Καλημέρα κορίτσια! Δεν ξέρω τι μ' έπιασε, αλλά ξύπνησα σήμερα πάλι με πόνους και αν δε μιλήσω σε κάποιον θα τρελλαθώ!!!
Εδώ και 6 χρόνια υποφέρω από ρευματικά τα οποία αντί να υποχωρούν, χειροτερεύουν! Βαρέθηκα να πονάω συνέχεια! Μετά την εγκυμοσύνη είχα μεγάλη έξαρση, πονούσα σε ΟΛΕΣ τις αρθρώσεις, έκανα ομοιπαθητική και μου πέρασαν οι πόνοι, αλλά λίγο καιρό μετά πρήστηκε ο καρπός μου και πονάει φρικτά! Είναι περίπου 1,5 μήνας τώρα που πονάω συνεχόμενα! Δεν αντέχω τη ζωή μου! Ξυπνάω το πρωί και λέω: "ωχ, πώς φτιάχνουμε πάλι σήμερα τη φρουτόκρεμα;" Από τον πόνο έχω συνέχεια νεύρα, ειδικά όταν πάω το πρωί να ταΐσω το μωρό με πιάνουν τα κλάμματα από την προσπάθεια να περάσω τον εκνευρισμό μου στην μπέμπα!
Αν δεν είχα τον άντρα μου όλα αυτά τα χρόνια θα είχα αυτοκτονήσει! Αυτή η κατάσταση έχει καταστρέψει τη σχέση μας, δεν έχω ερωτική διάθεση, είμαι συνήθως κακόκεφη, η κάθε δουλειά που πρέπει να κάνω είναι σα μαραθώνιος! Πόσο να αντέξει κι αυτός, έχει πέσει σε κατάθλιψη εξαιτίας μου! Μου συμπαραστέκεται, αλλά άνθρωπος είναι κι αυτός! Όλα ήταν τόσο καλά μεταξύ μας πριν πάθω αυτό! Στο μεταξύ φοβάται να μην με στεναχωρήσει γιατί με τις στεναχώριες επιδεινώνεται η κατάστασή μου, δεν μου παραπονιέται, αλλά καταλαβαίνω ότι νιώθει εγκλωβισμένος! Κι εγώ να πονάω συνέχεια! Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος να πονάει συνέχεια; Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι καλύτερα να πέθαινα πριν μείνω έγκυος, να ησύχαζα μια για πάντα! Είμαι μισός άνθρωπος και είμαι μόλις 37! Πώς θα συνεχίσω τη ζωή μου έτσι, πώς θα φροντίσω το μωρό μου! Με πιάνει απελπισία! Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω τους άλλους ανθρώπους και να λέω μέσα μου: "να, αυτός δεν πονάει, ούτε αυτή πονάει!" Έχω ξεχάσει πώς είναι να μην πονάς όλη την ώρα! Πόση υπομονή να κάνω πια! Γιατί να πέσει πάνω μου αυτή η κατάρα!
Συγγνώμη για τη φλυαρία, αλλά δεν αντέχω να μην τα πω κάπου, θα τρελλαθώ!!!