Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Μητρικό ένστικτο: η άποψή σας!


nat2308

Recommended Posts

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια του forum.

Θα ήθελα να μάθω τις απόψεις σας σχετικά με το μητρικό ένστικτο: θεωρείτε ότι υπάρχει έμφυτο στις γυναίκες ή ενεργοποιείται με τη γέννα;

 

Θεωρώ ότι μια αρχέγονη μορφή υπάρχει μέσα μας αλλά ενεργοποιείται ουσιαστικά με τον ερχομό του παιδιού. Είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσω τι ακριβώς σκέφτομαι σχετικά, αλλά πραγματικά θα ήθελα να μάθω τις προσωπικές σας σκέψεις και εμπειρίες.

Επεξεργάστηκαν by nat2308
συντακτικό λάθος

9maTp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Εγώ πιστεύω ότι σε μερικές δεν ξυπνάει ποτέ το μητρικό ένστικτο, αλλά άλλες το έχουν έμφυτο μην σου πω από παιδιά... Το ίδιο και το πατρικό ένστικτο.

Το να γεννήσεις δεν σε κάνει και μητέρα.

 

Βλέπεις μικρά παιδιά πως φέρονται στα μικρότερα. Ορισμένα τα προστατεύουν, άλλα προσπαθούν να τους κάνουν κακό, να τα ενοχλήσουν, να τα πειράξουν...

Link to comment
Share on other sites

Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Μυρτώς Γεωργίου – Νίλσεν. «Η τέχνη να είσαι γονιός»:

 

«Όλοι μας πιστεύουμε στο μύθο που έχει αναπτυχθεί γύρω από το μητρικό ένστικτο – ένα μύθο που λέει ότι η αγάπη της μάνας για το παιδί της, είναι αίσθημα έμφυτο, άμεσο, ακαριαίο και αναπόφευκτο. Μπορεί όμως ένα συναίσθημα όπως είναι η αγάπη, να εξισωθεί με μια εγγενή παρόρμηση, όπως είναι το ένστικτο; Και μπορεί ένα συναίσθημα, όπως είναι η αγάπη, να αναπηδήσει, άμεσα και ακαριαία από το άγνωστο δηλαδή το ξένο;

 

Το μητρικό ένστικτο θα λειτουργήσει σε κάθε μητέρα – έστω και σε διαφορετικό χρόνο – μόλις συνδεθεί με το μωρό της, μόλις δημιουργήσει μια εικόνα γιʼ αυτό, μόλις μάθει να το αναγνωρίζει ανάμεσα σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Μόλις γίνει δικό της. Και τότε μέσα από μια αυθεντική «έμφυτη παρόρμηση», θα είναι σε θέση να διαισθανθεί κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει γύρω από το παιδί της, για να τον προλάβει και να τον εξουδετερώσει».

Ζήτω η παιδική χαρά!!!

Link to comment
Share on other sites

Καλησπέρα.

Από τη δική μου εμπειρία, νομίζω ότι κάτι προϋπάρχει, όμως σίγουρα με τη γέννα του παιδιού ενισχύεται πολύ! Και ακόμα περισσότερο ενισχύεται με την πάροδο του χρόνου. Δηλαδή ένιωσα δέσιμο με το παιδί μου πριν γεννηθεί, ενισχύθηκε με τη γέννα αλλά και όσο περνάει ο καιρός, κάθε μέρα ενισχύεται περισσότερο!

Φυσικά αυτό μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, ίσως άλλες να ένιωθαν από την αρχή πολύ έντονα συναισθήματα, τα οποία π.χ. εγώ να ένιωσα αργότερα.

Link to comment
Share on other sites

Πιστευω ότι καποιες γυναικες εχουν εντονοτερη την επιθυμια να γινουν μητερες από καποιες άλλες. Εγω δεν την ειχα ποτε ιδιαιτερα.

 

Το ενστικτο όμως, αν προυπαρχει, αφυπνίζεται ισχυρα μετα την γεννα. Ως ενστικτο βεβαια εγω οριζω αυτην την προστατευτικοτητα της μανας, τη διαρκη της ανησυχια να εντοπιζει κινδυνους και να τους εξουδετερωνει και τη διαισθηση της που πολλες φορες είναι αλανθαστη.

bGTMp3.png6mSOp3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Από ένστικτα, το πιο ισχυρό για εμένα ήταν αυτό που κάνουν οι πεταλουδίτσες και οι μελισσούλες, μέρα που ειναι σήμερα! Συνειδητοποιώ τώρα ότι στις πιο έντονες φάσεις του ήταν πριν κάνω παιδιά, για 15 χρόνια περίπου και όταν η φύση ήταν σίγουρη ότι θα μπορούσα να ξανακάνω, δηλαδή όταν είχα περάσει την εξάντληση που μου είχαν προκαλέσει το πρώτο και τελευταίο σετ παιδιών!

 

Συγκριτικά με το παραπάνω ένστικτό, το μητρικό δεν το ένιωσα τόσο έντονα. Είμαι σίγουρη ότι έπαιξε ρόλο που χωριστήκαμε τις πρώτες ώρες στο μαιευτήριο, γιατί με το παιδί που χωρίστηκα λιγότερο, είχαμε πιο δυνατή σχέση από την αρχή, όσο και αν το άλλο ήταν πιο όμορφο και γοητευτικό γενικά. Αλλά για να αφήνουν οι γυναίκες να τους παίρνουν τα παιδιά τους, δεν είναι και τόσο δυνατό αυτό το ένστικτο. Μια γιατρίνα έλεγε, προσπάθησε να πάρεις πχ από μια γοριλίνα το γοριλάκι της. Απλά δεν θα τα καταφέρεις.

 

Μετά ένιωσα αυτο ότι ήξερα καλύτερα πώς να τα προστατεύσω. Πιστεύω επίσης ότι το ένστικτο καθαρά ως ένστικτο εξασθενεί σημαντικά γύρω στα 8 χρόνια που τα παιδιά ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον έξω κόσμο και που σε άλλες εποχές θα τα στέλναμε για δουλειές και δεν θα τα κανακεύαμε έως τα 25-30 που επιβάλλεται στις μέρες μας! Όχι ότι δεν θα τα φροντίσω όπως όλοι, αλλά βλέπω και τις δικές μου ανάγκες, γιατί πριν δεν τις λογάριαζα τόσο.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω. Δεν διατηρείς το μητρικό ένστικτο μόνο αν έχεις το παιδί στην αγκαλιά σου κατά τη γέννα...

Εντωμεταξύ πως είναι δυνατόν να έχει κανείς μητρικό ένστικτο ισχυρότερο προς το ένα παιδί;

Επίσης το μητρικό ένστικτο είναι κάτι που το έχεις για όλη σου τη ζωή. Είτε το παιδί σου είναι 5, είτε είναι 65... Δεν μπορεί να εξασθενεί μόλις το παιδί γίνει 8 χρονών.

 

Μήπως να ορίσουμε τι εννοεί ο καθένας μας ως μητρικό ένστικτο; Γιατί έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν διάφορες ερμηνείες.

Link to comment
Share on other sites

Εφόσον η μητέρα είναι συναισθηματικά διαθέσιμη, ο δεσμός μεταξύ μάνας παιδιού αναπτύσσεται από την εγκυμοσύνη. Για μένα αυτή είναι και η διαφορά με τους άντρες, ότι σε αυτούς το δέσιμο ξεκινά από τη γέννηση και μετά και αυτό δίνει ένα προβάδισμα στη μάνα, που νιώθει ότι ξέρει καλύτερα το μωρό της.

 

Αυτό που ονομάζουμε μητρικό ένστικτο, εγώ το εκλαμβάνω ως το αποτέλεσμα του ισχυρού δεσμού που έχω αποκτήσει με το παιδί μου. Το ίδιο ένιωθα και με την μεγάλη κόρη όταν ήταν 4-5 ετών και ας μην ήμουν βιολογική της μητέρα.

 

Κατ'επέκταση θεωρώ ότι το μητρικό ένστικτο μπορεί να είναι όσο ισχυρό μπορεί να είναι και το πατρικό ένστικτο. Βασική προϋπόθεση και για τα δύο είναι ο ενήλικος να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να δεθεί με το παιδί του. Το rooming-in για παράδειγμα ενισχύει αυτό το δέσιμο, χωρίς να σημαίνει ότι επειδή έκανες rooming-in ανάπτυξες και δεσμό με το βρέφος.

 

Αντίστοιχα, υπάρχουν πολλές γυναίκες που δε βίωσαν ποτέ δεσμό με το παιδί τους για πολλούς λόγους (αδιάγνωστη επιλόχειος κατάθλιψη, ψυχική ασθένεια, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη...)

 

Το αν επιθυμεί μια γυναίκα να κάνει παιδιά ή όχι, δεν έγκειται νομίζω στην ύπαρξη ή μη μητρικού ενστίκτου, όσο κοινωνικών παραγόντων.

Link to comment
Share on other sites

Για να δώσω το δικό μου ορισμό, εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν την άνευ όρων αγάπη και προστατευτικότητα προς τα παιδιά σου. Δεν υπόκειται σε περιορισμούς ή εξαιρέσεις και δεν έχει να κάνει με το αν το παιδιά σου είναι κοντά ή μακρυά, αν είναι μικρά ή μεγάλα, αν είναι υπάκουα ή όχι.

Δεν πιστεύω ότι το έχουν όλοι, ενώ αντίθετα πολλοί το βιώνουν προς παιδιά που δεν είναι βιολογικά δικά τους.

Link to comment
Share on other sites

Εγώ θα διαφωνήσω. Δεν διατηρείς το μητρικό ένστικτο μόνο αν έχεις το παιδί στην αγκαλιά σου κατά τη γέννα...

Έγραψα τέτοιο πράγμα; Ειπα ότι έπαιξε ρόλο.

 

 

Εντωμεταξύ πως είναι δυνατόν να έχει κανείς μητρικό ένστικτο ισχυρότερο προς το ένα παιδί; .

 

Ναι, γιατί μιλάμε για ένστικτο και όχι για λογική επεξεργασία. Είναι ταμπού, αλλά συμβαίνει. Ούτε φυσικά αφορά τους πάντες, συμβαίνει απλά κάποιες φορές. Δηλαδή δεν το έχεις ακούσει ποτέ;

 

Τις πρώτες μέρες με τις ορμόνες, τον πόνο της καισαρικής, την πείνα της καισαρικής, το άγχος της ΜΕΝΝ και του θηλασμού σε ΜΕΝΝ, ειχα πολλά στο κεφάλι μου είναι η αλήθεια, αλλά δεν ένιωσα τόσο τέλεια όταν πήρα τελικά τα μωρά στην αγκαλιά μου μετά από μέρες. Δηλαδή καλά ήταν, αλλά λέγαμε και για άλλα ένστικτα παραπάνω.

 

Επίσης, επειδή έμεινα μέρες στο μαιευτήριο, αμέσως άλλαξα εγώ μόλις ήρθε το πρώτο μωρό στο δωμάτιο, σε κάτι σαν rooming in. Δηλαδή ξέρω πώς είναι να είσαι στο ίδιο δωμάτιο με το μωρό και χωρίς το μωρό, δεν βγήκαμε όλοι μαζί από τη ΜΕΝΝ. Εκεί είδα μεγάλη διαφορά στο ότι ήμουν ήρεμη ενώ πριν, όσο ήταν και τα δύο στη ΜΕΝΝ, ήμουν τσίτα τα γκάζια!

 

Κάπου υπάρχει ένα κρίσιμο διάστημα, που εντάξει, δεν είμαστε πτηνά, αλλά κάπου το εξηγεί πιο κάτω. Μερικά πράγματα αποτυπώνονται καλύτερα όσον αφορά το δέσιμο σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Φυσικά δεν ξέρω και πώς είναι να πάρεις το μωρό αγκαλιά αμέσως για να συγκρίνω, οπότε συγκρίνω τα δυο μωρά που απείχαν μέρες όσον αφορά το πότε ακουμπήσαμε τελικά.

 

Αυτό δεν σημαίνει με την καμία ότι όσες είχαν τα μωρά μαζί αποκλείεται να αδιαφόρησαν στην πορεία κάπου ή αντίθετα, όσες δεν ειχαν την επαφή δεν κατάφεραν μια άριστη σχέση. Έπαιξε ρόλο το χρονικό διάστημα του αποχωρισμού και έχει καταγραφεί κάτι παρόμοιο στη συμπεριφορά άλλων πλασμάτων που ζουν πιο πολυ με ένστικτα, αυτό λέω και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Imprinting_(psychology)

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγώ θα διαφωνήσω. Δεν διατηρείς το μητρικό ένστικτο μόνο αν έχεις το παιδί στην αγκαλιά σου κατά τη γέννα...

Εντωμεταξύ πως είναι δυνατόν να έχει κανείς μητρικό ένστικτο ισχυρότερο προς το ένα παιδί;

Επίσης το μητρικό ένστικτο είναι κάτι που το έχεις για όλη σου τη ζωή. Είτε το παιδί σου είναι 5, είτε είναι 65... Δεν μπορεί να εξασθενεί μόλις το παιδί γίνει 8 χρονών.

 

Μήπως να ορίσουμε τι εννοεί ο καθένας μας ως μητρικό ένστικτο; Γιατί έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν διάφορες ερμηνείες.

 

Συμφωνω το μητρικο ενστικτο δεν μεταβαλατε αν σου παρουν για μια ωρα το παιδι στο μαιευτηριο. Οταν ξερεις οτι το παιδι σου ειναι ασφαλης ή αν δεν βαλεις κακες σκεψεις στο μυαλο σου φυσικο ειναι να μην ανχωθεις αν παρουν το νεογεννητο για εξετασεις ισως γιαυτο να μπερδευτηκε η κοπελα οτι στο ενα παιδι δεν ειχε ενστικτο κ στο αλλο ειχε. Ισως στο ενα παιδι να ηταν πιο χαλαρη κ να μην ανχωθηκε ουτε να της περασε καμια κακη σκεψη γιαυτο κ να νομιζε οτι δεν εχει ενστικτο.

Link to comment
Share on other sites

Αυτό που ονομάζουμε μητρικό ένστικτο, εγώ το εκλαμβάνω ως το αποτέλεσμα του ισχυρού δεσμού που έχω αποκτήσει με το παιδί μου. Το ίδιο ένιωθα και με την μεγάλη κόρη όταν ήταν 4-5 ετών και ας μην ήμουν βιολογική της μητέρα.

 

Συμφωνώ. Και εγώ αυτό υποστηρίζω, ότι το μητρικό ένστικτο δεν αφορά μόνο στα βιολογικά παιδιά κάποιου.

Link to comment
Share on other sites

Έγραψα τέτοιο πράγμα; Ειπα ότι έπαιξε ρόλο.

 

Ναι, γιατί μιλάμε για ένστικτο και όχι για λογική επεξεργασία. Είναι ταμπού, αλλά συμβαίνει. Ούτε φυσικά αφορά τους πάντες, συμβαίνει απλά κάποιες φορές. Δηλαδή δεν το έχεις ακούσει ποτέ;

 

Ναι να το διατυπώσω αλλιώς. Δεν πιστεύω ούτε ότι παίζει ρόλο.

 

Επίσης το μητρικό ένστικτο δεν μπορεί να έχει διακυμάνσεις ανάλογα με το παιδί. Έχεις δει γοριλίνα να προστατεύει πιο έντονα το ένα μόνο γοριλάκι;

 

Το να έχει μια νέα μαμά διάφορα άγχη, κούραση, να έχουν τρελαθεί οι ορμόνες της κτλ μόλις γέννησε το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το μητρικό της ένστικτο (όταν υπάρχει γιατί δεν πιστεύω ότι το έχουν όλες οι γυναίκες). Γι΄αυτό λέω να δώσουμε έναν ορισμό για να μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Link to comment
Share on other sites

Ναι να το διατυπώσω αλλιώς. Δεν πιστεύω ούτε ότι παίζει ρόλο.

 

Επίσης το μητρικό ένστικτο δεν μπορεί να έχει διακυμάνσεις ανάλογα με το παιδί. Έχεις δει γοριλίνα να προστατεύει πιο έντονα το ένα μόνο γοριλάκι;

 

Το να έχει μια νέα μαμά διάφορα άγχη, κούραση, να έχουν τρελαθεί οι ορμόνες της κτλ μόλις γέννησε το καταλαβαίνω. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το μητρικό της ένστικτο (όταν υπάρχει γιατί δεν πιστεύω ότι το έχουν όλες οι γυναίκες). Γι΄αυτό λέω να δώσουμε έναν ορισμό για να μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

 

really now?? μας κόβεις να μπορούμε να συμφωνήσουμε όλες μαζί για να δώσουμε τον ίδιο ορισμό???

Ζήτω η παιδική χαρά!!!

Link to comment
Share on other sites

Είναι ιδιαίτερη η εμπειρία της ΜΕΝΝ. Καταρχήν, σε πάνε σε ένα δωμάτιο γεμάτο μωρά. Δεν είχα ιδέα ποια ήταν τα δικά μου. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω καταρχήν. Κάποια άλλα μου φαίνονταν πιο όμορφα και ελκυστικά! Δηλαδή δεν ήταν true love με την πρώτη ματιά και ένας λογος ήταν που αποχωριστήκαμε για λίγες μέρες.

 

Τελικά μου έδειξαν τα δικά μου και ήταν η επαφή που μας έδεσε, αφού αρχίσαμε να έχουμε επαφή αγκαλιάς. Υπάρχουν τόσες ορμόνες τις πρώτες μέρες.

 

Και ναι, έχω την εντύπωση ότι αν δώσεις στη γοριλίνα το ένα της μωρό σύντομα και το άλλο μια εβδομάδα μετά, δεν θα τα αντιμετωπίζει το ίδιο. Μπορει καν να μην ασχοληθεί με το δεύτερο. Αλλά είμαστε έλλογα όντα και φυσικά συμβαίνουν πολλά τις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια που δένουν μαμά και παιδιά. Επειδή το θέμα μας είναι το ένστικτο λοιπόν, είπα μια προσωπική εμπειρία.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Είναι ιδιαίτερη η εμπειρία της ΜΕΝΝ. Καταρχήν, σε πάνε σε ένα δωμάτιο γεμάτο μωρά. Δεν είχα ιδέα ποια ήταν τα δικά μου. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω καταρχήν. Κάποια άλλα μου φαίνονταν πιο όμορφα και ελκυστικά! Δηλαδή δεν ήταν true love με την πρώτη ματιά και ένας λογος ήταν που αποχωριστήκαμε για λίγες μέρες.

 

Τελικά μου έδειξαν τα δικά μου και ήταν η επαφή που μας έδεσε, αφού αρχίσαμε να έχουμε επαφή αγκαλιάς. Υπάρχουν τόσες ορμόνες τις πρώτες μέρες.

 

Και ναι, έχω την εντύπωση ότι αν δώσεις στη γοριλίνα το ένα της μωρό σύντομα και το άλλο μια εβδομάδα μετά, δεν θα τα αντιμετωπίζει το ίδιο. Μπορει καν να μην ασχοληθεί με το δεύτερο. Αλλά είμαστε έλλογα όντα και φυσικά συμβαίνουν πολλά τις επόμενες μέρες και τα επόμενα χρόνια που δένουν μαμά και παιδιά. Επειδή το θέμα μας είναι το ένστικτο λοιπόν, είπα μια προσωπική εμπειρία.

 

Νομίζω ότι έχεις λάθος εντύπωση... ένα πολύ γλυκό βίντεο για ένα γοριλάκι το οποίο αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας και χρειάστηκε να νοσηλευθεί για αρκετές ημέρες από τους κτηνιάτρους του ζωολογικού κήπου του Σαν Ντιέγκο πριν γνωρίσει την μαμά του..

http://www.newsbomb.gr/bombplus/blogs/story/423192/gorilaki-synanta-gia-proti-fora-ti-mitera-toy-vid

 

αυτά ως προς τις γοριλίνες / γοριλάκια...

 

ως προς το θέμα την έχω γράψει την άποψή μου!

Ζήτω η παιδική χαρά!!!

Link to comment
Share on other sites

Τότε γιατί έκαναν όλα τα παρακάτω, αν δεν ανησυχούσαν ότι θα απέρριπτε η γοριλίνα το μωρό; Μήπως γιατί σε αντίστοιχες άλλες περιπτώσεις μπορεί να απέρριπτε ένα πρωτευον θηλαστικό το μωρό του, αν χωρίζονταν εντελώς; Φυσικά τα μη ανθρώπινα όντα, δεν έχουν τρόπο να μάθουν ότι να, αυτό είναι το μωρό σου, οπότε στην περιπτωση της ιμανι κάναν μια σειρά από ενέργειες και παρακολουθούσαν αν θα πιάσουν.

 

Meanwhile, mom Imani was recovering well. Keepers brought blankets and stuffed animals with the baby's scent to her to smell, and brought her scent back to the baby. They also recorded the baby's sounds to play for Imani. Then keepers brought the baby to the gorilla bedrooms to visit, so everyone could see her.

 

Twelve days after her birth, the baby was laid down in a nest of soft hay in the gorilla bedroom. Imani was let in. She went right to the baby and sniffed her-then quickly scooped her up and cradled her.

 

Νομίζω υπεραναλύουμε κάποιες κουβέντες. Ας τις πάρει κάποιος όπως θέλει.

Link to comment
Share on other sites

Από ένστικτα, το πιο ισχυρό για εμένα ήταν αυτό που κάνουν οι πεταλουδίτσες και οι μελισσούλες, μέρα που ειναι σήμερα! Συνειδητοποιώ τώρα ότι στις πιο έντονες φάσεις του ήταν πριν κάνω παιδιά, για 15 χρόνια περίπου και όταν η φύση ήταν σίγουρη ότι θα μπορούσα να ξανακάνω, δηλαδή όταν είχα περάσει την εξάντληση που μου είχαν προκαλέσει το πρώτο και τελευταίο σετ παιδιών!

 

Συγκριτικά με το παραπάνω ένστικτό, το μητρικό δεν το ένιωσα τόσο έντονα. Είμαι σίγουρη ότι έπαιξε ρόλο που χωριστήκαμε τις πρώτες ώρες στο μαιευτήριο, γιατί με το παιδί που χωρίστηκα λιγότερο, είχαμε πιο δυνατή σχέση από την αρχή, όσο και αν το άλλο ήταν πιο όμορφο και γοητευτικό γενικά. Αλλά για να αφήνουν οι γυναίκες να τους παίρνουν τα παιδιά τους, δεν είναι και τόσο δυνατό αυτό το ένστικτο. Μια γιατρίνα έλεγε, προσπάθησε να πάρεις πχ από μια γοριλίνα το γοριλάκι της. Απλά δεν θα τα καταφέρεις.

 

Μετά ένιωσα αυτο ότι ήξερα καλύτερα πώς να τα προστατεύσω. Πιστεύω επίσης ότι το ένστικτο καθαρά ως ένστικτο εξασθενεί σημαντικά γύρω στα 8 χρόνια που τα παιδιά ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τον έξω κόσμο και που σε άλλες εποχές θα τα στέλναμε για δουλειές και δεν θα τα κανακεύαμε έως τα 25-30 που επιβάλλεται στις μέρες μας! Όχι ότι δεν θα τα φροντίσω όπως όλοι, αλλά βλέπω και τις δικές μου ανάγκες, γιατί πριν δεν τις λογάριαζα τόσο.

 

Αθηνα πολύ ενδιαφερον αυτό που εγραψες, Εγω ειχα και στις δυο γεννες μου τα μωρα μαζι μου 23/24 ωρο. Την πρωτη φορα η ιδεα πριν γεννησω δεν με ενθουσιαζε 100% (το ηθελα βεβαια αλλα για αλλους λογους). Μετα την εμπειρια της μητρότητας όμως , τη δευτερη φορα μου φαινοταν αδιανόητο να μην είναι το μωρο μαζι μου και να βρίσκεται σε ένα βρεφοθαλαμο.

bGTMp3.png6mSOp3.png

Link to comment
Share on other sites

Τότε γιατί έκαναν όλα τα παρακάτω, αν δεν ανησυχούσαν ότι θα απέρριπτε η γοριλίνα το μωρό; Μήπως γιατί σε αντίστοιχες άλλες περιπτώσεις μπορεί να απέρριπτε ένα πρωτευον θηλαστικό το μωρό του, αν χωρίζονταν εντελώς; Φυσικά τα μη ανθρώπινα όντα, δεν έχουν τρόπο να μάθουν ότι να, αυτό είναι το μωρό σου, οπότε στην περιπτωση της ιμανι κάναν μια σειρά από ενέργειες και παρακολουθούσαν αν θα πιάσουν.

 

Meanwhile, mom Imani was recovering well. Keepers brought blankets and stuffed animals with the baby's scent to her to smell, and brought her scent back to the baby. They also recorded the baby's sounds to play for Imani. Then keepers brought the baby to the gorilla bedrooms to visit, so everyone could see her.

 

Twelve days after her birth, the baby was laid down in a nest of soft hay in the gorilla bedroom. Imani was let in. She went right to the baby and sniffed her-then quickly scooped her up and cradled her.

 

Κάπου γράφει για ήχους του μωρού κιόλας και θυμήθηκα τώρα ότι τα μωράκια πράγματι έδειχναν από την πρώτη στιγμή στην καισαρική να αναγνωρίζουν τη φωνή μου.

 

Νομίζω υπεραναλύουμε κάποιες κουβέντες. Ας τις πάρει κάποιος όπως θέλει.

Link to comment
Share on other sites

Βλέπω από τις απαντήσεις σας ότι η κάθε μία αντιλαμβάνεται το θέμα διαφορετικά, οπότε να κάνω κι εγώ την τοποθέτησή μου, όσο αστεία κι αν φανεί...

Οπλιστείτε με υπομονή και διαβάστε ;)

 

Είμαι 36 χρονών (γεμάτα-γεμάτα) και μέχρι που γνώρισα τον άντρα μου, ο οποίος μου δήλωσε ευθαρσώς ότι ήθελε οικογένεια, δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου για παιδιά, πλην μία περιόδου γύρω στα 20κάτι που είχα μπλέξει με τον "μεγάλο" μου έρωτα. Τουναντίον, φανταζόμουν πάντα τον εαυτό μου ως μια γεροντοκόρη με γάτες στο απώτερο μέλλον. Το κοντινότερο σε μητρικό φίλτρο μου το έβγαζαν μόνο τα ζώα και ειδικά οι γάτες. Κι επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια με γάτες, τις θεωρούσα πάντα ως πρότυπο μάνας, καθώς προστατεύουν και φροντίζουν τα μωρά τους με απίστευτο τρόπο. Μπορώ να το αναπτύξω πολύ αυτό το θέμα, αλλά θα βαρεθείτε...

 

Παρόλο που δεν ήθελα ποτέ παιδιά και δεν έκανα σαν τρελή όποτε έβλεπα μωρό (γούτσου-γούτσου και όλα τα συναφή), πάντα ένιωθα την ανάγκη να προστατέψω όλα τα πλάσματα που θεωρούσα ότι χρειάζονται προστασία, είτε ζώα είτε μωρά είτε άντρες(!). Για την ακρίβεια ήθελα να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι από ίδρυμα για να του προσφέρω την αγάπη που στερήθηκε, αλλά ήξερα ότι ως μόνη θα ήταν πρακτικά αδύνατο κάτι τέτοιο.

 

Και φτάσαμε στη στιγμή που έπρεπε να διαπραγματευτώ με τον εαυτό μου για το αν θα πω ναι στην πρόταση του άντρα μου, η οποία εμπεριείχε το σενάριο οικογένεια... Δεν θα πω ότι δεν φρίκαρα στην αρχή, θα είναι ψέμα. Σταδιακά άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό θα τον κάνει ευτυχισμένο και ναι, είναι η φυσική πορεία.

Στον 1+ χρόνο που μεσολάβησε μέχρι που έμεινα έγκυος, ήμουν εγώ αυτή που είπε να κάνουμε παιδί. Όταν πήρα τα αποτελέσματα της χοριακής ισορρόπησα επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη ευτυχία και την απόγνωση, καθώς τότε συνειδητοποίησα ότι πραγματικά μέσα μου δεν ήξερα αν είμαι έτοιμη να γίνω μάνα!!! Πέρασα μια τέλεια εγκυμοσύνη στην οποία με έτρωγε συνέχεια το άγχος για το αν θα είναι καλά το παιδί και μια δύσκολη γέννα στην οποία τελικά κάτι μας βοήθησε, δεν ξέρω αν ήταν το μητρικό ένστικτο ή η Παναγία, και τελικά το μωράκι μας γεννήθηκε σώο, αφού στη μέση του τοκετού τους έκανα και με έβαλαν κακήν κακώς για καισαρική και τελικά ο μικρός είχε τυλιχτεί του σκασμού με τον λώρο όπως αποκαλύφθηκε!!!

Στο χειρουργείο όσο με έραβαν, είχα γυρίσει το κεφάλι και κοιτούσα το παιδί, ευτυχισμένη μεν που ήταν σώο και έδειχνε καλά, χωρίς άλλα συναισθήματα δε. Ούτε έκλαψα ούτε γέλασα, μόνο το κοιτούσα σαν να ήμουν ένας εξωτερικός παρατηρητής που δεν είχε καμία σχέση με τη συγκεκριμένη γέννα. Στην ανάνηψη πλέον άρχισα να μετράω τα λεπτά για να φύγω από εκεί μέσα και να δω το παιδί μου. Όταν μου το έφεραν στο δωμάτιο με έτρωγε η αγωνία για το αν θα θηλάσει κι ευτυχώς, παρά την ταλαιπωρία που είχε περάσει, τα κατάφερε γρήγορα. Το κοιτούσα όλο το πρώτο βράδυ που κοιμόταν στη γυάλα κι ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι δικό μου. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταραχή και το άγχος που είχα βιώσει, αλλά δεν το ένιωθα ακόμα δικό μου, ήξερα όμως ότι με είχε ανάγκη.

Το δέσιμο με το παιδί ήρθε σταδιακά, τις αμέτρητες εκείνες ώρες που το είχα στο στήθος μου το πρώτο διάστημα, το κρατούσα και το κοιτούσα και ένιωθα ευτυχισμένη που είχα αυτό το μικρό και εύθραυστο πλασματάκι που ήταν ό,τι πιο πολύτιμο στον κόσμο!!!

Όταν πλέον 9 μηνών σταμάτησα να τον παίρνω μαζί μου στο γραφείο κάτι μέσα μου σκίρτησε, καθώς σκέφτηκα ότι δεν με έχει πλέον ανάγκη. Ωστόσο, κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι και τρέχει να με αγκαλιάσει, αυτό το "κάτι" μέσα μου νιώθει μια αγαλλίαση ασύγκριτη.

Δεν είμαι η υστερική και υπερπροστατευτική μάνα, ίσα ίσα που προσπαθώ να είμαι περισσότερο λογική παρά συναισθηματική, καθώς έχω ένα θεματάκι με τα όρια και δεν θέλω να "πνίξω" το παιδί με την αγάπη μου.

 

Για να καταλήξω κάπου, επειδή σίγουρα έγινα κουραστική, στην δική μου περίπτωση το μητρικό ένστικτο νομίζω ήταν σε λανθάνουσα μορφή και απλά άργησε λίγο να ενεργοποιηθεί...

 

Υ.Γ. Ξέχασα να πω το καλύτερο: τους τελευταίους μήνες βλέπω στον δρόμο μωρά και λιώνω...

Επεξεργάστηκαν by nat2308
προσθήκη κειμένου
  • Μου αρέσει 1

9maTp3.png

Link to comment
Share on other sites

Στις 3 πρώτες παραγράφους περιγράφεις εμένα μέχρι πριν 10 χρονια. Είμαστε από γενικές λιγο παραχαϊδεμένες, που ζήσαμε και χωρίς υποχρεώσεις και άσχημα δεν το λες.

 

Στην περιγραφή του τοκετού, θα έβαζα και τον παράγοντα φάρμακα που σου δίνουν και καλά για να χαλαρώσεις, στην καισαρική με επισκληρίδιο. Δηλαδή είσαι εσύ και δεν είσαι ταυτόχρονα εκείνες τις πρώτες ώρες. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έζησα, γιατί μπήκα προγραμματισμένα και ένιωσα τη διαφορά στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά ακόμα πριν ξεκινήσει η διαδικασία και αφού μου είχαν ρίξει διάφορες ουσίες στις πεταλούδες και στους ορούς. Δεν ήμουν νορμάλ. Το ίδιο, την ώρα που γεννήθηκαν τα παιδιά δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα και σπουδαία πράγματα. Δεν προβλέπεται όμως από τη διαδικασία, δεν ξέρω όμως και αν έχει και τόση σημασία στο τέλος τέλος, γιατι προλαβαίνεις να δεθείς μετά.

Link to comment
Share on other sites

Βλέπω από τις απαντήσεις σας ότι η κάθε μία αντιλαμβάνεται το θέμα διαφορετικά, οπότε να κάνω κι εγώ την τοποθέτησή μου, όσο αστεία κι αν φανεί...

Οπλιστείτε με υπομονή και διαβάστε ;)

 

Είμαι 36 χρονών (γεμάτα-γεμάτα) και μέχρι που γνώρισα τον άντρα μου, ο οποίος μου δήλωσε ευθαρσώς ότι ήθελε οικογένεια, δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου για παιδιά, πλην μία περιόδου γύρω στα 20κάτι που είχα μπλέξει με τον "μεγάλο" μου έρωτα. Τουναντίον, φανταζόμουν πάντα τον εαυτό μου ως μια γεροντοκόρη με γάτες στο απώτερο μέλλον. Το κοντινότερο σε μητρικό φίλτρο μου το έβγαζαν μόνο τα ζώα και ειδικά οι γάτες. Κι επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια με γάτες, τις θεωρούσα πάντα ως πρότυπο μάνας, καθώς προστατεύουν και φροντίζουν τα μωρά τους με απίστευτο τρόπο. Μπορώ να το αναπτύξω πολύ αυτό το θέμα, αλλά θα βαρεθείτε...

 

Παρόλο που δεν ήθελα ποτέ παιδιά και δεν έκανα σαν τρελή όποτε έβλεπα μωρό (γούτσου-γούτσου και όλα τα συναφή), πάντα ένιωθα την ανάγκη να προστατέψω όλα τα πλάσματα που θεωρούσα ότι χρειάζονται προστασία, είτε ζώα είτε μωρά είτε άντρες(!). Για την ακρίβεια ήθελα να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι από ίδρυμα για να του προσφέρω την αγάπη που στερήθηκε, αλλά ήξερα ότι ως μόνη θα ήταν πρακτικά αδύνατο κάτι τέτοιο.

 

Και φτάσαμε στη στιγμή που έπρεπε να διαπραγματευτώ με τον εαυτό μου για το αν θα πω ναι στην πρόταση του άντρα μου, η οποία εμπεριείχε το σενάριο οικογένεια... Δεν θα πω ότι δεν φρίκαρα στην αρχή, θα είναι ψέμα. Σταδιακά άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτό θα τον κάνει ευτυχισμένο και ναι, είναι η φυσική πορεία.

Στον 1+ χρόνο που μεσολάβησε μέχρι που έμεινα έγκυος, ήμουν εγώ αυτή που είπε να κάνουμε παιδί. Όταν πήρα τα αποτελέσματα της χοριακής ισορρόπησα επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη ευτυχία και την απόγνωση, καθώς τότε συνειδητοποίησα ότι πραγματικά μέσα μου δεν ήξερα αν είμαι έτοιμη να γίνω μάνα!!! Πέρασα μια τέλεια εγκυμοσύνη στην οποία με έτρωγε συνέχεια το άγχος για το αν θα είναι καλά το παιδί και μια δύσκολη γέννα στην οποία τελικά κάτι μας βοήθησε, δεν ξέρω αν ήταν το μητρικό ένστικτο ή η Παναγία, και τελικά το μωράκι μας γεννήθηκε σώο, αφού στη μέση του τοκετού τους έκανα και με έβαλαν κακήν κακώς για καισαρική και τελικά ο μικρός είχε τυλιχτεί του σκασμού με τον λώρο όπως αποκαλύφθηκε!!!

Στο χειρουργείο όσο με έραβαν, είχα γυρίσει το κεφάλι και κοιτούσα το παιδί, ευτυχισμένη μεν που ήταν σώο και έδειχνε καλά, χωρίς άλλα συναισθήματα δε. Ούτε έκλαψα ούτε γέλασα, μόνο το κοιτούσα σαν να ήμουν ένας εξωτερικός παρατηρητής που δεν είχε καμία σχέση με τη συγκεκριμένη γέννα. Στην ανάνηψη πλέον άρχισα να μετράω τα λεπτά για να φύγω από εκεί μέσα και να δω το παιδί μου. Όταν μου το έφεραν στο δωμάτιο με έτρωγε η αγωνία για το αν θα θηλάσει κι ευτυχώς, παρά την ταλαιπωρία που είχε περάσει, τα κατάφερε γρήγορα. Το κοιτούσα όλο το πρώτο βράδυ που κοιμόταν στη γυάλα κι ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι δικό μου. Δεν ξέρω αν έφταιγε η ταραχή και το άγχος που είχα βιώσει, αλλά δεν το ένιωθα ακόμα δικό μου, ήξερα όμως ότι με είχε ανάγκη.

Το δέσιμο με το παιδί ήρθε σταδιακά, τις αμέτρητες εκείνες ώρες που το είχα στο στήθος μου το πρώτο διάστημα, το κρατούσα και το κοιτούσα και ένιωθα ευτυχισμένη που είχα αυτό το μικρό και εύθραυστο πλασματάκι που ήταν ό,τι πιο πολύτιμο στον κόσμο!!!

Όταν πλέον 9 μηνών σταμάτησα να τον παίρνω μαζί μου στο γραφείο κάτι μέσα μου σκίρτησε, καθώς σκέφτηκα ότι δεν με έχει πλέον ανάγκη. Ωστόσο, κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι και τρέχει να με αγκαλιάσει, αυτό το "κάτι" μέσα μου νιώθει μια αγαλλίαση ασύγκριτη.

Δεν είμαι η υστερική και υπερπροστατευτική μάνα, ίσα ίσα που προσπαθώ να είμαι περισσότερο λογική παρά συναισθηματική, καθώς έχω ένα θεματάκι με τα όρια και δεν θέλω να "πνίξω" το παιδί με την αγάπη μου.

 

Για να καταλήξω κάπου, επειδή σίγουρα έγινα κουραστική, στην δική μου περίπτωση το μητρικό ένστικτο νομίζω ήταν σε λανθάνουσα μορφή και απλά άργησε λίγο να ενεργοποιηθεί...

 

Ναι βρε κοριτσι συμφωνω το μητρικο ενστικτο το ειχες απλα καμια φορα κ η λογικη βαζει φοβους κ πρεπει υποσυνειδητα κ σιγουρα ο συνχρονος τροπος ζωης μας κανει κ εχουμε αλλες προταιρεοτητες κ καπου μπερδευομαστε κ νομιζουμε οτι δεν θελουμε να κανουμε παιδια δεν σημαινει οτι δεν εχουμε μητρικο ενστικτο απλως το καληπτουν αλλες αναγκες κ φοβοι. Επισης μια μανα που δεν ειναι υπερπροστατευτικη κ φοβικη με τα παιδια της δεν σημαινει οτι εχει λιγοτερο μητρικο ενστικτο αλλο οι φοβιες μιας μανας κ αλλο το μητρικο ενστικτο.

Link to comment
Share on other sites

Στις 3 πρώτες παραγράφους περιγράφεις εμένα μέχρι πριν 10 χρονια. Είμαστε από γενικές λιγο παραχαϊδεμένες, που ζήσαμε και χωρίς υποχρεώσεις και άσχημα δεν το λες.

 

Στην περιγραφή του τοκετού, θα έβαζα και τον παράγοντα φάρμακα που σου δίνουν και καλά για να χαλαρώσεις, στην καισαρική με επισκληρίδιο. Δηλαδή είσαι εσύ και δεν είσαι ταυτόχρονα εκείνες τις πρώτες ώρες. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έζησα, γιατί μπήκα προγραμματισμένα και ένιωσα τη διαφορά στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά ακόμα πριν ξεκινήσει η διαδικασία και αφού μου είχαν ρίξει διάφορες ουσίες στις πεταλούδες και στους ορούς. Δεν ήμουν νορμάλ. Το ίδιο, την ώρα που γεννήθηκαν τα παιδιά δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα και σπουδαία πράγματα. Δεν προβλέπεται όμως από τη διαδικασία, δεν ξέρω όμως και αν έχει και τόση σημασία στο τέλος τέλος, γιατι προλαβαίνεις να δεθείς μετά.

 

Καθόλου παραχαϊδεμένη και με πάρα πολλές υποχρεώσεις, πάλευα μέχρι και με 3 δουλειές ταυτόχρονα και με σπουδές σε μεγάλη ηλικία, καλύπτοντας εγώ το κόστος... Πέρασα και καλά αλλά έχω φάει και μεγάλα λούκια!

Στη γέννα είχα ήδη φάει τους ορούς της πρόκλησης, τράβηξα και το σπάσιμο των νερών και πάει λέγοντας, η καισαρική μας βγήκε στην πορεία. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι με την επισκληρίδιο ένιωσα επιτέλους ζέστη, γιατί έτρεμα από το κρύο μέχρι που με έβαλαν στο χειρουργείο.

9maTp3.png

Link to comment
Share on other sites

To μητρικο ενστικτο προυπαρχει σε καθε γυναικα. Ειναι στη φυση μας. Αλλο εαν το εχουμε καταπνιξει με τα χρονια, γιατι εχουμε θεσει αλλες προτεραιοτητες λογω του δυτικου τροπου ζωης. Δεν νομιζω οτι υπαρχει γυναικα που να μην θελει παιδια . Στα 20 μπορει να θεωρει οτι εχει ολο το χρονο μπροστα της γιαυτο το αφηνει στο πισω μερος του μυαλου της ανενεργο , αλλα οταν πλησιαζει τα 40 , που τα περιθωρια εξαντλουνται, κανει τα αδυνατα δυνατα για να το πετυχει. Καταφευγει ακομα και στα δανεικα για να νιωσει την μητροτητα. Δειτε στα διπλανα θεματα τι γινεται, ποσες προσπαθειες εξωσωματικης κανουν, ποσες ορμονες και φαρμακα παιρνουν ακομα και εις βαρος της υγειας τους καποιες φορες, εν γνωση τους, τι αγωνα κανουν για να καρατησουν ενα μωρακι στην αγκαλια τους. Δεν νομιζω οτι αντρας θα εκανε τοσες θυσιες γιατι απλουστατα δεν το εχει τοσο πολυ αναγκη. Δεν εχει το μητρικο ενστικτο.

 

Πιστευω οτι το νιωθεις μονο για τα δικα σου παιδια. Απο την στιγμη που μαθαινεις οτι εισαι εγκυος ενω δεν εχεις γνωρισει το εμβρυο , δεν το ξερεις, ολο σου το ενδιαφερον εχει στραφει προς αυτο. Νιωθεις την αναγκη να το προστατεψεις και αγωνιας για την υγεια του. Στην εγκυμοσυνη ξεπερνας τον εαυτο σου.

 

Επισης δεν εχει να κανει με το αν γεννησες φυσιολογικα, εαν θηλασες η αν το ειχες μαζι σου τις πρωτες μερες. Αυτο το λεω απο προσωπικη πειρα.

Το πρωτο λογω προωροτητας το ειχα αποχωριστει για αρκετες ημερες. Δεν με ενδιεφερε οτι ημασταν χωρια. Ολη μου η αγωνια ηταν να ειναι καλα. Το δευτερο το ειχα συνεχεια μαζι μου απο τη δευτερη ημερα και το θηλασα σε αντιθεση με το πρωτο.

Με το πρωτο το μητρικο μου ενστικτο ηταν πιο εντονο. Ολα τα συναισθηματα μου , οι αισθησεις ηταν στο full. Iσως γιατι ηταν πρωτη φορα, ισως γιατι ειχα περασει την αγωνια της υγειας του? Ολα ηταν αγνωστα και επρεπε να επιστρατευσω ολες μου τις δυναμεις, για να μπορεσω να ανταπεξελθω. Το μυαλο μου λειτουργουσε 1000% , δεν υπηρχε κατι να μου διαφυγει. Προσπαθουσα να κανω το καλυτερο δυνατο. Τις πρωτες ημερες που το ειχα στο σπιτι δεν κοιμομουν και το κοιτουσα να δω εαν αναπνεει, εαν ειναι καλα. Για ξενο παιδι δεν υπηρχε περιπτωση να νιωσω τετοια συναισθηματα.

Στο δευτερο ηταν ολα προγραμματισμενα και γνωστα απο πριν. Οι ωρες φαγητου, οι ωρες υπνου, υπηρχε η γνωση, η εμπειρια και η λογικη ειχε αντικαταστησει λιγο τα συναισθηματα. Αλλα και στο δευτερο η αναγκη της προστασιας του παιδιου απο την ημερα που εμεινα εγκυος ηταν πολυ εντονη. Μου ελεγαν οι γιατροι οπωσδηποτε αμνιοπαρακεντηση και η διαισθηση μου ηταν οτι εαν κανω θα αποβαλλω, θα βλαψω το μωρο. Παρεβλεψα ολες τις προτροπες τους. Βασιστηκα αποκλειστικα στο ενστικτο μου και στην αναγκη να το κρατησω το παιδι. Ο αντρας μου πολλα δεν μπορουσε να τα νιωσει, αλλα πιστευει πολυ στην διαισθηση μου με τα παιδια, που σχεδον ολες τις φορες εχει βγει σωστη, ακομα και τις φορες που ηταν καθετα αντιθετος σε αυτα που ελεγα.

 

nat2308 με τις γατες το ξερω, γιατι ειχαμε και εμεις στον κηπο μας. Ο αντρας μου στο πρωτο με παρομοιαζε συχνα με γατα που εβγαζα νυχια σε οποιον πλησιαζε , αλλα και για την υπερβολικη φροντιδα που εδειχνα. Του φαινοταν απιστευτο πως ημουν ξαγρυπνη 2 μηνες, πως τιναζομουν επανω με το πρωτο γκιχ του παιδιου , εγω που πριν κοιμομουν απο τις 10.00 Αλλα και με το δευτερο ηταν εντυπωσιακος ο τροπος που με κοιταζε το μωρο τον πρωτο μηνα. Μεσα στα ματια σαν τους ερωτευμενους, με μια ικανοποιηση, μια ανακουφιση που το κραταγα αγκαλια σαν να ημουν ολος ο κοσμος. Ηταν πολυ συγκινητικες αυτες οι στιγμες.

 

Και να προσθεσω και ενα τελευταιο θυμηθειτε και την ιστορια της Παλαιας Διαθηκης, τι προτεινε ο Σολομωντας οταν μια μητερα διεκδικουσε το παιδι μιας αλλης, επειδη το δικο της πεθανε στη γεννα.

Επεξεργάστηκαν by summer wine
προσθηκη τελευταιας παραγραφου
Link to comment
Share on other sites

Ας συμφωνήσουμε κατ' αρχάς τι είναι το μητρικό ένστικτο!

 

Μητρικό ένστικτο

Πολλοί θεωρούν ότι το μητρικό ένστικτο προϋπάρχει της γέννησης του παιδιού και ακριβώς αυτό είναι που οδηγεί το θηλυκό στην επιθυμία να κάνει παιδί. Πρόκειται για μια ανάγκη, μάλλον εγκεφαλική, που νιώθουν οι περισσότερες γυναίκες, αλλά και άνδρες, (οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν την ορολογία baby fever). Φαίνεται ωστόσο ότι το μητρικό ένστικτο εμφανίζεται όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα. Τότε είναι που αλλάζει η συμπεριφορά της ώστε να μπορεί να φροντίζει και να προστατεύει το μικρό της. Η προστατευτική αγάπη της μητέρας προς το μικρό παιδί είναι ένα αίσθημα έμφυτο, άμεσο, ακαριαίο που αναπηδά από μέσα της και την κάνει να διαισθάνεται κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει γύρω από το παιδί της, ώστε να τον προλάβει και να τον εξουδετερώσει.

Το μητρικό ένστικτο δεν παρατηρείται βέβαια μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στα ζώα, άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εξέλιξη στην ιστορία των θηλαστικών. Μάλιστα στα ζώατo μητρικό ένστικτο ίσως είναι ισχυρότερο απʼ ότι στον άνθρωπο.

Τώρα όμως οι επιστήμονες λένε ότι η αλλαγή στη συμπεριφορά της γυναίκας που έγινε μητέρα δεν οφείλεται στο λεγόμενο μητρικό ένστικτο αλλά σε αλλαγές που συμβαίνουν στον εγκέφαλό της μετά την γέννα.

Ο Αντι Μιζράχι από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ μελέτησε νεογέννητα ποντίκια και τις μητέρες τους για να εντοπίσει τις αλλαγές στους νευρώνες που σχετίζονται με μυρωδιές και ήχους. Αυτές οι αλλαγές είναι που κάνουν τη μητέρα να μπορεί να αναγνωρίσει το κάλεσμα αγωνίας (από πείνα, από πόνο κ.λπ.) του μικρού της και να ανταποκριθεί άμεσα. «Γνωρίζουμε πως συγκεκριμένες μεταβολές στον εγκέφαλο συνδέονται με τη μητρότητα, όμως είναι άγνωστος ο ρόλος τους στην επεξεργασία των αισθήσεων και την εκδήλωση νέων μητρικών συμπεριφορών», λέει ο Μιζράχι. «Στα ποντίκια, ήχοι και μυρωδιές παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην επικοινωνία μεταξύ της μητέρας και των μικρών της. Ετσι, υποθέσαμε ότι θα υπάρχει κάποια αλληλεπίδραση μεταξύ των ηχητικών και των οσφρητικών σημάτων και της επεξεργασίας τους από τη μητέρα. Δηλαδή, μπορεί οι μυρωδιές των μικρών να διαμορφώνουν το πώς αντιδρά ο εγκέφαλος της μητέρας στα ηχητικά του καλέσματα», εξηγεί ο επιστήμονας.

Για να ελέγξει την υπόθεση ότι αλλαγές που συμβαίνουν στο εγκέφαλο αλλάζουν τη συμπεριφορά της γυναίκας που γίνεται μητέρα και όχι το υποτιθέμενο μητρικό ένστικτο, ο Μιζράχι με τους συνεργάτες του μελέτησε αν ο βρεγματικός φλοιός, δηλαδή η περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην αναγνώριση των ήχων, αναλαμβάνει να συσχετίσει τις μυρωδιές των νεογέννητων με τους ήχους τους. Σε πειράματα, οι ειδικοί διαπίστωσαν πως ο εγκέφαλος των θηλυκών που είχαν ήδη μωρά, παρουσίασε μεγάλες αλλαγές στην επεξεργασία των οσμών από τα μωρά τους, ενώ οι μητέρες που μόλις είχαν γεννήσει και θήλαζαν ήταν πιο ευαίσθητες στους ήχους των μικρών τους. Αυτές αναγνώριζαν και πιο εύκολα το κάλεσμα των μωρών όταν είχαν κάποια ανάγκη.

Σε άλλη παρόμοια έρευνα, οι επιστήμονες βρήκαν ότι μεγαλώνει το μέγεθος του εγκεφάλου στις γυναίκες που μόλις έχουν γεννήσει. Η αύξηση παρατηρείται στις εγκεφαλικές περιοχές που ελέγχουν τη συμπεριφορά και τα κίνητρα που ωθούν τις πράξεις και τις συμπεριφορές. Οι ειδικοί πιστεύουν πως αυτό οφείλεται στις ορμονικές αλλαγές που παρατηρούνται αμέσως μετά τη γέννα, όπως είναι η αύξηση των οιστρογόνων, της οκυτοκίνης και της προλακτίνης, και οι οποίες κάνουν πιο εύκολο τον ανασχηματισμό του εγκεφάλου, ως απάντηση στα ερεθίσματα τα οποία δέχονται από το μωρό τους. Οι αλλαγές αυτές παρουσιάζονται τους πρώτους τρεις με τέσσερις μήνες μετά τη γέννα και αφορούν περισσότερο τα τμήματα που σχετίζονται με την ανταμοιβή, την επεξεργασία των συναισθημάτων, την αλληλεπίδραση μεταξύ των αισθήσεων, την κρίση και τη λήψη αποφάσεων.

Ζήτω η παιδική χαρά!!!

Link to comment
Share on other sites

Guest
Το θέμα αυτό είναι κλειστό για νέες απαντήσεις
×
×
  • Δημιουργία νέου...