Ρωτήστε την ειδικό: Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγος

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Αγαπητά μέλη εδώ μπορείτε να τοποθετείτε τις απορίες /ερωτήματα σας προς την κυρία Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγο.

 

Για να δείτε το προφίλ της κα Βιλλιώτη πατήστε εδώ http://parents.org.gr/forum/member.php?do=getinfo&u=52064

[Φάνια Βιλλιώτη]

Αγαπητά μέλη εδώ μπορείτε να τοποθετείτε τις απορίες /ερωτήματα σας προς την κυρία Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγο.

 

Για να δείτε το προφίλ της κα Βιλλιώτη πατήστε εδώ http://parents.org.gr/forum/member.php?do=getinfo&u=52064

 

Φίλοι και φίλες,

ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα προκειμένου να θέσετε τις απορίες και τα θέματα που σας απασχολούν.

 

Ενεργητική ακρόαση: Επικοινωνήστε αποτελεσματικότερα με το παιδί σας

Όλοι θέλουμετα παιδιά μας να είναι σε θέση να κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων, και να ανταποκρίνονται σε αυτά αναλόγως. Η ενσυναίσθηση είναιμια σημαντική πτυχή της συναισθηματικής νοημοσύνης, και είναι ένα ουσιαστικό προσόν για τη διατήρηση σχέσεων. Οι αναπτυξιολόγοι αναφέρουν ότι αυτή η ικανότητανα εμφανίζεται φυσικά, όσο το παιδί ωριμάζει, εφ 'όσον έχει έναν ασφαλή δεσμό με τους ανθρώπους που το φροντίζουν. Δηλαδή, τα παιδιά θα έχουν ενσυναίσθηση, εάν πιστεύουν ότι έχουν κάποιον που τα εκτιμά και τα καταλαβαίνει. Πώς μπορούν οι γονείς να αποδείξουν τη φροντίδα τους και την κατανόησή τους; Ένας τρόπος είναι μέσω της ενεργητικής ακρόασης.

Το να ακούς ακούγεται αρκετά εύκολο!

Ακούμε τους ανθρώπους κάθε μέρα. Αλλά συχνά, ειδικά σε καταστάσεις υψηλής πίεσης και άγχους, αποσπάται η προσοχή μας και σκεφτόμαστε τι θέλουμε να πούμε εμείς, αντί να εστιάζουμε και να προσπαθούμε να καταλάβουμε την οπτική γωνία του άλλου. Η ενεργητική ακρόαση αποτελεί βασική δεξιότητα(για τους γονείς, τους συζύγους, τους ηγέτες, τους εργοδότες). Ο Carl Rogers, ιδρυτής της ανθρωπιστικής προσέγγισης στην ψυχολογία, καιο Richard Farson έγραψαν ένα άρθρο που ονομάζεται Ενεργητική Ακρόασητο 1957. Εστίασαν στις επιχειρηματικές σχέσεις, αλλά οι ίδιες αρχές ισχύουν με τους γονείς και τα παιδιά, τους συζύγουςή τους φίλους.

Μετα παιδιά, η ενεργητική ακρόαση, όχι μόνο τα βοηθά να αισθάνονται ότι οι γονείς (οι δάσκαλοι, κλπ) τα καταλαβαίνουν και τα εκτιμούν, αλλά τα βοηθά και στο να κατανοήσουν τους εαυτούς τους.

Ας δούμε λοιπόν, πως η ενεργητική ακρόαση μπορεί να εφαρμοστεί από τους γονείς με 4 βήματα:

Ακούστε το συνολικό μήνυμα: Πολλές φορές τα παιδιά θα σας πουν κάτι αρκετά κατανοητό, αλλά συχνά, απλές αλλαγές στη διατύπωση μπορούν να μεταβιβάσουν τις πληροφορίες. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη ερμηνεία όταν το παιδί σας πει «ο δάσκαλος μας έβαλε ασκήσεις μαθηματικών για το σπίτι σήμερα». Αν όμως αναστενάζοντας πει «ο δάσκαλος μας έβαλε περισσότερες ασκήσεις μαθηματικών για το σπίτι σήμερα» υπάρχει κάποια επιπρόσθετη σημαντική πληροφορία. Η δήλωση αυτή μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί αισθάνεται κουρασμένο ή απογοητευμένο με τα μαθηματικά. Ο γονέας που θα απαντήσει λέγοντας «Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…" χάνει την ευκαιρία για επικοινωνία. Αντ 'αυτού, μια απάντηση ενεργητικής ακρόασης θα μπορούσε να είναι η εξής «Ακούγεσαι σαν να είσαι κουρασμένος για να κάνεις τις ασκήσεις μαθηματικώντο βράδυ». Μια τέτοια απάντηση θα μπορούσε να κάνει το παιδί να καταλάβειότι το μήνυμά του έχει γίνει κατανοητό από τον γονέα.

Ανταποκριθείτε στα συναισθήματα:Αυτό είναι πιθανόν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που οι γονείς πρέπει να κάνουν. Απαιτεί από αυτούς να προσπαθήσουν να καταλάβουν τι τους λέει το παιδί, χωρίς να προσφέρουν άμεσα λύσεις, να προσπαθούν νατο κάνουν να αισθανθεί καλύτερα, να το πείθουν με μια άλλη άποψη ή να παίρνουνπροσωπικά ό,τι λέει. Αν στείλω το παιδί μου στο δωμάτιό του επειδή με βρίζει, μπορεί να μην το ακούσω ξανά να βρίζει , αλλά υπάρχει περίπτωση να μου μιλήσει ξανά όταν είναι θυμωμένο; Θα μάθει καλύτερους τρόπους να κατανοήσει ή να εκφράζει τα συναισθήματά του, όντας μόνο στο δωμάτιό του; Απίθανο. Είναι καλύτερο ανμπορώ νασταματήσω να παίρνω προσωπικά αυτά που λέει, να χρησιμοποιήσω δεξιότητες ενεργητικής ακρόασης, και να πω«είσαι πολύ θυμωμένος αυτή τη στιγμή». Μπορώ να του μιλήσω για τη γλώσσα αργότερα, όταν είναι ήρεμο, αλλά αν είναι τρελαμένο, πρέπει να ξέρει ότι θέλωνα καταλάβω το λόγο. Διαφορετικά, γιατί να έρχεταισε μένα όταν έχει ένα πρόβλημα; Οι απαντήσεις των γονέων στα συναισθήματα των παιδιών τους τα βοηθά να κατανοήσουν καλύτερα και να αναπτύξουν τη γλώσσα για να μιλάνε γι 'αυτά

Εντοπίστε τα «συνθήματα»: Τα παιδιά δεν επικοινωνούν μόνο λεκτικά. Οι γονείς που είναι ευαίσθητοι στη γλώσσα του σώματος, στον τόνο της φωνής και στους δισταγμούς/ κομπιάσματα της ομιλίας είναι πιθανό να κατανοήσουν καλύτερα πως νιώθει ένα παιδί. Τα μη λεκτικά μηνύματα είναι ακόμα πιο σημαντικά στις μικρότερες ηλικίες όπου τα παιδιά δεν έχουν μάθει να εκφράζουν τα συναισθήματά τους μέσα από τις λέξεις

Γιʼ αυτό είναι σημαντικό οι γονείς να ακούνε όλο το μήνυμα, να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του σώματος και άλλους μη λεκτικούς τρόπους επικοινωνίας για να καταλάβουν πως ακριβώς αισθάνονται τα παιδιά τους.

Βεβαιώστε το παιδί ότι έχετε καταλάβει: Όταν νομίζεται ότι έχετε καταλάβει αυτό που σας λέει το παιδί σας, είναι πολύ σημαντικό να του το δείξετε είτε παραφράζοντας είτε αναδιατυπώνοντας τα λεγόμενα του. Θυμηθείτε ότι το να πείτε «Ακούγεσαι σαν να είσαι κουρασμένος για να κάνεις τις ασκήσεις μαθηματικών το βράδυ» δε σημαίνει ότι συμφωνείτε με την άποψη του εκπαιδευτικού. Σημαίνει ότι αναγνωρίζετε το πώς το παιδί σας βλέπει τα πράγματα, κατανοείτε τη δική του οπτική. Στην πραγματικότητα είναι καλύτερο να μη συμφωνείτε συχνά με το παιδί, γιατί έτσι του στερείτε τη δυνατότητα να σκέφτεται εναλλακτικές λύσεις. Για παράδειγμα, εάν το παιδί σας πει «οι φίλοι μου μιλούσαν και γελούσαν και αισθάνθηκα άσχημα γιατί νόμιζα ότι με κουτσομπόλευαν» δεν είναι και τόσο βοηθητική μια απάντηση του τύπου «είναι όντως άσχημο οι φίλοι σου να σε σχολιάζουν και να γελάνε», αντίθετα είναι πολύ καλύτερη μια απάντηση όπως «μμμ, μου λες δηλαδή ότι νιώθεις λυπημένος επειδή νομίζεις ότι οι φίλοι σου λένε άσχημα πράγματα για σένα» Είναι μια λεπτή διαφορά, η οποία όμως δίνει την ευκαιρία στο παιδί να εξετάσει τις εναλλακτικές λύσεις.

[ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ?ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ 3 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ 3ΜΗΝΩΝ ΔΙΑΓΝΩΣΤΗΕ Ο ΔΙΑΒΙΤΗΣ ΣΤΗς 17/03/2012 ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΛΙΑ ΟΛΗ ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ 27 ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΣΟΚ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΗΝ ΜΟΥ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΕΥΡΙΚΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΟΣΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΝ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ

[ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑ ΒΙΛΛΙΩΤΗ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΑΤΕ,ΤΟ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΙΔΟΔΙΑΒΗΤΟΛΟΓΟΣ ΘΑ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΑΘΗΝΑ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΜΕ ΣΠΙΤΙ ΕΚΛΕΓΕ ΟΤΑΝ ΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 4-5 ΜΕΡΕΣ ΜΕ ΕΠΕΡΝΕ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΝΑΜΕ ΓΥΡΩ ΣΤΗ 1ΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ ΟΜΩΣ ΠΑΛΙ ΞΑΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΝΩ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΚΛΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΒΕΒΕΙΑ ΤΗ ΚΑΝΟΥΜΕ Κ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΙΣΧΟΡΗΣΩ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ Π.Χ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΙ ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΘΗΚΑ ΜΑΜΑ?ΜΟΥ ΛΕΙ ΔΕΝ ΠΟΝΕΣΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΔΕΚΑ ΤΕΛΙΩΣΕ.ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΑΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΘΕΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΕ?ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

[derbybaby]

Καλησπερα!ο γιος μ ειναι 19,5 μηνων, περπατα τρεχει κ λεει καμια 10αρια λεξουλες. γενικα ειναι παρα πολυ κοινωνικος με ολους τους μεγαλους,θα φοβηθει μονο οποιον (αντρα κυριως) τον πλησιασει αποτομα κ δεν τον ξερει, αλλα κ παλι στην αρχη μονο, ισως κλαψει μετα του περναει.

πριν μια βδομαδα ειχαμε παει πρωτη φορα σε παιδοτοπο κ ηταν πολυ συνεργασιμος με τα παιδακια της ηλικιας του κ τα λιγο μεγαλυτερα οπου επαιζε ησυχα κ φιλικα.εχω ομως παρατηρησει οτι φοβαται κ αποφευγει τα παιδακια που ειναι μικροτερα του, δλδ 14-15, ή εστω εκει κοντα στον χρονο.οσα τον πλησιαζουν τραβιεται να φυγει.

εχθες για παραδειγμα καναμε βολτα, κ ηταν στον καροτσακι το ελαφρυ, ξερετε το χαμηλο.μια χαρα γελαστος καθολου γκρινιασμενος.εκει που περπαταγαμε λοιπον ητανμια γιαγια με το εγγονακι της, ενα πολυ μικροκαμωμενο αγορακι(που αποδειχθηκε συνομιληκο).ερχεται το αγορακι λεω εγω του γιωργου να το παιδακι καντου γεια!κανει ο γιωργος γεια κ χαμογελουσε.ο αλλος ο μικρουλης αρχισε να πλησιαζει πολυ γιατι ηθελε ο καημενος να τον χαιδεψει τον δικο μ κ να τον φιλησει.ο γιωργος αρχισε να μαζευεται κ να τραβιεται στο καροτσι για να αποφυγει, χωρις ομως να προσπαθει να τον σπρωξει ή χτυπησει..κ εν τελει εβαλε κατι κλαμματα..μου χαμηλωσε το βλεμμα κ αρχισε να κλαιειι!!να του λεω εγω βρε φιλακι να σ δωσει ηθελε, πω-πω ηθελε να σε κανει τπτ...μονο οταν φυγαμε κ δεν τον εβλεπε σταματησε κ μετα ελεγε ντα!!!που δεν εχουμε κανει ποτε ντα ανθρωπο, μονο πχ το τραπεζι αμα φαει καμια κουτουλια.

κ αυτο ειναι ενα παραδειγμα.σε διαφορα μερη αμα τον πλησιασουν φευγει, απλα χθες λογω καροτσιου δεν μπορουσε να φυγει πιο μακρια.

τι να κανω???δεν εχω κ αλλα μικρα στον κυκλο μας για να τα βλεπει.να τον πηγαινω στο παιδοτοπο συχνοτερα????

πηγαινουμε συχνα στις κουνιες αλλα εκει συνηθως μπαινει σε μια κουνια κ μετα δε θελει να βγει να παει σε καποιο αλλο παιχνιαδι, οποτε η επαφη που εχει μα τα παιδακια ειναι κυριως οπτικη.δεν συναναστρεφεται ουσιαστικα μαζι τους.

κ η αληθει με αγχωνει αυτη η συμπεριφορα γιατι σε λιγο θα ερθει το 2ο μωρακι μ κ θα ηθελα να ειναι πιο "προετοιμασμενος"..δε θελω να περναει κ αγχος κ ζηλεια ο γιωργακης μου..

εχει τυχει σε καμια αλλη μανουλα?η αν καποια πιο ειδικος ξερει κατι??

[ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ]

Καλησπερα!ο γιος μ ειναι 19,5 μηνων, περπατα τρεχει κ λεει καμια 10αρια λεξουλες. γενικα ειναι παρα πολυ κοινωνικος με ολους τους μεγαλους,θα φοβηθει μονο οποιον (αντρα κυριως) τον πλησιασει αποτομα κ δεν τον ξερει, αλλα κ παλι στην αρχη μονο, ισως κλαψει μετα του περναει.

πριν μια βδομαδα ειχαμε παει πρωτη φορα σε παιδοτοπο κ ηταν πολυ συνεργασιμος με τα παιδακια της ηλικιας του κ τα λιγο μεγαλυτερα οπου επαιζε ησυχα κ φιλικα.εχω ομως παρατηρησει οτι φοβαται κ αποφευγει τα παιδακια που ειναι μικροτερα του, δλδ 14-15, ή εστω εκει κοντα στον χρονο.οσα τον πλησιαζουν τραβιεται να φυγει.

εχθες για παραδειγμα καναμε βολτα, κ ηταν στον καροτσακι το ελαφρυ, ξερετε το χαμηλο.μια χαρα γελαστος καθολου γκρινιασμενος.εκει που περπαταγαμε λοιπον ητανμια γιαγια με το εγγονακι της, ενα πολυ μικροκαμωμενο αγορακι(που αποδειχθηκε συνομιληκο).ερχεται το αγορακι λεω εγω του γιωργου να το παιδακι καντου γεια!κανει ο γιωργος γεια κ χαμογελουσε.ο αλλος ο μικρουλης αρχισε να πλησιαζει πολυ γιατι ηθελε ο καημενος να τον χαιδεψει τον δικο μ κ να τον φιλησει.ο γιωργος αρχισε να μαζευεται κ να τραβιεται στο καροτσι για να αποφυγει, χωρις ομως να προσπαθει να τον σπρωξει ή χτυπησει..κ εν τελει εβαλε κατι κλαμματα..μου χαμηλωσε το βλεμμα κ αρχισε να κλαιειι!!να του λεω εγω βρε φιλακι να σ δωσει ηθελε, πω-πω ηθελε να σε κανει τπτ...μονο οταν φυγαμε κ δεν τον εβλεπε σταματησε κ μετα ελεγε ντα!!!που δεν εχουμε κανει ποτε ντα ανθρωπο, μονο πχ το τραπεζι αμα φαει καμια κουτουλια.

κ αυτο ειναι ενα παραδειγμα.σε διαφορα μερη αμα τον πλησιασουν φευγει, απλα χθες λογω καροτσιου δεν μπορουσε να φυγει πιο μακρια.

τι να κανω???δεν εχω κ αλλα μικρα στον κυκλο μας για να τα βλεπει.να τον πηγαινω στο παιδοτοπο συχνοτερα????

πηγαινουμε συχνα στις κουνιες αλλα εκει συνηθως μπαινει σε μια κουνια κ μετα δε θελει να βγει να παει σε καποιο αλλο παιχνιαδι, οποτε η επαφη που εχει μα τα παιδακια ειναι κυριως οπτικη.δεν συναναστρεφεται ουσιαστικα μαζι τους.

κ η αληθει με αγχωνει αυτη η συμπεριφορα γιατι σε λιγο θα ερθει το 2ο μωρακι μ κ θα ηθελα να ειναι πιο "προετοιμασμενος"..δε θελω να περναει κ αγχος κ ζηλεια ο γιωργακης μου..

εχει τυχει σε καμια αλλη μανουλα?η αν καποια πιο ειδικος ξερει κατι??

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Η ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΑΡΟΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 3ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ 5ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΧΑΜΕ ΤΟΝ ΕΒΓΑΖΑ ΒΟΛΤΟΥΛΑ ΤΟ ΠΗΓΕΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΣΕ ΓΙΑΓΓΙΑΔΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΛΛΑ ΕΚΛΕΓΕ ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΚΛΕΙ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟΥ ΦΩΝΑΞΟΥΝ ΔΥΝΑΤΑ ΤΟΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ Η ΝΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΞΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΕΥΡΙΑΣΕΙ.ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ.ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

[salomi]

Καλησπέρα σας,

 

Πείτε μου σας παρακαλώ είναι σωστό να εξηγήσουμε σε ενα 3χρονο τι ακριβώς σημαίνει το να πεθαίνει κάποιος? εφυγε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και απο τότε ο μικρός μου 3 ετών και 2 μηνών λέει την λέξη πέθανε ρωτώντας με τι σημαίνει. με το άτομο που έφυγε δεν είχε καθημερινή επαφή οπότε δεν τον αποζητά. 1 φορά με ρώτησε μόνο που είναι όταν πήγαμε στο μέρος που ζούσε και απέφυγα να του απαντήσω γιατί θεώρησα πως θα το ξεχάσει γρήγορα όπως και έγινε. τι απαντώ όμως στην ερώτηση ''μαμα τι σημαίνει πέθανε?'' είναι σωστό να δηλητηριάσω την ψυχούλα του απο τόσο μικρή ηλικία? μήπως ετσι θα αποκτήσει φοβίες για το αν θα συμβεί αυτό και σε μένα και στον πατέρα του? σας ευχαριστώ

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

Σχετικά με το θέμα του θανάτου και την επεξήγησή του στα παιδιά μπορώ να σας πω ότι κατά γενική ομολογία είναι σημαντικό να:

-μην αποκρύπτουμε την αλήθεια

-μη λέμε ψέματα

-μη χρησιμοποιούμε αφηρημένες εκφράσεις όπως "έφυγε", "είναι στον ουρανό"

-μη χρησιμοποιούμε δυσνόητα λόγια που είναι πιθανό να παρερμηνεύσουν τα παιδιά

Τα παιδιά ηλικίας 3 ετών δεν έχουν κατακτήσει την έννοια της μονιμότητας και συνεπώς δε μπορούν να αντιληφθούν τη μονιμότητα ή αλλιώς το μη αναστρέψιμο του θανάτου. Στην περίπτωση λοιπόν που το παιδί σας ρωτήσει ξανά "τι σημαίνει πέθανε;" μπορείτε να του πείτε με απλά λόγια ότι δε θα ξαναδεί τον άνθρωπο που πέθανε γιατί το σώμα του δε λειτουργεί, η καρδιά του δε χτυπά. Επίσης, μέσα από καθημερινά πράγματα μπορείτε να παραλληλήσετε τον κύκλο της ζωής π.χ. τα φύλλα των δέντων, ή την πεταλούδα.

Αποφύγετε τις πολλές λεπτομέρειες και μείνετε σταθερή στις ίδιες απαντήσεις εάν το παιδί ρωτά ξανά και ξανά.

Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση είμαι στη διάθεσή σας.

 

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλησπέρα σας,

 

Πείτε μου σας παρακαλώ είναι σωστό να εξηγήσουμε σε ενα 3χρονο τι ακριβώς σημαίνει το να πεθαίνει κάποιος? εφυγε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και απο τότε ο μικρός μου 3 ετών και 2 μηνών λέει την λέξη πέθανε ρωτώντας με τι σημαίνει. με το άτομο που έφυγε δεν είχε καθημερινή επαφή οπότε δεν τον αποζητά. 1 φορά με ρώτησε μόνο που είναι όταν πήγαμε στο μέρος που ζούσε και απέφυγα να του απαντήσω γιατί θεώρησα πως θα το ξεχάσει γρήγορα όπως και έγινε. τι απαντώ όμως στην ερώτηση ''μαμα τι σημαίνει πέθανε?'' είναι σωστό να δηλητηριάσω την ψυχούλα του απο τόσο μικρή ηλικία? μήπως ετσι θα αποκτήσει φοβίες για το αν θα συμβεί αυτό και σε μένα και στον πατέρα του? σας ευχαριστώ

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

Διαβάζοντας το κείμενό σας αντιλαμβάνομαι δύο θέματα:

1. Την επικείμενη ζήλια για την έλευση του νέου μωρού

2. Το φόβο προς τα μικρότερα παιδιά

Σχετικά με το πρώτο θέμα, μπορείτε να διαβάσετε μερικά tips εδώ http://taksidipsyxis.blogspot.gr/search/label/%CE%B6%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%B1 αλλά και εδώ http://www.babyspace.gr/Article/jealous-between-siblings/205-1449.html

Αναφορικά με το φόβο για τα μικρότερα παιδιά, δε μπορώ να εντοπίσω το λόγο ούτε να προτείνω κάτι με απόλυτη βεβαιότητα καθώς κάποια θέματα δε μπορούν να αναλυθούν και να αναπτυχθούν σε ελάχιστο χρόνο.

Ωστόσο, μπορείτε μέσα από δοκιμές να παρατηρήσετε τη συμπεριφορά του παιδιού. Δηλαδή, δοκιμάστε όπως είπατε να πηγαίνετε πιο συχνά σε παιδότοπους ώστε να συνηθίζει την παρουσία όλων των ηλικιών. Αν τον πλησιάζουν μικρότερα παιδιά, μην τον "αναγκάσετε" να δεχτεί τις αγκαλιές ή τα φιλιά τους. Αφήστε τον μέχρι το σημείο που θέλει εκείνος. Εξηγήστε του βέβαια ότι πιθανόν "το παιδάκι χάρηκε που σε είδε και ήθελε να σε αγκαλιάσει και να παίξετε...". Επίσης, μέσα από ιστορίες που θα δημιουργήσετε μπορείτε να παραλληλίσετε γεγονότα της πραγματικότητας στη ζωή του Γιώργου με γεγονότα που θα συμβαίνουν στους ήρωες των ιστοριών σας (μπορεί να μην είναι μόνο παιδιά αλλά και ζώα).

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση θα είμαι στη διάθεσή σας.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλησπερα!ο γιος μ ειναι 19,5 μηνων, περπατα τρεχει κ λεει καμια 10αρια λεξουλες. γενικα ειναι παρα πολυ κοινωνικος με ολους τους μεγαλους,θα φοβηθει μονο οποιον (αντρα κυριως) τον πλησιασει αποτομα κ δεν τον ξερει, αλλα κ παλι στην αρχη μονο, ισως κλαψει μετα του περναει.

πριν μια βδομαδα ειχαμε παει πρωτη φορα σε παιδοτοπο κ ηταν πολυ συνεργασιμος με τα παιδακια της ηλικιας του κ τα λιγο μεγαλυτερα οπου επαιζε ησυχα κ φιλικα.εχω ομως παρατηρησει οτι φοβαται κ αποφευγει τα παιδακια που ειναι μικροτερα του, δλδ 14-15, ή εστω εκει κοντα στον χρονο.οσα τον πλησιαζουν τραβιεται να φυγει.

εχθες για παραδειγμα καναμε βολτα, κ ηταν στον καροτσακι το ελαφρυ, ξερετε το χαμηλο.μια χαρα γελαστος καθολου γκρινιασμενος.εκει που περπαταγαμε λοιπον ητανμια γιαγια με το εγγονακι της, ενα πολυ μικροκαμωμενο αγορακι(που αποδειχθηκε συνομιληκο).ερχεται το αγορακι λεω εγω του γιωργου να το παιδακι καντου γεια!κανει ο γιωργος γεια κ χαμογελουσε.ο αλλος ο μικρουλης αρχισε να πλησιαζει πολυ γιατι ηθελε ο καημενος να τον χαιδεψει τον δικο μ κ να τον φιλησει.ο γιωργος αρχισε να μαζευεται κ να τραβιεται στο καροτσι για να αποφυγει, χωρις ομως να προσπαθει να τον σπρωξει ή χτυπησει..κ εν τελει εβαλε κατι κλαμματα..μου χαμηλωσε το βλεμμα κ αρχισε να κλαιειι!!να του λεω εγω βρε φιλακι να σ δωσει ηθελε, πω-πω ηθελε να σε κανει τπτ...μονο οταν φυγαμε κ δεν τον εβλεπε σταματησε κ μετα ελεγε ντα!!!που δεν εχουμε κανει ποτε ντα ανθρωπο, μονο πχ το τραπεζι αμα φαει καμια κουτουλια.

κ αυτο ειναι ενα παραδειγμα.σε διαφορα μερη αμα τον πλησιασουν φευγει, απλα χθες λογω καροτσιου δεν μπορουσε να φυγει πιο μακρια.

τι να κανω???δεν εχω κ αλλα μικρα στον κυκλο μας για να τα βλεπει.να τον πηγαινω στο παιδοτοπο συχνοτερα????

πηγαινουμε συχνα στις κουνιες αλλα εκει συνηθως μπαινει σε μια κουνια κ μετα δε θελει να βγει να παει σε καποιο αλλο παιχνιαδι, οποτε η επαφη που εχει μα τα παιδακια ειναι κυριως οπτικη.δεν συναναστρεφεται ουσιαστικα μαζι τους.

κ η αληθει με αγχωνει αυτη η συμπεριφορα γιατι σε λιγο θα ερθει το 2ο μωρακι μ κ θα ηθελα να ειναι πιο "προετοιμασμενος"..δε θελω να περναει κ αγχος κ ζηλεια ο γιωργακης μου..

εχει τυχει σε καμια αλλη μανουλα?η αν καποια πιο ειδικος ξερει κατι??

[derbybaby]

σας ευχαριστω παρα πολυ!!!ηδη εχουμε αρχισει να πηγαινουμε συχνοτερα σε παιδοτοπους κ παιδικες χαρες κ ειναι πιο ανεκτικος, απλα οταν καποιο παιδακι τον πλησιασει πολυ του στελνει φιλακια, σαν να λεει εισαι καλος αλλα μεχρι εκει..να τηρουμε κ αποστασεις!θα συνεχισουμε ετσι, του δειχνω κ φωτογραφιες απο μωρακια κ τα κανει πο-πο, τα φιλαει κ γελαει οταν τα δει.αν χρειαστω κατι θα σας ξαναρωτησω!

κ παλι ευχαριστω πολυ!

[Φάνια Βιλλιώτη]

σας ευχαριστω παρα πολυ!!!ηδη εχουμε αρχισει να πηγαινουμε συχνοτερα σε παιδοτοπους κ παιδικες χαρες κ ειναι πιο ανεκτικος, απλα οταν καποιο παιδακι τον πλησιασει πολυ του στελνει φιλακια, σαν να λεει εισαι καλος αλλα μεχρι εκει..να τηρουμε κ αποστασεις!θα συνεχισουμε ετσι, του δειχνω κ φωτογραφιες απο μωρακια κ τα κανει πο-πο, τα φιλαει κ γελαει οταν τα δει.αν χρειαστω κατι θα σας ξαναρωτησω!

κ παλι ευχαριστω πολυ!

Να είστε καλά!

 

Φάνια Βιλλιώτη

[dimmi]

Γειά σας! Εχω ένα μωράκι 2,5 μηνών. Εχω κι ένα ανηψιό που θα πάει φέτος πρώτη δημοτικού και τον υπεραγαπώ!

Πάντα είχε τα πρωτία στην οικογένεια! Τώρα έπεσαν όλοι πάνω στο παιδί μου. Το περιμέναμε ότι θα ζηλέψει αλλά όχι τόσο. Τί μπορώ να κάνω να τον ανακουφίσω?

Ολο δήθεν αναζητά να δεί το μπέμπη και τελικά όταν είμαστε μπροστά του με το μπεμπη δε μας δίνει σημασία, όταν είμαι εγώ με το μωρό μου κάνει λες και είμαι αόρατη!

Ολο θέλει να τον πάει βόλτα με το καρότσι (αυτό το κάνει) αλλά είτε κούκλα έχει το καρότσι μέσα είτε μωρό δεν του κάνει διαφορά!

Είναι σα να μην υπάρχει το μωρό για αυτόν, μόνο στα λογια ρωτάει - έμπρακτα δεν ενδιαφέρεται.

Δεν θέλω κάτι από το παιδί, μόνο να ξέρω πως κάνω το καλύτερο πουμπορώ να μη ζηλεύει πολύ.

Μάλλον το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η μητέρα του είναι ξετρελαμένη με τον δικό μου γιό, που σαν μωράκι όσο να'ναι τραβάει προσοχή και βλέμματα...

 

Προσπαθώ να του αφιερώνω χρόνο κατά δικό του (πχ να τον πάω για μπάνιο), αλλά με ένα μικρό παιδί και δουλειά δεν είναι εύκολο...

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλή σας ημέρα!

 

Όπως αναφέρατε κι εσείς ο ανηψιός σας εξαιτίας της έλευσης του νέου μωρού στην οικογένεια και της ξαφνικής προσοχής σε εκείνο, ζηλεύει. Και είναι λογικό.

Γενικότερα, είναι καλό οι γονείς του να μην δείχνουν αποκλειστική προσοχή και ενδιαφέρον στο νέο μωρό, αλλά να αφιερώνουν χρόνο και για εκείνον. Ή όταν βρίσκεστε σε οικογενειακές συναντήσεις, είναι σημαντικό να περνάτε στιγμές και με εκείνον. Μιλήστε του. Με απλά λόγια εξηγήστε του ότι το νέο μωρό είναι μια αλλαγή για όλους σας. Ότι τον αγαπάτε πολύ. Ότι καταλαβαίνετε ότι ίσως τον ενοχλεί που ασχολούνται με το μωρό.

Το ότι "αδιαφορεί" για το μωρό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε χρειάζεται να του λένε οι μεγάλοι να ασχοληθεί μαζί του. Ίσως το να αναζητά συνέχεια το μωρό συμβαίνει για να αποσπάσει την προσοχή σας και το ενδιαφέρον σας.

Σε προηγούμενη αναφορά μου για το θέμα της ζήλιας, θα βρείτε 2 συνδέσμους που παραπέμπουν σε θέματα και τρόπους διαχείρισης της ζήλιας.

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Γειά σας! Εχω ένα μωράκι 2,5 μηνών. Εχω κι ένα ανηψιό που θα πάει φέτος πρώτη δημοτικού και τον υπεραγαπώ!

Πάντα είχε τα πρωτία στην οικογένεια! Τώρα έπεσαν όλοι πάνω στο παιδί μου. Το περιμέναμε ότι θα ζηλέψει αλλά όχι τόσο. Τί μπορώ να κάνω να τον ανακουφίσω?

Ολο δήθεν αναζητά να δεί το μπέμπη και τελικά όταν είμαστε μπροστά του με το μπεμπη δε μας δίνει σημασία, όταν είμαι εγώ με το μωρό μου κάνει λες και είμαι αόρατη!

Ολο θέλει να τον πάει βόλτα με το καρότσι (αυτό το κάνει) αλλά είτε κούκλα έχει το καρότσι μέσα είτε μωρό δεν του κάνει διαφορά!

Είναι σα να μην υπάρχει το μωρό για αυτόν, μόνο στα λογια ρωτάει - έμπρακτα δεν ενδιαφέρεται.

Δεν θέλω κάτι από το παιδί, μόνο να ξέρω πως κάνω το καλύτερο πουμπορώ να μη ζηλεύει πολύ.

Μάλλον το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η μητέρα του είναι ξετρελαμένη με τον δικό μου γιό, που σαν μωράκι όσο να'ναι τραβάει προσοχή και βλέμματα...

 

Προσπαθώ να του αφιερώνω χρόνο κατά δικό του (πχ να τον πάω για μπάνιο), αλλά με ένα μικρό παιδί και δουλειά δεν είναι εύκολο...

[Elpidaz]

Aγαπητή κα Βιλλιώτη,

Θα ήταν ιδιαίτερα ανακουφιστικό για μένα να διαβάσω 5 λόγια από μία ειδικό για το θέμα που με απασχολεί. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω πολύ.

Τα πράγματα έχουν ως εξής :

Αρχές Ιουνίου (27 μηνών) η μικρή μου αρχίζει να τραυλίζει. Μέσα σε διάστημα 4 ημερών το πρόβλημα γίνεται πολύ έντονο οπότε επικοινωνώ με τον γιατρό της. Ο γιατρός της με συμβουλεύει να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά και το ξανασυζητάμε σε 6 μήνες. Συμπτωματικά την ίδια περίοδο η μικρή μαθαίνει να χρησιμοποιεί το γιογιό της και από πλευράς μου δουλεύω λίγο με την συμπεριφορά της γιατί ό,τι θέλει το ζητάει κλαίγοντας και άμεσα.

Φεύγουμε διακοπές 8 Ιουλίου (28 μηνών). 15 Ιουλίου η γλώσσα της μικρής έχει λυθεί και έχει προσθέσει στο λεξιλόγιό της πολλές λέξεις, δύσκολες λέξεις, φτιάχνει μεγάλες προτάσεις και κάνει ερωτήσεις. 1 εβδομάδα μετά η μικρή αρχιζει να τραυλίζει πάλι. Είναι η μέρα που έφυγε ο πατέρας της για την Αθήνα γιατί την επομένη δούλευε. Μια μέρα άσχημη συναισθηματικά και για μένα την ίδια, χτύπησα το αυτοκίνητο συγχίστηκα, κουράστηκα κλπ κλπ.

Έκτοτε η μικρή συνεχίζει να τραυλίζει και όταν είναι κουρασμένη σε τόσο άσχημο βαθμό που ένα βράδυ προσπαθώντας να μου πει «όνειρα γλυκά» κατέλειξε να μου λεέι "μαμά δεν μπογιώ να πώ". Από τότε ούτε καν προσπαθεί να πει «όνειρα γλυκά».

Τόσο καιρό δεν έχουμε δείξει τίποτα το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό και περιμένουμε όσο χρειάζεται να τελειώσει αυτό που θέλει να πει. τώρα όμως μου δείχνει οτι έχει συνείδηση του τί της συμβαίνει και οτι την ενοχλεί. οποιαδήποτε συμβουλή σας θα μου ήταν πολύτιμη.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ χαρούμενο παιδάκι, σπίτι μας υπάρχει αγάπη, δεν έχουμε (τουλάχιστον συχνά) εντάσεις ούτε με τους παππούδες μας ούτε μεταξύ μας. Πρέπει όμως να παραδεχτώ οτι εγώ τουλάχιστον σε περιόδους αϋπνίας και κούρασης της φωνάζω. Κάποιες φορές της έχω δώσει και μια στον ποπό ή στο χέρι. Και ενδεχομένως αυτήν την στιγμή να σας γράφω περισσότερο για να βοηθήσετε εμένα γιατί βλέπω ότι δεν μπορώ να το χειριστώ. Δεν θεωρώ σύμπτωση οτι όσο είμασταν διακοπές το παιδί ήταν μια χαρά.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Με εκτίμηση,

Elpidaz

[katerinak]

γεια σας! το προβλημα μου δεν ειναι τοσο μεγαλο αλλα θα ηθελα να μου πειτε αν κανω η πως να κανω το σωστο!

η μικρη μου ειναι 3.5 κ ενω ειναι σε ολους τους τομεις μπροστα κ τα παει καλα με την γλωσσα την αυτοπεποιθηση τη συνεργασια κτλ δεν μπορει να αποχωριστει το μπιμπερο.απο το ποτηρι πινει απο 1 ετους κ κατι ανετα κ δεν εχει παλινδρομησει σε τιποτε αλλο. το μονο που θελει να κρατησει ακομα ειναι το μπουκαλι!

σκεφτομαι οτι ηλικιακα πρεπει να το κοψει αλλα μηπως συναισθηματικα το εχει αναγκη κ εγω την πιεσω..

[Φάνια Βιλλιώτη]

Aγαπητή κα Βιλλιώτη,

Θα ήταν ιδιαίτερα ανακουφιστικό για μένα να διαβάσω 5 λόγια από μία ειδικό για το θέμα που με απασχολεί. Θα προσπαθήσω να μην σας κουράσω πολύ.

Τα πράγματα έχουν ως εξής :

Αρχές Ιουνίου (27 μηνών) η μικρή μου αρχίζει να τραυλίζει. Μέσα σε διάστημα 4 ημερών το πρόβλημα γίνεται πολύ έντονο οπότε επικοινωνώ με τον γιατρό της. Ο γιατρός της με συμβουλεύει να συνεχίσουμε την ζωή μας κανονικά και το ξανασυζητάμε σε 6 μήνες. Συμπτωματικά την ίδια περίοδο η μικρή μαθαίνει να χρησιμοποιεί το γιογιό της και από πλευράς μου δουλεύω λίγο με την συμπεριφορά της γιατί ό,τι θέλει το ζητάει κλαίγοντας και άμεσα.

Φεύγουμε διακοπές 8 Ιουλίου (28 μηνών). 15 Ιουλίου η γλώσσα της μικρής έχει λυθεί και έχει προσθέσει στο λεξιλόγιό της πολλές λέξεις, δύσκολες λέξεις, φτιάχνει μεγάλες προτάσεις και κάνει ερωτήσεις. 1 εβδομάδα μετά η μικρή αρχιζει να τραυλίζει πάλι. Είναι η μέρα που έφυγε ο πατέρας της για την Αθήνα γιατί την επομένη δούλευε. Μια μέρα άσχημη συναισθηματικά και για μένα την ίδια, χτύπησα το αυτοκίνητο συγχίστηκα, κουράστηκα κλπ κλπ.

Έκτοτε η μικρή συνεχίζει να τραυλίζει και όταν είναι κουρασμένη σε τόσο άσχημο βαθμό που ένα βράδυ προσπαθώντας να μου πει «όνειρα γλυκά» κατέλειξε να μου λεέι "μαμά δεν μπογιώ να πώ". Από τότε ούτε καν προσπαθεί να πει «όνειρα γλυκά».

Τόσο καιρό δεν έχουμε δείξει τίποτα το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι απόλυτα φυσιολογικό και περιμένουμε όσο χρειάζεται να τελειώσει αυτό που θέλει να πει. τώρα όμως μου δείχνει οτι έχει συνείδηση του τί της συμβαίνει και οτι την ενοχλεί. οποιαδήποτε συμβουλή σας θα μου ήταν πολύτιμη.

Σε γενικές γραμμές είναι ένα πολύ χαρούμενο παιδάκι, σπίτι μας υπάρχει αγάπη, δεν έχουμε (τουλάχιστον συχνά) εντάσεις ούτε με τους παππούδες μας ούτε μεταξύ μας. Πρέπει όμως να παραδεχτώ οτι εγώ τουλάχιστον σε περιόδους αϋπνίας και κούρασης της φωνάζω. Κάποιες φορές της έχω δώσει και μια στον ποπό ή στο χέρι. Και ενδεχομένως αυτήν την στιγμή να σας γράφω περισσότερο για να βοηθήσετε εμένα γιατί βλέπω ότι δεν μπορώ να το χειριστώ. Δεν θεωρώ σύμπτωση οτι όσο είμασταν διακοπές το παιδί ήταν μια χαρά.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Με εκτίμηση,

Elpidaz

 

Καλησπέρα σας!

 

Σχετικά με αυτό που μου αναφέρατε να σας ενημερώσω ότι σε καμία περίπτωση η μικρή δεν έχει συμπτώματα τραυλίσμού επειδή κάποιες φορές είστε σε ένταση και θα φωνάξετε. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε οικογένεια, και είναι σημαντικό αμέσως μετά το συμβάν και αφού ηρεμήσουμε να συζητήσουμε και να εξηγήσουμε με όμορφο τρόπο τι συνέβει, τι μας ενόχλησε και να μην αφήνουμε το παιδί να νιώθει υπεύθυνο για όλα, ή αντίθετα να μην κατανοεί ποια ήταν η πράξη του που δε θα θέλαμε να επαναλάβει.

Σχετικά με το θέμα του τραυλισμού, μπορώ ενημερωτικά να σας αναφέρω ότι πολλά παιδιά εμφανίζουν συμπτώματα τραυλισμού τα οποία είτε αποχωρούν σταδιακά μόνα τους, είτε απαιτούν θεραπευτική παρέμβαση από λογοθεραπευτή. Επίσης, ένα παιδί που εμφανίζει τραυλικά συμπτώματα για 3 μήνες καλό θα ήταν να επισκεφθεί έναν ειδικό (λογοθεραπευτή). Εγώ θα σας πρότεινα είτε να περιμένετε λίγο ακόμα όπως σας σύστησε ο γιατρός σας, είτε να ενημερωθείτε από κάποιον λογοθεραπευτή, διότι ο τραυλισμός άπτεται της ειδίκευσης του.

Είναι πολύ σημαντικό το ότι περιμένετε να τελειώσει αυτό που θέλει να πει, δεν προσπαθείτε να τη διορθώνετε ώστε να πει "σωστά" τη λέξη και που διατηρείτε την ψυχραιμία σας!

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση,

 

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

γεια σας! το προβλημα μου δεν ειναι τοσο μεγαλο αλλα θα ηθελα να μου πειτε αν κανω η πως να κανω το σωστο!

η μικρη μου ειναι 3.5 κ ενω ειναι σε ολους τους τομεις μπροστα κ τα παει καλα με την γλωσσα την αυτοπεποιθηση τη συνεργασια κτλ δεν μπορει να αποχωριστει το μπιμπερο.απο το ποτηρι πινει απο 1 ετους κ κατι ανετα κ δεν εχει παλινδρομησει σε τιποτε αλλο. το μονο που θελει να κρατησει ακομα ειναι το μπουκαλι!

σκεφτομαι οτι ηλικιακα πρεπει να το κοψει αλλα μηπως συναισθηματικα το εχει αναγκη κ εγω την πιεσω..

 

Καλησπέρα σας!

 

Αυτό που μπορείτε να κάνετε εάν θέλετε σταδιακά να αποχωριστεί το μπιμπερό είναι να συμφωνήσετε μαζί της να πίνει από το μπουκάλι μόνο όταν είναι σπίτι (ώστε πηγαίνοντας αργότερα στον παιδικό σταθμό να μην έχει ανάγκη το μπουκάλι). Αργότερα μπορείτε να συμφωνήσετε να πίνει από το μπουκάλι μόνο το βραδινό της γάλα, ή μπορεί και να μη χρειαστεί αυτό διότι κάποια στιγμή ίσως κοπεί το μπιμπερό από μόνο του.

 

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

 

Φάνια Βιλλιλώτη

[Elpidaz]

Εκτιμώ πολύ την άμεση απάντησή σας. αναπτερώσατε λίγο το ηθικό μου. Σας ευχαριστώ.

[taz18]

Καλημερα σας. Θα ηθελα κι εγω λιγο απο τον χρονο σας για καποιες αποριες μου...

 

Ο μικρος μου ειναι 2 ετων και 10 μηνων. 1 ετους διαγνωστηκε με υποτονια και ψυχοκινητικη καθυστερηση. Δυο χρονια σχεδον κανουμε φυσιοθεραπειες και τον εχουν δει γιατροι καθε ειδικοτητας που μας αφορα....

 

Τους τελευταιους 5-6 μηνες εχουμε ενα θεμα. Επειδη τα διδυμα ξαδερφια του, 4,5 ετων, μαλωνουν συνεχεια φωναζουν κλαινε κλπ, οποτε γινεται αυτο μπροστα στον γιο μου, αυτος πλανταζει στο κλαμα και δινω μαχη για να τον συνεφερω. Να σημειωσω οτι ειναι μοναχοπαιδι και μεγαλωνει σε πολυ ηρεμο περιβαλλον χωρις εντασεις φωνες κλπ.

 

Στις διακοπες ηρθε σε επαφη με τα αλλα 2 ξαδερφια του που τα εβλεπε καθημερινα και τα οποια και τα δυο ειναι αρκετα ζωηρα με πολλά ξεσπασματα (φωνες, κλαμματα και ξυλο ενιοτε...) Πάλι κλαμα ο δικος μου εκει....

 

Όταν ομως ειμαστε παιδικη χαρά και τα παιδακια πεφτουν κλαινε ή μαλωνουν μεταξυ τους, βλεπω οτι δεν τον επηρεαζει καθολου. Τα παρατηρει, γυρναει το κεφαλι και συνεχιζει να παιζει.

 

Επίσης απο τον περιγυρο μας και απο ενηλικα ατομα που βλεπει συνεχεια θα επιλεξει να παει στην αγκαλια αυτου που ειναι ησυχος και δεν φωναζει - μαλωνει κλπ.

 

Εγω τι να κανω; Να συνεχιζω να τον φερνω σε επαφη με την ελπίδα οτι θα το ξεπερασει καποια στιγμη ή τον πιεζω χειροτερα φερνοντας τον σε επαφη με τα ξαδερφια του;

 

Και ενα τελευταιο. Τις τελευταιες μερες οταν φοβαται κατι ή καποιον κλεινει τα ματια του σφιγγοντας τα και κουναει δεξια αριστερα το κεφαλι του για λιγα δευτερολεπτα. Ειναι φυσιολογικη αντιδραση αυτη;

 

Σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας

[ΟΛΓΑ78]

Καλημέρα σας κα Βιλλιώτη,

΄Εχω 2 παιδάκι, ο μεγάλος μου είναι 5 χρονών και η μικρή μου μόλις χρόνισε. Εργάζομαι πολλές ώρες και προσπαθώ να καταμερίζω τον λίγο χρόνο που μου απομένει ανάμεσα στα παιδιά, το σπίτι και το σύζυγο. Ο γιος μου, εδώ και 2 μήνες περίπου ξυπνάει μέσα στη νύχτα κλαίγοντας και ουρλιάζοντας ότι φοβάται και αναγκάζομαι να ξαπλώνω δίπλα του για το υπόλοιπο βράδυ αλλιώς δεν ηρεμεί συν του ότι δεν μπορώ να τον αφήνω να αισθάνεται φόβο και εγώ να μην είμαι δίπλα του. Τις τελευταίες μέρες φοβάται να πάει μόνος βράδυ στο δωμάτιό του, ακόμα και όταν του λέω "ξάπλωσε εσύ και έρχομαι κι εγώ" μου λέει "φοβάμαι μόνος μου θέλω να είμαστε μαζί". Τον ρωτάω τί φοβάται -ακόμα και τη στιγμή που σπαράζει μέσα στη νύχτα- αλλά μου απαντάει ότι δεν θέλει να μου πει ή ότι δεν έχει λόγο. Δεν θέλω να τον πιέζω, όμως στεναχωριέμαι που αναστατώνεται με τέτοιο τρόπο νυχτιάτικα και το θεωρώ άδικο που δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το δωμάτιό του και δεν πηγαίνει εκεί ποτέ μόνος. Να σημειώσω ότι κατά καιρούς μπορεί να τον έχει τρομάξει κάτι που έχει δει -για παράδειγμα είχαν έρθει διακοπές τα ξαδέρφια του και του έδειχναν κάτι ψιλοτρομακτικά παιχνίδια- αλλά δεν είναι συγκεκριμένος στο τί τον έχει φοβίσει. Κυρίως, όμως, θα ήθελα την συμβουλή σας ως προς το πώς να το αντιμετωπίσω και να τον βοηθήσω.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[linav]

Καλησπέρα, θα ήθελα και γω να σας θέσω το εξής ζήτημα σχετικά με την 3 ετών κόρη μου. Είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας με διαφορά 4 ετών από την μεγαλύτερη αδερφή της. Το πρόβλημά μας έχει να κάνει με τις εκρήξεις θυμού όταν δεν θέλει να κάνει αυτό που της ζητήσουμε, τσιρίζει, πέφτει στο πάτωμα και χτυπιέται, γρατζουνάει και σηκώνει το χέρι της να χτυπήσει. Εχουμε επιστρατεύσει όλους τους δυνατούς τρόπους να την ηρεμούμε όταν την βλέπουμε έτσι, από αδιαφορία μέχρι φωνές, τα οποία δεν έχουν αποτέλεσμα. Μήπως γνωρίζετε πώς μπορούμε να αντιδρούμε σε τέτοιες στιγμές? Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να σημειώσω ότι στο σχολείο είναι ένα εξαιρετικά συνεργάσιμο και υπάκουο παιδί.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

 

Σχετικά με αυτά που μου αναφέρετε μπορώ να σας απαντήσω σε γενικές γραμμές ότι δε χρειάζεται ούτε να πιέζετε το παιδί να έρχεται σε επαφή με τα ξαδέρφια του, αλλά ούτε και να το απωθείτε επισταμένως.

Ίσως η ένταση και οι τσακωμοί σε κλειστό κύκλο κάνουν το παιδί να δυσανασχετεί, να νιώθει άβολα ή να φορτίζεται. Δεν υπάρχει λόγος εάν το παιδί προτιμά κι επιλέγει την ησυχία να το φέρνετε αντιμέτωπο ώστε να "συνηθίσει" την ένταση, αλλά ούτε και να "προλαβαίνετε" το γεγονός ενός παιδικού καβγά.

Θα σας πρότεινα όμως να μιλήσετε με κάποιον αναπτυξιολόγο παιδίατρο λόγω της ειδίκευσης σε τέτοια θέματα, για να έχετε μια πιο ολοκληρωμένη επιστημονική άποψη μιας κι αυτά τα θέματα δεν άπτονται της δικής μου ενασχόλησης.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλημερα σας. Θα ηθελα κι εγω λιγο απο τον χρονο σας για καποιες αποριες μου...

 

Ο μικρος μου ειναι 2 ετων και 10 μηνων. 1 ετους διαγνωστηκε με υποτονια και ψυχοκινητικη καθυστερηση. Δυο χρονια σχεδον κανουμε φυσιοθεραπειες και τον εχουν δει γιατροι καθε ειδικοτητας που μας αφορα....

 

Τους τελευταιους 5-6 μηνες εχουμε ενα θεμα. Επειδη τα διδυμα ξαδερφια του, 4,5 ετων, μαλωνουν συνεχεια φωναζουν κλαινε κλπ, οποτε γινεται αυτο μπροστα στον γιο μου, αυτος πλανταζει στο κλαμα και δινω μαχη για να τον συνεφερω. Να σημειωσω οτι ειναι μοναχοπαιδι και μεγαλωνει σε πολυ ηρεμο περιβαλλον χωρις εντασεις φωνες κλπ.

 

Στις διακοπες ηρθε σε επαφη με τα αλλα 2 ξαδερφια του που τα εβλεπε καθημερινα και τα οποια και τα δυο ειναι αρκετα ζωηρα με πολλά ξεσπασματα (φωνες, κλαμματα και ξυλο ενιοτε...) Πάλι κλαμα ο δικος μου εκει....

 

Όταν ομως ειμαστε παιδικη χαρά και τα παιδακια πεφτουν κλαινε ή μαλωνουν μεταξυ τους, βλεπω οτι δεν τον επηρεαζει καθολου. Τα παρατηρει, γυρναει το κεφαλι και συνεχιζει να παιζει.

 

Επίσης απο τον περιγυρο μας και απο ενηλικα ατομα που βλεπει συνεχεια θα επιλεξει να παει στην αγκαλια αυτου που ειναι ησυχος και δεν φωναζει - μαλωνει κλπ.

 

Εγω τι να κανω; Να συνεχιζω να τον φερνω σε επαφη με την ελπίδα οτι θα το ξεπερασει καποια στιγμη ή τον πιεζω χειροτερα φερνοντας τον σε επαφη με τα ξαδερφια του;

 

Και ενα τελευταιο. Τις τελευταιες μερες οταν φοβαται κατι ή καποιον κλεινει τα ματια του σφιγγοντας τα και κουναει δεξια αριστερα το κεφαλι του για λιγα δευτερολεπτα. Ειναι φυσιολογικη αντιδραση αυτη;

 

Σας ευχαριστω πολυ για τον χρονο σας

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

 

Παρατηρείστε τι είναι αυτό που φοβάται. Για παράδειγμα εάν φοβάται το σκοτάδι, μπορείτε να αφήσετε αναμμένο ένα μικρό φωτάκι. Επιπλέον, μπορείτε να πηγαίνετε μαζί στο δωμάτιο για να τον βάλετε για ύπνο όταν είναι πολύ φοβισμένο (καλό είναι να μην γίνει συνήθεια), και να είστε δίπλα του μέχρι να αποκοιμηθεί. Αυτό θα το ξέρει από την αρχή. Δηλαδή θα μιλήσετε και θα συμφωνήσετε ότι μόλις θα πάει στο κρεβάτι του, θα πάτε κι εσείς στο δωμάτιο του αμέσως μετά και θα μείνετε δίπλα του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Θα υπάρχει και το μικρό φωτάκι για να μην φοβάται το σκοτάδι. Σταδιακά, όταν θα πετάγεται τη νύχτα, μπορείτε να πηγαίνετε στο δωμάτιό του, να τον ηρεμείτε και να επιστρέφετε στο δικό σας δωμάτιο. Ίσως χρειαστεί να το επαναλάβετε εάν ξυπνήσει πάλι. Είναι καλύτερη μέθοδος όμως από το να κοιμάστε μαζί του, λίγο βάρβαρη ωστόσο για μια εργαζόμενη μητέρα.

Σίγουρα η πίεση και οι εντάσεις δε θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Χρειάζεται υπομονή, χρόνος ώστε να προσαρμοστεί και σταθερή συμπεριφορά.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλημέρα σας κα Βιλλιώτη,

΄Εχω 2 παιδάκι, ο μεγάλος μου είναι 5 χρονών και η μικρή μου μόλις χρόνισε. Εργάζομαι πολλές ώρες και προσπαθώ να καταμερίζω τον λίγο χρόνο που μου απομένει ανάμεσα στα παιδιά, το σπίτι και το σύζυγο. Ο γιος μου, εδώ και 2 μήνες περίπου ξυπνάει μέσα στη νύχτα κλαίγοντας και ουρλιάζοντας ότι φοβάται και αναγκάζομαι να ξαπλώνω δίπλα του για το υπόλοιπο βράδυ αλλιώς δεν ηρεμεί συν του ότι δεν μπορώ να τον αφήνω να αισθάνεται φόβο και εγώ να μην είμαι δίπλα του. Τις τελευταίες μέρες φοβάται να πάει μόνος βράδυ στο δωμάτιό του, ακόμα και όταν του λέω "ξάπλωσε εσύ και έρχομαι κι εγώ" μου λέει "φοβάμαι μόνος μου θέλω να είμαστε μαζί". Τον ρωτάω τί φοβάται -ακόμα και τη στιγμή που σπαράζει μέσα στη νύχτα- αλλά μου απαντάει ότι δεν θέλει να μου πει ή ότι δεν έχει λόγο. Δεν θέλω να τον πιέζω, όμως στεναχωριέμαι που αναστατώνεται με τέτοιο τρόπο νυχτιάτικα και το θεωρώ άδικο που δεν μπορεί να ευχαριστηθεί το δωμάτιό του και δεν πηγαίνει εκεί ποτέ μόνος. Να σημειώσω ότι κατά καιρούς μπορεί να τον έχει τρομάξει κάτι που έχει δει -για παράδειγμα είχαν έρθει διακοπές τα ξαδέρφια του και του έδειχναν κάτι ψιλοτρομακτικά παιχνίδια- αλλά δεν είναι συγκεκριμένος στο τί τον έχει φοβίσει. Κυρίως, όμως, θα ήθελα την συμβουλή σας ως προς το πώς να το αντιμετωπίσω και να τον βοηθήσω.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας!

 

Αρχικά θα πρότεινα να έχετε μια σταθερή συμπεριφορά σχετικά με το πως θα αντιμετωπίσετε τις εκρήξεις θυμού.

Δοκιμάστε κάθε φορά που βρίσκεται σε ένταση να την πλησιάζετε πολύ ήρεμα, και να την ρωτάτε για αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή, "τώρα φωνάζεις και χτυπιέσαι στο πάτωμα γιατί δε θες να (...) ένα συγκεκριμένο γεγονός, σωστά;" Μιλήστε σε ήρεμο τόνο για το γεγονός, δείξτε της ότι κατανοείτε τα συναισθήματά της (καταλαβαίνω ότι δε θες (...) χρησιμοποιήστε τα λόγια της, γιατί (...)) και εξηγείστε της γιατί πρέπει να κάνει ή δεν πρέπει να κάνει κάτι ή κάντε μια συμφωνία μαζί της.

Μην την συγκρίνετε με την αδερφή της σε καμία περίπτωση ή με άλλα παιδιά και προσπαθήστε με ήρεμο τρόπο και κατανόηση να επικοινωνείτε μαζί της.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλησπέρα, θα ήθελα και γω να σας θέσω το εξής ζήτημα σχετικά με την 3 ετών κόρη μου. Είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας με διαφορά 4 ετών από την μεγαλύτερη αδερφή της. Το πρόβλημά μας έχει να κάνει με τις εκρήξεις θυμού όταν δεν θέλει να κάνει αυτό που της ζητήσουμε, τσιρίζει, πέφτει στο πάτωμα και χτυπιέται, γρατζουνάει και σηκώνει το χέρι της να χτυπήσει. Εχουμε επιστρατεύσει όλους τους δυνατούς τρόπους να την ηρεμούμε όταν την βλέπουμε έτσι, από αδιαφορία μέχρι φωνές, τα οποία δεν έχουν αποτέλεσμα. Μήπως γνωρίζετε πώς μπορούμε να αντιδρούμε σε τέτοιες στιγμές? Ευχαριστώ εκ των προτέρων. Να σημειώσω ότι στο σχολείο είναι ένα εξαιρετικά συνεργάσιμο και υπάκουο παιδί.

[ΟΛΓΑ78]

Γεια σας!

 

Παρατηρείστε τι είναι αυτό που φοβάται. Για παράδειγμα εάν φοβάται το σκοτάδι, μπορείτε να αφήσετε αναμμένο ένα μικρό φωτάκι. Επιπλέον, μπορείτε να πηγαίνετε μαζί στο δωμάτιο για να τον βάλετε για ύπνο όταν είναι πολύ φοβισμένο (καλό είναι να μην γίνει συνήθεια), και να είστε δίπλα του μέχρι να αποκοιμηθεί. Αυτό θα το ξέρει από την αρχή. Δηλαδή θα μιλήσετε και θα συμφωνήσετε ότι μόλις θα πάει στο κρεβάτι του, θα πάτε κι εσείς στο δωμάτιο του αμέσως μετά και θα μείνετε δίπλα του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Θα υπάρχει και το μικρό φωτάκι για να μην φοβάται το σκοτάδι. Σταδιακά, όταν θα πετάγεται τη νύχτα, μπορείτε να πηγαίνετε στο δωμάτιό του, να τον ηρεμείτε και να επιστρέφετε στο δικό σας δωμάτιο. Ίσως χρειαστεί να το επαναλάβετε εάν ξυπνήσει πάλι. Είναι καλύτερη μέθοδος όμως από το να κοιμάστε μαζί του, λίγο βάρβαρη ωστόσο για μια εργαζόμενη μητέρα.

Σίγουρα η πίεση και οι εντάσεις δε θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Χρειάζεται υπομονή, χρόνος ώστε να προσαρμοστεί και σταθερή συμπεριφορά.

 

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Σας ευχαριστώ πολύ!! Θα προσπαθήσω να εφαρμόσω κατά γράμμα όσα με συμβουλεύετε. Τα βρίσκω πολύ σωστά και λογικά, ελπίζω να τα καταφέρουμε!! Να ΄στε καλά!