Απόρριψη γονεϊκού προτύπου - πολλά ερωτήματα

[alcyon]

Ήθελα να ρωτήσω... όσους γνωρίζουν από εμπειρία ή λόγω επαγγέλματος....

 

Πότε ένα παιδί απορρίπτει το γονεϊκό πρότυπο; Σε ποιες περιπτώσεις δηλαδή, ενα παιδί προσπαθεί να αποκοπεί από τους γονείς και γενικότερα από την οικογένεια; Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι δυνατό να δημιουργηθούν ή να αποκατασταθούν ξανά οι δεσμοί;

 

Τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να κρύβουν κάποιου είδους κακοποίηση, σωματική ή ψυχολογική;

 

Επίσης κάποιο παιδί που μιλά απαξιωτικά για τους γονείς του...... τι μπορεί να κρύβει;

 

Μπορεί κάποιος τρίτος εκτός οικογενείας να αναγνωρίσει κάποια σημάδια; Έχει τη δυνατότητα να επέμβει; Έχει το δικαίωμα να επέμβει; (π.χ. κάποιος εκπαιδευτικός που βλέπει μια τέτοια συμπεριφορά τι μπορεί/έχει δικαίωμα να κάνει; )

 

Είναι πολλά τα ερωτήματά μου..... ίσως και λίγο ασυνάρτητα μεταξύ τους. Όποιος μπορεί να μου απαντήσει...... σε αυτά ή τμήμα αυτών ή απλά να πει τη γνώμη του...... θα με βοηθούσε πολύ!

[alcyon]

Πολλά τα ερωτήματα... το ξέρω...

Μου έπεσαν κι εμένα "βαριά"....

 

Θα ήθελα όμως να ακούσω τις σκέψεις σας ακόμα κι αν δεν υπάρχουν "λύσεις".

[maryp]

για ποιά ηλικία μιλάς?

[alcyon]

Για εφήβους... και άνω....

Δηλαδή... παιδιά που πάνε Γυμνάσιο, Λύκειο ή νέους ενήλικες.

[maryp]

συνήθως οι έφηβοι έχουν την τάση να "κατεβάζουν από το βάθρο" τον γονέα που εκτιμούν περισσότερο... απ' ότι θυμάμαι και απ' οσο ξέρω... αλλά αυτό κρατάει για λίγο. Ειδικός δεν είμαι όμως για να σου πω παραπάνω...

τώρα, αν μιλάμε για νέο ενήλικα που έχει απορρίψει κάποιον γονέα μέσα του, κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι είναι καλύτερα να εκφράζουμε τα παράπονά μας στον άμεσα ενδιαφερόμενο όσο είναι κοντά μας. Χαρακτηριστικά κάποτε είχα ακούσει τη φράση από έναν ψυχολόγο: "ξέρεις πόσοι άνθρωποι κάθε μέρα κάνουν τα παράπονά τους πάνω από τα μνήματα...??"....

[kel]

Το πένθος των γονεϊκών εικόνων

 

Η βιολογική επανάσταση που επέρχεται με ιδιαίτερη δύναμη κατά την εφηβεία, καθώς και οι μετατροπές που προκαλεί στο σώμα απαιτούν μια σοβαρή επανατοποθέτηση τόσο του εφήβου σε σχέση με τον εαυτό του, όσο και του περιβάλλοντος προς τον έφηβο. Οι αλλαγές είναι ραγδαίες, τόσο στις σωματικές αναλογίες, όσο και στα πρωτογενή και δευτερογενή γενετικά χαρακτηριστικά. Έτσι επισυμβαίνουν σημαντικές αλλοιώσεις στην αντίληψη του εφήβου για τη "σωματική του εικόνα".

 

Υπάρχουν έφηβοι που δέχονται με ευκολία την καινούργια εικόνα του σώματός τους με τα χαρακτηριστικά του φύλου και άλλοι που θα αποπειραθούν να τα απαρνηθούν.

 

Το σώμα παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στις ανθρώπινες σχέσεις και ρυθμίζει την αποδοχή ή όχι του εαυτού μας. Έτσι η στάση και οι κρίσεις που το περιβάλλον κάνει για τον έφηβο επηρεάζουν κατά πολύ την εικόνα που ο ίδιος δημιουργεί για τον εαυτό του.

 

Είναι γεγονός ότι κατά την φυσιολογική εξέλιξη των εφήβων η σεξουαλική (γενετήσια) ωρίμανση κάνει τις γενετήσιες τάσεις να περνούν σε πρώτο επίπεδο (A. Freud).

 

Κατά τη διάρκεια της προ-εφηβείας η παιδική σεξουαλικότητα συναντά ένα ΕΓΩ που όμως είδαμε είναι άκαμπτο και αντιτάσσει σοβαρές άμυνες στις ενορμητικές απαιτήσεις. Οι μηχανισμοί που το εγώ χρησιμοποιεί είναι αυτοί που πάντα χρησιμοποιούσε κατά την παιδική ηλικία (λανθάνουσα περίoδο) ? η απώθηση, η μετάθεση, η απάρνηση.

 

Η άνθιση της εφηβείας θα επιφέρει σίγουρα και την αναβίωση του Οιδιπόδειου συμπλέγματος. Έτσι ο τρόπος που το νέο άτομο θα οργανώνει τις σχέσεις του, θα κινείται ανάμεσα στο "ιδεώδες του εγώ", στις γονεϊκές του εικόνες και στις εικόνες που η πραγματικότητα του δίνει για τον εαυτό του και για τους γονείς του (E. Kestemberg). O νέος ζει την ένταση της αναβίωσης του Οιδιπόδειου συμπλέγματος με σοβαρό άγχος, έντονες ενοχές και απώλεια της αυτο-εκτίμησης.

 

Ακριβώς για να ξαναχτίσει μια ισορροπία και για να οργανώσει εκ νέου ένα σύστημα σχέσεων σε αναλογία με αυτό των γονεϊκών προτύπων που έχει κλονιστεί, ο έφηβος πρέπει να απορρίψει βίαια τα γονεϊκά πρότυπα ώστε να αυτο-επιβεβαιωθεί.

 

Κατά την περίοδο αυτή όπου προεξάρχει η γενετήσια ανάπτυξη και λόγω των φαντασιώσεων με τις οποίες επενδύονται οι γονεϊκές εικόνες οι έφηβοι βρίσκονται στην ανάγκη να αποστασιοποιηθούν από αυτές. Κατά τον Diatkine, μια συγκεκριμένη εικόνα που έχει δημιουργήσει ο έφηβος για τους γονείς του κατά τη διάρκεια της εξέλιξης των αμοιβαίων σχέσεών καταστρέφεται. Έτσι αντιδράσεις των εφήβων, "όπου τίποτα από το παρόν, ή το μέλλον δεν έχει ενδιαφέρον", εξηγούνται μέσω της νοσταλγίας που είναι και η έκφραση αυτής της σύγκρουσης ανάμεσα στην εξάρτηση από τους γονείς και την επανάσταση εναντίον τους. Η νοσταλγία αυτή φέρει τη σφραγίδα μιας τάσης προς παλινδρόμηση, η οποία χαρακτηρίζεται από την επώδυνη προσπάθεια ολοκλήρωσης μιας διαδικασίας αποχωρισμού (από την παιδικότητα, από τους γονείς?).

 

Η οριστική και αναπότρεπτη εγκατάλειψη του "πρωτογενούς αντικειμένου αγάπης", δηλαδή της μητέρας ή και του πατέρα, μέσα από αυτό ακριβώς το πένθος των γονεϊκών προτύπων σηματοδοτεί και την επιτυχή εγκατάσταση του πρώτου οργανωτή της εφηβικής προσωπικότητας και βοηθά στον επαναπροσανατολισμό προς άλλα αντικείμενα σχέσεων. Έτσι το "πένθος" του εφήβου εμφανίζεται ως αποφασιστικός παράγων, ο οποίος επιτρέπει την πρόοδο της φυσιολογικής εξέλιξης.

 

Μόνο αφού καταρρεύσουν επιτυχώς τα "γονεϊκά πρότυπα" θα αρχίσει μια διεργασία προς την κατεύθυνση της αναζήτησης σχέσεων εκτός οικογενείας, οι οποίες έχουν πιθανότητες να επιζήσουν. Σύμφωνα με την Α. Freud το πένθος της εφηβείας διεξάγεται μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Το εγώ αποσπάται από το υπερεγώ, το οποίο χάνει την αποτελεσματικότητά του και αφήνει το εγώ χωρίς σταθερό αντίβαρο. Έτσι πράγματι και ενώ το περιεχόμενο του υπερεγώ αντιστοιχεί από την παιδική ακόμη ηλικία στους εσωτερικευμένους γονεϊκούς κανόνες, κατά την εφηβεία, η απάρνηση των παιδικών δεσμών με τα αντικείμενα αγάπης που είναι οι γονείς, συμπαρασύρει και την απώλεια του περιεχομένου του υπερεγώ. Εδώ λοιπόν βλέπουμε ότι ο έφηβος όχι μόνο πρέπει να αποδεσμευτεί από όσα δεχόταν ως τώρα, αλλά, πράγμα που είναι και το σοβαρότερο, να απαρνηθεί ένα σημαντικό μέρος της προσωπικότητάς του. Όσο οι γονεϊκές εικόνες υπήρχαν παντοδύναμες το παιδί έπαιρνε από αυτές ικανοποίηση. Η στιγμή όμως της απόρριψης είναι και μια σημαντική πηγή απώλειας της αυτο-εκτίμησης του εφήβου.

 

Έτσι θα μπορούσαμε, κάτω από αυτό το πρίσμα να εξηγήσουμε πολλές από τις αντικοινωνικές πράξεις των εφήβων. Σαν μία πρόκληση προς τους γονείς να ξαναπάρουν το ρόλο τους και για να καλύψουν το κενό που δημιούργησε η απόρριψή τους, συμβάλλοντας ταυτόχρονα και στη δημιουργία αμυνών ενάντια στο κύμα των ενορμητικών τάσεων.

 

Όλες αυτές οι "ψυχολογικές κινήσεις" μπορεί να εκληφθούν ως προσαρμοστικές προσπάθειες του εφήβου προς μια σύγχρονη ζωντανή πραγματικότητα, η οποία έρχεται να καταρρίψει την κεκτημένη παιδική εικόνα για τον κόσμο που ο έφηβος πρέπει να εγκαταλείψει καταστρέφοντάς την.

[maryp]

θέλω να τυπώσω τις δημοσιεύσεις σου kel και να τις έχω πάντα κολημένες στον πίνακα ανακοινώσεων στην κουζίνα μου! είναι πάντα τόσο χρήσιμα αυτά που γράφεις! Ευχαριστούμε!

[alcyon]

Χρήσιμη πληροφορία...

 

Είχα στο μυαλό μου απόρριψη... δηλ.

μη αποδοχή σε οτιδήποτε εκφράζει ο γονιός απλό ή σύνθετο και παράλληλα αδιαφορία.

Δηλαδή... από το βάλε το σακάκι σήμερα γιατί άκουσα πως θα κάνει κρύο (λέω τώρα ένα τυχαίο παράδειγμα) μέχρι πιο σημαντικά θέματα. Κι όταν λέω αδιαφορία.... μιλάω για πλήρη αδιαφορία. Δε θέλει να μάθει τι κάνουν, πως είναι, αν θα έρθουν κτλ....

 

Πηγάζει από κάπου όλο αυτό... ή είναι "αντίδραση" και μόνο αντίδραση;

Επεξεργάστηκαν 6 Μαίου,2009 by alcyon
Μισό λεπτό να διαβάσω.......

[kel]

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΒΙΑΣ

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ

 

Αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας

 

 

Στο Νόμο 3500/06 (Φ.Ε.Κ. 232, τ. Α΄/24-10-2006) «Για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας και άλλες διατάξεις» περιλαμβάνονται διατάξεις που αφορούν στην προστασία των ανηλίκων έναντι φαινομένων βίας στην οικογένεια, ενώ καθορίζονται οι υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών που πληροφορούνται τέτοια περιστατικά κατά την εκτέλεση του εκπαιδευτικού τους έργου.

Συγκεκριμένα το άρθρο 23 του Ν. 3500/06 έχει ως εξής:

 

1. Εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας ή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ο οποίος, κατά την εκτέλεση του εκπαιδευτικού του έργου, με οποιονδήποτε τρόπο πληροφορείται ή διαπιστώνει ότι έχει διαπραχθεί σε βάρος μαθητή έγκλημα ενδοοικογενειακής βίας, ενημερώνει, χωρίς καθυστέρηση, τον διευθυντή της σχολικής μονάδας.

Ο διευθυντής της σχολικής μονάδας ανακοινώνει, αμέσως, την αξιόποινη πράξη στον αρμόδιο εισαγγελέα, σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 37 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ή στην πλησιέστερη αστυνομική αρχή.

Την ίδια υποχρέωση έχουν οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές των ιδιωτικών σχολείων, καθώς και οι υπεύθυνοι των πάσης φύσεως Μονάδων Προσχολικής Αγωγής.

2. Κατά την προδικασία και τη διαδικασία στο ακροατήριο, ο διευθυντής της σχολικής μονάδας, ο οποίος ανακοίνωσε την αξιόποινη πράξη στις παραπάνω αρμόδιες αρχές, και ο εκπαιδευτικός, ο οποίος την πληροφορήθηκε ή τη διαπίστωσε, καλούνται να εξετασθούν ως μάρτυρες, μόνο αν η πληροφορία δεν αποδεικνύεται με οποιοδήποτε άλλο αποδεικτικό μέσο».

Εφιστούμε την προσοχή στην αυστηρή εφαρμογή της ανωτέρω διάταξης.

Να ενημερωθούν ενυπόγραφα όλοι οι εκπαιδευτικοί των σχολικών μονάδων της αρμοδιότητάς σας.

 

 

Ο ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ

 

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΟΣ

[alcyon]

kel είσαι θυσαυρός!

 

Επιμένω για την απόρριψη...

Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι... άτομο γύρω μεταξύ 17-20 τώρα.. που εκφράζεται απαξιωτικά για τους γονείς.

 

Και αναρρωτιέμαι.....

.... είναι εφηβεία που άργησε να εκδηλωθεί;

.... υπάρχει κάποιος παράγοντας που οδηγεί σε αυτή την απαξίωση; (ψυχολογική ή σωματική βία);

.... "πήρε το στραβό δρόμο" που λένε οι παλιοί;; (αν και αυτό .... εμένα δε μου λέει τίποτα....)

.... Αν υπάρχει κάτι από "πίσω", φαινόταν και πριν; Πόσο πριν; Μπορεί να διακρίνει κάποιος τέτοια προβλήματα που πηγαίνουν πιο βαθιά από τον γενικό κανόνα της εφηβικής επανάστασης;

 

εντιτ: Κάθε μου ποστ αναφέρεται... ΠΡΙΝ τη δημοσίευση της kel! .... Τα γράφει και ... δεν την προλαβαίνω.... Συνέχισε.... πές μας κι άλλα..... Ειληκρινά έχω σε αρχείο ξεχωριστό τις δικές σου δημοσιεύσεις. Είναι αναφορές και χαρακτηριστικές για διάφορα θέματα που έχουν πέσει στην αντίληψή μου κατά καιρούς.

[kel]

Συμφωνα με θεωριες της ψυχολογιας του εφηβου η ειδοποιος διαφορα αναμεσα στην εφηβικη "επανασταση" και τη ψυχοπαθολογια ειναι αν υπαρχουν συνοδα συμπτωματα δηλ. άρνηση οχι μονο απεναντι στους γονεις αλλα και σε καθε ειδους εξουσια, ξεσπασματα βίας και καταστροφης, νεανικη παραβατικοτητα, χρηση τοξικων ουσιων κ.λ.π. Υπαρχουν αλλα συμπτωματα περα απο την αντιδραση απεναντι στους γονεις?

[kel]

Ολα τα στοιχεια που μας δειχνουν αν υπαρχει ή οχι παρουσια παιδικης κακοποιησης εδω:

http://www.obrela.gr/articles/Et_MKO_Fylladio_kakopioisi.pdf

[yls]

Πολλά τα ερωτήματα... το ξέρω...

Μου έπεσαν κι εμένα "βαριά"....

 

Θα ήθελα όμως να ακούσω τις σκέψεις σας ακόμα κι αν δεν υπάρχουν "λύσεις".

 

Πιστεύω πως το να απορρίπτει το παιδί τα γονεϊκά πρότυπα δεν είναι πάντα κακό και ούτε δείχνει έλλειψη αγάπης προς τον γονέα. Στην δική μου περίπτωση έχω απορρίψει -ως πρότυπα συμπεριφοράς- και τους 2 γονείς μου!

Ποτέ δεν ήθελα να γίνω απλή υποταγμένη "νοικοκυρούλα" σαν την μητέρα μου και ποτέ δεν ήθελα να έχω για σύντροφο έναν άντρα νευρικό και οξύθυμο όπως ο πατέρας μου. Αγαπώ τους γονείς μου αλλά απορρίπτω την συμπεριφορά και τις ιδέες τους. Είναι λίγο πολύπλοκο όμως το έχω δει σε πολλούς ανθρώπους και αυτό δεν το λέω για να δικαιολογηθώ.

[alcyon]

Προς το παρόν.... όχι, δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου παραβατικότητα.

 

Μιλάμε για άτομο μάλλον κλειστό (θα έλεγα αντικοινωνικό) με ελάχιστη κοινωνική ζωή (έως ανύπαρκτη), κανένα ενδιαφέρον για κοινωνικοποίηση.

Η μη κοινωνικοποίηση ενισχύεται με εθισμό σε χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών και διαδικτύου καθώς και κάποιες άλλες δραστηριότητες τις οποίες αποσιοπεί (και για τις οποίες δεν γνωρίζω κάτι περισσότερο).

[alcyon]

yls... σε κατανοώ. Να διευκρινήσω λοιπόν πως εννοώ.... απόρριψη του γονιού... ως φυσικό πρόσωπο και ως εκ τούτου απόρριψη και όλων των ενεργειών που ξεκινούν και τελειώνουν στο πρόσωπο του γονιού.

 

Συγνώμη αν δεν εκφράζομαι σωστά... δε μου έχει τύχει ποτέ ξανά τέτοια συμπεριφορά και ίσως είναι λίγο άστοχοι οι χαρακτηρισμοί μου.

[alcyon]

Tα "σημάδια" είναι όπως περιγράφονται στο λινκ που παρέθεσε η kel και αφορούν τη συναισθηματική κακοποίηση. Εκτός από το θέμα της τάσης αυτοκτονίας (απ' όσο γνωρίζω), τα έχει.... όλα... προς το παθητικό τους.

 

Και ... τώρα.... τι; Μπορώ να κάνω κάτι;;

Είναι "καταδικασμένο" ένα τέτοιο άτομο από την αντικοινωνικότητά του σε ένα φαύλο κύκλο "απόρριψης της κοινωνίας" - "απόρριψη από την κοινωνία";

[efi28]

Χωρίς να είμαι ειδική, θα ήθελα να σε γυρίσω λίγο στην αρχή, γιατί τα ερωτήματα που έθεσες χρειάζονται διευκρινίσεις εάν κάποιος θέλει να δώσει κάποια ουσιαστική απάντηση. Οπότε θα ήθελα να μας πεις:

 

1) Πως εννοείς την λέξη "αποκοπεί", γιατί υπάρχουν γονείς που θεωρούν πως επειδή το παιδί τους θέλει να πάει διακοπές μόνο του "αποκόπτεται". Είναι βαριά λέξη και πρέπει να μας δώσεις κάποιο παράδειγμα στο τι εννοείς.Το να μην δίνει σημασία στη μάνα του για το τι θα φορέσει θα το έκρινα τουλάχιστον φυσιολογικό, να μην σου πω αφύσικο θα ήταν 20χρονών άτομο να ρωτάει τη μαμά του αν κάνει κρύο έξω να βάλει ζακετούλα...

 

2)"Απαξιωτικά για τους γονείς του"... δεν μας διευκρινίζεις όμως σε ποιους απευθύνεται... μιλώντας έτσι, στους ίδιους τους γονείς, σε συγγενείς, σε φίλους. έχει μεγάλη σημασία αυτή η απαξίωση σε ποια αυτιά φτάνει. Το να μιλάει απαξιωτικά στους γονείς του, επίσης το θεωρώ φυσιολογικό, το να μιλάει απαξιωτικά για τους γονείς του σε τρίτους, αυτό σίγουρα δηλώνει κάποιο πρόβλημα, αλλά και πάλι εάν δεν μας δώσεις κάποιο παράδειγμα δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα.

 

Συνοπτικά θα ήθελα πρώτα να μας κάνεις περισσότερο σαφές (με παραδείγματα συγκεκριμένα κατά το δυνατόν) για το ποιες συμπεριφορές θεωρείς προβληματικές, για να δούμε στη συνέχεια εάν είναι όντως τέτοιες και έαν επιδέχονται κάποιου είδους αντιμετώπισης.

[kel]

Ο εθισμος στα ηλεκτρονικα παιχνιδια και στο διαδικτυο εχει συνδεθει -συμφωνα με ερευνες - με συναισθηματικη απομακρυνση και απορριψη των γονεων απο το παιδι. Μια εικασια που μπορω να κανω ειναι οτι το παιδι δεν καλυπτει καποιες απο τις συναισθηματικες αναγκες του, απομονωνεται και ισως με καποιο τροπο προβαλλει το προβλημα στους γονεις θεωρωντας τους υπευθυνους για τη " δυστυχία του".

Οι γονεις τι λενε για αυτο? Τους απασχολει? Εχουν προσπαθησει να ζητησουν βοηθεια?

[kel]

Χωρίς να είμαι ειδική, θα ήθελα να σε γυρίσω λίγο στην αρχή, γιατί τα ερωτήματα που έθεσες χρειάζονται διευκρινίσεις εάν κάποιος θέλει να δώσει κάποια ουσιαστική απάντηση. Οπότε θα ήθελα να μας πεις:

 

1) Πως εννοείς την λέξη "αποκοπεί", γιατί υπάρχουν γονείς που θεωρούν πως επειδή το παιδί τους θέλει να πάει διακοπές μόνο του "αποκόπτεται". Είναι βαριά λέξη και πρέπει να μας δώσεις κάποιο παράδειγμα στο τι εννοείς.Το να μην δίνει σημασία στη μάνα του για το τι θα φορέσει θα το έκρινα τουλάχιστον φυσιολογικό, να μην σου πω αφύσικο θα ήταν 20χρονών άτομο να ρωτάει τη μαμά του αν κάνει κρύο έξω να βάλει ζακετούλα...

 

2)"Απαξιωτικά για τους γονείς του"... δεν μας διευκρινίζεις όμως σε ποιους απευθύνεται... μιλώντας έτσι, στους ίδιους τους γονείς, σε συγγενείς, σε φίλους. έχει μεγάλη σημασία αυτή η απαξίωση σε ποια αυτιά φτάνει. Το να μιλάει απαξιωτικά στους γονείς του, επίσης το θεωρώ φυσιολογικό, το να μιλάει απαξιωτικά για τους γονείς του σε τρίτους, αυτό σίγουρα δηλώνει κάποιο πρόβλημα, αλλά και πάλι εάν δεν μας δώσεις κάποιο παράδειγμα δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα.

 

Συνοπτικά θα ήθελα πρώτα να μας κάνεις περισσότερο σαφές (με παραδείγματα συγκεκριμένα κατά το δυνατόν) για το ποιες συμπεριφορές θεωρείς προβληματικές, για να δούμε στη συνέχεια εάν είναι όντως τέτοιες και έαν επιδέχονται κάποιου είδους αντιμετώπισης.

 

 

Το θεμα ειναι οτι με καποια μηνυματα και χωρις σφαιρικη γνωση του προβληματος μονο πολυ απλοικες εικασιες μπορουμε να κανουμε και αυτο ειναι λιγο "μπακαλιστικο" ακομη και για οσους θελουμε να αποκαλουμαστε "ειδικοι"

[alcyon]

Κατανοώ αυτά που μου λέτε.

Σίγουρα δεν περιμένω διαγνώσεις ή θεραπείες μέσα από το φόρουμ. Ψάχνω όμως να αναζητήσω τομείς πληροφόρισης. Από αυτά που μου λέτε κοιτάζω ποια ταιριάζουν περισσότερο στην εικόνα που έχω για να δω πού θα στρέψω την έρευνά μου και τι μπορώ (αν μπορώ) να κάνω.

 

Το παράδειγμά μου με τη ζακέτα... ήταν ατυχές. Ήθελα να πω πως απορρίπτει τα πάντα. Δε θέλει σχεδόν καμία επαφή με τους γονείς. Σε τρίτους μιλά απαξιωτικά για αυτούς. Ακόμα και το χιούμορ του "χτυπά" τους γονείς δίνοντας μια εικόνα ανήκανων και άχρηστων ανθρώπων που δεν κάνουν τίποτα σωστό.

 

Οι γονείς πιστεύουν πως είναι απλά "ένα δύσκολο παιδί", που "δεν ξέρει τι θέλει". Θεωρούν πως καταστρέφεται μόνος του και πως αν υπάρχει κάτι που ίσως αυτοί να έκαναν λάθος τότε το παιδί και πάλι δεν θα έπρεπε να αντιδρά έτσι αλλά να έχει λογική και σύνεση και να αποφασίζει ορθά για τη ζωή του.

 

Απ' όσο γνωρίζω παλαιότερα (γιατί κρατάει χρόνια αυτό) κάποιος τόλμησε να τους μιλήσει για "σχολές γονέων" και κατέληξε να του επιτεθούν φραστικά. Οπότε... ούτε λόγος απ' όσο γνωρίζω για βοήθεια ειδικών μέχρι στιγμής.

[kel]

Kαι μετα εχουμε τη απαιτηση απο το παιδι να σεβεται τους γονεις του οταν οι ιδιοι θελουν να το βλεπουν υπευθυνο και να στεκεται στα ποδια του αλλα δεν εχουν κανει τιποτα γι'αυτο. Προφανω το παιδι βλεπει την αναντιστοιχια αναμεσα στα λεγομενα και στις πραξεις των γονεων γι'αυτο τους αμφισβητει.

[alcyon]

Άρα.... δε γίνεται ... τίποτα.........(; )

[efi28]

Αν κάποιος τόλμησε να τους μιλήσει για "σχολές γονέων" (ή μάλλον να ρίξει πάνω τους ένα κομμάτι της ευθύνης για το πως φέρεται το παιδί τους) και κατέληξε να του επιτεθούν φραστικά... μάλλον εκεί είναι το πρόβλημα, στους γονείς. Εάν λάβουμε υπόψη πως αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια... μάλλον έχουμε να κάνουμε με γονείς που (για λόγους που δεν χρήζουν ανάλυσης τώρα), μεγάλωσαν το παιδί τους δίνοντας του "απ'όλα τα καλά", αλλά χωρίς να δίνουν αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον στο παιδί ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ, αλλά σε αυτό ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ, και αυτό συμβαίνει και τώρα. Το παιδί ξεσπά σε μια καταπίεση ετών ελέγχου και προσπάθειας διαμόρφωσης μιας προσωπικότητας που δεν είναι και ίσως δεν θέλει να είναι, και αφού οι γονείς του δεν τον αποδέχονται έτσι, αναγνωρίζοντας τον σαν ελεύθερη προσωπικότητα, τους απορρίπτει.

[alcyon]

Το ίδιο το παιδί, απομακρυνόμενο από τους δικούς του, είναι δυνατόν να βρει τον εαυτό του ή χρειάζεται ειδικός;

[kel]

Εξαρταται τα φιλτρα και τις αντιστασεις του ως προσωπικοτητα αλλα δεν παυει η κακη σχεση παιδιου - γονιου να αποτελει ανοιχτη πληγη. Μονο με πολλη δουλεια ως προσωπικοτητα ισως καποια στιγμη καταφερει να τους δικαιολογησει και να τους συγχωρησει. Παντως η βοηθεια απο ειδικο θα βοηθουσε αρκετα.