Παραβατική συμπεριφορά - "κακά" παιδιά

[kiknaki]

Η αλήθεια είναι alcyon οτι δεν κατάλαβα καλά οτι δεν αναφέρεσαι στην παραβατική συμπεριφορά των εφήβων. Εξαιτίας της Θ.Ενότητας πίστευα οτι αναφερόσουν σε αυτήν των εφήβων.

Αναφέρεσαι γενικά στην παραβατική συμπεριφορά ή συγκεκριμένα κάποιας ηλικίας? Αν θέλεις δώσε κάποιο παράδειγμα.

Αν και πιστεύω οτι η παραβατική συμπεριφορά γενικά είναι δύσκολο να κατανοηθεί πόσο μάλλον να αναλυθεί όταν σε κάθε ηλικία οι καταλυτικοί παράγοντες αλλάζουν.

[elenik]

Είναι λίγο εξιδανικευμένα... τα όσα μας περιγράφεις.

Ισως.

 

Οπως ξαναειπα συμφωνω και επαυξανω να υπαρχει ψυχολογος στα σχολεια αλλα επισης θελω και ψυχολογο να ελεγχει αν αυτος που καθετε στην εδρα εχει σωας τα φρενας.

 

Κυκλοφορουν πολλοι τρελλοι σε ολα τα επαγγελματα. Αλλα εκει του εμπιστευομαι το παιδι μου!! Πρεπει να μπορει να ανταπεξελθει (χωρις να ειναι superman και κατανοητο αυτο που λες). Αλλα πρεπει να εχει την βασικη εκπαιδευση να κρινει και να αποφασιζει σωστα για καποια πραγματα .

[elenik]

Η αλήθεια είναι alcyon οτι δεν κατάλαβα καλά οτι δεν αναφέρεσαι στην παραβατική συμπεριφορά των εφήβων. Εξαιτίας της Θ.Ενότητας πίστευα οτι αναφερόσουν σε αυτήν των εφήβων.

Αναφέρεσαι γενικά στην παραβατική συμπεριφορά ή συγκεκριμένα κάποιας ηλικίας? Αν θέλεις δώσε κάποιο παράδειγμα.

Αν και πιστεύω οτι η παραβατική συμπεριφορά γενικά είναι δύσκολο να κατανοηθεί πόσο μάλλον να αναλυθεί όταν σε κάθε ηλικία οι καταλυτικοί παράγοντες αλλάζουν.

το quotaro :lol:γιατι εκτος του οτι συμφωνω θελω να επαναφερω το ποστ στο αρχικο του θεμα (μην με βριζεις μετα :lol:)

[maria77777]

οι εκπαιδευτικοι εχουμε ευθυνη.μπορουμε να δουμε καποια σημαδια και οφειλουμε να συζηταμε με τους γονεις για αυτα.μεγαλο πραγμα η συνεργασια εκπαιδευτικου -γονιου κοριτσια.το εχω ζησει,τοσο σε παιδια με μαθησιακες δυσκολιες οσο και σε θεματα παραβατικοτητας.κανεις δεν ειναι superman ουτε οι γονεις ουτε οι δασκαλοι, αλλα απο αυτο ως το "δε βαριεσαι"εχει μεγαλη αποσταση.

σαφως και τα παιδια με ακραιες συμπεριφορες χρηζουν βοηθειας απο ειδικο αλλα η συμπαρασταση γονεω και δασκαλων νομιζω ειναι μεγαλο πραγμα!να ξερεις οτι σε αγαπουν και σε αποδεχονται και στα δυσκολα κι οτι πιστευουν σε σενα.αυτο νομιζω σε βοηθα να πιστεψεις κι εσυ στον εαυτο σου.

οσο για τις ταμπελες?ελεος πια... τεμπελης,κακος μαθητης ,κακο παιδι, καλος μαθητης...με τα αρνητικα ειναι σαν να λες"εισαι χαμενη υποθεση" ενω με τα θετικα"περιμενω πολλα απο σενα και δεν εχεις περιθωριο λαθους η αποτυχιας" τετοιοι χαρακτηρισμοι εχουν καψει κοσμο και κοσμακη...

[maria77777]

και ναι καποιος να ελεγχει και τους εκπαιδευτικους αν εχουν σωας τας φρενας γιατι κατα καιρους ακουω πραγματα και μου ερχεται να χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.το πιο απλο να σας πω:μαθητης φοβοταν να με ρωτησει ...την ηλικια μου!(η δασκαλα του τον πεταξε εξω για αυτον τον λογο!)

[Μαρια Στυλιανακη]

Μιλάω για παραβατική συμπεριφορά. Δηλαδή ξεκάθαρα εκτός ορίων. Δε μιλάμε για τη διαχωριστική γραμμή των αποδεκτών και μη αποδεκτών πραγμάτων, αλλά ξεκάθαρα για μη αποδεκτά πράγματα (π.χ. ξυλοδαρμός, κλοπή, σεξουαλική παρενόχληση κτλ).

 

Επίσης δεν αναφέρομαι σε μια ξαφνική έκρυξη θυμού ή άλλης συναισθηματικής έκφρασης. Αλλά για συστηματική συμπεριφορά.

 

Εκεί λοιπόν τι συμβαίνει.... Θέλει και το κάνει ή δε γνωρίζει τι κάνει; Μπορεί να κάνει κάποιος κάτι; Πόσο δύσκολο; Πόσο εύκολο;

συνήθως όταν κάποιο παιδί ή έφηβος κάνει αυτό,

απο όσα είχα διαβάσει,

 

είναι επειδή κατα βάθος ψάχνει να βρεί μέχρι που θα μπορέσει να φτάσει,

με το να πιέζει τα άκρα και να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.

 

το συναίσθημα αυτό έχει μάθει απο την οικογένειά του ή το περιβάλλον του

ότι του δίνει προσοχή και εγγυάται ότι θα ασχοληθεί κάποιος μαζί του

 

(πχ με ξυλοδαρμό ή τιμωρία = αρνητικού τύπου, όμως παραμένει να είναι προσοχή)

 

αρκετά συχνά επιθυμούν την επίκριση των άλλων και των δασκάλων και για αυτό είναι και προκλητικά,

εφόσον αυτός είναι ο μηχανισμός που τους δίνει την θέση τους στην ομάδα,

καθώς με αυτό το ρόλο έχουν ταυτιστεί εδώ και προφανώς αρκετό καιρό, και έχουν μάθει να νιώθουν καλά με αυτόν.

Όπως γραφω πιο κάτω ο φαυλος κύκλος εχει στόχο αυτή την επιβεβαίωση η οποία ανακυκλώνεται με κάθε νέα κακή πράξη.

Είναι σαν ένας μικρός εθισμός - υπάρει μια δύναμη που τραβάει αυτά τα παιδιά στο να προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις.

 

Το αντίδοτο είναι να νιώσουν καλά σε άλλο ρόλο πέραν αυτου που εχουν μάθει....

η τιμωρία και οριοθέτηση έχουν απο καιρο αποτύχει (καθώς έχει υπάρξει σίγουρα κατάχρηση απο τους κηδεμόνες), οπότε είναι "καμμένες" μεθόδοι....

μένει μόνο η θετική ενίσχυση - ετσι ούτως η άλλως εχει αποδειχτεί οτι ο εγκέφαλός μας "μαθαίνει".

 

 

Με τον ίδιο τρόπο όπως ακριβώς κάνεις με πιο μικρά παιδιά

όπου όταν είναι άτακτα κτλ

 

τους δίνεις έναν ενεργό ρόλο στην ομάδα,

 

με τον ίδιο τρόπο πιστεύω (χωρίς να το έχω εφαρμόσει σε εφήβους)

 

δίνοντας υπευθυνότητες σημαντικές, και δίνοντας προσοχή με ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αυτά έμαθαν ότι θα την πάρουν,

 

μπορείς να τους δείξεις έναν άλλο δρόμο.

 

είμαι σίγουρη (χωρις να το εχω εφαρμόσει αλλά συμφωνα με το ενστικτό μου)

ότι ακόμα και αν φαινομενικά επιφανειακά και βραχυπρόθεσμανα οδηγήσει στην αποτυχία αυτή η πρωτοβουλια,

 

ΜΕΝΕΙ στο μυαλό του παιδιού/εφήβου,

και προσθέτει,

στους στόχους που μπορεί να έχει αργότερα μια μέρα,

και να θυμηθεί -

"η κοινωνία δεν αποτελείται απο άτομα που με κακοποιούν και με τιμωρούν"

(καθώς ο φαυλος κύκλος εχει στόχο αυτή την επιβεβαίωση η οποία ανακυκλώνεται με κάθε νέα κακή πράξη)

"υπάρχουν και άτομα που βλέπουν μέσα μου κάποιον που μπορεί να έχει ευθύνη -

αν δεν είναι σημερα και δεν τα καταφέρω, μπορεί να είναι για αργότερα όταν περάσω απο αυτή τη φάση"

 

το μόνο που μπορεί λοιπον να κανει καποιος είναι το να δίνει υπευθυνότητες δείχνοντας εμπρακτα ότι πιστεύει σε αυτό το άλλο κομμάτι του παιδιού,

το οποίο το ίδιο το παιδί/εφηβος ακόμα δεν ξέρει πως να το βρεί ή δεν πιστεύει οτι υπάρχει

 

αυτή η πράξη όμως, (ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό) - και μόνο η θέληση-,

προσθέτει ή δημιουργεί ένα μικρό μικρό λιθαράκι το οποίο μπορεί σιγά σιγά να μεγαλώσει, παρόλες τις εξωτερικές παρεμβολές.

 

νομίζω ότι αυτό είναι το ωραίο της ανθρώπινης ψυχής οτι δεν είναι ποτέ ένας μονόδρομος ή ποτέ μόνο μονόπλευρη. ΠΟΤΕ!

άρα, το κλειδί είναι να μπορεί κάποιος να δεί πέρα απο αυτή την εμφανή επαναστατική πλευρά που μπορεί να θέλει επίμονα να παρουσιάζει ένας έφηβος/παιδί.

 

θέλει λίγο ψάξιμο αλλά σίγουρα μπορούν να βρεθούν κάποια μικρά πραγματάκια τα οποία θα μπορεί να κάνει ο δάσκαλος για να δείξει αυτό το πράγμα.

Νομίζω ότι τα παιδιά που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις, κάθε καλή προσπάθεια ακόμα και την πιο μικρή, θα την καταγράψουν....

ακόμα και αν δεν φανεί στο σήμερα το αποτέλεσμα.

[elenik]

τους δίνεις έναν ενεργό ρόλο στην ομάδα,

 

με τον ίδιο τρόπο πιστεύω (χωρίς να το έχω εφαρμόσει σε εφήβους)

 

δίνοντας υπευθυνότητες σημαντικές, και δίνοντας προσοχή με ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αυτά έμαθαν ότι θα την πάρουν,

Κι εσπαγα το κεφαλι μου στο ΠΩΣ!!:lol:

Σωστα!! Ετσι δειχνεις εμπιστοσυνη στο παιδι και τις δυνατοτητες του χωρις καν να το κανεις να νοιωσει καπως.

Κι ετσι αφου νοιωθει οτι το πιστευει καποιος οτι μπορει ....μπορει και αρχιζει να προσπαθει να το κρατησει αυτο!

Το κραταω και το υπογραμμιζω μην το ξεχναω.

 

 

Νομίζω ότι τα παιδιά που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις, κάθε καλή προσπάθεια ακόμα και την πιο μικρή, θα την καταγράψουν....

ακόμα και αν δεν φανεί στο σήμερα το αποτέλεσμα.

Αυτο μου αρεσε πολυ :D

[mariazil]

Ασφαλώς και έχουν ευθύνη οι εκπαιδευτικοί και να ενημερώσουν τους γονείς, αλλά και να βοηθήσουν στο μέτρο του δυνατού το παιδί. Αλλά πιστεύω κι εγώ ότι με τις συνθήκες που επικρατούν στο δημόσιο σχολείο σήμερα, είναι μάλλον ουτοπία να περιμένουμε πολλά πράγματα μόνο από αυτούς.

 

Θέλω να πω, αν ενδιαφερθεί ο καθηγητής κι αν δουλέψει σωστά η "χημεία" του με το παιδί, θα χρειαστεί πιθανότατα και την συμβουλή και υποστήριξη ενός πιο ειδικού (του ψυχολόγου), για να το χειριστεί καλύτερα κι ακόμα η παρουσία ενός ψυχολόγου στα σχολεία θα βοηθούσε και σε σχέση με τους υπόλοιπους καθηγητές, που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να ασχοληθούν με το πρόβλημα. Επιπλέον θα βοηθούσε πιο αποτελεσματικά στην ενημέρωση των γονιών, που στις περιπτώσεις αυτές συνήθως "αποφεύγουν επιμελώς" να παραδεχθούν το πρόβλημα.

 

Δυστυχώς, στα 20 και πλέον χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά (και όχι στο δημόσιο, όπου πιστεύω οι συνθήκες είναι πολύ δυσκολότερες) τις περισσότερες φορές που έχω προσεγγίσει γονείς για να τους ενημερώσω (με πολλή προσοχή, αγάπη και διακριτικότητα) είτε για μαθησιακή δυσκολία είτε για αποκλίνουσα συμπεριφορά, οι προσπάθειές μου έπεσαν στο κενό.

 

Είτε δεν δέχονται(=παραδέχονται) ότι υπάρχει πρόβλημα, είτε το αποδίδουν (αυθαίρετα) στην εφηβεία. Σε σπάνιες περιπτώσεις που ανταποκρίθηκαν, πάλι τον ψυχολόγο χρειαστήκαμε, για να αξιολογήσει την κατάσταση, οπότε ευτυχώς που είχαν την δυνατότητα να τον επισκεφτούν ιδιωτικά!

 

Όπως λέει κι η παροιμία "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη", κατά τη γνώμη μου χρειάζονται συντονισμένες προσπάθειες και συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

[elenik]

Όπως λέει κι η παροιμία "ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη", κατά τη γνώμη μου χρειάζονται συντονισμένες προσπάθειες και συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων.

Ναι αλλα αν ολοι οι "κουκοι" κανουν την "παπια"?....?

 

Δεν ειπε κανεις οτι ειναι η λυση.

Αλλα ειναι το ελαχιστο, σημαντικο ομως που μπορει να προσφερει καποιος.

Συνανταμε στην πορεια της ζωης μας μεγαλωνοντας τοσους ανθρωπους που ολοι ενας ενας εχουν προσφερει κατι (θετικο ή αρνητικο) στο να γινουμε αυτο που ειμαστε.

 

Αν ενας εστω κανει κατι (αυτο το λιγο που μπορει απο μεριας του) ισως ειναι αυτο το μικρο σπρωξιματακι που θελει αυτο το παιδι.

Και δεν ειναι τοσο μα τοσο αδικο να μην βρεθει ουτε ενας?

[mariazil]

Να συμπληρώσω με ένα μικρό παράδειγμα: μαθήτρια στα 14, που πιάστηκε "στα πράσα" να κλέβει από την τσάντα της διπλανής κατά τη διάρκεια του διαλείμματος. (Να σημειωθεί ότι δεν ήταν η πρώτη φορά, η ίδια παραδέχτηκε ότι το είχε πάνω από 10 φορές στη διάρκεια 2 μηνών). Ασφαλώς και της φερθήκαμε με αγάπη και υπομονή κι εγώ και άλλοι συνάδελφοι. Ήταν αυτό αρκετό;

 

Όχι, γιατί υπήρχε "κάτι" που την έκανε να φέρεται έτσι κι δεν ήταν στο χέρι μας να το διορθώσουμε, γιατί δεν διορθωνόταν με αυτό τον τρόπο. Όταν ενημερώθηκε η μητέρα, μας εξήγησε ότι υπηρχε πρόβλημα στην οικογένεια, αλλά ήταν παροδικό, θα φρόντιζε να βοηθήσει το παιδί κλπ και στο μεταξύ προσέχαμε κι εμείς να μην πιέζουμε το παιδί υπερβολικά με τα μαθήματα κλπ. Λίγο καιρό μετά ξανασυνέβη και αυτή τη φορά, την "πήραν είδηση" οι συμμαθητές της.

 

Αντιλαμβάνεστε πόσο ντράπηκε, στενοχωρήθηκε, δεν ήθελε να ξαναέρθει σχολείο κλπ. Ευτυχώς αυτή τη φορά, η μητέρα κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά και ακολούθησε τη συμβουλή να απευθυνθεί σε ειδικό. Σιγά-σιγά ξεπεράστηκε το πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το χειριστούμε υπεύθυνα και σίγουρα δεν ήταν αρκετό να είμαστε απλά ενθαρρυντικοί (ως προς τί για να μην νιώθει αποκλεισμένη.

 

Το παράδειγμα είναι αληθινό κι επίτηδες διάλεξα αυτό κι όχι ένα με βίαιη συμπεριφορά, που κατά την άποψή μου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, όταν όπως είπε κι η alcyon, υπάρχουν και θύτης και θύματα και χρειάζονται όλοι την σωστή αντιμετώπιση.

[mariazil]

Και ναι, τώρα είδα το μήνυμα σου elenik, είναι απόλυτα άδικο και για μένα αδιανόητο να κάνει κανείς την "πάπια", συμφωνούμε απόλυτα.

[Αρετή Κυπραίου]

Αλκυώνη, καλημέρα.

Καλά έκανες και μου ʽέδειξεςʼ το θέμα γιατί λόγω πολλής δουλειάς είναι δύσκολο να τα βρίσκω μόνη μου.

Διακρίνω λίγα νεύρα με τους ψυχολόγους;;;

 

Και ρωτάω ξανά..... ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;;;!!! Αυτοί που θα έχουν ως στόχο καθαρά την ΨΥΧΗ των παιδιών.... χωρίς να παιδεύει το μυαλό τους η έκθεση, τα μαθηματικά, η φυσική ή η γυμναστική!

 

Σου απαντάω, λοιπόν, ότι οι ψυχολόγοι είμαστε στα γραφεία μας γιατί δεν μας διορίζει κανείς στα σχολεία...

-Καμιά φορά ερχόμαστε, βέβαια, στα σχολεία για ομιλίες, οπότε έτσι απλά βάζουμε τα θεμέλια για μια ευαισθητοποίηση σε κάποια θέματα-...

 

Στο θέμα μας τώρα.

Θα γράψω εγώ κάποια πράγματα που πιθανόν να σου απαντούν κάποια ερωτήματα, αλλά επειδή το θέμα είναι τεράστιο και πολυσύνθετο, αποκλείεται να τα απαντήσω όλα, οπότε μετά ξαναρώτα με.

Θα το κοιτάω το θέμα. Οκ;

 

Μια απορία.... μεγάλη απορία....

Τα παιδιά που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, γνωρίζουν τι κάνουν;

Δηλαδή, ξέρουν πως αυτό που κάνουν είναι εκτός ορίων και παρόλ' αυτά το πράττουν για "μαγκιά", για τα μάτια της παρέας ή της φιλενάδας/φίλου;

Ή μήπως δεν έχουν επίγνωση καν του οτι είναι απαράδεκτη μια συμπεριφορά; Δεν έχουν δηλαδή καταρτιστεί ως προς τα κοινώς αποδεκτά όρια;

Εκτός από περιπτώσεις διαταραχών, ναι, τα παιδιά ξέρουν τι κάνουν.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το κάνουν απαραίτητα για μαγκιά. Είναι και αυτό ένα ενδεχόμενο ή ένας από τους λόγους.

Αλλά και πάλι τι σημαίνει μαγκιά; Έχει άλλες ρίζες!

Δεν είναι από μόνη της η μαγκιά η λύση του προβλήματος.

Έχει κι αυτή τους λόγους της!!!

Οι λόγοι αυτοί συχνά είναι οι ίδιοι με της παραβατικότητας!

Όπως είπα και πριν, το να μην ξέρουν τα όρια αποτελεί ψυχική διαταραχή.

Είναι αλήθεια, βέβαια, -αφού συζητάμε για όρια θα κάνω μια πολύ μικρή αναφορά- ότι συχνά θεωρούμε ότι τα όρια για τα παιδιά είναι αυτονόητα.

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι!!! Για ένα μικρό παιδί και ακόμα και για έναν έφηβο τα όρια δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτονόητα.

Πρέπει οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να θέσουν τα όρια.

Θα χρειαστεί να αφιερώσουν οι εκπαιδευτικοί κάποιες ώρες με τους μαθητές τους συζητώντας για το θέμα αυτό.

Τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται στα πλαίσια του σχολείου και όχι μόνο.

Τι περιμένουν οι εκπαιδευτικοί από τους μαθητές τους

και μαζί να αποφασίσουν στην πορεία

ποιες θεωρούν ότι είναι οι λογικές συνέπειες της παραβίασης κάποιων κανόνων.

Αυτό θα πρέπει να γίνει μαζί με τους μαθητές.

Να πιστέψουν, δηλαδή, ότι αυτοί είναι που αποφάσισαν για τους κανόνες

και ότι αυτοί αποφασίζουν και για τις συνέπειες,

οι οποίες θα πρέπει να είναι απόλυτα λογικές και στενά συνδεδεμένες με την πράξη.

Και στην ουσία, βασικά, έτσι είναι.

Αν δώσουμε στα παιδιά τρόπους να συζητήσουν και να σκεφτούν και τα καθοδηγήσουμε λιγάκι, μόνα τους αντιλαμβάνονται τι επιτρέπεται και τι όχι.

Αυτή η συζήτηση, αν γίνει σωστά

(γιατί συνήθως; Λέμε «το έκανα και δεν έπιασε, δεν έγινε τίποτα, καλά τα λόγια αλλά στην πράξη τι γίνεται;;;;» Στην πράξη γίνεται ακριβώς το ίδιο με τα λόγια αν εφαρμοστούν σωστά.)

και αν μετά εφαρμοστούν με συνέπεια και σταθερότητα όλα όσα ειπώθηκαν λύνει και προλαμβάνει σαφώς όχι όλα αλλά πραγματικά πάρα πολλά από αυτά που θεωρούμε παραβατικές συμπεριφορές.

 

Σε τι μήκος κύματος πρέπει να εκπέμψεις για να του τραβήξεις την προσοχή; Υπάρχει περίπτωση αλλαγής ή βελτίωσης; Ή απλά μένουμε και ευχόμαστε να πάει όσο γίνεται λιγότερο βαθιά;

 

Αλκυών, εδώ ρωτάς πολλά. Πάρα πολλά!!!

Καταρχάς δεν υπάρχει το κατάλληλο μήκος κύματος.

Και μόνο που κάποιος ενδιαφέρεται και αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα πρόβλημα ή ένα φαινόμενο, αυτό για μένα, τουλάχιστον,

σημαίνει ότι είναι στο σωστό μήκος κύματος!

Οι εκπαιδευτικοί πραγματικά μπορούν να κάνουν πολλά εάν οι ίδιοι θέλουν

αλλά αυτό είναι συνισταμένη διαφόρων παραγόντων.

-Της αιτίας του προβλήματος,

-της έντασης του προβλήματος,

-της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού,

-της οικογένειας,

-της ιδιοσυγκρασίας του εκπαιδευτικού,

-της στάσης και της ευαισθητοποίησης των άλλων εκπαιδευτικών,

-της δυνατότητας για συνεργασία με άλλους φορείς –ψυχολόγους, όπως είπες- .

Άρα, λοιπόν, ναι, υπάρχει περίπτωση αλλαγής ή βελτίωσης.

Κάθε περίπτωση όμως είναι διαφορετική και κάθε παραβατική συμπεριφορά διαφορετική

και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο.

Το μόνο σίγουρο κοινό σημείο σε κάθε παραβατική συμπεριφορά είναι ότι το παιδί με τις πράξεις του

φωνάζει βοήθεια!!

Αντιδρά και δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Ότι δεν είναι ευτυχισμένο, δεν είναι προσαρμοσμένο, δεν έχει βρει τη θέση του στην κοινωνία, στο σχολείο, στην οικογένειά του και ότι υποφέρει.

Οι παραβατικές συμπεριφορές είναι κραυγές απόγνωσης.

Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστά που τις συνδέουν.

Όχι, λοιπόν, αν θες τη γνώμη μου δεν περιμένουμε και δεν ευχόμαστε να πάει όσο γίνεται λιγότερο βαθιά.

Γιατί τότε γινόμαστε συνένοχοι.

Ούτε λέμε «με τους γονείς δεν συνεννοείσαι».

Αν θες πραγματικά, μαθαίνεις να συνεννοείσαι.

Είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να βρεις τρόπους επικοινωνίας.

Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο.

Πρέπει να βάλεις στην άκρη την ψυχική σου ηρεμία.

Πρέπει να εναντιωθείς σε εκπαιδευτικούς, σε διευθυντές ίσως, να

Να βάλεις στην άκρη τις προκαταλήψεις σου και να προσπαθήσεις να βρεις διόδους επικοινωνίας με ανθρώπους που σε «σαμποτάρουν».

Και πολλά άλλα. Είναι διαφορετικά όμως κάθε φορά.

 

Παιδιά που έχουν παραβατική συμπεριφορά, δε νομίζω πως τους φταίει το βαρύ πρόγραμμα του σχολείου. Το στραβό του πρόγραμμα ναι.... η έλλειψη ευελιξίας ναι... Αλλά ο φόρτος, όχι. Κι αυτό το λέω γιατί αυτά τα παιδιά δε φαίνεται να σκοτίζονται ούτε για την επίδοσή τους, ούτε για την παρουσία τους στο σχολείο. Το έχουν απορρίψει εκ των προτέρων (ποιες είναι οι αιτίες άραγε; ), χωρίς καν να το έχουν καλά καλά δοκιμάσει. Ο λόγος που έρχονται είναι για να δουν τους φίλους και την παρέα τους. Το πρόγραμμα και οι καθηγητές είναι μάλλον εμπόδιο στη διασκέδασή τους. Έρχονται επίσης όποτε τους κάνει κέφι.

 

Κάπως έτσι είναι. Αλλά φταίνε όλα, στο σύνολό τους!!!

Και η έλλειψη ευελιξίας και το βαρύ πρόγραμμα.

Τα παιδιά στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είναι έφηβοι.

Θέλουν να βρουν τον εαυτό τους και εμείς τα βάζουμε να διαβάσουν.

Ωστόσο, ναι, σκοτίζονται ή μάλλον θα σκοτίζονταν αν ήταν πιο εύκολο να αντεπεξέλθουν!!!

Αν είχαν ενσωματωθεί!

Όμως έχουν απορρίψει το σχολείο για πολλούς λόγους.

Άλλα γιατί από μικρά πιέστηκαν, άλλα γιατί εναντιώνονται στην εξουσία....χίλιοι λόγοι υπάρχουν.

Θα ήταν όμως πιο ευτυχισμένα αν δεν το είχαν απορρίψει!

Για αυτό έρχονται όποτε τους κάνει κέφι!

Επειδή δεν ενσωματώθηκαν ποτέ σε αυτό.

Σε πολλά δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να προσαρμοστούν.

Και αναρωτιέμαι.... αυτά τα παιδιά, δεν έχουν την ανάγκη του ωρολογίου προγράμματος, αλλά επαναπροσδιορισμό της παρουσίας τους στον κόσμο μας, καθώς και των κινήτρων τους και των... ονείρων τους.

 

Συμφωνώ απόλυτα!

 

Αυτή όμως η δουλειά δε γίνεται.... δεν μπορεί να γίνει μέσα στα 45 λεπτά του μαθήματος. Δε δίνεται ούτε η χρονική ευκαιρία, αλλά ούτε και η σχετική διάθεση από το ίδιο το παιδί.

 

Και εδώ συμφωνώ. Όχι, δεν φτάνουν τα 45 λεπτά.

Στην ώρα αυτή μπορεί να γίνει μια προσέγγιση.

Να φανεί το ενδιαφέρον.

Συχνά και αυτό μπορεί να λύσει πολλά.

Συνήθως όμως χρειάζεται συνεργασία με τους γονείς και με άλλους φορείς.

 

Αλλά και ο γονιός.... εφόσον βλέπει τέτοια σημάδια... δε θα πρέπει να ανησυχεί και να οδηγείται από μόνος του σε κάποιο ειδικό (πρώτα για τον εαυτό του και μετά για το παιδί του).

 

Είναι τεράστιο το κεφάλαιο της «ευθύνης» των γονιών.

Το σίγουρο είναι ότι δεν μπαίνουν όλοι οι γονείς στην ίδια κατηγορία.

Υπάρχουν οι γονείς που δεν ξέρουν τι να κάνουν, οι γονείς που δεν μπορούν να συνδέσουν τις πράξεις τους με τη συμπεριφορά των παιδιών τους, οι γονείς που δεν θέλουν να βλέπουν τι γίνεται, που θέλουν να κρυφτούν, που ντρέπονται, οι γονείς που δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν κάτι για την κατάσταση, οι γονείς που δεν θέλουν να δεχτούν ότι υπάρχει πρόβλημα και, ευτυχώς σπανιότερα, οι γονείς που δεν νοιάζονται.

Το να τους κατηγορούμε δεν λύνει το πρόβλημα.

(δεν λέω ότι το κάνεις, οκ;)

Το βασικό είναι να βρεθεί δίοδος επικοινωνίας.

 

Επίσης η μαγκιά για να "καλυφθεί" η μαθησιακή αδυναμία... χμμμ δε το νομίζω. Πιστεύω πως πάει αντίστροφα. Δηλαδή πρώτα έρχεται η μαγκιά και εκ των αποτελεσμάτων της επέρχεται αδιαφορία για τα μαθήματα ή τους καθηγητές που διδάσκουν αυτά τα μαθήματα. Τα παιδιά (όσα έχω δει) που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά, θα τα χαρακτήριζα έξυπνα και όχι χαμηλής νοημοσύνης.

 

Εδώ θα διαφωνήσω λιγάκι, -ενώ σχεδόν σε όλα συμφωνώ!-

καθώς συχνά όλα είναι αλληλένδετα και λειτουργούν και σαν φαύλος κύκλος.

Η επίδοση, σαφώς και δεν έχει να κάνει με νοημοσύνη.

Επίσης, δεν είναι απαραίτητο ότι η «μαγκιά» προηγείται της χαμηλής επίδοσης.

Οι αιτίες είναι ποικίλες.

Συχνά η χαμηλή επίδοση καλύπτεται και αντισταθμίζεται από τη «μαγκιά».

Και αυτό, βέβαια, είναι θέμα που χρειάζεται συζήτηση και είναι διαφορετικό για κάθε παιδί.

 

Για να μην πω για ακατάλληλους χειρισμούς συχνά από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς ή και τους γονείς.... Όλα εξαρτώνται από τις ψυχικές αντοχές όλων αυτών. Και δεν είναι θεοί.... άνθρωποι είναι, με καλές μέρες και στραβές μέρες, με χαρίσματα και αδυναμίες. Και τα παιδιά είναι πολλά, με αποτέλεσμα οι απαιτήσεις να σε χρειάζονται 100% με καλή διάθεση, καλή πρόθεση, παντοτινή υπομονή, κτλ... Πρακτικά όμως... δε γίνεται. Δεν είναι εφικτό. Δεν είναι ανθρωπίνως εφικτό. Όσο ήπιος και να είναι κάποιος, όση κατανόηση και να έχει.

Όπως δεν υπάρχει ο γονιός superman δεν υπάρχει και ο εκπαιδευτικός superman. Λάθος το λάθος... γίνεται εφαλτήριο για ενίσχυση όλων αυτών των συμπεριφορών. Και παιδιά που βρίσκονται στο μεταίχμιο.... να δίνουν κάποια στιγμή τη "βουτιά" προς την αντίπερα όχθη... τη σκοτεινή.

 

Ακριβώς. Συμφωνώ σε όλα.

Άρα, λοιπόν, χρειάζεται σύστημα.

Προγραμματισμός και σχέδιο δράσης!!

Κανείς δεν μπορεί μόνος του γιατί κανείς δεν είναι, όπως είπες, σούπερμαν!

Αλλά με σωστές ενέργειες, προσεκτικά βήματα και συνεργασία τα πράγματα αλλάζουν.

Χρειάζονται δύο πράγματα:

-Πρόληψη

-Αντιμετώπιση

Και τα δύο σωστά και οργανωμένα.

 

Αλκυώνη, είναι πραγματικά σημαντικό που ασχολείσαι τόσο.

Έτσι ξεκινά η ευαισθητοποίηση. Από μερικούς ανθρώπους.

Και μετά προχωράει και ευαισθητοποιούνται κι άλλοι.

Αλλιώς δεν γίνεται.

Το βασικό είναι να μην απογοητεύεσαι και να μην πιστεύεις ότι είσαι μόνη σου σε αυτό.

Περιμένω κι άλλες ερωτήσεις γιατί τα έγραψα όλα μαζί, σε κάποια εμβάθυνα, σε άλλα όχι.

Το θέμα είναι τεράστιο και πραγματικά θα ήθελα να το συζητήσουμε κι άλλο.

[elenik]

Και ναι, τώρα είδα το μήνυμα σου elenik, είναι απόλυτα άδικο και για μένα αδιανόητο να κάνει κανείς την "πάπια", συμφωνούμε απόλυτα.

οχι οχι οχι. Δεν εννουσα εσενα και τιποτα απο ολα οσα εχεις πει δεν δειχνει κατι τετοιο .

 

Το σχολιο ηταν γενικο .

Αφορουσε καθαρα την εκφραση "ενας κουκος δεν φερνει την ανοιξη " και μονο αυτην. Δηλαδη οσον αφορα παιδια δεν την δεχομαι γενικα .

 

Θα "δανειστω" μια φραση της κας Κυπραιου που γραφει αυτο που ηθελα να πω...... αλλα το διατυπωσα λαθος

Το βασικό είναι να μην απογοητεύεσαι και να μην πιστεύεις ότι είσαι μόνη σου σε αυτό.

 

Συγνωμη που δεν το διευκρινησα καλα !!!!

[mariazil]

Μα ναι, μην ανησυχείς, το κατάλαβα ότι δεν αναφερόσουν προσωπικά σε μένα, μια χαρά το διατύπωσες, και πραγματικά με ανακούφιση διάβασα το μήνυμα της κυρίας Κυπραίου, ακριβώς αυτό πιστεύω κι εγώ, ότι δλδ ποτέ το ενδιαφέρον για ένα παιδί δεν πάει χαμένο και πόσο καλά πηγαίνουν όλα όταν βρίσκουμε τρόπο να συνεργαζόμαστε!

Απλά νομίζω κι εγώ ότι χρειάζονται τόσο πολύ οι ψυχολόγοι στα σχολεία!!!

[alcyon]

Διάβασα με πραγματικό ενδιαφέρον όσα γράψατε! Μου βάλατε υλικό για μελέτη....

 

Να πω μόνο πως ... η "κραυγή" για ψυχολόγους ήταν για να το ακούσουν οι ΚΟΥΦΟΙ... του υπουργείου, μπας και κάνουν τίποτα!!

 

Και σαφώς όταν λέω ότι χρειάζεται η συνδρομή ψυχολόγων, εννοώ προς όλες τις πλευρές: μαθητές, καθηγητές, γονείς, διευθυντές, φορείς κτλ... Να είναι ο συνδετικός κρίκος όλων. Αυτός που θα έχει το χρόνο και τις γνώσεις να συντονίζει και να καθοδηγεί όλους προς όφελος του παιδιού.

 

Για τα υπόλοιπα.... επιφυλάσσομαι! Θα τα μελετήσω και θα σας απαντήσω .... σίγουρα!! Έχω ακόμα πολλάααααα για να μάθω!

 

Σας ευχαριστώ πάντως!

[elenik]

Μα ναι, μην ανησυχείς, το κατάλαβα ότι δεν αναφερόσουν προσωπικά σε μένα, μια χαρά το διατύπωσες,!

 

καλα το πρωι διαβαζα βιαστικα και δεν μπορεις να φανταστεις τι καταλαβα.. :lol:. Νομιζα οτι παρεξηγηθηκες.

 

Alcyon αν συνεργαστουμε: καθηγητες , γονεις, συλλογοι, ισως καποια στιγμη με φωνες και κραυγες ακουστουμε.

 

Και τοτε ισως μπορουμε να μιλαμε για υπαρκτο εκπαιδευτικο συστημα !

Δυστυχως αν πιασω λιστα του τι λειπει..... θα γεμισω δισελιδο .

 

Μεχρι τοτε..... βαστατε γερα οι λιγοι καλοι εκπροσωποι!!!:D

[maria77777]

elenik κι εγω μαζι σου.συνεργασια!ολοι μαζι κατι θα κανουμε.

κυρια κυπραιου ειλικρινα σας ευχαριστω για την πολυτιμη συμβολη σας.

[alcyon]

.......... Το μεγάλο τεστ......... για να δούμε ποιους νοιάζει..... ?!

Θα καταφέρουμε να μαζευτούμε...;

 

Τι να κάνουν και τα παιδιά.... αντιγράφουν όσα μαθαίνουν... από το σπίτι, τους φίλους, τους συγγενείς, τους καθηγητές τους.... από όλους μας. Πώς..... πώς να εξηγήσεις στα παιδιά το "σωστό" και το "λάθος", όταν ο διπλανός σου τους δείχνει ακριβώς πως ως ενήλικας κάνει "ότι θέλει", ακόμα κι αυτό που εσύ του εξηγείς ότι είναι "λάθος". .....

Άντε να βγάλουν άκρη!!!

[kiknaki]

Το σωστό και το λάθος μαθαίνεται από την οικογένεια.

Η οικογένεια είναι το πρότυπο κάθε παιδιού. Οι γονείς αναλαμβάνοντας τον πιο δύσκολο ρόλο έχουν ως σκοπό να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους. Και η συνταγή της επιτυχίας αυτού του σκοπού είναι αγάπη και υπομονή. Η διαπαιδάγωγηση κατά τη γνώμη μου δεν έχει αρχή και τέλος.

Τα παιδιά μας από την σχολική ακόμη ηλικία έρχονται αντιμέτωπα με όλα αυτά που μάθαιναν από μας και κάποιες φορές η απόκλιση της συμπεριφοράς τους είναι αναπόφευκτη. Εκεί όμως ο γονιός θα μεριμνήσει και θα συμβουλεύσει πάλι και πάλι το παιδί του και δεν θα επαναπαυτεί οτι έχει δώσει τα εφόδια στο παιδί του από πολύ μικρό.

Στα υπολοιπα περί παραβατικής συμπεριφοράς δεν έχω παρά να συμφωνήσω οτι η ψυχολογική υποστήριξη και η κατάλληλη ενημέρωση όλων μας (γονείς-παιδιά-καθηγητές) θα είχε αποτρέψει πολλές ακραίες συμπεριφορές. Άλλωστε είμαι υπερ της αντίληψης οτι η πρόληψη είναι καλύτερης της θεράπειας αν και σε αυτή την περιπτώση η σωστή θεραπεία είναι σωτήρια λύση από την αδιαφορία και την επαναύπαση μας.

[alcyon]

Για να υπάρχει παραβατική συμπεριφορά, σημαίνει πως κάτι δε λειτούργησε σωστά. Αν επιδιωχθεί συνομιλία με τους γονείς τότε αντιλαμβάνεται κανείς πως όλα έχουν ένα νόημα.

Ένας γονιός που βρίσκεται κοντά στο παιδί, δύσκολα (κατά τη γνώμη μου) φτάνει στα άκρα η συμπεριφορά του παιδιού του.

 

Αν η επικοινωνία και οι μηχανισμοί οριοθέτησης έχουν αποτύχει από την πλευρά της οικογένειας και έρχεται στο σχολείο ένα "αγρίμι"... τα πράγματα έχουν μια τυχαία (?!!) εξέλιξη. Αυτή εξαρτάται από το ποιος θα βρεθεί στο δρόμο του παιδιού και τι αντοχές θα έχει, τι επικοινωνία θα αποκτήσει (ΑΝ αποκτήσει) με το παιδί κτλ κτλ.

 

Αυτό που διαπιστώνω είναι πως τα παιδιά που έχουν τέτοια συμπεριφορά, έχουν απορρίψει εκ των προτέρων τους ενηλίκους και τον κόσμο τους. Ή μάλλον προσπαθούν να μιμηθούν τα πρότυπα που έχουν πάρει ακόμα κι αν δεν είναι η κατάλληλη ώρα να δοκιμάσουν πολλά πράγματα.

 

Η συμπεριφορά των ενηλίκων οδηγεί τα παιδιά στη δική τους αντίδραση. Οι πράξεις των παιδιών προκαλούν τη δυσφορία και την αντίδραση των ενηλίκων. Κι αρχίζει ένας κύκλος..... που μπορεί να φτάσει βαθιά.....

 

Αυτό που είχα ακούσει και νομίζω κρύβει μια μεγάλη αλήθεια μέσα του, είναι πως η "τιμωρία"-(συνέπεια πράξεων) έχει αντίκρυσμα ανάλογο με την εκτίμηση που τρέφει το παιδί στο πρόσωπο που την εφαρμόζει.

 

Παιδιά όμως με παραβατική συμπεριφορά έχουν απορρίψει τους κανόνες και τα όρια καθώς και όλους όσους εκφράζουν αυτό ακριβώς το "οικοδόμημα". Επομένως οποιαδήποτε "τιμωρία" πέφτει μάλλον στο κενό.... και μένει χωρίς αντίκρυσμα. Έτσι μένει η ιδέα στο παιδί πως το "σύστημα" το απορρίπτει, κι επομένως με τη σειρά του το παιδί απορρίπτει για μια ακόμα φορά "σύστημα"-κοινωνία-θεσμούς.

 

 

Ουφ.... είναι αργά..... ελπίζω να βρεθεί μια άκρη!

Αρετή και Μαρία... ακόμα τα επεξεργάζομαι τα όσα γράψατε.....

[elenik]

Το σωστό και το λάθος μαθαίνεται από την οικογένεια.

Η οικογένεια είναι το πρότυπο κάθε παιδιού. Οι γονείς αναλαμβάνοντας τον πιο δύσκολο ρόλο έχουν ως σκοπό να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους. Και η συνταγή της επιτυχίας αυτού του σκοπού είναι αγάπη και υπομονή.

Και τι γινεται οταν εγω του μαθαινω το σωστο αλλα σχολειο πρεπει να πραξει το λαθος για να "επιβιωσει"?

πΧ Εχει τυχει να μου πει παιδαγωγος οτι πρεπει ο Βασιλης να ¨"σκληρηνει".

Προσωπικα θεωρω θετικο το οτι ειναι ευαισθητος και πονοψυχος.

 

Η διαπαιδάγωγηση κατά τη γνώμη μου δεν έχει αρχή και τέλος.

Σωστοτατο!

 

[elenik]

Αυτό που διαπιστώνω είναι πως τα παιδιά που έχουν τέτοια συμπεριφορά, έχουν απορρίψει εκ των προτέρων τους ενηλίκους και τον κόσμο τους. Ή μάλλον προσπαθούν να μιμηθούν τα πρότυπα που έχουν πάρει ακόμα κι αν δεν είναι η κατάλληλη ώρα να δοκιμάσουν πολλά πράγματα.

Διαφωνω αλλα θα το αναλυσω καποια αλλη στιγμη γιατι τρεχω.

[kiknaki]

Και τι γινεται οταν εγω του μαθαινω το σωστο αλλα σχολειο πρεπει να πραξει το λαθος για να "επιβιωσει"?

πΧ Εχει τυχει να μου πει παιδαγωγος οτι πρεπει ο Βασιλης να ¨"σκληρηνει".

Προσωπικα θεωρω θετικο το οτι ειναι ευαισθητος και πονοψυχος.

 

Στο παραπάνω ποστ αναφέρθηκα στο σωστό και λάθος κυρίως σε πράξεις και αντιδράσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια αποκλίνουσα συμπεριφορά π,χ επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συμμαθητές, κλοπή κτλ. τα οποία για όλους μας αυτά είναι στάνταρ. Δεν πιστεύω να θεωρεί κάποιος γονιός σωστή την συμπεριφορά του παιδιού του όταν αυτό χτυπάει άλλα παιδιά.

 

Η ευαισθησία που χαρακτηρίζει το παιδάκι σου κάθε άλλο παρά κακό θα κάνει στα άλλα παιδιά οπότε δεν μιλάμε για αποκλίνουσα συμπεριφορά. Η αλήθεια είναι οτι τα παιδιά είναι σκληρές κριτές και ένα ευαίσθητο παιδάκι θα επηρέαζεται αρκετά από την κριτική των άλλων παιδιών κάτι που πολλές φορές θα το πληγώνει. Η δασκάλα σας προφανώς γι'αυτό θα σου υπέδειξε τη λυση της "σκληρότητας". Εγώ διαφωνώ με τη λέξη "σκληρότητα" να γίνει δηλαδή πιο σκληρός γιατί είναι λέξη παρεξηγήσιμη. Αυτό που θα έκανα εγώ στη θέση σου ήταν να προσπαθήσω να θωρακίσω την προσωπικότητα του παιδιού μου ενισχύοντας ακόμα πιο πολύ την αυτοπεποιθηση του και αφήνονας ανέπαφη την ευαισθησία του.

[elenik]

Δεν πιστεύω να θεωρεί κάποιος γονιός σωστή την συμπεριφορά του παιδιού του όταν αυτό χτυπάει άλλα παιδιά.

Καποτε υπηρχε ενα παιδακι που τις "εριχνε" στον Βασιλη το εχω ξαναπει. Ειχα δωσει μαχη να μην ειναι επιθετικος και να μαθει οτι η βια ειναι λυση.

Του ελεγα πες το στην δασκαλα. Αλλα τιποτα (τα εκανε στα κρυφα το αλλο μετα).

Του λεω λοιπον θα κανεις τα εξης.

1. Θα του λες "Δεν μ αρεσει αυτο, Ποναω κλπ"

2. Θα το λες στην δασκαλα.

3. Ριξε κι εσυ αν δεν λειτουργησουν τα 2 παραπανω :lol:

Ο Βασιλης πηγαινε στο 3 απευθειας στο τελος, αφου τα 2 πρωτα ηταν αναποτελεσματικα .

Εμαθα ή οχι το παιδι μου να χτυπαει και να λυνει το προβλημα δια της βιας?

 

Τωρα που εχω κατι αντιστοιχο με ενα αλλο παιδακι αλλα εκεινο τα βαραει ολα μαζι και τον δικο μου προσπαθω να το αποφυγω σαν προτεινομενη λυση μιας και εχει περασει καιρος απο το αλλο και εχει ξεχαστει αλλα στερευω απο ιδεες.

 

Αν πχ συνεχισει χρονο χρονο αυτο και δεν γινεται κατι μηπως τελικα αναγκαστικα πρεπει ενα παιδι να ειναι επιθετικο ωστε να μπορεσει να ανταπεξελθει?

 

Sorry αν βγηκα off.

[DALIA]

elenik άστα να πάνε οι γραμμές δυστυχώς είναι πάρα πολύ λεπτές....