Όλοι έχουμε σίγουρα δει παιδάκια που πρωτοξεκινάνε τον παιδικό σταθμό, τουλάχιστον εγώ αυτή την εικόνα βλέπω στη πόλη μου. Τις πρώτες εβδομάδες κλαίνε συνέχεια, απαρηγόρητα, σταματώντας μόνο όταν εξαντλούνται, αφού κανείς δεν τα δίνει σημασία. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα ορφανοτροφεία.
Λοιπόν εγώ δεν ήθελα με κανένα τρόπο κάτι τέτοιο για τη κόρη μου. 33 μηνών, ξεκινήσαμε πριν 10 μέρες. Ο διευθυντής (ιδιωτικός σταθμός) με πίεζε από την αρχή να μην είμαι εκεί, να μη με βλέπει το παιδί. Αυτό όμως έκανε το παιδί να έχει εφιάλτες το βράδυ, και της δημιούργησε άγχος αποχωρισμού, άρχισε να μη θέλει να την αφήνω καθόλου μόνη της, κι έκλαιγε με το παραμικρό. Έτσι κάθησα μαζί της μέσα στο παιδικό, όταν τα είχαν έξω, φρόντισα να είμαι πάντα σε σημείο που να με βλέπει, κι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, το παιδί σιγά σιγά ξεθάρρεψε. Όταν ερχόταν όμως η ώρα να μπει στη τάξη ούρλιαζε και δεν έμπαινε με τίποτα. Επειδή με άφησε η δασκάλα, μια μέρα μπήκα κι εγώ μαζί της. Και πάλι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, κι άρχισε να συμμετέχει κι εκείνη στο παιχνίδι. Και τότε μπήκε μέσα η αδερφή του διευθυντή (οικογενειακή επιχείρηση) και με ανάγκασε να βγω έξω. Φυσικά η κόρη μου άρχισε να ουρλιάζει και φύγαμε, και πήγε χαμένη όλη η προσπάθεια. Τώρα δε θέλει να δει την αίθουσα ούτε ζωγραφιστή.
Προσπάθησα να μιλήσω με το διευθυντή, τίποτα. Παρωπίδες και ωτοασπίδες. Το να μπαίνουν οι μαμάδες μέσα στις αίθουσες με τα παιδιά του φάνηκε το πιο τρελό πράγμα που έχει ακούσει. Κι όμως αυτό συμβαίνει σ’ όλη την Ευρώπη, και σε όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη. (βλέπε στο google «σύστημα σταδιακής προσαρμογής του Βερολίνου»).
Μου την είπε κιόλας απ’ έξω απ’ έξω, αν δε σ’ αρέσει, πάρε τη κόρη σου και φύγε. Ανήκουστο για μένα, τέτοια στενομυαλιά σε ιδιωτικό σχολείο. Δε βλέπω να στεριώνουμε σ’ αυτό το παιδικό, ούτε και σε κανένα άλλο παιδικό, γενικώς. Η πρέπει το παιδί να πλαντάξει στο κλάμα, ή να κάτσει στο σπίτι.
Εσάς ποια είναι η εμπειρία σας από τους παιδικούς? Αφήνουν τη συμμετοχή των γονιών στην αίθουσα του παιχνιδιού?