Και να μαστε παλι....σημερα ξεκινησε η βδομαδα προσαρμογης στο σχολειο.
Πηγαμε το πρωι ολα μια χαρα, ειχαμε ετοιμασει απο βραδυ τα πραγματα μας, φτασαμε , ενθουσιασμενος ο Νικολας, μπαινει κατευθειαν μεσα στην ταξη του και αρχιζουν το χορο και τα τραγουδια.
Φευγω και περιμενω σε καφε κοντα στο σχολειο (οπως με συμβουλεψε και η δασκαλα ) για να ειμαι κοντα. Αφου δεν υπαρχει περιπτωση να μην με ζητησει κλαιγοντας την πρωτη μερα.
Εχουν περασει 40 λεπτα (στην μια ωρα ετσι και αλλιως θα τον επερνα,-για να μην ζοριστει την πρωτη φορα-) και δεν με εχουν παρει. " Ωραια , καλα ξεκιναμε " σκεφτομαι. Στα 45 λεπτα , χτυπαει το τηλ. "Ελα, σιγα σιγα αρχιζει να ενοχλειται που δεν εισαι εδω". Μεχρι να παω (μιλαμε για 5 λεπτα) , βρησκω εναν Νικολα, να κλαιει με μαυρο δακρυ, να εχει ηδη βγει στο προαυλιο με την δασκαλα,( η οποια τον απασχολουσε με πολυ ομορφο τροπο-ετυχε και την ακουσα πως του μιλουσε, πριν με δουν-) και απογοητευμενο.
Φυγαμε με τα πολλα, μου ειπε οτι δεν θελει να παει ξανα χωρις εμενα και του ειπα (παντα σε συνεννοηση με την δασκαλα) οτι αυριο θα κατσω λιγο παραπανω μαζι του. Δεν δειχνει να το δεχετε.
Με οσους γονεις εχω μιλησει, ολοι μου λενε, οτι δεν υπαρχει περιπτωση να αποφυγω την σκηνη, ο Νικολας να κλαιει και εγω να το χαιρεταω και να φευγω. Τωρα πειτε με υπερβολικη αλλα εγω αυτο δεν νομιζω οτι μπορω να το κανω, μου κοβεται η ανασα και μονο στην σκεψη. Και καθαρα απο ενστικο μου φαινεται και λαθος , για την ψυχολογια του παιδιου. Εχω αδικο?? δεν υπαρχει αλλος τροπος?? Αυτος ο τροπος δεν θα τραυματισει την εμπιστοσυνη του??
Συγνωμη για το κατεβατο, αλλα νιωθω τετοια αναστατωση με ολο αυτο.....μου φαινεται εγω θα κλαιω πιο πολυ απο τον ΝΙκο!