Ακούστε και το δικό μου πρόβλημα...

[teddy-tedi]

μαλλον στην κοινωνια που ζουμε εχουμε μπερδεψει τους φιλους με τους συζηγους μας...μαλλον εχουμε χασει την σημασια του ανδρογυνου των συζηγων!!!!!!!!!!πρεπει να σεβομαστε ο ενας τον αλλον......πρεπει να ειμαστε ιση!!!αχ θεε μου βοηθα μας γιατι γιναμε ετσι!!!!

[bellissima]

Ευχαριστώ πολύ που με ακούτε, διαβάζοντας τις συμβουλές σας με κάνετε να σκεφτώ καλύτερα και να δω τα πράγματα από διαφορετικές γωνιές. Δεν θα μπορούσα να μιλήσω ούτε στους γονείς μου αλλά ούτε και στις αδερφές μου γι΄αυτά τα προβλήματα, γιατί μετά σίγουρα θα βλέπουν με διαφορετικό μάτι τον άνθρωπό μου και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω. Και αυτό γιατί το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει, αλλά αν εμπλακούν και άλλα άτομα μετά είνια δύσκολο να βρεις τις ισσοροπίες. Ξέρω ότι κάνω λάθη και του ζήτησα να προσπαθήσουμε να μην βρίζουμε και να μην μιλάμε άσχημα ο ένας για τον άλλον. Να μην χρησιμοποιούμε κοσμητικά επίθετα που μας προσβάλλουν. Θέλω να δω πόσο θα κρατήσει. Σίγουρα στον θυμό μας δεν τα σκεφτόμαστε, αλλά μετά μας πονάει και δεν είναι δυνατόν να μιλάμε έτσι για τον άνθρωπο που αγαπάμε και που είναι μέρος της ζωής μας και των παιδιών μας. Ας ελπίσουμε να βρούμε κια λίγο χρόνο για μας.

[demi]

  stella7778 είπε:

εγω ειμαι ενας κοινος νταλικερης....βριζω ασυστολα και εχω και μια αγριοφωναρα ο θεος να σε φυλαει.......ρε παιδια ειμαι με τον αντρα μου τωρα 5 χρονια γεματα και δεν εχω μαλωσει ουτε μια φορα με τον τροπο που λετε......μαγικα , δεν ξερω ποιος θεος με κραταει, οτι θελω να του πω, χαμηλωνω τον τονο μου, δε λεω ουτε μια βρισια, το λεω ομορφα και ηρεμα

το χειροτερο που κανω ποτε ειναι να ειρωνευτω οταν πχ λεει οτι κατι δεν το ακουσε θα πω ναι βεβαια, εννοειται εσυ δεν ακουσες τιποτα αυτο ειναι το εκτροπο που θα κανω

δε μπορω να διανοηθω να με βρισει εκεινος γιατι δε βριζει αλλα νιωθω τοσο ωραια που του φερομαι καλα και δεν εχω μετα τυψεις........εμας το μονο μας θεμα ειναι η μανα του που μας βγαζει το λαδι αλλα επειδη ο αντρας μου δεν τους πολυθελει τους δικους του παλι εγω θα πω παμε οποτε μετα τι να πω, γιατι πηγαμε???

γενικως ο ηρεμος τροπος παντα σε καλο βγαζει και δεν το κανω επιτηδες αλλα τα λογια φερνουν λογια και ειμαι ατομο που δεν ξεχναω..........αν πχ μια μερα με ελεγε που---- εγω δεν θα το ξεχνουσα με καμια συγνωμη μετα........τα λογια ειναι βαρια και χαραζουν τις ψυχες

δεν υπαρχει λογος..........

εσυ με δυο μωρα τωρα μονο εσυ ξερεις τι τραβας θα πρεπει να δειξει κι εκεινος κατανοηση κι εσυ

 

αλλα μετα τα παιδια ολα αλλαζουν καλη μου κακα τα ψεμματα

και τα σ αγαπω γινονται λιγοτερα

και οι αγκαλιες

και η ηρεμια

γιατι δεν υπαρχει χρονος, γιατι τα νευρα ειναι πολλα και οι υποχρεωσεις αλλες τοσες

 

αλλα αλλο να αλλαζουν τα δεδομενα και αλλο να πεσουμε ο ενας να φαμε τον αλλο

 

αψογο το κοριτσακι μου...αψογο...μπραβο σου....εγω γιατι δεν μπορω να μεινω ηρεμη?????????

[LA LATINA]

  demi είπε:

αψογο το κοριτσακι μου...αψογο...μπραβο σου....εγω γιατι δεν μπορω να μεινω ηρεμη?????????

 

να προσπαθησεις και θα το καταφερεις δεν ειναι τιποτα και νιωθεις τοσο ωραια μετα που ξερεις οτι φερθηκες σαν ανθρωπος

προς θεου δε λεω να σε βριζουν και να καθεσαι

λεω και οι δυο να φερονται ανθρωπιαν ετσι?

[VANILIA123M]

Προσπαθησε να δεις από που πηγαζει όλο αυτό. Είναι ξεσπασμα από αλλη αιτία.Αφού εκεινος δεν το κανει καντο εσυ.Ειναι κριμα και για τα παιδακια σας και για εσας.Τουλαχιστον κανε εσύ την προσπάθεια σου για να λες στον εαυτό σου οτι οτι μπορούσες εκανες.Και εγω οταν γεννηθηκε ο μικρος δεν ειχα καθολου υπομονη και το ιδιο και ο αντρας μου. τσακωνόμασταν με το παραμικρό ,αλλά τα βρισκαμε μετα και μας ενωνε το ζουζούνι μας . Η δική μου γνωμη είναι να μαζεψεις υπομονή και οταν πάει να ξεκινησει τσακωμό να μην τσιμπάς και αφού τον αφήσεις να λεει,λεει .....να του απαντας με ηρεμο τόνο ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ? Ή ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΤΣΑΝΤΙΣΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ? Χωρίς ειρωνία καιμε ηρεμο τονο. Αν τωρα είσαι φουντωμενη πες μισό λεπτό ,μπες στο μπανιο,αυτοσυγκεντρωσου και ξαναβγες .Προσπάθησε μετα από όλο αυτό να εστιασθείς σε κάτι θετικό πχ για κατι που κανανε τα μικρά .Χαλάρωσε ετσι την κατάσταση και μετα αφού ηρεμήσει λίγο να του πεις πως είστε τόσο τυχεροι που εχετε τα ζουζούνια σας και είναι κρίμα να είστε ετσι ενώ τα εχετε όλα ....και καλό είναι να σεβομαστε ο ενας τον άλλον. Προσπάθησε να έχεις αυτή τη νοοτροπία και θα δείς οτι ο πολεμος μόνο πόλεμο φέρνει .....κάνε κάτι εσύ και θα το κάνεις για σενα και τα παιδιά σου αλλά και για τον αντρα που αγαπάς .Δεν τελειώνει έτσι κάτι εάν εχετε μόνο τετοια προβλήματα και οχι άλλου είδους !!!! χαλαρωστε και παρτε τα παιδια σας να βγειτε λιγο , ή πάρε μια γυναικα μια φορά την εβδομάδα να στον κρατάει να βγείτε σαν ανθρωποι.......εμείς μόλις βγαιναμε ποτε ποτε μονοι μας γινόμασταν άλλοι ανθρωποι!!!!!ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΣΟΥ εκείνη τη στιγμη και συγκρατήσου. και.......ΨΑΞΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ!!!!!!!και δεν είναι κακό να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό (στον αντρα σου πες οτι πας σε παιδοψυχολογο αν και νομίζω οτι καλό είναι να πηγαίνατε μαζι και καλά για τα παιδιά). Αξίζετε μια ευκαιρία.......και οπως λες αγαπιέστε!!!!!βρειτε λοιπόν την αγαπη σας γιατί την κρυψατε δεν την χασατε!!!!

[bellissima]

  VANILIA123M είπε:

Προσπαθησε να δεις από που πηγαζει όλο αυτό. Είναι ξεσπασμα από αλλη αιτία.Αφού εκεινος δεν το κανει καντο εσυ.Ειναι κριμα και για τα παιδακια σας και για εσας.Τουλαχιστον κανε εσύ την προσπάθεια σου για να λες στον εαυτό σου οτι οτι μπορούσες εκανες.Και εγω οταν γεννηθηκε ο μικρος δεν ειχα καθολου υπομονη και το ιδιο και ο αντρας μου. τσακωνόμασταν με το παραμικρό ,αλλά τα βρισκαμε μετα και μας ενωνε το ζουζούνι μας . Η δική μου γνωμη είναι να μαζεψεις υπομονή και οταν πάει να ξεκινησει τσακωμό να μην τσιμπάς και αφού τον αφήσεις να λεει,λεει .....να του απαντας με ηρεμο τόνο ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ? Ή ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΤΣΑΝΤΙΣΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΣΗΜΕΡΑ? Χωρίς ειρωνία καιμε ηρεμο τονο. Αν τωρα είσαι φουντωμενη πες μισό λεπτό ,μπες στο μπανιο,αυτοσυγκεντρωσου και ξαναβγες .Προσπάθησε μετα από όλο αυτό να εστιασθείς σε κάτι θετικό πχ για κατι που κανανε τα μικρά .Χαλάρωσε ετσι την κατάσταση και μετα αφού ηρεμήσει λίγο να του πεις πως είστε τόσο τυχεροι που εχετε τα ζουζούνια σας και είναι κρίμα να είστε ετσι ενώ τα εχετε όλα ....και καλό είναι να σεβομαστε ο ενας τον άλλον. Προσπάθησε να έχεις αυτή τη νοοτροπία και θα δείς οτι ο πολεμος μόνο πόλεμο φέρνει .....κάνε κάτι εσύ και θα το κάνεις για σενα και τα παιδιά σου αλλά και για τον αντρα που αγαπάς .Δεν τελειώνει έτσι κάτι εάν εχετε μόνο τετοια προβλήματα και οχι άλλου είδους !!!! χαλαρωστε και παρτε τα παιδια σας να βγειτε λιγο , ή πάρε μια γυναικα μια φορά την εβδομάδα να στον κρατάει να βγείτε σαν ανθρωποι.......εμείς μόλις βγαιναμε ποτε ποτε μονοι μας γινόμασταν άλλοι ανθρωποι!!!!!ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΣΟΥ εκείνη τη στιγμη και συγκρατήσου. και.......ΨΑΞΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΙΤΙΑ!!!!!!!και δεν είναι κακό να συμβουλευτείς κάποιον ειδικό (στον αντρα σου πες οτι πας σε παιδοψυχολογο αν και νομίζω οτι καλό είναι να πηγαίνατε μαζι και καλά για τα παιδιά). Αξίζετε μια ευκαιρία.......και οπως λες αγαπιέστε!!!!!βρειτε λοιπόν την αγαπη σας γιατί την κρυψατε δεν την χασατε!!!!

Ευχαριστώ για τις συμβουλές σου καλή μου. Θα προσπαθήσω να κάνω πράξη μερικά από αυτά που μου γράφεις.

[Sisoni]

Καλησπέρα και από μένα bellissima!

Παίρνω το θάρρος να παραθέσω κι εγώ τη γνώμη μου, χωρίς να λέω ουσιαστικά κάτι καινούργιο. Απλώς η παράθεσή κάποιων κοινών σκέψεων από τη δική μου πλευρά ίσως σου φανεί χρήσιμη.

Κατ΄αρχήν είναι κοινώς αποδεκτό ότι η ζωή και κατ΄επέκταση η σχέση του ζευγαριού μετά τον ερχομό των παιδιών αλλάζει άρδην. Νέα δεδομένα και νέες υποχρεώσεις μπορούν να αλλάξουν τόσο την ψυχοσύνθεσή μας όσο και τον τρόπο που αντιδρούμε στα νέα αυτά δεδομένα. Έτσι, ο σύζυγος, για παράδειγμα, μπορεί να αισθάνεται παραμελημένος, να ενοχλείται που δεν μπορεί να προγραμματίζει τη ζωή του όπως παλιά, να αγχώνεται με τις νέες ευθύνες και εσύ από την πλευρά σου το ίδιο. Αυτά συνήθως προκαλούν κούραση, στενοχώρια, εκνευρισμό και εντάσεις, που σε πολλά ζευγάρια εκφράζονται πιο ήπια, αλλά σε άλλα με πολύ άσχημο τρόπο, όπως οι τσακωμοί με βρισιές. Εάν και στο παρελθόν, πριν την γέννηση των παιδιών, συνήθιζε ένα ζευγάρι να διαπληκτίζεται χρησιμοποιώντας ελαφρά τη καρδία άσχημους χαρακτηρισμούς, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτό θα συνεχιστεί και μετά τη γέννηση των παιδιών. Και θέλει πάρα πολύ δουλειά και υπευθυνότητα, ενδεχομένως και τη συνδρομή κάποιου ειδικού, προκειμένου να αλλάξει μια τέτοια «συνήθεια», καθώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξει ο χαρακτήρας των ανθρώπων και κάποιες παγιωμένες συνήθειες τους.

Εάν όμως τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν υπήρχαν στο παρελθόν και προέκυψαν ξαφνικά ως ένας τρόπος εκτόνωσης, είναι πιο εύκολο να καταπολεμηθούν. Και σε αυτό το σημείο θέλω να παρατηρήσω τα απαράβατα όρια και τους κανόνες που έχουμε ο καθένας στη ζωή μας, εάν φυσικά θέλουμε να λεγόμαστε σοβαροί, υπεύθυνοι, πολιτισμένοι και νοήμονες άνθρωποι. Υπάρχει λοιπόν ένας κανόνας και ένα όριο που λέει «σέβομαι τον εαυτό μου και απαιτώ και από όλους τους άλλους να με σέβονται και δεν διαπραγματεύομαι επουδενί την αξιοπρέπειά μου». Στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί κάποιος ούτε να δέχεται ούτε να κάνει, με τη δικαιολογία του εκνευρισμού, λογής λογής χαρακτηρισμούς. Εάν λοιπόν, για παράδειγμα, κάποιος με αποκαλέσει «πρόστυχη», θα του απαντήσω «δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο! Θέλεις να μου εξηγήσεις για ποιο λόγο με χαρακτήρισες έτσι;…» Απλά, ήρεμα, λογικά, σοβαρά και πολιτισμένα. Εμείς βάζουμε λοιπόν τα όρια στις σχέσεις μας και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την παραβίασή τους.

Στο ίδιο πλαίσιο, είναι ανεπίτρεπτο να παραβιάζονται όρια και κανόνες που αφορούν παιδιά. Τους γνωρίζουμε όλοι και εάν κάποιες στιγμές μας διαφεύγουν οφείλουμε να τους γράψουμε 100 φορές, σαν την τιμωρία που έβαζαν οι παλιοί δάσκαλοι στα παιδιά, και να τους κολλήσουμε στο ψυγείο, στον καθρέφτη του μπάνιου, στους τοίχους, μα πάνω απ΄όλα στο κεφάλι μας! Δεν επιτρέπεται να είμαστε εμείς η αιτία που ένα παιδάκι φοβάται, κλαίει, ζαρώνει σε μια γωνία, τρέμει η καρδούλα του… είναι δυνατόν να υπάρχουν ψυχούλες που να φοβούνται την ίδια τους τη μάνα και τον ίδιο τους τον πατέρα; Βροντοφωνάζουν κάποιοι γονείς ότι θα εξαφανίσουν από προσώπου γης όποιον πειράξει το παιδί τους, αντί να εξαφανιστούν οι ίδιοι από προσώπου γης μέχρι να γίνουν «σοβαροί» γονείς! Και μετά απορούν γιατί το παιδί αργεί να μιλήσει, γιατί το παιδί είναι εσωστρεφές ή επιθετικό, γιατί το παιδί έχει φοβίες ή χαμηλή αυτοεκτίμηση…

Η ψυχή, η ηρεμία, η ευτυχία των παιδιών είναι αδιαπραγμάτευτη και οτιδήποτε τα διαταράσσει είναι εγκληματικό.

Θα έλεγα λοιπόν να αναζητήσετε τρόπους, ώστε να μην διαταράσσετε την πολύτιμη ηρεμία των παιδιών σας, αλλά να είστε και εσείς καλύτερα.

Κατ΄αρχήν κάποια στιγμή που θα είστε ήρεμοι καθίστε και συζητήστε το πρόβλημα. Περιγράψτε την κατάσταση, τα γεγονότα, εκφράστε το παράπονό σας, τα προβλήματά σας, το τι σας ενοχλεί και τι θα θέλετε να αλλάξει και συμφωνείστε στο τι πρέπει να γίνει από κει και πέρα. Κάνετε την αυτοκριτική σας, θέστε τα όρια και τους κανόνες που θέλετε να ισχύουν στο σπίτι σας και σεβαστείτε τους. Μιλήστε. Μιλήστε πολύ! Βγάλτε τα εσωψυχά σας! Με θετική διάθεση, με υπομονή, με αγάπη και με ενδιαφέρον για τον άνθρωπο που επιλέξατε να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας και να φτιάξετε μια σωστή οικογένεια και με τη σωστή συζήτηση όλα λύνονται. Υπάρχει εξάλλου και το υπόβαθρο της αγάπης και μιας υγιούς σχέσης στο παρελθόν. Άρα, αυτό που υπήρχε παλιά μπορεί να υπάρξει και τώρα. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο και το οφείλετε στον εαυτό σας και στα παιδιά σας. Όλοι οφείλουμε να προσπαθούμε και να γινόμαστε μέρα με τη μέρα καλύτεροι άνθρωποι, γιατί έτσι γίνεται η ζωή μας καλύτερη και αισθανόμαστε τελικά πιο όμορφα.

Παράλληλα, θα βοηθήσει το να φτιάξετε από κοινού ένα πρόγραμμα. Ώρες εργασίας του συζύγου, δουλειές σπιτιού, χρόνος με τα παιδιά, χρόνος οι δυο σας, προσωπικός χρόνος κ.τ.λ. Βοηθάει πολύ, για παράδειγμα, να ξέρουμε ότι μετά από μια δύσκολη ημέρα θα βάλουμε τα παιδιά κατά τις 9 για ύπνο και μετά θα καθίσουμε με ένα ποτήρι κρασί αγκαλιά με το σύντροφό μας να δούμε μια ταινία. Ή ότι 7-8 είναι ο δικός μας προσωπικός χρόνος, στον οποίο μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας ό,τι μας ευχαριστεί. Αναζητήστε δηλαδή υγιείς τρόπους εκτόνωσης και δημιουργικές διεξόδους από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Υπάρχουν αυτά, ακόμη και στο στενό πλαίσιο μιας δύσκολης οικογενειακής ζωής χωρίς βοήθεια.

Επίσης, μερικές φορές (εάν δεν υπήρχαν στο παρελθόν) η εριστική συμπεριφορά, ο συνεχής εκνευρισμός και η λεκτική εκτόνωση με άσχημες εκφράσεις, όταν μάλιστα συνοδεύονται και από άλλα δεδομένα, όπως συνεχή αρνητικά συναισθήματα, έλλειψη διάθεσης να κάνει κάποιος πράγματα, παραμέληση του εαυτού, αίσθηση μιας συνεχούς κόπωσης κ.α., υποδηλώνουν την ύπαρξη κάποιας μορφής κατάθλιψης. Σε αυτήν την περίπτωση και εφόσον δεν μπορούμε μόνοι μας να εντοπίσουμε και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, είναι πολύτιμη η βοήθεια που μπορεί να προσφέρει ένας ειδικός και οφείλουμε να ζητούμε βοήθεια για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.

Τέλος, θα αναφέρω μία πολύ σοφή συμβουλή που έλεγε συχνά η αείμνηστη γιαγιά μου: «πριν μιλήσεις να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου και στο μέλι». Αυτή η κουβέντα έχει πολύ μεγάλο νόημα, σημαίνει πολλά πράγματα και δηλώνει μια στάση ζωής που αξίζει να ακολουθούμε…

[PEPI1979]

  Sisoni είπε:

Τέλος, θα αναφέρω μία πολύ σοφή συμβουλή που έλεγε συχνά η αείμνηστη γιαγιά μου: «πριν μιλήσεις να βουτάς τη γλώσσα σου στο μυαλό σου και στο μέλι». Αυτή η κουβέντα έχει πολύ μεγάλο νόημα, σημαίνει πολλά πράγματα και δηλώνει μια στάση ζωής που αξίζει να ακολουθούμε…

Πολύ ωραίο πραγματικά . Και εγω την επόμενη φορά που θα νευριασω θα το σκεφτώ καλύτερα ....

[vmavrid]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, Χρόνια πολλά σε όλους κ την καλημέρα μου. Αχ, τί να πω κ εγώ? Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όμως δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Πρέπει να εξαντλούμαι όλα τα περιθώρια της υπομονής, της κατανόησης και της αγάπης μας προς τον άνθρωπό μας, όσο κ αν νομίζουμε ότι έχει πάντα άδικο. Κ εγώ έχω νιώσει πολλές φορές ότι χάνω την υπομονή μου αλλά δεν αντέχω ούτε καν σαν σκέψη να με ρωτάνε τα παιδιά μου πού είναι ο μπαμπάς κ εγώ τί να απαντώ? Δεν ζει πια μαζί μας? Είναι σε άλλο σπίτι? Σε άλλη πόλη? Με άλλη οικογένεια? Δεν ξέρω εάν είναι σωστό να σας περιγράψω κ την δική μου ιστορία, μιας κ το θέμα το άνοιξες εσύ bellisima. Έχω κ εγώ δίδυμα, κοριτσάκια 22 μηνών. Ο καλός μου "δύσκολος" χαρακτήρας για τα δικά μου δεδομένα από την αρχή. Άλλα δεν το έβαλα κάτω πριν 7 χρόνια, θα το βάλω τώρα που έχουμε τα παιδιά? Ζούμε στην πόλη μου (100 χλμ μακρυά από την δική του), κατά συνέπεια οι δικοί του είναι μακρυά. Έχουμε κάθε βοήθεια από τους γονείς μου. Η μαμά μου έίναι με τα παιδιά τα πρωινά. Κ όποτε θέλουμε να βγούμε ή να κάνουμε οτιδήποτε είναι πάντα διαθέσιμοι. Οι δικοί του έρχονται τουλάχιστον 1 φορά το μήνα. Βοήθεια δόξα τω θεώ έχουμε, αλλά εκείνος δεν την αναγνωρίζει. Ενω εσύ είσαι μόνη σου. Έχεις να ασχοληθείς κ πρέπει να έχεις χρόνο κ κουράγιο κ για τα πρακτικά θέματα του σπιτιού. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, μαγείρεμα, σίδερο....κλπ....κλπ. Εμένα τα περισσότερα από αυτά τα προλαβαίνει η μανούλα μου. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι ο άντρας μου είναι άνεργος. Κ του φταίει η πόλη μου που δεν έχει δουλειά (η πεθερά λέει ότι στη δική τους πόλη θα έβρισκε 100 δουλειές, ΧΑ ΧΑ), του φταεί ο μπαμπάς μου που είχε επιχειρήσεις αλλά λόγω κρίσης ή κακής διαχείρισης φαλιρήσαμε, του φταίνε όλα γενικώς....Από τότε που γεννήθηκαν τα μωρά τα είχε πάρει στο κρανίο με τους δικούς μου, γιατί ήταν πολύ τακτικοί στις επισκέψεις τους (σε καθημερινή βάση όμως). Κ η μαμά του όμως μέχρι να ξεπεταχτούν τα παιδιά ερχόταν κάθε δεύτερη εβδομάδα κ έμενε για 4 ημέρες. Δεν με πείραζε φυσικά, κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη. Για να μην μακρυγορώ, το πρόβλημά μου έιναι ότι ολιμερής τρώγεται με τα ρούχα του. Είναι τόσο εχθρικός με τους δικούς μου. Δεν τους λέει ούτε καλημέρα. Ζει με έναν θυμό μέσα του. Βράζει! Όλη μέρα είναι μέσα στο δωμάτιο κλεισμένος στο lap top του. Δεν είχε διάθεση να ασχοληθεί ούτε με τα παιδιά. Δεν μπορώ να του μιλήσω. Ούτε μαλώνουμε, ούτε βριζόμαστε γιατί απλα δεν μιλάμε. Δεν μιλιέται! Νιώθω τόσο μόνη! Μου λείπει κ εμένα η στοργή, η τρυφερότητα, ένα χάδι (όχι σεξ, πάει κ αυτό), μια αγκαλιά, μια γλυκιά κουβέντα. Κάποια κοπέλα ανέφερε για κοινό χρόνο, μια ταινία αγκαλιά κ ένα ποτήρι κρασί. Τί είναι αυτό???? Βλέπει ταινίες μόνος του στον υπολογιστή του. Κ μόλις κοιμήζουμε τα παιδιά, μέχρι να συμμαζέψω λίγο κ να βάλω καμιά κρέμα στο πρόσωπο έχει ήδη κοιμηθεί. Παλιά μιλούσα, έψαχνα το πρόβλημα, επισήμανα το πρόβλημα αλλά σχεδόν πάντα μιλούσα σε ντουβάρι. Δεν έτρεχε ποτέ τίποτα, δεν έβρισκε ποτέ πρόβλημα, όλα τα έβλεπε καλά. Με αποτέλεσμα να μαλώνουμε κ από τα νέυρα μου τυφλωνόμουν κ πετούσα χοντράδες. Μέχρι κ χέρι μου ερχόταν να σηκώσω. Σ' αυτό πλέον με βοήθησε ο πνευματικός μου. Ακριβώς όπως ανέφερε μια κοπέλα για τη γιαγιά της. Πλέον μπορώ να διαχειριστώ το θυμό μου σε σημείο που έχω χάσει κάθε αυθορμητισμό. Έχω γίνει αφασία. Εκείνος μπορεί να βράζει, να είναι αρνητικός σε όλα, να έχει μούτρα μέχρι το πάτωμα, αλλά εγώ στον κόσμο μου, μέσα στη γλύκα. Να μην είμαι άδικη. Υπάρχουν κ καλές στιγμές/περίοδοι αλλά δεν έχουν διάρκεια. Κρατάνε 3-4 μέρες κ πάλι από την αρχή. Για να μην βαριέμαι η γυναίκα. Προσπάθησα να γράψω όσο λίγα γινόταν. Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ. Κ συγγνώμη bellissima που εκμεταλλεύτηκα το θέμα που άνοιξες για να κάνω κ εγώ την ψυχοθεραπεία μου. ΥΓ. stellaki γραφεις υπέροχα, συγκλονιστικά. Δείχνεις άνθρωπος που έχει τόση αγάπη μέσα του!!! Κ εγώ έτσι νιώθω. Αγαπώ όλο τον κόσμο κ θέλω να είμαστε όλοι αγαπημένοι μεταξύ μας!!! Όμως πολύ ρομαντικό για τις μέρες μας.....

[vmavrid]

  Sisoni είπε:

[LA LATINA]

μη νομιζεις κι εγω ανθρωπος ειμαι

πολλους αφηνω να με εκμεταλλευονται

αλλες φορες τα λεω

αλλες οχι

 

 

ο αντρας μου ομως δεν ειναι σε καμια τετοια κατηγορια

ειναι το στηριγμα μου ο ανθρωπος μου η ζωη μου

εγω τον ερωτευτηκα, εγω τον διαλεξα, εγω πεταξα απο χαρα οταν μου ζητησε να παντρευτουμε

και θα εχουμε δυσκολιες

και θα πουμε μια κουβεντα

ανθρωποι ειμαστε

 

απ την αρχη του ειπα ομως

δεν θελω μουτρα

ετσι ειμασταν και σπιτι μου

μπορει να διαφωνουσαμε ειμαστε και φωνακλαδες

σε δεκα λεπτα βρισκαμε ενα τραγουδι στο ραδιο και χορευαμε ολοι μαζι

δεν ξερω τι θα πει καβγας με μουτρα

δε μποιρω να λειτουργησω

 

με αγαπας και σε αγαπω

γιατι να μαυρισω την ψυχη σου η το αντιθετο???

 

ποτε παιδια, ποτε!!!!

αισθανομαι πολυ καλυτερα αν εχω φερθει καλα

 

χτες πχ εβαλα τις φωνες στον αντρα μου για το θερμοσιφωνο της μαμας μου

δεν ηξερα αν γυρισε τη βανα η οχι

εκεινος δεν καταλαβαινε τι ρωτουσα ειχε δουλεια εφτιαχνε το παιδικο κρεβατακι

φωναξε, φωναξα, ηταν αδυνατο να συνεννοηθουμε

 

μετα οταν ηρεμησαμε του ειπα "καταλαβες αγαπη μου γιατι σου φωναζα?" και μου ειπε "ναι βρε μωρο μου εκεινη την ωρα τα μπερδεψα ειχα δουλεια...." και ολα καλα

 

δεν ειναι οτι δε θυμωνουμε και δεν φωναζουμε.......ολο το τετραγωνο μας ακουει εχω και μια γαιδουροφωνρα εγω........αλλα οχι μουτρα!!!!!!!!!!! οτι γινεται με αγαπη, οπως μια εξηγηση να εχουμε ησυχη τη συνειδηση μας, αγαπη φερνει!!!!!!!!!!

[vmavrid]

  Sisoni είπε:

[vmavrid]

Sisoni ήθελα να παραθέσω αποσπάσματα από τα γραφόμενά σου, αλλά δεν ξέρω γιατί δεν τα κατάφερα (Δεν είμαι κ πολύ έμπειρη χρήστης του forum).Ήθελα να σου πω πως ξαναδιάβασα το μήνυμά σου κ συμφωνώ απόλυτα με όλα όσα αναφέρεις. Κ ειδικά σε ότι έχει να κάνει με τις συμπεριφορές μας απέναντι στα αγγελούδια μας. Συγχαρητήρια για τις απόψεις σου!