Τα ουρλιαχτά είναι το νέο ξύλο!!

Δεν πρέπει να ουρλιάζουμε στα παιδιά μας για να τους επιβληθούμε

Η επιστήμη έχει καταλήξει με πολυάριθμες μελέτες και οι περισσότεροι

γονείς έχουν συμμορφωθεί: το ξύλο στα παιδιά είναι αντιπαιδαγωγικό. Τι

συμβαίνει όμως με τις φωνές και τα ουρλιαχτά που για πολλούς έχουν

αντικαταστήσει ως παιδαγωγική μέθοδος τις παραδοσιακές ξυλιές στον

πισινό; αναρωτιέται σε άρθρο της η εφημερίδα The New York Times και

αναδημοσιεύουν Τα Νέα (26.10.2009).

Για να βρει κάποιος την πιο πρόσφατη επιστημονική μελέτη για το ζήτημα

πρέπει να ανατρέξει στο 2003 και την επιθεώρηση «Journal of Μarriage and

Family». Από τους 991 γονείς που συμμετείχαν στην έρευνα, 88%

παραδεχόταν ότι τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο χρόνο είχε

φωνάξει στα παιδιά του. Για παράδειγμα, η Τζάκι Κλάιν είναι μια αφοσιωμένη

μητέρα δυο μικρών αγοριών. Ξοδεύει πολλές ώρες για να τα πηγαινοφέρνει

σε διάφορες δραστηριότητες και διαβάζει βιβλία για τη σωστή

διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Μπορεί να εξηγήσει με ήρεμη και

αποφασιστική φωνή ότι το να μην πλένουμε τα δόντια μας «είναι λάθος».

Όλα αυτά, το 90% του χρόνου. Υπάρχει όμως και το 10%, όπου όπως

παραδέχεται, «χάνω τον έλεγχο και βγαίνω εκτός εαυτού».

«Έχω δουλέψει με εκατοντάδες γονείς και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι

τα ουρλιαχτά είναι το νέο ξύλο», δηλώνει η ειδικός Έιμι ΜακΚρίντι. «Καθώς

οι γονείς έχουν καταλάβει ότι το ξύλο δεν είναι κοινωνικώς αποδεκτό,

υψώνουν τη φωνή τους για να επιβληθούν στα παιδιά τους. Έπειτα

αισθάνονται ένοχοι και ο φαύλος κύκλος αρχί ζει ξανά», προσθέτει. Το ίδιο

παραδέχεται και η συντάκτρια του μπλογκ Μotherblogger. «Είμαι η

Φραντσέσκα Καστανιόλι, μια μητέρα που ουρλιάζει», είναι η φράση με την

οποία αρχίζει ένα από τα κείμενά της. Η παραδοχή αυτή, όπως

εξομολογείται στους επισκέπτες της, την κάνει να αισθάνεται ότι

«αποκαλύπτει ένα φοβερό οικογενειακό μυστικό».

Από την έρευνα του 2003 μαθαίνουμε ότι οι περισσότερες οικογένειες

μοιράζονται το ίδιο «φοβερό οικογενειακό μυστικό». Οι ψυχολόγοι και οι

ψυχίατροι, ωστόσο, επισημαίνουν ότι ο σωφρονισμός διά της υψωμένης

φωνής πρέπει σε γενικές γραμμές να αποφεύγεται. Στην καλύτερη

περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματικήόσο περισσότερο και

συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν.

Στη χειρότερη, μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. «Δεν είναι οι φωνές που κάνουν τη διαφορά, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται», εξηγεί ο Ρόναλντ Ρόχνερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ. Αν ο γονιός είναι

απλά φωνακλάς οι συνέπειες είναι μικρές, προσθέτει. Αν όμως οι φωνές

συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, μπορεί να

εκληφθούν από το παιδί ως σημάδι απόρριψης. Η συμβουλή που δίνει ο

καθηγητής στους γονείς είναι να μην ουρλιάζουν στα παιδιά τους. Όπως

επισημαίνει, «είναι ένας παράγων κινδύνου για την οικογένεια».

Οι συμβουλές των ειδικών προς τους γονείς

&9679; Οι κανόνες: Δώστε ένα σύστημα κανόνων στα παιδιά αλλά μην

απαιτείτε να κάνουν πάντα τις σωστές επιλογές.

&9679; Οι διαπραγματεύσεις: Οι γονείς δεν είναι μηχανές σωστών

αποφάσεων. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα δεν βοηθούν

κανένα από τα δυο «στρατόπεδα».

&9679; Οι φωνές: Δεν εκπαιδεύουν και δεν είναι αποτελεσματικές. Όταν τα

νεύρα σας φτάνουν στο «κόκκινο» μετράτε μέχρι το πέντε ή πηγαίνετε σε

κάποιο άλλο δωμάτιο για να ηρεμήσετε.

&9679; Το χιούμορ: Αποδραματοποιήστε την κατάσταση χρησιμοποιώντας

χιούμορ και εκδηλώστε τον θυμό σας χωρίς ουρλιαχτά.

πηγή e-paideia.net

Δεν πρέπει να ουρλιάζουμε στα παιδιά μας για να τους επιβληθούμε

 

Η επιστήμη έχει καταλήξει με πολυάριθμες μελέτες και οι περισσότεροι

γονείς έχουν συμμορφωθεί: το ξύλο στα παιδιά είναι αντιπαιδαγωγικό. Τι

συμβαίνει όμως με τις φωνές και τα ουρλιαχτά που για πολλούς έχουν

αντικαταστήσει ως παιδαγωγική μέθοδος τις παραδοσιακές ξυλιές στον

πισινό; αναρωτιέται σε άρθρο της η εφημερίδα The New York Times και

αναδημοσιεύουν Τα Νέα (26.10.2009).

 

Για να βρει κάποιος την πιο πρόσφατη επιστημονική μελέτη για το ζήτημα

πρέπει να ανατρέξει στο 2003 και την επιθεώρηση «Journal of Μarriage and

Family». Από τους 991 γονείς που συμμετείχαν στην έρευνα, 88%

παραδεχόταν ότι τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο χρόνο είχε

φωνάξει στα παιδιά του. Για παράδειγμα, η Τζάκι Κλάιν είναι μια αφοσιωμένη

μητέρα δυο μικρών αγοριών. Ξοδεύει πολλές ώρες για να τα πηγαινοφέρνει

σε διάφορες δραστηριότητες και διαβάζει βιβλία για τη σωστή

διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Μπορεί να εξηγήσει με ήρεμη και

αποφασιστική φωνή ότι το να μην πλένουμε τα δόντια μας «είναι λάθος».

Όλα αυτά, το 90% του χρόνου. Υπάρχει όμως και το 10%, όπου όπως

παραδέχεται, «χάνω τον έλεγχο και βγαίνω εκτός εαυτού».

 

«Έχω δουλέψει με εκατοντάδες γονείς και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι

τα ουρλιαχτά είναι το νέο ξύλο», δηλώνει η ειδικός Έιμι ΜακΚρίντι. «Καθώς

οι γονείς έχουν καταλάβει ότι το ξύλο δεν είναι κοινωνικώς αποδεκτό,

υψώνουν τη φωνή τους για να επιβληθούν στα παιδιά τους. Έπειτα

αισθάνονται ένοχοι και ο φαύλος κύκλος αρχί ζει ξανά», προσθέτει. Το ίδιο

παραδέχεται και η συντάκτρια του μπλογκ Μotherblogger. «Είμαι η

Φραντσέσκα Καστανιόλι, μια μητέρα που ουρλιάζει», είναι η φράση με την

οποία αρχίζει ένα από τα κείμενά της. Η παραδοχή αυτή, όπως

εξομολογείται στους επισκέπτες της, την κάνει να αισθάνεται ότι

«αποκαλύπτει ένα φοβερό οικογενειακό μυστικό».

 

Από την έρευνα του 2003 μαθαίνουμε ότι οι περισσότερες οικογένειες

μοιράζονται το ίδιο «φοβερό οικογενειακό μυστικό». Οι ψυχολόγοι και οι

ψυχίατροι, ωστόσο, επισημαίνουν ότι ο σωφρονισμός διά της υψωμένης

φωνής πρέπει σε γενικές γραμμές να αποφεύγεται. Στην καλύτερη

περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματικήόσο περισσότερο και

συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν.

Στη χειρότερη, μπορεί το παιδί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο και ευτυχισμένο ή να χάσει την αυτοεκτίμησή του. «Δεν είναι οι φωνές που κάνουν τη διαφορά, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται», εξηγεί ο Ρόναλντ Ρόχνερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ. Αν ο γονιός είναι

απλά φωνακλάς οι συνέπειες είναι μικρές, προσθέτει. Αν όμως οι φωνές

συνοδεύονται από οργή, προσβολές ή ακόμη και σαρκασμό, μπορεί να

εκληφθούν από το παιδί ως σημάδι απόρριψης. Η συμβουλή που δίνει ο

καθηγητής στους γονείς είναι να μην ουρλιάζουν στα παιδιά τους. Όπως

επισημαίνει, «είναι ένας παράγων κινδύνου για την οικογένεια».

 

 

Οι συμβουλές των ειδικών προς τους γονείς

&9679; Οι κανόνες: Δώστε ένα σύστημα κανόνων στα παιδιά αλλά μην

απαιτείτε να κάνουν πάντα τις σωστές επιλογές.

 

&9679; Οι διαπραγματεύσεις: Οι γονείς δεν είναι μηχανές σωστών

αποφάσεων. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις για όλα τα θέματα δεν βοηθούν

κανένα από τα δυο «στρατόπεδα».

 

&9679; Οι φωνές: Δεν εκπαιδεύουν και δεν είναι αποτελεσματικές. Όταν τα

νεύρα σας φτάνουν στο «κόκκινο» μετράτε μέχρι το πέντε ή πηγαίνετε σε

κάποιο άλλο δωμάτιο για να ηρεμήσετε.

 

&9679; Το χιούμορ: Αποδραματοποιήστε την κατάσταση χρησιμοποιώντας

χιούμορ και εκδηλώστε τον θυμό σας χωρίς ουρλιαχτά.

 

πηγή e-paideia.net

Καλημέρα σε όλους...

Χρειάζομαι τις συμβουλές σας... σήμερα το πρωί έχασα τον έλεγχό μου και φώναξα στον μεγάλο μας γιο -ηλικίας 2,5 ετών-... για την ακρίβεια, φώναζα μόνη μου. :oops:

Έχασα την αυτοκυριαρχία μου και αισθάνομαι άααααααπειρες τύψεις. Ερώτηση κρίσεως : πώς ελέγχουμε τον θυμό μας ?????

Αχ μεγαλο θεμα αυτο....εγω ηδη απο τωρα που ειμαι εγκυος προσπαθω να εκπαιδευσω τον αντρουλη μου να μη φωναζει γιατι γενικως σαν οικογενεια ακομα και οταν κουβεντιαζουμε ειρηνικα παλι φωναζουμε.Εγω παντως πλεον εξασκω απλα τη μεθοδο της φυγης...οταν ειμαι ετοιμη να αρχισω να ουρλιαζω την κανω για λιγη ωρα,καθομαι καπου ηρεμα χωρις να μιλαω σε κανεναν και οταν συνελθω επιστρεφω.Τωρα τι θα κανω με το παιδι...θα δειξει...

Πάρτε βαθιές αναπνοές!

 

Ακόμα κι αν είστε στη μέση ενός καυγά ή μιας αγχώδους κατάστασης, κάντε ένα διάλειμμα μέσα στο χάος για να πάρετε τουλάχιστον μία βαθιά αναπνοή. Αυτό ακούγεται εύκολο, αλλά επειδή το σώμα μας σφίγγεται όταν αγχωνόμαστε, το να αναπνεύσουμε είναι συνήθως το πρώτο πράγμα που ξεχνάμε να κάνουμε. Ένας εύκολος τρόπος για να βεβαιωθείτε ότι αναπνέετε – και ότι αναπνέετε αρκετά – είναι να μετρήσετε μέχρι το 10 ή να επιλέξετε μία φράση και να την επαναλαμβάνετε μέχρι να συγκεντρώσετε τις σκέψεις σας. Η επιβράδυνση της αναπνοής σας αναζωογονεί, σας επιτρέπει να σκεφτείτε, και χαλαρώνει τους μύες σας. Σας δίνει μια στιγμή ηρεμίας για να σκεφτείτε καθαρά τι συμβαίνει. Όλα αυτά βοηθούν στο να βεβαιωθείτε ότι δεν θα κάνετε κάτι για το οποίο θα μετανιώσετε αργότερα. Τα ξεσπάσματα οργής μπορεί να είναι πολύ καταστροφικά, και μολονότι οι ασκήσεις αναπνοής δεν θα διώξουν το θυμό σας, θα σας δώσουν χρόνο να τον ελέγξετε. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ελέγχου προέρχεται από την καθαρή σκέψη, πράγμα πολύ καλύτερο από το να αφήνετε το μυαλό σας να κάνει αγώνα δρόμου με αποτέλεσμα να αισθάνεστε ταραγμένος και να χάνετε την αυτοσυγκέντρωσή σας.

Επίσης άλλη μία δοκιμασμένη μέθοδος είναι το τραγούδι! Την στιγμή που νιώθω πως έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι αρχίζω να τραγουδάω διάφορα παιδικά τραγουδάκια! Αυτό έχει διπλό αποτέλεσμα: το παιδί σταματά την ενοχλητική συμπεριφορά κι εμένα μου φεύγουν τα νεύρα.

Καλημέρα σε όλους...

 

Χρειάζομαι τις συμβουλές σας... σήμερα το πρωί έχασα τον έλεγχό μου και φώναξα στον μεγάλο μας γιο -ηλικίας 2,5 ετών-... για την ακρίβεια, φώναζα μόνη μου. :oops:

 

Έχασα την αυτοκυριαρχία μου και αισθάνομαι άααααααπειρες τύψεις. Ερώτηση κρίσεως : πώς ελέγχουμε τον θυμό μας ?????

Και γω άνοιξα θέμα γι'αυτό σήμερα. Με τις φωνές μου την τρόμαξα ξημερώματα.

Δες λίγο το θέμα που άνοιξα αν θες (Πως ζητάμε συγνώμη από τα παιδιά μας) που και εκεί έχει διάφορες γνώμες.

Προχώρα παρακάτω όπως μου είπε και μένα μια φίλη γιατί οι ενοχές πιθανόν να δημιουργήσουν το φαύλο κύκλο της επανάληψης και των τύψεων.

πολύ ωραία σωστά στη θεωρία, στην πράξη όμως? Εγώ δυστυχώς δυσκολεύομαι να κρατήσω χαμηλά τους τόνους... Αν περάσει μια μέρα και δεν ουρλιάξω νομίζω ότι έχω κάνει κατόρθωμα. Μία ερώτηση μόνο: Αν τελικά τα καταφέρω και πάψω να ουρλιάζω θα είναι όλα καλά ή οι βλάβες στην ψυχολογία τους είναι ανεπανόρθωτες?

Προσπαθώ όσο μπορώ να παίρνω βαθιές ανάσες ή να μετράω μέχρι το πέντε... σήμερα όμως, πραγματικά, δεν πρόλαβα ούτε μέχρι το ένα να μετρήσω... απλά, μου βγήκε από μέσα μου αβίαστα... κι άρχισα να φωνάζω. Ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου για την ακρίβεια.

Ο Νικόλας είχε σηκωθεί από τις 05:30 κι έκανε τα δικά του. Όντας εδώ και 4 μέρες με βρογχίτιδα μέσα στην γκρίνια. Η αφορμή για τον καβγά μας στάθηκε αυτό το άτιμο το μπουφάν που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να φορέσει. Κλάμα κακό, φωνές, του εξήγησα πως πρέπει να το βάλει επειδή είναι αδιάθετος και πως είναι ακόμη πολύ πρωί και πως έξω κάνει κρύο -στις 07:10 όλα αυτά-.

Εκείνος, σαν 1η αντίδραση θεώρησε καλό να ρίξει μια κλωτσιά στην μπέμπα... ΟΚ, έσξυψα προς το μέρος του και του είπα με θυμό στην φωνή μου αυτό που λέω ΠΑΝΤΑ, ότι είναι λάθος να χτυπάμε τους άλλους και πως η μπέμπα δεν έφταιγε σε τίποτε... Ε, μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό +το κλάμα της μικρής, η 2η αντίδρασή του ήταν να σταθεί στην μέση του σαλονιού και να κάνει εμετό σε δυο μεριές ακριβώς την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο για το σχολικό -πως είχε φτάσει στο σπίτι εννοώ-....

Εγινε από πάνω μέχρι κάτω να μην πω πώς κι εγώ έπρεπε μέσα σε 3 λεπτά να τον αλλάξω ρούχα, να καθαρίσω τα λερωμένα να μην τα πατήσει και να τα πάρω και τα 2αγκαλιά για να κατέβουμε στο σχολικό... Φυσικά και τα έκανα όλα αυτά αλλά -σχεδόν- ουρλιάζοντας !!!!

Νοιώθω λες και είμαι η χειρότερη μάνα της οικουμένης...

Αν περάσει μια μέρα και δεν ουρλιάξω νομίζω ότι έχω κάνει κατόρθωμα.

To ουρλιαχτό σου... έχει αντίκρυσμα; Θέλω να πω... αλλάζει η κατάσταση που σε φτάνει στο ουρλιαχτό εκείνη τη στιγμή;

πολύ ωραία σωστά στη θεωρία, στην πράξη όμως? Εγώ δυστυχώς δυσκολεύομαι να κρατήσω χαμηλά τους τόνους... Αν περάσει μια μέρα και δεν ουρλιάξω νομίζω ότι έχω κάνει κατόρθωμα. Μία ερώτηση μόνο: Αν τελικά τα καταφέρω και πάψω να ουρλιάζω θα είναι όλα καλά ή οι βλάβες στην ψυχολογία τους είναι ανεπανόρθωτες?

Επειδή και γω το παλεύω, πίστεψε ότι αν καταφέρεις να περάσεις αυτό που θέλεις χωρίς φωνές είναι πιο συνεργάσιμα τα παιδιά, αλλά θέλει πολλή δουλειά.

Η επανάληψη είναι που κάνει τη διαφορά και με τα ουρλιαχτά και χωρίς.

Αν επαναλαμβάνεις τα ουρλιαχτά, εμπεδώνουν ότι αυτό είναι μια θεμιτή συμπεριφορά και ένας τρόπος αποδεκτός προς διεκδίκηση του τι θέλουν.

Αν επαναλαμβάνεις τη χρήση διαλόγου εμπεδώνουν ότι ο διάλογος είναι ο τρόπος με τον οποίο θα διεκδικούν τα θέλω τους.

Προσπαθώ όσο μπορώ να παίρνω βαθιές ανάσες ή να μετράω μέχρι το πέντε... σήμερα όμως, πραγματικά, δεν πρόλαβα ούτε μέχρι το ένα να μετρήσω... απλά, μου βγήκε από μέσα μου αβίαστα... κι άρχισα να φωνάζω. Ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου για την ακρίβεια.

Ο Νικόλας είχε σηκωθεί από τις 05:30 κι έκανε τα δικά του. Όντας εδώ και 4 μέρες με βρογχίτιδα μέσα στην γκρίνια. Η αφορμή για τον καβγά μας στάθηκε αυτό το άτιμο το μπουφάν που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να φορέσει. Κλάμα κακό, φωνές, του εξήγησα πως πρέπει να το βάλει επειδή είναι αδιάθετος και πως είναι ακόμη πολύ πρωί και πως έξω κάνει κρύο -στις 07:10 όλα αυτά-.

Εκείνος, σαν 1η αντίδραση θεώρησε καλό να ρίξει μια κλωτσιά στην μπέμπα... ΟΚ, έσξυψα προς το μέρος του και του είπα με θυμό στην φωνή μου αυτό που λέω ΠΑΝΤΑ, ότι είναι λάθος να χτυπάμε τους άλλους και πως η μπέμπα δεν έφταιγε σε τίποτε... Ε, μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό +το κλάμα της μικρής, η 2η αντίδρασή του ήταν να σταθεί στην μέση του σαλονιού και να κάνει εμετό σε δυο μεριές ακριβώς την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο για το σχολικό -πως είχε φτάσει στο σπίτι εννοώ-....

Εγινε από πάνω μέχρι κάτω να μην πω πώς κι εγώ έπρεπε μέσα σε 3 λεπτά να τον αλλάξω ρούχα, να καθαρίσω τα λερωμένα να μην τα πατήσει και να τα πάρω και τα 2αγκαλιά για να κατέβουμε στο σχολικό... Φυσικά και τα έκανα όλα αυτά αλλά -σχεδόν- ουρλιάζοντας !!!!

Νοιώθω λες και είμαι η χειρότερη μάνα της οικουμένης...

:roll: δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα στη θέση σου :roll:

σίγουρα πάντως δεν είσαι η χειρότερη μάνα του κόσμου επειδή έχασες την ψυχραιμία σου

Προσπαθώ όσο μπορώ να παίρνω βαθιές ανάσες ή να μετράω μέχρι το πέντε... σήμερα όμως, πραγματικά, δεν πρόλαβα ούτε μέχρι το ένα να μετρήσω... απλά, μου βγήκε από μέσα μου αβίαστα... κι άρχισα να φωνάζω. Ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου για την ακρίβεια.

Ο Νικόλας είχε σηκωθεί από τις 05:30 κι έκανε τα δικά του. Όντας εδώ και 4 μέρες με βρογχίτιδα μέσα στην γκρίνια. Η αφορμή για τον καβγά μας στάθηκε αυτό το άτιμο το μπουφάν που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να φορέσει. Κλάμα κακό, φωνές, του εξήγησα πως πρέπει να το βάλει επειδή είναι αδιάθετος και πως είναι ακόμη πολύ πρωί και πως έξω κάνει κρύο -στις 07:10 όλα αυτά-.

Εκείνος, σαν 1η αντίδραση θεώρησε καλό να ρίξει μια κλωτσιά στην μπέμπα... ΟΚ, έσξυψα προς το μέρος του και του είπα με θυμό στην φωνή μου αυτό που λέω ΠΑΝΤΑ, ότι είναι λάθος να χτυπάμε τους άλλους και πως η μπέμπα δεν έφταιγε σε τίποτε... Ε, μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό +το κλάμα της μικρής, η 2η αντίδρασή του ήταν να σταθεί στην μέση του σαλονιού και να κάνει εμετό σε δυο μεριές ακριβώς την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο για το σχολικό -πως είχε φτάσει στο σπίτι εννοώ-....

Εγινε από πάνω μέχρι κάτω να μην πω πώς κι εγώ έπρεπε μέσα σε 3 λεπτά να τον αλλάξω ρούχα, να καθαρίσω τα λερωμένα να μην τα πατήσει και να τα πάρω και τα 2αγκαλιά για να κατέβουμε στο σχολικό... Φυσικά και τα έκανα όλα αυτά αλλά -σχεδόν- ουρλιάζοντας !!!!

Νοιώθω λες και είμαι η χειρότερη μάνα της οικουμένης...

Δεν είσαι η χειρότερη μάνα και μην το σκέφτεσαι καθόλου έτσι. Σε καταλαβαίνω. Τα παιδιά σου σκέφτεσαι και αυτό φαίνεται. Ξέχνα το τώρα και απλά προσπάθησε την επόμενη φορά να μην εκνευριστείς.

Και γω άνοιξα θέμα γι'αυτό σήμερα. Με τις φωνές μου την τρόμαξα ξημερώματα.

 

Δες λίγο το θέμα που άνοιξα αν θες (Πως ζητάμε συγνώμη από τα παιδιά μας) που και εκεί έχει διάφορες γνώμες.

 

Προχώρα παρακάτω όπως μου είπε και μένα μια φίλη γιατί οι ενοχές πιθανόν να δημιουργήσουν το φαύλο κύκλο της επανάληψης και των τύψεων.

Φίλη SKEK,

Διάβασα το θέμα σου... Τωρα και να ζητήσω συγνώμη ο Νικόλας θα το έχει ξεχάσει μέχρι το απόγευμα. Εγώ που δεν θα το ξεχάσω έλα και πες μου τί κάνουμε.

Προσπαθώ όσο μπορώ να παίρνω βαθιές ανάσες ή να μετράω μέχρι το πέντε... σήμερα όμως, πραγματικά, δεν πρόλαβα ούτε μέχρι το ένα να μετρήσω... απλά, μου βγήκε από μέσα μου αβίαστα... κι άρχισα να φωνάζω. Ήθελα να βάλω τα κλάματα από τα νεύρα μου για την ακρίβεια.

Ο Νικόλας είχε σηκωθεί από τις 05:30 κι έκανε τα δικά του. Όντας εδώ και 4 μέρες με βρογχίτιδα μέσα στην γκρίνια. Η αφορμή για τον καβγά μας στάθηκε αυτό το άτιμο το μπουφάν που ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να φορέσει. Κλάμα κακό, φωνές, του εξήγησα πως πρέπει να το βάλει επειδή είναι αδιάθετος και πως είναι ακόμη πολύ πρωί και πως έξω κάνει κρύο -στις 07:10 όλα αυτά-.

Εκείνος, σαν 1η αντίδραση θεώρησε καλό να ρίξει μια κλωτσιά στην μπέμπα... ΟΚ, έσξυψα προς το μέρος του και του είπα με θυμό στην φωνή μου αυτό που λέω ΠΑΝΤΑ, ότι είναι λάθος να χτυπάμε τους άλλους και πως η μπέμπα δεν έφταιγε σε τίποτε... Ε, μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό +το κλάμα της μικρής, η 2η αντίδρασή του ήταν να σταθεί στην μέση του σαλονιού και να κάνει εμετό σε δυο μεριές ακριβώς την ώρα που χτύπησε το τηλέφωνο για το σχολικό -πως είχε φτάσει στο σπίτι εννοώ-....

Εγινε από πάνω μέχρι κάτω να μην πω πώς κι εγώ έπρεπε μέσα σε 3 λεπτά να τον αλλάξω ρούχα, να καθαρίσω τα λερωμένα να μην τα πατήσει και να τα πάρω και τα 2αγκαλιά για να κατέβουμε στο σχολικό... Φυσικά και τα έκανα όλα αυτά αλλά -σχεδόν- ουρλιάζοντας !!!!

Νοιώθω λες και είμαι η χειρότερη μάνα της οικουμένης...

Εντάξει άνθρωποι είμαστε και κάποιες φορές σίγουρα θα ξεφύγουμε γιατί προσωπικά εγώ πνίγομαι από τέτοιες επάλληλες συμπεριφορές. Το θέμα είναι να μπορούμε να ελέγχουμε τον θυμό μας, και κατά συνέπεια τον τόνο της φωνής μας τις περισσότερες φορές. Και μην ξεχνάς σε όλους τους κανόνες υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Ε! δες το συγκεκριμένο σαν εξαίρεση.

Ευχαριστώ κορίτσια για το κουράγιο.

Δεν θέλω να φωνάζω σαν τον μπαμπούλα πάνω από τα κεφάλια τους ούτε να με φοβούνται θέλω. Και γι' αυτό είμαι στεναχωρημένη...

Φίλη SKEK,

 

Διάβασα το θέμα σου... Τωρα και να ζητήσω συγνώμη ο Νικόλας θα το έχει ξεχάσει μέχρι το απόγευμα. Εγώ που δεν θα το ξεχάσω έλα και πες μου τί κάνουμε.

Αφού θα το ξεχάσει και είσαι σίγουρη, ξέχνα το και συ για να μπορείς να είσαι καλά όταν έρθει και να μην είσαι στρεσαρισμένη γι'αυτό. Εμένα που με άκουσε και ο σύζυξ και είχα και αυτόν να με γεμίζει τύψεις??

To ουρλιαχτό σου... έχει αντίκρυσμα; Θέλω να πω... αλλάζει η κατάσταση που σε φτάνει στο ουρλιαχτό εκείνη τη στιγμή;

εγω που ειμαι ουρλιαχτικος τυπος γενικα... σου λεω.. κανεναν αντικρυσμα... το παιδι μου δεν μου δινει καμια σημασια... αφενως γιατι το εχει συνηθισει πλεον, αφετερου, να κι αν ουρλιαξω- να κι αν δεν ουρλιαξω....

τις φωνητικες μου χορδες χαλαω..

εγω που ειμαι ουρλιαχτικος τυπος γενικα... σου λεω.. κανεναν αντικρυσμα... το παιδι μου δεν μου δινει καμια σημασια... αφενως γιατι το εχει συνηθισει πλεον, αφετερου, να κι αν ουρλιαξω- να κι αν δεν ουρλιαξω....

 

τις φωνητικες μου χορδες χαλαω..

Παρά να τρόμαζε καλύτερα να μ'έγραφε και μένα.

Φυστικάκι κι εγώ τέτοιος τύπος είμαι και προσπαθώ να το ελέγξω... καθημερινά

Γι' αυτό την ρωτάω... αν μπορέσει να καταλάβει ότι φωνάξει δεν φωνάξει το ίδιο και το αυτό και ότι μπορεί να πετύχει περισσότερα με ηρεμία... δεν θα πετύχει τη μία μέρα χωρίς ουρλιαχτά που είναι το μεγάλο βήμα

Αφού θα το ξεχάσει και είσαι σίγουρη, ξέχνα το και συ για να μπορείς να είσαι καλά όταν έρθει και να μην είσαι στρεσαρισμένη γι'αυτό. Εμένα που με άκουσε και ο σύζυξ και είχα και αυτόν να με γεμίζει τύψεις??

Κι εμένα ήταν παρών, αλλά, ευτυχώς, δεν μίλησε... Μόνο μετά αφού έφυγαν τα παιδιά κι εγώ είχα πάθει ντελίριο κι έβαζα πλυντήρια πρώι πρωί, σφουγγάρισα το σαλόνι, πέρασα γυαλιστικό στα μάρμαρα, πέρασα κόκκινη όλο το σπίτι, άλλαξα σεντόνια.... με κοίταξε και με ρώτησε : "Τώρα έτσι θα είσαι όλη μέρα ?" ... α, και μετά προσφέρθηκε να με πάει στη δουλεία τραυματίας γαρ από ατύχημα με το μηχανάκι και με άδεια 2 εβδομάδων -κάντε τα τρία τα μωρά μέσα στο σπίτι-...

εγω που ειμαι ουρλιαχτικος τυπος,,,,,,,,,,..

:lol::lol::lol::lol::lol:

Το εισαγωγικό άρθρο έχει δίκιο. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς να διατηρήσεις τον έλεγχο μερικές φορές...

Εγώ κάθε φορά που φωνάζω ή που βλέπω την γυναίκα μου να φωνάζει προσπαθώ να θυμηθώ τις εξής φράσεις μέσα μου:

"Θα πετύχω τον σκοπό μου καλύτερα με φωνές ή θα πετύχω το αντίθετο αποτέλεσμα;",

"Τα λέω για να μεγαλώσω σωστά το παιδί μου ή απλά για να εκτονωθώ;"

...και μετά ηρεμώ!

Παρά να τρόμαζε καλύτερα να μ'έγραφε και μένα.

τουλαχιστον, αν υψωσεις ΜΙΑ φορα τη φωνη, θα σ ακουσει....

εμενα χτες της ειπε ο πατερας της "κατεβα απο το τραπεζι" ηρεμα... καμια 20αρια φορες....την κατεβασε αλλες τοσες.... στο τελος, της εμπηξε τσιριδα, και γυρναει και του φωναζει στον ιδιο τονο "ΣΩΠΑ ΠΙΛΑΚΑ!!!!!!!!!"

βγηκε ο αντρας μου στο μπαλκονι κι εκανε 2 τσιγαρα μονορουφι, σε 2μιση λεπτα...

μα... πιλάκας!!!

οποτε, ενας ακομα λογος για να μην ουρλιαζουμε στα παιδια μας, (περα οτι δεν κερδιζουμε τιποτα) ειναι οτι κανουν κοπυ πεηστ αυτη τη συμπεριφορα..

Περαστικά του metaxaki.... Εκλογίκευσε τον θυμό σου για να ηρεμήσεις

Να δεις που το απόγευμα θα είναι όλα καλύτερα

Κι εμένα ήταν παρών, αλλά, ευτυχώς, δεν μίλησε... Μόνο μετά αφού έφυγαν τα παιδιά κι εγώ είχα πάθει ντελίριο κι έβαζα πλυντήρια πρώι πρωί, σφουγγάρισα το σαλόνι, πέρασα γυαλιστικό στα μάρμαρα, πέρασα κόκκινη όλο το σπίτι, άλλαξα σεντόνια.... με κοίταξε και με ρώτησε : "Τώρα έτσι θα είσαι όλη μέρα ?" ... α, και μετά προσφέρθηκε να με πάει στη δουλεία τραυματίας γαρ από ατύχημα με το μηχανάκι και με άδεια 2 εβδομάδων -κάντε τα τρία τα μωρά μέσα στο σπίτι-...

Χαλάρωσε λίγο γιατί έχεις και συ πολλά να σκεφτείς και να τρέξεις μάλλον

πιλάκας; meaning?