Μικροί τύρρανοι ή ανεξάρτητα άτομα?

[singlemam]

Νομίζω ότι τα παιδιά μας χρειάζονται σαν καθοδηγητές, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αλλιώς χάνονται προσπαθώντας να βρουν τρόπους να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους. Κι επειδή συνήθως ο τρόπος που γίνεται πιο έντονα αντιληπτός είναι ο άσχημος (αυτό δεν ισχύει μόνο για τα παιδιά) θα πρέπει να έχουμε την υπομονή να τους δείξουμε τον όμορφο τρόπο.

 

Η μικρή μου είναι γενικά φωνακλού (έχει δυνατή φωνή) και από τη χαρά της μερικές φορές το παρακάνει. Τον τελευταία καιρό όταν ζητάει κάνει απιτητικά της λέω ήρεμα "αν μου το ζητήσιες πιο ήρεμα και ευγενικά θα το το κάνω/δώσω". Είδα σοβαρή βελτίωση, τόση που τις προάλλες σε φιλικό σπίτι (μιας και είχε ήδη βγάλει τη φήμη της πρίμα ντόνας) την προκαλούσαν να φωνάξει. Σας πληροφορώ ότι έχει ξεχάσει να φωνάζει (κάποιος κάνοντας πλάκα είπε "τζάμπα φήμη"). Έγώ όση ώρα την παρακινούσαν να μιλήσει τσιριχτά της ψιθύριζα στο αυτί "αν θέλεις να φωνάξουμε θα πάμε έξω κι όχι εδώ στην παρέα, ε καρδούλα μου;". Και δεν ένιωσε την ανάγκη να φωνάξει.

 

Θέλει πάρα πολυ υπομονή - και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί με διαστρεβλωμένη αντίληψη που προσπαθούν να με τρομάξουν ότι με την πολύ υπομονή μου θα την κάνω κακομαθημένη και ότι τα παιδιά θέλουν δραστικούς τρόπους αντιμετώπισης (δλδ φωνές και λίγο ξύλο) για να μάθουν να ακούνε.

Βλέπετε, η υπομονή είναι πιο δύσκολη και τα αποτελέσματά της ίσως να εγούν λίγο περισσόετρο να φανούν αλλά είναι και πιο μακροπρόθεσμα.

 

Υπάρχουν ίσως και δραστικοί τρόποι να αντιμετωπίσεις το τυραννικό ύφος ενός παιδιού όταν οι ήρεμες κουβέντες δεν δείχνουν να έχουν αποτέλεσμα. Του λές απλώς ότι δεν πρόκειται να υποκύψεις στη συμπεριφορά του και δεν ανταποκρίνεσαι στα αιτήματά του όταν ο τρόπος του είναι απαράδεκτος. Κι αυτό μπορεί να πάρει χρόνο αλλά έχει αποτελέσματα (το έχω δοκιμάσει στις περιπτώσεις που μπορεί να έκλαιγε και να χτυπιόταν κάτω - μια συμπεριφορά που ξεκίνησε απότομα αλλά κράτησε μόλις καμιά εικοσαριά μέρες)

 

ΥΠΟΜΟΝΗ!!! ΚΑΙ ΕΛΙΓΜΟΙ! Πάντα θα πρέπει να λειτουργούμε ευρηματικά και να αλλάζουμε τακτικές όταν αυτό που κάνουμε δεν φαίνεται να έχει αποτέλεσμα.

 

Είμαι της άποψης ότι όλα τα παιδιά γεννιούνται άγγελοι (ίσως κάποια λίγο πιο πεισματάρικοι από άλλα) Το αν θα καταλήξουν μικρά διαολάκια εξαρτάται κατά πολύ από εμάς τους ίδιους. Από την υπομονή που έχουμε να τους δείχνουμε το δρόμο.

 

Και να μην ξεχνάμε καθημερινά να τους δείχνουμε και να τους λέμε πόσο πολύ τα αγαπάμε, πόσο σημαντικά είναι για εμάς και πόσο αποδεκτά (ακόμη και με τοις σκανδαλιές τους).

[Μίκα]

Μηπως ζηλευει λιγο κ το μωρο κ απλα θελει να ασχολειστε συνεχεια μαζι του???

 

Μα δεν κάνουμε και τίποτα άλλο. Ίσως και αυτό να είναι το πρόβλημα. Από την ώρα που έρχεται από τον παιδικό ασχολούμαστε μόνο μαζί του. Προσπαθώ να μην του δίνω σημασία όταν ουρλιάζει ή να του τραβάω την προσοχή με κάτι άλλο. και φυσικά το γνωστο τροπάριο, "δεν φωνάζουμε, μιλάμε ήρεμα για να καταλαβαίνει και ο άλλος τι θέλουμε να πούμε, δεν σε καταλαβαίνω όταν φωνάζεις κλπ. κλπ" ουφ! Μήπως να τα έγραφα σε κασέτα;

 

Κάπου είχε γράψει η Αλκυώνη "η σημερινή μου κούραση η αυριανή μου ξεκούραση" ή κάπως έτσι. Πόσο δίκαιο έχει, θέλω να πιστεύω!!!

[toulad]

Eγω εχω ενα γιο 4 χρονων και ενα 2 μηνων.Ο μεγαλος ειναι πολυ απαιτητικος θελει συνεχεια να του κανουμε ολα τα χατηρια οταν του λεμε οχι κλαιει.Το συμπερασμα που εχω βγαλει ειναι οτι υα παιδια οταν καταλαβουν ποσο πολυ τα αγαπαμε και νοιωσουν το αγχος και τις ανασφαλειες μας εκμεταλευονται τις καταστασεις.Ειναι λογικο γιατι ειναι ΠΑΙΔΙΑ.Υπομονη και σταθεροτητα στις αποψεις μας και στους κανονες

[natalia_pa]

Σταθερότητα, νομίζω είναι η λέξη κλειδί. Πρέπει να επιλέγεις σε ποιά θέματα είσαι ανυποχώρητος και να αφήνεις άλλα πιό μικρά ασχολίαστα ή να προσπαθείς να του αποσπάσεις την προσοχή για να μην κορυφωθεί η κρίση. Αλλά όταν πάς να επιβάλλεις κάτι να είσαι σταθερός όσο κι αν αντιδρά. Γιατί αν απλώς χρειάζεται 10 λεπτά γκρίνιας, αντί για δύο για να πετύχει το στόχο του το παιδί, δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιμείνει μέχρι να σε κάμψει. Αν δει οτι δεν υπάρχει "παραθυράκι" στον κανόνα, θα τον αποδεχτεί.

Κι εγώ το παλεύω. Δεν είναι πάντα εύκολο. Τώρα η μικρή μου (28 μηνών) περνάει κρίσεις τσαντίλας και πείσματος και ώρες-ώρες δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τις αντιδράσεις μου. Έχω παράλληλα μια δύσκολη εγκυμοσύνη που με κάνει δυσκίνητη και με λιγότερες αντοχές... Ελπίζω να μην μας γυρίσει μπουμεράνγκ!

[Imagine]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και μ' έχει απασχολήσει και μένα (παρόλο που δεν έχω παιδί, αλλά συχνά σκέφτομαι τί θα έκανα).

 

Παρατηρώντας από τον εαυτό μου... Οι γονείς μου συνειδητά μας είχαν μάθει στην αντι-βία. Επίσης μας είχαν σούζα κυριολεκτικά. Δεν τολμούσαμε να γκρινιάξουμε ή οτιδήποτε (πχ που άλλα κλαίνε για σοκολάτα μέσα στο sm, ή αναστατώνουν ένα ολόκληρο εστιατόριο) κι αυτό το κατάφερναν χωρίς ξύλο-αρκούσε μια ματιά. Είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους ότι όταν ο ένας γονιός θα βάζει κάποιο "μη", ο άλλος θα ακολουθεί ακόμα κι αν ήταν άδικο. Μετά κατ' ιδίαν μπορούσε να διαφωνήσει και να επανεξετάσουν τα όρια που έθεσαν, αλλά δεν ήθελαν να λένε και να ξελένε στο παιδί. Ήξεραν καλά και ότι το παιδί δε θα τους εμπιστεύεται και δε θα τους ακούει μετά, αλλά και ότι θα εκμεταλλευτεί το γονιό που θα του κάνει τελικά το χατίρι.

 

Αυτό που θα πω σαν κόρη, είναι μια ιστορία που μας διηγήθηκαν οι γονείς μου όταν μεγαλώσαμε. Όταν ήταν μικρός ο αδελφός μου (νήπιο), οι γονείς μου έκαναν παρέα με ένα ζευγάρι που στο γιό τους (λίιιγο μεγαλύτερο) δεν έβαζαν ποτέ όρια. Από την άλλη είχες τον αδελφό μου μαθημένο στη μη-βία. Το άλλο το αγοράκι παίδευε τον αδελφό μου. Τον τραβούσε, το χτυπούσε... Ο αδελφός μου προγραμματισμένος να μη δέρνει τις...έτρωγε κανονικά. Οι γονείς του άλλου παιδιού δεν έλεγαν κουβέντα. Πιάνουν λοιπόν μια μέρα τον αδελφό μου οι γονείς μου που τον έβλεπαν να βασανίζεται και του λένε "κοίταξε να δεις, αν σε ξαναχτυπήσει να του δώσεις σφαλιάρα". Πράγματι έτσι κι έγινε. Το παιδάκι δεν τον ξαναπείραξε και οι γονείς του παραδέχτηκαν μόνοι τους ότι καλά έκανε ο αδελφός μου επειδή αυτοί δεν μάζευαν το παιδί τους. Όλη η στάση τους μου άρεσε πολύ. Καλά τα όρια, καλό είναι να μαθαίνεις στο παιδί σου ότι υπάρχουν όρια, αλλά να μάθει κι ότι οι άλλοι έχουν όρια απέναντί του.

 

Ο αδελφός μου έμαθε (στην πράξη) να είναι δίκαιος αλλά να υπερασπίζεται τον εαυτό του χωρίς φόβο. Έμαθε μάλιστα μια αλήθεια για τη ζωή: Όσο αφήνεις περιθώρια τόσο σε πατάνε. Αλλά πήρε κι ένα μήνυμα για τα δικαιώματά του και την αξία του σαν άτομο και έμαθε να τα βγάζει πέρα μόνος του. Πιστεύω πολύ ότι αυτό το περιστατικό ήταν κρίσιμο για να το μάθει να σέβεται μεν τους άλλους αλλά και τον εαυτό του και κρίσιμο για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

 

Εγώ μια ζωή μόνο σε όρια θυμάμαι. Τα δικά μου. Ποτέ δεν μου είπαν κάποιο περιστατικό που να μου δείχνει ότι με δίδαξαν τα όρια των άλλων απέναντί μου μέσα από την πράξη. Δε θέλω να τους κατηγορήσω, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε κανείς ξέρει αν είναι ένα όντως μια 'τρύπα' στον τρόπο που με μεγάλωσαν. Ωστόσο δεν έμαθα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου κι αυτό μου στοίχισε σε πολύ εκμετάλλευση στο μέλλον και κλάμα, μέχρι ενήλικη πια να αποφασίσω να "αναδιοργανώσω" στο μυαλό μου τα πράγματα.

 

Μου έλεγαν βέβαια τη χαρακτηριστική φράση "δε φοβόμαστε κανένα" αλλά αυτό ήταν λόγια. Στην πράξη θυμάμαι μόνο ότι οι άλλοι κάνουν ό,τι θέλουν ακόμα κι αν είναι άδικοι.

 

Με αυτό θέλω να δείξω και την άλλη άκρη... ενώ μόνο από την πράξη μπορούμε να μάθουμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, θα πρέπει για να ισορροπήσουν τα πράγματα να μάθουμε από την πράξη σε μικρή ηλικία (εκεί που προγραμματίζουμε το χαρακτήρα μας) και ότι ο κόσμος μας ανήκει όσο ανήκει και στους άλλους.

 

Θέλω να πω δηλαδή, ότι για χρόνια με απασχολούσε η ερώτηση "Δηλαδή πρέπει ένα παιδί να γίνει θύτης αλλά με άμυνες, ή καλό με τους άλλους αλλά θύμα; Αν κάνω παιδί τί θέλω γι' αυτό; Δε θέλω ούτε να γίνει αλαζονικό, εγωιστής κλπ για να μην αφήνει να το εκμεταλλεύονται, αλλά ούτε και καλό και να τρώει συνέχεια 'σφαλιάρες'."

Και το μόνο που μπορεί να μου δώσει μια δίκαιη λύση στην ερώτηση αυτή, είναι η ιστορία με τον αδελφό μου. Γίνονται και τα δύο, αρκεί να είναι κάποιος πολύ προσεκτικός να διδάξει το 'καλό' με το 'μη-θύμα' με ίσους όρους, γιατί τα όρια είναι λεπτά. Κι ένα παιδί από το περιβάλλον του παίρνει τα στοιχεία αυτά που θα το βοηθήσουν (ή θα το παραπλανήσουν) να αποφασίσει ποιά είναι η θέση του στον κόσμο. Και κυρίως από αυτά που βλέπει κι από αυτά που ζει. Καλά τα λόγια αλλά αν άλλα ακούει και άλλα βλέπει...μπέρδεμα! Μπέρδεμα που μπορεί να το κουβαλάει πάντα και να το κάνει δυστυχισμένο -είτε πήρε το μήνυμα ότι είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, είτε ότι οι άλλοι έχουν πάντα προτεραιότητα και...ό,τι μείνει για μας.

[rrrrr]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα και μ' έχει απασχολήσει και μένα (παρόλο που δεν έχω παιδί, αλλά συχνά σκέφτομαι τί θα έκανα).

 

Παρατηρώντας από τον εαυτό μου... Οι γονείς μου συνειδητά μας είχαν μάθει στην αντι-βία. Επίσης μας είχαν σούζα κυριολεκτικά. Δεν τολμούσαμε να γκρινιάξουμε ή οτιδήποτε (πχ που άλλα κλαίνε για σοκολάτα μέσα στο sm, ή αναστατώνουν ένα ολόκληρο εστιατόριο) κι αυτό το κατάφερναν χωρίς ξύλο-αρκούσε μια ματιά. Είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους ότι όταν ο ένας γονιός θα βάζει κάποιο "μη", ο άλλος θα ακολουθεί ακόμα κι αν ήταν άδικο. Μετά κατ' ιδίαν μπορούσε να διαφωνήσει και να επανεξετάσουν τα όρια που έθεσαν, αλλά δεν ήθελαν να λένε και να ξελένε στο παιδί. Ήξεραν καλά και ότι το παιδί δε θα τους εμπιστεύεται και δε θα τους ακούει μετά, αλλά και ότι θα εκμεταλλευτεί το γονιό που θα του κάνει τελικά το χατίρι.

 

Αυτό που θα πω σαν κόρη, είναι μια ιστορία που μας διηγήθηκαν οι γονείς μου όταν μεγαλώσαμε. Όταν ήταν μικρός ο αδελφός μου (νήπιο), οι γονείς μου έκαναν παρέα με ένα ζευγάρι που στο γιό τους (λίιιγο μεγαλύτερο) δεν έβαζαν ποτέ όρια. Από την άλλη είχες τον αδελφό μου μαθημένο στη μη-βία. Το άλλο το αγοράκι παίδευε τον αδελφό μου. Τον τραβούσε, το χτυπούσε... Ο αδελφός μου προγραμματισμένος να μη δέρνει τις...έτρωγε κανονικά. Οι γονείς του άλλου παιδιού δεν έλεγαν κουβέντα. Πιάνουν λοιπόν μια μέρα τον αδελφό μου οι γονείς μου που τον έβλεπαν να βασανίζεται και του λένε "κοίταξε να δεις, αν σε ξαναχτυπήσει να του δώσεις σφαλιάρα". Πράγματι έτσι κι έγινε. Το παιδάκι δεν τον ξαναπείραξε και οι γονείς του παραδέχτηκαν μόνοι τους ότι καλά έκανε ο αδελφός μου επειδή αυτοί δεν μάζευαν το παιδί τους. Όλη η στάση τους μου άρεσε πολύ. Καλά τα όρια, καλό είναι να μαθαίνεις στο παιδί σου ότι υπάρχουν όρια, αλλά να μάθει κι ότι οι άλλοι έχουν όρια απέναντί του.

 

Ο αδελφός μου έμαθε (στην πράξη) να είναι δίκαιος αλλά να υπερασπίζεται τον εαυτό του χωρίς φόβο. Έμαθε μάλιστα μια αλήθεια για τη ζωή: Όσο αφήνεις περιθώρια τόσο σε πατάνε. Αλλά πήρε κι ένα μήνυμα για τα δικαιώματά του και την αξία του σαν άτομο και έμαθε να τα βγάζει πέρα μόνος του. Πιστεύω πολύ ότι αυτό το περιστατικό ήταν κρίσιμο για να το μάθει να σέβεται μεν τους άλλους αλλά και τον εαυτό του και κρίσιμο για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

 

Εγώ μια ζωή μόνο σε όρια θυμάμαι. Τα δικά μου. Ποτέ δεν μου είπαν κάποιο περιστατικό που να μου δείχνει ότι με δίδαξαν τα όρια των άλλων απέναντί μου μέσα από την πράξη. Δε θέλω να τους κατηγορήσω, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε κανείς ξέρει αν είναι ένα όντως μια 'τρύπα' στον τρόπο που με μεγάλωσαν. Ωστόσο δεν έμαθα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου κι αυτό μου στοίχισε σε πολύ εκμετάλλευση στο μέλλον και κλάμα, μέχρι ενήλικη πια να αποφασίσω να "αναδιοργανώσω" στο μυαλό μου τα πράγματα.

 

Μου έλεγαν βέβαια τη χαρακτηριστική φράση "δε φοβόμαστε κανένα" αλλά αυτό ήταν λόγια. Στην πράξη θυμάμαι μόνο ότι οι άλλοι κάνουν ό,τι θέλουν ακόμα κι αν είναι άδικοι.

 

Με αυτό θέλω να δείξω και την άλλη άκρη... ενώ μόνο από την πράξη μπορούμε να μάθουμε ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, θα πρέπει για να ισορροπήσουν τα πράγματα να μάθουμε από την πράξη σε μικρή ηλικία (εκεί που προγραμματίζουμε το χαρακτήρα μας) και ότι ο κόσμος μας ανήκει όσο ανήκει και στους άλλους.

 

Θέλω να πω δηλαδή, ότι για χρόνια με απασχολούσε η ερώτηση "Δηλαδή πρέπει ένα παιδί να γίνει θύτης αλλά με άμυνες, ή καλό με τους άλλους αλλά θύμα; Αν κάνω παιδί τί θέλω γι' αυτό; Δε θέλω ούτε να γίνει αλαζονικό, εγωιστής κλπ για να μην αφήνει να το εκμεταλλεύονται, αλλά ούτε και καλό και να τρώει συνέχεια 'σφαλιάρες'."

Και το μόνο που μπορεί να μου δώσει μια δίκαιη λύση στην ερώτηση αυτή, είναι η ιστορία με τον αδελφό μου. Γίνονται και τα δύο, αρκεί να είναι κάποιος πολύ προσεκτικός να διδάξει το 'καλό' με το 'μη-θύμα' με ίσους όρους, γιατί τα όρια είναι λεπτά. Κι ένα παιδί από το περιβάλλον του παίρνει τα στοιχεία αυτά που θα το βοηθήσουν (ή θα το παραπλανήσουν) να αποφασίσει ποιά είναι η θέση του στον κόσμο. Και κυρίως από αυτά που βλέπει κι από αυτά που ζει. Καλά τα λόγια αλλά αν άλλα ακούει και άλλα βλέπει...μπέρδεμα! Μπέρδεμα που μπορεί να το κουβαλάει πάντα και να το κάνει δυστυχισμένο -είτε πήρε το μήνυμα ότι είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, είτε ότι οι άλλοι έχουν πάντα προτεραιότητα και...ό,τι μείνει για μας.

 

 

εχουμε ΑΚΡΙΒΩΣ τον ιδιο τροπο σκεψης......κι εγω αυτο που με αγχωνει περισσοτερο και δεν ξερω πως θα τα καταφερω,ειναι το πως θα μαθει η κορη μου (μολις 9 μηνων) να ειναι καλο κοριτσι χωρις ομως να γινεται παντα το θυμα....γιατι κι εγω μια ζωη απο την καλοσυνη την ευγενεια και την τελειως ειρηνικη συμπεριφορα μου,γινομουν στο τελος το θυμα και δεν διεκδικουσα παντα τα δικαιωματα μου....τωρα επειτα απο πολλες σφαλιαρες εχω ''ξυπνησει'' λιγο και μπορω να διεκδικησω αυτα που μου αξιζουν.....

με την κορη μου ομως τι να κανω;;;;;ηδη εχει αρχισει να δειχνει πως ειναι πεισματαρα κι αντιδραστικη και δεν ξερω πως να το χειριστω το θεμα...πανω σ'αυτο διαφωνουμε και με τον αντρα μου και τα πραγματα περιπλεκονται περισσοτερο...

[SKEK]

Χθες μετά από πρωινή εξόρμηση στην παραλία και ξεκούραση το μεσημεράκι στο σπίτι αποφασίσαμε να πάμε στα ξαδερφάκια για παιχνίδι το απόγευμα. Η κόρη μου παρόλο που ήθελε πολύ να πάμε (22 μηνών) αντέδρασε ως εξής:

 

1) Αλλάζαμε πάνα πριν φύγουμε (κακάκια) και δεν ήθελε να την καθαρίσω (τελευταία αντιδράει κάπως αλλά όχι έντονα). Πατούσε μέσα στην πάνα, λερώθηκε και ήθελε να βάλει τα χέρια της μέσα. Εγώ? Τσίριζα σαν υστερική. Ήρθε ο ειρηνοποιος και ανέλαβε να την καθαρίσει και να την ντύσει. Τσίριζα όχι γιατί λερώθηκε αλλά γιατί πήγαινε να βάλει τα χέρια στα μάτια και στο στόμα.

 

2) Ξεκινήσαμε να φύγουμε και στην πόρτα κάθησε χάμω και έβγαλε τα πεδιλάκια. Εξήγησα ότι δεν θα πάει ξυπόλυτη, θα πάω μόνη μου στα ξαδερφάκια και θα καθήσει με τον μπαμπά. Έκλαιγε κυλιότανε κάτω οπότε της είπα να βάλουμε τα αθλητικά με κάλτσες. Συμφώνησε, βάλαμε τις κάλτσες αλλά όταν φτάσαμε στα παπούτσια έπεσε κάτω και έκλαιγε ότι δεν τα ήθελε. Ωραία, φεύγουμε με τις κάλτσες αλλά δεν θα σε σηκώσω αγκαλιά, θα περπατήσεις με τις κάλτσες μέχρι το αυτοκίνητο και όταν φτάσουμε θα περπατήσεις μέχρι να μπούμε σπίτι, οκ? Εντάξη μου είπε ο σπόρος και αυτό έκανε τύπος και υπογραμμός:shock:

 

Διερωτούμε γιατί νευριάζω κάποτε . Τέλος πάντων, η απορία μου είναι η εξής: Τώρα θα μάθει ότι θα γίνεται το δικό της με αυτό? Στο 1) πως θα χειριζόσασταν την κατάσταση?

[sevoula]

Διερωτούμε γιατί νευριάζω κάποτε . Τέλος πάντων, η απορία μου είναι η εξής: Τώρα θα μάθει ότι θα γίνεται το δικό της με αυτό? Στο 1) πως θα χειριζόσασταν την κατάσταση?

όπως εσύ!

[SKEK]

Αχχχ βρε Σεβούλα, ξέρεις στεναχώρια από χτες? Επειδή τσίριζα, επειδή με έβλεπε το παιδί κάπως έτσι, επειδή μου έκανε παρατήρηση ο Κος αλάνθαστος ότι φέρομαι σαν υστερική, κτλ.

[sevoula]

κανείς δεν είναι αλάνθαστος.

κι εγώ αγχώνομαι με τη μικρή όταν της βάζω λάδι νισεστέ, γιατί μερικές φορές ακουμπάει το παπάκι της και μετά είναι επίφοβο, να το βάλει στα μάτια, στο στόμα.

μέχρι να κλείσω το πάμπερς, να της πλύνω τα χέρια, είμαι με τη γλώσσα απ' έξω.

ο σύζυγος δεν λέει κουβέντα σε αυτό, γιατί δεν συμμετέχει στο άλλαγμα-ντύσιμο-ύπνος.

σε άλλα θέματα που συμμετέχει είναι λαλίστατος! το προτιμώ να μη συμμετέχει, πειράζει; έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

[SKEK]

κανείς δεν είναι αλάνθαστος.

κι εγώ αγχώνομαι με τη μικρή όταν της βάζω λάδι νισεστέ, γιατί μερικές φορές ακουμπάει το παπάκι της και μετά είναι επίφοβο, να το βάλει στα μάτια, στο στόμα.

μέχρι να κλείσω το πάμπερς, να της πλύνω τα χέρια, είμαι με τη γλώσσα απ' έξω.

ο σύζυγος δεν λέει κουβέντα σε αυτό, γιατί δεν συμμετέχει στο άλλαγμα-ντύσιμο-ύπνος.

σε άλλα θέματα που συμμετέχει είναι λαλίστατος! το προτιμώ να μη συμμετέχει, πειράζει; έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

 

Και εμείς παπί το λέμε

Κάποιες φορές είναι μεγάλη ευκολία να σου αλλάζει κάποιος το παιδί και το κάνει πολύ καλά ο Κος αλάνθαστος.

Γιατί να μην μπορώ να είμαι και γω τέρας ψυχραιμίας και να μπορώ να της εξηγήσω ήρεμα τι θα πάθει? Γράφουμε, γράφουμε, γράφουμε πως πρέπει να είμαστε, όλα θεωρίες... Στην πράξη όμως??? Στη δύσκολη ώρα??? Βρίσκουν όλες το κουράγιο να αντιδράσουν ψύχραιμα ή απλά γράφουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε και όχι αυτά που πραγματικά κάνουμε στην καθημερινότητα. Μα να πιάσει τα κακά να τα βάλει στο πρόσωπο? Ποια θα έμενε ψύχραιμη??

[culte]

Χθες μετά από πρωινή εξόρμηση στην παραλία και ξεκούραση το μεσημεράκι στο σπίτι αποφασίσαμε να πάμε στα ξαδερφάκια για παιχνίδι το απόγευμα. Η κόρη μου παρόλο που ήθελε πολύ να πάμε (22 μηνών) αντέδρασε ως εξής:

 

1) Αλλάζαμε πάνα πριν φύγουμε (κακάκια) και δεν ήθελε να την καθαρίσω (τελευταία αντιδράει κάπως αλλά όχι έντονα). Πατούσε μέσα στην πάνα, λερώθηκε και ήθελε να βάλει τα χέρια της μέσα. Εγώ? Τσίριζα σαν υστερική. Ήρθε ο ειρηνοποιος και ανέλαβε να την καθαρίσει και να την ντύσει. Τσίριζα όχι γιατί λερώθηκε αλλά γιατί πήγαινε να βάλει τα χέρια στα μάτια και στο στόμα.

 

2) Ξεκινήσαμε να φύγουμε και στην πόρτα κάθησε χάμω και έβγαλε τα πεδιλάκια. Εξήγησα ότι δεν θα πάει ξυπόλυτη, θα πάω μόνη μου στα ξαδερφάκια και θα καθήσει με τον μπαμπά. Έκλαιγε κυλιότανε κάτω οπότε της είπα να βάλουμε τα αθλητικά με κάλτσες. Συμφώνησε, βάλαμε τις κάλτσες αλλά όταν φτάσαμε στα παπούτσια έπεσε κάτω και έκλαιγε ότι δεν τα ήθελε. Ωραία, φεύγουμε με τις κάλτσες αλλά δεν θα σε σηκώσω αγκαλιά, θα περπατήσεις με τις κάλτσες μέχρι το αυτοκίνητο και όταν φτάσουμε θα περπατήσεις μέχρι να μπούμε σπίτι, οκ? Εντάξη μου είπε ο σπόρος και αυτό έκανε τύπος και υπογραμμός:shock:

 

Διερωτούμε γιατί νευριάζω κάποτε . Τέλος πάντων, η απορία μου είναι η εξής: Τώρα θα μάθει ότι θα γίνεται το δικό της με αυτό? Στο 1) πως θα χειριζόσασταν την κατάσταση?

 

εμένα αυτά τα κάνει συνέχεια..εγώ τα χειρίζομαι ως εξής...

παίρνω μια βαθιά ανάσα, την αφήνω να σκούει και να χτυπιέται, και μόλις λίγο της περνάει την αλλάζω ή της βάζω τα παπούτσια...

μαθήματα yoga και αναπνοών έχεις κάνει??

τα πιο χρήσιμα!!!

[SKEK]

Thanks Culte!! Έχω κάνει και τέτοια, τρομάρα μου.... Εκ φύσεως είμαι control freak (τα πάντα υπό έλεγχο που λέμε??)΄. Σε κάτι τέτοιο εξελίσσεται και η κόρη μου μάλλον (τώρα καλό είναι αυτό??). Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο θέλουμε να κοντρολάρουμε το ίδιο πράγμα - την πάνα της. Το δίκαιο βέβαια είναι με το παιδί. Δικιά της η πάνα, ότι θέλει την κάνει. Η λύση στο πρόβλημα αυτό νομίζω θα είναι η κατάργηση της πάνας.

[sevoula]

skek εσύ αγχώνεσαι δικαιολογημένα.

εγώ με το λαδάκι και το νισεστέ είμαι στην τσίτα και που να το βάλει στο στόμα δεν έγινε και τίποτα. άλλο βέβαια στα μάτια.

αν ήταν για τα κακά, θα την έβαζα στο πλυντήριο.

όσο για την ψυχραιμία-γιόγκα... ρε κορίτσια, θεωρίες. άμα βιδωθείς, θα υψώσεις την φωνούλα σου!

[culte]

επειδή την έχω χάσει πολλές φορές, γιαυτό το λέω...

μάλιστα μια φορά από τα νεύρα μου και τις φωνές, ξέσπασα σε κλάμματα...

τώρα άλλη μέθοδος....cool....

[sevoula]

συμπέρασμα, είναι ωραίο να τα βλέπεις να ανεξαρτητοποιούνται, αλλά θέλει δουλειά από τη δική μας μεριά, αντοχή και επίγνωση των δυνατοτήτων μας.

κοινώς να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε τέλειες, αλλά να συνεχίσουμε για το καλύτερο για τα πουλάκια μας!

[sevoula]

δεν κλαίω μπροστά της. το έκανα κάποτε όταν με πλήγωναν με το θηλασμό. έβρισκαν την ώρα, την ιερή ώρα που θήλαζα για να πουν ....

το ορκίστηκα στον εαυτό μου και πλέον ποτέ ξανά μπροστά στο μωρό μου. θα πάω να χτυπηθώ στην τουαλέτα, ποτέ όμως μπροστά της. η μαμά της είναι βράχος!

[SKEK]

Ξέρετε βρε κορίτσια ότι απογοητεύομαι όταν φερθώ υστερικά και χάνω και το κουράγιο μου μετά (κλαίγομαι τώρα και το μισώ αυτό το πράγμα). Πριν από λίγο με πήραν τηλ από το βρεφικό να μου πουν πόση πρόοδο έχει κάνει το πουλάκι μου τους τελευταίους μήνες και αν είμαι δεκτή να στείλουν το προφίλ της στο υπουργείο για μια αξιολόγηση ενός ευρωπαικού προγράμματος στο οποίο λαβάνει μέρος και η κόρη μου. Και γω της θύμωσα και της φώναξα χτες

[culte]

να σου πω κάτι?

στον παιδικό σταθμό μου λένε ότι είναι το καλύτερο και το πιο υπάκουο παιδί! και στο σπίτι μου βγάζει την πίστη...

καλά τι αξιολόγηση είναι αυτή για μωράκια??

[SKEK]

να σου πω κάτι?

στον παιδικό σταθμό μου λένε ότι είναι το καλύτερο και το πιο υπάκουο παιδί! και στο σπίτι μου βγάζει την πίστη...

καλά τι αξιολόγηση είναι αυτή για μωράκια??

 

Αξιολόγηση του βρεφικού για να μπορέσει να πάρει μία επιδότηση. Έχουν πάει όλες οι βρεφονηπιοκόμοι σε μία εκπαίδευση την οποία ενέκρινε ο σύνδεσμος γονέων και εφάρμοσαν το 3 παιδιά προς μία δασκάλα με έμφαση την ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού και την πρόοδο σε αυτό με συμμετοχη και των γονέων σε κάποιες δραστηριότητες. Έφτιαξαν προφιλ και δελτίο προόδου για κάθε παιδάκι άνω των 18 μηνών και μελέτη για τις δυνατότητες του κάθε παιδιού (χρειάστηκε χρόνος και φυσικά λεφτά). Με δειγματοληψία θα σταλούν στο Υπουργείο και στην ΕΕ για να ζητηθεί από την ΕΕ μία επιδότηση για ευρύτερη ανάπτυξη του προγράμματος αυτού. Καλό, πολύ καλό πρόγραμμα και είμαστε από τους τυχερούς που το περάσαμε γιατί δεν ξέρουμε αν θα εφαρμοστεί και αν θα επιδοτηθεί.

[culte]

πολύ καλό ακούγεται...μπράβο!

[singlemam]

δεν κλαίω μπροστά της. το έκανα κάποτε όταν με πλήγωναν με το θηλασμό. έβρισκαν την ώρα, την ιερή ώρα που θήλαζα για να πουν ....

το ορκίστηκα στον εαυτό μου και πλέον ποτέ ξανά μπροστά στο μωρό μου. θα πάω να χτυπηθώ στην τουαλέτα, ποτέ όμως μπροστά της. η μαμά της είναι βράχος!

 

Καλημέρα!

Αυτό το "η μαμά της είναι βράχος" με τρόμαξε λίγο βρε Σεβούλα μου...

Εγώ δεν συμφωνώ στο να κρυβόμαστε από τα παιδιά...

ούτε να προσποιούμαστε.

Σίγουρα δεν θα μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας ούτε θα είμαστε υπερβολικές στις αντιδράσεις μας, αλλά πέρα από τα όρια που διδάσκουμε τα παιδιά μας, δεν πρέπει να τους διδάξουμε και τη διαχείριση συναισθημάτων και ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες στα συναισθήματα των άλλων;;;

Νομίζω ότι έτσι θα τα βοηθήσουμε να γίνουν ευαίσθητα και συμπονετικά και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα που νιώθουν και τα ίδια...

πρόσφατα που πέρασα μια δύσκολη προσωπική κατάσταση και η μικρή μ' έβλεπε πεσμένη, όταν με ρωτούσε "τι έπαθες, μαμά;" κι απάντούσα "τίποτα" θύμωνε... μόλις της εξήγησα ότι είμαι λυπημένη και με λίγα λόγια τους λόγους (γενικότητες της είπα κι όχι φυσικά λεπτομέρειες αλλά όχι ψέμματα) τότε κι η ίδια ηρέμησε και πλέον μπορεί να αναγνωρίσει το συναίσθημα και στον εαυτό της...

Επίσης, μιας και μιλάμε για όρια, καλό είναι να "απαιτούμε" από τα παιδιά κάποιες συμπεριφορές...

π.χ. όταν ρωτάμε ένα παιδί "χρειάζεσαι βοήθεια;" θα έρθει η στιγμή που θα μας κάνει και το ίδιο αυτήν την ερώτηση. Υποσυνείδητα το παιδί καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά "απαιτείται".

Νομίζω δηλαδή ότι τα όρια δεν είναι μόνο αρνητικά αλλά και θετικά...

κι αυτό το διαπιστώνω καθημερινά, όσο η μικρή μου μεγαλώνει.

Το δικό μου μυστικό είναι να ενισχύω την αυτοεκτίμησή και την συναισθηματική της νοημοσύνη... έτσι δεν γίνεται τύραννος αφού αντιλαμβάνεται καλύτερα το "σωστό-λάθος" και μαθαίνει να μην κάνει αυτό που δεν θέλει να της κάνουν και να κάνει αυτό που θέλει να κάνουν οι άλλοι σ' αυτήν!

Δύσκολο και χρονοβόρο αλλά αποτελεσματικότατο...

και μετά καμαρώνεις ενα ευγενικό αλλά το σημαντικότερο, ένα συμπονετικό παιδί!

Γιατί είναι πολύ συγκινητικό να ακούς ενα παιδάκι 2,5-3 ετών να σε ρωτάει "Να σε βοηθήσω, μαμά;" ή να σε παρηγορεί λέγοντάς σου "δεν πειράζει μαμά, όλα καλά, έλα να σε φιλήσω να περάσει!".

[SKEK]

Καλημέρα!

π.χ. όταν ρωτάμε ένα παιδί "χρειάζεσαι βοήθεια;" θα έρθει η στιγμή που θα μας κάνει και το ίδιο αυτήν την ερώτηση. Υποσυνείδητα το παιδί καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά "απαιτείται".

Νομίζω δηλαδή ότι τα όρια δεν είναι μόνο αρνητικά αλλά και θετικά...

κι αυτό το διαπιστώνω καθημερινά, όσο η μικρή μου μεγαλώνει.

Το δικό μου μυστικό είναι να ενισχύω την αυτοεκτίμησή και την συναισθηματική της νοημοσύνη... έτσι δεν γίνεται τύραννος αφού αντιλαμβάνεται καλύτερα το "σωστό-λάθος" και μαθαίνει να μην κάνει αυτό που δεν θέλει να της κάνουν και να κάνει αυτό που θέλει να κάνουν οι άλλοι σ' αυτήν!

Δύσκολο και χρονοβόρο αλλά αποτελεσματικότατο...

και μετά καμαρώνεις ενα ευγενικό αλλά το σημαντικότερο, ένα συμπονετικό παιδί!

Γιατί είναι πολύ συγκινητικό να ακούς ενα παιδάκι 2,5-3 ετών να σε ρωτάει "Να σε βοηθήσω, μαμά;" ή να σε παρηγορεί λέγοντάς σου "δεν πειράζει μαμά, όλα καλά, έλα να σε φιλήσω να περάσει!".

 

Μπράβο αυτό το έχω παρατηρήσει και γω με τη μικρή μου. Όταν της δίνω κάτι στο χέρι ποτέ δε λέω "έλα πάρε" ούτε "να πάρε", της λέω ορίστε και της δίνω. Χθες μου είπαν από το βρεφικό ότι όταν την έβαλαν να δώσει τα ποτηράκια με νερό στα άλλα παιδάκια τους τα έδινε λέγοντας ορίστε. Ξέρετε πόσο χάρηκα? Γιατί τελικά δεν είναι μόνο θεωρία αυτά που διαβάζουμε για τις μιμητικές συμπεριφορές των μικρών μας.

[culte]

Μπράβο αυτό το έχω παρατηρήσει και γω με τη μικρή μου. Όταν της δίνω κάτι στο χέρι ποτέ δε λέω "έλα πάρε" ούτε "να πάρε", της λέω ορίστε και της δίνω. Χθες μου είπαν από το βρεφικό ότι όταν την έβαλαν να δώσει τα ποτηράκια με νερό στα άλλα παιδάκια τους τα έδινε λέγοντας ορίστε. Ξέρετε πόσο χάρηκα? Γιατί τελικά δεν είναι μόνο θεωρία αυτά που διαβάζουμε για τις μιμητικές συμπεριφορές των μικρών μας.

 

aaaaaa..πολύ καλό!!

θα αρχίσω να της το λέω και εγώ!!

[Access]

Καλημέρα!

Αυτό το "η μαμά της είναι βράχος" με τρόμαξε λίγο βρε Σεβούλα μου...

Εγώ δεν συμφωνώ στο να κρυβόμαστε από τα παιδιά...

ούτε να προσποιούμαστε.

Σίγουρα δεν θα μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας ούτε θα είμαστε υπερβολικές στις αντιδράσεις μας, αλλά πέρα από τα όρια που διδάσκουμε τα παιδιά μας, δεν πρέπει να τους διδάξουμε και τη διαχείριση συναισθημάτων και ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες στα συναισθήματα των άλλων;;;

Νομίζω ότι έτσι θα τα βοηθήσουμε να γίνουν ευαίσθητα και συμπονετικά και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα που νιώθουν και τα ίδια...

πρόσφατα που πέρασα μια δύσκολη προσωπική κατάσταση και η μικρή μ' έβλεπε πεσμένη, όταν με ρωτούσε "τι έπαθες, μαμά;" κι απάντούσα "τίποτα" θύμωνε... μόλις της εξήγησα ότι είμαι λυπημένη και με λίγα λόγια τους λόγους (γενικότητες της είπα κι όχι φυσικά λεπτομέρειες αλλά όχι ψέμματα) τότε κι η ίδια ηρέμησε και πλέον μπορεί να αναγνωρίσει το συναίσθημα και στον εαυτό της...

Επίσης, μιας και μιλάμε για όρια, καλό είναι να "απαιτούμε" από τα παιδιά κάποιες συμπεριφορές...

π.χ. όταν ρωτάμε ένα παιδί "χρειάζεσαι βοήθεια;" θα έρθει η στιγμή που θα μας κάνει και το ίδιο αυτήν την ερώτηση. Υποσυνείδητα το παιδί καταλαβαίνει ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά "απαιτείται".

Νομίζω δηλαδή ότι τα όρια δεν είναι μόνο αρνητικά αλλά και θετικά...

κι αυτό το διαπιστώνω καθημερινά, όσο η μικρή μου μεγαλώνει.

Το δικό μου μυστικό είναι να ενισχύω την αυτοεκτίμησή και την συναισθηματική της νοημοσύνη... έτσι δεν γίνεται τύραννος αφού αντιλαμβάνεται καλύτερα το "σωστό-λάθος" και μαθαίνει να μην κάνει αυτό που δεν θέλει να της κάνουν και να κάνει αυτό που θέλει να κάνουν οι άλλοι σ' αυτήν!

Δύσκολο και χρονοβόρο αλλά αποτελεσματικότατο...

και μετά καμαρώνεις ενα ευγενικό αλλά το σημαντικότερο, ένα συμπονετικό παιδί!

Γιατί είναι πολύ συγκινητικό να ακούς ενα παιδάκι 2,5-3 ετών να σε ρωτάει "Να σε βοηθήσω, μαμά;" ή να σε παρηγορεί λέγοντάς σου "δεν πειράζει μαμά, όλα καλά, έλα να σε φιλήσω να περάσει!".

 

Συμφωνώ σε όλα σε όλα όμως !!!

Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι μια "δεξιότητα" που χτίζεται χρόνο με τον χρόνο, μαθαίνοντας τα παιδιά μας ότι είναι αποδεκτό να εκφράζουν αυτό που νοιώθουν κάνοντας το ίδιο, δείχνοντάς τους τα συναισθήματα μας κάθε φορά, το κάνουμε ευκολότερο για αυτά να τα εξωτερικεύσουν.

 

Επίσης παλιότερα είχα διαβάσει ένα άρθρο που αφορούσε τις κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών οι οποίες θα πρέπει να καλλιεργούνται από νωρίς έτσι ώστε να είναι φυσικό σε ένα παιδί ας πούμε, να πει ευχαριστώ ή παρακαλώ, αν δεν το ακούει μέσα στην οικογένεια συχνά πως θα το μάθει???

 

Την πρώτη φορά που η κόρη μου με πήρε αγκαλιά και μου χτύπησε την πλάτη παρηγορητικά γιατί δεν ένοιωθα καλά κόντεψα να πεθάνω :lol: