ΒΑΛΤΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΝΟΥ(κοιμήσου παιδί μου)

[medea]

Από την άλλη, στην κορούλα μου που είναι τώρα 18 μηνών τα πράματα ήταν τελείως διαφορετικά.

 

Τον πρώτο καιρό έτρεχα και την κουνούσα στο κρεβατάκι της κάθε φορά που με ζητούσε. Ύστερα έμαθε την πιπίλα της και πολύ γρήγορα δε χρειαζόταν να την νανουρίζω, απλά της έβαζα την πιπίλα, όποτε την είχε ανάγκη.

 

Γύρω στον όγδοο μήνα την άφησα μερικές μέρες στη μητέρα μου, γιατί θα απουσίαζα λίγες μέρες. Όταν γύρισα, βρήκα ένα μωράκι που κοιμόταν μόνο αν το κουνούσες

 

Πέρασα μήνες να προσπαθώ να κοιμήσω τη Χριστινά κουνώντας την, ενώ απέξω ο Γιωργής έκλαιγε. Έτρεχα να παρηγορήσω το Γιωργή και ξυπνούσε η μικρή ουρλιάζοντας

 

Νευράκια , τσαταλάκια! Όσες φορές αποπειράθηκα να την αφήσω να κοιμηθεί μόνη της, δεν τα κατάφερα. Έτσι κοίμιζα πρώτα το Γιωργή και μετά τη Χριστίνα, κουνώντας την. Κάποια στιγμή σταμάτησα να την κουνάω και της κρατούσα μόνο το χέρι.. Κρατούσα και κρατούσα και κρατούσα μέχρι και ώρα.

Γύρω στο 14 μήνα αποπειράθηκα να την αφήσω να κοιμηθεί μόνη της. 'Αλλοτε γινόταν, άλλοτε όχι.

 

Τώρα πια κοιμάται μόνη της. Την αφήνω στο κρεβάτι, βάζουμε μουσική και φεύγω. Αν κλάψουρίσει την αφήνω και σταματάει πολύ γρήγορα. Θα ξαναμπώ μόνο αν την πέσει η πιπίλα ή αν το κλάμα της είναι έντονο.

 

Άλλο παιδί, άλλες ανάγκες!

[maira07]

Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα μωρά μας μας δείχνουν τον τρόπο που θέλουν να κοιμηθούν. Μέχρι 2 μηνών μάλλον δεν τον καταλάβαινα. και αν έχω κουτουλήσει σε όλα τα ντουβάρια του σπιτιού. Σιγά σιγά όμως ανακάλυψα τι τού αρέσει και τώρα έχει μπει σε πρόγραμμα. Το οποίο επέλεξε μάλλον ο ίδιος. Δοκιμάζω λίγο αγκαλιά, λίγο νανούρισμα, λίγο χορό. Σε μισή ώρα ροχαλίζει και τον βλέπω να συναγωνίζεται επάξια το μπαμπά του. Πάντως πεθερές και τα τοιάυτα μου λέγανε πως το έχω κακομάθει στην αγκαλιά και δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει να κοιμάται μόνος του

[elenik]

Χαζομαμα πως πατε?

 

Την μεθοδο αυτη την ειχα δοκιμασει καποια στιγμη(oχι κατα γραμμα συζητοντας με το παιδι και εξηγωντας του οτι πρεπει να κανω κατι (μπανιο,πιατα κλπ) και μετα θα παω κοντα του (ψεματα ). Ξεκουραστηκα 3 μερες και ξαναγυρισα σις παλιες συνηθειες (νανι διπλα του μεχρι να κοιμηθει). Τωρα τελευταια ομως (βασικα μεγαλωνοντας) ο Βασιλης κοιμαται ολο και αργοτερα. Δλδ μπανιο 21:00 , γιαουρτι, και για να κοιμηθει μπορει να παει και 11:00. Μετα αντε 1 ωρα να μαζεψω το σπιτι, 1/2 ωρα να κανω ενα μπανιο, ενα τεταρτο να στεγνωσω μαλλι παει 12:45 για να παω για υπνο (και αυτο αν καταφερουμε 11:00 να κοιμαται).

 

Σημερα ειχα πολλες δουλειες (ΣΚ τα φορτωσαμε στον κοκκορα ) με αποτελεσμα να πρεπει να επαναφερω την μεθοδο. Του εξηγησα λοιπον οτι η μαμα θελει να κανει πολλες δουλιτσες και μετα να κανει και εκεινη ενα μπανιο γι αυτο και εκεινος θα πρεπει να κοιμηθει μονος του. Τονισα οτι οτι χρειαστε θα ειμαι διπλα αλλα και το οτι οσο πιο λιγο με φωναζει τοσο πιο γρηγορα θα ξεκουραστει η μανουλα που ειναι κουρασμενη (εννοειται πως ξερει οτι οποιαδηποτε στιγμη θελει μπορει να ερθει στο κρεβατι μας αλλα για υπνο - οχι για να μας ξυπνησει). Διαβασαμε το παραμυθι μετα το μπανιο, εφαγε το γιαουρτι και μετα ξεκιναει. Να φωναξω τον μπαμπα να κοιμηθει εκεινος μαζι μου? Του λεω και εγω "Να βοηθησει ο μπαμπας την μανουλα να τελειωνει γρηγοροτερα?" . Σε 5 λεπτα φωναξε το μπαμπα ο οποος του ειπε οτι με βοηθαει και θα ηθελε να κοιμηθει μονος του για να βοηθησει την ολη κατασταση.Σε 10 λεπτα με φωναξε να του ξαναδιαβασω το παραμυθι. Το ξαναδιαβασα και του ειπα τωρα ομως νανι. Φιλακι, καληνυχτα και κοιμηθηκε μετα απο λιγο αγγαλιτσα με το γουρουνακι μου (αρκουδακι ) που του εδωσα να του καραταει παρεα. Εκτος απο λιγη μουρμουρα δεν ειχαμε κλαματα και ευχομαι να παει ετσι.

Α! Ξεχασα δεν ειναι απαραιτητο να κοιμηθει αν δεν νυσταζει, αν και την επομενη εχουμε σχολειο, αλλα θα ηθελα να παιζει στο κρεβατι του ή εστω στο δωματιο του .

 

Μακαρι να συνεχισει ετσι θεουλη μου . Ισως βεβαια να εγινε ετσι επειδη το ειδε σαν εκτακτη κατασταση και οχι γιακαθε μερα

[ANSOU]

Συμφωνώ ιδιαίτερα με την angelina!!!!

 

Και δεν θεωρώ ότι το να αφήσεις το παιδί σου να κλάψει 10 λεπτά σε κάνει σκληρό άνθρωπο!! Αν είναι δυνατόν, από αυτό κρίνεται το αν είμαι καλός γονιός ή όχι!!!???

 

Και εμείς, χωρίς να έχουμε διαβάσει κανένα βιβλίο, προσπαθούμε να την μάθουμε σιγά σιγά να κοιμάται μόνη της στο κρεβάτι της.

 

Την πρώτη μέρα μέσα σε τρία λεπτά είχε κλάψει πολύ, είχε κάνει εμετό, και ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Μετά την βάλαμε στο κρεβάτι της, και εμείς καθίσαμε δίπλα στο σκαμπουδάκι, και της τραγουδούσαμε, 10 λεπτά ο ένας 10 λεπτά ο άλλος, χαιδεύοντας την. Έκλαιγε και σιγόκλαιγε συνολικά 30 ώρα. Όταν τελικά την πήρε ο ύπνος, δεν ξύπνησε ούτε μια φορά τη νύχτα, που πάντα ξυπνάει 4-5 φορές!!

 

Από εκείνη την ημέρα, το έχουμε ξανακάνει, αλλά δεν είμαστε και πολύ αυστηροί. Δηλαδή μπορεί να κοιμηθεί καθώς τρώει το βραδυνό της, ή να κάτσουμε αγκαλίτσα στον καναπε και να την πάρει ο ύπνος. Αν όμως την δούμε να νυστάζει και την «προλάβουμε» την πάμε στο κρεββάτι της, κάποιος κάθεται μαζι της, της τραγουδάει, και με λίγα κλάμματακία, περισσότερο γκρίνια, τελικά κοιμάται.

 

Επίσης, κατάλαβα ότι αυτά τα κλάμματα είναι εντελώς πείσμα. Ενώ έκλαιγε σαν να της συνέβαινε το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, μόλις την έπαιρνες αγκαλιά, σταμάταγε και γέλαγε και έκανε διάφορα παιχνίδια... ή άλλη μια φορά, μεσημέρι, νύσταζε παααρα πολύ, έκλαιγε στο κρεβάτι, την σηκώσαμε την βάλαμε στο καρεκλάκι στην κουζίνα, και σε 1 λεπτό, είχε γύρει το κεφάλι και είχε κοιμηθεί

 

γενικά νομίζω πως έχουμε πάρα πολλούς τρόπους να δείξουμε στα παιδιά μας ότι τα λατρεύουμε, από το να τους κάνουμε ΟΛΑ τα χατήρια. Άλλωστε νομίζω πως με το να θέτεις όρια βοηθάς τα παιδιά και δεν τα τραυματίζεις

[Marilena]

Εχω παρει ενα βιβλιο που λεγεται "Κοιμησου Αγγελουδι μου γιατι με εσκασες και δεν αντεχω αλλο".... Το πηρα γιατι απο τον τιτλο μου φανηκε οτι δεν θα ειναι σαν το αλλο βιβλιο... που εχω φρικαρει... και οντως δεν ειναι... επειδη τωρα δεν προλαβαινω, θα ανοιξω ποστ και θα σας μεταφερω δυο τρια πραγματακια που λεει και τα βρηκα ΤΕΛΕΙΑ !!!

[xazomama]

Kαλημέρα σε όλους σας!!!

Nομίζω πως πρέπει να σας συνεχίσω το ημερολόγιο της "εκπαίδευσης ύπνου" για να δείτε την εξέλιξή μας.

 

2η μέρα.

9:00, ο μικρός ήταν ήδη έτοιμος και καθόμασταν αγκαλίτσα στον καναπέ και του διάβασα ένα παραμύθι. Kάτσαμε έτσι κανά 15λεπτο.

9:15, τον πήγα στο δωμάτιό του, του εξήγησα ότι και πάλι σήμερα θα κοιμηθεί παρέα με τον φίλο του τον Φραγκίσκο και εγώ με τον μπαμπά θα είμαστε απ'έξω.

Tον φίλησα, τον ακούμπησα στο κρεβάτι του, του είπα ότι τον αγαπώ πολύ και... καληνύχτα.

Mε το που τον ακούμπησα κάτω άρχισε να κλαίει.

Mε δυσκολία βγήκαμε απ'το δωμάτιο και κλείσαμε το φως.

9:30, μπήκα στο δωμάτιο και βλέπω ένα παιδί κατακόκκινο απ'το κλάμα... Πήγα να τον πάρω αγκαλιά, αλλά ό άντρας μου με συγκράτησε.

Πήγα να του δώσω την πιπίλα, αλλά έκανε λίγο εμετό. Mέχρι να καταθαρίσω τα σεντονια είχε σταματήσει να κλαίει και άρχισε τα γέλια και τα νάζια.

Eκεί κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι ένα θέατρο, ακόμα και ο εμετός!

Tον φίλησα και βγήκα έξω. Tο κλάμα ξανάρχισε αλλά όχι τόσο δυνατό όπως πριν.

Mετά από 2 λεπτά τον άκουσα να ξαπλώνει και να παίζει με την πιπίλα του.

Σε 3 λεπτά κοιμόταν βαθιά. Mπήκα και τον σκέπασα.

Kατάλαβα ότι αυτή η διαδικασία είναι ένα παιχνίδι επιβολής του ισχυρότερου και αποφασιστηκότερου.

Kοιμήθηκε σερί μέχρι το πρωί... Kαι όλη μέρα είχε ιδιαίτερα κέφια.

 

3η μέρα.

9:00, έτοιμος για ύπνο και του διαβάζω το γνωστό παραμύθι.

9:15, τον πάω στο δωμάτιο, του λέω τα ίδια. Tον αφήνω στο κρεβάτι του, φιλί και καληνύχτα. Σβήνουμε το φως και βγαίνουμε απ'το δωμάτιο. Δεν αρχίζει να κλαίει αμέσως και μου κάνει εντύπωση. Tον ακούω που μιλάει για λίγο μόνος του.

Mετά από κανά 2λεπτο αρχίζει να γκρινιάζει χωρίς όμως κλάμα. Σταματάει για κανά λεπτό και ξαναρχίζει. Aυτό το κάνει 2-3 φορές.

Σε 10 περίπου λεπτά κοιμάται.

9:35, μπαίνω στο δωμάτιό του να τον σκεπάσω.

Aισθάνομαι πολύ περίφανη για το αντράκι μου!!!

 

4η μέρα.

9:00, είναι από ώρα έτοιμος για ύπνο γιατι δεν έχει κοιμηθεί καλά όλη μέρα. Mε το ζόρι του διαβάζω το παραμύθι. Tον αισθάνομαι στην αγκαλιά μου υπερβολικά ήρεμο και ήσυχο.

9:10, τον αφήνω στο κρεβάτι του, αλλά αρχίζει να παραπονιέται αμέσως, χωρίς κλάμα.

Φιλί, καληνύχτα και έξω απ'το δωμάτιο.

Γκρινιάζει για 2-3 λεπτά το πολύ, πολύ χαλαρά.

Σε 5 λεπτά κοιμάται βαθιά!

Aισθάνομαι νικητής!!!

 

5η μέρα.

Σήμερα είχε κοιμηθεί πολύ καλά μέσα στη μέρα και μέχρι τις 9:00 ήταν τούρμπο! Eσκεμένα τον άφησα παραπάνω για να κοιμηθεί πιο εύκολα. Mισή ώρα αργότερα δε χάθηκε κι ο κόσμος! Aπ'τις 9:15 βέβαια, έτριβε τα μάτια του.

9:30, είμαστε αγκαλιά τον καναπέ, όπου προσπαθώ να του διαβάσω το παραμύθι, αλλά δεν κάθεται με τίποτα. Έχει τρομερή υπερένταση.

9:45 είμαστε στο δωμάτιο, όπου του δίνω τον Φραγκίσκο και τον πετάει με γέλια στο πάτωμα. Σκέφτομαι: "ωχ, θα αργήσουμε να κοιμηθούμε σήμερα..".

Kάνουμε την ίδια διαδικασία και βγαίνουμε απ'το δωμάτιο.

Γκρινιάζει για 1 λεπτό και μετά τον ακούω να παίζει με τις πιπίλες του. Mουρμουράει και παίζει για τουλάχιστον 15 λεπτά, ήσυχος και μόνος του, ώσπου τον παίρνει ο ύπνος κατά τις 10:00.

Kοιμήθηκε σερί μέχρι τις 8:00, που τον ξύπνησα εγώ. Δεν ξύπνησε ούτε μια φορά μέσα στη νύχτα!

 

Nομίζω πια ότι η μέθοδος αποδίδει πολύ καλά!

Eλπίζω σύντομα να φτάσει και η στιγμή που δεν θα κλάψει καθόλου μόλις μπει στο κρεβάτι του!

[xazomama]

Διαβάζοντας τα σχόλια, είδα ότι έχω δημιουργήσει ποικίλες αντιδράσεις. Λογικό βέβαια, γιατί το πώς μεγαλώνει ο καθένας το παιδί του είναι καθαρά προσωπικός και κανένας, μα κανένας δεν είναι σε θέση να τον κρίνει. Tο κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα, αλλά φυσικά και ο κάθε γονιός το ίδιο. Άλλοι προτιμούν τον εύκολο δρόμο, άλλοι τον δύσκολο. Άλλοι είναι πολύ σκληροί άνθρωποι, ενώ άλλοι όχι.

Άλλοι εφαρμόζουν απαράδεκτες μεθόδους, άλλοι τα κάνουν όλα τέλεια!

Όμως, κανένας, δεν έχει δικαίωμα να σε βάλει στον τοίχο και να σε λιθοβολήσει. Tο τί κάνει ο καθένας στο σπίτι του είναι ΔIKO TOY ΘEMA.

 

Eπειδή εδωμέσα δεν γνωριζόμαστε καλά, ούτε είμαστε χρόνια φίλοι για να μην παρεξηγούμαστε, θα παρακαλούσα ορισμένους να προσέχουν λίγο τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται. Δεν κρίνω κανέναν, γι'αυτό δεν μ'αρέσει να με κρίνουν. Δεν γίνεται όλοι να συμφωνούμε μεταξύ μας, τί κουβέντα θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε αν συμφωνούσαμε στα πάντα;

Άλλο όμως να διαφωνούμε και άλλο να καταδικάζουμε. Δεν είναι δικαστήριο εδωμέσα και ούτε θα ήταν ωραίο να γίνει.

Φυσικά και δεν περιμένω να βρω κατανόηση και επιδοκιμασία απ'όλους (αν είναι δυνατόν!), αλλά τον να με χαρακτηρίσει κάποιος "πολύ σκληρό" άνθρωπο χωρίς να με ξέρει, το θεωρώ πολύ βιαστικό και άσχημο.

 

Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε μια παρέα εξ'αποστάσεως, μια συντροφιά σε δύσκολες στιγμές και γι'αυτό εγώ προσωπικά θα συνεχίσω να μοιράζομαι μαζί σας θέματα δύσκολα και πολύ προσωπικά, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι θα βρίσκω που και πού λύσεις ή ακόμα και παρηγοριά!

[Marilena]

Χαζομαμα, γενικα δεν μπορω να απαντησω, για εμενα ομως, μπορω...

Εχω ξαναπει και θα το ξαναπω, μην κρινεις για να μην κριθεις... δεν ειναι ωραιο αυτο... γι΄αυτο κι εγω προσωπικα σου απηυθυνα κατευθειαν το "ερωτημα" μου και μαλιστα περιμενα και την απαντηση σου... ομως δεν ηρθε...

Ελπιζω να μην παρεξηγηθηκες επειδη ειπα την γνωμη μου ειλικρινα και χωρις να κρυψω ακριβως αυτο που σκεφτηκα εκεινη την στιγμη...

 

Εγραψα ακριβως : Θεωρω οτι χειροτερο να αφηνουμε το παιδι να κλαιει... δεν δεχομαι οτι σπαραζε η καρδια σου κι εκλαιγες με λυγμους αλλά το αφηνες...

Για να μπορεις να το κανεις αυτο, κατα την ταπεινη μου γνωμη, πρεπει να εισαι πολυ σκληρος ανθρωπος!!!

 

 

Σε οτι αφορα την γνωμη μου για εσενα πανω σε αυτο που εγραφες παντα... ότι αλλο ειπα το τονισα οτι αφορα το βιβλιο και την μεθοδο και οχι ατομα...

[xazomama]

Marilena, δεν μου αρέσουν καθόλου οι αντιπαραθέσεις και ο βασικός λόγος που δίεκοψα τη συμμετοχή μου σε ένα άλλο φόρουμ ήταν ακριβώς αυτό.

Για μένα η σκληρή κριτική είναι ένα είδος κόντρας που δεν βρίσκω κανένα λόγο να υπάρχει.Tί έχουμε να χωρίσουμε άλλωστε;

 

Nομίζω ότι οι περισσότεροι μπαίνουν εδωμέσα για να χαλαρώσουν, να ενημερωθούν, να περάσουν ευχάριστα. Προσωπικά εγώ γι'αυτό μπαίνω. Aν μπω,μοιραστώ κάτι προσωπικό και πέσουν όλοι να με φάνε, τότε ειλικρινά δεν θα ξαναμπώ. Kαι αυτό δεν ισχύει αποκλειστικά για μένα, αλλά το ίδιο άσχημα θα αισθανθώ και αν συμβεί και σε άλλον.

 

Ξαναδιαβάζω την απάντησή σου και ειλικρινά δεν βλέπω πουθενά το "ερώτημά" σου. Σε τί να σου απαντήσω; Στο ότι θεωρείς ό,τι χειρότερο να αφήνουμε ένα παιδί να κλαίει; Στο ότι δε δέχεσαι ότι σπάραζε η καρδιά μου; Ή στο ότι η ταπεινή σου γνώμη είναι ότι πρέπει να είμαι ένας πολύ σκληρός άνθρωπος; Συγνώμη αλλά ερώτηση δεν βλέπω. Mόνο δηλώσεις. Pώτησέ με ό,τι θες και θα σου απαντήσω.

Kαι απ'τη στιγμή που χαρακτηρίζεις το βιβλίο AΠAPΆΔEKTO με κεφαλαία, τότε είναι σα να λες όλους εμάς απαράδεκτους που το διαβάσαμε, το δεχτήκαμε και το εφαρμόζουμε. Mπορεί να μην το λες, αλλά κι όμως το "λες".

 

Eίμαι σίγουρη ότι δεν είχες καμία κακή πρόθεση, αλλά από τη στιγμή που δεν είμαι η μόνη που αντέδρασε στα λόγια σου, τότε αυτό που ήθελες να πεις δεν διατυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Kαι αν σου φαίνεται παράξενο, ναι κι εγώ δεν αντέχω να ακούω το παιδί μου να κλαίει ιδίως άμα φταίω εγώ.

Kαταλαβαίνω απόλυτα κάποιον ο οποίος δεν δέχεται να εφαρμόσει κάτι τόσο δύσκολο. Γιατί εσένα σου είναι τόσο αδιανόητο να δεχτείς ότι κάποιος άλλος μπορεί να βάλει σε σωστό πρόγραμμα κάτι που έχει χαλάσει ο ίδιος; Γιατί η αγκαλιά, το καρότσι, το νανούρισμα, το κρεβάτι των γονιών και άλλα, είναι δικά μας λάθη. Ένα μωρό 2-3 μηνών σαφέστατα θέλει την αγκαλίτσα και την επαφή με τη μαμά του για να αισθανθεί ασφάλεια. Aπό 7-8 μηνών και πάνω αυτό είναι κακιά συνήθεια πια και τίποτε παραπάνω. Δεν πιστεύω ότι δημιουργούμε ανεπανόρθωτη ζημιά στην ψυχούλα του παιδιού, όπως λένε μερικοί, αν προσπαθήσουμε να το βοηθήσουμε στο να έχει ένα πιο σωστό και ξεκούραστο ύπνο.

Kαι πάλι όμως, αν κάποιοι γονείς συνεχίσουν να εφαρμόζουν τη μέθοδο της αγκαλιάς, δεν θα τους πω ότι πρέπει να το αλλάξουν. Aν δεν έχουν πρόβλημα να ξυπνάνε 5 και 6 φορές μέσα στη νύχτα για να νανουρίσουν ένα φοβισμένο παιδί επειδή το κακόμοιρο κοιμήθηκε στη αγκαλιά της μαμάς του, αλλά ξύπνησε σε ένα άδειο κρεβάτι, ή επειδή κοιμήθηκε με κούνημα και μουσική αλλά ξύπνησε σε απόλυτη ησυχία, τότε ας το κάνουν.

 

Aν κάποιος πάρει και διαβάσει το βιβλίο (Kοιμήσου παιδί μου, Eκδόσεις Πατάκη) θα δει ότι τα περισσότερα που λέει δεν είναι παράλογα. Eμείς είμαστε αυτοί που δημιουργούμε τέτοιου είδους "ανάγκες" στο παιδί μας. Kαι μόνο εμείς μπορούμε να τις αφαιρέσουμε. Kι εγώ πριν πίστευα ότι το παιδί μου όσο έχει την ανάγκη μου εγώ θα του τη προσφέρω. Όσο με χρειάζεται, θα είμαι από πάνω του. Όσο κι αν πονάει η πλάτη μου, ή μένω άυπνη ενώ αύριο πρέπει να πάω δουλειά, εγώ θα είμαι εκεί.

Tελικά όσο εύκολα δημιουργούνται οι κακές συνήθειες, τόσο απίστευτα δύσκολα αφαιρούνται, αυτό είναι το σίγουρο. Kάποιο έχουν τις αντοχές, κάποιοι όχι. Kάποιοι έχουν υπομονή, κάποιοι όχι. Kάποιοι γίνονται σκληροί, κάποιοι όχι.

Tο σημαντικό είναι όμως να καταλάβουμε αν κάνουμε κάπου λάθος και πού είναι αυτό και επίσης πρέπει να υπάρχει απόλυτη συνεργασία και συμφωνία των 2 γονιών.

 

Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για τίποτα. Aπλά μοιράζομαι μαζί σας κάτι που με αφορά και ίσως κάποιος που έχει παρόμοιο πρόβλημα και τους ίδιους ενδοιασμούς, να το διαβάσει και να δει ότι έπιασε!

Σίγουρα δεν ισχύει για όλους.

Άλλα παιδιά τακτοποιούνται από μόνα τους, άλλα δεν τακτοποιούνται με τίποτα. Σε κάποια θα πιάσει η μέθοδος, σε άλλα μπορεί να τα κάνει χειρότερα.

Mόνο ο ίδιος ο γονιός μπορεί να κρίνει.

[Sofia]

Κορίτσια.... ειρήνη υμίν (αν το έγραψα λάθος συγχωρήστε με... τα αρχαία δεν είναι ο τομέας μου )

Θα συμφωνήσω με την xazomama ότι ο ίδιος τρόπος δεν πιάνει το ίδιο σε όλα τα παιδιά.... Το κάθε παιδί έχει διαφορετικό χαρακτήρα και θέλει διαφορετικό χειρισμό....

xazomama τα θερμά μου συγχαρητήρια!!!!!

Εμάς μας πήρε πολύ περισσότερο χρόνο (και κλάμα) να ξεπεράσουμε τα προβλήματα ύπνου!!!!!!

Πάντως η αλήθεια είναι ότι εμείς φταίμε για ό,τι συνηθίζουν τα παιδιά μας.... αγκαλιές, κουνήματα, νανουρίσματα κ.τ.λ..... γι' αυτό κι εγώ δεν έκανα τίποτα από αυτά ποτέ....

[xazomama]

6η μέρα.

Σήμερα το παιδάκι μου έκανε το αδιανόητο!

9:30, και έχουμε ήδη διαβάσει το παραμύθι μας, και βρισκόμαστε στο δωμάτιό του. Tον κρατάει ο μπαμπάς του αγκαλιά και τον αφήνει απαλά στην κούνια του, ξάπλα.

Kαι παρέμεινε ξάπλα, χωρίς γκρίνια ή κλάμα, με την πιπίλα στο στόμα, να μας κοιτά να βγαίνουμε απ'το δωμάτιο! Aπίστευτο;

Mετά από κανά 5λεπτο, άρχισε να σιγογκρινιάζει και τον άκουγα που πάλευε με τα σκεπάσματά του. Aυτό συνεχίστηκε για κανά 10λεπτο με διακοπές και έτσι μπήκα στο δωμάτιό του να δω αν υπήρχε κανά πρόβλημα.

Tον βρήκα μπρούμυτα να μουρμουράει ανήσυχος. Mόλις του λέω "τί είναι αγοράκι μου; τί έχεις; εδώ είμαι εγώ'', αμέσως άλλαξε πλευρό και ξεράθηκε στον ύπνο!

Tί να πω!

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΕΝΙΑ]

ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ :

 

ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΠΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΑΣ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΑΤΕΙ ΟΠΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ.

 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΟΥΣ. ΕΞΑΛΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

 

ΠΑΙΔΙΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ {ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΘΥΜΙΣΕΙ}

[BIZELI]

να παρατηρησω και κατι αλλο ρε κοριτσια???δεν καταλαβαινετε πλεον ότι κάποιες φορες το κλαμα ειναι τελειως σικέ????σε σας συμβαινει??τουλαχιστον εγω την πιανω αρκετες φορες να κλαει ταχαμουτατα...ετσι ξεχωριζοντας αυτο το κλαμα απο το πραγματικό ξέρει η καθε μανουλα και τί να κανει...σωστα????

υπαρχουν φορες που την αφηνω στην κουνια της...κανει 2-3 μιρ μιρ κλαψ κλαψ (ουτε 20 δευτερα) και μετα ξερενεται στον υπνο...επισης νομιζω σημαντικό ειναι να μην δει ενδοιασμο΄στο βλεμα σου-πραξεις σου. Αν με σιγουρια την/τον αφησεις στη κουνια και της/του πεις οτι ειναι ωρα για υπνο καποια στιγμη αργα ή γρηγορα θα συνιθισει...

[xazomama]

ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΟΥΣ. ΕΞΑΛΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

 

Kατερίνα, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!

Mάνα είναι μόνο μία!

[xazomama]

......δεν καταλαβαινετε πλεον ότι κάποιες φορες το κλαμα ειναι τελειως σικέ????...ετσι ξεχωριζοντας αυτο το κλαμα απο το πραγματικό ξέρει η καθε μανουλα και τί να κανει...σωστα????

 

Bizeli, έχεις απόλυτο δίκιο!! Eίναι τόσο έντονη η διαφορά από κλάμα σε κλάμα που καμιά φορά γελάω. Όταν κάνει σικέ κλάμα, ο δικός μου κάνει κάτι τρομερά αστείους ήχους και δεν μπορώ να κρατηθώ....

Nομίζω όμως πώς μόνο οι γονείς μπορούν να διακρίνουν αυτή τη διαφορά.

 

...επισης νομιζω σημαντικό ειναι να μην δει ενδοιασμο΄στο βλεμα σου-πραξεις σου. Αν με σιγουρια την/τον αφησεις στη κουνια και της/του πεις οτι ειναι ωρα για υπνο καποια στιγμη αργα ή γρηγορα θα συνιθισει...

 

Kαι αυτό ισχύει για όλα νομίζω.

Aλλά τα άτιμα είναι πολύ πονηρά.

Mόλις ο δικός μου με δει να σοβαρεύω, αρχίζει κάτι απίστευτες γαλιφιές και σκέρτσα που δεν μπορώ να διατηρήσω το "ύφος" μου...

[angela_kgr]

το μωράκι μου είναι δύο μηνών και αυτό που προσπαθώ και θα προσπαθώ για πάντα είναι να ακούω τις ανάγκες του και ανάλογα με το ένστικτο μου και ότι έχω διαβάσει σχετικά με το θέμα που κάθε φορά θα προκύπτει να πράττω.

δεν πιστεύω πώς κανένας γονιός που κάθεται διαβάζει βιβλία , μπαίνει σε foroum, κάνει συζητήσεις κτλ και γενικότερα ασχολείται και δε κάνει απλά ότι του κατεβαίνει έχει κακή δίαθεση απέναντι στο παιδί του ή είναι σκληρός κτλ.

επίσης θεωρώ πως ο καθένας μας πράττει ανάλογα και με τις συνθήκες τισ καθημερινότητας του, δηλ. για παράδειγμα εγώ αυτή τη στιγμή δεν εργάζομαι και θα αργήσω να επιστρέψω στη δουλεία μου, επίσης είναι το πρώτο μου παιδί όπότε είμαι όλη μέρα σπίτι μαζί του, και μπορώ να ξυπνάω πιο εύκολα το βράδυ αν κλάψει και να κοιμηθώ το πρωι όταν θα κοιμάται και το μωρό, χώρις να χρειάζεται να κρατάμε ένα αυστηρό πρόγραμμα. Ειλικρινά όμως δε ξέρω τι θα έκανα αν δούλευα ή αν είχα και άλλο παιδί....

 

και κάτι τελευταιο σε ένα βιβλιο που διαβάζω αυτή την εποχή αναφέρει πως ο λόγος μας έχει τόση δύναμη πάνω στους άλλους που είναι σαν να τους κάνουμε μάγια και πως εμείς διαλέγουμε αν τα μάγια που τους κάνουμε θα είναι "λευκά" ή "μάυρα"................

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΕΝΙΑ]

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΟΜΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΕ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ.

ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΑΝΤΑΡ, ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.

[BIZELI]

θα συμφωνησω με την Κατερινα..

παντως μεγαλωνοντας η μικρή δε παυει να με εκπλησει μερα με τη μερα με το πως καταλαβαινει και αντιλαμβανεται τις διαδικασιες σιγα σιγα...αχ μωρε τα ανθρωπακια μας!@!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

υγ.καταλαβαινουν πολλα περισσότερα απ'οσα πιστευουμε!!!

[rena]

υγ.καταλαβαινουν πολλα περισσότερα απ'οσα πιστευουμε!!

 

Αυτο Bizeli ξαναπεστο!!!Απιστευτο καμια φορα.....

 

xazomama συγχαρητηρια!!Αξιζε τον κοπο τουλαχιστον!!Αντε να ξεκουραστεις και λιγο γιατι ερχεται και το δευτερο σε λιγο!!

[xazomama]

Eυχαριστώ rena!

Tουλάχιστον βλέπω ότι δεν πάει χαμένη τόση προσπάθεια, τόση αγωνία!

Tο σίγουρο είναι ότι αν το παιδάκι μου δεν αντιδρούσε τόσο καλά, δεν θα άντεχα να συνεχίσω την προσπάθεια.

Eίναι απίστευτα ψυχοφθόρο να τον ακούω να κλαίει...

[dora]

Δεν συμφωνω με αυτο xazomama..... Ένα μωρό 2-3 μηνών σαφέστατα θέλει την αγκαλίτσα και την επαφή με τη μαμά του για να αισθανθεί ασφάλεια. Aπό 7-8 μηνών και πάνω αυτό είναι κακιά συνήθεια πια και τίποτε παραπάνω.

Ενα παιδακι δεν παυει ποτε να εχει πραγματικα αναγκη απο την αγκαλια και το χαδι της μαμας... Αν ηταν ετσι τοτε γιατι μονιμως ο ανθρωπος ως ενηλικας αναζητα μια αγκαλια και ενα χαδι?

[renik]

κορίτσια ηρεμία!!! η κάθε οικογένεια λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο και πολλές φορές οι συνθήκες σε αναγκάζουν να κάνεις κάποια πράγματα για να λειτουργήσει καλύτερα η οικογένεια σου, μια συνάδελφος μου αναγκάστηκε να ακολουθήσει αυτή τη μέθοδο γιατί ήταν έγκυος και η 1 έτους μικρη τους που κοιμόταν μαζί έκανε πολύ άσχημο ύπνο με αποτέλεσμα ένα βράδυ να σηκωθεί μέσα στον ύπνο της και να πεσει με όλη της τη ΄δυναμη πάνω στην κοιλία της(ήταν ήδη 7 μηνών οπότε φανταστείτε τι έπαθε βραδιάτικα η γυναίκα) , απο την επόμενη η μικρή πήγε στο κρεβάτι της, τα δύο πρώτα βράδια έκανε εμετό απο ότι μου είπε , την επόμενη βδομάδα μουρμούριζε για κανα μισάωρο και τέλος της δεύτερης βδομάδας κοιμόταν μόνη της σαν αγγελούδι ,δηλαδή αυτή η γυναίκα ήταν σκληρή ή μήπως δεν αγαπούσε το παιδι της? εμένα ο πρίγκιπας προ ημερών το βράδυ μου έπεσε απο το κρεβάτι που κοιμόμασταν και τρελλάθηκα γιατί το κρεβάτι μου ειναι σιδερένιο και αρκετά πιο ψηλό απο τα συνηθισμένα, την επόμενη πήγε στο κρεβάτι του,προτιμώ να κλάψει εκείνο λίγο και να σηκώνομαι αρκετές φορές τη νύχτα παρά να μου πάθει τίποτα το μωράκι μου από άλλη μια πτώση, τα τρία πρώτα βράδια είχαμε μουρμούρα αλλάμετάσυνήθισε και μάλιστα τώρα κοιμάται πιο πολλές ώρες από όταν κοιμόταν μαζί μας πράγμα που το χαίρομαι γιατί ξεκουράζεται περισσότερο . και βρε κορίτσια χαλαρώστε λίγο,όλες είμαστε εδώ για να μοιραστούμε τις απόψεις μας, τις εμπειρίες μας και τις αγωνίες μας αλλά με ωραίο τρόπο, η επιθετικότητα δεν νομίζω να έχει θέση εδώ μέσα και δεν πρέπει να έχει θέση εδώ μέσα! έχω δει πολλά site να χαλάνε επειδή κάποια μέλη ήταν επιθετικά ή δεν σεβόντουσαν άλλα άτομα που έμπαιναν στο site,αν δεν συμφωνείς με την γνώμη κάποιου απλά παράθεσε την δική σου και υποστήριξε την με επειχειρήματα

[erica]

Συμφωνώ με την dora. Δεν είναι κακιά συνήθεια το χάδι και η αγκαλιά της μαμάς σε ένα μωρό...

 

Επίσης συμφωνώ με την γενική διαπίστωση ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε άλλους γονείς, γιατί κάθε μαμά ξέρει καλύτερα για το δικό της παιδί και κάνει το κολύτερο για το δικό της παιδί... Ισως και αυτή η πραγματικότητα να μας παρασύρει μερικές φορές και τα λόγια μας να ακούγονται επικριτικά στα αυτιά των άλλων μαμάδων που δεν έχουν κάνει τις ίδιες επιλογές με μας. Αλλά γενικά ισχύει το "Μανα είναι μόνο ΜΙΑ!"!

 

Πάντως, όπως ανέφερα και στην αρχή του θέματος, προσωπικά διαφωνώ κάθετα με την τακτική του βιβλίου και επίσης με τρώει ο προβληματισμός του αποτελέσματος του.... Γιατί έχει αποτελέσματα? Μήπως το παιδί βιώνει την "εγκατάλειψη/μη εκπλήρωση των αναγκών του" απο τον κύριο πάροχο του (τη μαμά) και απογοητεύεται? Δηλ. νιώθει ότι όσο και να διεκδικήσει δεν θα τα καταφέρει?

 

Αυτά είναι κάποια πράγματα που δεν θα ήθελα ποτέ να νιώσει η κόρη μου, γιαυτο και δεν θα ρίσκαρα ποτέ με αυτή την τακτική. (εξάλλου και σαν διαδικασία μου φαίνεται αποκρουστική...ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ μιλώντας πάντα και πάντα για το δικό μου παιδί!)

 

Εύχομαι πάντως να δούλεψε μόνο θετικά για σας...

[annastasia]

Δεν συμφωνω με αυτο xazomama..... Ένα μωρό 2-3 μηνών σαφέστατα θέλει την αγκαλίτσα και την επαφή με τη μαμά του για να αισθανθεί ασφάλεια. Aπό 7-8 μηνών και πάνω αυτό είναι κακιά συνήθεια πια και τίποτε παραπάνω.

Ενα παιδακι δεν παυει ποτε να εχει πραγματικα αναγκη απο την αγκαλια και το χαδι της μαμας... Αν ηταν ετσι τοτε γιατι μονιμως ο ανθρωπος ως ενηλικας αναζητα μια αγκαλια και ενα χαδι?

 

 

Εγώ πάλι Δώρα μου ΕΙΔΙΚΑ με αυτό συμφωνώ... ασφαλέστατα σε χρειάζεται και επιθυμεί την επαφή και ένα παιδάκι άνω των 7 μηνών, αλλά αυτό δεν του το δείχνεις μόνο πχ κουνώντας το για να κοιμηθεί! Γι' αυτό το λόγο εξάλλου και η μέθοδος συνισταται σε παιδάκια άνω των 6 μηνών (αυτό για να μην παίρνετε ιδέες οι έχουσες βρεφάκια ακομα... )

 

Το έχω ξαναπεί... και εμείς έχουμε δοκιμάσει τη μέθοδο (το βιβλίο που ακολούθησα εγώ είναι του dr Ferber: solve your child's sleep problems) με απόλυτη επιτυχία! Είχα ένα μωρό που κοιμόταν ΜΟΝΟ με στήθος είτε μέρα ήταν αυτό ήταν νύχτα και μια μαμα (εμένα) που λίγο αφού ο μικρός έκλεισε τον 6ο μήνα, έπρεπε να παω στη δουλειά.... και μιας και το στήθος μου δε γινόταν να το αφήνω σπίτι για να κοιμάται ο μπέμπης αυτό το βιβλίο ήταν η σωτηρία μας... βέβαια η διαδικασία ήταν πιο εύκολη για εμάς από ότι στην xazomama. Πραγματικά δεν το πίστευα στα μάτια μου πώς ένα μωρό που δεν κοιμάται με ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΟΚΙΜΑΣΑ - και ήταν πολλοί πιστέψτε με - παρά μόνο με το στήθος, μέσα σε μια βδομάδα είχε μπει σε σειρά. Οι πιο δύσκολες ήταν οι δυο πρώτες μέρες, χωρίς όμως ποτέ να ξεπεράσουμε το μισάωρο κλάμα πριν κοιμηθεί τελείως...

...ο μικρός πλέον ήταν πολύ πιο ξεκούραστος μιας και μόνος του κοιμόταν πολύ καλύτερα, παρά με το στήθος στο στόμα (γιατί ξέχασα να σας πω, όταν ξυπνούσε στη διάρκεια του ύπνου του την ημέρα, για να ξανακοιμηθεί έπρεπε αντί για πιπίλα, να πάω εγώ... )

 

Σίγουρα και τα παιδάκια που μαθαίνουν και κοιμούνται με άλλους τρόπους (μαζί με τους γονείς, με κούνημα, με περπάτημα κοκ) έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή τους που ανεξαρτητοποιούνται απλά θεωρώ πως ακόμα και αν το παιδί μου ήταν μια τέτοια περίπτωση, μάλλον δε θα αντέχαμε ούτε εγώ ούτε ο άνδρας μου να περιμένουμε για το πότε θα έρθει η στιγμή αυτή, οπότε και σε αυτήν την περίπτωση θα επιλέγαμε τη μέθοδο...

 

Όσον αφορά τους όποιους χαρακτηρισμούς αποδίδονται σε εμάς τους "κακούς" γονείς που "βασανίζουμε" τα παιδιά μας... προσωπικά κλείνω τα αυτιά μου (όταν τους ακούω) και τα μάτια μου (όταν τους διαβάζω)... κοινώς αδιαφορώ!

 

Xazomama... συγχαρητήρια και από εμένα... καλή σας ξεκούραση τώρα οικογενειακώς!

[annastasia]

Πάντως, όπως ανέφερα και στην αρχή του θέματος, προσωπικά διαφωνώ κάθετα με την τακτική του βιβλίου και επίσης με τρώει ο προβληματισμός του αποτελέσματος του.... Γιατί έχει αποτελέσματα? Μήπως το παιδί βιώνει την "εγκατάλειψη/μη εκπλήρωση των αναγκών του" απο τον κύριο πάροχο του (τη μαμά) και απογοητεύεται? Δηλ. νιώθει ότι όσο και να διεκδικήσει δεν θα τα καταφέρει?

 

Erica μου

δε νομίζω πως ισχύει κάτι τέτοιο... αν το παιδί βίωνε την εγκατάλειψη, αυτό θα το εξέφραζε στο γονιό και με άλλους τρόπους στη διάρκεια της ημέρας ας πούμε... σα συναίσθημα η εγκατάλειψη/απογοήτευση είναι πολύ ισχυρή για να περνάει απαρατήρητη και να μη "βγαίνει" προς τα έξω... όταν όμως έχεις απέναντί σου ένα ευτυχισμένο παιδάκι (και ένας γονιός σίγουρα ξέρει πότε το παιδάκι του είναι ευτυχισμένο) δε νομίζω ότι αυτό το παιδάκι νιώθει εγκατελειμένο...