Προσπαθώντας χωρίς αποτέλεσμα

[parallaxis]

Ellemphriem, κι εγω αυτο ήθελα να κάνω αλλα απέτυχα. Και τωρα απλώς μένω στην άκρη για να μη γυρίσει κανείς και μου πει ότι δεν είναι ευπροσδεκτος στο Σπιτι. Φυσικά εχω κάνει λάθη και έχω προσπαθήσει πολυ στη λάθος κατευθυνση. για έναν μήνα τωρα δεις ξαναβρεθουμε λόγω επαγγελματικων συνθηκών που βολεύουν να γίνει αυτο. Μετα θα πάω στην ψυχολόγο με προγράμματα και αποφασισμένη να κάνω δουλεια. Και δεν τον ξεσυνεριζομαι πάντα. Απλώς δε με θέλει είμαι αναγκαίο κακό γι αυτον. Ευχαριστω για την απάντηση περισσότερα όταν θα είμαι στον υπολογιστή γιατί απο Κινητο δε γίνεται

[elenip]

Γεια σου και από εμένα.. αυτό που κατάλαβα διαβάζοντας όλα αυτά που γράφεις είναι ένα ΜΕΓΑΛΟΟΟ παράπονο.... νομίζω ότι περισσότερο είχες ανάγκη "να τα πεις κάπου" όλα αυτά που αισθάνεσαι παρά να πάρεις κάποια γνώμη γιατί είμαι σίγουρη ότι ξέρεις πολύ καλά τι γίνεται... όπως σου έγραψαν και οι άλλες κοπέλες το παιδί όχι μόνο δεν πρόκειται να σε δει ως "μητέρα" αλλά πιστεύω ότι εσώψυχα μπορεί να σε θεωρεί και "υπεύθυνη" που δεν είναι μαζί οι γονείς του... άσχετα με το εάν εσύ εμφανίστηκες στη ζωή του πατέρα του μετά το χωρισμό... από τη στιγμή που υπάρχεις καταρρέει για το παιδί κάθε ελπίδα να ξαναδεί τους γονείς του μαζί... και φυσικά "θα σου βγάλει το λάδι"... ναι σε θέλει εκεί για να του κάνεις τα χατήρια, για να μην τον μαλώνεις αλλά όποτε δεν γουστάρει θα σε κάνει να νιώθεις άσχημα... όση προσπάθεια και να κάνεις δεν νομίζω ότι αρκεί.. πάντα θα βγάζει πάνω σου την πικρία του για το γεγονός ότι οι γονείς του δεν είναι μαζί... θέλω όμως να σε ρωτήσω το εξής: επειδή από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω ότι θέλεις πολύ να κανεις ένα δικό σου παιδάκι, είσαι σίγουρη ότι έχεις κάνει την καλύτερη επιλογή με αυτόν τον άνθρωπο που είσαι μαζί? μπορεί ο άνθρωπος να είναι ο καλύτερος του κόσμου αλλά πόσο είσαι διατεθειμένη να συνεχιστεί όλο αυτό? έχετε συζητήσει το ενδεχόμενο να κάνετε οικογένεια μαζί? ή απλώς μένεις μαζί του "προσπαθώντας χωρίς οικογένεια" όπως γράφεις και στον τίτλο σου... από όλα όσα έχεις προσφέρει σε αυτό το παιδί αλλά και από την στάση που κρατάς σε όλα τα πράγματα φαίνεται ότι είσαι ένας σοβαρός και αξιόλογος άνθρωπος... ξεκαθάρισε τα συναισθήματά σου και βάλε τα δικά σου θέλω πάνω από τους άλλους... το παιδί έχει την μάνα του και τον πατέρα του.. αυτοί είναι υπεύθυνοι και υπόχρεοι απέναντί του... φτιάξε και ζήσε την δική σου ζωή με τρόπο που να είσαι ευτυχισμένη.. σου εύχομαι πολύ σύντομα να αποκτήσεις το δικό σου μωράκι!!

[powerpuff girl]

Κοίτα, αλλιώς είναι με κοριτσάκι και μητριά, αλλιώς με αγοράκι και μητρια.

Η aggelomarios με κάλυψε απόλυτα, ετσι ειμαι κι εγω με την προγονή μου, αλλα αν ηταν αγοράκι δεν ξερω αν θα τα ειχα καταφερει....

 

Αυτο που διακρίνω, και με όλο το θάρρος φυσικα, είναι η ανάγκη για επιβεβαίωση από αυτό το παιδί, η οποία δεν θα έρθει ακόμα, ειναι μικρό το παιδι. Θεωρώ οτι παρεμβαίνεις σε καθημερινά του θεματα και αν ημουν η μαμα του θα με ενοχλούσε αυτο.

Δεν θελει να ειστε μαζι? Σου μιλαει και σου φερεται κάπως? Λογικό ειναι, το παιδί με το διαζύγιο και με τον νέο γάμο του μπαμπά βιώνει μια τεράστια απώλεια, δεν ξερει να την διαχειριστεί και οι γονείς είναι παν-ανίκανοι να το βοηθήσουν.

Επιμένω οτι πρεπει να απεχεις, να εισαι φαντασμα, ασε τον συζυγο σου να καθαρίσει και οτι παραπονο εχεις, δεν ειναι με το παιδί, αλλά στην ουσία ειναι με την συμπεριφορά του μπαμπά, η οποία, με όλο το θαρρος παλι, είναι πολύ "λίγη" για να φέρει τις ισοροπίες.

Το παιδί, όπως ειπα και πιο πανω, οταν μεγαλώσει λίγο θα βαλει τα πράγματα σε μια σειρα και μαζι και εσένα. Η τωρινή συμπεριφορά σου, θα καθορίσει και το πού ακριβώς θα μπεις στην ψυχούλα του. Δωσε του χωρο και αέρα και δεν θα χασεις.

[parallaxis]

Θεωρώ οτι παρεμβαίνεις σε καθημερινά του θεματα και αν ημουν η μαμα του θα με ενοχλούσε αυτο.

 

Πρώτ' απ' όλα να σας ευχαριστήσω όλες και για τις συμβουλές και για τα ερεθίσματα για σκέψη.

 

powerpuff girl θεωρούσα ότι τα καθημερινά πράγματα θα έπρεπε να τα κάνω γιατί είμαστε μια οικογένεια. Τώρα αν αυτό θεωρείται αντιποίηση μαμάς από άλλους, εγώ διαφωνώ. Όμως τέλος, δεν το ξανακάνω, πλέον το παιδί είναι ευθύνη άλλων.

 

Αισθάνομαι λίγο γαϊδούρι αλλά από το να μου λένε (και δεν εννοώ εσάς) ότι κάνω τη μαμά του, όταν κάνω πράγματα που θα έκανα και για το βαφτιστήρι μου ή τα ανήψια μου όταν είναι μαζί μου, προτιμώ να απέχω.

Τώρα, τί είναι αυτό που πειράζει τη μαμά του, δεν ξέρω και προσπαθώ να μη με νοιάζει, ούτε αυτό είναι δική μου δουλειά.

 

Όταν θα κάνω εγώ παιδί, δε θα την πειράζει άραγε που δε θα ασχολούμαι με το παιδί της; Που με τη μέθοδο αυτή θα το ξεχωρίζω; Ή το ζήτημα δεν είναι πάντα το καλό του παιδιού μας αλλά η εξουσία που έχουμε στη ζωή του; Δεν ξέρω, μάλλον αυτό το απάντησατε παραπάνω. Άσε το παιδί μας ήσυχο. Δε χρειάζεται να τους πει να πλύνει τα δόντια του (κάθε δυο μέρες) γιατί κάνεις τη μαμά του.

 

Εμένα η πρόθεσή μου ήταν να με σκέφτεται ως έναν άνθρωπο που νοιάζεται και φροντίζει το παιδί και ότι εδώ είναι το σπίτι του. Εννοείται ότι υπάρχει παραχώρηση εξουσίας αναγκαστικά. Αλλά οκ, δεν έχει σημασία. Το δοκιμάσαμε, δεν πέτυχε, η μαμά διαφωνεί (υποθέτω), ο μπαμπάς δεν το στηρίζει, απλώς βολεύεται και ασκεί και κριτική στο τέλος, οπότε δε θα το κάνω.

 

Εν τέλει έγινε συζήτηση με τον πατέρα όπου του είπε ότι είμαι η σύντροφός του και ότι το κανονικό είναι οι μεγάλοι να είναι ζευγάρι και ότι έτσι θα μείνει η κατάσταση.

 

Οπότε, είμαι κανονικά στο σπίτι μας και κινούμαι ανεξάρτητα και εννοείται χωρίς μούτρα. Θα σας κουράσω ίσως αλλά θέλω να σας πως τί σημαίνει αυτό, γιατί μάλλον το να μιλάμε θεωρητικά μας μπερδεύει:

 

- Μαγειρεύω το φαγητό που θέλω για μένα και είναι ελεύθεροι να φάνε ή να μαγειρέψουν το δικό τους ή να παραγγείλουν το δικό τους. Ο σύντροφός μου μαγειρεύει και στο νοικοκυριό έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις (εκτός από το σίδερο).

Όπου μπορώ τους διευκολύνω αλλά το τί θα φάει ο μικρός είναι ευθύνη του μπαμπά του. Είχαμε διαφωνίες και μούτρα γι' αυτό μέχρι τότε. Ακόμη κι αν έκανα π.χ. σνίτσελ που τρελλαίνεται, θα έκανε παράπονα (όταν είχε θέμα με κάτι άλλο) ότι όλο σνίτσελ τρώμε.

- Δεν τον βοηθάω στα μαθήματα. Μέχρι τώρα τη γλώσσα, τα αγγλικά και αν είχε εργασία για την ιστορία κ.λ.π., την κάναμε μαζί.

- Δεν του λέω να μαζέψει τα ρούχα του από το σαλόνι και το μπάνιο (στο δωμάτιό του είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει). Μέχρι τώρα του το έλεγα ήρεμα και εκείνος φώναζε και μούτρωνε. Τώρα του φωνάζει ο μπαμπάς να μαζέψει τα ρούχα του, γιατί δεν έχει την ίδια υπομονή με μένα και γι' αυτό μάλλον είχε εκχωρηθεί σ' εμένα η αρμοδιότητα.

 

-Δεν του φτιάχνω τα λουξ πρωινά του Σαββατοκύριακου. Τον βοηθάω αν θέλει κάτι, π.χ. στο τοστ του, αλλά δεν έχει πλέον pancakes ή βάφλες από μένα. Χτες με φωνές (και από τις δύο πλευρές) του έφτιαξε ο μπαμπάς του, με τη βοήθεια τη δική μου όπου δεν μπορούσε.

 

Θα πει κανείς, ότι είμαι κακιά και τον εκδικούμαι. Όχι δεν είναι έτσι. Απλώς όλα τα παραπάνω ήταν αφορμές για τσακωμό, μέχρι τώρα. Και σκέφτομαι ότι στην τελική εγώ όλα αυτά (και πολλά άλλα) τα έκανα για να είναι εκείνος καλά και να αισθάνεται καλοδεχούμενος εδώ. Όμως για κάποιο λόγο είχε περάσει η εντύπωση ότι είμαι υποχρεωμένη να τα κάνω αυτά και ότι είμαι υποχρεωμένη να δέχομαι και κριτική για την εκτέλεση και να υφίσταμαι άσχημη συμπεριφορά και φυσικά, να θεωρούμαι ως ξένο σώμα στην "παρέα" μπαμπά και γιου (άσε την αντιποίηση αρχής).

 

Οκ, λοιπόν. Πήγα σινεμά σε ταινία που δεν ήταν για παιδιά με άλλη παρέα (εκεί ζορίστηκε ο σύντροφός μου αλλά αυτά έχει ο γονεϊκός ρόλος, πήγαν κι εκείνοι σε άλλη ταινία). Βλέπουν ταινίες στην τηλεόραση μόνοι τους (ναι, είμαστε σινεφίλ) βγαίνουν έξω βόλτες μόνοι τους (αυτό γινόταν έτσι κι αλλιώς πριν). Εννοείται ότι όπου μπορώ να βοηθήσω το κάνω αλλά αφήνω πρώτα το μπαμπά να δοκιμάσει, να βρίσει και μετά επεμβαίνω.

 

Κάθε Κυριακή ο μικρός ξυπνάει παραδοσιακά με νεύρα. Δεν προσπάθησα στο πρωινό να τον καλμάρω ή να δω τί θέλει. Το άφησα στο μπαμπά του να το χαρεί. Να δει πώς είναι να αντιμετωπίζει τη γκρίνια. Επίσης όταν γίνεται φασαρία ή δε μ' αρέσει το κλίμα, την κάνω.

Ο μικρός έρχεται γύρω γύρω. Δεν ασχολούμαι και δεν του πιάνω κουβέντα παρά μόνο στα πλαίσια της ευγένειας, όταν με ρωτάει κάτι και γενικώς ασχολούμαι με τα δικά μου.

 

Χτες, γυρνώντας από τη δουλειά στο σπίτι, πήγαμε σε ένα γυράδικο να φάμε. Άρχισε να κάνει έναν μεταλλικό θόρυβο στο τραπέζι και ενώ το σταμάτησε όταν του το είπε ο μπαμπάς του μετά από λίγο ξανάρχισε να το κάνει. Ζήτησα από το μπαμπά του να του πει να σταματήσει.Γελοίο; Υπήρχε λόγος όμως.

 

Παλιότερα κουνούσε το τραπέζι που ήταν ο καφές μου με κίνδυνο να χυθεί και προκαλώντας μου νευρικότητα και όταν του έλεγα να σταματήσει, με έγραφε και κοιτούσε θυμωμένα περιμένοντας να τσακωθούμε (ο μπαμπάς ήταν δίπλα μου και διάβαζε εφημερίδα στον κόσμο του) όπως και έγινε. Τώρα απλώς ζήτησα από το μπαμπά να το κάνει αυτός.

 

Επίσης με διέκοψε όταν έλεγα μια ιστορία, γιατί θα φοβόταν λέει με αυτά που έλεγα, να κοιμηθεί το βράδυ. Ο πατέρας και η θεία του, του είπανε ότι εσύ βλέπεις θρίλερ και τώρα σ΄έπιασε ο πόνος; Εγώ σταμάτησα να μιλάω και τους είπα ότι θα το συνεχίσουμε άλλη φορά που δε θα είναι μπροστά το παιδί. Προσπαθεί με λίγα λόγια να έρθει σε επαφή μαζί μου είτε ζητώντας κάτι που έχει ανάγκη είτε με τσακωμό. Δεν του κάνω τη χάρη να τσακωθώ αλλά επικοινωνώ μόνο στα απαραίτητα. Γιατί το κάνω; Γιατί αμέσως θεωρεί ότι μου έχει πάρει τον αέρα και πάει να κάνει τα ίδια. Καταλήγει βέβαια να φωνάζει μόνος του.

 

Εξακολουθώ να δέχομαι συμβουλές και διορθώσεις.

Απλώς να σας πω, ότι όσο πάει εγώ αισθάνομαι καλύτερα. Μου φεύγει και το παράπονο, γιατί ασχολούμαι με το τί θέλω εγώ, στα πλαίσια βέβαια της ευγένειας και της συνεργασίας μέσα στο σπίτι.

 

Και μη μου πείτε ότι παιδί έχει κάποιο άλλο θέμα γιατί ο μπαμπάς και η μαμά του, διαφωνούν και θεωρούν ότι είναι μια χαρά. Προς το παρόν μόνο εγώ φταίω, επειδή δίνω σημασία στις αντιδράσεις του για τον έναν και επειδή υπάρχω για την άλλη. Το πρώτο το διόρθωσα, το άλλο το δουλεύω .

[Ευάκι]

Πιστεύω πως καλά τα πας, αν και στην πραγματικότητα σου τρώει την ψυχή όλη αυτή η κατάσταση.

[powerpuff girl]

Ξερεις, ο ρόλος της μητριάς είναι πολύ παρεξηγημένος, και τελικα δεν εχει σημασία αν συμφωνουμε ή διαφωνούμε εμεις, γιατί απλά ειμαστε....οι μητριές! Και μονο η λέξη δεν σου βγάζει έναν αρνητισμό? Ειμαστε κατι πολυ φοβερο στα ματια πολλών, πόσο μάλλον σε ενα παιδί που εχει μεγαλώσει με παραμυθια που εχουν μονο κακες μητριες.

Το παιδί είναι ξεκάθαρο οτι εχει πρόβλημα με την θέση σου στην ζωη του μπαμπά του και οχι με την προσωπικότητά σου. Οταν μεγαλώσει θα τα θυμηθει ολα αυτα που εκανες για εκεινον...ειναι μικρος όμως και πολύ πληγωμένος.

 

Η μαμαδες παλι, αρκετά συχνά (οχι παντα βεβαια) νιώθουν μια ζηλεια για την νεα συντροφο και την νεα ζωή του μπαμπά, που ενδεχομένως να πηγαινει καλύτερα από την δική τους. Όταν εμεινα έγκυος στην πρωτη μου κορούλα, η μαμα της προγονής μου την ειχε πεισει οτι μολις θα γεννουσα θα την ξεχναγα και οτι δεν θα την ηθελα ποτε ξανα στο σπιτι μας. Ποσο πληγώθηκε το παιδί τοτε, πόση ανασφάλεια ένιωσε, μονο και μονο εξ'αιτίας της ζηλιας της μανα της, επειδή έβλεπε οτι η μικρή ειχε αρχισει να με αγαπάει πολυ (οπως κι εγώ άλλωστε).

Δεν ειναι ευκολο να βγαλεις ακρη, και οσο ο μπαμπάς δεν κανει αυτό που πρεπει, εσυ πρεπει να απομακρυνθεις όπως πολύ καλα εκανες. Και δεν εισαι οικογένεια για το παιδι. Το παιδι δεν μπορεί ακόμα να σε ενταξει σε αυτη. Δωστου χρονο, αξιζει τον κοπο.

[Melduck]

parallaxis ειναι οντως πολυ δυσκολη η θεση σου..

 

πολυ καλα κανεις και αποστασιοποιεισαι σιγα σιγα, αρκει βεβαια να μη γινεται επειδεικτικα.

δεν χρειαζεται να εξαφανιστεις, απλα πρεπει ο ρολος σου να παρει αλλη μορφη.

και οταν με το καλο θα κανεις δικο σου παιδακι, θα καταλαβεις την διαφορετικοτητα των ρολων.

 

κι εγω βρισκομαι σε παρομοια φαση με καποιες διαφορες (τα παιδια του αντρα μου ειναι δυο, τα τελευταια 4 χρονια ειμαστε παντρεμενοι και εχουμε και ενα διαολακι μαζι)

στην αρχη, οταν πρωτογνωρισα τα παιδια, ηξερα ποσο βασικο ειναι να παει καλα η σχεση μας.

η αληθεια ειναι οτι δεν το εψαξα πολυ τοτε (κακως ισως) , τι πρεπει να πω, πώς να το πω και τι πρεπει να κανω.

οποτε λειτουργησα καθαρα με το ενστικτο μου, που μου ελεγε πως τα παιδια αυτα επρεπε να με δουν σαν φιλαρακι.

φερομουν δηλαδη οπως θα φερομουν αν φιλοξενουσα στο σπιτι δυο αγαπημενα μου παιδακια, χωρις ομως καθολου ο ρολος μου να ειναι 'μητρικος'

το μονο που προσπαθουσα ηταν να περναμε καλα, να διασκεδαζουμε..

και το καταφεραμε!

αν μπορουσες να μας δεις απο μια μερια, οταν ειμαστε ολοι μαζι, θα καταλαβαινες αμεσως ποσο καλα ειμαστε και ας υπαρχουν μικροδυσκολιες και μικροπροβληματακια, μεσα στο προγραμμα ειναι ολα.

 

παντως το παιδι, για να αντιδρα τοσο εντονα, κατι τρεχει.

δεν ξερω, ισως να του βαζει λογια η μανα του, ισως και να μην του εχει δωσει ο πατερας του να καταλαβει τη σοβαροτητα της σχεσης σας...

 

αληθεια, η σχεση σου με το συντροφο σου πώς ειναι?

θελω να πω, αξιζει πραγματικα ολο αυτο το ζορι?

γιατι σιγουρα οι σχεσεις αυτες δεν ειναι ευκολες, χρειαζεται καλη ισορροπια, ψυχικη κυριως.

αν ομως η σχεση αξιζει, τοτε ολες οι δυσκολιες, πιστεψε με, θα ξεπεραστουν!

[Melduck]

Βεβαια, να προσθεσω οτι, αν ο μπαμπας δεν εχει το ρολο που πρεπει να εχει, η κατασταση θα ειναι παντα προβληματικη, ο,τι και αν κανεις εσυ.

 

Εμεις εχουμε ριξει αρκετα ματσακια με τον αντρα μου μεχρι να καταλαβει (που ακομα δηλαδη δεν το εχει καταλαβει πληρως) οτι εκεινος πρεπει να αντιδρα εκει που δεν μπορω να αντιδρασω εγω.

[Rea_1971]

Parallaxis,

 

το θέμα του θετού γονέα είναι πολυπλοκο. Εχει υποχρεώσεις και δικαιώματα στην ανατροφή ίδια με τον βιολογικό γονέα.

 

Στην περίπτωσή σου όμως δεν νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με θετό γονέα, από τη στιγμή που και οι 2 βιολογικοί γονείς έχουν ενεργό ρόλο.

 

Η θέση σου κατά τη γνώμη μου είναι αυτή ενός συγγενή. Γιατί στην ουσία αυτό είσαι-ένας συγγενής εξ αγχιστείας. Κατά συνέπεια και προκειμένου να κρατηθούν οι ισορροπίες

νομίζω ότι για ΄΄ολα τα θέματα του παιδιού - απασχόλησης ή συμπεριφοράς - θα πρέπει να ενεργείς σε συνενόηση με τους γονείς. Και βέβαια να απαιτείς από αυτούς να οριοθετούν τη συμπεριφορά του παιδιού προς εσενα.

 

Και κάτι τελευταίο: δεν χρειάζεται σε κάθε έξοδο του παιδιου με τον άντρα σου να είσαι παρούσα. Δώσε τους λίγο αέρα και πάρε τον δικό σου.

 

Αλλιώς θα "πνιγείς"

[marchalina]

Parallaxis πιστεύω είσαι σε πολύ καλό δρόμο

Χαλάρωσε κι άλλο...

Μην δεχθείς ποτέ να μενεις μόνη με το παιδί ή (ακόμα χειροτερα) να είσαι η μόνη συνοδός του σε καποια εξωτερικη δραστηριότητα

Ασε τους γονείς να τα βγάλουν πέρα και απόλαυσε την ελευθερία σου και το γεγονός οτι ακόμα δεν έχεις μητρικές ευθύνες

[hyphen]

Parallaxis διαβάζω σήμερα το πρόβλημα σου και θα ήθελα πολύ να με ενημερώσεις πως προχώρησε τελικά! Έχω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το δικό σου μόνο που εγώ έχω ένα παιδί από τον προηγούμενο μου γάμο και απέκτησα πριν λίγους μήνες παιδί με το σύντροφό μου. Πάνω κάτω αναγνωρίζω αυτά που λες μόνο που εγώ λόγω των δικών μου παιδιών πρέπει να επεμβαίνω λίγο περισσότερο καταλήγοντας φυσικά στην κατάσταση που περιγράφεις. Φωνές, τσακωμούς και απαξίωση.

 

Θα σου ήμουν ευγνωμων να ήξερα αν λειτούργησε αυτή η στάση και πως είσαι εσύ μετά από 2 χρόνια!