PIERCE. Απόφοιτος κανείς????

[maria ampelokipi]

sorry για την καθυστέρηση, μπαίνω μόνο από τη δουλειά και τώρα το είδα! είμαι ευτυχής απόφοιτος της Σχολής Μωραϊτη.

[effie_p]

sorry για την καθυστέρηση, μπαίνω μόνο από τη δουλειά και τώρα το είδα! είμαι ευτυχής απόφοιτος της Σχολής Μωραϊτη.

 

Μαρία, αν κατάλαβα καλά, ήσουν ευχαριτημένη από το Δημοτικό στις Ουρσουλίνες αλλά όχι από το Γυμνάσιο; Γιατί θέλω να στείλω την κόρη μου

νηπιαγωγείο από Σεπτέμβρη και κατ΄επέκταση και Δημοτικό εκεί. Μπορείς να μου δώσεις κάποια περαιτέρω πληροφορία για το κλίμα που επικρατεί, για την ποιότητα της εκπαίδευσης γενικότερα αλλά και στα ξενόγλωσσα ειδικότερα; Ευχαριστώ!

[maria ampelokipi]

Μαρία, αν κατάλαβα καλά, ήσον ευχαριτημένη από το Δημοτικό στις Ουρσουλίνες αλλά όχι από το Γυμνάσιο; Γιατί θέλω να στείλω την κόρη μου

νηπιαγωγείο από Σεπτέμβρη και κατ΄επέκταση και Δημοτικό εκεί. Μπορείς να μου δώσεις κάποια περαιτέρω πληροφορία για το κλίμα που επικρατεί, για την ποιότητα της εκπαίδευσης γενικότερα αλλά και στα ξενόγλωσσα ειδικότερα; Ευχαριστώ!

 

αν και έχουν περάσει αιωνες από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο, μπορώ να πω με πλήρη πεποίθηση ότι είναι ένα άριστο σχολείο!

τόσο από χωροταξικής απόψεως (ακόμα θυμάμαι το τεράστιο προαύλιο, με τους φοίνικες, τα λουλούδια, τα γήπεδα, το γυμναστήριο), όσο και από άποψης διδακτικού προσωπικού, εγώ έμαθα να μιλώ ΣΩΣΤΑ ελληνικά, να γράφω και να σκέφτομαι δομημένα και να πειθαρχώ (σε λογικά όρια). Παρότι είμαι παιδί καλλιεργημένων και μορφωμένων γονιών, η αλήθεια είναι ότι στο Δημοτικό δεν παρακολούθησαν τι μάθαινα, οπότε θεωρώ επιτυχία του σχολείου τις καλές βάσεις που μου έδωσαν στα ελληνικά. Εμείς τότε κάναμε μόνο Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα, τα οποία αρχίσαμε από την τρίτη (αν θυμάμαι καλά) δημοτικού. Μπορώ να σου πω άνετα πως σε ταξίδι με τους γονείς στην Γαλλία όταν τελείωσα την έκτη δημοτικού μπορούσα να συνεννοηθώ άνετα με τους Γάλλους. Διάβαζα πινακίδες, οδηγίες στα Γαλλικά, καταλόγους εστιατορίων, μέχρι και τηλεόραση στο ξενοδοχείο χωρίς πρόβλημα.

Επίσης, ήταν ισορροπημένο σχολείο σε θέματα πειθαρχίας/ελευθερίας. Σε αντίθεση με το Γυμνάσιο, που έπασχε σε αυτόν τον τομέα, εγώ ένιωθα πολύ άνετα στο Δημοτικό, χωρίς τρομοκρατία αλλά και χωρίς ασυδοσία.

Μιλάμε πάντα για τον Άγιο Διονύσιο στον Παράδεισο, δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι στο δημοτικό των Ουρσουλινών.

Ό,τι άλλο θέλεις, στη διάθεσή σου. Αλλά πάνε πολλάαααα χρόνια, οπότε δεν έχω υπόψη τι μπορεί να έχει αλλάξει από τότε.

[effie_p]

αν και έχουν περάσει αιωνες από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο, μπορώ να πω με πλήρη πεποίθηση ότι είναι ένα άριστο σχολείο!

τόσο από χωροταξικής απόψεως (ακόμα θυμάμαι το τεράστιο προαύλιο, με τους φοίνικες, τα λουλούδια, τα γήπεδα, το γυμναστήριο), όσο και από άποψης διδακτικού προσωπικού, εγώ έμαθα να μιλώ ΣΩΣΤΑ ελληνικά, να γράφω και να σκέφτομαι δομημένα και να πειθαρχώ (σε λογικά όρια). Παρότι είμαι παιδί καλλιεργημένων και μορφωμένων γονιών, η αλήθεια είναι ότι στο Δημοτικό δεν παρακολούθησαν τι μάθαινα, οπότε θεωρώ επιτυχία του σχολείου τις καλές βάσεις που μου έδωσαν στα ελληνικά. Εμείς τότε κάναμε μόνο Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα, τα οποία αρχίσαμε από την τρίτη (αν θυμάμαι καλά) δημοτικού. Μπορώ να σου πω άνετα πως σε ταξίδι με τους γονείς στην Γαλλία όταν τελείωσα την έκτη δημοτικού μπορούσα να συνεννοηθώ άνετα με τους Γάλλους. Διάβαζα πινακίδες, οδηγίες στα Γαλλικά, καταλόγους εστιατορίων, μέχρι και τηλεόραση στο ξενοδοχείο χωρίς πρόβλημα.

Επίσης, ήταν ισορροπημένο σχολείο σε θέματα πειθαρχίας/ελευθερίας. Σε αντίθεση με το Γυμνάσιο, που έπασχε σε αυτόν τον τομέα, εγώ ένιωθα πολύ άνετα στο Δημοτικό, χωρίς τρομοκρατία αλλά και χωρίς ασυδοσία.

Μιλάμε πάντα για τον Άγιο Διονύσιο στον Παράδεισο, δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι στο δημοτικό των Ουρσουλινών.

Ό,τι άλλο θέλεις, στη διάθεσή σου. Αλλά πάνε πολλάαααα χρόνια, οπότε δεν έχω υπόψη τι μπορεί να έχει αλλάξει από τότε.

 

Ευχαριστώ πολύ!

[Aimee]

αν και έχουν περάσει αιωνες από τότε που πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο, μπορώ να πω με πλήρη πεποίθηση ότι είναι ένα άριστο σχολείο!

τόσο από χωροταξικής απόψεως (ακόμα θυμάμαι το τεράστιο προαύλιο, με τους φοίνικες, τα λουλούδια, τα γήπεδα, το γυμναστήριο), όσο και από άποψης διδακτικού προσωπικού, εγώ έμαθα να μιλώ ΣΩΣΤΑ ελληνικά, να γράφω και να σκέφτομαι δομημένα και να πειθαρχώ (σε λογικά όρια). Παρότι είμαι παιδί καλλιεργημένων και μορφωμένων γονιών, η αλήθεια είναι ότι στο Δημοτικό δεν παρακολούθησαν τι μάθαινα, οπότε θεωρώ επιτυχία του σχολείου τις καλές βάσεις που μου έδωσαν στα ελληνικά. Εμείς τότε κάναμε μόνο Γαλλικά ως δεύτερη γλώσσα, τα οποία αρχίσαμε από την τρίτη (αν θυμάμαι καλά) δημοτικού. Μπορώ να σου πω άνετα πως σε ταξίδι με τους γονείς στην Γαλλία όταν τελείωσα την έκτη δημοτικού μπορούσα να συνεννοηθώ άνετα με τους Γάλλους. Διάβαζα πινακίδες, οδηγίες στα Γαλλικά, καταλόγους εστιατορίων, μέχρι και τηλεόραση στο ξενοδοχείο χωρίς πρόβλημα.

Επίσης, ήταν ισορροπημένο σχολείο σε θέματα πειθαρχίας/ελευθερίας. Σε αντίθεση με το Γυμνάσιο, που έπασχε σε αυτόν τον τομέα, εγώ ένιωθα πολύ άνετα στο Δημοτικό, χωρίς τρομοκρατία αλλά και χωρίς ασυδοσία.

Μιλάμε πάντα για τον Άγιο Διονύσιο στον Παράδεισο, δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι στο δημοτικό των Ουρσουλινών.

Ό,τι άλλο θέλεις, στη διάθεσή σου. Αλλά πάνε πολλάαααα χρόνια, οπότε δεν έχω υπόψη τι μπορεί να έχει αλλάξει από τότε.

 

Μάλλον κάπου έχουμε διασταυρωθεί εμείς οι δυο!!!

Έχω την ίδια ακριβώς άποψη για το Δημοτικό Ουρσουλινών, από τη μια, και το Γυμνάσιο-Λύκειο, από την άλλη. Όσο ΤΕΛΕΙΟ και ισορροπημένο και πολυαγαπημένο ήταν το πρώτο, τόσο καταπιεστικό μου φάνηκε το δεύτερο... Σαν να ήταν δύο εντελώς διαφορετικά σχολεία (και ήταν, γιατί απηχούσαν τις διαφορετικές φιλοσοφίες των διευθυντριών τους)...

 

Με μεγάλη χαρά και ευκολία προτείνω κι εγώ το Δημοτικό, ενώ παραμένω επιφυλακτική για το Γυμνάσιο-Λύκειο.

Στο τελευταίο, έχουν πράγματι αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, ξεκινώντας ...από το ότι δεν είναι πλέον θηλέων. Οπότε, μετά από αυτόν τον υποχρεωτικό εκμοντερνισμό τους, αναγκάστηκαν να ανοιχθούν στην κοινωνία και να προσαρμοσθούν στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Πλέον φαίνεται να είναι ένα αρκετά σύχρονο και φιλελεύθερο σχολείο. Αυτό τουλάχιστον ακούγεται από μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά.

ΑΛΛΑ οι δικές μου αναμνήσεις περί καταπίεσης δεν έχουν ξεθωριάσει αρκετά ακόμη... Για αυτό και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου...

 

Αυτό που ΗΤΑΝ οι Ουρσουλίνες μέχρι και πριν 10-15 χρόνια ταιριάζει γάντι με το περιστατικό που ανέφερε (και με "άγγιξε" ιδιαίτερα) η συμφορουμίτισσα bobonela για τη μαμά του επίδοξου πιανίστα. ΑΥΤΗ ακριβώς τη φιλοσοφία είχε το Γυμνάσιο-Λύκειο Ουρσουλινών: ΟΛΑ τα παιδιά -ανεξαρτήτως επιπέδου, κλίσεων και ενδιαφερόντων- ΕΠΡΕΠΕ να εισαχθούν σε ΑΕΙ. Α, και βέβαια, έπρεπε να πάρουν τα δυσκολότερα διπλώματα (Sorbonne) με διάκριση (mention).

Γινόταν πραγματικά ψυχολογικός "πόλεμος": Σε συμμαθήτριά μου που έπαιζε εξαιρετικό πιάνο, της επιβλήθηκε να δώσει Πανελλήνιες για να περάσει στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου, μια άλλη που έπαιζε εξαιρετικό βόλευ την "έσπρωξαν" για τη Γυμναστική Ακαδημία... Πολλά παραδείγματα... Και σε κάθε περίπτωση, αν δεν υπήρχε κάποιο ειδικό ταλέντο, υπήρχε πάντα η λύση της "Γαλλικής Φιλολογίας", και ας είχες απολυτήριο με 12/20...

 

Οι γονείς έμεναν ευχαριστημένοι: γιατί ΟΛΑ τα παιδιά (=κορίτσια) παρέμεναν υπό απόλυτο έλεγχο μέχρι τα 18 τους, συσσώρευαν πτυχία και περνούσαν σε ΑΕΙ. Σε αυτό το πλαίσιο οι καλοί μαθητές δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, όμως οι μέτριοι ασφυκτιούσαν πολύ και γενικότερα έπεφταν η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή τους...

Με τα χρόνια πάντως, και παρά τις πολύ δύσκολες εποχές που διανύουμε, οι περισσότεροι παλιοί συμμαθητές -μετά από αρκετές στροφές 180 μοιρών στην καριέρα- έχουν βρει το δρόμο τους και είναι επιτυχημένοι και ευχαριστημένοι με ό,τι κάνουν. Γνωρίζοντας, όμως, τα συναισθήματα που τους διακατείχαν ΤΟΤΕ και το "κόστος" που έπρεπε να πληρώσουν μετά, συνεχίζω να υποστηρίζω ότι το Γυμνάσιο-Λύκειο των Ουρσουλινών είναι ένα σχολείο για τους άριστους μαθητές (18+). Και θα πρέπει να δω πολλά πολλά πράγματα, για να αλλάξω γνώμη...

[Βερενίκη]

... συνεχίζω να υποστηρίζω ότι το Γυμνάσιο-Λύκειο των Ουρσουλινών είναι ένα σχολείο για τους άριστους μαθητές (18+)...

 

 

Τους οποίους άριστους μαθητές, πώς του βοηθάει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους?

Γιατί είναι εύκολο να βάλεις έναν άριστο μαθητή σε ένα ΑΕΙ και είναι δύσκολο να του δείξεις όλες του τις δυνατότητες, να τον βάλεις να κυνηγήσει ένα πραγματικά δύσκολο στόχο και να του ανοίξεις ορίζοντες που δεν είχε φανταστεί!

 

-συγνώμη για την παρέμβαση, δεν το ξέρω το σχολείο, απλά μου δημιουργήθηκε απορία...

[maria ampelokipi]

μα πραγματικά, αν ασφυκτιούσα εγώ (μαθήτρια του 19-20), σκέψου ένας πιο μέτριος μαθητής!

τέλος πάντων, ξεφύγαμε λιγάκι, απλά το έχω παράπονο που έφαγα 3 από τα πιο σημαντικά χρόνια μου εκεί!

Aimee (για να ξεφύγουμε και άλλο), παρόλο που σε κάποια θέματα μπορεί να διαφωνώ μαζί σου, θαυμάζω την ψυχραιμία και τον πολιτισμό με τον οποίο απαντάς σε όλα τα θέματα!

[bobonela]

Aimee (για να ξεφύγουμε και άλλο), παρόλο που σε κάποια θέματα μπορεί να διαφωνώ μαζί σου, θαυμάζω την ψυχραιμία και τον πολιτισμό με τον οποίο απαντάς σε όλα τα θέματα!

 

Αυτό ακριβώς βρε κορίτσια είχα υποστηρίξει κι εγώ πιο πάνω. Πολιτισμός. Κι εγώ έχω διαφωνήσει επανειλημμένως με πολλές εδώ μέσα αλλά η καλόπιστη κριτική μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και γονείς.

Αλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του φόρουμ, να ανταλλάσσουμε απόψεις, όχι να επιβάλουμε τη δική μας

[Aimee]

Τους οποίους άριστους μαθητές, πώς του βοηθάει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους?

Γιατί είναι εύκολο να βάλεις έναν άριστο μαθητή σε ένα ΑΕΙ και είναι δύσκολο να του δείξεις όλες του τις δυνατότητες, να τον βάλεις να κυνηγήσει ένα πραγματικά δύσκολο στόχο και να του ανοίξεις ορίζοντες που δεν είχε φανταστεί!

 

-συγνώμη για την παρέμβαση, δεν το ξέρω το σχολείο, απλά μου δημιουργήθηκε απορία...

 

 

Καταχρώμενη το τόπικ και την ευγένεια της bobonela, θα επιχειρήσω να απαντήσω σε αυτήν την απορία, κυρίως γιατί νομίζω ότι αυτό που ήταν ( τότε οι Ουρσουλίνες δεν αποτελούσε μία και μοναδική περίπτωση αλλά την εφαρμογή ενός "εκπαιδευτικού προτύπου", το οποίο υπηρετούσαν -ίσως σε άλλο βαθμό- και άλλα σχολεία (... θηλέων...).

 

Λοιπόν, Βερενίκη, δεν μιλάμε για "άνοιγμα οριζόντων" αλλά για "μονοδιάστατη" εκπαίδευση. Αξία είχε ό,τι συνδεόταν με τα "γράμματα". Ναι, υπήρχε ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία, το θέατρο, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Ναι, μας ενθάρρυναν να επιχειρηματολογούμε, να εξασκούμαστε σε διαφορετικά στυλ γραφής, να ανεβάζουμε θεατρικά έργα, να γράφουμε τα δικά ΜΑΣ ποιήματα και κείμενα, να διαβάζουμε φιλοσοφία και ιστορία, να κάνουμε εργασίες και πειράματα, να ασχολούμαστε με ελληνική και ξένη λογοτεχνία, να κατανοούμε αρχαϊκά γαλλικά (του 16ου αιώνα) και άλλα πολλά...

 

ΑΛΛΑ, ο αθλητισμός, η μουσική, η ζωγραφική, η μαγειρική, η κηπουρική και όλα τα άλλα ταλέντα που ενδεχομένως έχει κάποιος έμεναν ανεξερεύνητα.

 

Και κάτι άλλο γινόταν που απηχεί αυτήν τη φιλοσοφία της "σκληραγώγησης": Στο Λύκειο, κάθε εβδομάδα γράφαμε τεστ στα Αρχαία και κάθε 15 μέρες τεστ στα Μαθηματικά: πίεση συνεχής αλλά κάπως -με τη γλώσσα έξω- τα καταφέρναμε.

Το χειρότερο ήταν στη λήξη των τριμήνων, οπότε σε μία εβδομάδα γίνονταν επαναληπτικά διαγωνίσματα σε ΟΛΑ τα μαθήματα (πρωτεύοντα, δευτερεύοντα, τριτεύοντα). ΔΕΝ γινόταν κανένας προγραμματισμός, ώστε να μην συμπέσουν. Μέσα σε 5 μέρες, γράφαμε 12 διαγωνίσματα... Και μέσα σε όλα αυτά, υπήρχαν παιδιά που δίνανε εξετάσεις διπλωμάτων στα Γαλλικά και στα Αγγλικά..

Διαμαρτυρίες γίνονταν πολλές. Και η στερεότυπη απάντηση ήταν: "Τώρα περιμένετε να τα μάθετε; Πρέπει πάντα να είστε σε εγρήγορση και προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο. Τι νομίζετε; Ότι αργοτερα θα σας ρωτήσουν πότε μπορείτε και πότε είστε έτοιμοι; Οι καλοί μπορούν να κάνουν και δύο και τρία πράγματα ταυτόχρονα..." Ήταν ένα κλασικό στυλ απάντησης της διεύθυνσης που δίνει και το μέτρο της "πίεσης" που ασκούνταν...

 

Μπορώ να πω ότι η πίεση αυτή υπήρξε αποτελεσματική και, προσωπικά, πήρα το μάθημά μου. Όταν ήρθαν πολλές δυσκολίες στα επαγγελματικά μου, έλεγα στον εαυτό μου "εσύ επιβίωσες τότε... Σιγά το δύσκολο το τωρινό... Μια χαρά θα τα καταφέρεις...".

Ωστόσο, δεν θέλω ΠΟΤΕ και ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υποβληθούν τα παιδιά μου σε αυτήν τη δοκιμασία. Πέρα από αντιπαιδαγωγική, θεωρώ μία τέτοια μέθοδο άκαιρη, άσκοπη (--> γιατί ο άνθρωπος είναι φύσει προσαρμοστικό ον) και επικίνδυνη (--> γιατί αν δεν τα κατάφερνες, γέμιζες ενοχές. Και είδα ότι σε κάποιους πήρε πολλά χρόνια να αποβάλλουν αυτές τις ενοχές και να ζήσουν όπως ήθελαν...).

 

Αυτά! Bobonela, συγγνώμη για το οφ τόπικ.

[bobonela]

Καταχρώμενη το τόπικ και την ευγένεια της bobonela, θα επιχειρήσω να απαντήσω σε αυτήν την απορία, κυρίως γιατί νομίζω ότι αυτό που ήταν ( τότε οι Ουρσουλίνες δεν αποτελούσε μία και μοναδική περίπτωση αλλά την εφαρμογή ενός "εκπαιδευτικού προτύπου", το οποίο υπηρετούσαν -ίσως σε άλλο βαθμό- και άλλα σχολεία (... θηλέων...).

 

 

Αυτά! Bobonela, συγγνώμη για το οφ τόπικ.

 

 

Δεν είναι τίποτα οφ τόπικ! Ειλικρινά χαίρομαι να συνομιλούμε και μάλλον πρέπει να αλλάξω τον τίτλο του θέματος.....

Πάντως από αυτά που διάβασα για τις Ουρσουλίνες, νομίζω ότι έκαναν ακριβώς αυτά που έκανε και το Αρσάκειο Ψυχικού που πήγαινα εγώ! Ισως έκαναν και ....λιγότερα. Τα ίδια έχω ζήσει και χειρότερα κι εγώ! Και έκανα και λάθος επιλογή επαγγέλματος, λόγω της ανυπαρξίας επαγγελματικού προσανατολισμού και ανάπτυξης ταλέντων.

Ούτε εγώ θέλω να ζήσει το παιδί μου σε στείρο περιβάλλον και θέλω να αναπτύξει ταλέντα και να εξελιχθεί, γιαυτό άλλωστε κοιτούσα και τα Κολλέγια, που είναι πιο "εξελιγμένα" σε αυτά από ό,τι τα γερμανόφωνα σχολεία. Εχουν βέβαια κι αυτά τα δικά τους θεματάκια....

Συνεχίστε

[Aimee]

Δεν είναι τίποτα οφ τόπικ! Ειλικρινά χαίρομαι να συνομιλούμε και μάλλον πρέπει να αλλάξω τον τίτλο του θέματος.....

Πάντως από αυτά που διάβασα για τις Ουρσουλίνες, νομίζω ότι έκαναν ακριβώς αυτά που έκανε και το Αρσάκειο Ψυχικού που πήγαινα εγώ! Ισως έκαναν και ....λιγότερα. Τα ίδια έχω ζήσει και χειρότερα κι εγώ! Και έκανα και λάθος επιλογή επαγγέλματος, λόγω της ανυπαρξίας επαγγελματικού προσανατολισμού και ανάπτυξης ταλέντων.

Ούτε εγώ θέλω να ζήσει το παιδί μου σε στείρο περιβάλλον και θέλω να αναπτύξει ταλέντα και να εξελιχθεί, γιαυτό άλλωστε κοιτούσα και τα Κολλέγια, που είναι πιο "εξελιγμένα" σε αυτά από ό,τι τα γερμανόφωνα σχολεία. Εχουν βέβαια κι αυτά τα δικά τους θεματάκια....

Συνεχίστε

 

Bobonela μου, καταρχάς, ευχαριστώ για την ανοχή σου.

Κατά δεύτερον, με βγάζεις από τη δύσκολη θέση. Δεν ήθελα να κατονομάσω άλλο σχολείο, για να μην θίξω τυχόν αποφοίτους που έχουν θετική εικόνα...

 

Μέχρι πριν από 15 χρόνια, ναι, τα σχολεία ΜΑΣ είχαν παρόμοια φιλοσοφία. Δεν ήταν θέμα "γαλλόφωνου" ή "αγγλόφωνου" προσανατολισμού. Γιατί, η Λεόντειος από ΤΟΤΕ ήταν πολύ ανοιχτό και φιλελεύθερο σχολείο. Ήταν ακριβώς θέμα φιλοσοφίας, ένα μίγμα σκληροπυρηνικής κλασικής παιδείας και πειθαρχίας...

Οι απόφοιτες των Ουρσουλινών φέρνουν ακόμη τα παιδιά τους στο Δημοτικό αλλά διστάζουν για το Γυμνάσιο-Λύκειο. Παρόλο που κανένας μας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν πραγματικά ένα "καλό σχολείο".

 

Για αυτό που αναφέρεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού ένα μόνο θα πω: Ουαί και αλίμονο αν τα ενδιαφέροντά σου απέκκλιναν από το "πρότυπο" της κλασικής παιδείας... Προσωπικά, ήμουν τυχερή γιατί αγαπούσα πολύ τις κλασικές σπουδές. Οι περισσότεροι όμως από τους συμμαθητές μου δεν είχαν την ίδια τύχη...

 

 

Μπράβο σου πάντως που δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία στο σχολείο σου και εξετάζεις την καταλληλότητά του για το παιδί σου! Αυτό σημαίνει ότι δεν σε θολώνουν οι αναμνήσεις. Άρα, η αναζήτησή σου γίνεται σε αντικειμενική βάση, όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό ... για μια μαμά!

Ελπίζω το ίδιο να πράξουμε κι εμείς σε 4 χρόνια.

Θέλω κι εγώ να πιστεύω -για το καλό ΟΛΩΝ των παιδιών- ότι τέτοιες αναχρονιστικές μέθοδοι και αντιπαιδαγωγικές τακτικές έχουν οριστικά αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

[bobonela]

Bobonela μου, καταρχάς, ευχαριστώ για την ανοχή σου.

Κατά δεύτερον, με βγάζεις από τη δύσκολη θέση. Δεν ήθελα να κατονομάσω άλλο σχολείο, για να μην θίξω τυχόν αποφοίτους που έχουν θετική εικόνα...

 

Μέχρι πριν από 15 χρόνια, ναι, τα σχολεία ΜΑΣ είχαν παρόμοια φιλοσοφία. Δεν ήταν θέμα "γαλλόφωνου" ή "αγγλόφωνου" προσανατολισμού. Γιατί, η Λεόντειος από ΤΟΤΕ ήταν πολύ ανοιχτό και φιλελεύθερο σχολείο. Ήταν ακριβώς θέμα φιλοσοφίας, ένα μίγμα σκληροπυρηνικής κλασικής παιδείας και πειθαρχίας...

Οι απόφοιτες των Ουρσουλινών φέρνουν ακόμη τα παιδιά τους στο Δημοτικό αλλά διστάζουν για το Γυμνάσιο-Λύκειο. Παρόλο που κανένας μας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ήταν πραγματικά ένα "καλό σχολείο".

 

Για αυτό που αναφέρεις περί επαγγελματικού προσανατολισμού ένα μόνο θα πω: Ουαί και αλίμονο αν τα ενδιαφέροντά σου απέκκλιναν από το "πρότυπο" της κλασικής παιδείας... Προσωπικά, ήμουν τυχερή γιατί αγαπούσα πολύ τις κλασικές σπουδές. Οι περισσότεροι όμως από τους συμμαθητές μου δεν είχαν την ίδια τύχη...

 

 

Μπράβο σου πάντως που δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία στο σχολείο σου και εξετάζεις την καταλληλότητά του για το παιδί σου! Αυτό σημαίνει ότι δεν σε θολώνουν οι αναμνήσεις. Άρα, η αναζήτησή σου γίνεται σε αντικειμενική βάση, όσο βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό ... για μια μαμά!

Ελπίζω το ίδιο να πράξουμε κι εμείς σε 4 χρόνια.

Θέλω κι εγώ να πιστεύω -για το καλό ΟΛΩΝ των παιδιών- ότι τέτοιες αναχρονιστικές μέθοδοι και αντιπαιδαγωγικές τακτικές έχουν οριστικά αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

 

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!

Πράγματι τότε τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Κι εμείς θηλέων... αυστηρά όλα, πειθαρχία, πρότυπα μόνο τα...επιτρεπόμενα (καθ/τές παν/μίου, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κλπ.). Ολα δηλ. τα επαγγέλματα που τώρα πια έχουν πάθει καθίζηση και καταλήξανε να μουτζώνονται... για τις επιλογές τους, ενώ θα μπορούσαν να έχουν αναπτύξει και κάτι άλλο (μάθε τέχνη κι άστηνε....).

Δίνω (προσπάθησα να δώσω για την ακρίβεια) μία δεύτερη ευκαιρία στο σχολείο που πήγαινα για τον απλούστατο λόγο ότι προσπαθώ να βλέπω αντικειμενικά τα πράγματα και με βάση την παρούσα κατάσταση και όχι τι είχε γίνει πριν 20 χρόνια που ήμουν μαθήτρια. Εχουν αλλάξει πολλά, έχουν προσαρμοστεί στα νέα συστήματα, υπάρχει πλέον τεχνολογία, κάνουν πολύ ωραίες δραστηριότητες, επαγγ.προσανατολισμό και γενικά δεν είναι το σχολείο που ήταν τότε, σκληροπυρηνικό και άκαμπτο (σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής). Ομως...... δεν θα στείλω το παιδί τελικά προς το παρόν για γυμνάσιο. Θα συνεχίσει στο ελληνογερμανικό σχολείο, όπου είναι το μόνο μέρος που μπορεί να μάθει άψογα γερμανικά και να είναι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, χωρίς βία. Δεν είναι αυστηρό με την εννοια της καταπίεσης, απλά τα παιδιά έχουν συνηθίσει να έχουν μία τάξη, πειθαρχία σε λογικές απαιτήσεις των δασκάλων, οργάνωση και υπευθυνότητα. Δεν τα βρίσκω άσχημα, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στα άλλα σχολεία.... Οπότε θα ξαναδούμε στο λύκειο το θέμα, που θα έχουμε αποφασίσει λίγο καλύτερα προς τα που θα κατευθυνθούμε. Και ο λόγος που κοιτάω το Αρσάκειο στο λύκειο είναι για τις φοβερές επιτυχίες του στις παν/νιες. Αν λοιπόν αποφασίσουμε ότι θα δώσουμε εδώ και κάτι δεν μας πάει καλά όπως είμαστε έως τότε ή έχουμε κάποιο ενδοιασμό, τότε θα δούμε εκ νέου το λύκειο του Αρσακείου. Προς το παρόν δεν τον πάω γιατί έχει πολύ μπούλινγκ και δεν γίνεται καλά η 2η ξένη γλώσσα. Οχι γιατί έχω απωθημένα. Αλλωστε εγώ ήμουν στο δημοτικό στην Ελληνική Παιδεία! Δεν ξέρω αν ξέρετε τι σημαίνει Ελ.Παιδεία εκείνης της εποχής!!!! Οποιος ξέρει θα με καταλάβει. Απαγορευόταν να κοιτάξεις το δάσκαλο κατάματα! Κορδέλα μπλε το χειμώνα, άσπρη την άνοιξη, αλλιώς κατσάδα. Απαγορευόταν να γελάσεις δυνατά, απαγορευόταν να παίζεις με το στυλό στα χέρια σου..... έιχα γίνει τρελλή.... Το Αρσάκειο λοιπόν για μένα, στο γυμνάσιο πλέον, ήταν σωτηρία.

Παρόλα αυτά και η Ελλ.Παιδεία έχει αλλάξει! Εκμοντερνίστηκε φοβερά! Εκεί λοιπόν έστειλα το γιο μου από 2,5 χρονών μέχρι τα 6. Φύγαμε γιατί ήθελα να μάθει καλά γερμανικά. Ημουν όμως απίστευτα ευχαριστημενη! Σας το είπα για να δείτε ότι δεν πρέπει να έχουμε απωθημένα με βάση τις αναμνήσεις μιας άλλης εποχής που δεν επιτρεπόταν να πάμε ούτε σινεμά! εμείς τα κορίτσια.

Κοιτάμε το καλό των παιδιών μας τώρα, όχι τι ήταν το σχολείο τότε. Και που τα προσέχουν και που τα φροντίζουν καλύτερα, γιατί άμα γίνεσαι μάνα, αγωνιάς για την ασφάλεια του παιδιού σου.

[Everville]

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!

Και ο λόγος που κοιτάω το Αρσάκειο στο λύκειο είναι για τις φοβερές επιτυχίες του στις παν/νιες.

 

Επειδή ψάχνεσαι συνέχεια και έχεις εντυπωσιαστεί με τις επιτυχίες στις πανελλήνιες θα σου δείξω και ένα άλλο στατιστικό (το οποίο μάλλον δεν θα το ξέρεις, έτσι για να το μελετήσεις ..)

 

Λοιπόν στα παρακάτω links θα δείς τα αποτελέσματα των 2 απαιτητικότερων διαγωνισμών που γίνονται κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα (ειδικά ο δεύτερος).

Δες τα ανάλογα σχολεία.

 

http://www.hms.gr/node/786

 

http://www.hms.gr/node/797

 

Δεν ξέρω αν ξέρετε τι σημαίνει Ελ.Παιδεία εκείνης της εποχής!!!! Οποιος ξέρει θα με καταλάβει. Απαγορευόταν να κοιτάξεις το δάσκαλο κατάματα! Κορδέλα μπλε το χειμώνα, άσπρη την άνοιξη, αλλιώς κατσάδα. Απαγορευόταν να γελάσεις δυνατά, απαγορευόταν να παίζεις με το στυλό στα χέρια σου..... έιχα γίνει τρελλή.... Το Αρσάκειο λοιπόν για μένα, στο γυμνάσιο πλέον, ήταν σωτηρία.

Παρόλα αυτά και η Ελλ.Παιδεία έχει αλλάξει! Εκμοντερνίστηκε φοβερά!

 

Εκμοντερνίστηκε ? .. Χμμ.. μπορεί .. αλλά πάντως το dress code των μαθητών / μαθητριών παραμένει το ίδιο (*χωρίς* να το κατακρίνω).

[bobonela]

 

Εκμοντερνίστηκε ? .. Χμμ.. μπορεί .. αλλά πάντως το dress code των μαθητών / μαθητριών παραμένει το ίδιο (*χωρίς* να το κατακρίνω).

 

 

Eυχαριστώ πάρα πολύ! Θα τα μελετήσω δεόντως αναλυτικότατα! Αν έχεις κι άλλα (ο,τιδήποτε είναι αυτό) καλοδεχούμενα!

 

Σχετικά με την Ελ. Παιδεία.... εκμοντερνίστηκε απίστευτα αν λάβουμε υπόψιν τα "μυαλά" αυτών που τη διοικούσαν/διοικούν. Τα κορίτσια δεν φοράνε πλέον φουφούλες κάτω από μία ειδική φούστα στο μάθημα της γυμναστικής!! Φοράνε φόρμες. Ούτε κορδέλες, ούτε ειδικά χρώματα ρούχων. Δεν βάλανε στολή στο γυμνάσιο (όπως στο δημοτικό τους). Τα κορίτσια αφήνουν μαλλιά κάτω και δεν είναι υποχρεωτική η πλεκτή κοτσίδα όπως τότε!! (όχι απλή κοτσίδα).:twisted:

[effie_p]

Ναι, υπήρχε ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία, το θέατρο, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Ναι, μας ενθάρρυναν να επιχειρηματολογούμε, να εξασκούμαστε σε διαφορετικά στυλ γραφής, να ανεβάζουμε θεατρικά έργα, να γράφουμε τα δικά ΜΑΣ ποιήματα και κείμενα, να διαβάζουμε φιλοσοφία και ιστορία, να κάνουμε εργασίες και πειράματα, να ασχολούμαστε με ελληνική και ξένη λογοτεχνία, να κατανοούμε αρχαϊκά γαλλικά (του 16ου αιώνα) και άλλα πολλά...

 

Δράττομαι της ευκαιρίας του όμορφου ξεστρατίσματος της κουβέντας μας για να πω Aimee, ότι αυτά που αναφέρεις παραπάνω τα θεωρώ πολύ σημαντικά και σίγουρα πιο σημαντικά από την υποστήριξη ασχολιών-χόμπι όπως η ζωγραφική και η κηπουρική. Τα τελευταία μπορώ να τα προσφέρω στο παιδί μου και στα προγράμματα του Δήμου, ενώ αυτά που προανέφερες μόνο ένα καλό σχολείο με σοβαρά οργανωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα μπορεί να τα δώσει. Και στα δώδεκα χρόνια του σχολικού μου βίου ήμουν σε Δημόσιο σχολείο (πολύ καλά Δημοτικά και άριστο Γυμνάσιο αλλά πολύ κακό Λύκειο) και είναι πράγματα που τα ζηλεύω και θεωρώ ότι θα είχαν σηματοδοτήσει πολύ διαφορετικά την επαγγελματική πορεία μου. Γι αυτό άλλωστε ψάχνω για το παιδί μου ένα απαιτητικό σχολείο που θα του δώσει εφόδια και αρχές.

[effie_p]

sorry για την καθυστέρηση, μπαίνω μόνο από τη δουλειά και τώρα το είδα! είμαι ευτυχής απόφοιτος της Σχολής Μωραϊτη.

 

Μαρία, γιατί τη θεωρείς τη Σχολή Μωραίτη ένα πολύ καλό σχολείο;

Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα;

[Aimee]

Ναι, υπήρχε ενδιαφέρον για τη δημοσιογραφία, το θέατρο, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Ναι, μας ενθάρρυναν να επιχειρηματολογούμε, να εξασκούμαστε σε διαφορετικά στυλ γραφής, να ανεβάζουμε θεατρικά έργα, να γράφουμε τα δικά ΜΑΣ ποιήματα και κείμενα, να διαβάζουμε φιλοσοφία και ιστορία, να κάνουμε εργασίες και πειράματα, να ασχολούμαστε με ελληνική και ξένη λογοτεχνία, να κατανοούμε αρχαϊκά γαλλικά (του 16ου αιώνα) και άλλα πολλά...

 

Δράττομαι της ευκαιρίας του όμορφου ξεστρατίσματος της κουβέντας μας για να πω Aimee, ότι αυτά που αναφέρεις παραπάνω τα θεωρώ πολύ σημαντικά και σίγουρα πιο σημαντικά από την υποστήριξη ασχολιών-χόμπι όπως η ζωγραφική και η κηπουρική. Τα τελευταία μπορώ να τα προσφέρω στο παιδί μου και στα προγράμματα του Δήμου, ενώ αυτά που προανέφερες μόνο ένα καλό σχολείο με σοβαρά οργανωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα μπορεί να τα δώσει. Και στα δώδεκα χρόνια του σχολικού μου βίου ήμουν σε Δημόσιο σχολείο (πολύ καλά Δημοτικά και άριστο Γυμνάσιο αλλά πολύ κακό Λύκειο) και είναι πράγματα που τα ζηλεύω και θεωρώ ότι θα είχαν σηματοδοτήσει πολύ διαφορετικά την επαγγελματική πορεία μου. Γι αυτό άλλωστε ψάχνω για το παιδί μου ένα απαιτητικό σχολείο που θα του δώσει εφόδια και αρχές.

 

Πολύ καλά κάνεις Έφη!

Μην θεωρήσεις ότι απαξιώνω το σχολείο ή δεν εκτιμώ την προσπάθεια των γονιών μου να με στείλουν σε αυτό το σχολείο. Άλλωστε, αν δεις και άλλα μνμ μου, σε αυτό το ίδιο σχολείο φοιτά το παιδί μου και είμαι υπέρ ευχαριστημένη.

 

Το πρόβλημα δεν ήταν στα "εφόδια" αλλά στις "αρχές". Αναφέρθηκα σε αντί παιδαγωγικές μεθόδους και τακτικές, και όχι σε λανθασμένο πρόγραμμα σπουδών. Επιγραμματικά, να πω μόνο ότι -από τη δική μου εμπειρία- το να λες σε ένα παιδί ότι ένας μόνο είναι ο δρόμος που ΠΡΈΠΕΙ να ακολουθήσει μπορεί και να το "συντρίψει". Το να έχεις έναντι όλων των παιδιών την αντίληψη ότι πρέπει να προπονήσεις πρωταθλητές και να παραγνωρίζεις και να απαξιώνεις τις άλλες δεξιότητές του είναι πέρα για πέρα λάθος.

Θα έλεγα λοιπόν ότι, για μένα, το σωστό σχολείο οφείλει να αφήνει χώρο στο παιδί να καλλιεργήσει τα ενδιαφέροντά του, να αγκαλιάσει τις κλίσεις του και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη πολύπλευρης προσωπικότητας. ΑΝ όμως το σχολείο είναι σε έντονο βαθμό προσηλωμένο στα γράμματα (και στις επιδόσεις), δεν περισσεύει καθόλου μα καθόλου χρόνος για να ασχοληθεί το παιδί με κάποιο χόμπι. Αρα, παρά τις όποιες ευγενείς προθέσεις και τους μεγαλεπήβολους σκοπούς, ένα τέτοιο πρόγραμμα καταλήγει να "ευνουχίζει" ορισμένα παιδιά...

 

Εν πάση περιπτώσει, σε διαβεβαιώνω ότι το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό του σχολείου αυτού ΣΕΒΟΝΤΑΙ το παιδί. Για το Γυμνάσιο-Λύκειο, δεν έχω ακόμη προσωπική εικόνα, μόνο από λόγια τρίτων που ακούγονται πειστικά και καλά νέα.

[Aimee]

Επειδή ψάχνεσαι συνέχεια και έχεις εντυπωσιαστεί με τις επιτυχίες στις πανελλήνιες θα σου δείξω και ένα άλλο στατιστικό (το οποίο μάλλον δεν θα το ξέρεις, έτσι για να το μελετήσεις ..)

 

Λοιπόν στα παρακάτω links θα δείς τα αποτελέσματα των 2 απαιτητικότερων διαγωνισμών που γίνονται κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα (ειδικά ο δεύτερος).

Δες τα ανάλογα σχολεία.

 

http://www.hms.gr/node/786'>http://www.hms.gr/node/786

 

http://www.hms.gr/

 

Everville, τι ακριβώς θέλεις να πεις;

Προσωπικά προτιμώ τα στατιστικά της Bobonela. Η επιτυχία σε τέτοιου είδους διαγωνισμού συνδέεται περισσότερο με το δυναμικό του κάθε παιδιού: ένα αστέρι θα λάμψει σε όποιο σχολείο και αν φοιτά... Μάλιστα, ορισμένα ιδιωτικά σχολεία προσπαθούν να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο (υποτροφίες κλπ.) τα μυαλά, ώστε να εξασφαλίσουν προβολή στο μέλλον.

Το θέμα όμως είναι τι συμβαίνει με τους "συνηθισμένους" μαθητές του κάθε σχολείου και, ιδίως, πώς θα "κουμπώσει" ένα εκπαιδευτικό πλάνο στο δικό ΜΑΣ παιδί, του οποίου ξέρουμε τις δεξιότητες και αδυναμίες, επιθυμίες και ανάγκες. Σωστά;

 

 

Bobonela, μετά από Ελληνική Παιδεία και Αρσάκειο (θηλέων), σου αξίζει ο τίτλος του survivor!

[effie_p]

 

Πολύ καλά κάνεις Έφη!

Μην θεωρήσεις ότι απαξιώνω το σχολείο ή δεν εκτιμώ την προσπάθεια των γονιών μου να με στείλουν σε αυτό το σχολείο. Άλλωστε, αν δεις και άλλα μνμ μου, σε αυτό το ίδιο σχολείο φοιτά το παιδί μου και είμαι υπέρ ευχαριστημένη.

 

Το πρόβλημα δεν ήταν στα "εφόδια" αλλά στις "αρχές". Αναφέρθηκα σε αντί παιδαγωγικές μεθόδους και τακτικές, και όχι σε λανθασμένο πρόγραμμα σπουδών. Επιγραμματικά, να πω μόνο ότι -από τη δική μου εμπειρία- το να λες σε ένα παιδί ότι ένας μόνο είναι ο δρόμος που ΠΡΈΠΕΙ να ακολουθήσει μπορεί και να το "συντρίψει". Το να έχεις έναντι όλων των παιδιών την αντίληψη ότι πρέπει να προπονήσεις πρωταθλητές και να παραγνωρίζεις και να απαξιώνεις τις άλλες δεξιότητές του είναι πέρα για πέρα λάθος.

Θα έλεγα λοιπόν ότι, για μένα, το σωστό σχολείο οφείλει να αφήνει χώρο στο παιδί να καλλιεργήσει τα ενδιαφέροντά του, να αγκαλιάσει τις κλίσεις του και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη πολύπλευρης προσωπικότητας. ΑΝ όμως το σχολείο είναι σε έντονο βαθμό προσηλωμένο στα γράμματα (και στις επιδόσεις), δεν περισσεύει καθόλου μα καθόλου χρόνος για να ασχοληθεί το παιδί με κάποιο χόμπι. Αρα, παρά τις όποιες ευγενείς προθέσεις και τους μεγαλεπήβολους σκοπούς, ένα τέτοιο πρόγραμμα καταλήγει να "ευνουχίζει" ορισμένα παιδιά...

 

Εν πάση περιπτώσει, σε διαβεβαιώνω ότι το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό του σχολείου αυτού ΣΕΒΟΝΤΑΙ το παιδί. Για το Γυμνάσιο-Λύκειο, δεν έχω ακόμη προσωπική εικόνα, μόνο από λόγια τρίτων που ακούγονται πειστικά και καλά νέα.

 

Καταλαβαίνω τι λες και έχεις απόλυτο δίκιο Aimee, το πιο σημαντικό όλων είναι το σχολείο να δίνει την απαραίτητη ώθηση αλλά και να προσπαθεί να "βγάλει" τις δεξιότητες του κάθε παιδιού και να τις καλλιεργήσει περαιτέρω. Ο πιο δύσκολος γρίφος εν τέλει το "άριστο σχολείο"...

[bobonela]

Bobonela, μετά από Ελληνική Παιδεία και Αρσάκειο (θηλέων), σου αξίζει ο τίτλος του survivor!

 

:p:p:p:p:p Καλό......!!! Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι....

 

Πάντως αυτός ο τρόπος διαβίωσης, πληρώνεται πάντα στο μέλλον..... Και τον πληρώνω....

Ισως γιαυτό προσπαθώ να μην κάνω σοβαρά λάθη με τη διαπαιδαγώγηση του γιου μου και να επιλέξω και το πιο κατάλληλο σχολικό περιβάλλον, τηρουμένων των αναλογιών.

[maria ampelokipi]

Μαρία, γιατί τη θεωρείς τη Σχολή Μωραίτη ένα πολύ καλό σχολείο;

Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα;

 

αντί απάντησης, θα παραθέσω αυτό που περιγράφει η Aimee (αν και αναφέρεται σε άλλο σχολείο), τα οποία (πριν 20 χρόνια) τα βρήκα στη Σχολή Μωραϊτη, ενώ μου είχαν λείψει από το Γυμνάσιο των Ουρσουλινών

 

 

 

 

Θα έλεγα λοιπόν ότι, για μένα, το σωστό σχολείο οφείλει να αφήνει χώρο στο παιδί να καλλιεργήσει τα ενδιαφέροντά του, να αγκαλιάσει τις κλίσεις του και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη πολύπλευρης προσωπικότητας. ΑΝ όμως το σχολείο είναι σε έντονο βαθμό προσηλωμένο στα γράμματα (και στις επιδόσεις), δεν περισσεύει καθόλου μα καθόλου χρόνος για να ασχοληθεί το παιδί με κάποιο χόμπι. Αρα, παρά τις όποιες ευγενείς προθέσεις και τους μεγαλεπήβολους σκοπούς, ένα τέτοιο πρόγραμμα καταλήγει να "ευνουχίζει" ορισμένα παιδιά...

 

.

 

Αυτό είναι που βρήκα στο Λύκειο από όπου αποφοίτησα, συν το πολύ καλό επίπεδο εκπαίδευσης, άριστους καθηγητές και έντονη την προσπάθεια να μας καλλιεργήσουν το πνεύμα, εκτός από το να μας διδάξουν απλά τα μαθήματα.

Να προσθέσω πως στην Γ΄Λυκείο (αλλά δεν ξέρω αν εφαρμόζεται ακόμα) κάθε σ/κ οι καθηγήτριες της Δέσμης έκαναν ένα υποτυπώδες φροντιστήριο μέσα στο σχολείο, χωρίς επιπλέον επιβάρυνση, όπου γινόταν επανάληψη των βασικών σημείων από τις παραδόσεις της εβδομάδας + επίλυση αποριών.

[Unpluged]

Everville, τι ακριβώς θέλεις να πεις;

Προσωπικά προτιμώ τα στατιστικά της Bobonela. Η επιτυχία σε τέτοιου είδους διαγωνισμού συνδέεται περισσότερο με το δυναμικό του κάθε παιδιού: ένα αστέρι θα λάμψει σε όποιο σχολείο και αν φοιτά... Μάλιστα, ορισμένα ιδιωτικά σχολεία προσπαθούν να συγκρατήσουν με κάθε τρόπο (υποτροφίες κλπ.) τα μυαλά, ώστε να εξασφαλίσουν προβολή στο μέλλον.

 

To αντίθετο θα έλεγα. Στις πανελλήνιες, που δίνει περισσότερη σημασία ο γονιός και που 'παίζει' πολύ το ιδιαίτερο, η μεγάλη επιτυχία ενός σχολείου είναι βέβαια ένδειξη ότι είναι καλό αλλά μέχρι ένα σημείο. Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας οφείλεται στην εντατική προετοιμασία, την οποία υποστηρίζει όλη η οικογένεια.

Στους μαθητικούς όμως διαγωνισμούς -κάπου εδώ μέσα είχε αναφερθεί ένας σχεδόν πλήρης κατάλογος των μαθητικών διαγωνισμός και μάλιστα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς- είναι κυρίως το σχολείο που οργανώνει τα παιδιά (ομάδες μαθηματικών, μαθηματικά παιχνίδια), τα προωθεί, τα εμψυχώνει, τα προετοιμάζει κλπ. Ένα σχολείο που πηγαίνει 50 παιδιά σε έναν διαγωνισμό φυσικής, από τα οποία διακρίνονται τα 25, αν μη τι άλλο σημαίνει ότι έχει μία συγκεκριμένη πολιτική -ακόμα και για διαφήμιση, δεν με χαλάει και σίγουρα μία καλή ομάδα δασκάλων.

Σε αυτούς τους διαγωνισμούς δεν πηγαίνουν τα παιδιά από μόνα τους. Χρειάζεται υποδομή. Και αυτό ισχύει και για τα ιδιωτικά και για τα δημόσια σχολείο. Το ότι δεν υπάρχουν επιτυχόντες από την Κρήτη πχ. -το λέω στην τύχη, δεν ξέρω αν υπάρχουν- δεν σημαίνει ότι στην Κρήτη δεν είναι καλοί στα μαθηματικά. Σημαίνει ότι για πρακτικούς ή άλλους λόγους τα παιδιά δεν συμμετείχαν!

[Aimee]

To αντίθετο θα έλεγα. Στις πανελλήνιες, που δίνει περισσότερη σημασία ο γονιός και που 'παίζει' πολύ το ιδιαίτερο, η μεγάλη επιτυχία ενός σχολείου είναι βέβαια ένδειξη ότι είναι καλό αλλά μέχρι ένα σημείο. Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας οφείλεται στην εντατική προετοιμασία, την οποία υποστηρίζει όλη η οικογένεια.

Στους μαθητικούς όμως διαγωνισμούς -κάπου εδώ μέσα είχε αναφερθεί ένας σχεδόν πλήρης κατάλογος των μαθητικών διαγωνισμός και μάλιστα σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς- είναι κυρίως το σχολείο που οργανώνει τα παιδιά (ομάδες μαθηματικών, μαθηματικά παιχνίδια), τα προωθεί, τα εμψυχώνει, τα προετοιμάζει κλπ. Ένα σχολείο που πηγαίνει 50 παιδιά σε έναν διαγωνισμό φυσικής, από τα οποία διακρίνονται τα 25, αν μη τι άλλο σημαίνει ότι έχει μία συγκεκριμένη πολιτική -ακόμα και για διαφήμιση, δεν με χαλάει και σίγουρα μία καλή ομάδα δασκάλων.

Σε αυτούς τους διαγωνισμούς δεν πηγαίνουν τα παιδιά από μόνα τους. Χρειάζεται υποδομή. Και αυτό ισχύει και για τα ιδιωτικά και για τα δημόσια σχολείο. Το ότι δεν υπάρχουν επιτυχόντες από την Κρήτη πχ. -το λέω στην τύχη, δεν ξέρω αν υπάρχουν- δεν σημαίνει ότι στην Κρήτη δεν είναι καλοί στα μαθηματικά. Σημαίνει ότι για πρακτικούς ή άλλους λόγους τα παιδιά δεν συμμετείχαν!

 

 

Λοιπόν, αγαπητή unplugged, να σου εξηγήσω τι εννοώ...

Καταρχάς, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να διευκρινίσω ότι το Γυμνάσιο-Λύκειο του σχολείου, στο οποίο φοιτά ο γιος μου πήγε εξαιρετικά (σχετικώς έχουμε λάβει μάλιστα εδώ και καιρό διθυραμβικές επιστολές). Στον διαγωνισμό Θαλή διακρίθηκαν 25 μαθητές, όταν το σύνολο μαθητών από Β Γυμνασίου ως Γ Λυκείου είναι 200. Απίστευτο ποσοστό, σωστά;

 

Παρόλα αυτά, κρατώ κάποιες επιφυλάξεις γιατί:

α) υπάρχουν κάθε είδους διαγωνισμοί και κάθε σχολείο κάνει τις επιλογές του και αναλόγως προσανατολίζει τα παιδιά. Π.χ. Όταν ήμουν μαθήτρια, το σχολείο επέλεγε να συμμετέχουμε σε διαγωνισμούς francophonie... Οπότε η κατάταξη ενός σχολείου στον Θαλή και τον Ευκλείδη δεν σημαίνει και πολλά για μένα, όταν ξέρω ότι στο σχολείο γίνονται πολλοί διαγωνισμοί, σε κάθε αντικείμενο, εθνικοί-ευρωπαϊκοί και διεθνείς.

β) Σέβομαι και την επιλογή ενός σχολείου να μην υποβάλλει συνέχεια τα παιδιά σε διαγωνισμούς αλλά να "δουλεύει" το αντικείμενο με ομίλους εσωτερικούς. Είναι αλήθεια τόσο αναγκαία η διαγωνιστική διαδικασία; Μήπως κάποια σχολεία κυνηγούν διαγωνισμούς και πιέζουν σχετικά τα παιδιά για λόγους προβολής;

γ) Το καλό σχολείο λειτουργεί σαν "θερμοκήπιο" για τα ταλαντούχα παιδιά. Αλλά, νομίζω, όσο καλό και αν είναι ένα σχολείο δεν θα μπορέσει να βοηθήσει ένα μέτριο μαθητή να διακριθεί. Για αυτό λέω ότι οι διαγωνισμοί είναι για τους άριστους.

 

Σε σχέση με τις Πανελλήνιες, δίνω πολλά credits στο σχολείο. Και ο καλύτερος δάσκαλος να αναλάβει ιδιαίτερα στη Γ Λυκείου δεν θα πετύχει και πολλά, αν ο μαθητής δεν έχει βάσεις. ΕΚΕΙ φαίνεται λοιπόν η καλή δουλειά του σχολείου, στο αν έδωσε γερές βάσεις στα παιδιά όλα τα σχολικά τους χρόνια, ώστε να "απογειωθούν" στη Γ Λυκείου.

Για μένα λοιπόν, το καλό σχολείο προετοιμάζει τα παιδιά και από άποψη εφοδίων και ψυχολογίας. Χρειάζεται να τους εμφυσήσει δηλαδή πνεύμα αγωνιστικό και αισιόδοξο ταυτόχρονα.

Όταν η Bobonela αναφέρθηκε στις μεγάλες επιτυχίες του Αρσακείου στις Πανελλήνιες, νομίζω ότι πρέπει να πιστωθούν -κατά σημαντικό μέρος- στο σχολείο. Γιατί αποκλείεται όλοι οι μαθητές αυτού του σχολείου να ήταν εξαρχής άριστοι. Και εκεί θα υπήρχαν μέτριοι και ίσως και κακοί μαθητές. Το σχολείο όμως τους βοήθησε να παλέψουν τις αδυναμίες τους και να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν επιτυχώς στις απαιτήσεις των Πανελληνίων. Και αυτό είναι επίτευγμα!

 

Όσο για το Pierce, οι περιορισμένες συγκριτικά επιτυχίες δεν οφείλονται (νομίζω) σε κάποιο κατώτερο εκπαιδευτικό πρόγραμμα αλλά ακριβώς στο πνεύμα του σχολείου. Αυτό το σχολείο έχει τη φιλοσοφία "υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, και μάλιστα πιο γλυκά"!

Αυτό το πνεύμα έχουν και ανάλογη ψυχολογία καλλιεργούν στους μαθητές τους. Δεν θεωρούν τις Πανελλήνιες και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια επαρκή λόγο για να διαβάσουν πιο εντατικά....

 

Αυτα! Ελπίζω να έγινα κατανοητή.

[Unpluged]

Δεν είναι ζήτημα κατανόησης, αγαπητή Aimee. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, απλά διαφωνώ.

Καλό είναι ένα σχολείο να έχει επιτυχία στις Πανελλήνιες, και σίγουρα αυτό σημαίνει ότι κάνει καλή δουλειά. Αλλά για ένα καλό ιδιωτικό, εγώ βάζω τον πήχη πολύ πολύ παραπάνω.

Επιτυχία στις πανελλήνιες και μάλιστα 100% έχει και το φροντιστήριο της γειτονιάς μου, χωρίς να είναι καν .... σχολείο.

Το καλό ιδιωτικό το πληρώνουμε για το 'παραπάνω' και ως παραπάνω είναι και οι δράσεις που κινητοποιούν ταλαντούχα ή μη παιδιά να ασχοληθούν περισσότερο με ένα αντικείμενο, και μάλιστα σε βάρος του ελεύθερου χρόνου τους και της μελέτης των μαθημάτων τους. Η συμμετοχή στους διαγωνισμούς αυτούς είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να ΄διαβαστεί' συνδυαστικά με άλλα στοιχεία.

Το αν οι διαγωνισμοί είναι ή όχι για τους άριστους εξαρτάται από το πώς θα το διαχειριστεί το σχολείο. Είναι φυσικό να λαμβάνουν μέρος τα παιδιά που είναι καλά σε ένα αντικείμενο γιατί αυτά θέλουν. τα παιδιά αρέσκονται να κάνουν αυτά, στα οποία είναι καλά.

Η διαφήμιση και ο ανταγωνισμός: Είναι πολύ ανταγωνιστικό να αναρτάται στο σάιτ ενός σχολείου ο κατάλογος με τα ονόματα των εισακτέων στις Πανελλήνιες, ο βαθμός τους, πού πέρασαν κλπ. Είναι έλλειψη σεβασμού των προσωπικών δεδομένων των παιδιών, εντελώς αψυχολόγητο για τα παιδιά που δεν πήγαν καλά, και γίνεται μόνο και μόνο για να προβληθεί το σχολείο. Κάθε σχολείο. Το ίδιο σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια ισχύει για τα αποτελέσματα του θαλή. Σε πολύ μικρότερη όμως.

 

Καταλαβαίνω βέβαια την επιλογή ενός σχολείου να αναδειχθεί μέσα από αυτό, οπότε.....

 

Εγώ έχω καταλάβει ότι η Bobonela θέτει αυτόν τον προβληματισμό για το Αρσάκειο: Πέραν από τις επιτυχίες στις Πανελλήνιες, τι????

 

Για εμένα, ένα σχολείο πρέπει να υποστηρίζει τις επιλογές των παιδιών. Για το Pierce, θα με ενδιέφερε να μάθω, πώς υποστήριξε το σχολείο τα παιδιά που ήθελαν να δώσουν Πανελλήνιες και τι ποσοστά επιτυχίας είχαν αυτά τα παιδιά. To ότι ένα σχολείο δεν έχει προδιαγράψει έναν μονόδρομο για τα παιδιά, δεν το κρίνω απαραίτητα κακό.

[Aimee]

Δεν είναι ζήτημα κατανόησης, αγαπητή Aimee. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, απλά διαφωνώ.

Καλό είναι ένα σχολείο να έχει επιτυχία στις Πανελλήνιες, και σίγουρα αυτό σημαίνει ότι κάνει καλή δουλειά. Αλλά για ένα καλό ιδιωτικό, εγώ βάζω τον πήχη πολύ πολύ παραπάνω.

Επιτυχία στις πανελλήνιες και μάλιστα 100% έχει και το φροντιστήριο της γειτονιάς μου, χωρίς να είναι καν .... σχολείο.

Το καλό ιδιωτικό το πληρώνουμε για το 'παραπάνω' και ως παραπάνω είναι και οι δράσεις που κινητοποιούν ταλαντούχα ή μη παιδιά να ασχοληθούν περισσότερο με ένα αντικείμενο, και μάλιστα σε βάρος του ελεύθερου χρόνου τους και της μελέτης των μαθημάτων τους. Η συμμετοχή στους διαγωνισμούς αυτούς είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να ΄διαβαστεί' συνδυαστικά με άλλα στοιχεία.

Το αν οι διαγωνισμοί είναι ή όχι για τους άριστους εξαρτάται από το πώς θα το διαχειριστεί το σχολείο. Είναι φυσικό να λαμβάνουν μέρος τα παιδιά που είναι καλά σε ένα αντικείμενο γιατί αυτά θέλουν. τα παιδιά αρέσκονται να κάνουν αυτά, στα οποία είναι καλά.

Η διαφήμιση και ο ανταγωνισμός: Είναι πολύ ανταγωνιστικό να αναρτάται στο σάιτ ενός σχολείου ο κατάλογος με τα ονόματα των εισακτέων στις Πανελλήνιες, ο βαθμός τους, πού πέρασαν κλπ. Είναι έλλειψη σεβασμού των προσωπικών δεδομένων των παιδιών, εντελώς αψυχολόγητο για τα παιδιά που δεν πήγαν καλά, και γίνεται μόνο και μόνο για να προβληθεί το σχολείο. Κάθε σχολείο. Το ίδιο σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια ισχύει για τα αποτελέσματα του θαλή. Σε πολύ μικρότερη όμως.

 

Καταλαβαίνω βέβαια την επιλογή ενός σχολείου να αναδειχθεί μέσα από αυτό, οπότε.....

 

Εγώ έχω καταλάβει ότι η Bobonela θέτει αυτόν τον προβληματισμό για το Αρσάκειο: Πέραν από τις επιτυχίες στις Πανελλήνιες, τι????

 

Για εμένα, ένα σχολείο πρέπει να υποστηρίζει τις επιλογές των παιδιών. Για το Pierce, θα με ενδιέφερε να μάθω, πώς υποστήριξε το σχολείο τα παιδιά που ήθελαν να δώσουν Πανελλήνιες και τι ποσοστά επιτυχίας είχαν αυτά τα παιδιά. To ότι ένα σχολείο δεν έχει προδιαγράψει έναν μονόδρομο για τα παιδιά, δεν το κρίνω απαραίτητα κακό.

 

Δεν διαφωνούμε! Οι επιτυχίες στις Πανελλήνιες είναι ένα από τα κριτήρια που θα λάβουμε υπόψιν μας, όταν έρθει η ώρα για επιλογή Γυμνασίου - Λυκείου, αλλά σίγουρα όχι το πρώτο κριτήριο. Έχω ήδη αναλύσει τις σκέψεις μου για το τι θα ήταν "καλό σχολείο" για εμάς και έχω σίγουρα πει πόσο καταστροφικοί είναι οι μονόδρομοι και οι επιβληθείσες "επιλογές", οπότε δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι...

 

Αν έχεις χρόνο να διαβάσεις όλα τα μνμ, θα δεις ότι η αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η συζήτηση ήταν το ποστ αρ. 63, που -κατά τη γνώμη μου- υποτιμούσε τις επιτυχίες (του Αρσακείου) στις Πανελλήνιες, λόγω των όχι εντυπωσιακών επιδόσεων αυτού του σχολείου στους διαγωνισμούς "Θαλής" και "Ευκλείδης". Σε αυτό το πλαίσιο και μόνο, έγραψα όλα τα σχετικά ποστς που μπορούν να συνοψισθούν στη φράση "η ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου ενός σχολείου κρίνεται στις Πανελλήνιες και δεν γίνεται να "ακυρώνεται" επειδή δεν φιγουράρει αρκετά το σχολείο στις λίστες του Θαλή και του Ευκλείδη".

Κατά τα άλλα, επειδή είμαστε στο φόρουμ αρκετό καιρό, νομίζω ότι παρέλκει να αναφερθώ στη διαφορά των εννοιών: "εκπαιδευτικό έργο", "μόρφωση" και "αγωγή".