Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[alcyon]

Όσο έξω κι αν είσαι, όσο καλά κι αν έχεις πάρει το δικό σου μονοπάτι, όσο κι αν προχωράς στη ζωή... αυτό σ' ακολουθεί. Σιωπηλά, ύπουλα, αθέατα. Απλά το κουβαλάς μαζί σου. Είναι η κληρονομιά σου.

 

Όσο κι αν έχεις εξαλείψει τους παράγοντες, όλο και κάπου θα ξεφυτρώνει ένας καινούριος. Κάτι που δεν είχες υπολογήσει... εντελώς αναπάντεχο. Σα χαστούκι που έχεις μάθει χίλιες φορές να αποφεύγεις.

 

Ίσα ίσα δηλαδή για να επιβεβαιώσεις την εικόνα που ήδη έχεις, να ενισχύσεις τις αποφάσεις που ήδη είχες πάρει και στο τέλος να τραβήξεις το δρόμο που ήδη είχες χαράξει. Το ίδιο βουβά, το ίδιο πικραμένα.

 

Στη ζωή σου -πρακτικά- δεν αλλάζει τίποτα. Ό,τι έκανες χθές, θα κάνεις και σήμερα, και αύριο... Μόνο κάπου, εκεί στο βάθος, μια φωνούλα λέει "κρίμα".

[feggaraki]

.. Μόνο κάπου, εκεί στο βάθος, μια φωνούλα λέει "κρίμα".

ποσο δικιο εχεις ,αλλα αυτο το τελευταιο ποναει πολυ,ειδικα οταν βλεπεις αλλους να ειναι μια χαρα

alcyon δεν εισαι πολυ καλα e?

και εγω το ιδιο η καρδια μου χιλια κομματια και ξερεις γιατι?γιατι με αυτα που εχουν γινει και τις επιπτωσεις στα παιδια μου τις μεχρι τωρα και αυτες που πιθανον θα προκυψουν μετα τον χωρισμο

,εχω τυψεις ,αισθανομαι ασχημα

ηθελα τοσο πολλη να θεσω καλες βασεις στα παιδια και να πουν μεγαλωνοντας οτι ειχαν χαρουμενα παιδικα χρονια και να μην πουν ποτε αυτο το ηλιθιο "κριμα" ,αλλα γαμ...το δεν εγινε

[georgiamami]

Όσο έξω κι αν είσαι, όσο καλά κι αν έχεις πάρει το δικό σου μονοπάτι, όσο κι αν προχωράς στη ζωή... αυτό σ' ακολουθεί. Σιωπηλά, ύπουλα, αθέατα. Απλά το κουβαλάς μαζί σου. Είναι η κληρονομιά σου.

 

Όσο κι αν έχεις εξαλείψει τους παράγοντες, όλο και κάπου θα ξεφυτρώνει ένας καινούριος. Κάτι που δεν είχες υπολογήσει... εντελώς αναπάντεχο. Σα χαστούκι που έχεις μάθει χίλιες φορές να αποφεύγεις.

 

Ίσα ίσα δηλαδή για να επιβεβαιώσεις την εικόνα που ήδη έχεις, να ενισχύσεις τις αποφάσεις που ήδη είχες πάρει και στο τέλος να τραβήξεις το δρόμο που ήδη είχες χαράξει. Το ίδιο βουβά, το ίδιο πικραμένα.

 

Στη ζωή σου -πρακτικά- δεν αλλάζει τίποτα. Ό,τι έκανες χθές, θα κάνεις και σήμερα, και αύριο... Μόνο κάπου, εκεί στο βάθος, μια φωνούλα λέει "κρίμα".

 

Τοποθετηθηκες πολυ ευστοχα καλη μου Alcyon. Αυτο το "κριμα" ειναι το αγκαθι που ξυνει τις πληγες μας και δεν τις αφηνει να γιατρευτουν. Οσο πιο πολυ το βαζουμε για υπνο, τοσο καλυτερα περναμε. Σσσσσσσσ!!!Ησυχια...... μην το ξυπνησουμε παλι. Αλλα, να ειμαστε ετοιμοι γιατι καποιος αλλος σε ανυποπτο χρονο μπορει να το κανει.:oops:

 

Feggaraki, μηπως να αναθεωρησεις λιγο τις αποφασεις σου???? Υπαρχουν πολλοι γαμοι που δεν ειναι "οπως φαινονται"!!!!

[alcyon]

feggaraki...

μην προδικάζεις τίποτα. Μη δημιουργείς "προφητείες" που αργότερα άθελά σου μπορεί να "εκπληρώσεις".

 

Γνωρίζω αρκετούς που χώρησαν και τα παιδιά είναι μια χαρά -μετά το πρώτο σοκ.

 

Στη θέση σου θα απευθυνόμουν σε κάποιο παιδοψυχολόγο για το πώς να διαχειριστώ κάτι τέτοιο.

 

 

Για μένα... χμμ πώς νιώθω...

Το "παράξενο" είναι πως δε με πλήγωσε. Δεν πόνεσε όπως τα άλλα. Ήταν κάτι που με ξάφνιασε μεν, αλλά ταιριάζει με την όλη εικόνα.

Η έκφραση της "προδοσίας" που έχει γεννηθεί αυτόματα, είναι τόσο απαλλαγμένη συναισθηματικού βάρους. Βγήκε ως "ετοιμηγορία". Κάτι γνωστό και αρκετά αναμενόμενο...

 

Το "κρίμα" πάει γιατί καθόμουν και σπαζοκεφάλιαζα ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μπας και μπορέσω να "χαλαρώσω" μια κατάσταση. Και το έκανα ενώ δεν είχα και καμία φοβερή διάθεση να ανακατέψω το βούρκο. Σκεφτόμουν λοιπόν με ποιο τρόπο να φέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα χωρίς να ξυστούν παλιές πληγές για κανέναν. Να γίνει όσο πιο ήπια γίνεται η μετάβαση....

 

Τελικά δεν αξίζει. Κρίμα στην έγνοια που έδωσα... και το χρόνο και τη διάθεσή μου.

 

Πάμε γι' αλλα!

 

Πάμε σ' αυτούς που μας δίνουν κομμάτια από τη ζωή τους. Πάμε να πονοκεφαλιάσουμε για όσους αξίζει και για όσους πραγματικά το θέλουν!

 

Υ.Γ. Δε με πονάει να βλέπω άλλους να περνούν καλά! Μακάρι να ήμουν η μόνη και να πέρναγε καλά ο κόσμος όλος! Αλλά... δυστυχώς... απέχει από την πραγματικότητα αυτό.

Τη ζωή μου την έχω στα χέρια μου. Κι εγώ καλά περνώ. Μόνο που κάποιες σελίδες -περιορισμένες πια- είναι πιο βαριές και σκοτεινές. Και καλώς ή κακώς... ανήκουν στο δικό μου "βιβλίο". That's life!

[foubi]

Πάμε σ' αυτούς που μας δίνουν κομμάτια από τη ζωή τους. Πάμε να πονοκεφαλιάσουμε για όσους αξίζει και για όσους πραγματικά το θέλουν!

 

καλή μου alcyon ας γίνει αυτό το μότο μας απο δώ και πέρα γιατί ουσιαστικά μόνο αυτό αξίζει...

 

όσο και να ξοδεύεσαι για κάποιους ανθρώπους...:cry:

 

ΤΕΛΟΣ είπαμε...

[feggaraki]

 

Feggaraki, μηπως να αναθεωρησεις λιγο τις αποφασεις σου???? Υπαρχουν πολλοι γαμοι που δεν ειναι "οπως φαινονται"!!!!

ξερεις φοβαμαι να καταληξω σαν την μαμα μου ,που μετα απο 30 χρονια και εξακολουθει να γκρινιαζει για τα ιδια πραγματα θεωρωντας οτι αυτη ειναι το θυμα αρα και να γκρινιαξει εχει δικιο,αν ειναι δυνατον αν θεωρεις τον εαυτο σου θυμα μετα απο τοσα χρονια :shock::shock:

οταν βλεπεις οτι τα πραγματα δεν πανε καλα για 2-3 αντε 5 χρονια χωριζεις

δεν μπορει να φταινε μετα απο τοσα χρονια ολοι οι αλλοι ,δεν γινεται να μην θεωρεις τον εαυτο σου θυτη οταν αφηνες να σε χτυπαει ο αντρας σου μπροστα στα ματια των μικρων παιδιων σου για χρονια και εσυ δεν ησουν και καμια που δεν μιλουσες ,ησουν αυτη που τον εφερνες τον αλλον στα προθυρα νευρικης κρισης

αυτο φοβαμαι ,επειδη ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τον συγχωρεσω τον αντρα μου (με τετοια συμπεριφορα) και να αποδεχτω οοολες τις επιπτωσεις απο αυτην την ιστορια στη ζωη μας , θα καταληξω να γκρινιαζω για τα παντα και να μου φταινε ολοι οταν θα συνειδητοποιησω οτι περασαν τα χρονια και εγω δεν τα εζησα ενω τα παιδια μου εζησαν τραγικες καταστασεις

 

 

 

feggaraki...

μην προδικάζεις τίποτα. Μη δημιουργείς "προφητείες" που αργότερα άθελά σου μπορεί να "εκπληρώσεις".

και αυτο πολυ σωστο

Γνωρίζω αρκετούς που χώρησαν και τα παιδιά είναι μια χαρά -μετά το πρώτο σοκ.

 

Στη θέση σου θα απευθυνόμουν σε κάποιο παιδοψυχολόγο για το πώς να διαχειριστώ κάτι τέτοιο.

το σκεφτομαι και αυτο,αν και τα παιδια μου τωρα ειναι μικρα οποτε δεν θα ειναι δυσκολος ο χειρισμος τωρα

 

 

 

 

Το "κρίμα" πάει γιατί καθόμουν και σπαζοκεφάλιαζα ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μπας και μπορέσω να "χαλαρώσω" μια κατάσταση. Και το έκανα ενώ δεν είχα και καμία φοβερή διάθεση να ανακατέψω το βούρκο.

α δεν ειναι εκεινο το κριμα που καταλαβα εγω:grin: το κριμα της αυτολυπησης ισως

Σκεφτόμουν λοιπόν με ποιο τρόπο να φέρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα χωρίς να ξυστούν παλιές πληγές για κανέναν. Να γίνει όσο πιο ήπια γίνεται η μετάβαση....

 

Τελικά δεν αξίζει. Κρίμα στην έγνοια που έδωσα... και το χρόνο και τη διάθεσή μου.

 

Πάμε γι' αλλα!

αφου ακομη νοιαζεσαι ....για αυτους που δεν αλλαζουν

μην χαλας τις στιγμες σου ,τις σκεψεις σου για αυτους

ειπα και εγω τι επαθες ,γιατι συνηθως τα μηνυματα σου εχουν κατι θετικο να πουν ,δειχνουν οτι εισαι σχεδον στο τελος της λυσης

 

Υ.Γ. Δε με πονάει να βλέπω άλλους να περνούν καλά! Μακάρι να ήμουν η μόνη και να πέρναγε καλά ο κόσμος όλος! Αλλά... δυστυχώς... απέχει από την πραγματικότητα αυτό.

Τη ζωή μου την έχω στα χέρια μου. Κι εγώ καλά περνώ. Μόνο που κάποιες σελίδες -περιορισμένες πια- είναι πιο βαριές και σκοτεινές. Και καλώς ή κακώς... ανήκουν στο δικό μου "βιβλίο". That's life!

να και το παραδειγμα οσων εγραψα παραπανω;)

[alcyon]

feggaraki μου γλυκό...

το "νοιάζομαι γι' αυτούς που δεν αλλάζουν"... δεν είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα.

 

Στην οικογένειά μας υπάρχουν και τα αδέρφια μου. Γι' αυτά νοιάζομαι. Εκεί προσπαθούσα να εστιάσω. Υπάρχουν "επιπλοκές" κι έλεγα μπας και ξεμπλέξει κανείς..

Μα ούτε ειδικός είμαι... ούτε έχω την κατάλληλη θέση για να προσφέρω οτιδήποτε -δεν τολμώ να το πω βοήθεια...

 

Το πράγμα όμως δεν έχει γιατριά. Γιατί χρειάζεται 2 πλευρές πρόθυμες. Και οι παλιοί, δεν έχουν καν κατανοήσει πού βρίσκονται... Κι έτσι... το άφησα.

 

 

Πόσο πολύ εμπεδώνω πάντως το "οι μεγαλύτεροι κριτές είναι τα ίδια τα παιδιά μας" ... !!

[alcyon]

Το παρακάτω... το είχα γράψει ως απάντηση ... στις 7/8/11. Δεν το δημοσίευσα τότε. Μα ίσως ως επίλογος σε όλη ετούτη τη θερινή περιπέτεια -γιατί και τα δύσκολα είναι κι αυτά στο παιχνίδι- το παραθέτω.

 

Φοβόμουν τα αδιάκριτα μάτια...

... μα δεν πειράζει.

 

Καλό σας ξημέρωμα.

 

Ορίστε τι έγραφα τότε...

 

 

 

Παρακολουθώ τη συζήτηση τόσο καιρό. Με τα χρόνια έμαθα πως τίποτα δεν είναι απόλυτο. Τίποτα δεν είναι «ξεκάθαρα ναι» ή «ξεκάθαρα όχι». Αναρωτιέμαι, όλο αυτό το τελευταίο διάστημα, αν έχω περάσει στην αντίπερα όχθη ή αν βρίσκομαι κάπου ανάμεσα.

Τελικά όμως νομίζω πως ενώ όλοι μας παλεύουμε να περάσουμε «απέναντι» μέσα από το «ποτάμι», και ενώ βρισκόμαστε στην «αντίπερα όχθη» όπως πολύ όμορφα το είπατε… … υπάρχει κι ένα γεφύρι. Ένα γεφύρι που δεν το είχαμε προσέξει. Και πολύ εύκολα βρισκόμαστε πάλι στο αρχικό σημείο. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να πάμε εκεί. Ο μεγάλος μας φόβος είναι μην τύχει να χρειαστεί να ξαναπεράσουμε το ποτάμι με τα πόδια. Πόσο γρήγορα θα καταλάβουμε πως υπάρχει και το γεφύρι, και πως μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και προς τις δύο κατευθύνσεις;

 

Ας αφήσω τους γρίφους. Ίσως σας μπερδεύω και δεν έχω αυτή την πρόθεση. Αρκετά μπερδέματα έχουμε ήδη.

Βλέπω πως κάθε ιστορία που διαβάζω, είναι εντελώς διαφορετική από τη δική μου. Κάθε ιστορία είναι μοναδική. Κοινή συνισταμένη, τα κοινά μας συναισθήματα και οι συνέπειές τους. Αυτά είναι ίδια… όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε το fistikaki μας.

 

Η δική μου έχει ως εξής… Το πρόβλημα ήταν η μητέρα μου. (Αργότερα συνειδητοποίησα πως το δικό της πρόβλημα ήταν η δική της μητέρα –και από εκεί ξετύλιξα σιγά - σιγά το κουβάρι). Ο πατέρας μου απών λόγω δουλειάς. Είχε ελάχιστες επαφές με την οικογένεια. Ίσως κάποιες φορές το χρόνο έκανε κάποιο ύπνο στο σπίτι και εκδρομούλες κάποιες Κυριακές (από τις λίγες σχετικά καλές αναμνήσεις που έχω).

Στα 19 μου έφυγα από το σπίτι. Στα 20-21 συνειδητοποίησα την αιτία των προβλημάτων μου. Μέχρι τότε, βίωνα τα συναισθήματα και νόμιζα πως έτσι περνούν όλοι. Πως αυτό είναι το «φυσικό». Από την άλλη αισθανόμουν και εντελώς «ξένη» με τον κόσμο. 7-8 χρόνια μετά, είχα ξεχαστεί αρκετά. Είχα μπει στους δικούς μου ρυθμούς, είχα κάνει τις επιλογές μου, πάλευα για τη ζωή μου και τους στόχους μου. Και νόμιζα πως το σκοτεινό παρελθόν είχε πια σβήσει. Πως το είχα ξεπεράσει. Ήμουν θυμωμένα χαρούμενη γιʼ αυτό.

 

Μέχρι που έκανα τα παιδιά. Τότε εκεί πάνω στην αφοσίωση και την προσπάθεια για ανατροφή, συνειδητοποίησα πως όταν δεν γνώριζα κάτι, αναζητούσα γνώσεις από «μνήμης». Και «έπεφτα» πάνω σε εντελώς ανορθόδοξες πρακτικές από τους γονείς μου. Συνειδητοποιούσα πως αυτές ήταν λάθος, καταλάβαινα τις άσχημες (ίσως ολέθριες) επιπτώσεις που είχαν αυτές στην ψυχολογία τη δική μου και των αδερφιών μου. Και ωωω ναι..! …θύμωσα! Θύμωσα πολύ. Ξύπνησαν μέσα μου μνήμες, ζωντάνεψαν φαντάσματα, και κυρίως, συναισθήματα.

Τότε συνειδητοποίησα πως όλα αυτά δεν τα είχα νικήσει. Άδικα η χαρά μου. Γιʼ αυτό ήταν και «θυμωμένη». Τότε το κατάλαβα.

 

Πρώτη κίνηση ήταν να σταματήσω να δέχομαι επιρροές από το παρελθόν. Αφού δεν έβρισκα κάτι χρήσιμο για το άμεσο παρόν, δεν υπήρχε λόγος να αναζητώ λύσεις για την ανατροφή των παιδιών μου εκεί. Όμως… δεν έπρεπε να ξεχάσω! Κι αυτό για να μην πέσω στο άλλο άκρο. Π.χ. Εγώ έτρωγα ξύλο. Δε θα έδινα ξύλο στα παιδιά. Μα δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα να κάνω όλα τους τα χατίρια.

Έπρεπε να βρω μια ισορροπία. Μια ισορροπία που δεν είχε προηγούμενο. Δεν είχα πού να τη στηρίξω. Τα μάτια και τα αφτιά ήταν ανοιχτά. Να βλέπω, να αφουγκράζομαι, να διαβάζω, να αναζητώ και να στήνω, να διορθώνω, να αλλάζω. Και όταν έβλεπα μια συμπεριφορά να μοιάζει σωστή, τότε άρχισα να προσπαθώ να την καθιερώσω δια της συνήθειας.

Άλλαξα πολλά πράγματα από τότε. Όχι, λάθος… δεν «άλλαξα». Τα «έστησα» από την αρχή. Εκείνα –τα προηγούμενα- ήταν λάθη των γονιών μου, όχι δικά μου. Δεν τα είχα ενστερνιστεί. Άρα, δεν είχα κάτι για νʼ αλλάξω. Έστησα όμως εντελώς νέες συνήθειες, και παντελώς άγνωστες –προς εμένα- συμπεριφορές με σκοπό τα παιδιά μου να μην περάσουν τα ίδια.

Με συνεχή αγώνα, και καθημερινή επιφυλακή, νομίζω πως είμαι –έως τώρα- εντάξει. Νιώθω καλά με όσα κάνω.

 

Αυτό ήταν ο ένας τομέας. Είχα όμως να παλέψω και με κάτι ακόμα. Υπήρχαν συμπεριφορές που είχαν «ποτίσει» μέσα μου. Που χωρίς να το καταλάβω, μόλις βγήκα από το γονικό πλαίσιο συμπεριφορών, άρχισα να τις μιμούμαι. Από θύμα, γινόμουν θύτης (προ παιδιών). Ο σύντροφός μου (και νυν άντρας μου), έχει περάσει πολλά (από μένα). Ευτυχώς ήταν άνθρωπος της υπομονής –έχει περάσει κι αυτός τα δικά του, που ακόμα βρίσκονται κάπου θαμμένα μέσα του. Και καταλάβαινε πως το πάλευα. Με τον τρόπο του –μοναδικός αλήθεια!- μου έδειχνε τι τρέχει, χωρίς να φαίνεται πως εκείνος το επισημαίνει. Κατάφερνε να το ρίχνει «μπροστά μου», και το έκανε να φαίνεται ως δική μου «ανακάλυψη».

 

Μια μέρα «ξύπνησα» και είδα πως όταν ήμουν κουρασμένη ή θυμωμένη, γινόμουν… ίδια (!!!) … ολόιδια με τη μητέρα μου. Τρόμαξα με τον εαυτό μου! Σοκαρίστηκα! Μετατρεπόμουν από θύμα, σε θύτη. Γινόμουν όλα όσα μισούσα! Ευτυχώς δεν είχαμε τότε παιδιά. Είχα λίγο χρόνο μπροστά μου για να δράσω. Και λέω λίγο, γιατί αυτή η νέα συμπεριφορά που βγήκε ξαφνικά σα Λερναία Ύδρα, (δεν είχε βγει ποτέ ως τότε), κλόνισε τη σχέση μου με τον άντρα μου. Αν συνέχιζα, θα έχανα εκείνον, και κυρίως θα είχα «σκοτώσει» εμένα.

Σαν πρώτη αντίδραση, αισθάνθηκα μίσος για τη μητέρα μου και όσα μου είχε «διδάξει». Αλλά κατάλαβα πως έτσι δε βγαίνει τίποτα. Άρχισα να «δουλεύω» τις συμπεριφορές μου. Έβαλα δικλείδες ασφαλείας. Μόλις έβλεπα πως είμαι θυμωμένη ή κουρασμένη «έσβηνα το διακόπτη». Υιοθέτησα μια συμπεριφορά πλήρους αδράνειας. Δηλαδή, δεν έκανα τίποτα, δε μίλαγα, δεν αντιδρούσα, δε φώναζα, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Μόνο κοίταγα. Μέχρι να περάσει το πρώτο κύμα θυμού… και έπειτα, άρχισα να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να βρω λύση. Έτσι, υποχώρησαν οι άσχημες αντιδράσεις.

Στα 30+ μου και έχοντας πλέον τα παιδάκια μου, κατάλαβα πως ούτε η μάνα μου το έκανε εκούσια. Δεν την απενοχοποιώ. Αλλά τουλάχιστον δε θεωρώ πως είχε πρόθεση να μας βλάψει. Ως αυτό το βαθμό έχω «συγχωρέσει». Γιʼ αυτό το βάζω και σε «». Θεωρώ όμως πως αυτή είναι η μισή συγχώρεση. Την υπόλοιπη… δε μπορώ ακόμα να τη δώσω. (ίσως γιατί δε μου τη ζήτησαν ποτέ –δεν ξέρω)...

 

Είμαι ήρεμη. Κοιτάω τη ζωή μου. Τις αποφάσεις μου δεν τις καθορίζει πια το μίσος, ο θυμός, η οργή του παρελθόντος, αλλά καθαρά ορθολογιστικά κριτήρια. Δεν τολμώ να πω πως το «έχω ξεπεράσει». Γιατί πιστεύω πως τίποτα δε διαγράφεται. Αυτό μας κληρώθηκε. Είναι δικό μας. Θα το κουβαλάμε μέσα μας. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη το μεταδώσουμε.

 

Πολλές φορές αναρωτιέμαι για τις σχέσεις μεταξύ των παιδιών μου και των γονιών μου. Να αποθαρρύνω; Να ενισχύσω; Να «ξεγελάσω»; Τι να κάνω;… Τελικά στέκομαι κάπου διακριτικά και είμαι πάντα έτοιμη να παρέμβω αν δω κάτι που να μην είναι καλό. Προσπαθώ να υποδεικνύω χωρίς να γίνομαι εριστική –πλέον-, με σκοπό να έχουν μια καλή σχέση, χωρίς τα στραβά της. Φυσικά υπάρχουν και πολλά προβλήματα… τα οποία τα «ξεπερνάμε» με τα παιδιά μέσω του ορθολογισμού και της σκέψης. Δηλαδή, γιατί έκανε αυτό η γιαγιά; Γιατί είπε εκείνο…; Και εξηγώ, εξηγώ τα πάντα…. σκέψεις, κίνητρα, παλιές κοινωνικές συνήθειες κτλ. Οτιδήποτε δηλαδή θα κάνει τα παιδιά να καταλάβουν πως αγαπάμε τη γιαγιά, αλλά θα υπάρχουν και πράγματα «παράξενα» που απλά δε θα τους δίνουμε σημασία, γιατί απλά… «όταν η γιαγιά ήταν μικρή δεν τα ξέρανε και τόσο καλά, και έτσι νόμιζαν πως είναι το σωστό κι έτσι τα έμαθε κι αυτή.» Δείχνει να πιάνει. Και τα παιδιά αγαπούν τη γιαγιά και τον παππού, χωρίς να πληγώνονται –όσο αυτό είναι δυνατό.

 

Έτσι λοιπόν georgiamama, πιστεύω πως το παρελθόν μας εμπλέκεται αρκετά στο μέλλον μας. Δε μας αφήνει αλώβητους.

 

Από την άλλη, δε θεωρώ πως «το ξεπέρασα». Απλά γιατί φοβάμαι πως αν το πω, ίσως να παραβλέψω κάποιο παράγοντα και να ξαναγυρίσω πίσω, άθελά μου. Είμαι σε συνεχή εγρήγορση. Το «καμπανάκι» χτυπά ελάχιστα πλέον, για άσχημες συμπεριφορές. Άρα μπορώ να θεωρήσω –με τις επιφυλάξεις μου πάντα- πως κινούμαι σε θετική κατεύθυνση.

 

 

Και επειδή μαντεύω τις σκέψεις σας… ναι η συνεχής εγρήγορση έρχεται στιγμές που με κουράζει. Θέλω να νιώσω παιδί, θέλω να νιώσω άνετα, να πω και να κάνω αυτά που μου κατεβαίνουν στο κεφάλι, χωρίς να σκεφτώ, χωρίς να «φιλτράρω». Εκεί… εκεί είναι τα δύσκολα. Εκεί με πιάνει η εσωστρέφεια. Εκεί βρίσκω τον εαυτό μου να θέλει να περιπλανηθεί σε όσα με έκαναν παλιά να ηρεμώ. Πρόσωπα, πράγματα, συνήθειες ή σκέψεις. Εκεί μου βγαίνει κάποια θλίψη, πίκρα, μοναξιά. Εκεί αισθάνομαι την ανάγκη να χαθώ μέσα σε μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά, χωρίς φύλο, χωρίς πρόθεση, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς όρια, χωρίς χρόνο. ... … …

[feggaraki]

θα μπορουσα να σχολιασω πολλα απο αυτα που εγραψες γιατι ειναι τοσο ευστοχα ,αλλα θα πω (για σημερα)το εξης μονο

σημερα δεν μπορεσε να χτυπησει το καμπανακι μου για την πολυ ασχημη συμπεριφορα μου:oops:

εκανα το εξης τραγικο

ο γιος μου (3.5 ετων) ηταν αναμεσα σε μια ασχημη λογομαχια των γονιων μου(εδω και μηνες μενω στους γονεις μου ) ,δεν συγκρατηθηκα πηγα τρεχοντας, τον πηρα αγκαλια και του ειπα και η γιαγια και ο παππους ειναι τρελλοι ,δεν πειραζει ομως σε λιγο θα φυγουμε στο δικο μας σπιτι(ψαχνω για σπιτι) :shock:

 

αμεσως μετα συνειδητοποιησα τι ειπα ,απλα εμεινα ,δεν μπορουσα να καταλαβω πως το εκανα αυτο ,ντρεπομαι τοσο ......

 

παρεπιπτοντως το παιδι μου ειπε οτι δεν θελει να φυγει ,ε τοτε μπερδευτηκα ακομη πιο πολλη

[feggaraki]

εγραψα παρα πολλα και δεν μπορεσα να τα σωσω ,δεν εγινε η καταχωρηση

:-(:-(:-(

[feggaraki]

feggaraki μου γλυκό...

το "νοιάζομαι γι' αυτούς που δεν αλλάζουν"... δεν είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα.

 

Στην οικογένειά μας υπάρχουν και τα αδέρφια μου.

εχεις δικιο ,ειναι και τα αδελφια

 

Τελικά όμως νομίζω πως ενώ όλοι μας παλεύουμε να περάσουμε «απέναντι» μέσα από το «ποτάμι», και ενώ βρισκόμαστε στην «αντίπερα όχθη» όπως πολύ όμορφα το είπατε… … υπάρχει κι ένα γεφύρι. Ένα γεφύρι που δεν το είχαμε προσέξει. Και πολύ εύκολα βρισκόμαστε πάλι στο αρχικό σημείο.

καταπληκτικο αυτο με το γεφυρι

πραγματι ποσο ευκολα βρισκομαστε στο αρχικο σημειο

εκει ειναι που λες ,τελικα μηπως πρεπει να αποδεχτω τα πραγματα ως εχουν ,μηπως δεν αξιζει να παλευω αλλο να γινω καλα ,μηπως να παιρνω απλα τα αντικαταθλιπτηκα μου συνεχεια για να ειμαι καλα χωρις ιδιαιτερο κοπο?

εκει ειναι που νομιζεις οτι δεν ανηκεις σε αυτον τον κοσμο ,εισαι αναμεσα στους αλλους αλλα ταυτοχρονα τοσο μακρια τους ,εκει που νομιζεις οτι σε προσπερναει η ζωη ,ενω οι υπολοιποι την ζουν

Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να πάμε εκεί. Ο μεγάλος μας φόβος είναι μην τύχει να χρειαστεί να ξαναπεράσουμε το ποτάμι με τα πόδια. Πόσο γρήγορα θα καταλάβουμε πως υπάρχει και το γεφύρι, και πως μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και προς τις δύο κατευθύνσεις;

ναι πως να το χρησιμοποιησουμε και προς τις 2 κατευθυνσεις?

 

 

 

 

 

Μέχρι που έκανα τα παιδιά. Τότε εκεί πάνω στην αφοσίωση και την προσπάθεια για ανατροφή, συνειδητοποίησα πως όταν δεν γνώριζα κάτι, αναζητούσα γνώσεις από «μνήμης». Και «έπεφτα» πάνω σε εντελώς ανορθόδοξες πρακτικές από τους γονείς μου. Συνειδητοποιούσα πως αυτές ήταν λάθος, καταλάβαινα τις άσχημες (ίσως ολέθριες) επιπτώσεις που είχαν αυτές στην ψυχολογία τη δική μου και των αδερφιών μου. Και ωωω ναι..! …θύμωσα! Θύμωσα πολύ.

ειδες τοσο ξεκαθαρα το τι πρακτικες εφαρμοζες και οτι συσχετιζοντουσαν με τις πρακτικες των γονιων σου? εγω για να το δω αυτο χρειαστηκαν χρονια οπως επισης και η ψυχοθεραπεια

 

 

! Κι αυτό για να μην πέσω στο άλλο άκρο. Π.χ. Εγώ έτρωγα ξύλο. Δε θα έδινα ξύλο στα παιδιά. Μα δεν έπρεπε να πέσω στην παγίδα να κάνω όλα τους τα χατίρια.

πολλες φορες αναρωτιεμαι αν τελικα μπορουμε να ασχοληθουμε με ολους τους τομεις ,αν δηλαδη υπερβαλλουμε με καποια πραγματα ενω δεν δινουμε σημασια σε αλλα

θελω να πω οτι εσυ δεν θελεις να δωσεις ξυλο στα παιδια γιατι το εζησες και μπορει να επικεντρωθεις πολυ σε αυτο και να μην δωσεις την πρεπουσα σημασια σε κατι αλλο εξισου σημαντικο

εγω π.χ δεν αντεχω τις φωνες ,δεν θελω να φωναζω και να διαφωνω με τον αντρα μου ,δινω μεγαλη σημασια σε αυτο αλλα οχι και σε καποια αλλα πραγματα που τωρα δεν μου ερχονται:confused:

 

. Και όταν έβλεπα μια συμπεριφορά να μοιάζει σωστή, τότε άρχισα να προσπαθώ να την καθιερώσω δια της συνήθειας.

αυτο μου ελεγε η ψυχιατρος μου ,πρεπει να προσπαθω μεχρι να γινει συνηθεια

 

 

Αυτό ήταν ο ένας τομέας. Είχα όμως να παλέψω και με κάτι ακόμα. Υπήρχαν συμπεριφορές που είχαν «ποτίσει» μέσα μου. Που χωρίς να το καταλάβω, μόλις βγήκα από το γονικό πλαίσιο συμπεριφορών, άρχισα να τις μιμούμαι. Από θύμα, γινόμουν θύτης (προ παιδιών).

αυτο αλλαζει ακομη πιο δυσκολα

 

 

 

Μια μέρα «ξύπνησα» και είδα πως όταν ήμουν κουρασμένη ή θυμωμένη, γινόμουν… ίδια (!!!) … ολόιδια με τη μητέρα μου. Τρόμαξα με τον εαυτό μου! Σοκαρίστηκα! Μετατρεπόμουν από θύμα, σε θύτη. Γινόμουν όλα όσα μισού

σα!

απο αυτο που εκανα χθες φαινεται οτι εχω πολληηη δρομο μπροστα μου για να ξεφορτωθω συνηθειες που εχουν εμπτιστει μεσα μου

Είχα λίγο χρόνο μπροστά μου για να δράσω.

χρονια πριν αποκτησω το πρωτο μου παιδι εκανα πολλεςε προσπαθειες για να αλλαξω ,καποια στιγμη νομιζα οτι ειμαι πια ετοιμη να κανω ενα παιδι,και μπορω να πω οτι τα πηγα πολυ καλα μεχρι που εμαθα για τον αντρα μου ,και τοτε παλι θυμωσα και ο θυμος μου αυτος τωρα ειναι και προς τους γονεις παλι, αλλα και προς τον αντρα μου

 

Σαν πρώτη αντίδραση, αισθάνθηκα μίσος για τη μητέρα μου και όσα μου είχε «διδάξει». Αλλά κατάλαβα πως έτσι δε βγαίνει τίποτα. Άρχισα να «δουλεύω» τις συμπεριφορές μου. Έβαλα δικλείδες ασφαλείας. Μόλις έβλεπα πως είμαι θυμωμένη ή κουρασμένη «έσβηνα το διακόπτη». Υιοθέτησα μια συμπεριφορά πλήρους αδράνειας. Δηλαδή, δεν έκανα τίποτα, δε μίλαγα, δεν αντιδρούσα, δε φώναζα, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Μόνο κοίταγα. Μέχρι να περάσει το πρώτο κύμα θυμού… και έπειτα, άρχισα να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να βρω λύση. Έτσι, υποχώρησαν οι άσχημες αντιδράσεις.

προσπαθω να το εφαρμοσω αυτο αλλα δεν πετυχαιωει παντα ,μαλλον πετυχαινει τις μισες φορες

βεβαια δεν το ειχα βαλει και ετσι ξεκαθαρα ως στοχο ,ετσι οπως το διαβαζω απο σενα

Στα 30+ μου και έχοντας πλέον τα παιδάκια μου, κατάλαβα πως ούτε η μάνα μου το έκανε εκούσια. Δεν την απενοχοποιώ. Αλλά τουλάχιστον δε θεωρώ πως είχε πρόθεση να μας βλάψει. Ως αυτό το βαθμό έχω «συγχωρέσει». Γιʼ αυτό το βάζω και σε «». Θεωρώ όμως πως αυτή είναι η μισή συγχώρεση. Την υπόλοιπη… δε μπορώ ακόμα να τη δώσω. (ίσως γιατί δε μου τη ζήτησαν ποτέ –δεν ξέρω)...

εγω μεσα μου την εχω καταταξει στους ψυχολογικα αρρωστους και συνα λεω οτι ειναι" τρελλη" και δεν πρεπει να θυμωνω μαζι της ,αλλα ποναει πολυ να πιστευεις οτι η μανα σου ειναι "τρελλη"

 

 

 

αλλά θα υπάρχουν και πράγματα «παράξενα» που απλά δε θα τους δίνουμε σημασία, γιατί απλά… «όταν η γιαγιά ήταν μικρή δεν τα ξέρανε και τόσο καλά, και έτσι νόμιζαν πως είναι το σωστό κι έτσι τα έμαθε κι αυτή.» Δείχνει να πιάνει. Και τα παιδιά αγαπούν τη γιαγιά και τον παππού, χωρίς να πληγώνονται –όσο αυτό είναι δυνατό.

η μητερα μου εμεινε ορφανη απο 15 χρονων και απο τους 2 γονεις ,και ισως ναι ,δεν μπορεσε να ωριμασει σωστα ,προχτες μου ειπε οτι ειναι θυμωμενοι με τους γονεις της που δεν προσεξαν την υγεια τους και πεθαναν και την αφησαν μονη

 

 

Εκεί αισθάνομαι την ανάγκη να χαθώ μέσα σε μια αγκαλιά.

εγω χανομουν στην αγκαλια του αντρα μου

Μια αγκαλιά, χωρίς φύλο, χωρίς πρόθεση, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς όρια, χωρίς χρόνο. ... … …

αλλα τελικα ,ναι ,χρειαζεται μια αλλη αγκαλια χωρις φυλο ,χωρις χρονο .....γιατι και αυτη κουραζεται

[alcyon]

...

καταπληκτικο αυτο με το γεφυρι

πραγματι ποσο ευκολα βρισκομαστε στο αρχικο σημειο

εκει ειναι που λες ,τελικα μηπως πρεπει να αποδεχτω τα πραγματα ως εχουν ,μηπως δεν αξιζει να παλευω αλλο να γινω καλα ,μηπως να παιρνω απλα τα αντικαταθλιπτηκα μου συνεχεια για να ειμαι καλα χωρις ιδιαιτερο κοπο?

εκει ειναι που νομιζεις οτι δεν ανηκεις σε αυτον τον κοσμο ,εισαι αναμεσα στους αλλους αλλα ταυτοχρονα τοσο μακρια τους ,εκει που νομιζεις οτι σε προσπερναει η ζωη ,ενω οι υπολοιποι την ζουν ναι πως να το χρησιμοποιησουμε και προς τις 2 κατευθυνσεις?

Ω! Όχι!

Δεν είναι για να παραιτηθείς.

 

Πολλές φορές... φτάνεις σε ένα σημείο και λες... "οκ, είμαι καλά". Μετά από λίγο κάτι γίνεται και νομίζεις πως είσαι πάλι στην αρχή. Και στην πράξη φοβάσαι πως "έχασες έδαφος". Τότε, θυμώνεις ακόμα πιο πολύ γιατί το βιώνεις σαν προσωπική αποτυχία το "πισωγύρισμα". Και θυμώνεις, και χρεώνεις τους άλλους για αυτά που νιώθεις κτλ κτλ (θα τα ξέρεις πολύ καλά... να μην τα ξαναλέω...)

 

Και συνήθως (αυτό έκανα για χρόνια), αγωνίζεσαι με πάθος και θυμό μπας και ξαναφτάσεις τουλάχιστον εκεί που ήσουν, στο "καλό" σημείο.

 

....

Αν όμως χαλαρώσεις... και αποδεχθείς πως πισογυρίσματα θα υπάρχουν γιατί απλά τα βιώματα και οι μνήμες μας είναι αυτές. Αυτή είναι η κληρονομιά μας. Θα δεις τότε, πως όσο ξαφνικά γύρισες πίσω, τόσο ήρεμα -και σύντομα!!- θα επανέλθεις στο καλό σημείο που ήσουν.

 

Δε χρειάζεται κάθε φορά που γυρνάς πίσω να "ανακαλύπτεις τον τροχό"!

Χαλαρώνεις και αφήνεις το χρόνο και την ηρεμία... να σε περάσουν απέναντι. Κάπως έτσι λειτουργεί αυτό που ονομάζω "γεφύρι".

 

Αν κάνεις μερικά τέτοια σύντομα πισωγυρίσματα, τότε θα σταματήσεις να τα φοβάσαι. Κι αν σταματήσεις να τα φοβάσαι... ελαττώνονται... ή κι αν γίνονται... θα είναι πιο ανώδυνα. Και κάθε φορά θα σε φτάνουν σε καλύτερο σημείο, πιο δυνατό, πιο υγιές.

 

 

ειδες τοσο ξεκαθαρα το τι πρακτικες εφαρμοζες και οτι συσχετιζοντουσαν με τις πρακτικες των γονιων σου? εγω για να το δω αυτο χρειαστηκαν χρονια οπως επισης και η ψυχοθεραπεια

 

Ήμουν λίγο τυχερή .. γιατί γνώρισα 1-2 ανθρώπους που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Και επειδή απείχα από την πηγή των προβλημάτων, σιγά σιγά υιοθετούσα άλλη στάση ζωής κι άλλο τρόπο. Όταν λοιπόν ξεφύτρωσαν τα παλιά.... μου φάνηκε η διαφορά!

 

Τέρας... μέσα στον καθρέφτη μου!!

 

πολλες φορες αναρωτιεμαι αν τελικα μπορουμε να ασχοληθουμε με ολους τους τομεις ,αν δηλαδη υπερβαλλουμε με καποια πραγματα ενω δεν δινουμε σημασια σε αλλα

.....

Ολους τους τομείς;;;;!!!

Εεεε κοπελιααα!! έχεις ΠΟΛΥ ψηλά τον πήχυ!!! ΠΑΡΑ πολύ ψηλά!

 

Μια σκάλα δεν την ανεβαίνεις με ένα βήμα! Είναι αδύνατο...

 

Σκαλί σκαλί... και ένα ένα...

λίγο το ένα, λίγο το άλλο. Μια ζωή μεγάλωνες -γενικά μιλάω, μη το πάρεις προσωπικά- με λάθος πλαίσιο... Και θες με μια κίνηση να αλλάξεις πλαίσιο, συνήθειες, χαρακτήρα, μνήμες;;; Εϊναι.. too much!!

 

1 και μόνο 1 τη φορά.

 

Και σαφώς θα ξεφεύγουν τα άλλα... Θα έρθει και η σειρά τους. Άνθρωποι είμαστε. Και σαφώς όχι τέλειοι! Κι όσα προλάβουμε κι όσα καταφέρουμε. Σημασία έχει να βελτιώνουμε τον εαυτό μας και την καθημερινότητά μας καθώς και την καθημερινότητα της ζωής των αγαπημένων μας.

 

....

προσπαθω να το εφαρμοσω αυτο αλλα δεν πετυχαιωει παντα ,μαλλον πετυχαινει τις μισες φορες

Τέλεια! 50% !! Ήταν στο 0 % !!! Άψογο μου ακούγεται για προσπάθεια!

 

Δεν είπα πουθενά πως το κατάφερα αμέσως!

 

Ο χρόνος.... ο χρόνος ήταν εχθρός... και έγινε σύμμαχος. Είναι καλός φίλος... μη τον φοβάσαι!

 

βεβαια δεν το ειχα βαλει και ετσι ξεκαθαρα ως στοχο ,ετσι οπως το διαβαζω απο σενα

εγω μεσα μου την εχω καταταξει στους ψυχολογικα αρρωστους και συνα λεω οτι ειναι" τρελλη" και δεν πρεπει να θυμωνω μαζι της ,αλλα ποναει πολυ να πιστευεις οτι η μανα σου ειναι "τρελλη"

Γιατί σε πονά;

 

Όταν το παιδί σου έχει ίωση... σε πονά τόσο;

Εγώ κάπως έτσι το βλέπω... Απλά μια αρρώστια... σε άλλο τομέα. Κι εγώ δεν ξέρω αν είναι... δεν έχω πάει σε ειδικό... αν και κάποιες φορές στο παρελθόν το ήθελα πολύ.

 

 

η μητερα μου εμεινε ορφανη απο 15 χρονων και απο τους 2 γονεις ,και ισως ναι ,δεν μπορεσε να ωριμασει σωστα ,προχτες μου ειπε οτι ειναι θυμωμενοι με τους γονεις της που δεν προσεξαν την υγεια τους και πεθαναν και την αφησαν μονη

Είδες... εκείνη ακόμα δεν έλυσε τα δικά της.

 

Εμείς τα λύσαμε -έστω και λίγο. Άρα, κάτι έκανε κι αυτή... Άθελά της, μας έδωσε ένα μικρό εφόδιο, ένα μικρό σωσίβιο, έστω και ασυναίσθητα, το οποίο λειτούργησε για να πάμε εμείς ένα βήμα παραπέρα.

 

Το ό,τι έχουμε εσύ κι εγώ την "ελευθερία" να βελτιώσουμε έστω και 1 κομμάτι περισσότερο από εκείνη... οφείλεται ίσως στο ότι μας δώθηκε ένα τέτοιο περιθώριο... που η ίδια δεν είχε.

 

(Ακούγεται πολύ παράξενο αυτό... εεε;; )

 

 

εγω χανομουν στην αγκαλια του αντρα μου αλλα τελικα ,ναι ,χρειαζεται μια αλλη αγκαλια χωρις φυλο ,χωρις χρονο .....γιατι και αυτη κουραζεται

Δε θα πω τίποτα εδώ...

υπάρχουν βαθιά συναισθήματα... τα καλύτερά μου.... ίσως η πηγή της ζωής μου... ... .... ....

Μάνα δεν είναι αυτή που σε γεννά... είναι αυτή που σου δίνει την ψυχή της.

[alcyon]

...

παρεπιπτοντως το παιδι μου ειπε οτι δεν θελει να φυγει ,ε τοτε μπερδευτηκα ακομη πιο πολλη

 

Να μη μπερδεύεσαι.

Το παιδί δε γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό. Δεν ξέρει τι είναι φυσικό ή όχι.

 

Ό,τι βλέπει το γενικεύει. Νομίζει πως όλοι λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Πως αυτό είναι το σωστό.

 

Εμπιστεύσου τις εμπειρίες σου και τα "μαθήματα" που πήρες τόσα χρόνια... και μην υποβάλεις το παιδί σου στα ίδια βιώματα με τα δικά σου.

[georgiamami]

Διαβαζοντας το ποστ της Alcyon, μου δοθηκε η εντυπωση πως ηταν ο επιλογος του θεματος που αγγιξε τοσο πολυ τα εσωψυχα μας. Νιωθω την υποχρεωση να της δωσω συγχαρητηρια για τρεις λογους. 1ον για τη δυναμη ψυχης που εχει και παλευει να ξεπερναει τα εμποδια, 2ον για τις μεθοδους που η ιδια χρησιμοποιει και τις οποιες μας παραθετει και 3ον για την τολμη που την χαρακτηριζει και δημοσιευσε τελικα το πολυ προσωπικο της ποστ.

Στη συνεχεια, διαβαζοντας και τις αναρτησεις που ακολουθησαν, διακρινω συνεχεια στο θεμα μας.

 

Αυτο που θα ηθελα να σας πω με μεγαλη σιγουρια, μετα απο το κοιταγμα στη δικη μου ζωη που κανω κι εγω συμμετεχοντας στο θεμα, ειναι οτι παντα μου ελειπε "μια αγκαλια". Μεχρι τωρα δεν εχω μιλησει με συγκεκριμενες σκηνες και χαρακτηριστικα για τη δικη μου ζωη. Θα τολμησω κι εγω (παιρνοντας θαρρος απο την Alcyon) να πω τα εξης :

 

Ειμαι το "στερνοπουλι" της οικογενειας. Μιας οικογενειας που δημιουργηθηκε κατ'αναγκην λογω .... εγκυμοσυνης απο ανυπαρκτη προφυλλαξη αλλα και αγαπης. Δυσκολα χρονια, φτωχεια, ανεχεια, ελειψη προγραμματισμου, συγκατοικηση πολλων ατομων. Ο πατερας μου ηθελε γιο (ολοι οι αντρες ....τοτε ηθελαν αγορι ...χαζομαρες)Τα κοριτσια γεννιονταν το ενα μετα το αλλο, αλλοτε γεννες αλλοτε αποβολες, αλλοτε εκτρωσεις.Εγω μεγαλωνοντας και θελοντας να ικανοποιησω εν μερει την ανικανοποιητη επιθυμια του γονιου μου για αγορι, επαιζα ρολους..... που θα του εδιναν χαρα. Που θα του αλλαζαν τη γνωμη για τα αγορια και θα του αποδεικνυα οτι τελικα ειναι τυχερος που εχει κορη. Μου κοστιζε πολυ αυτο αλλα το συνεχιζα. Κανενας δεν καταλαβαινε τους λογους μου. Εγω ομως παντα ζητουσα με τον τροπο μου απο τον πατερα μου να με αποδεχθει και να ειναι περηφανος που με εχει. Ηθελα να νιωσω τη στιγμη να με αγκαλιασει και να νιωσω αποδεκτή.

Στην εφηβεια, ειχα πολυ καλες σχεσεις με ολα τα αγορια σε αντιθεση με τα κοριτσια που .... δεν τα βρισκαμε.

Και φτανουμε στις σχεσεις της γυναικας πλεον. Τι εψαχνα παντα????Μια αγκαλια. Την βρηκα και επεσα με τα ματια σφαλιστα. Εδωσα και πηρα. Αλλα...... τα ματια δεν ειδαν και η αγκαλια .....ποτε ανοιγε και ποτε εκλεινε.....συγχυση, αναστατωση, απογοητευση.

Αποτελεσμα : Η ζωη μου κυκλους κανει και ξανα στον ιδιο κυκλο φτανει.

Αλλοτε χαρουμενη, αλλοτε απογοητευμενη, αλλοτε αισιοδοξη και αλλοτε απελπισμενη...... χανομαι κιεγω στους κοσμους μου για να βρω τον εαυτο μου οταν βλεπω οτι κινδυνευω να χασω τον αυτοελεγχο μου. Οσοι δεν καταλαβαινουν με παρεξηγουν και μου δημιουργουν περισσοτερα προβληματα.

Οποιος μου ανοιγει την αγκαλια του, με κανει ευτυχισμενη και του ανταποδιδω την ευτυχια.

Οποιος με πληγωσει - προδωσει.... παιρνει το δρομο του.

Δυστυχως ο πατερας μου "εφυγε" και λυπαμαι που ποτε δε ζησαμε οπως επρεπε. ΚΡΙΜΑ!!!!!

 

Ειμαι στο τελος της ....προσωπικης μου απολογιας και αναρωτιεμαι αν πρεπει να πατησω υποβολη ή ακυρωση.

...........................................................................

Θα το τολμησω για εναν λογο. Γιατι μονο "ο τολμων νικα".

[foubi]

Αυτό ήταν ο ένας τομέας. Είχα όμως να παλέψω και με κάτι ακόμα. Υπήρχαν συμπεριφορές που είχαν «ποτίσει» μέσα μου. Που χωρίς να το καταλάβω, μόλις βγήκα από το γονικό πλαίσιο συμπεριφορών, άρχισα να τις μιμούμαι. Από θύμα, γινόμουν θύτης (προ παιδιών). Ο σύντροφός μου (και νυν άντρας μου), έχει περάσει πολλά (από μένα). Ευτυχώς ήταν άνθρωπος της υπομονής –έχει περάσει κι αυτός τα δικά του, που ακόμα βρίσκονται κάπου θαμμένα μέσα του. Και καταλάβαινε πως το πάλευα. Με τον τρόπο του –μοναδικός αλήθεια!- μου έδειχνε τι τρέχει, χωρίς να φαίνεται πως εκείνος το επισημαίνει. Κατάφερνε να το ρίχνει «μπροστά μου», και το έκανε να φαίνεται ως δική μου «ανακάλυψη».

 

Μια μέρα «ξύπνησα» και είδα πως όταν ήμουν κουρασμένη ή θυμωμένη, γινόμουν… ίδια (!!!) … ολόιδια με τη μητέρα μου. Τρόμαξα με τον εαυτό μου! Σοκαρίστηκα! Μετατρεπόμουν από θύμα, σε θύτη. Γινόμουν όλα όσα μισούσα! Ευτυχώς δεν είχαμε τότε παιδιά. Είχα λίγο χρόνο μπροστά μου για να δράσω. Και λέω λίγο, γιατί αυτή η νέα συμπεριφορά που βγήκε ξαφνικά σα Λερναία Ύδρα, (δεν είχε βγει ποτέ ως τότε), κλόνισε τη σχέση μου με τον άντρα μου. Αν συνέχιζα, θα έχανα εκείνον, και κυρίως θα είχα «σκοτώσει» εμένα.

Σαν πρώτη αντίδραση, αισθάνθηκα μίσος για τη μητέρα μου και όσα μου είχε «διδάξει». Αλλά κατάλαβα πως έτσι δε βγαίνει τίποτα. Άρχισα να «δουλεύω» τις συμπεριφορές μου. Έβαλα δικλείδες ασφαλείας. Μόλις έβλεπα πως είμαι θυμωμένη ή κουρασμένη «έσβηνα το διακόπτη». Υιοθέτησα μια συμπεριφορά πλήρους αδράνειας. Δηλαδή, δεν έκανα τίποτα, δε μίλαγα, δεν αντιδρούσα, δε φώναζα, δεν έκανα απολύτως τίποτα. Μόνο κοίταγα. Μέχρι να περάσει το πρώτο κύμα θυμού… και έπειτα, άρχισα να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να βρω λύση. Έτσι, υποχώρησαν οι άσχημες αντιδράσεις.

Στα 30+ μου και έχοντας πλέον τα παιδάκια μου, κατάλαβα πως ούτε η μάνα μου το έκανε εκούσια. Δεν την απενοχοποιώ. Αλλά τουλάχιστον δε θεωρώ πως είχε πρόθεση να μας βλάψει. Ως αυτό το βαθμό έχω «συγχωρέσει». Γιʼ αυτό το βάζω και σε «». Θεωρώ όμως πως αυτή είναι η μισή συγχώρεση. Την υπόλοιπη… δε μπορώ ακόμα να τη δώσω. (ίσως γιατί δε μου τη ζήτησαν ποτέ –δεν ξέρω)...

 

αχ βρε alcyon τι μου κάνεις... είδα τη ζωή μου, τα συναισθήματα μου γραμμένα απο κάποιον άλλο...

 

ακριβώς όμως... η μόνη διαφορά είναι πως ο διακόπτης έχει κλείσει μια και καλή μόνο για τα παιδιά μου... μόνο για κείνα γίνομαι υπομονετική... για κανέναν άλλο... και είναι τόσο άδικο για τον άντρα μου που τρελλαίνομαι από τύψεις... κάθε φορά όμως μένω στην απόφαση... δεν μπορώ να το κάνω πράξη...

 

πόσο δύσκολο είναι... και πόσο με σιχαίνομαι κάθε φορά που αντιδρώ σαν εκείνη...

[foubi]

Αυτο που θα ηθελα να σας πω με μεγαλη σιγουρια, μετα απο το κοιταγμα στη δικη μου ζωη που κανω κι εγω συμμετεχοντας στο θεμα, ειναι οτι παντα μου ελειπε "μια αγκαλια".

 

καλή μου georgiamami που τόσο κόσμο λύτρωσες ανοίγοντας αυτό το θέμα, πιστεύω πως αν ρωτούσες έναν έναν όσους έγραψαν σ αυτό το θέμα αυτό θα σου απαντήσουν πως τους έλειψε... τα είπες όλα με μια φράση

[valeri]

Να ρωτησω κατι?

Εχω στην γειτονια μου μια οικογενεια οπου οι γονεις καυγαδιζουν ,ο πατερας μεθαει και οταν ερχεται σπιτι ουρλιαζει και αποκαλει την γυναικα του "πουτανα" μπροστα στα παιδια του και γενικα ειναι απαραδεκτος

Θα μπορουσα να κανω κατι εγω για αυτο ? Μπορω να κανω κατι ?

Εχει ερθει αρκετες φορες η αστυνομια

Τι μπορει να κανει καποιος για αυτα τα 2 παιδακια δημοτικου για να σταματησει το μαρτυριο τιυς ?

Η μανα τους προφανως δεν εχει σκοπο να κανει κατι

[alcyon]

Είσαι λίγο off topic.

Κάνε λίγο μια αναζήτηση για κακοποίηση... και θα βρεις αντίστοιχα θέματα... και τους φορείς που μπορείς να απευθυνθείς. Μπορείς επίσης να ανοίξεις νέο θέμα...

Μπράβο σου που νοιάζεσαι!

 

 

(Για τα υπόλοιπα που λέτε... θα επανέλθω.. μόλις τακτοποιήσω τα παιδιά )

[alcyon]

Είχα γράψει κάτι...

μα δε χρειάζεται...

 

Όλα όσα χρειαζόμαστε έχουν ήδη αναφερθεί. Μη γίνουμε και εντελώς..... χύμα!

[Σνουφελ μου]

Επανερχομαι κ παλι με τα αυτια κατεβασμενα καθως η πολυ αγαπημενη...μητερα....(με ς στο τελος) πριν λιγες μερες μαυρισε ακομιαμμια ξεχωριστη μερα της ζωης μου..τα πρωτα γενεθλια του γιου μου.Στις 14 γιρταζα το γιο μου κ θελησα να κανω ενα παρτυ με παιδακι,το ηξερε.Για αλλη μια φορα δε με ρωτησε αν θελω κατι,εννοειται....εφτασε η μερα,εγω τρεχω σα τρελλη γιατι ολα τα ετοιμαζω μονη με τον συζηγο,εκεινη στη βεραντα απο κατω ρουχαει καφεδακι με τσιγαρακι παντα!Εμεις τρελλοι απο πανω,μας ακουει,ακουει κ τον μικρο..αλλα δε μπαινει στο κοπο να φωναξει ενα..."ε παιδια να χαιρομαστε το παιδι" κατι...Το προηγουμενο βραδυ μας κοπηκε το ρευμα κ δεν ειχαμε μεχρι την ημερα του παρτυ ,που φωναξαμε ηλεκτρολογο ,γιατι οτι ειχα ετοιμασει δε θα τα εψηνα ποτε...Εκεινη...στη κοσμαρα της!Τα ακουει κ τα ξερει ολα εν το μεταξυ...

 

Καταφεραμε να τα ετοιμασουμε ολα,ο κοσμος ηρθε,εγω χωρις παπουτσια,δε προλαβα....κ ερχετε κ η πεθερα μου την οποια χωνω...στη κουζινα...Μετα απο καμποση ωρα προτελευταιοι εχρονται οι δικοι μου.Πιανουνε καρεκλες,εγω τρεχω περα δωθε στους καλεσμενους κ η μανα μου το μονο που μου εχει πει ειναι να μοου φωναζει επιμονα κ πολλες φορες....κοψε τη τουρτα,τι κανεις?:evil: ουτε χρονια πολλα ουτε τιποτα...Μεσα μου ηθελα μπροστα στο κοσμο να της ριξω μπουνια....

 

Την ωρα που εσβησε τα κερακια αυτη εκανε κατι μορφασμους,γιατι θελαμε να βαλουμε καπελακια κ να βγαλουμε φωτο με τον αντρα μουκ μας ειρωνευοτανε.

 

Η κυρια(μανα μου )να μη ξεχνιομαστε....ειχε πιασει μια ακρη με τη νονα μου κ κατηγορουσανε τη πεθερα μου κ λεγανε διαφορα τα οποια οι φιλες μου καταλαβανε κ ακουσανε πολλα....Μου τα ειπανε την αλλη μερα...ολο κατηγοριες μπροστα στο κοσμο....

 

Το χειροτερο ητανε οτι πηρε το παιδι κρυφα,φωναζε τον αντρα μου να της τον δωσει για να του δωσει να φαει τουρτα κ του ελεγε φερε εδω να δωσουμε λιγο τουρτα στο παιδι ηχαζια η μανα του εχει ολο κολληματα....Το παιδι ειναι αλλεργικο στο αγελαδινο γαλα κ γεμιζει εξανθηματα κ εχει ενοχλησεις....το ξερει αλλα αδιαφορει μιας κ θα το ξαναδει μετα απο κανενα χρονο....δε τη νοιαζει τι τραβαω εγω κ το ερμο το βρεφος προτιστως....

 

Ειχα παρει γραμμη οτι σχολιαζε,γιατι εβλεπα τα κοριτσια που τη παρακολουθουσανε αλλα δε καταλαβα το σκηνικο με το παιδι...Ειναι τυχαιρη που δε το καταλαβα θα γινοτανε χαμος εκει μπροστα σε ολους....

 

Επισης οπως στη βαφτιση του παιδιου ετσι κ στα γενεθλια εφυγε πρωτη δε χαιρετισε κανεναν απο τους καλεσμενους κ παλι,ουτε εγω καταλαβα...μονο οταν ο κοσμος τους αναζητουσε για να τους χαιρετησει καταλαβαμε οτι λειπουνε...

 

Τη αλλη μερα το παιδι γεμισε εξανθηματα κ γδερνοτανε απο το ξυσιμοΤοτε μου το αποκαλυψε ο αντρας μου τι ειχε γινει...

 

 

 

Απο εκεινη την ημερα δε μου μιλαει ,ο λογος? μαλλον εχει καταλαβει οτι ξερω για τις μακακιες της..κ μονο με κοιταει οταν περναω με το παιδι(χθες τη παετυχα κ σημερα απο τοτε...).Οχι δεν εχει ερθει ουτε μια στιγμη να τον δει τον μικρο απο τις 14 φωοβαται...απλα σημερα που τον ειχα κ περναγα του εκανε ελα ελα για να γκρινιαξει κ να της τον δωσω(πολυ κουτοπονηρη....) φυσικα δε της τον εδωσα...Αλλα σημερα δε δουλευε ο αντρας μου κ τον εβγαλε στο δρονο κ η κλωσσα....που ξερει οτι ο αντρας μου ειναι καλος κ ευγενικος δε θα της τον αρνηθει κ πηγε...Τον εκμεταλευετε οταν θελει κ το ξερει κ οιδιος...απλα ντρεπετε να της πει δε στον δινω...

 

 

Κοριτσια....δε τη παλευω αλλο με τη περιπτωση της....ειναι...τι να πω....μονο πικρα με γεμιζει κ θυμο....δε θελω να τη βλεπω....νομιζω θα της κανω κακο καμια μερα.....Το παιδι μου?Να δινει κατι που δε πρεπει να φαει στο παιδι μου εν γνωση της...για ποιο λογο?Για να δειξει στο κοσμο οτι εγω ειμαι τρελλη κ υστερικη?

 

Γιατι να εχω αυτην μανα κ οχι μια απλη γυναικα?

Σεβομαι τον αντρα μου που ειναι τοσο καλος κ δε θελει τσακωμους,αλλιως δε ξερω τι θα χε γινει...Ειναι τρελλη....κ σε ολους λεει οπου σταθει κ οπου βρεθει οτι εχω ψυχολογικα μετα τη γεννα κ δε δινω το παιδι σε κανενα κ.λ.π.(δε λεει οτι δε το δινω σ αυτην γιατι ειναι απικυνδινη) κ οταν τον δινω σε κανεναν κοινο γνωστο συνηθως ακου να μου λεει "α!τον δινεις να τον παρω αγκαλαι?" ρωταω γιατι οχι κ μου λενε.."¨η μανα σου μου ειπε οτι δε δεχεσε να τον περνει κανενας αγκαλια η να τον ακουμπαει".Θα τρελλαθω......

 

Πιο πολυ με πειραζει που κρυφα το ταιχει απαγορευεμενα τροφιμα...κ υποφερει ο καημενος

 

Συγνωμη για το σιδηροδρομο...

[georgiamami]

Λενα, πιστευω οτι πρεπει να θεσεις ορια.........αμεσως!!!!!

[valeri]

Είσαι λίγο off topic.

Κάνε λίγο μια αναζήτηση για κακοποίηση... και θα βρεις αντίστοιχα θέματα... και τους φορείς που μπορείς να απευθυνθείς. Μπορείς επίσης να ανοίξεις νέο θέμα...

Μπράβο σου που νοιάζεσαι!

 

 

(Για τα υπόλοιπα που λέτε... θα επανέλθω.. μόλις τακτοποιήσω τα παιδιά )

ευχαριστω:oops:

[ego-roula]

αχ ποσο σε καταλαβαινω.

[Σνουφελ μου]

Λενα, πιστευω οτι πρεπει να θεσεις ορια.........αμεσως!!!!!

 

 

Τι να καων βρε κοριτσι...μενει απο κατω μας...ο αντρας μου θελει να κραταμε τα τυπικα κ μου λεει πως οι μεγαλοι εχουνε τα χαζα τους να μη τους δινουμε σημασια κ να κανουμε υπομονη,ειναι καλος κ τα παραβλεπει ολα....εγω ομως οχι...με τρωνε μεσα μου..Της εχω μιλησει πολλες φορες απο τη τελευταια φορα που τα λεγαμε εδω κ της ξεκαθαρισα τα παντα αλλα με αγνοει κ με ειρωνευετε σε περομοιες φασεις κ με βγαζει τρελλη κ υστερικη....

 

Ειμαι τρελλη που δε δινω αλλεργιογονα στο παιδι μου...

[georgiamami]

Τι να καων βρε κοριτσι...μενει απο κατω μας...ο αντρας μου θελει να κραταμε τα τυπικα κ μου λεει πως οι μεγαλοι εχουνε τα χαζα τους να μη τους δινουμε σημασια κ να κανουμε υπομονη,ειναι καλος κ τα παραβλεπει ολα....εγω ομως οχι...με τρωνε μεσα μου..Της εχω μιλησει πολλες φορες απο τη τελευταια φορα που τα λεγαμε εδω κ της ξεκαθαρισα τα παντα αλλα με αγνοει κ με ειρωνευετε σε περομοιες φασεις κ με βγαζει τρελλη κ υστερικη....

 

Ειμαι τρελλη που δε δινω αλλεργιογονα στο παιδι μου...

 

Φυσικα και οχι αν μπορεις να τα αποφυγεις. Αλλα επειδη εχω περασει κι εγω απο συμβιωσεις και επισης ημουν κι εγω καποτε σε παρομοια θεση με τη δικη σου (πεθερα αντι μαμα), θα σου πω μονο οτι δεν μας κανει κανεις τιποτα αν εμεις δε του το επιτρεψουμε. Στο σπιτι μου μεσα και στα ατομα που ζουν μεσα σε αυτο, αποφασιζουμε μονο εμεις και κανενας αλλος. Αυτο πρεπει να το απαιτησεις. Προφανως απο οσα εχεις αναφερει, εχω σχηματισει μια αποψη - ισως εσφαλμενα- η οποια ειναι οτι εφοσον εισαι συνεχως σε μια κατασταστη που δεν μπορεις να διατηρησεις τον ελεγχο, αδυνατεις να κρατησεις την ψυχραιμια σου ωστε να οριοθετησεις τις συμπεριφορες των τριτων. Με αποτελεσμα να "σου εχουν βγαλει το ονομα" και να μη σε παιρνουν στα σοβαρα. Εγω διακρινω μαι κοροιδια πισω απο την πλατη σου, που τελικα κανει την εμφανιση της σε καποιες κοινωνικες στιγμες.

Ο αντρας σου δε συμφωνει απολυτα με τη δικη σου αποψη????? Καπου με εχεις μπερδεψει. Συγνωμη αν κανω λαθος.

Παντα ...φιλικα!!!!