ΚΑΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

[geocom]

Καλησπέρα σας, 

 

                             Ονομάζομαι Κατερίνα και είμαι 23 χρονών.Έχω διαβάσει αρκετές συζητήσεις που με έχουν βοηθήσει αρκετά και με άλλα θέματα κα πηρα το θάρρος να σας γράψω για το θέμα που με βαραίνει πιο πολύ. 

                          Αυτό το θέμα είναι η σχέση με την μάνα μου, η οποία δεν είναι καθόλου καλή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα θυμάμαι να με φωνάζει να με βρίζει και ακόμα και να με χτυπάει. Δεν θυμάμαι καν αν με εχει πάρει ποτέ αγκαλιά ή να εκδηλώσει κάπως την αγάπη της.Φωνάζει με το πραμικρό που θα κάνω που θα πω. Ότι ειμαι χαζή, δεν αξίζω τιποτα με καταριέται συνεχώς. Αυτή η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερο στην ηλικία των 15, ανακάλυψα πως είμαι διαφορετική και πως έχω άλλη σεξουαλική ταυτότητα. Τότε είχα μια σχέση και  αποφάσισα να το πω στους δικους μου. Τότε έγινε ο χαμός, μεχρι που με άφησαν λιπόθυμη στο μπανιο απο το ξύλο. Απο τότε μέχρι κα σήμερα, κάθε μέρα η μάνα μου δεν με έχει αφήσει σε ησυχία. Συνέχεια με βρίζει με καταριέται με λόγια που δεν μπορεί να φανταστεί καποιος ανθρωπος ( εύχομαι να πεθάνεις, να μην σε έκανα ποτέ, να αυτοκτονήσεις να σε θάψω να χαρώ, ότι ειμαι του δρόμου να παω αν κουνιέμαι να βγάζω λεφτά και πολλα πολλά άλλα). Όλα αυτά για περίοδο 10 χρόνια συμβαίνουν κάθε μέρα και τα μαζευω όλα). Με λόγια που  βγάζουν τόσο μίσος. Δικαίωμα για οτιδήποτε δεν τους έχω δώσει ποτέ. Η σωτηρία μου για λίγο ήρθε στις πανελλήνιες που έφυγα για 5 χρόνια να σπουδάσω, οπότε τα πράγματα είχαν ηρεμήσει για λίγο. Τωρα που επέστρεψα έχουν γίνει χειρότερα. Έχω απελπιστέι και δεν ξέρω τι να κάνω. Το μόνο που κάνω καθε μερα έίναι να την αποφεύγω γιατι αν μλησουμε θα μαλλώσουμε. Απο τότε δεν ειμαι ο εαυτός μου. νιωθω οτι δεν αντεχω αλλο εδω μέσα, το νιωθω αυτο το σπιτι σα φυλακή. Θυμώνω ευκολα φωνάζω εκνευρίζομαι με χει κανει να μαι πιο επιθετική. Το θέμα είναι πως οικονομικά εξαρτώμαι απο εκείνη και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ψάχνω για δουλειά αλλά και εκεί δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάτι να καταφέρω να φύγω να ζήσω μόνη μου. Ο πατέρας μου τις πιο πολλές φορές λείπει απο το σπιτι και όταν θα την ακο΄θσει ή οταν θα με δει χάλια θα της πει γιατι κάνεις έτσι το παιδί και φυσικα μένει εκεί η κουβέντα. Της έχω πει να πάμε σε ψυχολόγο να μιλήσουμε αλλα και εκεί μου λέει να πάω εγώ γιατί εγώ έχω πρόβλημα. Είμαστε τρίτεκνη οικογένεια αλλά την αδελφή μου ποτέ δεν της φέρθηκε έτσι και πάντα έβλεπα την προτίμηση τους σε εκείνη. Έχω κουραστεί με όλη την κατάσταση και δεν ξέρω τι να κάνω. Θα με βοηθούσαν πολύ να διαβάσω και άλλες απόψεις. 

Σας ευχαριστώ πολύ

 

[Endelweiss]

2 ώρες πρίν, geocom είπε:

Καλησπέρα σας, 

 

                             Ονομάζομαι Κατερίνα και είμαι 23 χρονών.Έχω διαβάσει αρκετές συζητήσεις που με έχουν βοηθήσει αρκετά και με άλλα θέματα κα πηρα το θάρρος να σας γράψω για το θέμα που με βαραίνει πιο πολύ. 

                          Αυτό το θέμα είναι η σχέση με την μάνα μου, η οποία δεν είναι καθόλου καλή. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα θυμάμαι να με φωνάζει να με βρίζει και ακόμα και να με χτυπάει. Δεν θυμάμαι καν αν με εχει πάρει ποτέ αγκαλιά ή να εκδηλώσει κάπως την αγάπη της.Φωνάζει με το πραμικρό που θα κάνω που θα πω. Ότι ειμαι χαζή, δεν αξίζω τιποτα με καταριέται συνεχώς. Αυτή η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερο στην ηλικία των 15, ανακάλυψα πως είμαι διαφορετική και πως έχω άλλη σεξουαλική ταυτότητα. Τότε είχα μια σχέση και  αποφάσισα να το πω στους δικους μου. Τότε έγινε ο χαμός, μεχρι που με άφησαν λιπόθυμη στο μπανιο απο το ξύλο. Απο τότε μέχρι κα σήμερα, κάθε μέρα η μάνα μου δεν με έχει αφήσει σε ησυχία. Συνέχεια με βρίζει με καταριέται με λόγια που δεν μπορεί να φανταστεί καποιος ανθρωπος ( εύχομαι να πεθάνεις, να μην σε έκανα ποτέ, να αυτοκτονήσεις να σε θάψω να χαρώ, ότι ειμαι του δρόμου να παω αν κουνιέμαι να βγάζω λεφτά και πολλα πολλά άλλα). Όλα αυτά για περίοδο 10 χρόνια συμβαίνουν κάθε μέρα και τα μαζευω όλα). Με λόγια που  βγάζουν τόσο μίσος. Δικαίωμα για οτιδήποτε δεν τους έχω δώσει ποτέ. Η σωτηρία μου για λίγο ήρθε στις πανελλήνιες που έφυγα για 5 χρόνια να σπουδάσω, οπότε τα πράγματα είχαν ηρεμήσει για λίγο. Τωρα που επέστρεψα έχουν γίνει χειρότερα. Έχω απελπιστέι και δεν ξέρω τι να κάνω. Το μόνο που κάνω καθε μερα έίναι να την αποφεύγω γιατι αν μλησουμε θα μαλλώσουμε. Απο τότε δεν ειμαι ο εαυτός μου. νιωθω οτι δεν αντεχω αλλο εδω μέσα, το νιωθω αυτο το σπιτι σα φυλακή. Θυμώνω ευκολα φωνάζω εκνευρίζομαι με χει κανει να μαι πιο επιθετική. Το θέμα είναι πως οικονομικά εξαρτώμαι απο εκείνη και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ψάχνω για δουλειά αλλά και εκεί δυστυχώς δεν μπορώ να βρω κάτι να καταφέρω να φύγω να ζήσω μόνη μου. Ο πατέρας μου τις πιο πολλές φορές λείπει απο το σπιτι και όταν θα την ακο΄θσει ή οταν θα με δει χάλια θα της πει γιατι κάνεις έτσι το παιδί και φυσικα μένει εκεί η κουβέντα. Της έχω πει να πάμε σε ψυχολόγο να μιλήσουμε αλλα και εκεί μου λέει να πάω εγώ γιατί εγώ έχω πρόβλημα. Είμαστε τρίτεκνη οικογένεια αλλά την αδελφή μου ποτέ δεν της φέρθηκε έτσι και πάντα έβλεπα την προτίμηση τους σε εκείνη. Έχω κουραστεί με όλη την κατάσταση και δεν ξέρω τι να κάνω. Θα με βοηθούσαν πολύ να διαβάσω και άλλες απόψεις. 

Σας ευχαριστώ πολύ

 

Κατερινα μου καταρχην λυπαμαι πολυ για ολα αυτα που γραφεις.ειναι λυπηρο μια μανα να συμπεριφερεται μ αυτο τον τροπο στο παιδι της.απ οτι καταλαβα τα προβληματα υπηρχαν με τη μητερα σου και δεν ξεκινησαν απο οταν της αποκαλυψες τη σεξουαλικη σου ταυτοτητα..Η μονη λυση ειναι να φυγεις να ζησεις μονη σου και να μη δινεις λογαριασμο σε κανεναν και ισως μια μερα σε καταλαβει και αλλαξει σταση.Εφοσον προσπαθησες να της εξηγησεις να τα βρειτε τελος παντων δε πιστευω οτι υπαρχει κατι αλλο να κανεις.Σου μιλαω σαν μανα και εγω που ειμαι και δε μπορω να φανταστω οτι θα ημουν ετσι ποτε απεναντι στο παιδι μου(χωρις να θελω να πω μεγαλα λογια)Κανε οτι ειναι δυνατον να φυγεις και να βρεις δουλεια και μην απελπιζεσαι.Υπαρχει εργασια ακομη και σ αυτη τη δυσκολη περιοδο.Κανε κουραγιο και ζητα βοηθεια απ οποιον νομιζεις οτι μπορει να σε καταλαβει.Καλη τυχη σου ευχομαι....

[ΑΡΓΚ]

Λυπάμαι για ό,τι έχεις περάσει, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέχνα τη μαμά σου. Δεν είναι εύκολο, αλλά πραγματικά ξέχασέ τη. Οτι κάποιος γίνεται γονιός δε σημαίνει ότι είναι και κατάλληλος γι αυτό το ρόλο ή ότι είναι γενικά καλός άνθρωπος. Ξέχνα και τον πατέρα σου, αν ήθελε να παρέμβει, θα το είχε κάνει χρόνια πριν. Είναι τραγικό να καταλαβαίνεις ότι οι γονείς σου δε νοιάζονται, αλλά συμβαίνει. Δεν είσαι μόνη. Δεν μπορείς να τους αλλάξεις. Μπορείς μόνο να τους ξεπεράσεις. Και κάποια στιγμή, όντως να μιλήσεις εσύ με έναν ειδικό, για να βοηθηθείς να προχωρήσεις μπροστά.

Τι έχεις σπουδάσει; Μπορείς να βρεις δουλειά σε άλλη πόλη ή το εξωτερικό; Μπορείς να βρεις δουλειά σε άσχετο αντικείμενο; Πρέπει να φύγεις από το σπίτι και να κόψεις τις σχέσεις με τους γονείς σου. Θα δεις όταν το καταφέρεις πόσο καλύτερα θα νιώσεις.