Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια...
Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...