Συμπεριφορες βοηθητικές προς τα παιδια μας

[diane2020]

Για την καλη τους ψυχολογια και ομαλη εξέλιξη..

 

1. Επαινος 

 

2. Ορια

 

3. Παιχνιδι μαζι τους οσο πιο πολυ γίνεται 

 

4. Τακτική αγκαλια και λογια τρυφερα, ειδικα οταν μας τα ζητουν τα ιδια

 

5. Κουβέντα _διάλογος 

 

6. Να τα ακουμε περισσοτερο,να μιλαμε λιγότερο 

 

7. Να δίνουμε πρωτοβουλιες. Ειμαστε γονεις,οχι αρχηγοί 

 

Ελατε να κάνουμε μια λιστα με ολα οσα βοηθούν ενα παιδι να μεγαλώνει σωστά, ισορροπημένα και με αγαπη ..

 

 

 

 

 

8. Να είμαστε ευγενικοι μαζι τους 

 

9. Να σεβόμαστε τις επιθυμιες τους. 

 

10. Να δεχόμαστε τις αδυναμίες τους. 

 

11. Να κατανοούμε τα λαθη τους. Να τα συγχωρούμε. 

 

12. Να τα προστατευουμε.

 

13. Να τα υπερασπιζόμαστε. 

 

14. Να τους διδάξουμε την ηθικη και το δικαιο. 

 

15. Να τους διδαξουμε τη σωφροσυνη.

 

16. Να τα αφηνουμε ονειρευονται και να είμαστε αρωγοι στα ονειρα τους,οποια κι αν ειναι αυτα.

 

17. Να αποδεχομαστε τους χαρακτήρες τους ακομα κι αν ειναι κοντρα με τον δικο μας. 

 

18. Να ειναι προτεραιότητα μας και να το ξέρουν, να το νιωθουν, να νιωθουν ασφαλείς..

[little lamb]

Δεν είναι εύκολο να τα βάλει κανείς σε μια λίστα έτσι με δύο λέξεις το καθενα, επειδή μερικά είναι γενικά και ασαφή αν δεν έχει διαβάσει κανείς επί του θέματος και ο καθένας τα εννοεί αλλιώς (πχ τα περιβόητα "όρια"). Είναι ολόκληρη θεωρία, που λέγεται Ενσυναίσθηση. Με λίγα λόγια να σκέφτεσαι πώς αισθάνεται, να αποδέχεσαι τα συναισθήματά του (πχ "καταλαβαίνω ότι ήταν σημαντικό για εσένα") και να μην του λες πράγματα που δεν θα ήθελες να σου πουν (πχ "πώς κάνεις έτσι, σιγά το σοβαρό θέμα"), γενικά να μην του λες πράγματα που δεν θα έλεγες ποτέ σε ενήλικα απλά και μόνο επειδή τωρα απλά έχεις το πάνω χέρι, και να θυμάσαι ότι σε αυτή τη σχέση ο ενήλικας είσαι εσύ, άρα εσύ είσαι που πρέπει να δείχνεις υπομονή, αυτοσυγκράτηση, ηρεμία και εν ολίγοις ωριμότητα.

Επεξεργάστηκαν 22 Ιουλίου,2020 by little lamb

[Έσπερος]

Εμένα με βοήθησαν τεχνικές επιβίωσης που είχα αναπτύξει στην τάξη κ μετα συνειδητοποίησα ότι ταιριάζουν με τη φιλοσοφία της θετικής διαπαιδαγώγησης. 

 

α. Να διαλέγω τις μάχες μου. Κάνω θέμα μόνο ο,τι σημαντικό για την ασφάλεια, την υγεία και τον σεβασμό στους άλλους (πχ φασαρία σε πολυκατοικία), όσο μεγαλώνει το πεδίο διευρύνεται. 

 

β. Αφήνω να εκδηλώσει κάποιες ενοχλητικές συμπεριφορές σε ήπιο βαθμό προσπαθώντας να περιορίσω την ένταση κ τη διάρκεια, χωρίς να φαίνεται ότι απαγορεύω, πχ αν πειράζει κάτι που μπορεί να σπάσει/χαλάσει/χτυπήσει/ ή απλά μας ενοχλεί, και όντως τελικά το βαριέται. 

 

γ. Κάνω συμβιβασμούς πάλι αφήνοντας πρωτοβουλίες πχ πρέπει να φύγουμε από κάπου κ λέω «μια φορά ακόμα θα κάνουμε αυτό κ μετά θα φύγουμε/θα επιστρέψουμε το παιχνίδι κλπ» κ όντως  σπάνια έχουμε θέματα. 

 

δ. Δίνω χρόνο για να τελειώσει αυτό που κάνει πριν ξεκινήσουμε για κάπου ή πριν πάμε για ύπνο/φαγητό, χρόνο εννοώ μέχρι 5 λεπτά πχ , δλδ δεν διακόπτω ο,τι κάνει επιβάλλοντας το δικό μας πρόγραμμα. Για να συντομεύει επίσης του λέω να χαιρετήσει τα παιχνίδια κ έτσι τα αποχωρίζεται ευκολότερα. 

 

Βεβαια έχουμε πολύ ήρεμο παιδάκι, 2.5 χρόνων κ ακόμα δεν έχει πάθει καμία φοβερή κρίση να χτυπιέται κ να μη σταματάει ή να μην βολεύεται με τίποτα. Ο,τι συμβαίνει είναι καταστάσεις των 1-2 λεπτών το πολύ. 

 

 

[kotsifikos]

Just now, Έσπερος said:

 

Βεβαια έχουμε πολύ ήρεμο παιδάκι, 2.5 χρόνων κ ακόμα δεν έχει πάθει καμία φοβερή κρίση να χτυπιέται κ να μη σταματάει ή να μην βολεύεται με τίποτα. Ο,τι συμβαίνει είναι καταστάσεις των 1-2 λεπτών το πολύ. 

 

 

Έχεις δίκιο σε αυτό, σε καθοδηγεί το παιδί στο πως θα διαχειριστείς τις καταστάσεις.

Συμφωνώ με όσα είπες, κυρίως όμως με το ότι πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες μας.

Εμείς μετά τα 2 περάσαμε πολυ ζόρικη φάση..πάρα πολυ!!!!

Αυτό που εγώ κρατάω σταθερό όλα τα χρόνια είναι να ''ακούω'' ουσιαστικά αυτό που θέλει να μου πεί και να τον αντιμετωπίζω ως ιστότιμο μέλος στην οικογένεια, να ξέρει πως είμαστε δίπλα και όχι απέναντι.