιδί μου δεν κάνει για αστροναύτης;!!")

[Little Monkey]

Λοιπόν έψαξα λίγο να δω πώς είναι τα πράγματα από πλευράς αριθμών σε άλλες χώρες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) ο μέσος όρος μαθητών δημοτικού ανά τάξη στην Ελλάδα είναι περίπου 18 μαθητές.

 

Συγκριτικά, ο μέσος όρος στη Βρετανία είναι 25 μαθητές, στην Φινλανδία 19 μαθητές, στη Γερμανία 21 μαθητές, στη Γαλλία 23 μαθητές, στη Δανία 20 μαθητές.

 

Χαμηλούς μέσους όρους (15 μαθητές) έχουν η Λετονία, η Λιθουανία, το Λουξεμβούργο και το Λιχτενστάιν.

 

Εκτός Ευρώπης, στις ΗΠΑ ο μέσος όρος είναι 21 μαθητές και στην Ιαπωνία 28! Η Ιαπωνία σημειωτέον θεωρείται ότι έχει το δεύτερο καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στον κόσμο.

 

http://appsso.eurostat.ec.europa.eu/nui/submitViewTableAction.do

[Aimee]

Οφφ τοπικ... αλλά θα το πω:

 

 

 

To Pisa τεστ, είναι σεταρισμένο να βασίζεται στο σκανδιναβικό πρότυπο εκπαίδευσης. Εκ των πραγμάτων, αυτό αποκλίνει από το ελληνικό. Δηλαδή υπάρχουν σημεία που εκεί δίνουν σημασία, ενώ εδώ όχι. Επίσης υπάρχουν σημεία που οι Έλληνες μαθητές είναι ισχυροί, αλλά δεν υπάρχει σχετικό πεδίο αξιολόγησης σε αυτούς τους τομείς.

 

Άρα είναι μάλλον ένα ακατάλληλο τεστ για ουσιαστική αξιολόγηση. Το μόνο σίγουρο πράγμα που δείχνει αυτό το τεστ -κατά τη γνώμη μου-, είναι η απόκλιση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Τίποτα περισσότερο.

 

 

Επίσης, η μη διοχέτευση των παιδιών σε τεχνική εκπαίδευση (όσων δε θέλουν να πάνε στο Πανεπιστήμιο) ρίχνει κατά πολύ το μέσο όρο του δυναμικού των μαθητών. Όταν από το δικό μας σχολείο επιλέχθηκαν καμιά 10αριά παιδιά για το διαγωνισμό... τράβαγα τα μαλλιά μου! Η κλήρωση είχε "διαλέξει" τους ΕΝΤΕΛΩΣ αδιάφρους μαθητές σε ποσοτό 70%. Έτσι ένα σχολείο με 95% επιτυχία στις Πανελλαδικές, με πρωτιές, με 50% εισαγωγή σε πολυτεχνείο και ιατρικές σχολές... στην pisa .... σίγουρα θα φάνηκε πως δεν ξέρει να γράφει το ... όνομά του!

 

 

Δε μπορούμε λοιπόν να πούμε πως φταίει η δουλειά που γίνεται μέσα στην τάξη, όσο το ότι υπάρχει βασική έλλειψη ΔΟΜΗΣ στην εκπαίδευση. Η οποία έλλειψη δομής, οφείλεται στη νοοτροπία μας ... ( "ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις εμένα πως το παιδί μου δεν κάνει για αστροναύτης;!!")

 

Οφ τόπικ αλλά θα απαντήσω.

 

Μπορεί το Pisa test να μην tailor made για τα Ελληνόπουλα αλλά είναι αξιόπιστος δείκτης. Συμμετέχουν ΠΟΛΛΕΣ χώρες, από τις Ευρωπαϊκές έως την Αυστραλία, τη Ρωσία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, τις χώρες της Άπω Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής. Συνήθως τις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν η Κίνα, Χονγκ Κονγκ, Κορέα, Ιαπωνία, Σινγκαπούρη. Από την Ευρώπη, οι πρώην βαλτικές χώρες και η Πολωνία πια ξεπερνούν τη Νορβηγία και τη Σουηδία (που λαμβάνουν χαμηλή κατάταξη). Από τις Σκανδιναβικές χώρες που αναφέρεις ψηλά κατατάσσεται μόνο η Φινλανδία.

Κανείς μπορεί να πει ότι σε ορισμένες από τις πρωτεύσασες χώρες, υφίστανται άλλα προβλήματα πολύ πιο ουσιώδη για την παιδεία σε σχέση με τα όσα αναφέρεις για την Ελλάδα. Π.χ. η ανελευθερία ή η λειτουργία σχολείων σε σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες στην Κίνα.

Όσο για τον παράγοντα τύχης, αυτός ισχύει για όλους. Και τα αποτελέσματα είναι σταθμισμένα.

Τέλος, προσωπικά δεν με καλύπτει η άποψη ότι για όλα φταίει η δομή. Νομίζω ότι οι εμπλεκόμενοι (εκπαιδευτικοί και μαθητές/γονείς) έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Και ίσως το Pisa να αντανακλά και αυτό: την προτεραιότητα που δίνεται στην παιδεία από τους άμεσα ενδιαφερόμενους (γονείς και μαθητές) και το πνεύμα που την προσεγγίζουν.

 

 

ΠΆΝΤΩΣ, από το λινκ που έβαλε η Little Monkey, φαίνεται ότι δεν αποτελεί αιτία της "αποτυχίας" μας το μέγεθος της τάξης... Τα θαλασσώσαμε ούτως ή άλλως.