Γονείς των γονιών μας

[Πάνος Β]

Οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ δύσκολες. Όσο πλούσιες είναι, άλλο τόσο και ψυχοφθόρες είναι. Κι εμείς βρισκόμαστε πλέον στο κέντρο του πλανήτη μας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και οι γονείς μας ...παραμεγάλωσαν. Αρχίζουν και θυμίζουν τα παιδιά μας. Μόνο που δεν έχουν όλη την ζωή μπροστά τους.

 

Είναι μια δύσκολη ωρίμανση για τον άνθρωπο, όταν έρχεται η ώρα να γίνει γονιός των γονιών του. Για χρόνια, οι γονείς του ήταν το πρότυπο του (λέμε τώρα ), το αποκούμπι του, η φωλιά του. Να λοιπόν που η φωλιά τώρα έχει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της ιδιοτροπίες, τους δικούς της ψυχαναγκασμούς. Και δεν έχουν καν το γλυκό πρόσωπο ενός μικρού παιδιού. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι γονείς - πια - των γονιών μας;

 

Ένας άνθρωπος πήρε την αγελάδα του και την πήγε στην αγορά. Είχε όμως προβλήματα γιατί και η αγελάδα κατά καιρούς τσίναγε και έκανε ζημιές, αλλά και ο κόσμος παραπονιόταν για την αγελάδα που έπιανε πολύ χώρο στο αντίσκηνο. Έτσι άρχισε να την βρίζει και να την καταριέται, τίποτα όμως δεν άλλαζε. Αντίθετα, με τα χρόνια παρατήρησε πως προσέθετε στην δυστυχία του. Η μιζέρια του μεγάλωνε την αρνητική εικόνα που είχε η αγελάδα σε αυτόν και στους γύρω του.

 

Έτσι μια μέρα αποφάσισε να αλλάξει τροπάρι. Άρχισε να παινεύει την αγελάδα και να βλέπει τα καλά της στοιχεία. Το όμορφο της χρώμα και την νόστιμη τσαχπινιά της. Όμως πάλι οι άνθρωποι στην αγορά παραπονιόνταν κι η αγελάδα του δημιουργούσε προβλήματα. Εκείνος πάντα προσπαθούσε να την δικαιολογήσει, μέχρι που μια μέρα η αγελάδα έκανε ένα τέτοιο μπάχαλο που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε πια να κουκουλώσει.

 

Έτσι αποφάσισε για άλλη μια φορά να αλλάξει τροπάρι. Να δεχτεί την αγελάδα όπως ήταν. Με τα καλά της και τα κακά της. Κάποιες μέρες ήταν πολύ δύσκολο να δει τα καλά της. Άλλες πάλι, τα ξέχναγε τα κακά της και γέλαγε με την αγελάδα και τα μπουρδουκλώματα της. Με τον καιρό, η ζωή με την αγελάδα έγινε εύκολη, όμως δεν μπορούσε να την αγαπήσει. Δεν μπορούσε να την αγαπήσει γιατί δεν μπορούσε να σχετιστεί μαζί της.

 

Μέχρι που, ξαφνικά, είδε στην αγελάδα τον εαυτό του. Μπορεί εκείνος να μην μπερδευόταν όπως αυτή, είχε όμως κι εκείνος τα δικά του μπερδέματα. Εκεί που η αγελάδα ήταν πρόβλημα, εκείνος ήταν η απάντηση. Αυτό το ήξερε εξʼ αρχής. Δεν είχε όμως συνειδητοποιήσει πως εκεί που εκείνος ήταν το πρόβλημα, η αγελάδα του ήταν η απάντηση.

 

Η αγάπη προς τους γονείς μας και προς τα παιδιά μας, δεν είναι μια άσκηση μυαλού. Είναι άσκηση χαρακτήρα. Όταν ο γονιός μας, μας πονάει, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να τον αγαπούμε ανεξάρτητα του πόνου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο. Όταν χτυπάμε το πόδι μας, σταματάμε να το δέσουμε και κατόπιν συνεχίζουμε τον δρόμο μας. Συνεχίζουμε την ζωή μας ανεξάρτητα του πόνου. Το πόδι μας πονάει, όμως εμείς επιλέγουμε να αγνοήσουμε τον πόνο και να πορευτούμε όπως έχουμε σχεδιάσει. Ομοίως και ο συναισθηματικός πόνος. Η αγάπη δεν πρέπει να σταματάει, ούτε να πισωγυρνάει, επειδή πονάμε μέσα στην σχέση μας. Η αγάπη οφείλει να συνεχίσει την ρότα της, ανεξάρτητα του πόνου. Ο πόνος είναι απλά ένας συναγερμός, ένα καμπανάκι στο κατάστρωμα που μας ειδοποιεί πως άλλαξε η πορεία ή σκίστηκε ο φλόκος. Θα κάνουμε ότι χρειάζεται προκειμένου να συνεχίσει η πορεία του σκάφους. Θα ξυπνήσουμε τον πηδαλιούχο που κοιμήθηκε και θα δώσουμε τον φλόκο στα παλικάρια να τον ράψουν, μέχρι να πιάσουμε λιμάνι και να πάρουμε άλλον.

 

Όταν η σχέση μας πονάει, θα κοιτάξουμε να δούμε τι πάει λάθος. Δεν θα σταματήσουμε να αγαπάμε όμως! Δεν θα διακόψουμε την σχέση μας! Που ακούστηκε πλοίο να αυτοβυθίζεται επειδή έχασε ένα φλόκο!!!

 

Γιʼ αυτό και όσοι έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους, και ιδιαίτερα στις σημαντικές τους σχέσεις όπως είναι η οικογένεια, πρέπει να βάλουν καπετάνιο καλό στο σκαρί τους. Όχι από εκείνους τους ναύτες του σαββατοκύριακου που στο πρώτο φρεσκάρισμα πιάνουν λιμάνι ή βουτάνε στην θάλασσα. Κάθε άνθρωπος είναι καπετάνιος των σχέσεων του. Αλίμονο του αν τα παρατάει τα πλεούμενα με την πρώτη δυσκολία. Η δυσκολία οφείλει να πεισμώνει τον άνθρωπο και να βγάζει τον καλύτερο του εαυτό έξω, όχι να τον στέλνει κάτω από το τραπέζι με την ουρά στα σκέλια. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από τις πράξεις του. Αν πράττει σαν καρυδότσουφλο, τότε αυτό είναι. Ένα καρυδότσουφλο. Και τόσο η ζωή όσο και ο κόσμος έχουν ένα πηγαίο προτέρημα να σε βλέπουν ακριβώς όπως είσαι. Άσχετα τι λένε.

[Dimitra83]

οι αγελαδες και οι ναυτες που κολλανε με τη μανα μου ακομα δε καταλαβα

[κούνια μπέλα]

Οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ δύσκολες. Όσο πλούσιες είναι, άλλο τόσο και ψυχοφθόρες είναι. Κι εμείς βρισκόμαστε πλέον στο κέντρο του πλανήτη μας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και οι γονείς μας ...παραμεγάλωσαν. Αρχίζουν και θυμίζουν τα παιδιά μας. Μόνο που δεν έχουν όλη την ζωή μπροστά τους.

 

Είναι μια δύσκολη ωρίμανση για τον άνθρωπο, όταν έρχεται η ώρα να γίνει γονιός των γονιών του. Για χρόνια, οι γονείς του ήταν το πρότυπο του (λέμε τώρα ), το αποκούμπι του, η φωλιά του. Να λοιπόν που η φωλιά τώρα έχει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της ιδιοτροπίες, τους δικούς της ψυχαναγκασμούς. Και δεν έχουν καν το γλυκό πρόσωπο ενός μικρού παιδιού. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι γονείς - πια - των γονιών μας;

 

Ένας άνθρωπος πήρε την αγελάδα του και την πήγε στην αγορά. Είχε όμως προβλήματα γιατί και η αγελάδα κατά καιρούς τσίναγε και έκανε ζημιές, αλλά και ο κόσμος παραπονιόταν για την αγελάδα που έπιανε πολύ χώρο στο αντίσκηνο. Έτσι άρχισε να την βρίζει και να την καταριέται, τίποτα όμως δεν άλλαζε. Αντίθετα, με τα χρόνια παρατήρησε πως προσέθετε στην δυστυχία του. Η μιζέρια του μεγάλωνε την αρνητική εικόνα που είχε η αγελάδα σε αυτόν και στους γύρω του.

 

Έτσι μια μέρα αποφάσισε να αλλάξει τροπάρι. Άρχισε να παινεύει την αγελάδα και να βλέπει τα καλά της στοιχεία. Το όμορφο της χρώμα και την νόστιμη τσαχπινιά της. Όμως πάλι οι άνθρωποι στην αγορά παραπονιόνταν κι η αγελάδα του δημιουργούσε προβλήματα. Εκείνος πάντα προσπαθούσε να την δικαιολογήσει, μέχρι που μια μέρα η αγελάδα έκανε ένα τέτοιο μπάχαλο που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε πια να κουκουλώσει.

 

Έτσι αποφάσισε για άλλη μια φορά να αλλάξει τροπάρι. Να δεχτεί την αγελάδα όπως ήταν. Με τα καλά της και τα κακά της. Κάποιες μέρες ήταν πολύ δύσκολο να δει τα καλά της. Άλλες πάλι, τα ξέχναγε τα κακά της και γέλαγε με την αγελάδα και τα μπουρδουκλώματα της. Με τον καιρό, η ζωή με την αγελάδα έγινε εύκολη, όμως δεν μπορούσε να την αγαπήσει. Δεν μπορούσε να την αγαπήσει γιατί δεν μπορούσε να σχετιστεί μαζί της.

 

Μέχρι που, ξαφνικά, είδε στην αγελάδα τον εαυτό του. Μπορεί εκείνος να μην μπερδευόταν όπως αυτή, είχε όμως κι εκείνος τα δικά του μπερδέματα. Εκεί που η αγελάδα ήταν πρόβλημα, εκείνος ήταν η απάντηση. Αυτό το ήξερε εξʼ αρχής. Δεν είχε όμως συνειδητοποιήσει πως εκεί που εκείνος ήταν το πρόβλημα, η αγελάδα του ήταν η απάντηση.

 

Η αγάπη προς τους γονείς μας και προς τα παιδιά μας, δεν είναι μια άσκηση μυαλού. Είναι άσκηση χαρακτήρα. Όταν ο γονιός μας, μας πονάει, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να τον αγαπούμε ανεξάρτητα του πόνου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο. Όταν χτυπάμε το πόδι μας, σταματάμε να το δέσουμε και κατόπιν συνεχίζουμε τον δρόμο μας. Συνεχίζουμε την ζωή μας ανεξάρτητα του πόνου. Το πόδι μας πονάει, όμως εμείς επιλέγουμε να αγνοήσουμε τον πόνο και να πορευτούμε όπως έχουμε σχεδιάσει. Ομοίως και ο συναισθηματικός πόνος. Η αγάπη δεν πρέπει να σταματάει, ούτε να πισωγυρνάει, επειδή πονάμε μέσα στην σχέση μας. Η αγάπη οφείλει να συνεχίσει την ρότα της, ανεξάρτητα του πόνου. Ο πόνος είναι απλά ένας συναγερμός, ένα καμπανάκι στο κατάστρωμα που μας ειδοποιεί πως άλλαξε η πορεία ή σκίστηκε ο φλόκος. Θα κάνουμε ότι χρειάζεται προκειμένου να συνεχίσει η πορεία του σκάφους. Θα ξυπνήσουμε τον πηδαλιούχο που κοιμήθηκε και θα δώσουμε τον φλόκο στα παλικάρια να τον ράψουν, μέχρι να πιάσουμε λιμάνι και να πάρουμε άλλον.

 

Όταν η σχέση μας πονάει, θα κοιτάξουμε να δούμε τι πάει λάθος. Δεν θα σταματήσουμε να αγαπάμε όμως! Δεν θα διακόψουμε την σχέση μας! Που ακούστηκε πλοίο να αυτοβυθίζεται επειδή έχασε ένα φλόκο!!!

 

Γιʼ αυτό και όσοι έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους, και ιδιαίτερα στις σημαντικές τους σχέσεις όπως είναι η οικογένεια, πρέπει να βάλουν καπετάνιο καλό στο σκαρί τους. Όχι από εκείνους τους ναύτες του σαββατοκύριακου που στο πρώτο φρεσκάρισμα πιάνουν λιμάνι ή βουτάνε στην θάλασσα. Κάθε άνθρωπος είναι καπετάνιος των σχέσεων του. Αλίμονο του αν τα παρατάει τα πλεούμενα με την πρώτη δυσκολία. Η δυσκολία οφείλει να πεισμώνει τον άνθρωπο και να βγάζει τον καλύτερο του εαυτό έξω, όχι να τον στέλνει κάτω από το τραπέζι με την ουρά στα σκέλια. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από τις πράξεις του. Αν πράττει σαν καρυδότσουφλο, τότε αυτό είναι. Ένα καρυδότσουφλο. Και τόσο η ζωή όσο και ο κόσμος έχουν ένα πηγαίο προτέρημα να σε βλέπουν ακριβώς όπως είσαι. Άσχετα τι λένε.

 

Είναι ένα από τα καλύτερα κείμενα-άποψη που έχω διαβάσει εδώ. Με την αλληγορική του σημασία με έκανε να συγκινηθώ όταν συνειδητοποίησα ότι ταυτιζόμουν με τους ήρωές του.

Οι γονείς μας πάντα δίπλα μας έχουν ανάγκη από την αγάπη μας και την ενέργειά μας όταν γεράσουν.

Με πονάει τόσο που θα τους δω να γερνούν...

Το μόνο που μπορώ να κάνω για να τους απαλύνω τον πόνο της μοναξιάς τους απέναντι στα γερατειά είναι η αγάπη μου και η απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα μου προσφέρουν...

 

 

Και οι κοπέλες που είναι παντρεμένες να μην ξεχνούν ότι γονείς είναι και τα πεθερικά...

[AFRODITH]

πανο ...μπραβο !!!!

[AZIA]

Με πονάει τόσο που θα τους δω να γερνούν...

 

Mε ποναει η σκεψη και μονο οτι καποια στιγμη μπορει να τους χασω - θα τους χασω απο την ζωη μου.

 

Παρακαλαω να ειναι γεροι για να χαρουν τωρα, οτι δεν προλαβαν να χαρουν στα νιατα τους, αγωνιζομενοι να μας μεγαλωσουν.

[Thaumataki]

Δεν έχω πιεί ακόμη καφέ, είμαι φύσει ξανθιά και άυπνη και υπολειτουργώ.

Τί θες να μας πεις ακριβώς Πάνο; Να προσέξουμε τους γονείς μας όταν μας χρειαστούν (το οποίο θεωρώ πως εξυπακούεται), να προχωρήσουμε στο δρόμο άμα σταμπουλήξουμε το πόδι μας ή να πάρουμε μια αγελάδα και να την έχουμε pet;

Σε έχασα λιγάκι....

[koufetaki]

οι αγελαδες και οι ναυτες που κολλανε με τη μανα μου ακομα δε καταλαβα

δεν εχεις επιπεδο τσομπανας γι αυτο δεν καταλαβαινει εσυ

[Dimitra83]

Δεν έχω πιεί ακόμη καφέ, είμαι φύσει ξανθιά και άυπνη και υπολειτουργώ.

Τί θες να μας πεις ακριβώς Πάνο; Να προσέξουμε τους γονείς μας όταν μας χρειαστούν (το οποίο θεωρώ πως εξυπακούεται), να προχωρήσουμε στο δρόμο άμα σταμπουλήξουμε το πόδι μας ή να πάρουμε μια αγελάδα και να την έχουμε pet;

Σε έχασα λιγάκι....

 

να γινουμε ναυτες και να εχουμε μια αγελαδα στο πλοιο.

εγω που ηπια καφε και δεν ειμαι ξανθια αμεσως το καταλαβα

παντως για να σηκωθεις 6-7 το πρωι να γραψεις ολα αυτα κατι δε παει καλα.

(το ρολοι του φορουμ παει 1-2 ωρες μπροστα!)

[koufetaki]

να γινουμε ναυτες και να εχουμε μια αγελαδα στο πλοιο.

εγω που ηπια καφε και δεν ειμαι ξανθια αμεσως το καταλαβα

παντως για να σηκωθεις 6-7 το πρωι να γραψεις ολα αυτα κατι δε παει καλα.

(το ρολοι του φορουμ παει 1-2 ωρες μπροστα!)

aaaaa!!!εγω που χω ανταυγιες καταλαβα το εξης τωρα.να γινουμε ναυτες και τσομπανοι και να εχουμε μια αγελαδα στο πλοιο μεσα.

[Ellemphriem]

Με λιγα λογια Πανο μου, γειροκομησα Μανα, παππου, γιαγια. Και πεθαναν και οι 3 στα χερια μου. Δεν ειναι κατι που ευκολα κανει καποιος και ειναι θυσια ζωης. Δεν θα το δεις δε ευκολα να γινεται γυρω σου? Γιατι? Η αγαπη του γονιου προς το παιδι ειναι ενστικτωδης και εμφυτη και εξελισεται ολο και πιο βαθεια με τον χρονο. Αλλα τα παιδια μας ειναι το μελλον μας. Τα παιδια αγαπουν τους γονεις αλλα συνηθως οταν οι γονεις μπουν εμποδιο στην ζωη των παιδιων με το οποιο τροπο τοτε σπρωχνονται στην ακρη.....θεμα επιβιωσης. Λογω του οτι γειροκομησα ΔΕΝ ειχα σκοπο να παντρευτω και να κανω παιδι. Εγινε μετα τον θανατο της μανας μου που ημουν τελειως ελευθερη να πραξω. Και εκανα παιδι μεγαλη........ολα καλα......αλλα τπτ δεν ειναι ιδανικο.......

[Πάνος Β]

Δεν το ήξερα αυτό για σένα Ελλέμφριεμ,

 

αρχίζω και καταλαβαίνω κάποιες τοποθετήσεις σου τώρα. Όλα στη ζωή έχουν δύο όψεις. Μια απώλεια είναι και μια ελευθερία. Μια ελευθερία είναι κι ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα είναι και μια ευκαιρία. Και κάθε θάνατος σηματοδοτεί την γέννηση κάτι άλλου.

 

Η αγάπη προς το παιδί είναι ενστικτώδης αλλά και προς τον γονιό επίσης. Είναι η ευγνωμοσύνη που νιώθουμε για όλες αυτές τις θυσίες που έκαναν δύο άνθρωποι προκειμένου να βαδίσουμε με ασφάλεια σε αυτό τον κόσμο. Εδώ πηγάζει και η πίκρα ορισμένων παιδιών. Αν για οποιοδήποτε λόγο οι θυσίες αυτές φανούν λίγες ή ψεύτικες, μια μεγάλη διάσταση αρχινά μέσα του. Η διχοτόμηση της θεωρίας με την πράξη. Στην θεωρία, το παιδί αντιλαμβάνεται πως οι γονείς του έχουν ένα βασικό λειτούργημα: Να του δώσουν τα εφόδια ώστε να ανοίξει τα φτερά του, όταν έρθει η ώρα. Αν η πράξη διαφέρει σοβαρά από αυτό, τότε το παιδί γεμίζει με πίκρα, με θυμό, με αγανάκτηση για το άδικο που του έγινε.

 

Να χαίρεσαι την οικογένεια σου και την ωριμότητα σου

 

πάνος

[miamama]

σωστή η άποψη σου πάνοςΒ. φοβάμαι όμως ότι όπως τα παιδιά ξεχνάνε να συμμερίζονται τους γονείς τους,έτσι και οι γονείς πολλές φορές.

πως να σκεφτώ καθαρά όταν οι γονείς μου, λένε ότι έχω υποχρέωση απέναντί τους για μια ζωή,γιατί με σπούδασαν κλπ...

πόση υπομονή να κάνω στην αδιαφορία για το εγγόνι τους...έχουν "λένε" τα δικά τους προβλήματα...

εγώ πρέπει πάντα να πάρω τηλ,εγώ να πάω σπίτι τους...

το έκανα λίγο πιο προσωπικό γιατί αυτά σκέφτηκα σαν παραδείγματα...

όλες οι οικογένειες έχουν προβλήματα...δεν μπορώ όμως να αφήσω την δική μου οικογένεια στην άκρη(τον άντρα μου και το παιδί μου) για να ασχοληθώ με τα δικά τους...

δεν γυρίζει ο κόσμος γύρω από αυτούς...

[Πάνος Β]

Μια μαμά,

 

καλημέρα. Ξέρεις τα προσωπικά σου παραδείγματα είναι περισσότερο συχνά από όσο θα πίστευε κανείς, στην Ελλάδα μας τουλάχιστον.

 

Η δική μας η γενιά έχει μεγάλη διαφορά από την γενιά των γονιών μας. Η τεχνολογία και η οικονομική εξέλιξη άλλαξαν πολύ την καθημερινότητα - περισσότερο από όσο μπορούμε να προλάβουμε και οι μεν και οι δε. Τα πράγματα 4, 10, 100 γενιές πίσω δεν ήταν έτσι. Ο γιος έκανε όπως κι ο πατέρας. Το κορίτσι ακολουθούσε την μοίρα της μητέρας του. Και ζούσαν και οι δύο γενιές την ίδια και απαράλλαχτη ζωή. Μόνο τα πρόσωπα άλλαζαν

 

Φυσικά δεν ξέρω τους δικούς σου γονείς οπότε μόνο γενικά μπορώ να μιλήσω. Η γενιά των γονιών μας, σε μερικά θέματα, έδωσε πολλά, πάρα πολλά. Τόσα, ώστε να μην έχει μείνει περίσσια τώρα, στο δειλινό της ζωής τους, ώστε να δώσουν πολλά ακόμα. Αυτό μάλιστα είναι ένα μάθημα και για εμάς, τους τωρινούς γονείς, διότι πιθανότατα και τα παιδιά μας θα έχουν το ...χάσμα γενεών που ζήσαμε εμείς. Ο κόσμος ακόμα τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έτσι θα είναι καλό να ζήσουμε κι εμείς την ζωή μας με κάποια φειδώ, με ...λιτότητα που προτείνουν και οι πολιτικοί, ώστε να μην ξεμείνουμε από μπαταρία στην τρίτη ηλικία.

 

Να θυμάσαι ότι αυτή την στιγμή είσαι το κέντρο του κόσμου σου. Γιατί; Γιατί είναι η ηλικία σου τέτοια. Οι γονείς σου στα 60+, 70+, 80+, πόσες επιλογές έχουν πια; Αλλά και πόση δύναμη έχουν για να τις φέρουν σε πέρας; Οι δικοί μου, τους βλέπω και τους λυπάμαι καμιά φορά. Δεν μπορούν να αλλάξουν. Απέναντι σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς, τι να προλάβουν να κάνουν; Δεν έχουν την δύναμη πια.

 

Το παράπονο σου το καταλαβαίνω. Είναι λογικό και φυσιολογικό. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το έχεις. Δες όμως και την άλλη μεριά. Την μεριά των ανθρώπων που η ζωή τους κούρασε και έχουν κλειδωθεί σε μια ηλικία που δεν επιτρέπει πολλά. Λες είναι εγωιστές και πιθανότατα έχεις δίκιο. Μήπως όμως αισθάνονται πως θέλουν επιτέλους να είναι εγωιστές; Μήπως μεγάλωσαν με ένα τρόπο που δεν τους επέτρεψε να ξεφύγουν από τη σφαίρα του εγώ;

 

Ελπίζω να μην παρεξηγήσεις που μίλησα πάνω στο παράδειγμα σου. Απλά θεώρησα πως μια και το ανέφερες, είναι ...συζητήσιμο. Και σε ευχαριστώ για την ειλικρίνεια των λόγων σου.

 

Φιλικά,

 

Πάνος

[miamama]

καλά τα λες για τις ηλικίες που ανέφερες...δεν σε παρεξηγώ.

οι δικοί μου όμως είναι 45-50 ετών,άνθρωποι που εργάζονται ακόμα. Δεν έχουν καταλάβει ότι έχουν εγγόνια και πρέπει να ασχοληθούν μαζί τους...

κάποτε μας έλεγε η μαμά μου "ελάτε τις κυριακές για φαγητό",τώρα...πλέον βαριέται...αλλά δεν έρχεται και στα δικά μας σπίτια,το δικό μου και της αδερφής μου να καθίσει μια ώρα να πιει ένα καφέ...να δει τα παιδιά...γι'αυτό σου λέω στον κόσμο τους ζούνε!!

όταν θα γεράσουν και δεν θα ξέρουν με τι να ασχοληθούν θα έρθουν...να μας τρελάνουν!!

[Lisa8]

Οι οικογενειακές σχέσεις είναι πολύ δύσκολες. Όσο πλούσιες είναι, άλλο τόσο και ψυχοφθόρες είναι. Κι εμείς βρισκόμαστε πλέον στο κέντρο του πλανήτη μας. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και οι γονείς μας ...παραμεγάλωσαν. Αρχίζουν και θυμίζουν τα παιδιά μας. Μόνο που δεν έχουν όλη την ζωή μπροστά τους.

 

Είναι μια δύσκολη ωρίμανση για τον άνθρωπο, όταν έρχεται η ώρα να γίνει γονιός των γονιών του. Για χρόνια, οι γονείς του ήταν το πρότυπο του (λέμε τώρα ), το αποκούμπι του, η φωλιά του. Να λοιπόν που η φωλιά τώρα έχει τις δικές της ανάγκες, τις δικές της ιδιοτροπίες, τους δικούς της ψυχαναγκασμούς. Και δεν έχουν καν το γλυκό πρόσωπο ενός μικρού παιδιού. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι γονείς - πια - των γονιών μας;

 

Ένας άνθρωπος πήρε την αγελάδα του και την πήγε στην αγορά. Είχε όμως προβλήματα γιατί και η αγελάδα κατά καιρούς τσίναγε και έκανε ζημιές, αλλά και ο κόσμος παραπονιόταν για την αγελάδα που έπιανε πολύ χώρο στο αντίσκηνο. Έτσι άρχισε να την βρίζει και να την καταριέται, τίποτα όμως δεν άλλαζε. Αντίθετα, με τα χρόνια παρατήρησε πως προσέθετε στην δυστυχία του. Η μιζέρια του μεγάλωνε την αρνητική εικόνα που είχε η αγελάδα σε αυτόν και στους γύρω του.

 

Έτσι μια μέρα αποφάσισε να αλλάξει τροπάρι. Άρχισε να παινεύει την αγελάδα και να βλέπει τα καλά της στοιχεία. Το όμορφο της χρώμα και την νόστιμη τσαχπινιά της. Όμως πάλι οι άνθρωποι στην αγορά παραπονιόνταν κι η αγελάδα του δημιουργούσε προβλήματα. Εκείνος πάντα προσπαθούσε να την δικαιολογήσει, μέχρι που μια μέρα η αγελάδα έκανε ένα τέτοιο μπάχαλο που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε πια να κουκουλώσει.

 

Έτσι αποφάσισε για άλλη μια φορά να αλλάξει τροπάρι. Να δεχτεί την αγελάδα όπως ήταν. Με τα καλά της και τα κακά της. Κάποιες μέρες ήταν πολύ δύσκολο να δει τα καλά της. Άλλες πάλι, τα ξέχναγε τα κακά της και γέλαγε με την αγελάδα και τα μπουρδουκλώματα της. Με τον καιρό, η ζωή με την αγελάδα έγινε εύκολη, όμως δεν μπορούσε να την αγαπήσει. Δεν μπορούσε να την αγαπήσει γιατί δεν μπορούσε να σχετιστεί μαζί της.

 

Μέχρι που, ξαφνικά, είδε στην αγελάδα τον εαυτό του. Μπορεί εκείνος να μην μπερδευόταν όπως αυτή, είχε όμως κι εκείνος τα δικά του μπερδέματα. Εκεί που η αγελάδα ήταν πρόβλημα, εκείνος ήταν η απάντηση. Αυτό το ήξερε εξʼ αρχής. Δεν είχε όμως συνειδητοποιήσει πως εκεί που εκείνος ήταν το πρόβλημα, η αγελάδα του ήταν η απάντηση.

 

Η αγάπη προς τους γονείς μας και προς τα παιδιά μας, δεν είναι μια άσκηση μυαλού. Είναι άσκηση χαρακτήρα. Όταν ο γονιός μας, μας πονάει, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να τον αγαπούμε ανεξάρτητα του πόνου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον σωματικό πόνο. Όταν χτυπάμε το πόδι μας, σταματάμε να το δέσουμε και κατόπιν συνεχίζουμε τον δρόμο μας. Συνεχίζουμε την ζωή μας ανεξάρτητα του πόνου. Το πόδι μας πονάει, όμως εμείς επιλέγουμε να αγνοήσουμε τον πόνο και να πορευτούμε όπως έχουμε σχεδιάσει. Ομοίως και ο συναισθηματικός πόνος. Η αγάπη δεν πρέπει να σταματάει, ούτε να πισωγυρνάει, επειδή πονάμε μέσα στην σχέση μας. Η αγάπη οφείλει να συνεχίσει την ρότα της, ανεξάρτητα του πόνου. Ο πόνος είναι απλά ένας συναγερμός, ένα καμπανάκι στο κατάστρωμα που μας ειδοποιεί πως άλλαξε η πορεία ή σκίστηκε ο φλόκος. Θα κάνουμε ότι χρειάζεται προκειμένου να συνεχίσει η πορεία του σκάφους. Θα ξυπνήσουμε τον πηδαλιούχο που κοιμήθηκε και θα δώσουμε τον φλόκο στα παλικάρια να τον ράψουν, μέχρι να πιάσουμε λιμάνι και να πάρουμε άλλον.

 

Όταν η σχέση μας πονάει, θα κοιτάξουμε να δούμε τι πάει λάθος. Δεν θα σταματήσουμε να αγαπάμε όμως! Δεν θα διακόψουμε την σχέση μας! Που ακούστηκε πλοίο να αυτοβυθίζεται επειδή έχασε ένα φλόκο!!!

 

Γιʼ αυτό και όσοι έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους, και ιδιαίτερα στις σημαντικές τους σχέσεις όπως είναι η οικογένεια, πρέπει να βάλουν καπετάνιο καλό στο σκαρί τους. Όχι από εκείνους τους ναύτες του σαββατοκύριακου που στο πρώτο φρεσκάρισμα πιάνουν λιμάνι ή βουτάνε στην θάλασσα. Κάθε άνθρωπος είναι καπετάνιος των σχέσεων του. Αλίμονο του αν τα παρατάει τα πλεούμενα με την πρώτη δυσκολία. Η δυσκολία οφείλει να πεισμώνει τον άνθρωπο και να βγάζει τον καλύτερο του εαυτό έξω, όχι να τον στέλνει κάτω από το τραπέζι με την ουρά στα σκέλια. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από τις πράξεις του. Αν πράττει σαν καρυδότσουφλο, τότε αυτό είναι. Ένα καρυδότσουφλο. Και τόσο η ζωή όσο και ο κόσμος έχουν ένα πηγαίο προτέρημα να σε βλέπουν ακριβώς όπως είσαι. Άσχετα τι λένε.

 

Μπράβο Πάνο!

Κείμενο γραμμένο "Με ψυχή"

Με άγγιξε...