Απόρριψη γονεϊκού προτύπου - πολλά ερωτήματα

[alcyon]

efi28, κάτι τέτοιο πρέπει να ισχύει. Ακούγονται χαρακτηρισμοί από τους γονείς για το παιδί ..."δε θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του", "είναι χαμένος", "θα καταστραφεί" κτλ... οι οποίες αναφέρονται κυρίως για τις επιλογές του. Ισχυρίζονται πως δεν του λένε τέτοια μπροστά του, αλλά η απόρριψή τους δε μπορεί παρά να φαίνεται κι ας μην εκφράζεται λεκτικά.

 

 

Αλήθεια.... πώς μπορεί να προτείνει κάποιος τη βοήθεια από ειδικό.... χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες;;

[Αρετή Κυπραίου]

Καταρχάς θα συμφωνήσω με όλα όσα έχουν παρατεθεί παραπάνω.

 

Δεν ξέρω αν αυτά που θα πω διαφωτίζουν παραπάνω την κατάσταση ή επαναλαμβάνουν όσα ειπώθηκαν.

Σίγουρα τα παιδιά στην εφηβεία προσπαθούν διαρκώς να δοκιμάζουν νέους τρόπους ελευθερίας, όπως για παράδειγμα το να μιλάνε πολλή ώρα στο τηλέφωνο ή να ντύνονται διαφορετικά από το παρελθόν.

 

Αυτό το κάνουν γιατί θέλουν να βρουν τον εαυτό τους και να δημιουργήσουν την δική τους ταυτότητα, προσπαθώντας κάθε μέρα να διαφοροποιήσουν τους εαυτούς τους από τους γονείς τους!

 

 

Άρα, κάθε κουβέντα που τους λένε οι γονείς ενάντια σε αυτό που κάνουν, τους κάνει να το θέλουν ακόμη περισσότερο και να το κάνουν ακόμη περισσότερο! Είναι η πορεία τους και η μάχη τους για να γίνουν ενήλικες ανεξάρτητοι από τους γονείς τους!

 

 

Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι ο έφηβος και η οικογένειά του βρίσκονται σε συνεχή αλληλεπίδραση με έντονες συγκρούσεις, χαρακτηριστικές αυτής της περιόδου, καθώς ο έφηβος διεκδικεί με πάθος την αυτονομία του, την ίδια στιγμή που εξαρτάται άμεσα από την οικογένειά του.

 

Θέλει να είναι αυτόνομος, διακηρύσσει την ανεξαρτησία του, αλλά ταυτόχρονα αναζητεί τη σιγουριά και τη στήριξη που παρέχονται από τους γονείς του και ας μην τους το δείχνει!!

 

 

Η στάση, η προσωπικότητα των γονέων του και η οικογενειακή δομή είναι καθοριστικοί παράγοντες στην εξέλιξη της κρίσης της εφηβείας.

 

 

Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν έφηβο να θυμώνει με αθώα σχόλια των γονιών του και εμείς να αναρωτιόμαστε «μα τι είπα τώρα και κάνει έτσι».

 

Αυτό συμβαίνει γιατί συχνά πιστεύουν ότι τους αντιμετωπίζουμε σαν παιδιά και δεν τους αφήνουμε να μεγαλώσουν.

 

Επίσης, καθώς οι έφηβοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι γονείς τους δεν είναι τέλειοι, θυμώνουν μαζί τους, γίνονται αλαζόνες και σκέφτονται «τι ξέρεις εσύ; Δεν καταλαβαίνεις. Είσαι μεγάλος».

 

Οι έφηβοι, λοιπόν, συνήθως βλέπουν τους γονείς τους με αντιφατικά συναισθήματα.

 

Ωστόσο, κάθε παιδί είναι διαφορετικό και κάθε κατάσταση διαφορετική.

Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε ποιο είναι το όριο ανάμεσα στις «φυσιολογικές» αντιδράσεις της εφηβείας και σε αυτές που απαιτούν παρέμβαση.

 

Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και σε αυτή τη φάση της ζωής του, όσο και να μην το δείχνει, ο έφηβος αποζητά τη στήριξη των γονιών του και είναι βασικό για την μετέπειτα εξέλιξή του να την έχει.

 

Αλκυόνη, πόσο κοντινοί σου είναι αυτοί οι άνθρωποι? Υπάρχει δυνατότητα να μιλήσετε?

[Αρετή Κυπραίου]

Γράφαμε παράλληλα!!

[alcyon]

Δυνατότητα να μιλήσουμε ναι..... υπάρχει σχετικό θάρρος... Αλλά για κάτι τέτοιο... δεν ξέρω. Φοβάμαι οτι και να το πω... θα πέσει στο κενό.

 

 

Επίσης τόση ώρα που κοιτάζω τις απαντήσεις σας... αναρρωτιέμαι....

Αυτό το παιδί ως αυριανός γονιός.... πώς θα είναι; Θα διαιωνιστεί μια άσχημη "παράδοση"...... (; )

[efi28]

alcyon, οι γονείς που περιγράφεις, έχουν πρώτα πολλά δικά τους ψυχολογικά να λύσουν πριν αρχίσουν να ασχολούνται με τα του παιδιού τους, και κατά τα φαινόμενα είναι και πολύ εγωιστές ώστε να παραδεχτούν πως αυτοί φταίνε και πρέπει να ζητήσουν συμβουλή για το τι να κάνουν, οπότε η "κατά μέτωπον επίθεση" με το να τους προτείνεις να πάνε να δούνε κάποιον ειδικό είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Αντίθετα όμως, εάν τους προτείνεις να πάνε σε κάποιον ειδικό όχι για το παιδί τους, αλλά για το πως θα βελτιώσουν την δική τους ψυχολογική κατάσταση και θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν πιο ψύχραιμα αυτο το "παλιόπαιδο", ίσως το δουν με καλύτερο μάτι, ειδικά εάν τους δώσεις δίκιο για το πως έχουν φερθεί έως τώρα (ώστε να μην νοιώθουν πως θα πάνε στο "δικαστή" απολογούμενοι), και εάν ο ψυχολόγος είναι "μιλημένος" (από κάποιον που ξέρει και βλέπει το πρόβλημα πιο αντικειμενικά, όπως εσύ), θα μπορέσει να τους φέρει σιγά σιγά και στο να αντιμετωπίσουν και την πραγματικότητα.

[alcyon]

Αχχχ.. πόσο δίκιο φαίνεται να έχετε...

Κι αναλογίζομαι.... το μπερδεμένο κουβάρι.

 

Λοιπόν οι γονείς είναι πολύ θρήσκοι (έως προσκολήσεως). Έτσι εκ πεποιθήσεως πιστεύουν πως οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι και γενικά όλοι όσοι είναι σχετικοί με αυτούς τους κλάδους προσπαθούν να υποκαταστήσουν τους ιερείς-εξομολόγους και πως χρειάζονται επειδή "ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το θεο".

 

Για αυτό και η επίθεση για τις σχολές γονέων (ένα θέμα για το ότι θίχθηκαν με την υπόνοια ότι μπορεί να φταίνε, και ένα δεύτερο.... για το ποιος είναι ικανότερος να τους μιλήσει για το παιδί τους εκτός από εκείνους και ... τον ιερέα-εξομολόγο; )

Για αυτό πιστεύω πως οποιαδήποτε νύξη για ειδική βοήθεια στους γονείς είναι μάλλον ουτοπική και καταδικασμένη σε αποτυχία.

 

Πιο πολύ με ενδιαφέρει το παιδί. Αυτός θα είναι ο αυριανός γονιός. Αλλά.... πρέπει να βρω τρόπο να ξεστομίσω κάτι τέτοιο... και με ποιο τρόπο.... και πού να πω να πάει;; Δεν ξέρω κανέναν από αυτόν τον κλάδο ιατρών.......

[Αρετή Κυπραίου]

Αλκυόνη, για να νιώθεις πως ό,τι κι αν πεις "θα πέσει στο κενό", προφανώς έτσι θα είναι.

Αν σε ενδιαφέρει τόσο πολύ να κάνεις κάτι προσπάθησε να βρεις έναν τρόπο να τους προσεγγίσεις και να τους δείξεις ότι το παιδί τους χρειάζεται. Ενδεχομένως δώσε τους να διαβάσουν και κάτι.

Μπορείς και να ανοίξεις κουβέντα λέγοντας ότι ξέρεις και άλλα παιδιά που φέρονται με τον ίδιο τρόπο και τι έκαναν οι γονείς του για αυτό.

 

Ωστόσο...αν οι γονείς δεν θέλουν, δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να "εκβιάσει" μία κατάσταση.

 

Εϊναι λυπηρό αλλά δεν μπορείς να αναγκάσεις έναν γονιό να φέρεται διαφορετικά στο παιδί του εάν ο ίδιος δεν δείχνει να αναγνωρίζει ότι κάτι μπορεί να κάνει.

 

ΕΚτός από περιπτώσεις σωματικής βίας όπου επεμβαίνεις όυτως ή άλλως, σε άλλες περιπτώσεις εγώ απλώς θα προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο να προσεγγίσω τους γονείς, να πάω λίγο "με τα νερά τους", να δείξω ότι τους καταλαβαίνω, να τους κερδίσω και σιγά σιγά να προσπαθήσω να τους κάνω να δουν το παιδί τους και την κατάσταση αλλιώς.

Κάτι άλλο...δεν νομίζω πως μπορείς να κάνεις.

[kel]

Εχει απολυτο δικιο η Κ. Κυπραιου. Μερικες φορες πρεπει να αντιλαμβανομστε τα ορια παρεμβασής μας. Παντως απο τη στιγμη που λες alcyon οτι επειδη εχουν φανατικη θρησκοληψια δεν πιστευουν στους ειδικους θα ειχα να αντιτεινω ιερεις εγνωσμενης επιστημονικης αξιας στο χωρο της ψυχολογιας και της παιδοψυχιατρικης π.χ. π. Βασίλειος Θερμος ή π. Αδαμαντιος Αυγουστιδης που περα απο τη θεολογικη τους θεωρηση ειναι πολυ καλοι επιστημονες και συμφωνα με ολους τους κανονες της δεοντολογιας.

[alcyon]

Οι γονείς δε με ενδιαφέρουν τόσο...... όσο το ίδιο το παιδί. Εκεί σκεφτόμουν να στραφώ. Επειδή έρχεται και λέμε καμιά κουβέντα και χαλαρώνει. Αλλά δείχνει αυτά που τόσο του κεντρίζουν το ενδιαφέρον στις κουβεντούλες μας, του προκαλούν το ενδιαφέρον για τις 1-2 ώρες που κάθεται για επίσκεψη. Μετά δείχνει να ... απορρίπτει (; ) αυτά που είπαμε... να ... θέλει μεν αλλά να αισθάνεται ανήσχυρο να πάρει τη ζωή στα χέρια του (; )

 

Δεν ξέρω.... Αυτές τις μέρες το έχω στο μυαλό μου πιο έντονα.....

Να θέσω ένα ερώτημα ακόμα......

Πίσω από την κακοποίηση που μπορεί να κάνει ένας γονιός (συναισθηματική ή και σωματική), υπάρχει περίπτωση να κρύβεται κάποιο ψυχικό νόσημα (του γονιού); Ή μπορεί να προέρχεται από άγνοια; Ή αρκεί να είχαν δεχθεί οι ίδιοι οι γονείς κακοποίηση για να έρθει η ώρα απλά να την αναπαράγουν;

 

Για τους ιερομένους που έχουν και γνώσεις-σπουδές σε αυτά τα πεδία... γνωρίζω πως είχαν κάποιες επαφές (παλαιότερα). Αλλά φαίνεται .... πως δεν ήταν επαρκείς..... Δεν ξέρω.. δεν ξέρω πώς μπορεί να σκέφτονται...... Όχι μόνο δεν ξέρω... δεν μπορώ να καταλάβω ούτε στο ελάχιστο πώς μπορεί να σκέφτονται.....

[kel]

Ισως να περιμεναν απο αυτους μια πιο θεοκρατικη-μοιρολατρικη προσεγγιση που δεν την πηραν ουτε απο εκεινους και γι'αυτο δεν προσπαθησαν περισσοτερο. Ειναι φανερο οτι δεν επιθυμουν ν'αλλαξουν αλλιως θα το προσπαθουσαν.

Το οτι το παιδι έχει μεταβαλλομενη ψυχολογικη διαθεση δεν ειναι ανεξηγητο απο τη στιγμη που νοιωθει συναισθηματικα ανασφαλες και "ξεκρεμαστο". Οσο για το τι ωθει τους γονεις στην κακοποιηση του παιδιου τους θα το αναφερω σε επομενο ποστ γιατι τωρα ειμαι στο σχολειο.

[kel]

Κανένας παράγοντας από μόνος του δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μερικά

άτομα συμπεριφέρονται βίαια προς τα παιδιά ή γιατί η παιδική κακοποίηση

επικρατεί περισσότερο σε ορισμένες κοινότητες σε σχέση με άλλες. Όπως

και με άλλες μορφές βίας, η παιδική κακοποίηση γίνεται πιο κατανοητή

αναλύοντας την αλληλεπίδραση διαφόρων παραγόντων σε διαφορετικά επί-

πεδα.

 

 

Ατομικοί παράγοντες

Παράγοντες κινδύνου γονέων και φροντιστών

Ο αυξημένος κίνδυνος παιδικής κακοποίησης συνδέεται με την παρουσία

ορισμένων στοιχείων στο γονέα ή σε άλλο οικογενειακό μέλος. Αυτοί περι-

λαμβάνουν ένα γονέα ή φροντιστή που:

• έχει δυσκολία να συνδεθεί συναισθηματικά με ένα νεογέννητο παιδί

– π.χ. σαν συνέπεια, μιας δύσκολης εγκυμοσύνης, επιπλοκών στη

γέννα ή απογοήτευσης με το μωρό

• δεν παρουσιάζει συμπεριφορά ανατροφής προς το παιδί

• έχει κακοποιηθεί ο ίδιος ως παιδί

• δείχνει έλλειψη γνώσης για την ανατροφή του παιδιού ή έχει μη

ρεαλιστικές προσδοκίες και χωρίς να κατανοεί τις ανάγκες και συ-

μπεριφορές του παιδιού - για παράδειγμα, θεωρεί ότι το παιδί είναι

σκόπιμα άτακτο και όχι ότι περνάει κάποια αναπτυξιακή φάση

• αντιδρά με ακατάλληλες, υπερβολικές ή βίαιες τιμωρίες όταν αντιλαμ-

βάνεται κάποια ανάρμοστη συμπεριφορά του παιδιού

• εγκρίνει ή πιστεύει στην αποτελεσματικότητα της σωματικής τιμωρίας

ως μέσο πειθαρχίας των παιδιών

• χρησιμοποιεί τη σωματική τιμωρία ως μέθοδο πειθαρχίας στα παιδιά

• πάσχει από σωματικά ή ψυχικά προβλήματα ή έχει πνευματική εξα-

σθένιση που παρεμποδίζει την ικανότητά του ως γονέα

• παρουσιάζει έλλειψη αυτοελέγχου όταν εκνευρίζεται

• κάνει χρήση αλκοόλ ή άλλων εξαρτησιογόνων ουσιών, ακόμα και στη

διάρκεια της εγκυμοσύνης, έτσι ώστε να επηρεάζεται η ικανότητα του

να φροντίσει το παιδί

• εμπλέκεται σε παραβατικές συμπεριφορές που έχουν επιπτώσεις στη

σχέση γονέα και παιδιού

• είναι κοινωνικά απομονωμένος

• είναι καταθλιπτικός ή βιώνει αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης ή

ανεπάρκειας - αισθήματα που μπορεί να ενισχυθούν από την ενδε-

χόμενη αδυναμία του να ανταποκριθεί πλήρως στις ανάγκες του παι-

διού ή της οικογένειας

• έχει ανεπαρκείς γονεϊκές ικανότητες, ως αποτέλεσμα του νεαρού της

ηλικίας ή της έλλειψης παιδείας

• βιώνει οικονομικές δυσκολίες.

Παράγοντες κινδύνου παιδιού

Το γεγονός ότι ορισμένοι παράγοντες κινδύνου σχετίζονται με το παιδί δεν

σημαίνει ότι το παιδί είναι υπεύθυνο για την κακοποίηση που υφίσταται,

αλλά ότι ενδεχόμενα δυσκολεύει το γονεϊκό ρόλο επειδή αυτό:

• ήταν ανεπιθύμητο μωρό ή απέτυχε στις προσδοκίες ή τις επιθυμίες

του γονέα, για παράδειγμα λόγω φύλου, εμφάνισης, ταμπεραμέντου ή

κάποιων εκ γενετής ανωμαλιών

• είναι νήπιο με υψηλές ανάγκες, για παράδειγμα, ένα πρόωρο γεννη-

μένο παιδί μπορεί να κλαίει συνεχώς, να είναι διανοητικά ή σωματικά

στερημένο, ή να έχει κάποια χρόνια ασθένεια

• φωνάζει διαρκώς και δεν μπορεί εύκολα να το ηρεμήσει ή να το ανα-

κουφίσει κανείς

• έχει τέτοια φυσικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως ανωμαλίες του

προσώπου, στις οποίες ο γονέας έχει αποστροφή και αντιδρά με από-

συρση από το παιδί

• παρουσιάζει συμπτώματα κακής ψυχικής υγείας

• δείχνει να έχει γνωρίσματα προσωπικότητας ή ταμπεραμέντο που

γίνονται αντιληπτά από το γονέα ως προβληματικά, όπως υπερκινητι-

κότητα ή παρορμητικότητα

• είναι ένα παιδί έπειτα από πολλαπλές γεννήσεις το οποίο ο γονέας

δεν μπορεί να στηρίξει οικονομικά.

• έχει αδερφό/ή αδέλφια - πιθανώς κοντά σε ηλικία - που μονοπωλούν

τη γονική προσοχή

• είναι ένα παιδί εκτεθειμένο σε επικίνδυνες συμπεριφορές και προβλή-

ματα, όπως βία ανάμεσα σε συντρόφους, εγκληματική συμπεριφορά,

αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, κακοποιητική προς τα ζώα συμπε-

ριφορά ή επίμονη επιθετικότητα από συνομηλίκους.

Παράγοντες σχέσεων

Η σύνθεση των οικογενειών ποικίλει σύμφωνα με τις περιστάσεις και

τους κανόνες της τοπικής κοινωνίας. Σε πολλές κοινότητες όμως, η πα-

ραδοσιακή πυρηνική οικογένεια μητέρας και πατέρα με τα παιδιά τους

δεν είναι ο κανόνας. Οικογένειες επίσης μπορεί να αποτελούν οι άγαμες

μητέρες, οι ανύπαντροι πατέρες, τα ζεύγη ίδιου φύλου ή οι υπερήλικες με

παιδιά. Οι παράγοντες κινδύνου παιδικής κακοποίησης μπορεί να σχετί-

ζονται με την οικογένεια, τους φίλους, τους οικείους, τους συνεργάτες, και

μπορεί να περιλαμβάνουν:

• την έλλειψη συναισθηματικού δεσμού γονέα-παιδιού και την αποτυχία

ανάπτυξης σχέσης δεσμού

• τα σωματικά, αναπτυξιακά ή προβλήματα ψυχικής υγείας ενός μέλους

της οικογένειας

• τη ρήξη των οικογενειακών δεσμών - όπως προβλήματα στο γάμο ή

στις μεταξύ τους σχέσεις – γεγονός που συντελεί στην κακή ψυχική

υγεία, τη δυστυχία, τη μοναξιά, την ένταση του παιδιού ή του ενήλικα.

ή ακόμη και σε διενέξεις για την επιμέλεια

• τη βία μεταξύ των μελών της οικογένειας

• την έλλειψη σεβασμού των ρόλων (π.χ. φύλο, συντροφική σχέση) από

ένα ή περισσότερα άτομα στο σπίτι

• τις απομονωμένες οικογένειες από την κοινότητα

• την έλλειψη δικτύου υποστήριξης για την αντιμετώπιση του άγχους ή

των δυσκολιών στη σχέση

• την ανατροφή των παιδιών από οικογένεια με μέλη που βρίσκονται

σε ρήξη

• τη διάκριση σε βάρος της οικογένειας εξαιτίας φυλής, εθνικότητας,

θρησκείας, φύλου, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρί-

ας ή γενικότερου τρόπου ζωής

• τη συμμετοχή σε βίαιες ή εγκληματικές δραστηριότητες μέσα στην

κοινότητα.

Κοινοτικοί παράγοντες

Τα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά της κοινότητας που συνδέονται με αυξη-

μένο κίνδυνο παιδικής κακοποίησης, περιλαμβάνουν:

• την ανοχή στη βία

• τη φυλετική και κοινωνική ανισότητα στην κοινότητα

• την έλλειψη κατοικίας

• την έλλειψη υπηρεσιών στήριξης οικογένειας ή ιδρυμάτων για την

κάλυψη σχετικών αναγκών

• τα υψηλά επίπεδα ανεργίας

• τη φτώχεια

• τα επιβλαβή επίπεδα μολύβδου ή άλλων τοξικών ουσιών στο περι-

βάλλον

• τις συχνές μετακομίσεις

• την διαθεσιμότητα αλκοόλ

• το εμπόριο ναρκωτικών

• τις ανεπαρκείς πολιτικές ή προγράμματα αρμόδιων φορέων

Κοινωνικοί παράγοντες

Οι κοινωνικοί παράγοντες που μπορεί να συμβάλουν στην κακοποίηση των

παιδιών περιλαμβάνουν:

• τις κοινωνικές, οικονομικές και εκπαιδευτικές πολιτικές καθώς και

πολιτικές υγείας που οδηγούν σε φτωχό βιοτικό επίπεδο ή σε κοινω-

νικοοικονομική ανισότητα ή αστάθεια

• τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς κανόνες που προωθούν τη βία, πε-

ριλαμβανομένης της φυσικής τιμωρίας - όπως μπορεί να απεικονίζεται

στα μέσα ενημέρωσης, στη μουσική και στα τηλεοπτικά παιχνίδια

• τους κοινωνικούς και πολιτισμικούς κανόνες με άκαμπτους ρόλους

στα δύο φύλα

• τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς κανόνες που μειώνουν τη θέση

του παιδιού

• την ύπαρξη παιδικής πορνογραφίας, παιδικής πορνείας και παιδικής

εργασίας.

Προστατευτικοί παράγοντες

Εκτός από τους παράγοντες κινδύνου, υπάρχουν και παράγοντες με προ-

στατευτική δράση. Δυστυχώς, η μικρή μέχρι τώρα έρευνα για τους προστα-

τευτικούς παράγοντες δεν βοηθά στην πλήρη κατανόησή τους. Η έρευνα

μέχρι σήμερα έχει εστιάσει κυρίως στους παράγοντες πλήρους επούλωσης

ή αποκατάστασης (resilience), παράγοντες δηλαδή που ελαττώνουν τον αντί-

κτυπο της παιδικής κακοποίησης στο θύμα. Οι παράγοντες που διευκολύ-

νουν την αποκατάσταση αυτή περιλαμβάνουν:

• τους ασφαλείς δεσμούς του νηπίου με τα ενήλικα μέλη της οικογέ-

νειας

• τα υψηλά επίπεδα πατρικής προσοχής κατά τη παιδική ηλικία

• την έλλειψη συναναστροφής με άτομα παραβατικά ή χρήστες εξαρτη-

σιογόνων ουσιών

• την θερμή και ενθαρρυντική σχέση με τον μη παραβατικό γονέα

• την έλλειψη άγχους για κακοποίηση

Λίγα είναι γνωστά για τους παράγοντες που μπορεί να προστατεύσουν

την οικογένεια και το παιδί από νέα κρούσματα παιδικής κακοποίησης.

Ορισμένες μελέτες έδειξαν ότι οι κοινωνίες με ισχυρή κοινωνική συνοχή

προσφέρουν προστατευτική επίδραση και μειώνουν τον κίνδυνο της βίας,

ακόμη και όταν οικογενειακοί παράγοντες κινδύνου είναι παρόντες.

Βασιζόμενοι στην τρέχουσα γνώση για την ανάπτυξη του παιδιού, τους

παράγοντες κινδύνου κακοποίησης του παιδιού και την αποτελεσματικότη-

τα ορισμένων στρατηγικών πρόληψης, είναι σαφές ότι ισχυρή πηγή προστα-

σίας των παιδιών αποτελούν οι σταθερές οικογενειακές σχέσεις. Προστατευ-

τικοί παράγοντες επίσης είναι η ορθή ανάληψη γονεϊκού ρόλου, οι ισχυροί

δεσμοί μεταξύ γονέων και παιδιών, και οι θετικές (χωρίς σωματική τιμωρία)

τεχνικές πειθαρχίας. Αυτοί οι παράγοντες προστασίας θα πρέπει να ενθαρ-

ρυνθούν, ιδιαίτερα σε κοινότητες με χαμηλά επίπεδα κοινωνικής συνοχής.

[alcyon]

Σε ευχαριστώ kel για τις χρήσιμες πληροφορίες σου!

 

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις απαντήσεις σας.... Το επεξεργάζομαι το θέμα... ... .......