Ρωτήστε την ειδικό: Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγος

[Φάνια Βιλλιώτη]

Κυρία Βιλλιώτη,

 

Σας ευχαριστώ για την άμεση και κατατοπιστική σας απάντηση.

Κι εμείς σκεφτόμαστε πως πρέπει να δώσουμε χρόνο στο παιδί γιατί πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή! Εδώ σε μεγαλύτερο σπίτι μετακομίζεις και... χάνεσαι για ένα διάστημα! (όχι ότι το έχουμε βιώσει, αλλά έτσι λένε!!!)

Κι ο χρόνος αυτός θα πρέπει να είναι πέραν του "κλασσικού" "Μέχρι τα Χριστούγεννα". Ίσως να πάρει και μέχρι το Πάσχα κι αν συνεχιστούν ΚΑΙ ενταθούν τα "παράπονα" τότε το ξαναβλέπουμε.

 

Επίσης, ήδη έχουμε ανταλλάξει επισκέψεις με 3 αγόρια. Ίσως θα πρέπει να σχεδιάσουμε νέες προσκλήσεις με κάθε ένα ξεχωριστά, κάτι που μου πρότεινε και ο γιος μου "να καλέσουμε πρώτα τον Γιώργο, μετά τον Κώστα και μετά - όταν σου πω εγώ - να τους καλέσουμε μαζί"!

 

Τέλος, αν κατάλαβα καλά, τον συντριπτικά μεγαλύτερο αριθμό κοριτσιών στην τάξη δεν τον θεωρείτε ως κάτι το αξιολογήσιμο (θετικό ή αρνητικό) ή - να το θέσω αλλιώς - ως παράγοντα που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Αν κάνω λάθος στο συγκεκριμένο, θα με βοηθούσε πολύ η διευκρίνιση σας.

 

Σας ευχαριστώ και πάλι!!!

Ακριβώς, χρειάζεται όπως πολύ σωστά είπατε το χρόνο του.

Σχετικά με αυτό που αναφέρατε για τις συναντήσεις με τους φίλους έναν έναν, είναι μια πολύ καλή ιδέα ώστε να "χτίσουν σχέση" με τον καθέναν ξεχωριστά. Με ενθουσιάζει που ο ίδιος το επιθυμεί και το ζητάει!

Προσωπικά, δε με προβληματίζει ο αριθμός των κοριτσιών συγκριτικά με τα αγόρια. Αφήστε τη χρονιά να κυλίσει, το πιο πιθανό είναι οι φιλίες να εξελιχθούν ομαλά.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

Φάνια Βιλλιώτη

[ψαράκι]

Κυρία Βιλλιώτη,

Και πάλι σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλές γιορτές με υγεία και χαρά!

[derbybaby]

καλησπέρα και καλά χρονιά! σας είχα ξαναρωτήσει στο παρελθόν κάποια πράγματα και τώρα χρειάζομαι ξανά τη συμβουλή σας. ο μεγάλος μου γιος έκλεισε τα τρια των Οκτώβριο. παρά την έλευση του αδερφού του που τώρα είναι 14 μηνών δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα σχετικά με ζήλια, αντίδραση κτλ. τα πάνε πολύ καλά. ο μικρός τώρα κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με τον μέγαλο και κάποια βράδια που ξυπνούσε λογω δοντιών ή πιπίλας προκειμένου να μην πηγαινοέρχομαι έκνα το λάθος να κοιμηθώ στο κρεβατι του μεγάλου, παρόλου που εκείνος ουτε ξύπναγε ούτε με ζηταγε. έκτοτε ξεκίνησε να ξυπνά κάποια βράδια και να με φωνάζει.το ψιλοξεπεράσαμε αλλα εδώ κ 3 εβδομάδες περίπου εχει παραγίνει το κακό. πηγαινοέρχεται 5-6 φορές μας ζητάει, άλλες φορές κλαίει ξυπνά κ ο μικ΄ρος και γενικά η κατάσταη ξεφεύγει εντελώς. προσπάθώτις πρώτες φορές με καλό τρόπο παω κάθομαι λίγο στο κρεβάτι μαζί του μέχρι που ξανακοιμάται, συνήθως 5-10 λεπτά, αλλά όσο περνά η ώρα η υπομονή μου και η αντοχή μου εξαντλειται και καταλήγουμε να φωνάζουμε κ ουσιαστικά να τον μαλωνουμε μες τη νύχτα. πιστεύω πως η κατάσταση χειροτέρεψε με μια παιδική ταινία που ειχε δει ενα βράδυ και τον στεναχώρησε μετά μας ζήταγε να αλλάξουμε φως στο δωμάτιο του, βάλαμε ένα μεγάλο πορτατιφ. δεν ξέρω πως να το αντιμετωπισω.να το συζητάω μαζι του κατά τη διάρκεια της ημέρας?να του πω πως αν ξυπνα θα χάσει κάποιο "προνόμιο" τύπου κούνιες, ή κινούμενα σχέδια?

[ΝΙΚΟΣΧΡΙΣΤΙΝΑ]

Καλημέρα κ. Βιλλιώτη. Έχω ένα θέμα με τον γιο μου. Είναι 2 ετών και κάθε φορά που ενθουσιάζεται ή θυμώνει ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΔΥΝΑΤΑ το χέρι του. Όλοι μου λένε ότι θα περάσει μόνο του αλλά το χέρι του είναι γεμάτο πληγές, κόκκινο και ανησυχώ ότι αυτό θα του μέινει...και εγώ και η σύζυγος μου δεν ξέρουμε τι να κάνουμε...του μιλήσαμε, το συζητήσαμε, τον βάλαμε τιμωρία, το ξανασυζητήσαμε δεν βγάζω άκρη. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήρθε νέο μωρό στην οικογένεια (η μπέμπα μας) την οποία χτυπάει σε κάθε ευκαιρία και μετά δαγκώνεται.τι να κάνω;

[teacher40]

Καλημέρα σας...δεν ξέρω αν μπορείτε να με βοηθήσετε στο πρόβλημα που αντιμετωπίζω αλλά...αξίζει την προσπάθεια. Έχω προβληματιστεί πολύ γιατί έχω συχνούς καβγάδες με τον άντρα μου και όχι πάντα για σοβαρά θέματα. Για την ακρίβεια τις πιο πολλές φορές διαφωνούμε για κάποια θέματα που δε μας επηρεάζουν άμεσα και αυτή η διαφωνία καταλήγει σε καβγά. Θεωρώ ότι ο ίδιος είναι απόλυτος σε κάποιες απόψεις του, όταν πιστεύει κάτι το υποστηρίζει με όλες του τις δυνάμεις και γενικά είναι και έντονος ο τρόπος που εκφράζει τα συναισθήματά του. Για παράδειγμα αν ακούσει μια συζήτηση στην τηλεόραση και διαφωνήσει με τον ομιλούντα θα τον βρίσει, θα φωνάξει...εκεί θα επέμβω εγώ να του δώσω τον αντίλογο και θα καταλήξουμε να μαλώνουμε μεταξύ μας. Θεωρώ ότι η λάθος αντιμετώπιση είναι δική μου. Γιατί εφόσον το θέμα δε με αφορά άμεσα, προσπαθώ να του αλλάξω γνώμη. Π.χ. χθες βλέπαμε μια εκπομπή που έλεγε ότι ο αριθμός των καισαρικών στην Ελλάδα είναι υπερβολικά μεγάλος και προφανώς γίνεται για να κερδίσουν χρήματα κάποιοι γυναικολόγοι. Σε αυτό συμφωνώ. Ωστόσο βγήκαν κάποιες γυναίκες και ανέφεραν καποια επιχειρήματα που δε μου φάνηκαν πειστικά. Ο άντρας μου τις επικροτούσε κι εκεί διαφωνήσαμε και καταλήξαμε να μαλώνουμε ενώ στην ουσία και οι δυο πιστεύουμε ότι οι γυναικολόγοι ωθούν επίτηδες τις γυναίκες στην καισαρική. Φταίω εγώ; Θα ήθελα να με βοηθήσετε αν μπορείτε να καταλάβω γιατί το κάνω αυτό, γιατί νιώθω την ανάγκη πάντα να του απαντήσω και να τον "λογικεψω" και πως μπορώ αυτό να το σταματήσω, γιατί θεωρώ ότι είναι κρίμα να μαλώνουμε για πράγματα που δε μας αφορούν τελικά

[iouliam]

Αν και είμαι μέλος πολλά χρόνια σήμερα ανακάλυψα τυχαία αυτή την ενότητα και ήταν σαν δώρο από τον ουρανό!

Έχω περάσει διάφορα τα τελευταία χρόνια 2παλίδρομες, άπειρους τσακωμούς με πεθερικά και μετακόμιση από το σπίτι τους, εξετάσεις, ανακάλυψη θρομβοφιλίας, μία δύσκολη κύηση με ευτυχώς αποτέλεσμα την 2χρονη κορούλα μου, μια άσχημη λοχεία με διαγνωσμένη κατάθλιψη και θεραπεία 9μηνών, που όμως μου άφησε ευερέθιστο έντερο και σπάνια ακόμα κρίσης πανικού (που σχεδόν ελέγχω πια).

Ο λόγος που σας γράφω είναι γιατί ενώ έχω βρει μια πάρα πολύ καλή ψυχολόγο αυτή τη στιγμή δεν αντέχω οικονομικά να την επισκεφτώ και η μικρή μου έχει κολλήσει πάνω μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα. Είναι απέξω και φωνάζει ουρλιάζει καλύτερα "μανούλα βγες έξω". Δουλεύω 4ώρες την ημέρα και μένει με τη μαμά μου ή την αδερφή μου που της αγαπάει και την προσέχουν πάρα πολύ αλλά όσο μεγαλώνει δε θέλει να μένει μαζί τους όταν λείπω. Όταν είμαι κι εγώ σπίτι κανένα πρόβλημα να παίξουν. Τη νύχτα ξυπνάει και ουρλιάζει αν δεν πάω δίπλα της με αποτέλεσμα να την περνάω πέρα δώθε όλη νύχτα και εγώ να κοντεύω να καταρρεύσω.

Σας παρακαλώ δώστε μου μια συμβουλή, δε θέλω να της φωνάζω ούτε να πληρώσει τα δικά μου προβλήματα το παιδί.

[ποτάκης]

Γεια σας κα Βιλλιώτη. Ο λόγος που σας γράφω είναι το ότι ο μικρός μου (2,5 ετών) εδώ και ένα χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει μπαινοβγαίνει συνεχώς στα νοσοκομεία (έχουμε μπει τουλάχιστον 20 φορές σε 10 μήνες). Είναι πολύ καλό και έξυπνο παιδί και ευτυχώς αυτό δεν του έχει βγει σε επιθετικότητα. Αλλά εννοείται οτι όταν μπαίνουμε στο νοσοκομείο σπαράζει, αν και μετά προσαρμόζεται εύκολα και πάντα κάνει φίλους. Το θέμα είναι οτι κάθε μέρα, όλη μέρα μιλάει για γιατρούς και νοσοκομεία. Από την πλευρά μας του έχουμε μιλήσει πολύ για τους λόγους που πάμε στο γιατρό και το αντιλαμβάνεται αλλά δεν το θέλει. Πχ σήμερα μου είπε "μαμά να μην πάμε στο γιατρό, να με κάνεις εσύ καλά". Επίσης, έχουμε βρει ένα παιδικό βιβλίο, όπου το παιδάκι πάει στο γιατρό και του το έχουμε διαβάσει κάποιες φορές (3-4). Προβληματίζομαι, λοιπόν, αν θα πρέπει να πάμε σε κάποιον παιδοψυχολόγο, για να βοηθήσει το παιδάκι μου. Από την άλλη, όμως σκέφτομαι μήπως είναι ανώφελο λόγω της μικρής του ηλικίας και οτι θα τα ξεχάσει όλα αυτά με το πέρασμα των χρόνων. Επίσης, τα οικονομικά μας είναι άσχημα και δεν ξέρω αν αναγνωρίζονται τέτοιες θεραπείες. Εσείς τι θα με συμβουλεύατε; Ευχαριστώ και συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα.

[mxaki]

Γεια σας!

 

Έχω διαβάσει τα αντίστοιχα θέματα, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω κάτι πολύ συγκεκριμένο για τους γιους μου:

 

Ο μεγάλος, 3 ετών, ζηλεύει τρελά εδώ και 6 μήνες περίπου τον αδερφό του, 17 μηνών.

Το καλοκαίρι σκοπεύω να τους βάλω στο ίδιο δωμάτιο... Είναι παράτολμο πιστεύετε; Υπάρχει επιπλέον χώρος, αλλά θα ήθελα να είναι μαζί για να δεθούν περισσότερο.. Δεν θέλω όμως να φέρω στα άκρα τον μεγάλο μου.. Ήδη υποφέρει ο καλός μου..

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

[nitsa_ge]

Kαλησπέρα σας.

Έχω ένα κοριτσάκι 20 μηνών και μόλις μπήκα στον 8ο μήνα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου.

Έχω προετοιμάσει σχετικά την κόρη μου για την άφιξη του νέου μέλους, λέγοντάς της πως σε λίγο καιρό θα πάμε στον γιατρό να βγάλει το μωράκι από την κοιλίτσα μου, οτι στην αρχή θα είναι μικρούλι και θα κλαίει ή θα θέλει να κοιμάται αλλά θα του δίνουμε γαλατάκι να μεγαλώσει γρήγορα για να παίζουνε.

Κάτι φαίνεται να έχει καταλάβει, όσο φαντάζομαι είναι εφικτό...

Το πρόβλημά μου είναι στο πώς θα την προετοιμάσω για την απουσία μου τις ημέρες που θα είμαι στο μαιευτήριο.

Επειδή εργάζομαι (και θα εργάζομαι μέχρι τέλος - είμαι ελ.επαγγελματίας και δεν έχω άδεια τοκετού), την κρατάει αρκετές ώρες της ημέρας η γιαγιά της με την οποία τα πάνε τέλεια και είναι πολύ αγαπημένες. Όμως αργά το απόγευμα ξέρει πως πάντα γυρνάω και με περιμένει πώς και πώς. Το βράδυ δεν έχει μάθει να μένει σε παππουδογιαγιάδες και με ζητάει επίμονα. Μια-δυο φορές σε όλους αυτούς τους μήνες που χρειάστηκε να κοιμηθεί βράδυ στους παππούδες ξυπνούσε ανήσυχη και με ζητούσε με σπαρακτικά κλάματα. Δεν κατάφερνε ούτε η γιαγιά να την ηρεμήσει.

Σκέφτομαι πως πρέπει να την προετοιμάσω για την απουσία μου. Αλλά μήπως δεν πρέπει να το συνδέσω με το μωρό για να μην το αντιπαθήσει;

Σκέφτηκα δηλαδή να της πω οτι όταν θα πάω στο γιατρό θα χρειαστεί να λείψω και να κοιμηθώ 2-3 βράδια στο νοσοκομείο για να δει την κοιλίτσα μου. Και οτι αυτή θα κοιμηθεί με τη γιαγιά που την αγαπάει πολύ και θα κάνουν πολλές αγκαλιές κλπ κλπ.

Αλλά μήπως δεν πρέπει να πω τίποτα για μωρό, κοιλίτσες κλπ για να μην αντιπαθήσει το αδερφάκι της, οτι εξαιτίας του την άφησα;

Και πότε πρέπει να αρχίσω να την προετοιμάζω; Πόσο νωρίτερα;

Και κάτι ακόμα; Να έρχεται στο μαιευτήριο να με βλέπει; Ή θα είναι χειρότερα να με αποχωρίζεται ξανά και ξανά;

Πρέπει να σας πω οτι και τα πρωινά που φεύγω για τη δουλειά με αποχωρίζεται με κλάματα. Πάντα τη φιλάω και τη χαιρετάω και της εξηγώ, δε φεύγω ποτέ κρυφά κλπ, αλλά πάντα κλαίει σπαρακτικά στην πόρτα (η αλήθεια είναι οτι δουλεύω και πολλές ώρες). Μετά βέβαια περνάνε πολύ όμορφα με τη γιαγιά και όταν επιστρέφω σπίτι τη βρίσκω χαμογελαστη και χαρούμενη και τρέχει στην αγκαλιά μου.

 

Ευχαριστώ πολύ.

[mariapapaki]

Καλημέρα σας.Θα θελα την γνώμη σας στο πρόβλημά μου.

Ο μεγάλος μου ειναι 23μηνων και ο νέος ο μπέμπης 43ημερων. Οταν ήρθαμε σπιτι με το μωρο του χαμε πάρει κ ένα δώρο κ καλα πως ειναι από το μωρό. Στην αρχή ολα καλα. Πριν από 10μερες έβγαζε κατι ζήλιες,του στυλ εκεί που κοιμοταν το μωρό στο πορτ μπεμπέ πήγαινε και τον τράβαγε από τα πόδια ή του χάιδευε και καλα το πρόσωπο,αλλά βέβαια πιο πολύ Ρον γρατζουναγε. Πριν από 3μέρες πήρε το κοντρόλ της τηλεόρασης και το κοπανησε στο κούτελο του παιδιού.Τρελάθηκα, τον μαλωσα και του εξήγησα πόσο κακό ήταν και τον έβαλα να ζήτηση κ ΣΥΓΝΩΜΗ από τον μπέμπη. Εχτες, ξανά πήρε το κοντρόλ και τον κοπάνησε παλι στο κεφάλι. Τον βάλαμε τιμωρία,του πήρε ο άντρας μου πολλα από τα παιχνίδια του και τα έκρυψε γ τιμωρια. Σημερα το απόγευμα αν τον άφηνα μόνο του με τον μικρό γ να πάω προς νερού μου ας πούμε σίγουρα κατι θα του κοπαναγε! Κρατάω αυτό που διάβασα πιο πάνω,να περνάμε ώρα μαζι χωρίς το μωρό. Δεν μπορω να πω πως το κανω καθε αυτου γιατί προσπαθώ να τα προλάβω ολα κ ο μπέμπης τρώει για πολύ ώρα,τον θηλάζω, και κοιμάται ελάχιστα. 1ωρα κοιμάται 3 κάθετε ξύπνιος.. Γενικά ο μεγαλος ειναι ειναι καλό παιδί,καλη ψυχουλα. Δεν μαλώνει,δεν βαραγε αλλά παιδακια(μέχρι πριν το μωρό), δεν μιλάει ακόμα βέβαια και πιο πολυ το αποδιδω ότι ειναι εγωιστής και τεμπελιαζει. Δεν ξέρω τι να κανω. Δεν θέλω να τον μαλωνω συνέχεια γμτ.. μήπως κανω κ κακό στην ψυχολογία του. Εν το μεταξύ δεν μπορω να πω πως δίνουμε κ πολύ σημασία στον μπέμπη,επειδή ειναι πιο μωρό κ δεν καταλαβαίνει πολλα αακαομα και θέλω να δώσω στον μεγάλο πιο πολλα γ να το πάρει καλα τον ερχομό του μωρου. Οπότε δεν μπορω να καταλάβω γιατί βγάζει τόση ενταση..Επίσης,πήγαμε σημερα σε φιλικό σπιτι όπου έχουν ένα κοριτσάκι ενός έτους και έβγαλε 1η φορά αρνητική κ επιθετική συμπεριφορά.

[EVIL]

Καλημέρα σας κυρία Βιλλιωτη.

Θα ήθελα τη συμβουλή σας σχετικά με ένα θέμα υγείας που αντιμετωπίζει ο γιος μου.

Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και πρόσφατα απέκτησα έναν ακόμη γιο που τώρα είναι 45 ημερών. Ο μεγάλος μου λοιπόν γεννήθηκε με υποπλαστικές φάλαγγες στο αριστερό του χεράκι τα τρία δαχτυλάκια του, για να σας δώσω να καταλάβετε (δείχτης, μέσος και παράμεσος) είναι κοντύτερα και δεν έχουν από τη μέση και κάτω ούτε κοκαλάκια ούτε νυχάκια. Ήταν κάτι που φυσικά δεν φάνηκε στην β επιπέδου ούτε σε κανέναν άλλον υπέρηχο, όχι πως θα άλλαζε κάτι απλά θα ήμουν προετοιμασμένη γιαυτό που θα αντίκριζα. Αρχικά κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι του το προκάλεσα εγώ, νομίζω πως πέρασα και επιλόχεια κατάθλιψη. Έπειτα επισκεφτήκαμε ειδικό ορθοπεδικό και μετά από μια σειρά εξετάσεων

Ευτυχώς μας διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημά του δεν συνδέεται με τίποτα παθολογικό ή με κάποιο σύνδρομο. Θα χρειαστούν κάποια χειρουργεία σε έναν χρόνο για να γίνει μερικώς αποκατάσταση και πολύ αργότερα θα γίνει επιμήκυνση. Το παιδί ευτυχώς το χρησιμοποιεί πολύ καλά το χέρι του,το έχουμε δουλέψει πολύ μαζί στο σπίτι για να μην αδρανήσει, πιάνει δηλαδή κανονικά όπως σαν να είχε πιο μακριά δαχτυλάκια.

Ο προβληματισμός μου είναι για το τί θα πρέπει να πω στον μικρό όταν θα αρχίσει να ρωτάει καθώς και τι να του πω να απαντάει ο ίδιος όταν θα τον ρωτάνε τα άλλα παιδάκια, γιατί καλώς ή κακώς τα παιδάκια μεταξύ τους είναι πολύ σκληρά. Ήδη κάποια παιδάκια που πήγαν να τον πιάσουν απο το χεράκι το κοίταξαν κάπως και τον άφησαν. Ο γιος μου είναι γενικά ένα πολύ χαρούμενο παιδί με πολύ αυτοπεποίθηση και δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Θέλω να έχει το θάρρος να απαντάει και όχι να πληγώνεται.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα σας κυρία Βιλλιωτη.

Θα ήθελα τη συμβουλή σας σχετικά με ένα θέμα υγείας που αντιμετωπίζει ο γιος μου.

Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και πρόσφατα απέκτησα έναν ακόμη γιο που τώρα είναι 45 ημερών. Ο μεγάλος μου λοιπόν γεννήθηκε με υποπλαστικές φάλαγγες στο αριστερό του χεράκι τα τρία δαχτυλάκια του, για να σας δώσω να καταλάβετε (δείχτης, μέσος και παράμεσος) είναι κοντύτερα και δεν έχουν από τη μέση και κάτω ούτε κοκαλάκια ούτε νυχάκια. Ήταν κάτι που φυσικά δεν φάνηκε στην β επιπέδου ούτε σε κανέναν άλλον υπέρηχο, όχι πως θα άλλαζε κάτι απλά θα ήμουν προετοιμασμένη γιαυτό που θα αντίκριζα. Αρχικά κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι του το προκάλεσα εγώ, νομίζω πως πέρασα και επιλόχεια κατάθλιψη. Έπειτα επισκεφτήκαμε ειδικό ορθοπεδικό και μετά από μια σειρά εξετάσεων

Ευτυχώς μας διαβεβαίωσε ότι το πρόβλημά του δεν συνδέεται με τίποτα παθολογικό ή με κάποιο σύνδρομο. Θα χρειαστούν κάποια χειρουργεία σε έναν χρόνο για να γίνει μερικώς αποκατάσταση και πολύ αργότερα θα γίνει επιμήκυνση. Το παιδί ευτυχώς το χρησιμοποιεί πολύ καλά το χέρι του,το έχουμε δουλέψει πολύ μαζί στο σπίτι για να μην αδρανήσει, πιάνει δηλαδή κανονικά όπως σαν να είχε πιο μακριά δαχτυλάκια.

Ο προβληματισμός μου είναι για το τί θα πρέπει να πω στον μικρό όταν θα αρχίσει να ρωτάει καθώς και τι να του πω να απαντάει ο ίδιος όταν θα τον ρωτάνε τα άλλα παιδάκια, γιατί καλώς ή κακώς τα παιδάκια μεταξύ τους είναι πολύ σκληρά. Ήδη κάποια παιδάκια που πήγαν να τον πιάσουν απο το χεράκι το κοίταξαν κάπως και τον άφησαν. Ο γιος μου είναι γενικά ένα πολύ χαρούμενο παιδί με πολύ αυτοπεποίθηση και δεν θέλω να αλλάξει αυτό. Θέλω να έχει το θάρρος να απαντάει και όχι να πληγώνεται.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

Αγαπητή EVIL,

αυτό που μπορείς να εξηγήσεις στον γιο σου είναι ότι γεννήθηκε έτσι. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ιδιαίτερα σημάδια ή λεκέδες στο δέρμα τους, κάποιοι έχουν διαφορετικό χρώμα ματιών, κ.τ.λ. Κάντε του σαφές μεγαλώνοντας ότι αυτό δεν έχει σχέση με τις επιδόσεις του στο διάβασμα, στις δραστηριότητες, στις φιλίες και ότι στο μέλλον (εάν έχετε αποφασίσει) θα το "διορθώσετε". Αν ο ίδιος λοιπόν κατανοήσει ότι με αυτό γεννήθηκε και δεν είναι κάτι που τον δυσκολεύει, τότε θα μπορέσει να το μεταδώσει και στα άλλα παιδιά. Σίγουρα θα υπάρξουν παιδιά που μπορεί να τον φέρουν σε δύσκολη θέση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα αυτό ακόμα και με παιδιά που είναι παχουλά, κοντά, κ.τ.λ.

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, είμαι στη διάθεσή σας.

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα σας.Θα θελα την γνώμη σας στο πρόβλημά μου.

Ο μεγάλος μου ειναι 23μηνων και ο νέος ο μπέμπης 43ημερων. Οταν ήρθαμε σπιτι με το μωρο του χαμε πάρει κ ένα δώρο κ καλα πως ειναι από το μωρό. Στην αρχή ολα καλα. Πριν από 10μερες έβγαζε κατι ζήλιες,του στυλ εκεί που κοιμοταν το μωρό στο πορτ μπεμπέ πήγαινε και τον τράβαγε από τα πόδια ή του χάιδευε και καλα το πρόσωπο,αλλά βέβαια πιο πολύ Ρον γρατζουναγε. Πριν από 3μέρες πήρε το κοντρόλ της τηλεόρασης και το κοπανησε στο κούτελο του παιδιού.Τρελάθηκα, τον μαλωσα και του εξήγησα πόσο κακό ήταν και τον έβαλα να ζήτηση κ ΣΥΓΝΩΜΗ από τον μπέμπη. Εχτες, ξανά πήρε το κοντρόλ και τον κοπάνησε παλι στο κεφάλι. Τον βάλαμε τιμωρία,του πήρε ο άντρας μου πολλα από τα παιχνίδια του και τα έκρυψε γ τιμωρια. Σημερα το απόγευμα αν τον άφηνα μόνο του με τον μικρό γ να πάω προς νερού μου ας πούμε σίγουρα κατι θα του κοπαναγε! Κρατάω αυτό που διάβασα πιο πάνω,να περνάμε ώρα μαζι χωρίς το μωρό. Δεν μπορω να πω πως το κανω καθε αυτου γιατί προσπαθώ να τα προλάβω ολα κ ο μπέμπης τρώει για πολύ ώρα,τον θηλάζω, και κοιμάται ελάχιστα. 1ωρα κοιμάται 3 κάθετε ξύπνιος.. Γενικά ο μεγαλος ειναι ειναι καλό παιδί,καλη ψυχουλα. Δεν μαλώνει,δεν βαραγε αλλά παιδακια(μέχρι πριν το μωρό), δεν μιλάει ακόμα βέβαια και πιο πολυ το αποδιδω ότι ειναι εγωιστής και τεμπελιαζει. Δεν ξέρω τι να κανω. Δεν θέλω να τον μαλωνω συνέχεια γμτ.. μήπως κανω κ κακό στην ψυχολογία του. Εν το μεταξύ δεν μπορω να πω πως δίνουμε κ πολύ σημασία στον μπέμπη,επειδή ειναι πιο μωρό κ δεν καταλαβαίνει πολλα αακαομα και θέλω να δώσω στον μεγάλο πιο πολλα γ να το πάρει καλα τον ερχομό του μωρου. Οπότε δεν μπορω να καταλάβω γιατί βγάζει τόση ενταση..Επίσης,πήγαμε σημερα σε φιλικό σπιτι όπου έχουν ένα κοριτσάκι ενός έτους και έβγαλε 1η φορά αρνητική κ επιθετική συμπεριφορά.

 

Αγαπητή mariapapaki,

η ζήλια του μεγάλου γιου είναι απολύτως φυσιολογική. Όπως μου περιγράφεις, ο μεγάλος βιώνει τον εξής φαύλο κύκλο: ζηλεύω-> ενοχλώ τον αδερφό μου--> με μαλώνουν --> ξανά ενοχλώ τον αδερφό μου--> με μαλώνουν.... Δοκίμασε έναν άλλον τρόπο, πέραν της τιμωρίας. Προσπάθησε να τον κάνεις συμμέτοχο δε δραστηριότητες όπως το τάισμα του μικρού. Την ώρα που τρώει το μωρό φώναξε τον μεγάλο δίπλα σου και πες του μια ιστορία ή ένα παραμύθι ή πείτε μαζί ένα τραγούδι, οτιδήποτε ώστε να μην νιώθει αποκομμένος. Τις λίγες φορές που θα υπάρχει δυνατότητα περάστε χρόνο παρέα. Από τότε που έστειλες την ερώτησή σου έχει περάσει αρκετός καιρός, οπότε εάν θες μπορείς να μου πεις πως είναι τώρα τα πράγματα. Σε καμία περίπτωση μην επιτρέπεις "επικίνδυνες" για το μωρό συμπεριφορές. Όμως τις στιγμές που ο μεγάλος είναι ήρεμος ή συμπεριφέρεται όμορφα απέναντι στον αδελφό του επιβράβευσε τον με μια όμορφη κουβέντα!

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, είμαι στη διάθεσή σου.

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

 

Έχω διαβάσει τα αντίστοιχα θέματα, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω κάτι πολύ συγκεκριμένο για τους γιους μου:

 

Ο μεγάλος, 3 ετών, ζηλεύει τρελά εδώ και 6 μήνες περίπου τον αδερφό του, 17 μηνών.

Το καλοκαίρι σκοπεύω να τους βάλω στο ίδιο δωμάτιο... Είναι παράτολμο πιστεύετε; Υπάρχει επιπλέον χώρος, αλλά θα ήθελα να είναι μαζί για να δεθούν περισσότερο.. Δεν θέλω όμως να φέρω στα άκρα τον μεγάλο μου.. Ήδη υποφέρει ο καλός μου..

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

 

Αγαπητή mxaki,

πέρασε πολύς καιρός μέχρι να απαντήσω, δυστυχώς. Ωστόσο, εάν έχεις κάποια ανατροφοδότηση για το θέμα που έθεσες θα με ενδιέφερε. Δεν είναι κακό να δοκιμάσεις εάν θες να βάλεις τα παιδιά στο ίδιο δωμάτιο, αδέρφια είναι. Αν όμως οι συγκρούσεις είναι σφοδρές, καλό είναι να έχει ο καθένας τον δικό του χώρο. Σχετικά με το "να δεθούν περισσότερο" μπορείς να τους μιλάς για την αγάπη ανάμεσα στα αδέρφια, ή ακόμα και να τους λες ιστορίες για αδέρφια, κ.τ.λ. Επιπλέον για τον μεγάλο που ζηλεύει πολύ, προσπάθησε να του αφιερώνεις χρόνο και άλλα διάφορα που έχω αναφέρει για το θέμα της ζήλιας.

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, στη διάθεσή σου.

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας κα Βιλλιώτη. Ο λόγος που σας γράφω είναι το ότι ο μικρός μου (2,5 ετών) εδώ και ένα χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει μπαινοβγαίνει συνεχώς στα νοσοκομεία (έχουμε μπει τουλάχιστον 20 φορές σε 10 μήνες). Είναι πολύ καλό και έξυπνο παιδί και ευτυχώς αυτό δεν του έχει βγει σε επιθετικότητα. Αλλά εννοείται οτι όταν μπαίνουμε στο νοσοκομείο σπαράζει, αν και μετά προσαρμόζεται εύκολα και πάντα κάνει φίλους. Το θέμα είναι οτι κάθε μέρα, όλη μέρα μιλάει για γιατρούς και νοσοκομεία. Από την πλευρά μας του έχουμε μιλήσει πολύ για τους λόγους που πάμε στο γιατρό και το αντιλαμβάνεται αλλά δεν το θέλει. Πχ σήμερα μου είπε "μαμά να μην πάμε στο γιατρό, να με κάνεις εσύ καλά". Επίσης, έχουμε βρει ένα παιδικό βιβλίο, όπου το παιδάκι πάει στο γιατρό και του το έχουμε διαβάσει κάποιες φορές (3-4). Προβληματίζομαι, λοιπόν, αν θα πρέπει να πάμε σε κάποιον παιδοψυχολόγο, για να βοηθήσει το παιδάκι μου. Από την άλλη, όμως σκέφτομαι μήπως είναι ανώφελο λόγω της μικρής του ηλικίας και οτι θα τα ξεχάσει όλα αυτά με το πέρασμα των χρόνων. Επίσης, τα οικονομικά μας είναι άσχημα και δεν ξέρω αν αναγνωρίζονται τέτοιες θεραπείες. Εσείς τι θα με συμβουλεύατε; Ευχαριστώ και συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα.

 

Αγαπητή/έ ποτάκης,

αυτό που θα πρότεινα εγώ είναι τις φορές που σας λέει "να μην πάμε στο γιατρό" να του απαντάτε ειλικρινά, δηλαδή "δε θα πάμε αυτές τις μέρες ή αύριο (ανάλογα με το χρονικό διάστημα). Αν ρωτήσει πότε θα πάμε, ή οτιδήποτε σχετικό, τότε μπορείτε να πείτε "θα αργήσουμε να πάμε" ή "θα πάμε όταν χρειαστεί, ακόμα έχουμε πολύ καιρό". Φροντίστε να του δίνετε μικρές και σαφείς απαντήσεις δηλαδή. Το πιθανότερο είναι να μη θυμάται, ωστόσο με κουβέντα και σαφείς απαντήσεις μόνο σε ό,τι ρωτάει νομίζω πως θα τον βοηθήσει να είναι πιο ήρεμος. Ωστόσο μην ξεχνάτε ότι οι γιατροί και τα νοσοκομεία είναι για μικρούς και μεγάλους ένα γεγονός που προκαλεί άγχος και φόβο. Οπότε οι αντιδράσεις πάντα σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό θα εκφράζουν την αγωνία του παιδιού.

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, είμαι στη διάθεσή σας.

Φάνια Βιλλιώτη

[atzem]

Καλημέρα. Θα ήθελα την συμβουλή σας. Στο διπλανό διαμερισμα ζει ένα ζευγάρι με το τετραχρονο κοριτσακι τους. Οι καβγαδες τους ειναι πολλοι και εντονοι, τις περισσοτερες φορες μπροστα στο παιδι το οποιο φυσικα σπαραζει στο κλαμα. Δεν νομιζω να υπαρχει σωματικη βια απεναντι στο παιδι, αλλα αυτα που ακουει ειναι απιστευτα. Πως μπορω να επεμβω για να βοηθησω το παιδι?

[ster]

Γιατρέ καλησπέρα και από μένα.

Η κόρη μου είναι 2,5 χρονών. Από τότε που γεννήθηκε είμαστε κάθε μέρα μαζί καθ΄ότι δεν εργάζομαι όμως φροντίζω πάντα να έρχεται σε επαφή με παιδάκια, να παίζει στο πάρκο και γενικά να πηγαίνουμε βόλτες. Ανέκαθεν όμως ήταν ένα παιδί πολύ δύσκολο να το προσεγγίσει κάποιος. Δηλαδή έπρεπε να καταβάλλεις προσπάθεια για να την κερδίσεις. Επιλεκτική θα την χαρακτήριζα. Κολλημένη μεν πάνω μου, μαμάκιας δηλαδή αλλά δεν είχα πρόβλημα ιδιαίτερο. Και στην γιαγιά της καθόταν και της άρεσε για να κάνω τις δουλειές μου. Το πρόβλημα ξεκίνησε από τότε που γυρίσαμε από τις διακοπές με τα ξαδερφάκια της λίγο μεγαλύτερα από εκείνη, 5 και 8 χρονών. Ενώ πέρασε καταπληκτικά, γυρίσαμε και έγινε άλλος άνθρωπος. Αρνείται να βγεί έξω για βόλτα ενώ παλιά πέταγε την σκούφια της, δεν θέλει να βλέπει την γιαγιά της που λάτρευε (την αφήνω και κλαίει σπαραχτικά). Ανθρώπους όπως η αδερφή μου πχ που την έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα το καλοκαίρι, είναι απόμακρη μαζί τους και πρέπει να καταβάλλουν εκ νέου προσπάθεια εκείνοι για να την πλησιάσουν.. Και γενικά όπου πάει πλέον απαιτεί να είμαι μαζί της! Με έχει κουράσει φυσικά όλο αυτό και σκέφτομαι: Είναι φυσιολογικό? Είναι της ηλικίας? Είναι φάση που θα περάσει? Μήπως είναι κάτι περισσότερο και πρέπει να λάβω την γνώμη κάποιου ειδικού? Πώς να χειριστώ την κατάσταση κατά την άποψή σας? Τι πρέπει να κάνω?

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα. Θα ήθελα την συμβουλή σας. Στο διπλανό διαμερισμα ζει ένα ζευγάρι με το τετραχρονο κοριτσακι τους. Οι καβγαδες τους ειναι πολλοι και εντονοι, τις περισσοτερες φορες μπροστα στο παιδι το οποιο φυσικα σπαραζει στο κλαμα. Δεν νομιζω να υπαρχει σωματικη βια απεναντι στο παιδι, αλλα αυτα που ακουει ειναι απιστευτα. Πως μπορω να επεμβω για να βοηθησω το παιδι?

 

Γεια σας!

Μπορείτε να καλέσετε στην εθνική γραμμή βοήθειας για τα παιδιά 1056.

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

Φάνια Βιλλιώτη

[my_little_angel]

Καλησπέρα. Πήρα το θάρρος να σας γράψω γιατί πριν από μια εβδομάδα εχασα το μωρό μου (19w 6d). Ο πόνος μου μεγάλος. Ο άντρας μου είναι δίπλα μου αλλά θεωρώ ότι χρειάζομαι τη βοήθεια ειδικού για να προχωρήσω μπροστά. Πιστεύετε ότι πρέπει να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο και μετά από πόσο χρονικό διάστημα; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπέρα. Πήρα το θάρρος να σας γράψω γιατί πριν από μια εβδομάδα εχασα το μωρό μου (19w 6d). Ο πόνος μου μεγάλος. Ο άντρας μου είναι δίπλα μου αλλά θεωρώ ότι χρειάζομαι τη βοήθεια ειδικού για να προχωρήσω μπροστά. Πιστεύετε ότι πρέπει να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο και μετά από πόσο χρονικό διάστημα; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Αγαπητή my_little_angel,

η αποβολή είναι ένα επίπονο ψυχικά γεγονός. Θα σου πρότεινα εάν νιώθεις ότι χρειάζεσαι τη βοήθεια ειδικού, να τον επισκεφτείς. Δεν υπάρχει κατάλληλο χρονικό διάστημα. Γνώμονας είναι η ανάγκη σου και η επιθυμία σου να ξεπεράσεις ένα γεγονός και να προχωρήσεις. Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον ψυχολόγο και τον ψυχίατρο είναι ότι ο δεύτερος μπορεί να συνταγογραφεί φάρμακα. Όποια ειδικότητα κι αν επιλέξεις το σημαντικό είναι να νιώθεις "άνετα" να μιλήσεις. Κι αυτό στο αναφέρω γιατί κάποιες φορές δεν "πετυχαίνουμε με την πρώτη" τον κατάλληλο ειδικό (που μας ταιριάζει).

Για οποιαδήποτε διευκρίνιση, στη διάθεσή σου,

Φάνια Βιλλιώτη

 

[gkmpl]

Κα Βιλλιωτη καλημέρα, Χρόνια πολλά! Με υγεία εύχομαι!

Καναμε πέρυσι διακοπή κύησης 15 εβδομάδαλογω συνδρόμου, 1η μου εγκυμοσύνη, πολύ τραυματική εμπειρία διότι είχε διάρκεια τεσσάρων ημερών αφού η πρόκληση τοκετού δεν με επιανε. Κατάφερα ξαναπατησα στα πόδια μου αλλά τώρα στη 2η εγκυμοσυνη απειλούμαι παλι με διακοπή καθώς υπάρχει κίνδυνος ακρωτηριασμού του εμβρύου λόγω αμνιακη ταινίας. Πως θα το αντέξω πάλι; Μία λέω θα το αντέξω το χω ξανακάνει κ είναι γνώριμο, μία ότι δεν θα συμβεί τίποτα κ το μωρό μου θα μεγαλώσει αρτιμελή κ την άλλη κλαίω γιατί πονάει η ψυχούλα μου. Τι θα κάνω; Το θέλω το παιδάκι μου...

[Φάνια Βιλλιώτη]

Κα Βιλλιωτη καλημέρα, Χρόνια πολλά! Με υγεία εύχομαι!

Καναμε πέρυσι διακοπή κύησης 15 εβδομάδαλογω συνδρόμου, 1η μου εγκυμοσύνη, πολύ τραυματική εμπειρία διότι είχε διάρκεια τεσσάρων ημερών αφού η πρόκληση τοκετού δεν με επιανε. Κατάφερα ξαναπατησα στα πόδια μου αλλά τώρα στη 2η εγκυμοσυνη απειλούμαι παλι με διακοπή καθώς υπάρχει κίνδυνος ακρωτηριασμού του εμβρύου λόγω αμνιακη ταινίας. Πως θα το αντέξω πάλι; Μία λέω θα το αντέξω το χω ξανακάνει κ είναι γνώριμο, μία ότι δεν θα συμβεί τίποτα κ το μωρό μου θα μεγαλώσει αρτιμελή κ την άλλη κλαίω γιατί πονάει η ψυχούλα μου. Τι θα κάνω; Το θέλω το παιδάκι μου...

 

Αγαπητή gkmpl,

η αλήθεια είναι ότι βίωσες μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνουν επιπλοκές στις κυήσεις και τα συναισθήματα είναι επώδυνα. Ωστόσο, μετά από πολλές δυσκολίες έρχεται ένα υγιές μωρό να γεμίσει με όμορφα συναισθήματα τη ζωή μας.

Εάν πιστεύεις ότι δε μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματά σου θα σου πρότεινα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο. Μίλα με τον γιατρό σου, να σου εξηγήσει ή να σε καθοδηγήσει αν μπορεί με κάποιο τρόπο.

Εύχομαι ολόψυχα όλα να πάνε καλά. Χρόνια πολλά, με υγεία και δύναμη.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, στη διάθεσή σου.

Φάνια Βιλλιώτη

[Συνειδητοποιημένοι Γονεις]

Καλησπέρα σας!

 

Θα ήθελα την συμβουλή σας για ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζω. Είμαι μητέρα δύο παιδιών το ένα είναι 5 χρονών και το άλλο μόλις δυο μηνών. Ο μεγάλος μου από των καιρό που ήρθαμε στο σπίτι δεν τρέφετε σχεδόν καθόλου με αποτέλεσμα να χάνουμε κιλά. Μιλήσαμε με τον παιδίατρο μας και μα σύστησε να παίρνουμε σίδερο (Maltofern) και βιταμίνες (Kiddi) για τον λόγο ότι άρχισαν τα ματάκια μας να κάνουν μαύρους κύκλους. Το τελευταίο διάστημα τον βλέπουμε να κρατά κατά διαστήματα το στήθος του στην περιοχή της καρδίας, όταν των ρωτήσαμε αν πονάει δεν μας έλεγε, από τα πολλά μας είπε πως πονάει, αμέσως πήγαμε στον παιδίατρο μας για εξετάσεις, όπου τίποτα δεν έδειξαν όλα είναι φυσιολογικά, ούτε φύσημα έχει. Από τη διάβασα στο διαδίκτυο υπάρχει ο μυοσκελετικός πόνος και αναρωτιέμαι αν είναι επειδή δεν τρέφετε σωστά, και ότι από το στρες υπάρχει περίπτωση να υπάρχει αυτός ο πόνος.

 

Και το ερώτημα μου είναι αν επειδή ζηλεύει δεν τρέφετε σωστά? Και από την ζήλια και το στρες με τον νεογέννητο υπαρχή αυτός ο πόνος στην καρδία?

 

Σας παρακαλώ απαντήστε μου δεν ξέρω τη να κάνω.

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για των χρόνο σας.