Τεστ σχολικης ετοιμοτητας

[ElenitaG]

Καλησπέρα!

 

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο θέμα κι έχοντας ασχοληθεί αρκετά με το ηθικό δίλημμα "Ναι ή όχι σε τεστ;", θα ήθελα να αναφέρω τους εξής ενδοιασμούς μου:

 

1. Οι γονείς θεωρούμε ότι η μάθηση είναι μια καθαρά λογική διαδικασία. Επομένως, ένα τεστ οποιουδήποτε είδους - είτε πρόκειται για ανιχνευτικό, είτε για διαγνωστικό, είτε για ένα απλό διαγώνισμα τριμήνου - θεωρούμε ότι είναι μια αμερόληπτη και αντικειμενική διαδικασία για να αξιολογήσουμε τις ικανότητες ενός παιδιού και, κατ' επέκταση, πόσο αξίζει. Ξεχνάμε, όμως, ότι το παιδί μαθαίνει συναισθηματικά και όχι λογικά, το παιδί επηρεάζεται συναισθηματικά, λειτουργεί συναισθηματικά, μπλοκάρει, αλλά και πετυχαίνει το αδύνατο αν θέλει. Ακριβώς γιατί είναι παιδί. Μήπως το ξεχνάμε αυτό, αναγκάζοντάς το να περάσει από μια φάση αξιολόγησης φτιαγμένης από λογικούς ενήλικες;

 

2. Η απόδοση του παιδιού στο σχολείο εξαρτάται από πολλά πράγματα. Αφενός, επηρεάζεται από όσα βιώνει στο σπίτι. Αν βιώνει στρες ή αν βιώνει χαρά, αν ζει σε μιζέρια ή αν ζει σε δημιουργική ατμόσφαιρα, όλα αυτά το επηρεάζουν πολύ στο πώς θα αποδώσει στο σχολείο ή αν θελήσει να μελετήσει αποτελεσματικά. Αν βάλουμε ένα παιδάκι που οι γονείς του παίρνουν διαζύγιο να κάνει τεστ σχολικής ετοιμότητας από το νήπιο προς το δημοτικό και το τεστ δείξει ότι το παιδάκι δεν είναι έτοιμο, στ' αλήθεια το παιδάκι έχει πρόβλημα μάθησης και δε θα τα καταφέρει στην Α' Δημοτικού; Διατηρώ επιφυλάξεις.

 

3. Η απόδοση του παιδιού στο σχολείου εξαρτάται, επίσης, σε σημαντικό βαθμό από τον εκπαιδευτικό. Η εμπειρία μου με παιδάκια με μαθησιακές δυσκολίες μου έχει δείξει ότι πολλές φορές συμβαίνει να μην έχουν τα ίδια τα παιδιά μαθησιακές δυσκολίες, αλλά οι δάσκαλοί τους διδακτικές δυσκολίες. Θυμάμαι μια νηπιαγωγό η οποία, για να αυξήσει το κύρος της, πίεζε τα παιδιά να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να κάνουν μαθηματικές πράξεις, αντί να μάθουν να παίζουν ή μια δασκάλα Α' Δημοτικού η οποία φερόταν πολύ σκληρά στα παιδιά που δεν μπορούσαν να την καταλάβουν. Το αποτέλεσμα ήταν τα παιδάκια να μην μπορούν να κατανοήσουν βασικά πράγματα, διότι μέσα τους απωθούσαν όλη αυτή τη μαθησιακή διαδικασία. Το πράγμα είχε χειροτερέψει, μάλιστα, διότι βίωναν και πίεση στο σπίτι, καθώς οι γονείς τους θεωρούσαν ότι ήταν τεμπέλικα και χαζά. Φαύλος κύκλος. Ευτυχώς που τα παιδάκια αυτά δεν πέρασαν και από τη διαδικασία διαγνωστικών τεστ, διότι θα είχε καταστραφεί η ζωή τους.

 

4. Ακόμα και τώρα έχουμε και τα τεστ νοημοσύνης τα οποία πολλές φορές συνοδεύουν διαγνωστικά και ανιχνευτικά τεστ. Όπως και με κάθε είδους τεστ, απλά αναρωτιέμαι ποιος έχει ορίσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, ποια νοημοσύνη είναι αποδεκτή και ποια όχι. Γιατί οι γονείς συναινούμε στο να δοθεί στο παιδί μας μια ταμπέλα, όποια κι αν είναι αυτή;

 

Θέλω να καταλήξω στο εξής σημαντικό:

Ένα παιδί που θεωρείται χαρισματικό, ένα παιδί με δυσλεξία, ένα παιδί "φυσιολογικό" κι ένα παιδί με νοητική ανεπάρκεια έχουν τα ίδια δικαιώματα στη μάθηση, στην αγάπη, στη ζωή γενικότερα. Ας ξεφύγουμε λιγάκι από τη φιλοσοφία των τεστ και ας υποστηρίξουμε τόσο τα παιδιά μας όσο και τον εαυτό μας. Είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδάκι σου να μην τα καταφέρνει όπως θα ήθελες, αλλά είναι σίγουρο ότι θα πετύχει στη ζωή του, διότι θα έχει την αγάπη σου, την ενθάρρυνσή σου και την αυτοπεποίθηση ότι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το μυαλουδάκι του δεν είναι "λάθος". Ας το δούμε θετικά!

[Ellemphriem]

Καλησπέρα!

 

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο θέμα κι έχοντας ασχοληθεί αρκετά με το ηθικό δίλημμα "Ναι ή όχι σε τεστ;", θα ήθελα να αναφέρω τους εξής ενδοιασμούς μου:

 

1. Οι γονείς θεωρούμε ότι η μάθηση είναι μια καθαρά λογική διαδικασία. Επομένως, ένα τεστ οποιουδήποτε είδους - είτε πρόκειται για ανιχνευτικό, είτε για διαγνωστικό, είτε για ένα απλό διαγώνισμα τριμήνου - θεωρούμε ότι είναι μια αμερόληπτη και αντικειμενική διαδικασία για να αξιολογήσουμε τις ικανότητες ενός παιδιού και, κατ' επέκταση, πόσο αξίζει. Ξεχνάμε, όμως, ότι το παιδί μαθαίνει συναισθηματικά και όχι λογικά, το παιδί επηρεάζεται συναισθηματικά, λειτουργεί συναισθηματικά, μπλοκάρει, αλλά και πετυχαίνει το αδύνατο αν θέλει. Ακριβώς γιατί είναι παιδί. Μήπως το ξεχνάμε αυτό, αναγκάζοντάς το να περάσει από μια φάση αξιολόγησης φτιαγμένης από λογικούς ενήλικες;

 

2. Η απόδοση του παιδιού στο σχολείο εξαρτάται από πολλά πράγματα. Αφενός, επηρεάζεται από όσα βιώνει στο σπίτι. Αν βιώνει στρες ή αν βιώνει χαρά, αν ζει σε μιζέρια ή αν ζει σε δημιουργική ατμόσφαιρα, όλα αυτά το επηρεάζουν πολύ στο πώς θα αποδώσει στο σχολείο ή αν θελήσει να μελετήσει αποτελεσματικά. Αν βάλουμε ένα παιδάκι που οι γονείς του παίρνουν διαζύγιο να κάνει τεστ σχολικής ετοιμότητας από το νήπιο προς το δημοτικό και το τεστ δείξει ότι το παιδάκι δεν είναι έτοιμο, στ' αλήθεια το παιδάκι έχει πρόβλημα μάθησης και δε θα τα καταφέρει στην Α' Δημοτικού; Διατηρώ επιφυλάξεις.

 

3. Η απόδοση του παιδιού στο σχολείου εξαρτάται, επίσης, σε σημαντικό βαθμό από τον εκπαιδευτικό. Η εμπειρία μου με παιδάκια με μαθησιακές δυσκολίες μου έχει δείξει ότι πολλές φορές συμβαίνει να μην έχουν τα ίδια τα παιδιά μαθησιακές δυσκολίες, αλλά οι δάσκαλοί τους διδακτικές δυσκολίες. Θυμάμαι μια νηπιαγωγό η οποία, για να αυξήσει το κύρος της, πίεζε τα παιδιά να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να κάνουν μαθηματικές πράξεις, αντί να μάθουν να παίζουν ή μια δασκάλα Α' Δημοτικού η οποία φερόταν πολύ σκληρά στα παιδιά που δεν μπορούσαν να την καταλάβουν. Το αποτέλεσμα ήταν τα παιδάκια να μην μπορούν να κατανοήσουν βασικά πράγματα, διότι μέσα τους απωθούσαν όλη αυτή τη μαθησιακή διαδικασία. Το πράγμα είχε χειροτερέψει, μάλιστα, διότι βίωναν και πίεση στο σπίτι, καθώς οι γονείς τους θεωρούσαν ότι ήταν τεμπέλικα και χαζά. Φαύλος κύκλος. Ευτυχώς που τα παιδάκια αυτά δεν πέρασαν και από τη διαδικασία διαγνωστικών τεστ, διότι θα είχε καταστραφεί η ζωή τους.

 

4. Ακόμα και τώρα έχουμε και τα τεστ νοημοσύνης τα οποία πολλές φορές συνοδεύουν διαγνωστικά και ανιχνευτικά τεστ. Όπως και με κάθε είδους τεστ, απλά αναρωτιέμαι ποιος έχει ορίσει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, ποια νοημοσύνη είναι αποδεκτή και ποια όχι. Γιατί οι γονείς συναινούμε στο να δοθεί στο παιδί μας μια ταμπέλα, όποια κι αν είναι αυτή;

 

Θέλω να καταλήξω στο εξής σημαντικό:

Ένα παιδί που θεωρείται χαρισματικό, ένα παιδί με δυσλεξία, ένα παιδί "φυσιολογικό" κι ένα παιδί με νοητική ανεπάρκεια έχουν τα ίδια δικαιώματα στη μάθηση, στην αγάπη, στη ζωή γενικότερα. Ας ξεφύγουμε λιγάκι από τη φιλοσοφία των τεστ και ας υποστηρίξουμε τόσο τα παιδιά μας όσο και τον εαυτό μας. Είναι δύσκολο να βλέπεις το παιδάκι σου να μην τα καταφέρνει όπως θα ήθελες, αλλά είναι σίγουρο ότι θα πετύχει στη ζωή του, διότι θα έχει την αγάπη σου, την ενθάρρυνσή σου και την αυτοπεποίθηση ότι ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το μυαλουδάκι του δεν είναι "λάθος". Ας το δούμε θετικά!

 

Καταπληκτικο ποστ.....