Δεν νιώθω καλά.

[Gataki1235]

Καλησπέρα σε ολους.

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα που αντιμετωπίζω. Έχω ένα μωράκι 8 μηνών. Γενικά είναι ένα δύσκολο παιδί και με τον ύπνο του και με το φαγητό του. Ενώ την αγαπάω και αγχώνομαι πολύ γιαυτην, έρχονται πολλές στιγμές που δεν αντέχω άλλο. Νευριάζω με το παραμικρό, φωνάζω ,ξεσπάω και στη συνέχεια στεναχωριέμαι και νιώθω τύψεις. Νιώθω συνέχεια πως θα είναι έτσι η ζωή μου για πάντα. Με.κυριευει το άγχος και δεν μπορώ να απεγλωβιστω από αυτό. Υπάρχει κάποια άλλη αντίστοιχη περίπτωση? 

[kotsifikos]

16 minutes ago, Gataki1235 said:

Καλησπέρα σε ολους.

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα που αντιμετωπίζω. Έχω ένα μωράκι 8 μηνών. Γενικά είναι ένα δύσκολο παιδί και με τον ύπνο του και με το φαγητό του. Ενώ την αγαπάω και αγχώνομαι πολύ γιαυτην, έρχονται πολλές στιγμές που δεν αντέχω άλλο. Νευριάζω με το παραμικρό, φωνάζω ,ξεσπάω και στη συνέχεια στεναχωριέμαι και νιώθω τύψεις. Νιώθω συνέχεια πως θα είναι έτσι η ζωή μου για πάντα. Με.κυριευει το άγχος και δεν μπορώ να απεγλωβιστω από αυτό. Υπάρχει κάποια άλλη αντίστοιχη περίπτωση? 

αυτό που ζεις λίγο πολυ το έχουμε ζήσει όλες. Η συμβουλή που θα σου έδινα εγώ είναι πως αν νιώθεις πως όλα αυτά δεν μπορείς να τα διαχειριστείς δες έναν ειδικό, αυτό είναι κάτι το οποίο θα βοηθήσει ουσιαστικά. Επίσης κάτι εξίσου σημαντικό είναι τι βοήθεια έχεις με το παιδί? έχεις βοήθεια? μπορείς να την αφήσεις δύο ώρες να πας μία βόλτα με τις φίλες σου? ή μπορεί κάποιος να την κρατήσει να κοιμηθείς μία ώρα παραπάνω? ο μπαμπάς της συμμετέχει ?

[Annitamik]

2 ώρες πρίν, Gataki1235 είπε:

Καλησπέρα σε ολους.

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα που αντιμετωπίζω. Έχω ένα μωράκι 8 μηνών. Γενικά είναι ένα δύσκολο παιδί και με τον ύπνο του και με το φαγητό του. Ενώ την αγαπάω και αγχώνομαι πολύ γιαυτην, έρχονται πολλές στιγμές που δεν αντέχω άλλο. Νευριάζω με το παραμικρό, φωνάζω ,ξεσπάω και στη συνέχεια στεναχωριέμαι και νιώθω τύψεις. Νιώθω συνέχεια πως θα είναι έτσι η ζωή μου για πάντα. Με.κυριευει το άγχος και δεν μπορώ να απεγλωβιστω από αυτό. Υπάρχει κάποια άλλη αντίστοιχη περίπτωση? 

Καλησπέρα κορίτσι μου, φαίνεται ότι έχεις πολύ άγχος. Εγώ πέρσι που η μικρή μου ήταν μωρό ένιωθα επίσης πολύ πιεσμένη, πέσαμε και στον κορονοιο και στην καραντίνα και ήταν χάλια η κατάσταση. Και μένα δύσκολο παιδάκι με τον ύπνο και φυσικά στο φαγητό στην ηλικία των οκτώ μηνών ήταν ζορικη λόγω δοντιών. Τα κακά νέα είναι ότι η πλειοψηφία των μωρών έτσι είναι και το περνάμε το σοκ μας οι νέοι γονείς γιατί είναι απίστευτα κουραστικό και αγχωτικό όλο αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι δε χρειάζεται να σκας για αυτό, γιατί μωρά είναι και περνάνε αυτές τις φάσεις, κάποια στιγμή όσο και αν δε το πιστεύεις τώρα , θα αλλάξουν τα πράγματα γιατί απλά μεγαλώνουν και επιτέλους συνεννοεισαι μαζί τους και μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Τώρα σε αυτή τη κατάσταση, μπορείς να κάνεις τα εξής πράγματα που αφορούν κυρίως εσένα και όχι το μωρό: πρώτον να μην επωμιζεσαι το μεγάλωμα του μωρού μόνη σου. Αυτό συνεπάγεται ότι κάποιες φορές θα τη ταιζει ο μπαμπάς της γιατί προφανώς και θα σου σπάνε τα νεύρα αν το κάνεις εσύ συνέχεια. Επίσης πώς κοιμάται; Αν μπορεί και κοιμάται με άλλους ανθρώπους , πασαρε την κυριολεκτικά σε άλλους σε κάποιους υπνους. Αν όχι, δοκίμασε έστω στους μεσημεριανους υπνους να βάλεις στο παιχνίδι τον μπαμπά ή καμία γιαγιά.Σιγά σιγά θα μάθει και με άλλους. Πχ εκείνη την ώρα που είναι να κοιμηθεί, πήγαινε μια βόλτα μια ώρα και που ξέρεις μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα, να καταφέρει να κοιμηθεί με άλλον ενήλικα. Αν όχι θα επιστρέψεις και θα δοκιμασετε άλλη φορά. Σιγά σιγά, ένα βήμα τη φορά .Αν κλάψει μην αγχωθεις, είναι φυσιολογικό, θέλει τη μαμά της, να είσαι θετική, σταθερή και καθησυχαστικη. Θα κερδίσει πιο πολλά αν είσαι εσύ ήρεμη. 

Δεύτερον , έχεις επαφές με κόσμο; Πχ εργάζεσαι ή βλέπεις έστω κάποια φίλη σου; Ξέρεις μεγάλο ρόλο στη ψυχολογία μας μετά την απόκτηση παιδιού παίζει το ποσό η ζωή μας μοιάζει με αυτή που είχαμε πριν το παιδί. Τόσο πιο φυσιολογικά νιώθουμε. Οι άνθρωποι που βλέπαμε, οι δουλειές που κάναμε ή σπουδές . Όλα αυτά δε σταματάνε λόγω παιδιού.Όσο πιο πολύ μπορείς να εντάξεις το παιδάκι σου στη ζωή τη δική σου και όχι το αντίθετο, να αλλάξεις τη ζωή σου λόγω του παιδιού. Δε μπορούν όλα να περιστρέφονται γύρω από το παιδί. Μη σου πω ούτε και τα παιδιά μας δε θα το θέλουν αυτό. Επίσης, χρειάζεται χρόνος , έστω μια ώρα την εβδομάδα χωρίς το παιδί.

Τρίτον αν δεις ότι μπουκωνεσαι πολύ ψυχολογικά, να μιλήσεις ασυζητητί με κάποιον ειδικό. Εγώ το έχω κάνει και με βοήθησε πολύ. Επειδή λες ότι χάνεις τη ψυχραιμία σου , θα στο πρότεινα σίγουρα και για σένα και για να είσαι ήρεμη σε σχέση με το μωρό.

Να θυμάσαι ότι το να έχεις μωρό ή μικρό παιδάκι είναι ζορικο, αλλά ευτυχώς μεγαλώνουν. Ναι βελτιώνεται η κατάσταση και όσο μεγαλώνει τόσο πιο εύκολο γίνεται

[CutiePies]

Καλησπέρα σας. Καταρχήν να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη αν αυτό που γράφω είναι περίεργο για τα Ελληνικά δεδομένα, είμαι καινούρια εδώ και έχω λίγο μπερδευτεί με το είναι αποδεκτό και τι όχι, έχω ζήσει και πολλά χρόνια εκτός Ελλάδας.

Καταλαβαίνω απόλυτα το συναίσθημα που νιώθετε και πιστεύω ότι  είναι μονόδρομος η φροντίδα από έναν ειδικό ψυχικής υγείας, ιδανικά ψυχίατρο σε πρώτη φάση και μετά ψυχολόγο. Γνωρίζω ότι είναι ακόμη αρκετά ταμπού στη χώρα μας, οπότε μην το πάρετε στραβά. Η επιλόχειος κατάθλιψη δεν είναι ντροπή και σε αυτές τις περιπτώσεις όλες οι μαμάδες που το παθαίνουμε χρειαζ΄μαστε βοήθεια από ειδικό. Οι ορμόνες μετά τη γέννα μας κάνουν καμιά φορά να αρρωσταίνουμε πολύ δυστυχώς. Ο ειδικός θα σας πει αν είναι κατάθλιψη και θα σας δώσει την αγωγή που θα σας βοηθήσει πάρα πολύ. Μπορεί πάλι να είναι κάτι άλλο, να έχετε έλλειψη ύπνου, να μην έχετε καμία βοήθεια και να έχετε πάθει υπερκόπωση, αλλά καλό είναι να αποκλείουμε πρώτα τα σοβαρά ιατρικά προβλήματα. 

[despoina34]

On 8/11/2021 at 11:35 ΠΜ, Gataki1235 είπε:

Καλησπέρα σε ολους.

Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα που αντιμετωπίζω. Έχω ένα μωράκι 8 μηνών. Γενικά είναι ένα δύσκολο παιδί και με τον ύπνο του και με το φαγητό του. Ενώ την αγαπάω και αγχώνομαι πολύ γιαυτην, έρχονται πολλές στιγμές που δεν αντέχω άλλο. Νευριάζω με το παραμικρό, φωνάζω ,ξεσπάω και στη συνέχεια στεναχωριέμαι και νιώθω τύψεις. Νιώθω συνέχεια πως θα είναι έτσι η ζωή μου για πάντα. Με.κυριευει το άγχος και δεν μπορώ να απεγλωβιστω από αυτό. Υπάρχει κάποια άλλη αντίστοιχη περίπτωση? 

Καλησπέρα. Είμαι μαμά ενός κοριτσιού που σε 4 μέρες γίνεται 23 μηνών.. Δυστυχώς ακόμη νιώθω έτσι κ δεν σου το λέω για να σε αγχωσω, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, στο λέω για να καταλάβεις πώς είμαστε πάρα πολλές μαμάδες με μικρά μωρά έτσι, να πάρεις δύναμη κ να πιστέψεις ότι κι εσύ θα τα καταφέρεις όπως κ γω κ τόσες άλλες. Εμάς το κύριο θέμα είναι ο ύπνος. Αυτή τη στιγμή περνάμε νομίζω τα χειρότερα μας ξενύχτια, δν ξέρω γιατί, δεν ξέρω τι φταίει κ δεν θα τα καταλάβω κ πότε. Κλαίω ξεσπάω κ κάθε πρωί ξεκινάει μια νέα μερα γεμάτη τρέξιμο κούραση δουλειές κλπ. Όμως να θυμάσαι ένα πράγμα, τίποτα δεν θα κρατήσει για πάντα. Θα παιδευτουμε τα πρώτα χρόνια αλλά μετά θα απολαύσουμε τη μητρότητα. Αν θες στείλε μου προσωπικό μήνυμα να τα λέμε. Καλή δύναμη κ να το χαίρεσαι 

[Gataki1235]

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. 

Τον τελευταίο μήνα είμαι στο σπίτι των γονιών μου με το μωρό που είναι σε άλλη πόλη από αυτή που μένουμε,οπότε εδώ έχω βοήθεια και μπορώ να λείψω και λίγο από το σπίτι όταν δεν δουλεύει η μητέρα μου. Αλλά σύντομα θα γυρίσουμε στο σπίτι μας όπου εκεί δεν έχω βοήθεια γιατί ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες και γυρνάει αργά το βράδυ. Από τώρα το σκέφτομαι πως θα την παλέψω. Γενικά έχω πολύ άγχος όσον αφορά στο μωρό και το φαγητό του γιατί μικρότερη είχε θέμα με παλινδρόμηση και σε κάποια φάση το μωρό έκανε οισοφαγίτιδα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Όλο αυτό το γεγονός μου πρόσθεσε περισσότερο άγχος με αποτέλεσμα να μην το έχω αποβάλλει ακόμα όλο αυτό το γεγονός. Έχω σκεφτεί να μιλήσω με κάποιο ειδικό γιατί δεν γίνεται να συνεχίζω να ζω έτσι,απλά σκέφτηκα να μιλήσω και με άλλες μαμάδες να μου πουν τις εμπειρίες τους. Όσον αφορά στις φίλες μου πλέον λόγω της πανδημίας έχουν περιοριστεί οι επαφές μας οπότε δεν έχουμε κοινωνική ζωή και σίγουρα όλο αυτό δεν βοηθάει. Εγώ τώρα δεν εργάζομαι γιατί έχω άδεια λόγω του μωρό μέχρι τον Απρίλη. Και αυτό για μένα προτογνωρο είναι γιατί πάντα δούλευα και έλειπα από το σπίτι. Το μόνο διάστημα που έχω μείνει σπίτι τόσο διάστημα είναι τώρα. Αυτά σε γενικές γραμμές για να καταλάβετε περίπου την κατάσταση. 

 

 

23 ώρες πρίν, Annitamik είπε:

Καλησπέρα κορίτσι μου, φαίνεται ότι έχεις πολύ άγχος. Εγώ πέρσι που η μικρή μου ήταν μωρό ένιωθα επίσης πολύ πιεσμένη, πέσαμε και στον κορονοιο και στην καραντίνα και ήταν χάλια η κατάσταση. Και μένα δύσκολο παιδάκι με τον ύπνο και φυσικά στο φαγητό στην ηλικία των οκτώ μηνών ήταν ζορικη λόγω δοντιών. Τα κακά νέα είναι ότι η πλειοψηφία των μωρών έτσι είναι και το περνάμε το σοκ μας οι νέοι γονείς γιατί είναι απίστευτα κουραστικό και αγχωτικό όλο αυτό. Τα καλά νέα είναι ότι δε χρειάζεται να σκας για αυτό, γιατί μωρά είναι και περνάνε αυτές τις φάσεις, κάποια στιγμή όσο και αν δε το πιστεύεις τώρα , θα αλλάξουν τα πράγματα γιατί απλά μεγαλώνουν και επιτέλους συνεννοεισαι μαζί τους και μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Τώρα σε αυτή τη κατάσταση, μπορείς να κάνεις τα εξής πράγματα που αφορούν κυρίως εσένα και όχι το μωρό: πρώτον να μην επωμιζεσαι το μεγάλωμα του μωρού μόνη σου. Αυτό συνεπάγεται ότι κάποιες φορές θα τη ταιζει ο μπαμπάς της γιατί προφανώς και θα σου σπάνε τα νεύρα αν το κάνεις εσύ συνέχεια. Επίσης πώς κοιμάται; Αν μπορεί και κοιμάται με άλλους ανθρώπους , πασαρε την κυριολεκτικά σε άλλους σε κάποιους υπνους. Αν όχι, δοκίμασε έστω στους μεσημεριανους υπνους να βάλεις στο παιχνίδι τον μπαμπά ή καμία γιαγιά.Σιγά σιγά θα μάθει και με άλλους. Πχ εκείνη την ώρα που είναι να κοιμηθεί, πήγαινε μια βόλτα μια ώρα και που ξέρεις μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα, να καταφέρει να κοιμηθεί με άλλον ενήλικα. Αν όχι θα επιστρέψεις και θα δοκιμασετε άλλη φορά. Σιγά σιγά, ένα βήμα τη φορά .Αν κλάψει μην αγχωθεις, είναι φυσιολογικό, θέλει τη μαμά της, να είσαι θετική, σταθερή και καθησυχαστικη. Θα κερδίσει πιο πολλά αν είσαι εσύ ήρεμη. 

Δεύτερον , έχεις επαφές με κόσμο; Πχ εργάζεσαι ή βλέπεις έστω κάποια φίλη σου; Ξέρεις μεγάλο ρόλο στη ψυχολογία μας μετά την απόκτηση παιδιού παίζει το ποσό η ζωή μας μοιάζει με αυτή που είχαμε πριν το παιδί. Τόσο πιο φυσιολογικά νιώθουμε. Οι άνθρωποι που βλέπαμε, οι δουλειές που κάναμε ή σπουδές . Όλα αυτά δε σταματάνε λόγω παιδιού.Όσο πιο πολύ μπορείς να εντάξεις το παιδάκι σου στη ζωή τη δική σου και όχι το αντίθετο, να αλλάξεις τη ζωή σου λόγω του παιδιού. Δε μπορούν όλα να περιστρέφονται γύρω από το παιδί. Μη σου πω ούτε και τα παιδιά μας δε θα το θέλουν αυτό. Επίσης, χρειάζεται χρόνος , έστω μια ώρα την εβδομάδα χωρίς το παιδί.

Τρίτον αν δεις ότι μπουκωνεσαι πολύ ψυχολογικά, να μιλήσεις ασυζητητί με κάποιον ειδικό. Εγώ το έχω κάνει και με βοήθησε πολύ. Επειδή λες ότι χάνεις τη ψυχραιμία σου , θα στο πρότεινα σίγουρα και για σένα και για να είσαι ήρεμη σε σχέση με το μωρό.

Να θυμάσαι ότι το να έχεις μωρό ή μικρό παιδάκι είναι ζορικο, αλλά ευτυχώς μεγαλώνουν. Ναι βελτιώνεται η κατάσταση και όσο μεγαλώνει τόσο πιο εύκολο γίνεται

 

[Gataki1235]

Δυστυχώς η κατάσταση με το μωρό πάει από το κακό στο χειρότερο. Πλέον ξυπνάει ανά τρίωρο,όπως όταν ήταν νεογέννητο, κλαίει, την ταιζω και μετά πολλές φορές συνεχίζει να κλαίει και κάνει πάνω από ωρα να κοιμηθεί. Δεν ξέρω τι φταίει που έχει αλλάξει τόσο ο βραδινού της ύπνος. Να είναι τα δόντια της? Να είναι που έχουμε έρθει στο σπίτι των γονιών μου? Δεν ξέρω ειλικρινά. Όσο και να προσπαθώ πάντως λύση δεν μπορώ να βρω. 

[kotsifikos]

20 hours ago, Gataki1235 said:

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. 

Τον τελευταίο μήνα είμαι στο σπίτι των γονιών μου με το μωρό που είναι σε άλλη πόλη από αυτή που μένουμε,οπότε εδώ έχω βοήθεια και μπορώ να λείψω και λίγο από το σπίτι όταν δεν δουλεύει η μητέρα μου. Αλλά σύντομα θα γυρίσουμε στο σπίτι μας όπου εκεί δεν έχω βοήθεια γιατί ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες και γυρνάει αργά το βράδυ. Από τώρα το σκέφτομαι πως θα την παλέψω. Γενικά έχω πολύ άγχος όσον αφορά στο μωρό και το φαγητό του γιατί μικρότερη είχε θέμα με παλινδρόμηση και σε κάποια φάση το μωρό έκανε οισοφαγίτιδα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Όλο αυτό το γεγονός μου πρόσθεσε περισσότερο άγχος με αποτέλεσμα να μην το έχω αποβάλλει ακόμα όλο αυτό το γεγονός. Έχω σκεφτεί να μιλήσω με κάποιο ειδικό γιατί δεν γίνεται να συνεχίζω να ζω έτσι,απλά σκέφτηκα να μιλήσω και με άλλες μαμάδες να μου πουν τις εμπειρίες τους. Όσον αφορά στις φίλες μου πλέον λόγω της πανδημίας έχουν περιοριστεί οι επαφές μας οπότε δεν έχουμε κοινωνική ζωή και σίγουρα όλο αυτό δεν βοηθάει. Εγώ τώρα δεν εργάζομαι γιατί έχω άδεια λόγω του μωρό μέχρι τον Απρίλη. Και αυτό για μένα προτογνωρο είναι γιατί πάντα δούλευα και έλειπα από το σπίτι. Το μόνο διάστημα που έχω μείνει σπίτι τόσο διάστημα είναι τώρα. Αυτά σε γενικές γραμμές για να καταλάβετε περίπου την κατάσταση. 

 

 

 

Καλά κάνεις και το συζητάς εδώ με άλλες μαμάδες, όμως αυτό που θα σε βοηθήσει ουσιαστικά είναι να μιλήσεις σε έναν ειδικό.

Δεν μπορεί να σηκώνεις εσύ όλο το βάρος, και για να έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο σημαίνει πως το σύστημα που δουλεύετε ως οικογένεια δε σας ταιριάζει, μίλησε με τον σύντροφο σου να δείτε τι μπορεί να αλλαξει.

[Annitamik]

22 ώρες πρίν, Gataki1235 είπε:

Καλησπέρα σε όλους και ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. 

Τον τελευταίο μήνα είμαι στο σπίτι των γονιών μου με το μωρό που είναι σε άλλη πόλη από αυτή που μένουμε,οπότε εδώ έχω βοήθεια και μπορώ να λείψω και λίγο από το σπίτι όταν δεν δουλεύει η μητέρα μου. Αλλά σύντομα θα γυρίσουμε στο σπίτι μας όπου εκεί δεν έχω βοήθεια γιατί ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες και γυρνάει αργά το βράδυ. Από τώρα το σκέφτομαι πως θα την παλέψω. Γενικά έχω πολύ άγχος όσον αφορά στο μωρό και το φαγητό του γιατί μικρότερη είχε θέμα με παλινδρόμηση και σε κάποια φάση το μωρό έκανε οισοφαγίτιδα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί. Όλο αυτό το γεγονός μου πρόσθεσε περισσότερο άγχος με αποτέλεσμα να μην το έχω αποβάλλει ακόμα όλο αυτό το γεγονός. Έχω σκεφτεί να μιλήσω με κάποιο ειδικό γιατί δεν γίνεται να συνεχίζω να ζω έτσι,απλά σκέφτηκα να μιλήσω και με άλλες μαμάδες να μου πουν τις εμπειρίες τους. Όσον αφορά στις φίλες μου πλέον λόγω της πανδημίας έχουν περιοριστεί οι επαφές μας οπότε δεν έχουμε κοινωνική ζωή και σίγουρα όλο αυτό δεν βοηθάει. Εγώ τώρα δεν εργάζομαι γιατί έχω άδεια λόγω του μωρό μέχρι τον Απρίλη. Και αυτό για μένα προτογνωρο είναι γιατί πάντα δούλευα και έλειπα από το σπίτι. Το μόνο διάστημα που έχω μείνει σπίτι τόσο διάστημα είναι τώρα. Αυτά σε γενικές γραμμές για να καταλάβετε περίπου την κατάσταση. 

 

 

 

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ γέννησα μέσα στην πανδημία και ήταν πολύ δύσκολο και επίσης περιόρισα πολύ τις επαφές μου, μηδενική κοινωνική ζωή όπως λες. Βελτιώθηκε πολύ η ψυχολογία μου , μόλις γύρισα στη δουλειά. Από εκεί και πέρα άρχισα να βγαίνω έξω με φίλες με το σκεπτικό ότι ήδη εκτιθεμαι εφόσον πάω στη δουλειά. Είδα μεγάλη διαφορά γιατί επιτέλους άρχισε η ζωή μου να μοιάζει όπως ήταν πριν το παιδί με εξαίρεση την πανδημία. Μπορείς παντως αν φοβάσαι πολύ να βγεις με μια φίλη σε εξωτερικό χώρο με μάσκα και οι δύο και να κάνετε απλά μια βόλτα. 

Για τα πρακτικά του ζητήματος τι θα γίνει όταν γυρίσεις στο σπίτι, δεν έχω να προτείνω κάτι. Εσείς ξέρετε σαν ζευγάρι αν μπορείτε οικονομικά να έχετε μια νταντά ή να έρθει κάποιο πρόσωπο της οικογένειας να βοηθάει. Τον Απρίλιο ποιος θα κρατάει το παιδί όταν εσύ θα λείπεις; Μπορεί αυτή η λύση που θα βρείτε τότε να εφαρμοστεί λίγο νωρίτερα ώστε να έχεις χρόνο να ανασανεις λίγο; Για κάποιες φορές όχι συνεχώς. 

Πάντως αυτό που λες για τον ειδικό, θα σε βοηθήσει. Πέρασες ένα στρεσογόνο γεγονός που δεν είναι εύκολο  να το διαχειριστεί κανείς. Εμένα ειλικρινά με βοήθησε πολύ!

Επίσης, όπως είπα και στο προηγούμενο ποστ να θυμάσαι ότι μεγαλώνει το παιδί και θα είναι όλο και πιο εύκολα τα πράγματα.

[Loulou123]

ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ ΚΟΡΊΤΣΙ. ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΉΣΩ Σ ΑΥΤΌ ΠΡΏΤΑ. ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΜΑΣ ΚΆΝΟΥΝ ΠΆΡΤΥ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΜΕΤΆ ΤΗ ΓΈΝΝΑ. ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΕΡΝΆΜΕ ΔΎΣΚΟΛΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΉ ΑΛΛΕΣ ΛΙΓΌΤΕΡΟ ΑΛΛΕΣ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ. ΚΙ ΕΓΏ ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟ ΒΊΩΣΑ ΔΎΣΚΟΛΑ. ΠΟΛΛΆ ΑΠΌ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΜΟΥ ΘΥΜΊΖΟΥΝ ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΕΊΝΑΙ ΛΟΓΙΚΌ ΓΙΑΤΊ ΧΡΕΙΆΖΕΣΑΙ ΈΣΤΩ ΚΆΠΟΙΟΝ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΌΤΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΕΚΕΊ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ. ΚΙ ΕΓΏ ΉΜΟΥΝ ΜΌΝΗ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕ ΠΟΛΛΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΕΝΙΩΘΑ ΦΌΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΈΡΩ.. ΚΛΕΙΝΕΣΕ ΣΠΊΤΙ ΕΙΔΙΚΆ ΤΏΡΑ ΜΕ ΤΟΝ COVID ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ, ΣΚΈΦΤΕΣΑΙ ΤΟ ΜΩΡΌ ΠΆΝΩ ΑΠ ΌΛΑ. ΣΙΓΆ ΣΙΓΆ ΟΜΩΣ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΡΥΘΜΟΥΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΙΘΙΣΕΙΣ.. ΚΆΘΕ ΜΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ.. ΕΜΕΙΣ ΕΊΜΑΣΤΕ 4,5 ΜΗΝΏΝ ΤΏΡΑ ΚΑΙ ΈΧΟΥΜΕ ΗΡΕΜΉΣΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ 

[Sentir...natureza]

@Gataki1235 συμφωνω με τις παραπανω παραθεσεις οτι θα πρεπει να κοιταξεις να αφιερωνεις χρονο στον εαυτο σου, οτιδηποτε που σου αρεσει, περπατημα, βολτα, καποια δημιουργικη απασχοληση, ειδικα τωρα που εχεις τον χρονο και μπορεις. Ενας ψυχολογος ισως σε βοηθουσε ή ακομη και καποια ομαδα γονεων ή καποιος κυκλος γυναικων (εχει και διαδικτυακα τωρα με την πανδημια-αν θελεις περισσοτερες πληροφοριες πες μου να σου προτεινω, σε μηνυμα για να μην αργησει η δημοσιευση-τρεχουν καποια αυτην την περιοδο).

 

Οι 8 μηνες ειναι μια πολυ δυσκολη περιοδος στον υπνο για τα περισσοτερα μωρα (το λεγομενο 8 month sleep regression το οποιο μπορει να διαρκεσει μερικες εβδομαδες, με 1-2 εβδομαδες αποκορυφωμα). Το περασα ζορικα και με τους 2 μου γιους, ειδικα με τον πρωτο. Πιθανοτατα τους πεφτουν πολλα μαζεμενα, οδοντοφυια, αλμα αναπτυξης, αγχος αποχωρισμου, επιτευξη κατορθωματων (πχ μπουσουλημα, περπατημα) και προκαλειται υπερδιεγερση του εγκεφαλου τους και δυσκολευονται να ηρεμησουν. Θελει υπομονη, σε λιγες εβδομαδες θα ειναι καλυτερα. Κι εγω μονη μου ημουν στον πρωτο, σχεδον ολη μερα για 1,5 χρονο, καταλαβαινω πως νιωθεις. Και για να καταλαβεις τα ξυπνηματα ανα 3 ωρες ηταν το φυσιολογικο του πρωτου μου γιου μεχρι 1,5 χρονων. Στην ηλικια σας ξυπνουσε ανα 2 ωρο στα φυσιολογικα και στα αλματα ή οταν εβγαζε δοντια πολυ συχνοτερα. Ειδικα στους 8-9 μηνες που ηταν ζορικα, μπορει να ξυπνουσε και ανα μισαωρο καποια βραδια (και φυσικα κολλημενος πανω μου ολο το βραδυ). Στα λεω μηπως νιωσεις καλυτερα 

Θα περασει αληθεια αυτη η δυσκολη περιοδος αλλα παρ'ολα αυτα εκμεταλλευσου το γεγονος οτι εχεις βοηθεια τωρα και κανε κατι που θα σου αρεσει, που σου επιτρεπει να εισαι ο εαυτος σου. Και φυσικα, κοιμησου οποτε μπορεις για να παιρνεις δυναμεις και να μην σου βγαινει η κουραση σε νευρα.

[tzenaki1982]

On 10/11/2021 at 6:48 ΠΜ, Gataki1235 είπε:

Δυστυχώς η κατάσταση με το μωρό πάει από το κακό στο χειρότερο. Πλέον ξυπνάει ανά τρίωρο,όπως όταν ήταν νεογέννητο, κλαίει, την ταιζω και μετά πολλές φορές συνεχίζει να κλαίει και κάνει πάνω από ωρα να κοιμηθεί. Δεν ξέρω τι φταίει που έχει αλλάξει τόσο ο βραδινού της ύπνος. Να είναι τα δόντια της? Να είναι που έχουμε έρθει στο σπίτι των γονιών μου? Δεν ξέρω ειλικρινά. Όσο και να προσπαθώ πάντως λύση δεν μπορώ να βρω. 

Δεν είσαι η μόνη..τα αγαπάω τα λατρεύω τα παιδιά μου...έχω 2 κοριτσάκια 4 χρ κ 2 χρόνων κ νιώθω πολλές φορεσ εγκλωβισμένη...νιώθω πως πλέον αυτά κάνουν κουμάντο στη ζωή μου κ εγώ απλά είμαι θεατής...τα καλοκαίρια δούλευα..πλέον έχω σταματήσει..βοήθεια στο σπίτι κ με τα παιδιά δεν έχω...το καλοκαίρι λείπει ο άντρασ μου όλη μέρα στην κυριολεξία κ το χειμώνα ωσ αργά το απόγευμα..νιώθω οωσ έχει πέσει όλο το βαροσ πάνω μου..προσωπικό χρόνο μέχρι πριν μια βδομάδα δεν είχα..τώρα γραφηκα σε ένα μάθημα με χειροτεχνίες κ θα πάω μια φορά τη βδομάδα για ένα δίωρο..μεγάλο επίτευγμα που κατάφερα να λείψω από το σπίτι....ευτυχωσ είναι διαχειρισιμο όλο αυτό..προσωπικά ούτε να πάθω κατάθλιψη δεν προλαβαίνω..όλο κάτι θα κάνω που ομωσ θα έχει σχέση με το σπίτι κ με τα παιδιά...

Πιο πολύ ζοριστηκα όσο ήταν πιο μικρεσ..τώρα που μεγαλώνουν καπωσ φτιάχνουν τα πράγματα..κυριωσ με ταλαιπωρεί η μικρή γιατί είναι πολύ ζωηρή..αλλά κ αυτό φτιάχνει με τον καιρό..μεγαλώνει κ ακούει περισσότερο..

Έμενα τι κυριότερο πρόβλημα είναι η αϋπνία..δεν έχω βρει ακόμη τρόπο να κόψω τον θηλασμό κ το βράδυ δεν κοιμάμαι καθόλου καλά..λυπάμαι τον άντρα μου που δουλεύει όλη μέρα κ έρχεται πτώμα..ούτε κ αυτοσ κοιμάται καλά αλλά έχει σχέση με το αγχοσ για την δουλειά του..οχι.με τα παιδια..κ έτσι όλο αναβαλω να ξεκινήσουμε την διαδικασία..το κακό με μένα είναι οωσ πάντα σκέφτομαι τουσ άλλους..κ εμένα με βάζω τελευταία..αλλά πρέπει να γίνει γιατί κ εγώ έχω ανάγκη τον ύπνο..

Οπωσ βλεπεισ είναι πολύ συνηθισμένη η κατάσταση που περιγράφεις..αν δεν νιώθεις δυνατή να την αντιμετωπίσεις πάρε βοήθεια..εγώ συμφιλιώθηκα με την ιδέα πωσ αυτεσ κάνουν κουμάντο..